353

art ΠΟΝΤΙΚΙ

ΠΕΜΠΤΗ 20 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Νο 353

ΘΕΑΤΡΟ

Οι 30άρηδες που φωνάζουν «παρών» για το αύριο Σελ.: 05

μανωλησ λιδακησ

«Η Εκκλησία είναι μεγάλη μπίζνα... Σελ.: 06-07

...αλλά

προσεύχομαι γιατί έχω τον Θεό μέσα μου»

προσωπο

Ένας Έλληνας φωτίζει τους Ολυμπιακούς Σελ.: 03

ΜΟΔΑ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΛΛΑΖΕΙ;

Ο Γιάννης Μαρής πάντα επίκαιρος Σελ.: 04

Πάτρα: Ο Καραγκιόζης παίρνει εκδίκηση Σελ.: 12

ΒΙΒΛΙΟ

Τα ημερολόγια του Φιλιππότη Σελ.: 14

04/28 Θέμα

20/02 - 26/02

ποντικιart

www.topontiki.gr

Στη νουάρ Αθήνα του Γιάννη Μαρή Γιατί εξακολουθεί και επανεκδίδεται με τόση επιτυχία ο Γιάννης Μαρής; Τι είναι αυτό που γοητεύει τους σημερινούς αναγνώστες και βυθίζονται στα «αθηναϊκά αναγνώσματά του»; Εκβιαστές, αρχαιοκάπηλοι, προθεσμίες, χρήμα... Μέσα στις γιορτές ο πολυγραφότατος Γιάννης Μαρής μάς βύθισε στον «ίλιγγο» της ανάγνωσης. Έχουν προηγηθεί τρεις επανεκδόσεις και η ενδιαφέρουσα μονογραφία του Γιώργου Λεονταρίτη για τον «πατέρα» του ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος. Δημοσιεύματα, εκδόσεις, ημερίδες αποδεικνύουν ότι το κοινό αναζητά με πάθος τα βιβλία του. Ο Μαρής εξακολουθεί να γοητεύει και ο αστυνόμος Μπέκας να διασχίζει τους νυχτερινούς δρόμους της Αθήνας. «Πήγε ως την Ομόνοια με τα πόδια. Απ’ την Αιόλου είδε τη φωτισμένη Ακρόπολη. Έμοιαζε μ’ ένα λαμπερό κόσμημα, κρεμασμένο από τον ουρανό. Η κίνηση είχε αραιώσει. Ήταν μια από τις ώρες που η Αθήνα του άρεσε πιο πολύ, ίσως γιατί αυτές τις ώρες τις είχε συνηθίσει, σκεπτόταν ο συγκρατημένος, τίμιος, αστυνόμος Μπέκας, ένας “νυσταλέος γάτος” που δεν είχε διαβάσει ποίηση αλλά τον Βάρναλη τον είχε ακουστά». Ευκατάστατοι κύριοι με σκοτεινό παρελθόν, φιλόδοξες θεατρίνες, άπονοι εκβιαστές και συνηθισμένοι μεροκαματιάρηδες θα συναντηθούν στους δρόμους της πρωτεύουσας συνθέτοντας τον μοναδικό κόσμο του Μαρή. Ένα ταξί που ανεβαίνει τη Σταδίου, ο καστανάς στα Χαυτεία, ο άδειος θάλαμος τηλεφώνου στην πλατεία Συντάγματος, το μυστικό ραντεβού στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη… οι μικρές λεπτομέρειες που γίνονται οι πυξίδες της μνήμης. Είναι η εποχή που το κάπνισμα επιτρέπεται, οι πρεμιέρες των θεάτρων είναι κοσμικό γεγονός, η Μύκονος γίνεται αγαπημένος προορισμός και τα εγκλήματα φιλοξενούνται στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων.

Το ραντεβού με τον αστυνόμο Μπέκα Με την εγχώρια παραγωγή σχεδόν ανύπαρκτη, η εμφάνιση του Γιάννη Μαρή, το καλοκαίρι του ’53, κάνει πάταγο. Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα οι εφημερίδες και τα περιοδικά δημοσίευαν αστυνομικές ιστορίες σε συνέχειες με σκοπό την ψυχαγωγία των αναγνωστών τους. Συνεργάτης συντηρητικών εφημερίδων, αλλά με σοσιαλιστική συνείδηση, «ο Γιάννης Μαρής έγραφε αστυνομικά μυθιστορήματα χωρίς να αναφέρει ούτε καν έναν υπαινιγμό για τα πολιτικά δεδομένα της εποχής» γράφει η Αθηνά Κακούρη στον πρόλογο του βιβλίου «Η επιστροφή του Αστυνόμου Μπέκα»( Καστανιώτης). Ο Γιάννης Μαρής χρησιμοποιούσε την αστυνομική πλοκή ως πρόσχημα. Αυτό που κυρίως τον ενδιέφερε ήταν οι ζωντανοί χαρακτήρες, οι αληθοφανείς σχέσεις και η

Κωστούλα Τωμαδάκη

Info

Η πρωτοβουλία του εκδοτικού οίκου Άγρα να εκδώσει μυθιστορήματα του Γιάννη Μαρή είχε τεράστια απήχηση: «Ίλιγγος» (Δεκέμβριος 2013), «Τα χέρια της Αφροδίτης» (2013), «Η κυρία της νύχτας»(2012), «13ος επιβάτης» (2012). Στα 10 πολυδιαβασμένα μυθιστορήματα του Μαρή που μεταφέρθηκαν στο σινεμά και την τηλεόραση συγκαταλέγονται: «Έγκλημα στο Κολωνάκι» (1953), «Έγκλημα στα Παρασκήνια» (1954), «Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα» (1961), «Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη» (1976)

ατμόσφαιρα, το περιβάλλον της ιστορίας του, που συνήθως διαδραματιζόταν στην Αθήνα. Στο ασκημένο μάτι του χρεώνεται η γλαφυρή αναπαράσταση της ατμόσφαιρας. Στήνει τις ιστορίες του στις παρυφές ενός κόσμου που προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές που άφησε ο Εμφύλιος και να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Κατά τον συγγραφέα Αντρέα Αποστολίδη, στα βιβλία του Μαρή δεν υπάρχει πολιτικό έγκλημα, δικαστική πλάνη, διαφθορά της αστυνομίας, σύγκρουση μεγάλων συμφερόντων ή κρατική διαφθορά. Αυτό που κυριαρχεί στις ιστορίες του είναι η μοιραία «πολυτελής» γυναίκα, οι ξεπεσμένοι αριστοκράτες, οι άπιστοι σύζυγοι, τα «σεσημασμένα καθάρματα» και οι αξιοπρεπείς κύριοι υπεράνω υποψίας. Οι ζωντανές περιγραφές μιας πόλης που αλλάζει και οι αληθοφανείς χαρακτήρες που πνίγονται στα πάθη τους γοητεύουν το αδηφάγο κοινό. Τα μυθιστορήματα του Μαρή γνωρίζουν τεράστια επιτυχία και μεταφέρονται με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη. Την ίδια εποχή κάτι συμβαίνει στον ελληνικό κινηματογράφο. Ο Νίκος Κούνδουρος στην αριστουργηματική «Μαγική Πόλη» (1954), θα μας φανερώσει την Αθήνα των προσφυγικών χαμόσπιτων και της φτωχολογιάς.

στη Σκόπελο, όπου υπηρετούσε ο δικαστικός πατέρας του. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στη Λαμία και πέρασε μερικά ανέμελα χρόνια ως φοιτητής της Νομικής στη Θεσσαλονίκη προτού ενταχτεί στο ΕΑΜ και βγει στο βουνό. Το 1945 άρχισε να εργάζεται ως κριτικός κινηματογράφου και αρχισυντάκτης στην εφημερίδα «Μάχη», όργανο της Ένωσης της Λαϊκής Δημοκρατίας. Το αποκαλυπτικό άρθρο της εφημερίδας για το κολαστήριο της Μακρονήσου είχε ως αποτέλεσμα να διωχθεί και να κλειστεί στις φυλακές των Βούρλων. Αποφυλακίζεται χάρη στην παρέμβαση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και από το 1953 εργάζεται στις εφημερίδες «Απογευματινή» και «Ακρόπολις». Στο περιθώριο της δημοσιογραφικής του δουλειάς, ο Γιάννης Μαρής κατάφερε να γράψει γύρω στα πενήντα αστυνομικά, πάνω από είκοσι σενάρια για ταινίες, δύο θεατρικά, ιστορικά μυθιστορήματα και διασκευές κλασικών μυθιστορημάτων. «Πατέρας» του αστυνομικού ελληνικού μυθιστορήματος, δημιουργός ολόκληρης σχολής συγγραφέων, ο Γιάννης Μαρής ήταν κυρίως ένας ακάματος διανοούμενος παλιάς κοπής που διέθετε το «χάρισμα του προφορικού λόγου».

Ήρωες διαχρονικοί

Η συγγραφική δραστηριότητα του Γιάννη Μαρή άρχισε το καλοκαίρι του ’53, όταν δημοσίευσε σε συνέχειες το «Έγκλημα στο Κολωνάκι». Ο Μαρής στο πρώτο του μυθιστόρημα, ένα έγκλημα πάθους, βάζει τους ήρωες να περπατούν στους δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά και κάποιων απομακρυσμένων εργατικών συνοικιών. Το «Έγκλημα στα Παρασκήνια», το δεύτερο κατά σειρά μυθιστόρημα του Μαρή, γράφτηκε το 1954, στις συνθήκες της μεταπολεμικής Ελλάδας, και δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην «Απογευματινή» τον χειμώνα του 1954. Περίπου είκοσι χρόνια μετά το «Έγκλημα στο Κολωνάκι» (1953), ο συνταξιούχος αστυνόμος Μπέκας αναλαμβάνει άλλο ένα έγκλημα στην ίδια περιοχή, όταν ένα κλεφτρόνι τού εκμυστηρεύεται ότι είδε μια γυναίκα νεκρή σε ένα διαμέρισμα. Το «Καλοκαίρι του φόβου» επιχειρεί να δείξει τη διαφθορά της αστικής τάξης, τη χαλαρότητα των ηθών, την άνοδο της μικροαστικής τάξης, την κάθοδο της νέας γενιάς, το πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, θα επισημάνει η κριτική της εποχής. Επιχειρώντας την πιο απροκάλυπτη επίθεση στην αστική τάξη, το αιχμηρό και κατάμαυρο αυτό μυθιστόρημα του Γιάννη Μαρή είναι ένας αντικριστός καθρέφτης της Αθήνας του σήμερα.

Γιατί εξακολουθεί και επανεκδίδεται με τόση επιτυχία ο Γιάννης Μαρής; Τι είναι αυτό που γοητεύει τους σημερινούς αναγνώστες και βυθίζονται στα «αθηναϊκά αναγνώσματά του»; Μήπως η έμφυτη αισιοδοξία του, η αφέλεια των χαρακτήρων ή η μαεστρία του να μας μεταδίδει το άρωμα μιας άλλης εποχής, την εικόνα της μεταπολεμικής νουάρ Αθήνας; «Θα μπορούσα να ερωτευτώ ακόμη και τον δολοφόνο» γράφει η ανάρτηση μιας αναγνώστριας στο Facebook, αποδεικνύοντας ότι οι ήρωες του Μαρή είναι διαχρονικοί. Ίσως, τελικά, η απάντηση στο γιατί εξακολουθεί και γοητεύει ο «κόσμος του Μαρή» βρίσκεται στα λόγια του Ιρλανδού μεταφραστή του, J.H. Harrison: «Ο Μαρής είναι τυπικά Έλληνας. Παίρνει τη ζωή όπως τη βρίσκει, ένα ελκυστικό και γοητευτικό μείγμα, όπου η ευτυχία και η λύπη, η αγάπη και ο πόθος, η ασχήμια και η ομορφιά συμπλέκονται και συνυπάρχουν».

Ένας ωραίος άνθρωπος Δεν ξεκίνησε τη ζωή του ως συγγραφέας ο Γιάννης Μαρής. Πρώτος ξάδελφος του σοσιαλιστή πολιτικού Ηλία Τσιριμώκου, ο Γιάννης Τσιριμώκος (Μαρής) γεννήθηκε το 1916

Τα αθηναϊκά μυθιστορήματα…

ποντικιart

20/02 - 26/02

Επόμενη στάση: Νέος Κόσμος

05/29

www.topontiki.gr

«ΠΡΑΞΗ ΕΠΤΑ», ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

Οι... τριαντάρηδες του θεάτρου Η αίθουσα είναι γεμάτη νέους ανθρώπους που φωνάζουν, γυμνάζονται, συζητούν. Αγόρια και κορίτσια τρέχουν πάνω κάτω και η λέξη που ακούγεται πιο πολύ είναι ένας αριθμός: τριάντα! Όχι πολύ μακριά από την πλατεία Εξαρχείων βρίσκεται μια δραματική σχολή με έναν σκοπό: να στελεχώσει το θέατρο του αύριο με νέα, ταλαντούχα παιδιά, που έχουν όρεξη για δουλειά και φυσικά αγάπη για την Τέχνη. Η Εταιρεία Θεάτρου Πράξη Επτά, με ιδρυτή της τον συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιό Θόδωρο Γράμψα, προετοιμάζει, μέσα από τα μαθήματα της σχολής, τους ηθοποιούς της νέας γενιάς. Η σχολή εδώ και επτά χρόνια λειτουργεί σαν ένα «φυτώριο» που βοηθά νέους στην ηλικία ηθοποιούς να ακολουθήσουν το πάθος τους και να αναπτύξουν τις υποκριτικές τους ικανότητες. «Πρωταρχικός μας σκοπός στη σχολή είναι να καλλιεργηθεί πρωτίστως η προσωπικότητα του ατόμου και μετέπειτα η τεχνική του κατάρτιση», επισημαίνει ο Θόδωρος Γράμψας, τονίζοντας επίσης πως στα τρία έτη σπουδών της σχολής απαιτείται τεράστια αφοσίωση και σκληρή δουλειά από πλευράς μαθητών, ώστε οι τελευταίοι να αποκτήσουν πειθαρχία και εμπειρίες που θα τους βοηθήσουν τόσο επί σκηνής όσο και εκτός αυτής. Ποιος καλύτερος τρόπος να εφαρμόσουν αυτά που μαθαίνουν στη σχολή οι νέοι από το να συμμετάσχουν σε μια θεατρική παράσταση; Και μάλιστα σε μία που υπογράφει ο ίδιος ο γνωστός ηθοποιός. Στο θέατρο της σχολής θα ανεβαίνει από τέλη Φεβρουαρίου η παράσταση «30 χρόνια ακριβώς», την οποία σκηνοθετεί ο Θόδωρος Γράμψας και στην οποία συμμετέχουν σπουδαστές αλλά και απόφοιτοι της σχολής. «Οι ήρωες του έργου βρίσκονται σε αυτήν τη μεταβατική ηλικία των 30, όπου θέλεις να νοηματοδοτήσεις την ύπαρξή σου και να... δημιουργήσεις», υπογραμμίζει ο Θόδωρος Γράμψας. Οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους ήρωες δεν... έχουν φτάσει ακόμα τα τριάντα, αλλά τη διάθεση να δημιουργήσουν και να αφήσουν το στίγμα τους στο θέατρο την έχουν. Και μπόλικη μάλιστα. Όπως δύο από τους πρωταγωνιστές του έργου, η 29χρονη Μαριάννα Μαυριανού, που έχει αποφοιτήσει εδώ και δύο χρόνια από τη σχολή, και ο 23χρονος Τρύφωνας Μπάρκας, δευτεροετής στη σχολή. «Είναι μια πολύ μεγάλη ευκαιρία αυτή που μας δίνει ο κ. Γράμψας, ο οποίος έχει συμβάλει πολύ στο οικογενειακό κλίμα που έχει υιοθετήσει η σχολή», αναφέρουν τα δύο παιδιά και προσθέτουν: «Το θέατρο πλέον είναι η ζωή μας. Είναι κάτι που μας είχε συναρπάσει από μικρούς. Από την επικοινωνία με το κοινό έως και το συναίσθημα του να ερμηνεύεις έναν ρόλο, το θέατρο είναι κάτι που πρέπει να το θέλεις πάρα πολύ και να αφοσιωθείς σε αυτό, παρά τις όποιες δυσκολίες που μπορεί να συναντήσεις». Τι είναι αυτό όμως που ωθεί τους «τριαντάρηδες» ηθοποιούς της σχολής Πράξη Επτά να δημιουργούν, να δοκιμάζονται και να οραματίζονται; Με άλλα λόγια, τι είναι αυτό που... ονειρεύονται περισσότερο; «Το όνειρό μου είναι να μπορώ να έχω το θέατρο στην καθημερινότητά μου, μέσα από τις πρόβες, τη μελέτη, τη σκέψη για τον ρόλο που μου δίνεται κάθε φορά» αναφέρει η Μαρία Κουθούρη. «Είναι μια διαδικασία που κρατάει ζωντανό το πνεύμα, την ψυχή, το σώμα, και δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Ξέρω ότι στην εποχή που ζούμε, αυτό είναι πολύ δύσκολο, για μένα όμως αυτός ο “δυνατός πόθος” φαντάζει σαν τη μόνη ελπίδα».

ο θοδωροσ γραμψασ με τουσ μαθητεσ του Γιώργος Ψάχος

Info

«30 χρόνια ακριβώς» του Θόδωρου Γράμψα. Από τέλη Φεβρουαρίου στο θέατρο της σχολής Πράξη Επτά (Βαλτετσίου 51). Τηλ.: 2103800624

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΡΑΤηΜΕΝΟΥ

ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΘΟΥΡΗ

Marius Iaurum

ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΡΚΑΛΑΣ

Ο Marius Iaurum τονίζει πως «σ’ αυτήν την περίοδο της ζωής μου, οι πιο κατάλληλες λέξεις που μπορούν να περιγράψουν το όνειρα που έχω για το μέλλον είναι: συνέπεια, προσπάθεια και πάθος. Δεν ξέρω αν θέλω ή αν θα τα καταφέρω… “ν’ αφήσω τη στάμπα μου στον κόσμο”... το μόνο σίγουρο είναι ότι τα όνειρά μου με βρίσκουν στο θέατρο… “Μόνο θέατρο από αύριο”… λοιπόν»! Όνειρα πολλά κάνει, από την άλλη, η Ελευθερία

Κρατημένου. Αν και, όπως λέει, «η εποχή δεν τα ευνοεί... Το πιο σημαντικό όμως είναι να μπορώ, όσα χρόνια και αν περάσουν, να κάνω ακριβώς αυτό που κάνω και τώρα! Με την ίδια όρεξη, τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια ικανοποίηση!». Ο Σταύρος Μαρκάλας, βέβαια, συμπυκνώνει όλα τα παραπάνω με μια ατάκα: «Το θέατρο με κάνει να ονειρεύομαι πολλά. Το μεγαλύτερο όνειρό μου είναι αυτά να τα κάνω πραγματικότητα».

06/30 Συνέντευξη

20/02 - 26/02

ποντικιart

www.topontiki.gr

Κάτια Πουλοπούλου

Μυρωδιά καραμέλας στον αέρα. Ο Μανώλης Λιδάκης έκοψε το τσιγάρο και καπνίζει ηλεκτρονικό. «Η λέξη “συνέντευξη”δεν μου αρέσει και πολύ, μια κουβέντα κάνουμε» μου τονίζει. «Το τσιγάρο οι περισσότεροι το κόβουν και το ξαναρχίζουν, λίγοι είναι οι ισχυροί» συνεχίζει. «Στην Ελλάδα όμως δεν ισχύει και τόσο ο νόμος» του απαντώ. «Μα υπάρχουν τόσα άλλα σοβαρά που ο τσιγαρονόμος δεν μπορεί να ισχύσει. Ο άλλος είναι καταπιεσμένος, αγανακτισμένος, προδομένος και ο μαγαζάτορας θα του πει «δεν θα καπνίσεις»; Ισα - ίσα που θα του φέρει και ένα ποτηράκι με νερό σαν τασάκι». Τελικά το νόμιμο και το παράνομο στην Ελλάδα της κρίσης είναι κάπου στη μέση. «Δεν υπάρχει κανένας που δεν τον άγγιξε η κρίση εκτός από αυτούς οι οποίοι θησαύρισαν, γιατί υπήρξαν και αυτοί. Μιλάνε για τρισ. δολάρια κέρδη από την κρίση. Πάντα όταν χύνεται το αίμα κάποιου, άλλοι κερδοσκοπούν και αυτό συνέβαινε ανέκαθεν». Ένας κύκλος λοιπόν η ζωή, μια και «Κύκλος» ονομάζεται το μαγαζί που εμφανίζεστε; Η ζωή είναι ένας μεγάλος κύκλος που εμπεριέχει μέσα πολλά μικρά κυκλάκια. Αυτά τα κυκλάκια είναι οι γνωριμίες που πάνε και έρχονται, οι φιλίες, οι σχέσεις που τελειώνουν, οι αγάπες που αρχίζουν, οι φίλοι που ακόμα δεν έχουμε γνωρίσει, αυτοί που θα ’ρθουν. Όλα είναι ένας κύκλος.

Μανωλης Λιδaκης

«Όλη μου η ζωή είναι γεμάτη λάθη» Υπάρχει προκαθορισμένο πρόγραμμα στον «Κύκλο» της λεωφόρου Συγγρού; Για να είμαι ειλικρινής, εγώ ποτέ δεν προσχεδιάζω το πρόγραμμα. Τις περισσότερες φορές μάλιστα αυτοσχεδιάζω. Λέω «σήμερα δεν θέλω το ίδιο πρόγραμμα, το θέλω αλλιώς» και αυτό είναι ωραίο παιχνίδι. Αν και κάποιος από το κοινό ζητήσει τραγούδι, μπορώ να αλλάξω τη ροή και τον ρυθμό. Άλλες φορές πάλι, υπάρχει το κοινό που δεν κάνει ποτέ ησυχία. Υπάρχει και αυτό που όταν πρέπει, ακούει και όταν πρέπει, τραγουδάει. Νομίζω πως αυτό που διακρίνει τους ανθρώπους που με ακούνε, είναι μια προσήλωση, σαν να περιμένουνε και το λάθος μου, ώστε να γίνουν πιο θερμοί. Κάνετε λάθη; Όλη μου η ζωή είναι γεμάτη λάθη, αλλά δείξτε μου και έναν αλάνθαστο. Νομίζω όμως πως ζωή χωρίς λάθη θα ήταν άχαρη εντελώς. Το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της ζωής είναι το λάθος. Τα λάθη της ζωής μου με διδάξανε πολλά πράγματα και στη συνέχεια με ώθησαν να βοηθήσω και εγώ ανθρώπους με τη σειρά μου. Από τη μια πρέπει να συμβουλεύεις τον άλλο για τα λάθη του, από την άλλη, αν βλέπεις ότι ο άλλος έχει μια ροπή προς τα εκεί ή είναι αυτοκαταστροφικός, να τα επισημαίνεις, αλλά με ιδιαίτερη τεχνική. Ειδικά στους νέους, δεν είναι τι τους λες, αλλά πώς το λες και πώς περνάς το μήνυμα. Η επιθετικότητα βγάζει αντίδραση. Πρέπει να έχεις τρόπο προσέγγισης του ατόμου με ροπή στο λάθος, την αυτοκαταστροφή, τον τζόγο, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ. Χρειάζεται «εξωτερική» βοήθεια για να ισορροπήσεις ύστερα από ένα στραπάτσο; Τώρα, στην Ελλάδα, για να είμαστε ειλικρινείς, αν κάποιος πηγαίνει σε ψυχολόγο, δεν το λέει εύκολα. Μου έχει συμβεί στο Λονδίνο, να πίνουμε καφέ με φίλους και να σηκώνεται ένα παιδί λέγοντας «συγγνώμη, αλλά έχω ραντεβού με τον ψυχολόγο μου» και κανείς δεν έδειξε να αντιδρά, σαν να έλεγε πάω να παρκάρω και θα έρθω. Εδώ υπάρχει ακόμα ταμπού. Ψυχολογικά προβλήματα έχουμε όλοι μας. Η κατάθλιψη είναι η μάστιγα της εποχής. Και εγώ έχω ψυχολογικά και ανασφάλειες και άγχη, και τρακ πριν τραγουδήσω, το θέμα είναι να πειστούμε ότι κάτι συμβαίνει. Το δύσκολο είναι να καταλάβεις ότι έχεις πρόβλημα, ώστε να δεχτείς τη βοήθεια.

ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΗ ΣΤΟΚΑ Ο Μανώλης Λιδάκης ξεκινά έναν «Κύκλο» εμφανίσεων στο «Kyklos Live Stage», με παλιά και καινούργια αγαπημένα τραγούδια. «Kyklos Live Stage» (Λεωφ. Συγγρού 338, Αθήνα), κάθε Σάββατο στις 22.00, τιμές: 10 ευρώ με μπύρα/κρασί, τιμή φιάλης: 120 ευρώ για τέσσερα άτομα, τηλ. κρατήσεων: 210-9570400

Info

Τον Θεό τον επικαλείστε; Προσεύχομαι. Με την Εκκλησία δεν έχω σχέση. Είναι μεγάλη μπίζνα η Εκκλησία, προσεύχομαι όμως, γιατί τον Θεό τον έχω μέσα μου. Τώρα, αυτές οι θρησκοληψίες και τα διάφορα δεν με αφορούν. Ο Θεός δεν είναι ανάγκη να έχει μορφή και να κατοικεί κάπου. Άμα τον έχεις μέσα σου και τον κουβαλάς, είναι πάντα μαζί σου, όπως τα αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουν φύγει από τη ζωή. Τους νιώθουμε κοντά μας. Φυσικά και πιστεύω, πιστεύω και στην ενέργεια, τη θετική αύρα. Δεν είναι εύκολο να περιβάλλεσαι από θετική ενέργεια, ωστόσο προσπαθώ. Να μην υποτιμάμε όμως τη βλακεία και την ανοησία, γιατί κρύβουν τεράστια δύναμη από πίσω τους. Είστε επιφυλακτικός με τα Μέσα Ενημέρωσης; Όχι, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που μιλάνε όλη μέρα και δεν τους ακούει κανείς μετά. Στο «Ποντίκι», ένα πολύ σημαντικό έντυπο, το οποίο διαβάζω κάθε Πέμπτη χρόνια τώρα, θα ήθελα να μιλήσω και το κάνω με πολλή χαρά.

Μια και διαβάζετε το «Ποντίκι»… φαντάζομαι είστε μέρος αυτών που ασκούν κριτική στην πολιτική. Μα δεν έχουμε ούτε πολιτική ούτε πολιτικούς. Έχουμε γεγονότα, και αυτό που με θυμώνει, είναι ότι δεν κάθονται πρώτα να λύσουν τα προβλήματα και μετά να τσακωθούν. Τσακώνονται τη στιγμή που τα γεγονότα τρέχουν. Απορώ, αυτός ο λαός πρέπει ή να είναι πολύ ώριμος ή να μην έχει συνειδητοποιήσει τι του συμβαίνει ή κάποια στιγμή να εκραγεί, γιατί δεν το έχει κάνει ακόμα. Ούτε τότε με τους «Αγανακτισμένους»; Ελάτε καλέ. Αυτά ήταν αστεία, για τις εντυπώσεις. Δεν είδα να γίνεται κάτι. Τηλεόραση, για παράδειγμα, δεν βλέπω πια. Είναι οι ίδιοι στα παράθυρα από το πρωί και μιλάνε. Ποια είναι τα εφόδια και ποια είναι τα προσόντα που πρέπει να έχει κάποιος που ασχολείται με την πολιτική, γιατί η αναγνωρισιμότητα δεν είναι. Εδώ, επειδή είσαι αναγνωρίσιμος, μπαίνεις και στην πολιτική. Απαξιώ. Πράξεις θέλω να δω και έργα. Θέλω να σταματήσω να βλέπω ανθρώπους να κρέμονται σε κάδους σκουπιδιών. Μπορώ;

ποντικιart

20/02 - 26/02

Συνέντευξη 07/31

www.topontiki.gr

Τα κινήματα τα πολιτικά; Οι «58»; Έλα μωρέ, μου θυμίζουν μεταγραφές αθλητών. Μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο και ξεχνάνε τι έλεγαν εναντίον του κόμματος στο οποίο κατέληξαν. Δεν έχουν αντιληφθεί πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα, δεν το έχουν καταλάβει και, αν το έχουν, μας δουλεύουνε. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν ήξεραν τι συνέβαινε εδώ και δεκαετίες και πού θα κατέληγε αυτό. Απλώς ήμασταν οι πρώτοι που έσκασε η κρίση γιατί ήμασταν οι πιο ανοικοκύρευτοι. Ακούς για απάτες εκατομμυρίων, λες και μιλάμε για μαρουλόφυλλα. Τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά και θα έπρεπε οι πολιτικοί να διαισθάνονται πόσο σοβαρή είναι η θέση για την οποία τους έχει ψηφίσει ο ελληνικός λαός. Δεν σας κάνει εντύπωση πως, ενώ έχουμε τόσα γεγονότα που τρέχουν, δεν υπάρχει ένα κόμμα που να βγει και να σαρώσει; Να ξέρετε ότι θα ταλαιπωρηθούμε πάρα πολύ τη στιγμή που θα πάμε για εκλογές. Βάσει των δεδομένων και των εξελίξεων, δεν υπάρχει περίπτωση να σχηματιστεί κυβέρνηση. Η Ελλάδα θα σέρνεται επί μακρόν σε τεράστια περίοδο ακυβερνησίας. Θυμηθείτε αυτό που σας λέω. Δεν είναι όλοι άχρηστοι βέβαια, υπάρχει μια μερίδα που θέλουν να βοηθήσουν και έχουν ήθος, αλλά χάνονται μέσα στους υπόλοιπους. Η Ελλάδα αυτήν την εποχή δεν έχει την πολυτέλεια να εκπαιδεύσει τους πολιτικούς του μέλλοντος. Λένε, εγώ δεν το λέω, ότι, όπως εμφανίστηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981, τώρα είναι ο Τσίπρας. Ως φαινόμενο. Γεννιούνται κόμματα καθημερινά. Στο προσκήνιο και η Χρυσή Αυγή, 7% στην τελευταία δημοσκόπηση. Τη Χρυσή Αυγή τη γέννησε η αγανάκτηση κάποιων ανθρώπων και τη διατηρεί η ίδια αγανάκτηση. Η Χρυσή Αυγή λειτουργεί όπως η βαλβίδα εξαέρωσης στη χύτρα. Ένας θυμωμένος, αντί να σου βαρέσει μια στο κεφάλι, πάει στη Χρυσή Αυγή. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να υπάρχουν συνεχώς στοιχεία αποπροσανατολισμού, που προκαλούν στρουθοκαμηλισμό. Οι νέοι να φύγουν ή να μείνουν στην Ελλάδα; Να κάνουν ό,τι αισθάνονται. Είναι δύσκολο και άχαρο να μιλάς για τις ζωές των άλλων. Δεν μπορώ να κριτικάρω, οι νέοι για να φεύγουν έχουν κάποιους λόγους. Εύχομαι να επιστρέψουν σύντομα. Το τραγούδι απαλύνει την καθημερινότητα; Το τραγούδι είναι γιατρειά, θεραπεύει ψυχές. Όλοι οι Έλληνες τραγουδάνε και σε χαρές και λύπες. Δεν πιστεύω τόσο πολύ στις φωνές, όσο στις ερμηνείες. Είναι περίοδος εκπτώσεων, κάνετε εκπτώσεις στη δουλειά σας; Όχι, γιατί με ένοιαζε πάντα το αποτέλεσμα, χωρίς να ενδιαφέρομαι για χρήματα. Δεν έχω κάνει ούτε εκπτώσεις ψυχής ούτε στη δουλειά μου ούτε θεοποίησα ποτέ την ύλη. Δεν έβαζα ποτέ το χρήμα μπροστά, έβαζα τον άνθρωπο και την ψυχή. Ούτε μανιώδης καταναλωτής είμαι. Τα απαραίτητα.

«Αύριο θα είναι αργά» προάγγελος νέας δισκογραφικής δουλειάς «Είμαι στο στούντιο με τραγούδια γραμμένα από τον Μανώλη Ρασούλη, τραγούδια σε στίχους και μουσικές Ορφέα Περίδη, Σωκράτη Μάλαμα, Βάσως Αλαγιάννη. Μια δουλειά που γίνεται με πολύ μεράκι, απουσία δισκογραφικών εταιρειών. Ήδη κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο το“Αύριο θα είναι αργά”. Δεν με ενδιαφέρει το πώς θα προωθηθεί ο δίσκος, αλλά να φτάσουν τα τραγούδια στο κοινό και να τα πιστεύω». Σας λείπει ο Ρασούλης; «Ε, βέβαια, τον ήξερα από μικρό παιδί, στην ίδια γειτονιά γεννηθήκαμε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ένας πολίτης του κόσμου. Ήμουν ο μπόμπιρας που τους πήγαινε τις μπύρες τα καλοκαίρια. Ένα από τα τραγούδια εκείνης της εποχής δισκογραφώ τώρα». Πότε κυκλοφορεί το cd; «Στο στούντιο ξέρεις πότε θα μπεις, αλλά ποτέ πότε θα βγεις».

ημερομηνίες σταθμοί ¢ Το 1967, παιδί, ήπιε το κρασί του πατέρα του, που συνήθιζε να του λέει, «Ό,τι κάνει ο μπαμπάς είναι καλό» και το θυμάται ακόμα. ¢ Το 1982 εμφανίστηκε στο «Να η ευκαιρία» και ξεκίνησε η καριέρα του. ¢ Στις 22 Ιουνίου του 1984 παρουσιάζεται φαντάρος στον Αυλώνα. ¢ Χάνει τον πατέρα του 11 Δεκεμβρίου του 1988 και τη μητέρα του 22 Φεβρουαρίου του 2009. ¢ Το 2009 συνελήφθη για παράνομη κατοχή ναρκωτικών ουσιών κατά τη διάρκεια ελέγχου ρουτίνας στο αυτοκίνητό του.

10/34 Σινεμά

20/02 - 26/02

ποντικιart

www.topontiki.gr

γη πλανητησ

Φιλιά από το Άουσβιτς Της ΣIΣΣΥΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ «Αγαπημένη μου, καλή μου Μάγδα, πόσο χάρηκα που βρήκα το γραμματάκι σου μπαίνοντας στο γραφείο σου. […] Τι όμορφα θα ήταν να ήμασταν μαζί οι δύο μας και η κορούλα μας. […] Σου χαϊδεύω το μετωπάκι και φιλώ το όμορφο στόμα σου. Ο Χάνι σου». Περίπου διακόσια παρόμοια γράμματα αποτελούν το βιβλίο για το οποίο γίνονται μέρες τώρα συζητήσεις στη Γερμανία, αλλά και στη Γαλλία, όπου μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε σε χρόνο ρεκόρ. Συντάκτες των επιστολών αυτών, ο Χάινριχ Χίμλερ, η γυναίκα του, η κόρη του και, έπειτα από λίγο καιρό, η ερωμένη του. Τα γράμματα αυτά αποκαλύφτηκαν στο Ισραήλ, 69 χρόνια μετά την αυτοκτονία του υπευθύνου για τη σφαγή εκατομμυρίων ανθρώπων, πιστοποιήθηκε η αυθεντικότητά τους, άρχισαν να δημοσιεύονται σε συνέχειες στην εφημερίδα «Die Welt», πριν ακόμα κυκλοφορήσει το βιβλίο με τίτλο «Τα γράμματα ενός κατά συρροήν δολοφόνου», και τώρα πρόκειται να γίνουν και ταινία. Γράμματα απολύτως συνηθισμένα, που θα μπορούσε να ανήκουν σε οποιονδήποτε τρυφερό σύζυγο, μπαμπά, εραστή. Μόνο μερικές φράσεις διαφέρουν: «Χαίρομαι που με αγαπάει αυτός που όλοι θεωρούν τόσο κακό», «Τώρα που πας στη Ρωσία, αν έχει μείνει χαβιάρι στα ψυγεία τους, φέρε μου κι εμένα», «Αχ, πότε θα τελειώσουμε με αυτούς τους Εβραίους, να ζήσουμε, επιτέλους, ευτυχισμένοι», γράφει η Μάγδα Χίμλερ. «Φεύγω για το Άουσβιτς. Φιλιά. Ο Χάινι σου» της απαντά ο άντρας της. Ένα ιστορικό ντοκουμέντο, λένε όσοι δημοσιεύουν τις επιστολές. «Και γιατί πρέπει να μάθουμε τα οικογενειακά των Χίμλερ; Γιατί να εξανθρωπίζουμε το τέρας;» λένε όσοι ανησυχούν με το ενδιαφέρον που έχουν προκαλέσει οι επιστολές. Επειδή, ανταπαντούν επιμελητές του τόμου, πρέπει να ξαναθυμηθούμε πως ο Χίμλερ δεν ήταν ένας διεστραμμένος όπως ο Στράιχερ, ούτε ένας τυχοδιώκτης όπως ο Γκέρινγκ, ούτε και ένας φανατικός όπως ο Χίτλερ ή ένας τρελός όπως ο Ρόζενμπεργκ, αλλά ένας «συνηθισμένος» άνθρωπους και για αυτό τον λόγο ο «δαιμονικότερος» όλων, όπως είχε τονίσει η φιλόσοφος Χάνα Άρεντ στην «Κοινοτοπία του κακού», μια που κατάφερε να οργανώσει ένα απολύτως τρομακτικό σύστημα βασιζόμενος στο γεγονός πως και οι άλλοι άνθρωποι ήταν εξίσου συνηθισμένοι και έτοιμοι να υπακούσουν, να ακολουθήσουν το ρεύμα, να επαναλάβουν τις απόψεις των γύρω τους.

«Nymphomaniac: μερος 2ο »

Κι άλλη «nymphomaniac» κι Κωνσταντίνος Σαμαράς

Nymphomaniac: μέρος 2ο Σκηνοθεσία: Λαρς φον Τρίερ. Πρωταγωνιστούν: Σαρλότ Γκενσμπούρ, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Γουίλεμ Νταφόε

Το δεύτερο μέρος της διχοτομημένης και, όπως τελικά αποκαλύφθηκε στο Φεστιβάλ Βερολίνου, λογοκριμένης από ουσιώδη σημεία (και όχι μόνο από αποκαλυπτικές σεξουαλικές σκηνές) ταινίας του Λαρς φον Τρίερ πιάνει τις Nymphomaniac: μέρος 2οòòòò περιπέτειες της σεξομανούς Τζο Το δεύτερο μέρος των περιπετειών της από εκεί όπου τις είχε αφήσει. Πιο σεξομανούς Τζο είναι το σκοτεινότερο σκοτεινό, πιο βίαιο, ακόμα και πιο – και κυρίως απαραίτητο – συμπλήρωμα άγρια χιουμοριστικό, το δεύτερο ενός σπουδαίου δίπτυχου έργου μέρος του «Nymphomaniac» είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα μιας μακράς εισαγωγής που επένδυε στη νηφαλιότητα, τη στοχαστική διάθεση και το χτίσιμο προσδοκιών. Καθώς το σώμα της ηρωίδας αναζητά όλο και πιο άγρια την ηδονή και την τιμωρία, ο Τρίερ διαγράφει με πυρετώδη ακρίβεια την υπόγεια σχέση μεταξύ των δύο πόλων, παίζοντας κάθε φορά με τα όρια της ικανότητας των λέξεων (και των εικόνων που αυτές γεννούν) να περιγράψουν το σωματικό πάθος. Με τον Τρίερ ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε πού παραμονεύει η λύτρωση και η νέμεση, ακριβώς επειδή πρόκειται για έναν δημιουργό με σπάνια οξυδέρκεια και μια ειλικρίνεια που δεν διαγράφεται από τις προσπάθειες αυτοαναίρεσης. Πρόκειται για έναν ιδιοφυή μαριονετίστα, που ξέρει πώς να μας φέρει αντιμέτωπους με την αιώνια μοναξιά μας χωρίς να μας βουτήξει στη μιζέρια και την αυτολύπηση.

The deep The deep òòò Η περιπέτεια επιβίωσης του μοναδικού επιζήσαντα ενός ναυαγίου σε μια εμπειρία που υποβάλλει χωρίς να κρατά όλες τις υποσχέσεις

Σκηνοθεσία: Μπαλτάζαρ Κορμακιούρ. Πρωταγωνιστούν: Όλαφουρ Ντάρι Όλαφσον, Γιόχαν Γκ. Γιόχανσον, Μπγιορν Τορς

Ενώ παράλληλα κυνηγά, προς το παρόν όχι με μεγάλη επιτυχία, το αμερικάνικο όνειρο,

ο αξιόλογος Ισλανδός σκηνοθέτης Μπαλτάζαρ Κορμακιούρ («Jar city», «101 Ρέικιαβικ») επιστρέφει στην πατρίδα του για να αφηγηθεί μια πραγματική ιστορία με ανατριχιαστικά ηρωικές διαστάσεις: μια νύχτα του 1984, ένα αλιευτικό πλοίο θα ναυαγήσει και ο μοναδικός επιζών θα αναγκαστεί να κολυμπήσει για έξι ώρες μέχρι να φτάσει στη στεριά. Μόνο που οι περιπέτειές του δεν τελειώνουν εκεί. Απομονώνοντας τον ήρωά του μέσα σε ένα πηχτό σκοτάδι που, παρά την αχανή έκτασή του, εντείνει την κλειστοφοβία, ο Κορμακιούρ μπαίνει κυριολεκτικά στα βαθιά νερά μιας κινηματογραφικής αφαίρεσης που δεν έχει ανάγκη από ψηφιακά εφέ και τεχνητές εξάρσεις που ανάβουν τα αίματα. Ο Ισλανδός παρατηρεί χωρίς να χειραγωγεί, υποβάλλει χωρίς να εκβιάζει και τελικά μοιράζεται αβίαστα την ταπεινότητα του ήρωά του. Το δεύτερο μέρος του «The deep», ωστόσο, διαφοροποιείται αρκετά, στον βαθμό που θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια άλλη ταινία. Από τη στιγμή που ο ηρωικός επιζήσας συναντά την κοινότητα των ανθρώπων, η ανάγκη του Κορμακιούρ να υποταχθεί στην «αληθινή ιστορία» προκαλεί μια αχρείαστη αγκύλωση σε έναν δήθεν ρεαλισμό, που ελάχιστα αξιοποιεί τους ποιητικούς δρόμους που ανοίχτηκαν στο πρώτο μέρος. Κι αν το μυστήριο παραχωρεί τη θέση του σε μια στενότερη οπτική, το «The deep» αξίζει να ανακαλυφθεί ακόμα και για την ομορφιά μερικών πλάνων.

ΠΡΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΗ Μαραθώνιος μιας ημιτελούς άνοιξης: Γρηγόρης Λαμπράκης Σκηνοθεσία: Στέλιος Χαραλαμπόπουλος Ένα ντοκιμαντέρ που παρουσιάζει σπάνια φωτογραφικά αρχεία και άγνωστα μέχρι σήμερα κινηματογραφικά ντοκουμέντα, τα οποία στοιχειοθετούν τη μοναδική περίπτωση του Γρηγόρη Λαμπράκη. Εκτός από πολύτιμο υλικό που βλέπει για πρώτη φορά

20/02 - 26/02

ποντικιart

Σινεμά

11/35

www.topontiki.gr

Ρεμπουτσικα - Ζιωγα

Η «αλεπού» χορεύει βαλς

«The deep »

άλλη... συζήτηση το φως της δημοσιότητας, το οποίο υποβλήθηκε σε ειδική επεξεργασία για να διασωθεί και να «φτάσει» στο κοινό δεκαετίες αργότερα, η ταινία παραθέτει πλάνα από την κηδεία - διαδήλωση του μεγάλου αγωνιστή καθώς και μαρτυρίες ανθρώπων που γνώρισαν ή και συνεργάστηκαν με τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Αθλητές, γιατροί, συγγενείς, ασθενείς του και συναγωνιστές του, όπως ο Μανώλης Γλέζος, με τον οποίο βρέθηκε στα έδρανα της Βουλής με την ΕΔΑ και μαζί πήραν μέρος στην τετραήμερη Παγκόσμια Πορεία Ειρήνης του Ωλντερμάστον, ο Τάκης Μπενάς, που ήταν τότε γραμματέας της Νεολαίας ΕΔΑ και κατόπιν γραμματέας της Νεολαίας Λαμπράκη, ο Κωνσταντίνος Χορομίδης, τελευταίος εν ζωή δικηγόρος της Πολιτικής Αγωγής στη δίκη για τη δολοφονία του Λαμπράκη, ο Ανδρέας Μαμωνάς, που δεκαεξάχρονος τότε μαθητής έσπασε τα μπλόκα και περπάτησε με τον Λαμπράκη στην απαγορευμένη Πορεία Ειρήνης, νεαροί αυτόπτες μάρτυρες στη δολοφονία του αγωνιστή της ειρήνης και μετέπειτα σημαντικά στελέχη του αντιδικτατορικού κινήματος, καθώς και πολλοί ακόμη που φωτίζουν ο καθένας με τον τρόπο του την πολυσχιδή δραστηριότητα του Γρηγόρη Λαμπράκη.

Μύθοι σκληρής δικαιοσύνης

Φωτιά πάνω από την Πομπηία Σκηνοθεσία: Πολ Γ.Σ. Άντερσον. Πρωταγωνιστούν: Κιτ Χάρινγκτον, Έμιλι Μπράουνινγκ, Τζέσικα Λούκας Η ιστορία της ταινίας επικεντρώνεται γύρω από έναν Κέλτη μονομάχο, ο οποίος ερωτεύεται μια ευγενή την παραμονή της έκρηξης του Βεζούβιου και ταυτόχρονα ανακαλύπτει την ταυτότητα αυτού που έσφαξε την οικογένειά του πριν από πολλά χρόνια. Πιο συγκεκριμένα, τοποθετημένη το 79 μ.Χ., η «Φωτιά πάνω από την Πομπηία» αφηγείται την ηρωική ιστορία του Μίλο, ενός σκλάβου, ο οποίος επιστρέφει ως αήττητος μονομάχος με σκοπό να σώσει την αληθινή του αγάπη, την Κάσια, την πανέμορφη κόρη ενός πλούσιου εμπόρου, που έχει αρραβωνιαστεί άθελά της έναν διεφθαρμένο Ρωμαίο γερουσιαστή. Μέσα από τα κύματα της λάβας, ο Μίλο πρέπει να σώσει την αγαπημένη του, ενώ γύρω τους η Πομπηία καταρρέει.

Χρόνια ολόκληρα ήθελε να γράψει τραγούδια για παιδιά – αλήθεια, φαντάζεστε πώς νανουρίζει μια μουσικός τα δικά της παιδιά; Κι επίσης χρόνια ολόκληρα ήθελε να ασχοληθεί με τους μύθους του Αισώπου. Πλέον, για πρώτη φορά στην πολύχρονη καριέρα της η Ευανθία Ρεμπούτσικα προσθέτει στην πλούσια δισκογραφία ένα άλμπουμ για παιδιά με τίτλο «Τι λέει η αλεπού;». Τις μουσικές της συνοδεύουν οι στίχοι της Ελένης Ζιώγα – με την οποία είχαν αρκετά χρόνια να συναντηθούν σε ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, στην οποία συνέβαλε τα μέγιστα η Ερωφίλη Γκόνου. Μάλιστα για τρεις Κυριακές, 9, 16, που προηγήθηκαν, και 23 Φεβρουαρίου και έξι παραστάσεις (11 π.μ. και 2 μ.μ.) η Ευανθία Ρεμπούτσικα, οι μουσικοί και τα παιδιά θα βρεθούν στον «Ιανό» για να τραγουδήσουν ζωντανά «Τι λέει η αλεπού;».

òòòòò Εξαιρετική òòòò Πολύ καλή òòò Καλή òò Βλέπεται ò Μέτρια ò Μην τη δείτε

Οι εταιρείες διανομής φέρουν την ευθύνη για έκτακτες αλλαγές στις ημερομηνίες προβολής των ταινιών.

ευανθια ρεμπουτσικα

του βαλς, του σουίνγκ και του τσάρλεστον, μια μελωδία που μυρίζει «Πολίτικη Κουζίνα» («υπήρχαν μελωδίες μέσα μου για χρόνια που τις προόριζα για παιδικές και τελικά βρήκα άλλο δρόμο», μου λέει η Ευανθία Ρεμπούτσικα), νανουρίσματα κι ορχηστρικά, πολλά όργανα, βιολί φυσικά και παιδικές φωνές. Το μαγικό είναι ότι δεν πήραν μια έτοιμη χορωδία, αλλά έκαναν οντισιόν σε παιδιά από σχολεία και σχημάτισαν μια ομάδα 25 παιδιών που ξεχύθηκαν στο στούντιο της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, στο σπίτι της, γέμισαν τον χώρο με γέλια και το CD με τις φωνές και τις ερμηνείες τους – μάλιστα ερμηνεύουν... ρόλους, γιατί τόσο οι στίχοι όσο και η ροή των τραγουδιών έχουν μια έντονη θεατρικότητα. Υπεύθυνη για τα παιδιά και τη διδασκαλία τους ήταν η Άρτεμις Γκόνου και μάλιστα είχε και το δύσκολο έργο να τα κάνει ομάδα. «Εκείνες τις μέρες πήρε ζωή το στούντιο», παραδέχεται η Ευανθία Ρεμπούτσικα.

Με την οικειότητα μιας πολυετούς σχέσης – «γνωΕνήλικος δίσκος ριζόμαστε από παιδιά» για… παιδιά μου λένε –, στίχοι και Το εξώφυλλο του CD ελενη ζιωγα μουσική ταίριαξαν έπειτα κοσμεί δημιουργία του από αρκετή συζήτηση. Είχε Αλέκου Φασιανού, ενώ το τα... θέματά της με τους μύθους του CD θα κυκλοφορήσει μαζί με βιβλίο Σόνια Μαγγίνα Αισώπου η Ελένη Ζιώγα, ειδικά με τα από την Cantini και τον Ιανό. «Στην ηθικά διδάγματα που συνόδευαν τις αντιμετώπισή του ο δίσκος είναι... μεταφράσεις κι ακόμη ειδικότερα με ενήλικος», υπογραμμίζει η Ελένη τον μύθο του Τζίτζικα και του Μέρμηγκα. Τελικά Ζιώγα για τις προδιαγραφές του. Από την άλλη, επέλεξε να τους μεταφράσει η ίδια και να αφήσει το δημιουργικό είναι καθαρά «οικογενειακό, κάτι τα διδάγματα να τα συμπεράνουν μόνα τους τα έγινε μέσα σε ένα σπίτι και αυτό είναι το κλίμα παιδιά. Τις έβλεπα να το συζητούν ακόμη, παρότι του δίσκου», τονίζει η Ευανθία Ρεμπούτσικα. Αν η δουλειά τους έχει ολοκληρωθεί και θα κυκλοφομιλήσουμε λίγο ευρύτερα για στόχους, αυτός είναι ρήσει στις 10 Φεβρουαρίου. Παρέμενε... «έξαλλη» μόνο να μάθουν τα παιδιά ηχοχρώματα, μουσικούς η Ελένη Ζιώγα με την... αναισθησία του Μέρμηγκα, ρυθμούς, όργανα. Διασκεδάζοντας και περνώντας που τον θεωρούσε και... σατράπη, και την άρνησή καλά, όπως οι συντελεστές του. του να μοιραστεί τα πολλά με τον Τζίτζικα που δεν Για το τέλος κρατήσαμε το φινάλε του δίσκου, ένα είχε τίποτα. Γελούσε η Ευανθία Ρεμπούτσικα και υπέροχο, μελωδικό τραγούδι από παππού και την πείραζε: «Το έχεις ακόμη το θέμα». «Μα είχα πά- γιαγιά για τα εγγόνια τους. Το ερμηνεύουν ο Στέθει μεγάλη πλάκα, σκεφτόμουν τι σκληρή δικαιοφανος Ληναίος και η Έλλη Φωτίου, «ζευγάρι χρόνια σύνη περνά μέσα από αυτούς τους μύθους», τόνιζε μαζί, παππούδες με εγγόνια και καλλιτέχνες. Πολύ η Ελένη Ζιώγα. Κάπου εκεί παρενέβη ο Παναγιώτης τρυφερή στιγμή, πολύ ιδιαίτερη για εμάς», λέει η Καλαντζόπουλος: «Είστε γυναίκες και δεν καταλαΕυανθία Ρεμπούτσικα. Κι είναι πράγματι μια πολύ βαίνετε τι πάει να πει σκληρότητα;» τις πείραξε και ιδιαίτερη δισκογραφική στιγμή, πολύ συγκινητιτις δύο. Έπειτα ξεκίνησε η μουσική. Στους ρυθμούς κή... «Χαρά κρυφή που σ’ έχω δυο φορές παιδί...».

12/36 Η Ελλάδα αλλάζει;

20/02 - 26/02

ποντικιart

www.topontiki.gr

Θεσσαλονiκη

Σ’ αυτό το «χωριό» τρυγούν νότες! Θυμίζουν λίγο χίπις και έχουν τρομερή ένταση, σε κάθε εμφάνισή τους. Πριν από λίγο καιρό, ήρθαν στην Αθήνα, στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, και αναστάτωσαν… τους πάντες, με μουσικές από μπαρόκ μέχρι ψυχεδελικούς ήχους και τζαζ. Λογικό, αφού τα μουσικά ερεθίσματα οργιάζουν στο «Μουσικό Χωριό», μία από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές κοινότητες της Ευρώπης, με μουσικούς, χορευτές - περφόρμερ, παιδαγωγούς και ανθρώπους των παραστατικών τεχνών. Το 2006, τρεις φίλοι και συνοδοιπόροι στη μουσική, ο Θύμιος Ατζακάς (μουσικός, επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Μουσικής Επιστήμης Πανεπιστημίου Μακεδονίας), ο Κώστας Μακρυγιαννάκης (μουσικός και εκπαιδευτικός μουσικής) και ο Γιώργος Εμμανουήλ Λαζαρίδης (μουσικός, καλλιτεχνικός διευθυντής Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης) μετέτρεψαν «ένα περιβόλι σιωπής σ’ έναν οργιαστικό τρύγο ήχων», στον Άγιο Λαυρέντιο, στο Πήλιο. Εκεί, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, δημιουργήθηκαν μουσικά εργαστήρια με επιτόπια παραγωγή και τεκμηρίωση μουσικού έργου επάνω σε ευρείες, πολυσυλλεκτικές προσεγγίσεις της μουσικής πράξης και εκπαίδευσης. Έπειτα από οχτώ χρόνια συνεχούς δράσης στην ύπαιθρο, το δίκτυο καλλιτεχνικών και εκπαιδευτικών κοινοτήτων του Μουσικού Χωριού βρήκε αστική έδρα στο «αβγό», στη Θεσσαλονίκη. Ένας ενιαίος και καλαίσθητος χώρος 150 τ.μ. φιλοξενεί καθημερινά δεκάδες μουσικά εργαστήρια, παραστάσεις χορού, χοροθεάτρου και μουσικού θεάτρου, προβολές, παρουσιάσεις δίσκων, διαλέξεις, μαθήματα γιόγκα κ.ά. «Το εικονικό χάος που κάποιοι προσπαθούν συστηματικά να σπείρουν δεν μπορεί να λυγίσει την πραγματική επιθυμία για ελεύθερη δημιουργία» μας λέει ο Θύμιος Ατζακάς. Στο «αβγό» εκκολάπτονται «νεογνές» μουσικές ιδέες και σύγχρονα εκπαιδευτικά μοντέλα, πάντα σε διάδραση με τα projects και τις κατευθύνσεις του «Μουσικού Χωριού». Κάθε χρόνο, φιλοξενούνται περισσότεροι από 600 μουσικοί απ’ όλο τον κόσμο για να ανταλλάξουν ιδέες, να χορέψουν, να διασκεδάσουν, να δημιουργήσουν μέσα από τον πειραματισμό και την πολυσυλλεκτικότητα. Σκοπός τους είναι να διατηρήσουν και να διευρύνουν συνεχώς ένα διεθνές, ανεξάρτητο δίκτυο συνεργατών/σπουδαστών με σημαντική δράση στον χώρο της ζωντανής μουσικής δημιουργίας, του χορού, του θεάτρου, του λόγου, της ειδικής αγωγής και της καλλιέργειας του σώματος, ώστε να μεταμορφώσουν τον μουσικό από εκτελεστή σε στοχαστή - καλλιτέχνη.

Info

http://www.music-village.gr/ http://avgo.music-village.gr/gr/

ΚΑλυμνος

Λεξικό με 8.000 ιδιώματα Είναι μια ιστορία που μετρά… από τον Μεσαίωνα. Το ιδίωμα της Καλύμνου δημιουργήθηκε, σύμφωνα με μελετητές, κατά τα μεσαιωνικά χρόνια και παρά την πολυτάραχη ιστορία της Δωδεκανήσου, οι Καλύμνιοι κατάφεραν να το διατηρήσουν ώς τις αρχές του 19ου αιώνα. Πριν από λίγο καιρό, μια αξιόλογη έκδοση από το Αναγνωστήριο «Αι Μούσαι» στην Κάλυμνο ήρθε στο φως της δημοσιότητας, για να διασώσει αυτή την ιδιαίτερη πολιτιστική κληρονομιά. Το «Λεξικό του ιδιώματος της Καλύμνου» είναι ένα συλλεκτικό απόκτημα που δεν θα πρέπει να λείψει από κανένα σπίτι του νησιού. Μετρά 864 σελίδες και αποτελείται με 8.000 λέξεις παλιάς καλύμνικης ντοπιολαλιάς. Το περιεχόμενό του επεξεργάστηκε από τον Δωδεκανήσιο εκπαιδευτικό και συγγραφέα Μιχάλη Σκανδαλίδη, ο οποίος άντλησε όλο το διασωθέν λαογραφικό υλικό που άφησε πίσω του ο Καλύμνιος της διασποράς Παντελής Ηλίας Καμπούρης. Στους συντελεστές αυτής της πρωτοβουλίας, επίσης, συγκαταλέγονται οι Κυριάκος Χατζηδάκης και Παναγιώτης Γιαμαίος, τέως και νυν πρόεδροι του Αναγνωστηρίου αντίστοιχα, ο εκπαιδευτικός Γιώργος Χατζηθεοδώρου, καλός γνώστης της καλυμνιακής ντοπιολαλιάς, αλλά και ο Γιάννης Χειλάς για την αναφορά του στη σφουγγαράδικη θαλασσινή παράδοση του νησιού.

ΠΑτρα

Ο Χρηστος πατρινοσ διδασκει στα παιδια την τεχνη του καραγκιοζη

Η εκδίκηση του Καραγκιόζη «Ο Καραγκιόζης βγαίνει πάλι από τον λήθαργο», σκέφτηκαν με περηφάνια οι Πατρινοί όταν αντίκρισαν στην οδό Νόρμαν, στον Άγιο Διονύσιο, το «Περί Σκιών». Δικαιολογημένα καθώς στην πόλη της Πάτρας – ή, καλύτερα, στη ητρόπολη του Καραγκιόζη – ένας νέος χώρος καλλιτεχνικής και δημιουργικής έκφρασης άνοιξε τις πόρτες στα τέλη του Ιανουαρίου, για να μετατραπεί σ’ένα ζωντανό «μουσείο» που θα φιλοξενεί καθημερινά, από το πρωί ώς το βράδυ, την παραδοσιακή λαϊκή φιγούρα του ελληνικού θεάτρου σκιών, τον αγαπημένο Καραγκιόζη. Πίσω από αυτήν την πρωτοβουλία κρύβεται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους καραγκιοζοπαίχτες, ο ακούραστος Χρήστος Πατρινός, αλλά και η οικογένειά του. Η αγάπη και το πάθος του για τον Καραγκιόζη είναι διάχυτα στον χώρο, γι’αυτό και η Πάτρα τον εκτιμά και τον βοηθάει. Η γυναίκα του αλλά και τα τέσσερα παιδιά του – η Φαίδρα, ο Διονύσης, η Μαρία και η Ειρήνη –, βοηθάνε εξίσου με τον τρόπο τους σ’αυτό που ξεκίνησε ο ίδιος πριν από 40 χρόνια: να περιοδεύει μ’ένα αυτοκίνητο απτόητος, σε κάθε σχολείο και γειτονιά της Ελλάδας, παρέα με τα λευκά σεντονάκια και τις χάρτινες φιγούρες του Καραγκιόζη. Μοναδικός τους στόχος να διασώσουν αλλά και να διαδώσουν το έργο που ξεκίνησε πρώτα ο Μίμαρος, μέσα από παραστάσεις Καραγκιόζη ποικίλου περιεχομένου και όχι μόνο.

Βίκυ Λεβαντή

Το «Περί Σκιών», το νέο «σπιτικό» του Καραγκιόζη, όπως φαίνεται, ήρθε για να ριζώσει στην Πάτρα και να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτιστικής ζωής του τόπου. Ένας φιλόξενος χώρος, χωρητικότητας 130 με 150 ατόμων, υποδέχεται καθημερινά σχολεία από την Πάτρα και τις γύρω περιοχές, για να απολαύσουν παλιές, κλασικές παραστάσεις αλλά και νέες, αυτοσχέδιες, του Χρήστου Πατρινού. Τα παιδιά μέσα από το πολιτιστικό πρόγραμμα «Γνωρίζω το λαϊκό θέατρο σκιών» οργανώνονται σε δημιουργικές ομάδες με βάση την ηλικία τους, με σκοπό να μάθουν να ζωγραφίζουν αλλά και να μιμούνται τις φιγούρες, να παίζουν παραστάσεις από μόνα τους, να διδάσκονται και να μυούνται στην ιστορία του θεάτρου και του θεάτρου σκιών, τόσο του ελλαδικού όσο και του διεθνούς χώρου. Παράλληλα με όλα αυτά, ξεκίνησαν ήδη να κατασκευάζουν φιγούρες από χαρτί, ζελατίνα, δέρμα και ξύλο, ενώ θα πραγματοποιούνται και θεατρικά παιχνίδια. Στα τέλη του Μαΐου, μάλιστα, θα ανεβάσουν από μόνα τους μια παράσταση Καραγκιόζη ύστερα από κατάλληλη προετοιμασία. Ο χώρος δεν ενδείκνυται μόνο για παιδιά, καθώς διαθέτει αίθουσα - εκθετήριο φιγουρών και σκηνικών του θεάτρου σκιών αλλά και παραστάσεις ειδικά για μεγάλους θεατές.

14/38 Βιβλίο

20/02 - 26/02

ΠΟΝΤΙΚΙart

www.topontiki.gr

Τα Ηµερολόγια του Φιλιππότη Έχοντας διανύσει πάνω από έξι συναπτές δεκαετίες στον χώρο του βιβλίου, ο Στρατής Φιλιππότης αποτελεί σταθερή αξία και τα ιστορικά του πλέον ημερολόγια είναι μνημεία αναφοράς Άνθρωπος του τόπου, δηλαδή με ρίζες, ο Φιλιππότης μοιάζει να μην έφυγε ποτέ από τη γενέτειρά του, την Τήνο, αλλά και να μην εγκατέλειψε ποτέ την Αθήνα, την πόλη που του γέμισε τη ζωή. Άνθρωπος του κέντρου της πόλης, μοιάζει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Αθήνας, μια σταθερά μνήμης, ένας άνθρωπος, με δυο λόγια, ξεχωριστός. Από την εποχή που ήταν βιβλιοπώλης της ιστορικής Εστίας έως τον Ιανουάριο του 1978, που άνοιξε δικό του βιβλιοπωλείο και εκδοτικό οίκο, στην Ακαδημίας και Ασκληπιού, η ζωή του ταυτίστηκε με το βιβλίο – σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής του. Άνθρωπος δύσκολος στις επαφές του και στις σχέσεις του, αλλά αφοπλιστικά ειλικρινής, προειδοποιεί τους… απρόσεκτους και ανεπιθύμητους: «Λόγω των κυκλαδίτικων ανέμων είμαι ιδιόρρυθμος. Προσοχή λοιπόν...»! Σταθερός και επίμονος σε πείσμα των καιρών και των μνημονίων, ο Φιλιππότης ξέρει να κρατά τις παραδόσεις, όπως και να τις σέβεται. Το περίφημο – ιστορικό πλέον, πέρα από την ανεκτίμητη αρχειακή του αξία – Αθηναϊκό του Ημερολόγιο ολοκληρώνει αισίως είκοσι πέντε έτη αδιάλειπτης παρουσίας!

Το Αθηναϊκό Ημερολόγιο 2014 Ωστόσο και εδώ ο Φιλιππότης δεν είναι ίδιος με τους άλλους. Δεν εκδίδει ένα ημερολόγιο με τις ημερομηνίες και τους αγίους, ούτε με ενδιάμεσα κενά για να σημειώνει κανείς τα ραντεβού του. Εξ άλλου, η εποχή τα ξεπέρασε αυτά ηλεκτρονικώς. Ο Φιλιππότης ξέρει να θυμάται στο παρόν, όντας πανταχού παρών στον χρόνο του, στην ιστορία του, στη ζωή του, στις δικές του αναμνήσεις. Έτσι το περίφημο Αθηναϊκό του Ημερολόγιο διαβάζεται και δεν περιορίζεται αποκλειστικά στο έτος που αναφέρεται, αλλά στοχεύει στη μνήμη του αναγνώστη. Πρόκειται για ένα ημερολόγιο που δεν σου θυμίζει την ημερομηνία, τη μέρα ή τον μήνα, όσο σου υπενθυμίζει την ιστορία σου μέσα από επιλεκτικές ψηφίδες, μικρές ιστορίες, μεγάλους δρόμους… Γεννώντας τη

Σε 200 λέξεις

O συγγραφέας Πάνος Σταθόγιαννης γράφει για το βιβλίο του «Ο γραφιάς», εκδ. Γαβριηλίδη

Ο ΣΤΡΑΤΗΣ ΦΙΛΙΠΠΟΤΗΣ ΣΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ... Ξενοφών Μπρουντζάκης

νοσταλγία στους αναγνώστες, τους καλεί σ’ ένα ταξίδι επιστροφής στο ίδιο τους το παρόν. Διαβάζοντας κανείς το Αθηναϊκό Ημερολόγιο είναι σα να ξεκινά μια βόλτα στην πόλη, έναν ξεχωριστό περίπατο, στη διάρκεια του οποίου γνωρίζει την Αθήνα αλλιώς, όπως δεν την ξέρει, δεν την υποψιάζεται, δεν τη φαντάζεται! Μνημεία, χώροι, δρόμοι, διαδρομές, περιστατικά, δύσκολες ιστορικές στιγμές – όλα ζωντανεύουν μέσα σε ένα ανθολόγιο κειμένων, όπου ο Στρατής Φιλιππότης σαν φιλόξενος οικοδεσπότης επιδεικνύει τα της… πόλης του με καμάρι και υπερηφάνεια!

Ημερολόγιο του Αρχιπελάγους Το γράψαμε στην αρχή: ο Φιλιππότης είναι άνθρωπος του τόπου, της γεωγραφίας. Πόσο μάλλον που ως Τήνιος, νησιώτης αυθεντικός, πλασμένος από τους ανέμους, είναι κι ένας παθιασμένος άνθρωπος! Παράλληλα με το Αθηναϊκό του Ημερολόγιο ξεκίνησε πριν από δεκαέξι χρόνια το «Ημερολόγιο του Αρχιπελάγους», μια έκδοση πιο προσωπομετρική, πιο εσωτερική, όπου τον πρώτο λόγο τον έχει η ιδιαίτερη πατρίδα του και οι άνθρωποί της. Άνθρωποι ιδιαίτεροι (δίχως τις υπερβολές στις οποίες μας ωθεί το διαδεδομένο στη χώρα μας τοπικιστικό πνεύμα), που άφησαν το στίγμα τους κυρίως στις εικαστικές τέχνες. Τα θέματά του, οι νύξεις του και οι αναφορές του τιμούν τον τίτλο του Ημερολογίου του και αναδεικνύουν όλα τα μικρά και μεγάλα διαμάντια που κοσμούν το Αρχιπέλαγος, μια θάλασσα που από τα βάθη της αναδύθηκε ο πολιτισμός, μια θάλασσα που μιλά ελληνικά, μια θάλασσα πλατιά σαν πατρίδα.

Είκοσι δύο κείμενα μεταξύ ποίησης και πεζογραφίας… Δεν ξέρω αν ο «Γραφιάς» μου έχει κάποιο μυστικό. Συνήθως κρατάμε μυστικά όλα εκείνα τα οποία μας εκθέτουν. Αντίθετα, στο βιβλίο αυτό επιχείρησα τη φανέρωση και την έκθεση. Με ρωγμές στην όποια θωράκισή μου. Με όση αλήθεια άντεχα. Τα παραπάνω δεν θέλουν να σας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι γίνεται λόγος για κείμενα αυτοβιογραφικά. Κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον οίηση. Η ατομικότητά μας έχει νόημα στον βαθμό που τέμνεται με τις ζωές

των άλλων, σμιλεύεται μαζί τους και επαναλαμβάνει, εκούσα άκουσα, τον ταυτόχρονα ιλαρό και τραγικό κύκλο της ανθρώπινης βιοτής. Γέννηση, ρίζες, πρόσωπο στραμμένο προς τον άλλον και την κοινωνία, έρωτας, ανατάσεις, διαψεύσεις, εσωτερικός αναστοχασμός, απολογισμός, έξοδος… Με άλλα λόγια, η περιπέτεια του ανθρώπου που «γράφει» εντός του τον κόσμο και «εγγράφεται» σε αυτόν. Ένα άγγιγμα της πυκνότητας και του καίριου, όπως θα έλεγαν οι παλαιότεροι.

Το ύφος των είκοσι δύο κειμένων που συναπαρτίζουν τον «Γραφιά» μου κινείται στο μεταίχμιο του ποιητικού και του πεζού λόγου. Ένα ύφος «μεικτό», όπως χαρακτηρίστηκε από την κριτική. Η γλώσσα του επιχειρεί μια συγκεφαλαίωση των πολλών στρωμάτων της ελληνικής στη διαχρονικότητά της, από την ομηρική ώς αυτή του «πεζοδρομίου». Αυτές, τουλάχιστον, ήταν οι προθέσεις μου…

20/02 - 26/02

ποντικιart

Θέατρο 15/39

www.topontiki.gr

οι πρωταγωνιστεσ τησ παραστασησ «γραμματα αγαπησ στον σταλιν»

BIOS - studio μαυρομιχαλη

Διπλός Μπουλγκάκοφ «Τον καιρό εκείνο που όλους Σόνια Μαγγίνα ποτέ. Ο Μπουλγκάκοφ επιλέγει τους ανθρώπους τους μετακιστο έργο αυτό το σύμβολο νούσαν απ’τη μια δουλειά στην του Διαβόλου και η λεγόμενη άλλη, ο σύντροφος Κοροτκόφ είχε βολευτεί σοσιαλιστική αγωγή πάει περίπατο, μια και οι ακλόνητος στη θεσούλα του και είχε παντεπάντες εκδηλώνουν τον χειρότερο εαυτό τους λώς διαγράψει απ’το μυαλό του ακόμη και κατευθυνόμενοι από «διαβολικές» – ή μήπως την πιθανότητα ν’αλλάξει το πεπρωμένο του. όχι; – δυνάμεις. Αυτά συμβαίνουν όταν ο «ΔιάΑλλά, φευ, δεν ήτανε γραφτό… Κατά την 20ή βολος» αποφασίζει να χώσει τη μύτη του στις Σεπτεμβρίου του έτους 1921 ο Κεντρικός υποθέσεις μιας σοσιαλιστικής χώρας. Ταμίας μπήκε μέσα, τίναξε τα νερά απ’το καΟ καιρός που «όλους τους ανθρώπους τους πέλο του, το ακούμπησε πάνω στο γραφείο, μετακινούσαν από τη μια δουλειά στην άλτοποθέτησε επ’αυτού το χαρτοφύλακα και λη», που «λεφτά δεν υπάρχουν» και οι άνθρωανακοίνωσε:‘‘Λεφτά δεν υπάρχουν’’». ποι πληρώνονται με «προϊόντα παραγωγής», Ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, ο Ρώσος συγγραη είσοδος στο ισόγειο είναι «από τον έκτο», η φέας που ο σταλινισμός όχι μόνο λογόκρινε, πιστοποίηση της κλοπής της ταυτότητάς σου αλλά καταδίκασε σε σιωπή, είναι το κεντρικό απαιτεί την… ταυτότητά σου και οι τριαντάπρόσωπο δύο παραστάσεων που ανεβαίρηδες γυρίζουν στους γονείς τους: όχι, δεν νουν στην Αθήνα. πρόκειται για σύγχρονο ελληνικό χρονογράΣτο Main Stage του Bios μόλις την περασμένη φημα, αλλά για ρώσικο διήγημα του 1925. Και Δευτέρα έκανε πρεμιέρα η «Διαβολιάδα» του, όμως δεν είναι όλα αυτά που συνιστούν την από την ομάδα Ubuntu, το έργο που προκάλε- τραγική επικαιρότητά του, όσο η κεντρική σε σάλο όταν πρωτοεκδόθηκε το 1925 και δυο ιστορία για έναν άνθρωπο, που αρνείται πειμήνες αργότερα λογοκρίθηκε ως βλάσφημο, σματικά να δει αυτό που συμβαίνει γύρω του. αποσύρθηκε και δεν επανακυκλοφόρησε Μόνον όταν ο ίδιος απολυθεί θα καταλάβει

πως όσο κι αν προσπαθούσε «να μην ενοχλεί κανέναν και κανένας να μην τον ενοχλεί», δεν τα κατάφερε· και έτσι ακριβώς «έφτασε ώς εδώ». Αυτό που, 112 χρόνια πριν, σημείωνε ο Περικλής Γιαννόπουλος: «Πολύ πριν της οικονομικής μας χρεωκοπίας, προηγήθη η πνευματική χρεωκοπία», μας λέει η Ελεάνα Τσίχλη για την επιλογή να σκηνοθετήσει το συγκεκριμένο έργο. Στο μεταξύ απόψε ανεβαίνει στο Studio Μαυρομιχάλη από την ομάδα θεάτρου Εν Δράσει το έργο του Χουάν Μαγιόργκα «Γράμματα αγάπης στον Στάλιν», μια φανταστική ιστορία που διαδραματίζεται τη δεκαετία του ’30, όταν ο Μπουλγκάκοφ, απεγνωσμένος από την απόλυτη λογοκρισία που επιβάλλεται στα έργα του, μετατρέπεται σε «συγγραφέα για έναν μόνο αναγνώστη», καθώς γράφει το ένα γράμμα μετά το άλλο στον Στάλιν. Ο Καταλανός Μαγιόργκα τοποθετεί Ρώσους ως πρωταγωνιστές μιας ιστορίας μέσα από την οποία καταπιάνεται με τη σχέση εξουσίας και καλλιτέχνη, εξουσίας και ατόμου. Ο Δημήτρης Μυλωνάς, που σκηνοθετεί το έργο, μας λέει γιατί θέλησε να το ανεβάσει: «Πιεζόμαστε από παντού. Ο Στάλιν είναι όλα όσα ζούμε στην Ελλάδα σήμερα. Όλα τα μνημόνια και η τρομοκρατία που υφιστάμεθα. Ο Μπουλγκάκοφ αντιπροσωπεύει έναν ολόκληρο λαό που υφίσταται αυτήν την πίεση και καλείται να πειθαρχήσει στις απάνθρωπες εντολές της πιο ακραίας φιλελεύθερης πολιτικής που έχει γνωρίσει ποτέ η χώρα. Όλα γίνονται εν ονόματι του κεφαλαίου, του κέρδους και των αριθμών. Στο έργο ο Στάλιν λέει στον Μπουλγκάκοφ:‘‘Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από την αδικία, η φιλοδοξία του να παραμείνει κανείς ουδέτερος είναι απλώς κυνισμός. Αποφασίστε, επιτέλους, σε ποια πλευρά του οδοφράγματος βρίσκεστε, είστε μαζί μας ή εναντίον μας;’’. Απέναντι στη σημερινή σκληρή πραγματικότητα δεν υπάρχει περιθώριο για ουδετερότητα. Ο Μπουλγκάκοφ ζητά,‘‘λίγα λεπτά, λίγα δευτερόλεπτα, να πατήσω ένα έδαφος όπου θα νιώθω επιτέλους ελεύθερος’’. Όμως όλοι καλούμαστε να πάρουμε θέση, θέλοντας και μη. Είμαστε σε πόλεμο κι αυτόν τον πόλεμο τον ονομάσαμε ‘‘κρίση’’»...

τελευταια σειρα

Με δυο σκαμπό και δυο κινητά της σονιασ μαγγινα

N

Είδα το «Μένγκελε» του Θανάση Τριαρίδη πριν από λίγες μέρες, το οποίο παίζεται στο Faust. Ομολογώ ότι το θέμα δεν ήταν ό,τι πιο ελκυστικό για μένα, αλλά πήγα γιατί με εξιτάρισε το δίδυμο των ηθοποιών, Λάζαρος Γεωργακόπουλος - Μυρτώ Αλικάκη. Δεν λάθεψα. Οι δυο τους σε ένα έργο με πάμπολλες εναλλαγές ύφους και ρόλων είναι θαυμάσιοι, ο δε Κώστας Φιλίπογλου με δυο ηθοποιούς, δυο σκαμπό και δυο κινητά έχει κάνει μια σκηνοθεσία που ρέει στον χώρο. Το κείμενο έχει τις αδυναμίες του, αλλά σκηνοθέτης και ηθοποιοί τις υπερβαίνουν.

N

Ξεκίνησε τις παραστάσεις του το «Blance/Μετεπιβίβαση» του Μιχάλη Παλίλη (κείμενο και σκηνοθεσία) στο θέατρο Σημείο. Τον μονόλογο ερμηνεύει ο Φαίδων Καστρής. Ο Μιχάλης Παλίλης μάς μεταφέρει στο σύμπαν ενός πλάσματος που, καταρρακωμένο από την πραγματικότητά του, τις κακοποιήσεις που έχει υποστεί, τα λάθη που έχει κάνει, καταλήγει σε ένα ψυχιατρείο έχοντας κρυφτεί πίσω από μια θεατρική περσόνα, αυτήν της Μπλανς. Το κείμενό του πλάθει κάποιες εικόνες εξαιρετικές, κάποιες όμως είναι μπερδεμένες ή και χαοτικές. Ο Φαίδων Καστρής, μόνος στο μαύρο σκηνικό, δίχως κανένα αντικείμενο να πιαστεί, αγκαλιάζει αυτό το πλάσμα με υποκριτική μαεστρία και τρυφερότητα, του δίνει τη φωνή του, το βλέμμα του, την πλαστικότητα των κινήσεών του. Καταθέτει πραγματικά ό,τι έχει. Αν μόνο τον βοηθούσε λίγο παραπάνω το κείμενο...

N

Γιατί, όπως μου έλεγε κι ένας φίλος, «καλές ιδέες στην ελληνική θεατρική παραγωγή και κυρίως στα κείμενα έχουμε, πολλές. Όταν γίνονται θεατρικό υλικό δημιουργείται το πρόβλημα». Δεν έχει κι άδικο...

N

Εμμένω στα ελληνικά έργα σήμερα, καθώς βρέθηκα στο θέατρο Μουσούρη, όπου ο Πέτρος Φιλιππίδης ανεβάζει τον «Φον Δημητράκη» του Δημήτρη Ψαθά, σε μια παράσταση αξιώσεων και σε μεγάλα υποκριτικά κέφια την ανδρική τριπλέτα Φιλιππίδη - Σκιαδαρέση - Μαυρόπουλου, δίχως να υστερεί η Μαρία Κατσανδρή (που ειδικά στην πρώτη σκηνή παίζει κυρίως με τα μάτια και την έκφραση κι είναι θαυμάσια). Εντύπωση όμως μου έκανε το κοινό, που έμοιαζε χωρισμένο στα δύο. Υπήρχαν εκείνοι που ήταν εμφανές ότι είχαν έρθει «για να γελάσουν» κι εκείνοι που αντιλαμβάνονταν πόσο πικρό είναι το έργο, πόσο απόλυτα ξεγυμνώνει τους ήρωές του ο Ψαθάς.

«Το ΠΟΝΤΙΚΙ» σάς πάει θέατρο «Ήλιος στην πέτρα»

«La Nonna»

«Όταν έχω εσένα»

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Ήλιος στην πέτρα» της Σοφίας Αδαμίδου, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210-6898448 θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (15 ευρώ) για την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου, το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου, στις 21.00, και την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου, στις 19.00.

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «La Nonna» του Δημήτρη Πιατά. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210-6898448 θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (19 ευρώ) για την Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου, στις 20.00, την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου, στις 21.30, το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου, στις 18.30 και στις 21.00, και την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου, στις 20.00.

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Όταν έχω εσένα» του Σταμάτη Κραουνάκη. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210-6898448 θα μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση πληρώνοντας 10 ευρώ (αντί για 12 και 15 ευρώ), για την Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου (πενήντα αναγνώστες) και την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου (πενήντα αναγνώστες), στις 21.00.

Θέατρο «Σημείο» (Χαρ. Τρικούπη 4, Πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο) Τηλ.: 210-9229579

Θέατρο «Ακάδημος» (Ιπποκράτους 17 & Ακαδημίας) Τηλ.: 210-3625119

Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (Πειραιώς 206, Ταύρος) Τηλ.: 210-3418550

«Το Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας» Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του δωρεάν εισιτήρια για την παράσταση «Το Μυστικό της Κοντέσσας Βαλέραινας». Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν πρώτοι στο 210-6898448 θα κερδίσουν από μία διπλή πρόσκληση για τη Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου και την Τρίτη 25 Φεβρουαρίου, στις 21.00. (Η προσφορά ισχύει για δύο διπλές προσκλήσεις ανά παράσταση). Θέατρο «Eliart» (Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός) Τηλ.: 210-3477677

16/40 Οδηγός

20/02 - 26/02

ποντικιart

www.topontiki.gr

Πρόσωπα

ΣΑΒΒΑΤΟ 22.2

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21.2

ΠΕΜΠΤΗ 20.2

Επιμέλεια: Βίκυ Λεβαντή (v.levanti@hotmail.com) Προβολh. Ταινίες και ντοκιμαντέρ από οκτώ αφρικανικές χώρες (Αγκόλα, Αίγυπτος, Δημοκρατία του Κονγκό, Κένυα, Μαρόκο, Νιγηρία, Νότια Αφρική, Τυνησία) προβάλλονται στο πλαίσιο της 3ης Εβδομάδας Αφρικανικού Κινηματογράφου. Το αφιέρωμα ξεκινάει σήμερα με την ταινία «Μια καταραμένη γενιά» (2013, Τυνησία) του Νασρεντίν Μπεν Μάατι.

Info: Ταινιοθήκη της Ελλάδας (Ιερά Οδός 48), 20 - 26.2, είσοδος ελεύθερη, 210-3609695. Παρaσταση. Το έργο του Σικελού Λουίτζι Πιραντέλλο «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε» ανεβαίνει με τους Ξένια Καλογεροπούλου, Μηνά Χατζησάββα κ.ά., σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Μια περίπλοκη και ιδιοφυής σάτιρα, ξετυλίγει την αδυναμία του ανθρώπου να κατανοήσει τα αληθινά κίνητρα ακόμα και των δικών του πράξεων. Info: Εθνικό Θέατρο (Αγ. Κωνσταντίνου 22-24), στις 20.30, 10-20 ευρώ, 210-5288170.

Πέρα από τις μπούκλες…

Σίρλεϊ Τεμπλ

ΜουσικΗ. Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης κάνει την πρώτη του φετινή εμφάνιση, με το πιο ώριμο live στην καριέρα του. Μαζί του δύο νέοι ερμηνευτές, οι Βασίλης Αξιώτης και Άννα Μαρία Μπιλίδα.

Info: Yolo Club (Πειραιώς 104, Γκάζι), στις 23.30, 12 ευρώ με ποτό, 210-3422201.

Ανακυκλώνοντας τη Μήδεια στο Βερολίνο

Κουκλοθeατρο. Η ομάδα κουκλοθεάτρου «Merlin» από το Βερολίνο επιστρέφει στη χώρα μας με τη βραβευμένη παράσταση για ενήλικο κοινό «Clown’s Houses». Μέσα από ένα σκοτεινό και κλειστοφοβικό περιβάλλον, ο θεατής παρακολουθεί έξι κεντρικούς χαρακτήρες να «παίζουν» με τους φόβους και τις εμμονές τους. Info: Θέατρο «Olvio» (Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός), στις 22.00, 10 ευρώ, 210-3414118. Οπερeτα. Η «Νυχτερίδα», η δημοφιλής οπερέτα του Γιόχαν Στράους μεταφέρει τη δράση των ηρώων της από τα αστικά σαλόνια της Αθήνας και τις καμπάνες του «Αστέρα» Βουλιαγμένης στα κρατητήρια λόγω της χούντας των συνταγματαρχών, τη δεκαετία του ’60. Σκηνοθετεί ο Αλέξανδρος Ευκλείδης. Διευθύνει μουσικά ο Μιχάλης Οικονόμου. Info: Εθνική Λυρική Σκηνή (Ακαδημίας 59-61), στις 20.00, 7-40 ευρώ, 210-3662100.

Αστέρης Κούτουλας

ΚΥΡΙΑΚΗ 23.2 - ΤΕΤΑΡΤΗ 26.2

Βασιλική Καρακώστα

Ένα «πανηγύρι από το μέλλον» χαρακτήρισε ο Νίκος Πορτοκάλογλου την περσινή παράσταση «Κουρελού» της Βασιλικής Καρακώστα. Για τον Φοίβο Δεληβοριά η ίδια παράσταση ήταν ένα «πάρτι σ’έναν έρημο πύργο». Στην «Κουρελού» βασίζεται και το φετινό πρόγραμμα που ετοίμασε και παρουσιάζει κάθε Πέμπτη στο «Holywood Stage» η 27χρονη τραγουδίστρια. Τα δημοτικά συνυπάρχουν με το ροκ, ο Βαγγέλης Παπάζογλου με τους παραδοσιακούς λυράρηδες του Πόντου, ο Μανώλης Χιώτης με τους τζαζίστες της Νέας Ορλεάνης, τα ρόμικα με το «ελαφρό» τραγούδι του Κώστα Γιαννίδη. «Θέλησα» λέει η ίδια «να πω με τον δικό μου τρόπο τραγούδια με τα οποία μεγάλωσα και να κάνω τους ανθρώπους να μη νιώθουν κόμπλεξ επειδή τους αρέσουν διαφορετικά πράγματα. Σε μια εποχή που κυριαρχεί η τυποποίηση, θέλησα να συνθέσω τα κομμάτια του εαυτού μου».

Οι απόψεις ενός κλόουν

ΤΡΙΤΗ 25.2 eκθεση. Η Πορτογαλίδα φωτογράφος Pauliana Valente Pimentel παρουσιάζει μέσα από την έκθεση «Οι νέοι της Αθήνας» το πορτρέτο διάφορων ανθρώπων, με τους οποίους γνωρίστηκε και συμβίωσε κατά την προεκλογική περίοδο των εθνικών εκλογών, τον Μάιο του 2012. Info: Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» (Ηρακλειδών 66, Θησείο), είσοδος ελεύθερη, ώρες 10.00-20.00, 210-3452150. ΤΕΤΑΡΤΗ 26.2 Μιοyζικαλ. Το διάσημο μιούζικαλ «Cats» του Andrew Lloyd Weber έρχεται από το West End του Λονδίνου για να συνδυάσει με μοναδικό τρόπο τον χορό, τη μουσική, το τραγούδι και την ποίηση. Info: Θέατρο «Badminton» (Ολυμπιακά Ακίνητα, Γουδή), 15-40 ευρώ, στις 20.30, 210-8840600.

Η Μήδεια στροβιλίζεται στη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Εικόνες από διαδηλώσεις στην Αθήνα. Αμέσως μετά: Ένα κορίτσι σε ένα καταπράσινο λιβάδι. «Η χαμένη αθωότητα μιας γενιάς που βλέπει το μέλλον της να καταστρέφεται εξαιτίας της οικονομικής κρίσης» γράφει για την ταινία του Αστέρη Κούτουλα «Ανακυκλώνοντας τη Μήδεια» η βερολινέζικη «Morgenpost». Ως «ένα οπτικά καταπληκτικό κολλάζ» συστήνει το ίδιο φιλμ η «Suddeutsche Zeitung». Το έργο τιμήθηκε στο Βερολίνο με το βραβείο για «Το Πολυτιμότερο Ντοκιμαντέρ του 2014» του Ιδρύματος «Κινηματογράφος για την ειρήνη». Γεννημένος στη Ρουμανία από Έλληνες γονείς, ο σκηνοθέτης μετανάστευσε, επί Τσαουσέσκου, στη Γερμανία. Σπούδασε Φιλολογία και Φιλοσοφία, μετέφρασε ελληνική λογοτεχνία, οργάνωσε συναυλίες, άρχισε να γυρίζει ταινίες, αναζητώντας, όπως γράφει η γερμανική εφημερίδα, τη «χαμένη του ταυτότητα» και με τα μάτια στραμμένα στην πατρίδα των γονιών του και στην πολιτική και πολιτιστική της ζωή.

Οι μουσικές του κόσμου, μια… κουρελού

ΚΥΡΙΑΚΗ 23.2 Μουσικh. Η Καμεράτα Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής ετοιμάζει μια εντυπωσιακή και κεφάτη παράσταση, παρουσιάζοντας το «Πικ Νικ» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, υπό τη μουσική διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου. Σκηνοθετεί ο Στάθης Λιβαθινός. Info: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη), 16.00 & 20.00, 6,5-40 ευρώ, 210-7282333. ΔΕΥΤΕΡΑ 24.2 Παρaσταση. Το «California Ντρίμιν» ξετυλίγει τις τραγελαφικές περιπέτειες δύο λαϊκών παιδιών που αποφασίζουν να καταφύγουν σε ένα new age κοινόβιο στην Καλιφόρνια, με τη «βοήθεια» ενός θείου, του Πέπο. Παίζουν: Θ. Αντωνιάδης, Σ. Λύκος, Ι. Δωροπούλου, Ε. Συρίγου. Σκηνοθετεί ο Βασίλης Κατσικονούρης. Info: Θέατρο «Μεταξουργείο» (Ακαδήμου 14-16, Μεταξουργείο), 8-12 ευρώ, στις 21.00, 210-5234382.

Τη δύσκολη δεκαετία του 1930 ήταν η μεγαλύτερη σταρ. Ένα κοριτσάκι ροδαλό, με μπουκλίτσες που ύστερα από πλείστα όσα δεινά κατάφερε τελικά να ευτυχήσει. Η Σίρλεϊ Τεμπλ γύρναγε, τη μία μετά την άλλη, ταινίες φτιαγμένες ειδικά για εκείνη, ακτινοβολούσε αισιοδοξία και ζωντάνια. «Εφόσον έχουμε τη Σίρλεϊ Τεμπλ, η χώρα μας θα είναι εντάξει» έλεγε ακόμα και ο πρόεδρος Ρούσβελτ. «Οι θαυμαστές της, μεσήλικοι κυρίως» έγραφε ο Γκράχαμ Γκριν «γοητεύονται τόσο πολύ από αυτήν την καλοχτενισμένη μικρούλα με την τεράστια ενέργεια, επειδή μια αυλαία ασφαλείας, το σενάριο, μπαίνει ανάμεσα στη νοημοσύνη και τις επιθυμίες τους». Στα 22 της εγκατέλειψε τον κινηματογράφο, μια που οι θαυμαστές της δεν ήθελαν να τη δουν ενήλικη. Γύρισε μια τηλεοπτική σειρά, μετά στράφηκε στην πολιτική και σε μεγάλη ηλικία διορίστηκε πρέσβειρα στην Γκάνα και στην Τσεχία. Πέθανε την περασμένη εβδομάδα σε ηλικία 85 χρόνων.

Αργύρης Ξάφης

«Για μένα, είμαστε οι Χανς Σνιρ της Ευρώπης. Αυτοί οι μελαγχολικοί και, συνάμα, τρελοί τύποι που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς, και οι ίδιοι δεν μπορούν να καταλάβουν, σε τι έφταιξαν, για να καταλήξουν εδώ» λέει ο Αργύρης Ξάφης για τις «Απόψεις ενός κλόουν» του Χάινριχ Μπελ που διασκεύασε και σκηνοθέτησε για το Εθνικό Θέατρο. Τέσσερις ηθοποιοί επί σκηνής περιγράφουν μια χώρα σε αποσύνθεση με επίκεντρο έναν νεαρό, τον Χανς, ο οποίος παρατά τις ανέσεις της οικογένειάς του για να ακολουθήσει μια μοναχική, και αδιέξοδη, πορεία και να γίνει κλόουν. Μια χώρα όπου «ελάχιστα πρόσωπα δείχνουν να είναι σε θέση να αισθανθούν θλίψη ή μοιάζουν να διαθέτουν αναμνήσεις», όπως έγραψε ο ίδιος ο Μπελ, που πέρα από σημαντικότατος συγγραφέας υπήρξε ένας από τους οξυδερκέστερους παρατηρητές της μεταπολεμικής γερμανικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας η οποία απασχολεί πια συχνότατα και τη δική μας επικαιρότητα.