350

art ΠΟΝΤΙΚΙ

Νο 350

Ο «Ρινόκερος» και το «λάιφ στάιλ» που είναι όπιο του λαού

Σελ.: 06-07

NΥΦΗ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ / ΦΩΤΟ NELLY’S

ΠΕΜΠΤΗ 30 ιανουαριου 2014

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ:

η εκθεση του μουσειου μπενακη συνεχιζεται...

Πρόβα νυφικού στο Facebook! ...αλλα το διαδικτυο εχει παρει φωτια

θεμα

Φημισμένο καφέ το... Μουσείο της Ακρόπολης! Σελ.: 03

η ελλαδα αλλαζει;

Έξι κορίτσια στον Πόρο έφτιαξαν το «Λιτρίβι» τους Σελ.: 10

νεεσ ταινιεσ

Η «Νυμφομανία» που θα συζητηθεί Σελ.: 12-13

Σελ.: 04-05

βιβλιο

Ο Μαρξ πάντα είναι επίκαιρος Σελ.: 14

04/28 Θέματα

30/01-5/02

ποντικιart

www.topontiki.gr

γη πλανητησ

Για την τιμή του βιβλίου

Πρόβα νυφικού στο Μου Ταφτάδες, σατέν και τούλια γέμισε το Μουσείο Μπενάκη. Η σκηνογράφος - ενδυματολόγος Ιωάννα Παπαντωνίου έβγαλε από τις θήκες τους ένα σωρό σπάνια και πανέμορφα νυφικά για ενδιαφέρουσα έκθεση.

Της ΣIΣΣΥΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ Συνεχίζεται και φουντώνει η διαμάχη μεταξύ εκδοτών και υπουργείου Ανάπτυξης με θέμα την ενιαία τιμή βιβλίου. Πρόσφατα οργανώθηκε σχετική εκδήλωση - συζήτηση, ένας μετά τον άλλο οι εκδότες βγάζουν ανακοινώσεις με τις οποίες ζητούν να μην καταργηθεί και πριν από λίγες μέρες ο υπουργός Κ. Χατζηδάκης συναντήθηκε για το θέμα αυτό με εκπροσώπους της Ελληνικής Ένωσης Βιβλίου. Σύμφωνα με τον Στ. Πατάκη, που παρευρέθηκε στη συνάντηση, ο υπουργός «επιφυλάχτηκε να επανεξετάσει το θέμα, αλλά ήταν σαφές πως παραμένει προκατειλημμένος εναντίον της ενιαίας τιμής». Εδώ και μια δεκαπενταετία κάθε εκδότης ορίζει την τιμή κάθε βιβλίου του και όλα τα βιβλιοπωλεία, για δύο χρόνια από την κυκλοφορία του, το πουλούν περίπου σε αυτή. Έτσι περιορίζεται η δυνατότητα μεγάλων εκπτώσεων τις οποίες μπορούν να κάνουν, όπου κρίνουν, μόνο π.χ. αλυσίδες βιβλιοπωλείων ή σούπερ μάρκετ. Διευκολύνονται οι εκδότες να ελπίζουν σε ένα ποσοστό κέρδους από όλα τα βιβλία, άρα να μην εκδίδουν μόνο «ευπώλητα» συγκεκριμένου είδους μυθιστορήματα προορισμένα να καταναλωθούν σε σύντομο διάστημα. Προβάλλεται το περιεχόμενο των βιβλίων και όχι η τιμή τους. Αυτά υποστηρίζουν όσοι νομοθέτησαν περί ενιαίας τιμής και γι’ αυτό ο νόμος αυτός εφαρμόζεται αυστηρά στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Εδώ, ξαφνικά, πριν από λίγο καιρό ο υπουργός Ανάπτυξης ανακοίνωσε πως σκέφτεται την κατάργησή του. Οι εκδότες τον κάλεσαν «να ξανασκεφτεί την επικίνδυνη πεποίθησή του πως τα βιβλία καταναλώνονται με βάση την τιμή τους, να ξεχάσει τις προσφορές που διατυμπανίζουν οι πωλητές βιβλίων της τηλεόρασης, να αντιληφθεί τις ευθύνες που αναλαμβάνει καταδικάζοντας μια κοινωνία στην κατανάλωση 30 έως 50 χαμηλής ποιότητας βιβλίων τον χρόνο». Τίποτα όμως δεν έγινε και, πάλι κατά τον κ. Πατάκη, φαίνεται να επικρατεί «ένα πνεύμα ακραίου φιλελευθερισμού». Ο ανταγωνισμός που θα δημιουργηθεί, λένε μερικοί, θα μειώσει τις τιμές των βιβλίων. Όμως σε όσες χώρες δεν ισχύει η ενιαία τιμή δεν έχει παρατηρηθεί κάτι τέτοιο. Επιπλέον ανταγωνισμός υπάρχει: μεταξύ των εκδοτών, οι οποίοι, λογικά, θα πρέπει να συναγωνίζονται για το ποιος θα κυκλοφορήσει το καλύτερο βιβλίο. Από κει και πέρα, το τι θα διαβάσει κανείς είναι θέμα μόρφωσης, γούστου, ενδιαφερόντων, αισθητικής, διάθεσης. Όπως θέμα μόρφωσης και δείγμα συγκεκριμένης νοοτροπίας είναι το να αντιμετωπίζει μια κυβέρνηση τα βιβλία σαν ντομάτες και να ασχολείται με αυτά άλλο υπουργείο και όχι αυτό του Πολιτισμού.

ΝΥΦH ΚΑΙ ΖΕΥΓΑΡΙ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ, ΦωτογραφIα της Νelly's Κωστούλα Τωμαδάκη φορά σε όλη τη Μεσόγειο, λόγω των κοινών πολιτισμικών Οι βαλίτσες, η μία δίπλα στην άλλη, είναι τοποθετημένες μπροστά από τις πέντε παλιές ντουλάπες. Μισό μέτρο εθίμων». Δεν έγινε λόγω των οικονομικών προβλημάτων πιο πέρα, οι καπελιέρες, τα αξεσουάρ, τα γάντια και τα που αντιμετωπίζει το Πελοποννησιακό Λαογραφικό παπούτσια δημιουργούν ένα χάος, που ωστόσο σέβεται το μέτρο. Ίδρυμα. Οι τοπικές νυφικές φορεσιές εκπροσωπούνται στην έκθεση με Τα πολύτιμα υφάσματα με τα αραχνοΰφαντα μοτίβα μετεωρίζονται την πρώτη διάσημη απεικόνιση ελληνικού γάμου των αρχών του 19ου ανάλαφρα, καταργώντας τη βαρύτητα και αποκαλύπτοντας τη φίνα αιώνα από τον περιηγητή Ντιμπρέ, όπου μπροστά από την απεικόνιση ομορφιά τους. έχει στηθεί στην έκθεση η πραγματική φορεσιά της νύφης με το στέμΗ «ψυχή» του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος (ΠΛΙ), μα «που φυλασσόταν παλιά στη Μονή Πεντέλης, απ’ όπου οι νύφες σκηνογράφος - ενδυματολόγος Ιωάννα Παπαντωνίου, βγάζει από τις έπαιρναν τα λεγόμενα σουργούτς, τις φούντες, και έφτιαχναν ένα αυτοθήκες τα νυφικά για την έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη. Μια αίθουσα σχέδιο κεφαλόδεμα με πέντε φούντες μεταλλικές και πέντε γαρίφαλα ή γεμάτη νύφες. Απέναντι, η νύφη στροβιλίζεται με αναγεννησιακή χαρά, τριαντάφυλλα», εξηγεί η βραβευμένη σκηνογράφος - ενδυματολόγος. φορώντας ποταμούς μεταξιού και δαντέλας, προκαλώντας το οφθαλΝυφικά με χρυσοκέντητα μοτίβα, νυφικά του Μεσοπολέμου με λοξά μικό χάδι. Στην άλλη πλευρά της αίθουσας, η νύφη από την Κηφισιά κοψίματα, μικροί ουρανοί λευκού κάλλους, καμωμένα από Έλληνες αλεπιδεικνύει ήρεμα και με αστική συνείδηση ένα καλοραμμένο νυφικό λά και διάσημους οίκους μόδας του εξωτερικού, αγκαλιάζουν το σώμα στο χρώμα του ροδιού. Μέσα από την αφθονία του ταφτά και του σακαι το ιχνογραφούν με κομψότητα και χάρη. Περνώντας από την παρατέν, τους μεταξένιους ώμους και τη δαντέλα στον ποδόγυρο, η έκθεση δοσιακή νυφική φορεσιά του 19ου αιώνα στην ευρωπαϊκή μόδα, η έκαναδεικνύει τη σπουδαιότητα της σχέσης σώματος - ενδύματος ανά τις θεση αναδεικνύει την ποικιλία των υφασμάτων και των διακοσμητικών εποχές. στοιχείων που παρουσιάζουν τα νυφικά και μέσω αυτής της ποικιλίας «Στόχος μας», επισημαίνει η Ιωάννα Παπαντωνίου, «μια έκθεση με ανατην ιδιαίτερη κοινωνική και πολιτιστική λειτουργία του ενδύματος.

30/01-5/02

ποντικιart

Θέμα 05/29

www.topontiki.gr

σείο Μπενάκη

Σε μια εποχή έκπτωσης θεσμών, σχέσεων, συναισθημάτων, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι η πρόσκληση «γάμου» του Μουσείου Μπενάκη προκάλεσε κοσμοσυρροή και ικανοποίηση στη μεγάλη Κυρία της τέχνης και της λαογραφίας, την Ιωάννα Παπαντωνίου. Νύφες του Μεσοπολέμου, ζευγάρια νιόπαντρα της δεκαετίας του ’50, φωτεινά χαμόγελα αφημένα σε μια ανακουφιστική αύρα, αληθοφανή δραματικά πρόσωπα μιας άλλης εποχής, γέμισαν τις σελίδες του Facebook. Νυφιάτικες φωτογραφίες τραβηγμένες λίγο μετά την τελετή και ιστορίες με μια αυτοσχεδιαστική διάθεση αφηγούνται τις σχέσεις των δύο φύλων, τα έθιμα, τις μικρές ίσως ασήμαντες λεπτομέρειες της ανθρώπινης ύπαρξης. Με ιστορίες που έχουν αρχή, μέση και τέλος, συγκρούσεις, κάποιες φορές σασπένς, συχνά ψήγματα απόλυτης ευτυχίας, οι φωτογραφίες στο Facebook του Μουσείου Μπενάκη με αφορμή την έκθεση «Νύφες» φανερώνουν την ανάγκη των ανθρώπων να μοιραστούν ιδιωτικές στιγμές, να γίνουν μέρος του δρώμενου, να ανακαλύψουν ξανά τον μύθο του γάμου. «Θυμάμαι τον σαρακατσάνικο γάμο στο χωριό, όπου η νύφη είχε υποχρεωτικά κλειστά

H ENTYΠΩΣΙΑΚΗ ΕΚΘΕΣΗ (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΔΗΜ. ΜιχαλΑκης)

ΑΝΔΡΟΣ 1956, ΚΑΛΥΨΩ ΚΑΜΠΑΝΗ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1933, Β. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΤΣΑΚΑΛΙΔΗΣ ΚΑΙ ΑΓΝΗ ΦΟΣΚΑΡΙΝΗ

«Εντυπωσιακή υπήρξε η ανταπόκριση του κοινού στην έκκληση του Μουσείου Μπενάκη και του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Μουσείου προκειμένου για τις ανάγκες της έκθεσης να συγκεντρωθούν φωτογραφίες γάμου», λέει η μεγάλη κυρία του ΠΛΙ που πρόσφατα τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για τις συλλεκτικές και εκδοτικές της δραστηριότητες και την 40χρονη πορεία της. Η Ιωάννα Παπαντωνίου συνεργάστηκε ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, τον θίασο Μινωτή - Παξινού, το «Προσκήνιο» του Αλέξη Σολωμού, Κρατικά Θέατρα και περιφερειακές σκηνές. Η δημιουργική της σκηνογραφική και ενδυματολογική πορεία έκλεισε θριαμβευτικά με τη «Γέρμα» του Λόρκα, σε σκηνοθεσία του Κώστα Τσιάνου. Από το 1974 έως και σήμερα ασχολείται συστηματικά με την ιστορία του ενδύματος και τη μελέτη των ελληνικών παραδοσιακών ενδυμασιών. Η επιτόπια έρευνά της και η βιωματική σχέση με τα πράγματα, τους ανθρώπους και τους τόπους, την οδήγησαν στη συστηματική μελέτη των εθνογραφικών - λαογραφικών, ιστορικών και αρχειακών δεδομένων και στη συγκρότηση της μοναδικής στο είδος της μουσειακής συλλογής.

Γάμοι από το παρελθόν στο Διαδίκτυο

INFO

Νύφες: Παράδοση & Μόδα στην Ελλάδα. Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138 και Ανδρόνικου, Γκάζι) από 23.1 έως 6.4. Τιμές: 2,5 - 5 ευρώ, 210 3453111

τα μάτια της σε όλη τη διαδικασία του γάμου και τα άνοιγε για να δει τον άντρα της μόνο αφού τους είχε παντρέψει ο παπάς. Όλη την ώρα του μυστηρίου τη βαστούσαν δύο να μην πέσει», γράφει η ανάρτηση στο Facebook κάτω από τη νυφιάτικη ξεθωριασμένη φωτογραφία του 1912. Νυφικό εκρού, μεταξωτό με βέλο ριγμένο προς τα πίσω, χαμηλωμένο βλέμμα, η Καλυψώ, η νύφη από την Άνδρο, μαρτυρά την κομψότητα μιας άλλης εποχής. Οι νύφες εναλλάσσονται, ο χρόνος συμπυκνώνεται, τα πρόσωπα περνάνε σε νωχελικά ασπρόμαυρα κάδρα, δημιουργώντας ένα φουτουριστικό τοπίο, έστω σε αντανάκλαση και στην περιορισμένη οθόνη ενός υπολογιστή. Καθώς τα like πολλαπλασιάζονται κάτω από νύφες, νυφικά, βιώματα, μνήμες και όνειρα, καλείσαι να ανακαλύψεις ξανά τι σημαίνει βλέπω μια φωτογραφία - έκθεση ή παρακολουθώ ένα δρώμενο χωρίς περιτύλιγμα. Ο κόσμος ψάχνει απεγνωσμένα την ευτυχία. Αυτή που θέλει τα όνειρα να γίνονται ορατά έστω και μέσα από τις νυφιάτικες φωτογραφίες, τη νοσταλγία, τα σχόλια στο Διαδίκτυο… την παράκαμψη από την γκρίζα καθημερινότητα του σήμερα.

06/30

Επόμενη στάση: Νέος Κόσμος

30/01-5/02

ποντικιart

www.topontiki.gr

Γιώργος Ψάχος

ΚΩΣΤΑΣ - υΡΩ - ΧΡΙΣΤΙΝΑ

Από την... κούνια στον Ιονέσκο! Μόλις αποφοίτησαν από το Θέατρο Τέχνης, είναι νέοι, έχουν ιδέες και πολλή όρεξη για δουλειά. Ο Κώστας Ανδρικόπουλος, η Υρώ Μακρή και η Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη ανήκουν στη νέα γενιά των ηθοποιών του θεάτρου, ενώ πέρασαν με επιτυχία το πρώτο τους επαγγελματικό... τεστ, ανεβάζοντας την παράσταση «Το Μάθημα» του Ευγένιου Ιονέσκο σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου. Ο Κώστας, η Υρώ και η Χριστίνα είναι αυτό που λέμε η νέα φουρνιά ηθοποιών. Δεν έχουν πρόβλημα να βουτήξουν στα βαθιά από την αρχή της καριέρας τους και μάλιστα με ένα έργο του Ιονέσκο. Άλλωστε, όπως μας είπε και ο άνδρας της τριάδας, Κώστας Ανδρικόπουλος, «το να ασχοληθείς με το θέατρο είναι από μόνο του μια πρόκληση».

στον πατέρα μου, καθώς ήταν λίγο απαιτητικός, κάτι που είναι δικαιολογημένο για έναν καλλιτέχνη. Βέβαια αυτό είναι πάντα ένα εξτρά κίνητρο για να καλυτερεύεις». Περνώντας στον Κώστα, καταλάβαμε πως είναι λίγο... παιχνιδιάρης ως τύπος, ενώ γνώρισε το θέατρο... χαζεύοντας πρόβες. «Μέχρι τα 18 δεν είχα ασχοληθεί με το θέατρο και προτιμούσα σαν μικρό παιδί να στήνω - σκηνοθετώ μάχες με τα παιχνίδια μου και να φτιάχνω... ψευδοόργανα με ό,τι υλικό περνούσε από το χέρι μου. Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, γνώρισα μια κοπέλα που είχε γραφτεί στη φοιτητική θεατρική ομάδα και ύστερα από λίγο αποφάσισα πως δεν ήθελα μόνο να παρακολουθώ τις... πρόβες των παραστάσεών τους, αλλά να συμμετέχω σε αυτές». Δεν άργησε να καταπιαστεί και με τη σκηνοθεσία, αλλά, όπως παραδέχθηκε, «οι πρώτες μου απόπειρες ήταν αποτυχημένες, Το μικρόβιο αλλά πάντα κάτι μαθαίνεις από τα λάθη σου». Μια πρόκληση που αποδέχτηκαν με χαρά και τα τρία παιδιά, Σίγουρα το να είσαι ηθοποιός τη σημερόν ημέρα πολλοί το έχοντας «κολλήσει» ένα μικρόβιο από το οποίο... δύσκολα βλέπουν με μισό μάτι. Ωστόσο τα παιδιά συμφωνούν πως δεν ξεκολλάς, το μικρόβιο του θεάτρου. Βέβαια, ο καθένας από το βλέπουν ως κάτι λιγότερο από το κατεξοχήν επάγγελμά τους τρεις ανακάλυψε τον χώρο του θεάτρου με διαφορετικό τους. «Νομίζω πως πολλοί βλέπουν την ηθοποιία σαν χόμπι, τρόπο. ενώ δεν είναι έτσι», Η Υρώ δεν είχε κάποια αντιλαμβάνεται η ουσιαστική επαφή Χριστίνα, με τον με τον χώρο μέχρι τις Κώστα και την Υρώ τελευταίες τάξεις του να συμπληρώνουν: Λυκείου, παρά το γε«Δεν είναι ότι ξαφνικά γονός πως «από μικρή κάναμε μια θεατρική μου άρεσε να... ξεφεύπαράσταση και συμγω από την πραγματιμετείχαμε. Πήγαμε κότητα και να πλάθω σε δραματική σχολή, δικές μου ιστορίες, να σπουδάσαμε και παρατηρώ τον κόσμο εφοδιαστήκαμε με τις Ο θιασοσ του «μαθηματοσ» και την ιδιοσυγκρασία απαραίτητες γνώσεις του, να κατασκευάζω για να φτάσουμε στο ρόλους και γενικότερα να έχω μια ανήσυχη φύσημείο να λέμε τους εαυτούς μας ηθοποιούς». ση». Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, Η Υρώ το πήγε ένα βήμα παραπέρα και ανέφερε Θέατρο «Ιλισσός» (Αγλαο- εύστοχα πως όλα είναι θέμα παιδείας. «Το θέμα η Υρώ ανέφερε πως «έβλεπα πολλές ταινίες, ενώ είχα τη λόξα να... παίζω με τις κούκλες μου νίκης 3 και Βουλιαγμένης), είναι πώς θα αντιμετωπίζει ένα νέο παιδί τις Τέχνες κάθε Πέμπτη στις 21.00 μικρή και να φτιάχνω μικρές ιστορίες μέσα και τι γνώμη θα διαμορφώσει στη συνέχεια για και Παρασκευή στις 20.30, τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Φυσικά πρέπει να από τις ταινίες που έβλεπα και τον κόσμο που μέχρι 14/2 , 5 - 10 ευρώ, παρατηρούσα. Το θέατρο έμοιαζε ιδανικός υπάρχει και η κατάλληλη ώθηση από γονείς και προορισμός, καθώς είναι ένα μέσο έκφρασης τηλ.: 210 - 9214248 καθηγητές». που όλα επιτρέπονται». Η Χριστίνα, ο βενιαμίν της παρέας (μόλις 20 ετών), από την άλλη, προέρχεται από ένα Η Μάνια Παπαδημητρίου εξ ολοκλήρου καλλιτεχνικό οικογενειακό περιβάλλον, κάτι Δεν μπορούσαν και οι τρεις ηθοποιοί να μη μιλήσουν με που την ώθησε να ακολουθήσει κάτι ανάλογο επαγγελματικά. κολακευτικά σχόλια για τη Μάνια Παπαδημητρίου, η οποία Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όταν έχεις να κάνεις πριν τους σκηνοθετήσει στο «Μάθημα», τους είχε σε... μάθημα με μια αρτίστικη φαμίλια: «Σίγουρα με επηρέασε η οικογένειά ως καθηγήτρια στο τρίτο έτος των σπουδών τους. «Η κ. Παμου. Δεν γίνεται να μην επηρεαστείς όταν έχεις πατέρα μουπαδημητρίου είναι σαν μέντορας για εμάς», αναφέρει η Υρώ, σικοσυνθέτη, αδερφή σκηνογράφο και αδερφό σκηνοθέτη. με τη Χριστίνα και τον Κώστα να πλέκουν επίσης το εγκώμιο Αν και ήθελα να γίνω... μπαλαρίνα, με το θέατρο πάντα είχα μια της σκηνοθέτιδος: «Η Μάνια έχει τη μοναδική ικανότητα να στενή σχέση και σκεφτόμουν να το επιδιώξω επαγγελματικά». χρησιμοποιεί δικά της στοιχεία φόρμας και να εκμεταλλεύεται Πάντα, όμως, ως καλλιτέχνις η Χριστίνα έπρεπε να εντυπωακόμα και τα πιο ασήμαντα χαρακτηριστικά πάνω σου και να σιάσει τον πιο δύσκολο κριτή, τον... πατέρα της. «Ένιωθα τα αναδεικνύει με τον δικό της τρόπο. Μπορεί να ψευδίζεις, αρκετές φορές πως έπρεπε να αποδείξω τις δυνατότητές μου π.χ., και η Μάνια να βγάλει έναν ρόλο από αυτό»!

INFO

Συναντηθήκαμε ένα κυριακάτικο μεσημέρι με ήλιο... Περιμένοντας τους καφέδες, πριν ανοίξει το μαγνητοφωνάκι, συζητούσαμε για τις αναγκαίες, κλισέ ερωτήσεις των δημοσιογράφων. «Μα πόσες φορές θα με ρωτήσουν πώς αποφάσισα να γίνω ηθοποιός...» μου λέει ο Γιώργος Χρυσοστόμου. «Με κάτι πρέπει να σπάσει ο πάγος» του απαντώ. Οι καφέδες ήρθαν, πατάω το rec και τον ρωτάω γελώντας «Λοιπόν, πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;». «Τώρα θα τ’ακούσεις» μου απαντά, επίσης γελώντας. Κι αρχίζει να μου ξετυλίγει μια ιστορία από τα παιδικά του χρόνια, όταν εκείνος και η μεγαλύτερη αδελφή του, παιδιά δημοτικού, είχαν αναλάβει να ερμηνεύουν όλους τους ανδρικούς και γυναικείους ρόλους, αντίστοιχα, από ένα βραζιλιάνικο σίριαλ, την τότε τρέλα της εποχής, που έβλεπε κάθε μεσημέρι η γειτόνισσά τους, η οποία είχε ψιλικατζίδικο. Η ανταμοιβή τους για το ότι μπορούσαν να διαβάζουν και να... υποδύονται πολλαπλούς ρόλους ήταν μία σοκολάτα Kiss! Από τότε έχει περάσει πολύς καιρός, γεμάτος ρόλους, με βήματα που τον οδήγησαν αυτήν τη σεζόν στο θέατρο «Θησείον», αρχικά με την επανάληψη του «Mistero Buffo» και πλέον με τον εμβληματικό «Ρινόκερο» του Ιονέσκο, σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου, με τον ίδιο στον ρόλο του Ζαν και τον Μανώλη Μαυροματάκη ως Μπερανζέ. Σόνια Μαγγίνα

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

«Έχω υπάρξει ρινόκερος» INFO

Θέατρο «Θησείον» (Τουρναβίτου 7, Ψυρρή), κάθε Τρίτη, Τετάρτη, Σάββατο, Κυριακή, με εναλλασσόμενες ώρες παράστασης, έως 13.4, τιμές: 12 - 16 ευρώ, 210-3255444. Παίζουν: Θανάσης Δήμου, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Μανώλης Μαυροματάκης, Ηρώ Μπέζου, Γιώργος Παπαγεωργίου, Γιώργος Χρυσοστόμου

Μπαίνοντας στο θέατρο, ο θεατής συναντά, αρχικά, εσάς και όλο τον θίασο σε ρόλο... ταξιθέτη. Ξεκίνησε πέρσι στο «Mistero Buffo» και το κάνουμε και φέτος. Είναι ωραία εμπειρία, για μένα αγχολυτική. Επίσης «λύνεται» και ο θεατής σε έναν χώρο που δεν είναι η κλασική ιταλική σκηνή. Μπαίνει στη φιλοσοφία ότι είμαστε όλοι μαζί στην παράσταση. Πώς αντιμετωπίζετε τον Ζαν, τον ήρωα του Ιονέσκο που ερμηνεύετε; Ο θεατής με τον Μπερανζέ θα συνδεθεί στο τέλος της παράστασης. Η πρώτη ανάγνωση του Ζαν τον φέρνει να είναι ο «κακός» της υπόθεσης. Αλλά η αντίσταση είναι πως ό,τι κάνει είναι από αγάπη προς τον φίλο του. Είναι εύκολο να χαρακτηρίσεις κάποιον κακό και να ξεμπερδέψεις, αλλά συνήθως κάτι

30/01-5/02

ποντικιart

Συνέντευξη 07/31

www.topontiki.gr

Η συνειδητοποίηση του «Χριστέ μου, είναι μέχρι εδώ το όριό μου γιατί έχει θάλασσα γύρω - γύρω και δεν μπορώ να πάω πουθενά».

✓

Η πρώτη φορά που έφυγα από το νησί, τη Ρόδο, που νιώθεις ότι ανοίγουν επιτέλους τα φτερά σου.

✓

Η πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου σε ευρωπαϊκή χώρα, σε ένα ταξί στην Ολλανδία, στο Άμστερνταμ συγκεκριμένα.

✓

Η πρώτη φορά που έπαιξα στην Επίδαυρο, με τη «Λυσιστράτη». Ήταν η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Είχε και πολύ χειροκρότημα κι ήταν μια πολύ λαμπερή μέρα.

✓

Πριν τρεις εβδομάδες, στο σπίτι μου.

✓

εννιαμελής Στιγμεσ ✓ Ηοικογένειά μου. Η φίλη μου, η Ρούλα, γιατί είναι ο μέντοράς μου, το αποκούμπι στα δύσκολα, το στήριγμά μου.

✓ α

νθρωπ

Η κολλητή μου, η Έλενα, στήριγμα κι αυτή αλλά και το φιλαράκι μου, πάντα εκεί.

✓

οι

Η φίλη μου, η Άννα Καλαϊτζίδου, σπιτονοικοκυρά μου, συνάδελφός μου, συμμαθήτριά μου στη σχολή. Αγάπη μεγάλη. Μου άλλαξε τη ζωή δίνοντάς μου το σπίτι της.

✓ ✓ κρύβεται από πίσω. Μεγαλώνοντας, γιατί τώρα νομίζω πως μεγαλώνω, αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως άνθρωποι με συμπεριφορά σαν του Ζαν κουβαλάνε κάτι από το παρελθόν. Δεν γεννήθηκε έτσι, κάτι τον έχει πονέσει. Ο Ζαν έχει μια στάση, αρχικά τουλάχιστον, απέναντι στον Μπερανζέ του στυλ «κοίτα με πώς το κάνω». Αυτό μετά θα γίνει φασισμός. Είναι σαν τις ερωτικές σχέσεις που πάντα γίνεται προσπάθεια να αλλάξει ο ένας τον άλλο. Υπάρχει ένα κομμάτι που εμπεριέχει αγάπη κι ένα κομμάτι που εμπεριέχει έλεγχο. Ζητάει ο Ζαν από τον Μπερανζέ να τον ακούσει για να γίνει καλύτερος. Δεν ακούει το ότι και ο άλλος έχει δίκιο, γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι, κι αυτό τον κάνει σιγά - σιγά να γίνει ρινόκερος. Τι καθορίζει την πορεία του; Κάτι που περνάω κι εγώ ως Γιώργος... Η επαφή με το ευαίσθητο κομμάτι σου είναι βάναυση. Όταν ζεις τριάντα χρόνια με το μότο «τα αγόρια δεν κλαίνε» και ξαφνικά δεν μπορείς να το ελέγξεις, θυμώνεις με αυτό. Κι αναγκαστικά θα καθρεφτιστείς στον απέναντι. Ο Ζαν λειτουργεί έτσι. Έχει θυμώσει με τον εαυτό του και ξεσπάει σε αυτόν που έχει απέναντί του. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι έχει αδυναμίες κι αυτό τελικά τον κάνει παχύδερμο. Μιλάμε για τη θέση του άντρα στην κοινωνία που είναι «εγώ φροντίζω, εγώ φέρνω, εγώ πληρώνω» και όταν ξαφνικά δεν έχει λεφτά και θυμώνει. Το μαγικό όμως είναι ότι αυτό είναι η προσωπική

Ο μικρός Γιωργάκης. Το παιδάκι που υπάρχει πάντα μέσα μου.

μου σύνδεση με τον Ζαν. Στο έργο ο καθένας θα βρει τελείως διαφορετικά κομμάτια να συνδεθεί, ανάλογα με την πορεία και τις εμπειρίες του. Για τον καθένα ο ρινόκερος είναι κάτι άλλο. Τι εννοείτε πως το περνάτε κι εσείς σε προσωπικό επίπεδο; Εννοώ ότι αποδέχομαι πλέον πως δεν πειράζει να κάνω λάθος. Αυτό ηρεμεί τα πράγματα. Όταν δείξεις την αδυναμία σου, δίνεις τον χώρο στον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου να νιώσει δυνατός. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος έχει πει μια ωραία φράση γι’ αυτό, πως σε ένα σύστημα δύο ανθρώπων όταν ο ένας δεν είναι καλά, ο άλλος, σε όποια κατάσταση κι αν είναι, αυτόματα θα προσφερθεί να βοηθήσει. Για να ερμηνεύω τον Ζαν, ψάχνω να τον δικαιώσω μέσα μου. Δεν τον κριτικάρω, δεν λέω «κοιτάξτε πως είναι αυτός, εγώ δεν έχω καμία σχέση μαζί του». Κοιτάζω πώς έχω γίνει εγώ ρινόκερος στη ζωή μου. Η σκηνή όπου για να μεταμορφωθείτε μένετε ολόγυμνος επί σκηνής σας δυσκόλεψε; Είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Το έργο έγραφε πως ο Ζαν μένει με το βρακί και ο Μπερανζέ σοκάρεται. Στην εποχή μας αυτό δεν σοκάρει. Συμφωνήσαμε σε αυτό με τον Θωμά, γιατί πάντα ρωτάει τους ηθοποιούς αν έχουν θέμα. Αν βγω στον δρόμο με το βρακί, κανένας δεν θα σοκαριστεί, απλώς θα με πουν τρελό.

Ο μόνος μου ενδοιασμός ήταν η εγγύτητα των θεατών. Στην πρώτη παράσταση το γυμνό έφερε μια μικρή αμηχανία, το είχα μέσα μου ότι έρχεται αυτή η ώρα. Αλλά όταν έχω εκτεθεί ψυχικά τόσο πολύ, γιατί εκτίθεμαι με κάθε ρόλο από την πρόβα κιόλας, το γυμνό δεν μου κάνει τίποτα. Είμαι ήδη πάρα πολύ εκτεθειμένος. Το έργο, αν και γραμμένο περίπου πενήντα χρόνια πριν, μιλάει με ακρίβεια για σημερινές καταστάσεις... Δεν χαϊδεύω το αυτί του Θωμά, αλλά έχει κάνει μια φοβερή μετάφραση. Μπαίνουν τα λόγια πολύ εύκολα στο στόμα. Όχι ότι έχει χρησιμοποιήσει slang, αλλά το έχει κάνει ακόμη πιο σύγχρονο. Στην εποχή μας, που είμαστε αντικειμενικά πιο ελεύθεροι και φαινομενικά πιο δημοκρατικοί, είναι μάλλον πιο εύφορο το έδαφος να εξαπλωθεί το οτιδήποτε. Όλα ξεκινούν από το γεγονός ότι, άσχετα από το αν το αποδεχόμαστε ή όχι, όλοι έχουμε ασκήσει έλεγχο προς τον άνθρωπό μας. Είναι το πιο εύκολο, με όπλο την αγάπη και τον έρωτα. Τα αρνητικά κομμάτια που κουβαλά ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα ξεκολλήσει και να πετάξει, μόνο να τα ηρεμεί μπορεί. Ένας από τους ήρωες γίνεται ρινόκερος για να ακολουθήσει τις επιταγές της μόδας. Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό στη ζωή; Πολύ συχνά. Το πιο απλό που έχει να παρατηρή-

σει κάποιος είναι τι συμβαίνει όταν βγαίνει η τέχνη από τα σχολεία. Φτιάχνονται παιδιά που προορίζονται για πολυεθνικές και μόνο. Είναι ένα σχέδιο ώστε στο μέλλον να ακολουθείται πάντα η μόδα και να μην υπάρχει αμφισβήτηση. Δεν είναι κατακριτέο, είναι ανθρώπινο. Το λάιφ-στάιλ, ας πούμε, είναι για μένα το σημερινό όπιο του λαού. Όταν μας ρώτησε στην αρχή ο Θωμάς Μοσχόπουλος τι είναι ρινόκερος για μας, εγώ απάντησα «οι περσόνες», αυτοί που θέλουν να είναι υπαρκτοί με κάθε τίμημα. Μετά ακολουθεί ο κανιβαλισμός τους. Ρινόκερους έχετε συναντήσει στη ζωή σας; Έχω υπάρξει. Τώρα που συνδέομαι με το έργο είναι πιο έντονοι μπροστά μου οι ρινόκεροι. Βλέπω κάθε μέρα γύρω μου, παντού. Τις φορές που έχω γίνει εγώ ρινόκερος, δεν το αναγνώρισα παρά μόνο εκ των υστέρων. Το έργο μιλά για τον νόμο της ηθικής και τον νόμο της ζούγκλας. Τι επικρατεί σήμερα στην κοινωνία; Ζούγκλα είναι εκ του αποτελέσματος, διότι χρησιμοποιούμε όποιο νόμο βολεύει κάθε φορά. Δεν αναφέρομαι στην πολιτική, αλλά σε κοινωνικές συμπεριφορές. Άλλωστε όταν μιλάνε οι πολιτικοί στη Βουλή τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνω τι λένε και πού αναφέρονται. Η νύχτα είναι μια ζούγκλα, χωρίς κανέναν νόμο και όριο, έχει μόνο επιβίωση. Το ξέρω γιατί έχω δουλέψει στη νύχτα. Μέσα στη νύχτα εντάσσετε και το θέατρο; Όχι, αλλά ο θεατρικός χώρος είναι επίσης μια ζούγκλα, στην οποία όλα γίνονται με το χαμόγελο. Είναι ένα τεράστιο όργιο το θέατρο. Το «μπαμ» της αναγνωρισιμότητας που σας προσέφερε η τηλεόραση σας ωφέλησε ή σας έβλαψε; Απ’ όλα μου έκανε. Και με ωφέλησε και με έβλαψε. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν παιδική. «Να ’μαι, ορίστε, έγινα κάτι». Έπειτα ήρθε το δεύτερο σκαλί, από την αναγνωρισιμότητα έγινα σνομπ, «είμαι ένας καλλιτέχνης που δεν θέλω την έκθεση». Το τρίτο σκαλί ήταν η αποδοχή ότι εγώ προκάλεσα αυτήν την έκθεση, οπότε οφείλω να είμαι πιο ευγενικός. Με ποιους τρόπους αντιστέκεστε στα όσα συμβαίνουν; Με τίποτα μεγαλόπνοο και ηρωικό. Υπάρχει το «θα σώσω τη χώρα» ή το «θα σώσω την οικογένειά μου», αλλά δεν βγαίνει. Το πέρασα αυτό με το σώσιμο της οικογένειας όταν είχα λεφτά, αλλά τελικά δεν σώζεις κανέναν. Απλώς προσπαθώ να έχω μια πολιτική στάση ζωής πολύ απλή, μέρα με τη μέρα: θα δώσω και στον δίπλα και θα ζητήσω τη βοήθειά του να προχωρήσουμε με χρόνο και υπομονή. Χωρίς αυτό να έχει αριστερίζουσα ρομαντική χροιά. Γιατί κι αυτό άκρο είναι και δεν πρέπει να φτάνει στα άκρα η κατάσταση. Κι ο ορισμός της ευτυχίας; Για πολύ καιρό ήμουν θυμωμένος που δεν ήμουν ευτυχισμένος. Σιγά - σιγά καταλαβαίνω ότι κάθε φορά που ζεις το τώρα είναι μια στιγμή ευτυχίας. Η ευτυχία είναι κάτι που κρατάει λίγο και νομίζω ότι είναι η αποδοχή της κανονικότητας. Αυτό σημαίνει πολλές φορές και το να αποδεχτείς ότι δεν είσαι ευτυχισμένος. Κάποιες φορές χάνω τον έλεγχο και κάποιες τον ξαναβρίσκω. Το ότι δεν κρυώνω αυτήν την στιγμή και ότι έχω να πάω μετά να παίξω παράσταση είναι στιγμές ευτυχίας.

10/34 Η Ελλάδα αλλάζει;

30/01-5/02

ποντικιart

www.topontiki.gr

ΔΡΑΜΑ

Ένα καφέ στον... «Λυκαβηττό» Μετρά μόλις είκοσι μέρες λειτουργίας και άνθρωποι – μόνιμοι κάτοικοι – της Δράμας αλλά και των γύρω περιοχών επισκέπτονται το νέο καφέ στην κορυφή του βουνού Κορυλόβου για να απολαύσουν τον καφέ ή το τσάι τους, παρέα με μια θέα που σου κόβει την… ανάσα. Ενώ όσοι καταφτάνουν το βράδυ, για ποτό ή κοκτέιλ, περικυκλώνονται από τα αστέρια και τα φώτα της πόλης, σαν να βρίσκονται στον Λυκαβηττό της Αθήνας. Εξ ου και το όνομά του: «Έναστρον». Οι ιθύνοντες αυτής της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας είναι η Μαρία και ο Σάκης Πάππος, μόνιμοι κάτοικοι της Δράμας, άνθρωποι με ανεπτυγμένο το αίσθημα της φιλοξενίας. Άλλωστε, το ζευγάρι δεν είναι πρωτάρηδες σε παρόμοιες ενέργειες. Απ’ό,τι φαίνεται ξέρουν πολύ καλά να χτυπάνε φλέβα, καθώς στο παρελθόν έχουν αποδειχθεί αδιάψευστα επιχειρηματικά μυαλά. Εδώ και 25 χρόνια, έδωσαν και με το παραπάνω το στίγμα τους στην κοινωνική ζωή της πόλης με ένα άλλο καφέ, κοντά στα νερά της Αγίας Βαρβάρας, γνωστό σε όλους τους Δραμινούς, το «Ύδραμα». Αν και το «Ύδραμα» έκλεισε κάπως άδοξα, τα σχέδιά τους για το «Έναστρον» παραμένουν ακόμα μεγαλύτερα. Θέλουν να δημιουργήσουν έναν πόλο έλξης για τους κα-

ΠΟρος

Έξι φίλες στο παλιό «Λιτρίβι» Τι κοινό έχει μια μεταφράστρια, μια φωτογράφος, μια θεατρολόγος, μια δημιουργός χειροποίητων ενδυμάτων και κοσμημάτων, μια αρχιτέκτονας και μια γεωπόνος; Την ιδέα να δημιουργήσουν «Την Τέχνη στο Παλιό Λιτρίβι». Ή, για τους φίλους, απλώς «Το Λιτρίβι». Αυτή είναι η νέα Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση (Κοιν. Σ. Επ.), μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που δημιουργήθηκε από τις Φαίη Ορφανίδου και Σέβη Παπαδοπούλου, μαζί με τις Μαρία Νομικού, Χριστίνα Ορφανίδου, Φρόσω και Δήμητρα Βέττα, τον Φεβρουάριο του 2013. Εξαρχής η πρόθεση όλων ήταν να αγκαλιάσουν κάθε ειλικρινή και ουσιαστική έκφανση της τέχνης και του πολιτισμού με ηθικό και υπεύθυνο τρόπο. Βίκυ Λεβαντή Έδρα του «Λιτριβιού» είναι ο Πόρος τα καλοκαίρια και η Αθήνα τον χειμώνα. Συγκεκριμένα, ένα από τα πιο παλιά λιοτρίβια του Πόρου, αυτό του Σπύρου Βέττα, παππού της Φαίης Ορφανίδου, στην παραλιακή περιοχή Πούντα, ανακαινίστηκε, διατηρώντας κάποια ιδιαίτερα στοιχεία από το παλιό ελαιοτριβείο, για να στεγάσει κάθε μορφή διαλόγου που έχει σαν αφετηρία και προορισμό τον πολιτισμό και την τέχνη, τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Ενώ από τις αρχές του Ιανουαρίου – για τον χειμώνα – μεταφέρθηκε σε έναν νέο πολυχώρο στην Κάτω Ηλιούπολη, δύο λεπτά από τον σταθμό του μετρό του Αλίμου. Το «Λιτρίβι» έγινε άμεσα αποδεκτό κι αγαπητό τόσο από την τοπική κοινωνία του Πόρου, που διψούσε για έναν πολιτιστικό πυρήνα και ένα αλλιώτικο στέκι, όσο και από τους επισκέπτες, που βρήκαν μια πολιτιστική ταυτότητα στην περιοχή. Ο χώρος στον Πόρο έχει φιλοξενήσει κάθε είδους έκθεση, από αγιογραφία και ψηφιδωτό μέχρι χειροποίητου κοσμήματος και ενδύματος, μουσικές, χορευτικές και θεατρικές παραστάσεις, λογοτεχνικές εκδηλώσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα/εργαστήρια, ενώ διαθέτει ενημερωμένη

σεμιναριο δημιουργικησ γραφησ βιβλιοθήκη και αναγνωστήριο, αλλά και πιάνο για τις μουσικές βραδιές του. Στην Ηλιούπολη ένας φωτεινός χώρος με ξύλινο πάτωμα στεγάζει ό,τι και το «Λιτρίβι» στον Πόρο. «Μεταξύ των δύο χώρων υπάρχει ένας ανοιχτός διάλογος, όπως αυτός που (θα έπρεπε να) υπάρχει ανάμεσα στην πρωτεύουσα και την περιφέρεια», μας λέει η Σέβη Παπαδοπούλου. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο βασικός τους στόχος. «Ο διάλογος μεταξύ των διάφορων περιοχών της Ελλάδας και – γιατί όχι; – μελλοντικά και άλλων εκτός Ελλάδας, μέσα από την ανταλλαγή καλλιτεχνικών και εκπαιδευτικών δράσεων και εκδηλώσεων». Η αρχή, μάλιστα, έγινε με το να παρουσιάσουν νέους καλλιτέχνες από Ολλανδία, Γερμανία και Ιταλία. Μάλιστα έχουν λειτουργήσει κι ως πολιτιστικός φορέας διοργάνωσης συναυλιών του ταλαντούχου συνθέτη Δημήτρη Μαραμή στον Πόρο, το Πόρτο Χέλι και τα Μέθανα, ενώ για το καλοκαίρι του ’14 θα συνεχίσουν την περιοδεία του στον Αργοσαρωνικό.

Ναξος

Έκανε το σπίτι του μουσείο κυκλαδικής παράδοσης η θεα απο το εναστρον τοίκους και τους επισκέπτες της Δράμας, ώστε να μπορούν όλοι να χαρούν αυτό που αντιπροσωπεύει και χαρακτηρίζει την πόλη. Εκμεταλλευόμενοι έναν χώρο 500 τ.μ., ο οποίος χρησιμοποιούνταν μέχρι και σήμερα μόνο για γάμους, πανηγύρια και βαφτίσεις, εκείνοι με ιδιαίτερη αισθητική και υπέροχη μουσική το διακόσμησαν για να το χαίρονται όλοι: από τους περιπατητές που εξερευνούν τα κρυφά μονοπάτια μέχρι τους ανεμοπτεριστές που πετούν με παραπέντε. Μέχρι στιγμής το καφέ δεν έχει ολοκληρωθεί σε όλα του τα επίπεδα. Στο άμεσο μέλλον θα λειτουργήσει και εστιατόριο, ενώ δεν θα λείψουν τα παραδοσιακά προϊόντα της Δράμας που θα διατίθενται προς πώληση, σε πολύ προσιτές τιμές. Μεταξύ άλλων, θα τοποθετηθούν τηλεσκόπια για τους παρατηρητές, παιδική χαρά και γηπεδάκι για τους μικρούς τους φίλους αλλά και όργανα γυμναστικής για τους φυσιολάτρες. Καλές δουλειές, λοιπόν.

Τον λένε Φλώριο Χωριανόπουλο, ζει στη Νάξο και το πάθος του εδώ και δέκα χρόνια τώρα είναι να αναπαλαιώνει μόνος του πλήθος αντικειμένων από τον περασμένο αιώνα, με σκοπό να διαφυλάξει και να ζωντανέψει παραδοσιακές μνήμες και αξίες της κυκλαδικής παράδοσης. Αναπαλαιώνοντας το διώροφο που κληρονόμησε από τους παππούδες του, σκέφτηκε με τα δεκάδες αντικείμενα που υπήρχαν ήδη στο σπίτι, αλλά και με την αρωγή των συγχωριανών του, να φτιάξει το μεγαλύτερο λαογραφικό μουσείο στις Κυκλάδες. Μέσα στο μουσείο θα αντικρίσετε ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Παλιοί καθρέφτες, πιθάρια, καλάθια, κορνίζες, γραμμόφωνα, μαγειρικά σκεύη, αγροτικά και πολεμικά εργαλεία, αντικείμενα από τη μαθητική ζωή, μέχρι ένα ολόκληρο παντοπωλείο του 1932. «Το καθένα με τη δική του ιστορία», μας λέει. Και συνεχίζει: «Ένα σημαντικό έκθεμα είναι το σχοινάδικο του 1920, το οποίο ήταν το μοναδικό στο

Ο Φ. Χωριανοπουλοσ νησί. Τα εργαλεία του είναι πιστά αντίγραφα των εργαλείων της εποχής του Αποστόλου Παύλου». Το μουσείο βρίσκεται μόλις 20 - 25 λεπτά μακριά από τη Χώρα της Νάξου, στο χωριό Καλόξυλο. Ανάμεσα στα γραφικά σπιτάκια των κατοίκων, σε μια περιοχή γεμάτη πλατάνια, βελανιδιές και οπωροφόρα δέντρα, υπάρχει ένα παλιό ελαιοτριβείο, που τα καλοκαίρια φιλοξενεί έργα τέχνης από επαγγελματίες και ερασιτέχνες καλλιτέχνες, για

χάρη του Φεστιβάλ «Ελέα». Κατά τη διάρκεια αυτού του φεστιβάλ άνοιξε και ο Φλώριος Χωριανόπουλος τις πόρτες του μουσείου του για μια πρώτη παρουσίαση της καλοστημένης δουλειάς του σε τουρίστες και μόνιμους κατοίκους του νησιού. Έχοντας δουλέψει ως ηλεκτρονικός αλλά και μουσικός, παίζοντας μπουζούκι, στην Αθήνα και τις Κυκλάδες, η λαογραφία τον μάγευε από μικρό παιδί. «Πάντα μου άρεσε η ιδέα να διαφυλάττω και να διατηρώ τον τρόπο ζωής και τις συνήθειες που δεν βλέπει πια ένας νέος στη σημερινή πραγματικότητα». Ύστερα από πολλή δουλειά, μεράκι και προσωπική εργασία σε όλους τους τομείς, πλέον «το βλέπω και το χαίρομαι». Κι ας μην είχε την κρατική στήριξη που περίμενε. Το μουσείο λειτουργεί από τον Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο, αλλά αν βρεθείτε στη Νάξο κατά τους χειμερινούς μήνες ο Φλώριος Χωριανόπουλος βρίσκεται πάντα εκεί για να σας ξεναγήσει.

12/36 Σινεμά

30/01-5/02

ποντικιart

www.topontiki.gr

«Nymphomaniac»: μερος Α’

Η νέα πρόκληση του Τρίερ... Κωνσταντίνος Σαμαράς

Nymphomaniac: μέρος Α’ Σκηνοθεσία: Λαρς φον Τρίερ Πρωταγωνιστούν: Σαρλότ Γκενσμπούρ, Στέισι Μάρτιν, Στέλαν Σκάρσγκαρντ

Κάθε προσδοκία και πρόχειρη κουβέντα γύρω από το εκάστοτε νέο-φιλμ-του-Τρίερ είναι πάντα συναρτημένες με την έννοια της πρόκλησης, επειδή προφανώς έτσι έχει θελήσει εδώ και πολλά χρόνια ο Δανός προβοκάτορας. Πιάνοντας στα χέρια του μια διαταραχή πολύ πιο «πικάντικη» από τη «Μελαγχολία» (ο τίτλος της προηγούμενης, εξαιρετικά ενδιαφέρουσας, δουNymphomaniac: Μέρος Α’òòòò λειάς του), ο Τρίερ ήξερε πως μια Το πρώτο μέρος των αφηγήσεων μιας καμπάνια γεμάτη φτηνά και σκαννυμφομανούς σε ένα έργο νηφάλιο, δαλώδη υπονοούμενα θα ήταν το ατμοσφαιρικό, γεμάτο απολαυστικές καλύτερο όχημα για την πιο θορυαντιφάσεις βώδη προώθηση ταινίας στην πλούσια καριέρα του. Μπαίνοντας στην αίθουσα, συνειδητοποιεί κάποιος πως η πρόκληση λειτουργεί αντίστροφα, τουλάχιστον μέχρι το δεύτερο μέρος του «Nymphomaniac» να πει την τελευταία λέξη. Στα μισά του δρόμου, πάντως, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα φιλμ νηφάλιο, στοχαστικό, που ακυρώνει καίρια την ηδονοβλεπτική διάθεση του θεατή. Το στήσιμο, προσχηματικό αλλά διόλου πρόχειρο, βρίσκεται στο σταυροδρόμι του πικαρέσκου μυθιστορήματος και της ψυχαναλυτικής μεθόδου: μια γυναίκα ονόματι Τζο βρίσκεται λιπόθυμη και σωματικά κακοποιημένη στον δρόμο, κι ένας άνδρας ονόòòòòò Εξαιρετική ματι Σέλιγκμαν την περιμαζεύει σπίτι του. Της προòòòò Πολύ καλή òòò Καλή σφέρει στέγη και ζεστασιά, κι εκείνη για αντάλλαγμα òò Βλέπεται την πολύπαθη ιστορία της ζωής της – την ιστορία ò Μέτρια μιας νυμφομανούς ή «ενός φρικτού ατόμου», όπως ò Μην τη δείτε προτιμά να αυτοχαρακτηρίζεται η ίδια. Εκείνη είναι Οι εταιρείες διανομής μόνο σώμα, εκείνος είναι μόνο μυαλό. Μέσα από τον φέρουν την ευθύνη για αλληλοσυμπληρωματικό διάλογό τους θα χτιστεί έκτακτες αλλαγές στις μια ευρηματική και γεμάτη χιούμορ ανταλλαγή, που ημερομηνίες προβολής θα αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά για την αφήγηση της των ταινιών. γυναίκας. Το ψάρεμα και η αριθμολογία, το τρομώ-

δες παραλήρημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε και η πολυφωνική μουσική του Μπαχ, όλα μπολιάζονται σε μια εξιστόρηση που λίγο μας νοιάζει αν είναι ψεύτικη ή αληθινή. Εξάλλου, όπως εύστοχα ρωτά η ηρωίδα τον συνομιλητή της, «πώς θα κερδίσεις περισσότερα από την ιστορία μου; Εάν πιστέψεις σε αυτήν ή αν δεν την πιστέψεις;». Όποιος βλέπει τη ζωή ως σινεμά και αντίστροφα (όποιος ξέρει να ανακαλύπτει αλήθειες μέσα στα ψέματα), γνωρίζει πως πρέπει να επιλέξει το πρώτο. Παραμερίζοντας την ανούσια φιλολογία που προσπαθεί να βγάλει πορίσματα περί πορνογραφίας, μισογυνισμού και άλλων τετριμμένων, μπορεί κάποιος να απολαύσει το πρώτο μέρος του «Nymphomaniac» ως το καλοχτισμένο δωμάτιο αναμονής ενός μυστηριώδους οικοδομήματος. Βουτάμε στην αμφισημία, απολαμβάνουμε τις μαεστρικές και εκούσια αυτάρεσκες πινελιές ιδιοφυίας του μετρ, συλλέγουμε μερικά κλειδιά χωρίς να ξέρουμε ποιες πόρτες θα μας βοηθήσουν να ανοίξουμε. Και, πάνω στην ώρα, μια κραυγή απόγνωσης της ηρωίδας (της υπέροχης Στέισι Μάρτιν, που υποδύεται τη νεαρή Τζο) μας αφήνει σε εκκρεμότητα.

Στη χώρα των άλλων Σκηνοθεσία: Χονγκ Σανγκ Σου Πρωταγωνιστούν: Ιζαμπέλ Ιπέρ, Γιου Τζανσάν, Γιουν Γιουμί Σε έναν από τους πιο ευφορικούς «γάμους» του ασιατικού κινηματογράφου με Ευρωπαία πρωταγωνίστρια (και δεν πρόκειται για όποια κι όποια, αλλά για τη σπουδαία Ιζαμπέλ Ιπέρ), ο Κορεάτης Χονγκ Σανγκ Σου παραδίδει μια σύνθετη άσκηση γραφής και ύφους, που ταυτόχρονα μοιάζει ανάλαφρη σαν τις καλοκαιρινές απολαύσεις. Η τρίπτυχη ιστορία τού «Στη χώρα των άλλων» ξετυλίγεται μέσα από την πένα μιας νεαρής φοιτήτριας κινηματογράφου, που επινοεί τρεις απανωτούς χαρακτήρες Γαλλίδων σε διακοπές, όλους με το όνομα Αν κι ερμηνευμένους από την Ιπέρ. Πεδίο δόξης λαμπρό για τις αχανείς

δυνατότητες της πρωταγωνίστριάς του, το πιο παιχνιδιάρικο φιλμ στην καριέρα του Κορεάτη σκηνοθέτη είναι μια συμφωνία μοτίβων που επαναλαμβάνονται κι ανατρέπονται, πάντοτε από ένα βλέμΣτη χώρα των άλλωνòòò μα διακριτικά Φοιτήτρια σε ανία επινοεί μια τρίπτυχη ειρωνικό. Ο γυναικεία ιστορία. Επίδειξη ερμηνευτιΧονγκ Σανγκ κών δυνατοτήτων από την Ιζαμπέλ Ιπέρ Σου εστιάζει και σαρκαστικής ελαφρότητας από τον στην ελασκηνοθέτη Χονγκ Σανγκ Σου φρότητα των «μικρών» θεμάτων, στη γοητεία των κινήσεων και των πραγμάτων, φωτίζοντάς τα ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για να κάνει κάποιος σινεμά. Και δικαιώνεται.

ΠΡΟΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΚΟΜΗ

Εγώ, ο εαυτός μου και η μαμά Σκηνοθεσία: Γκιγιόμ Γκαγέν Πρωταγωνιστούν: Γκιγιόμ Γκαγέν, Καρόλ Μπρενέρ, Νταϊάν Κρούγκερ Ταινία με εμφανή αλμοδοβαρικά στοιχεία, το «Εγώ, ο εαυτός μου και η μαμά» αφηγείται την ιστορία ενός αγοριού που η μητέρα του το μεγάλωσε ως κορίτσι. Πρόκειται για τη διασκευή του θεατρικού one man show του ιδίου του Γκιγιόμ Γκαγέν, που είχε ανεβάσει με τεράστια επιτυχία το 2008. Με θεατρικό στιλ και πολύ χιούμορ ο Γκαγέν υποδύεται τον εαυτό του από τότε που ήταν παιδί μέχρι να μεγαλώσει. Όπως δηλώνει και ο ίδιος: «Η πρώτη ανάμνηση που έχω από τη μητέρα μου είναι όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε χρόνων. Μας φώναζε μαζί με τoυς δύο αδερφούς μου να φάμε λέγοντάς μας: ‘‘Τα αγόρια και ο Γκιγιόμ στο τραπέζι!’’ και την τελευταία φορά που της μίλησα στο τηλέφωνο, μου το έκλεισε λέγοντάς μου: ‘‘Σε φιλώ αγαπημένη μου’’. Αλλά ας πούμε ότι ανάμεσα από αυτές τις δύο προτάσεις υπάρχουν ορισμένες παρανοήσεις».

30/01-5/02

ποντικιart

Σινεμά

13/37

www.topontiki.gr

«Στη χώρα των αλλων»

Η λιμουζίνα Σκηνοθεσία: Νίκος Παναγιωτόπουλος Πρωταγωνιστούν: Νίκος Κουρής, Δούκισσα Νομικού, Δημήτρης Καταλειφός, Παύλος Χαϊκάλης Αιώνιος εραστής του κινηματογράφου που γίνεται ως παιχνίδι και κυριότερο σκοπό του έχει την ίδια τη χαρά του παιχνιδιού, ο ασταμάτητα παραγωγικός Νίκος Παναγιωτόπουλος επιστρέφει με την 16η ταινία της καριέρας του. Αυτήν που ίσως και να είναι η πιο ελεύθερη και ανυπάκουη, και σίγουρα αυτή που καταργεί περισσότερο από κάθε προηγούμενη τους κοινώς αποδεκτούς κανόνες του χώρου και του χρόνου.

«Η λιμουζίνα» Η «Λιμουζίνα» (λογοπαίγνιο που αναφέρεται στην καταγωγή της πρωταγωνίστριας Κολέτ από την πόλη Λιμόζ) ξεκινά από το Παρίσι του ’60, περνά από την Αθήνα του σήμερα και καταλήγει σε μια άχρονη Μάνη. Ένας τυχοδιώκτης Έλληνας συγγραφέας, μια Γαλλίδα λολίτα κι ένας ερωτευμένος πλην ντροπαλός Γερμανός διασχίζουν χώρες κι εποχές σα να επρόΗ λιμουζίναòòòò κειτο για έναν ενιαίο χωροχρόνο, από Ένα ερωτικό τρίγωνο διασχίζει χώρες κι αυτούς που μόνο στο σινεμά μπορείς να εποχές, σε μια εξαίσια και τυπικά «πανασυναντήσεις. Όπως μόνο εκεί μπορείς γιωτοπουλική» αυθαιρεσία να συνομιλήσεις τόσο φυσικά με τον Σάμιουελ Μπέκετ και τον Νόρμαν Μέιλερ,

Χρυσούλα Παπαϊωάννου

με φελινικούς μάγους και τρελούς του δρόμου. Ή μήπως όχι; Μήπως, δηλαδή, οι τρελοί και οι μεγάλοι συγγραφείς είναι τελικά πλάσματα που αρκεί να εστιάσεις καλύτερα το βλέμμα για να παρατηρήσεις γύρω σου; Τελικά το «τρελό» σινεμά του Παναγιωτόπουλου, αψηφώντας κάθε σύμβαση περί ρεαλισμού, φτάνει στον ονειρικό πυρήνα της πραγματικότητας που όλοι ζούμε. Και ανακατεύοντας με παιδική άγνοια κινδύνου ηθοποιούς και είδη ετερόκλητα, παραδίδει μια από τις ελάχιστες ταινίες που μπορούν να θυμίζουν ταυτόχρονα παλιά λαϊκή κωμωδία και αναρχικό πυροτέχνημα της νουβέλ βαγκ.

14/38 Βιβλίο

30/01-5/02

ΠΟΝΤΙΚΙart

www.topontiki.gr

Ο πανταχού παρών Μαρξ Σπάνια θα τύχει να συναντήσει κάποιος πολιτική, οικονομική ή κοινωνική προσέγγιση στην οποία να μην γίνεται μνεία – θετικά ή αρνητικά – στη μαρξιστική θεωρία και στον δημιουργό της Σάκης Μουμτζής Η κόκκινη βία 1943 - 1946 Πρόλογος: Θάνος Βερέμης Εκδόσεις: Επίκεντρο Σελ.: 358 Το θέμα του βιβλίου αφορά μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας (1943 - 1946), η οποία σφράγισε τραγικά τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που ακολούθησαν, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο πλέον οι Έλληνες θα αντιμετώπιζαν διχαστικά την πολιτική αντιπαράθεση. Συνήθως αυτήν την περίοδο την ερμηνεύουμε περισσότερο συναισθηματικά, έχοντας γνώση ή και προσωπική πείρα των όσων ακολούθησαν και των αδικιών που συνέβησαν, πράγμα ωστόσο πολύ επικίνδυνο, μια και μας ξεστρατίζει από την ψυχρή και κυρίως αντικειμενική κατά το δυνατόν προσέγγιση των γεγονότων, αλλά και από τα ίδια τα διαδραματισθέντα, αυτά καθεαυτά. Η ιστορική ανάγνωση αυτής της περιόδου είναι από τις πλέον επικίνδυνες, μια και αυτή η περίοδος έχει ιδεολογικοποιηθεί έντονα. Με δυο λόγια, ο συγγραφέας σε αυτό τον πρώτο τόμο (θα ακολουθήσει και δεύτερος, που θα περιλαμβάνει τον Εμφύλιο) προσπαθεί να προσεγγίσει και να ερμηνεύσει γεγονότα των οποίων η αναφορά και μόνο προκαλεί έντονες αντιδράσεις, ακόμα και σήμερα – παρά την απόσταση δεκαετιών που μας χωρίζει απ’ αυτά. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι αφενός έχουν γραφτεί μονομερώς πολλά γι’ αυτά τα ιστορικά συμβάντα, αφετέρου έχουν αποσιωπηθεί άλλα τόσα. Ο συγγραφέας έχει ένα δύσκολο έργο να φέρει σε πέρας, μια και καταπιάνεται με την εμφύλια βία που ξέσπασε στην κατοχική ακόμα Ελλάδα από το 1943, για να καταλήξει στα Δεκεμβριανά κι από κει στον εμφύλιο σπαραγμό. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η ερμηνεία των αιτίων της σύγκρουσης. Ήταν η εμφύλια βία αποτέλεσμα των ιδιότυπων ιστορικών στιγμών ή σε αυτή συνετέλεσε τα μέγιστα και ο τριτοδι-

Σε 200 λέξεις

Ο συγγραφέας Γιώργος Χουλιάρας γράφει για το βιβλίο του «Λεξικό αναμνήσεων» (Εκδ. Μελάνι)

Ξενοφών Μπρουντζάκης

εθνιστικός λενινιστικός χαρακτήρας του ΚΚΕ, που πίεζε ασφυκτικά προς αυτή την κατεύθυνση στις συγκεκριμένες συγκυρίες;

απογοητευτικά ανεπαρκείς να απαντήσουν σε αυτή την επίθεση εναντίον των κρατών, των κοινωνιών και των πολιτών της Γηραιάς Ηπείρου.

Γιώργος Στρατάκης Η βία της εξουσίας και ο αυταρχικός καπιταλισμός

Ντανιέλ Μπενσαΐντ Ο Μαρξ της εποχής μας

Εκδόσεις: Νέοι Ορίζοντες Σελ.: 422 Η οικονομία είναι βασικός παράγων που προσβλέπει στην ευτυχία του ανθρώπου, δηλαδή βοηθά ουσιαστικά στην καλυτέρευση της ζωής του. Έτσι, οι οικονομίες – όπως δυστυχώς τις γνωρίζουμε παραμορφωτικά στις μέρες μας –, οι οποίες στηρίζονται στη δυστυχία των ανθρώπων, είναι αποτέλεσμα μιας γενικευμένης και σοβαρής κοινωνικής δυσλειτουργίας και παρακμής. Αυτή η οικονομική αντίληψη που θέλει ισχυρές και ακμάζουσες οικονομίες με δυστυχείς και καθημαγμένους πολίτες βασίζεται πάνω στην αρχή της βίας, όπως αυτή εκπορεύεται από τον αυταρχικό καπιταλισμό των ημερών μας, έναν καπιταλισμό με παγκόσμια πλοκάμια, που επιβάλλει τη θέληση του ισχυρού στον αδύναμο δίχως καν να κρατά τα στοιχειώδη προσχήματα. Η ανεξέλεγκτη δράση των αγορών, η αφύσικη συσσώρευση πλούτου στα χέρια των ολίγων αλλά και γενικότερα η επιθετική πολιτική του σύγχρονου αυταρχικού καπιταλισμού, δεν είναι παρά αποτέλεσμα μιας ωμής βίας που αναθεωρεί και απεμπολεί όχι μόνο τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών αλλά και τις εδραιωμένες πολιτισμικές συνθήκες αιώνων. Μέσα σε έναν φαύλο κύκλο, που όλο και περισσότερο αποβλέπει στο να αποσυντονίσει τις στοιχειώδεις κοινωνικές συνοχές, ο επιθετικός καπιταλισμός υιοθετεί σύγχρονες αυταρχικές μεθόδους, επιβάλλοντας βίαια καταστροφικές κοινωνικές διαστρεβλώσεις. Μέσα σε αυτό το εχθρικό περιβάλλον, που ενθαρρύνει την αυθαιρεσία, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες μοιάζουν απελπιστικά αδύναμες, ανήμπορες και

Μετάφραση: Γιάννης Καυκιάς Εκδόσεις: Τόπος Σελ.: 454 Ο συγγραφέας δεν μασά τα λόγια του: το «Κεφάλαιο» του Μαρξ ανέτρεψε όλα τα μέχρι τότε δεδομένα της πολιτικής οικονομίας προτείνοντας μιαν επαναστατική, μοναδική και βαθύτατη ανάλυση του καπιταλιστικού συστήματος. Ωστόσο, ο μαρξισμός δεν αποτελεί θέσφατο, ούτε δόγμα, όπως θέλουν να πιστεύουν εκείνοι που εννοούν την πολιτική του θεωρία σαν ένα μονοδιάστατο, συμπαγές σύστημα εξουσίας με αλάθητα, τιμωρίες, αγίους και… δαίμονες. Σπάνια μια τόσο μεγαλοφυής θεωρία είχε τέτοιας κλίμακας κακοποίηση από αυτούς που θεωρήθηκαν απόστολοι και επίγονοί της. Αντιμέτωπος με την πολυπλοκότητα και συνεκτικότητα της μαρξιστικής θεωρίας, ο συγγραφέας δίνει πραγματική μάχη να απαλλάξει το έργο από τις «μοναδικές» αλήθειες των ερμηνειών του, τόσο από τους φίλους όσο και από τους εχθρούς – από ό,τι παρεξηγημένα θεωρήθηκε ως μαρξιστική σκέψη. Στη θέση του δόγματος, ο συγγραφέας μάς παρουσιάζει τη θεωρία μιας πρακτικής που επιδέχεται πολλές αναγνώσεις, πράγμα που δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην πολλές παρανοήσεις. Πρόκειται για ένα κείμενο με αυστηρά δοκιμιακό περιεχόμενο και με αριστοτεχνικά δομημένο θεωρητικό λόγο, που προστρέχει επιτυχώς σε μια λογοτεχνική διατύπωση πολύπλοκων θεωρητικών συμπερασμάτων· κι αυτό μας αναγκάζει να κάνουμε ξεχωριστή μνεία στον άθλο του μεταφραστή, που μας χάρισε μιαν εξαιρετική απόδοση ενός κειμένου με ιδιαίτερα απαιτητικές γλωσσικές ιδιαιτερότητες.

Το αλφάβητο των συναισθημάτων… Είμαστε όσα θυμόμαστε, όπως επίσης και όσα ξεχνάμε. Ταυτιζόμαστε με αναμνήσεις που μεταμορφώνονται προσθέτοντας καινούργιες. Αφού χρειάζεται να μπουν σε μια σειρά οι αναμνήσεις, θέλω να προτείνω το «Λεξικό αναμνήσεων». Σε ένα λεξικό αποτυπώνεται η δημοκρατία της αλφαβήτου, καθώς κάθε λήμμα εντάσσεται σε αλφαβητική σειρά, ακόμη και αν πρόκειται για την Εισαγωγή ή τον Πρόλογο. Ο αναγνώστης έχει την ελευθερία να διαβάσει το βιβλίο με οποιονδήποτε τρόπο θέλει.

Μερικές φορές η ελευθερία μάς τρομάζει. Μερικές φορές η αμηχανία μάς καταντά σοβαροφανείς. Δεν προχωρούμε όμως χωρίς χιούμορ, χωρίς καλοπροαίρετο αυτοσαρκασμό, χωρίς την κριτική που ασκεί η ουτοπία στον τόπο. Άλλωστε, στην Ελλάδα σπάνια πλήττει κανείς, ενώ σχεδόν πάντοτε πλήττεται. Γενικότερα, η τραγωδία της ανθρώπινης ζωής είναι ότι πρόκειται για κωμωδία. Στο «Λεξικό αναμνήσεων» αποφθεγματικά λήμματα, όπως αυτά, εναλλάσσονται με ιστορίες που

διαδικτυακά πιάνουν στα δίχτυά τους το αλφαβητικό μυθιστόρημα της ζωής ενός συγγραφέα που θα μπορούσε να είναι ο κάθε αναγνώστης. Δεν υπάρχει γνώση χωρίς ανά-γνωση. Δεν υπάρχει συν-γραφέας αν ένας τουλάχιστον αναγνώστης δεν γράφει μαζί του επίσης. Γι’ αυτό ο συγγραφέας καλεί τους αναγνώστες να συμμετέχουν στα μελλοντικά απομνημονεύματά του. Δεν θυμάμαι αν ήθελα να πω και άλλα, αλλά ούτε ξεχνώ.

30/01-5/02

ποντικιart

Θέατρο 15/39

www.topontiki.gr

μια συζητηση μετα απο μια παρασταση

τελευταια σειρα

Φεβρουάριος με πολλές πρεμιέρες της σονιασ μαγγινα

ο σταματησ κι η «σπειρα σπειρα»

Από τους διορισμούς στις... μαρμελάδες «Μου λέει ο πατέρας μου, θα πας στην Αγγλία ρε, να σπουδάτου Ιδρύματος Κακογιάννη και γίνεται μια παρέα με όποιον Σόνια Μαγγίνα σεις Οικονομικά. Όλοι Οικονομικά. Τόσοι οικονομολόγοι για κάνει κέφι να βρεθεί μαζί του για ένα πιάτο φαΐ ή ένα ποτήρι μια χρεοκοπημένη χώρα ρε;;;» - «Τάπερμαν» (από τον Χρήστο κρασί (5 και 2 ευρώ, αντίστοιχα, ειδικά για την περίπτωση). Γεροντίδη) «Γιατί το κάνετε αυτό;» τον ρώτησα την περασμένη Πέμπτη, Δραχμή, το «έσχατο νομισματικό συναίσθημα» - «Δυο παλιά εικοσάρικα» (από αφού τον είδα να ανοίγει κουβέντα με τον κόσμο για τη σημερινή κατάστατον Γιώργο Στιβανάκη) σή μας, τη «στρατευμένη» τέχνη, τη μουσική, τη ζωή, τη δισκογραφία και «Δεν έχουμε να πάμε στα τσιπουράδικα; Ας πάρουμε ένα ΕΣΠΑ να καλλιεργούοτιδήποτε απλώς προέκυπτε στην κουβέντα. «Γιατί παλιά ο κόσμος μετά το με αλόε βέρα!» - «Όπρα Κόπρα» (από τον Τζερόμ Καλουτά) θέατρο έβγαινε και μιλούσε για την παράσταση και ό,τι άλλο έφερνε η κουβέντα. Τώρα πια δεν το κάνει αυτό. Και λείπει...». Όπως ακριβώς κυλούν τα Το χτες και το σήμερα αυτής της χώρας, οι ζωές που ήταν και άλλαξαν και ξακείμενα, ο γραπτός του λόγος (για όσους τον παρακολουθούν), οι εκπομπές νάλλαξαν, εμείς, οι σκέψεις, οι φόβοι, η νοσταλγία και τα «θέλω» μας περνούν του… έτσι κύλησε και η βραδιά αυτή. Με κουβέντες έξω από τα δόντια, που μπροστά από τα μάτια του θεατή που θα βρεθεί στο Ίδρυμα Κακογιάννη για κυμάνθηκαν... από την Πάολα και την Πέγκυ Ζήνα μέχρι τη σημερινή «χειτην παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη και της Σπείρας - Σπείρας του με ροποίητη» δισκογραφική παραγωγή. Επ’ αυτού τοποθετήθηκε ο Κώστας τίτλο «Όταν έχω εσένα». Η ανεργία, οι αυτοκτονίες, τα «φεστιβάλ τάπερ», τα Αρβανίτης του ραδιοφωνικού σταθμού Στο Κόκκινο, που ανακοίνωσε πως ΠΣΚ («Παρασκευή όλοι γι’ Αράχωβα, αφεντικά και τσιράκια»), οι διορισμοί, σε συνεργασία με το Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» θα διοργανώνονται οι μίζες, τα αγροτικά δάνεια και οι μαρμελάδες γκότζι μπέρι, ΕΣΠΑ, πολλά βραδιές για νέους καλλιτέχνες, τη δισκογράφηση των οποίων θα αναλαμΕΣΠΑ, η δραχμούλα και η αναστάτωση που φέρνει ακόμη η σκέψη της, το βάνει ο σταθμός. «brand name Hellas», τα ξεπουλήματα, προσωπικά και πολιτικά («ήμουνα Τι άλλο υπήρχε; Πολλή μουσική βέβαια. Δυο παιδιά είχαν ταξιδέψει από τον δημοκρατικιά εγώ, αλλά τι να έκανα;;;»), και τι δεν περνά μέσα από τα κείμενα Βόλο για να τους ακούσει ο Κραουνάκης (η Έρρικα Πατρικίου που ερμήνευτων Σταμάτη Κραουνάκη, Δημήτρη Μανιάτη, Φώτη Μιχαλόπουλου. Γελάς, σε ποίηση Σεφέρη και Καβάφη σε συνθέσεις του Ηλία Χατζόπουλου που αλλά κάπου μέσα σου πονάς κιόλας γιατί η αιχμή πάντα πληγώνει. «Τρεις την συνόδευε στην κιθάρα), η Γιάννα, ψυχολόγος από τη Χίο, τραγούδησε χιλιάδες χρόνια Ιστορίας δεν θα τα φάνε οι τράπεζες. Θα τα καταφέρουμε» το «Αυτή η νύχτα μένει» του Κραουνάκη και το «Ανάθεμά σε» του Θαλασείναι η αισιόδοξη ατάκα την οποία βροντοφωνάζουν όλοι μαζί στο τέλος της σινού, ο Μιχάλης τον «Κεμάλ» και η Μαίρη το «Ας ερχόσουν για λίγο». Ήταν παράστασης. Γιατί πάνω απ’ όλα αυτή η παράσταση, μουσική, θεατρική, επιεκεί και ο «Μπάτμαν» του ομώνυμου after στεκιού (κατά κόσμον, Γιώργος θεωρησιακή, αιχμηρή, είναι... αγαπησιάρικη. Το συναίσθημα είναι αυτό που Νάσιος) που τραγούδησε Νίκο Γούναρη και «Γλυκά μου μάτια»... Όλους κυριαρχεί και σε γεμίζει. Η αγάπη, προς τον εαυτό μας, τον διπλανό μας, τον τους χωρούσε αυτή η βραδιά... τόπο μας... Έτσι απλά. Χωρίς λούστρα και λούσα. ΥΓ.: «Ξέρετε γιατί συμπορευόμαστε τόσα χρόνια με τα παιδιά; Γιατί όλοι Τα βράδια της Πέμπτης, υπάρχει και συνέχεια. Τίποτα δεν τελειώνει όταν οι φάκελοι έχουν τα ίδια χρήματα. Σαν τα μπουλούκια, παλιά...». πέφτει η αυλαία της παράστασης. Ο Κραουνάκης ανεβαίνει στο εστιατόριο Σταμάτης Κραουνάκης.

«Το ΠΟΝΤΙΚΙ» σάς πάει θέατρο «Ήλιος στην πέτρα»

«La Nonna»

«Όταν έχω εσένα»

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Ήλιος στην πέτρα» της Σοφίας Αδαμίδου, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210 6898448 θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (15 ευρώ) για την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου, το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου, στις 21.00, και την Κυριακή 26 Ιανουαρίου, στις 19.00.

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «La Nonna» του Δημήτρη Πιατά. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 2106898448 θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (19 ευρώ) για την Πέμπτη 30 Ιανουαρίου, στις 20.00, την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου, στις 21.30, το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου, στις 18.30 και στις 21.00, και την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου, στις 20.00.

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Όταν έχω εσένα» του Σταμάτη Κραουνάκη. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210 6898448 θα μπορέσουν να παρακολουθήσουν την παράσταση πληρώνοντας 10 ευρώ (αντί για 12 και 15 ευρώ), για την Πέμπτη 30 Ιανουαρίου (πενήντα αναγνώστες) και την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου (πενήντα αναγνώστες), στις 21.00.

Θέατρο «Σημείο» (Χαρ. Τρικούπη 4, Πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο) Τηλ.: 210 9229579

Θέατρο «Ακάδημος» (Ιπποκράτους 17 & Ακαδημίας) Τηλ.: 210-3625119

Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (Πειραιώς 206, Ταύρος) τηλ.: 210 3418550

* Επίσημη πρεμιέρα είχε την περασμένη Κυριακή η παράσταση «Πολιτισμός: Μια κοσμική τραγωδία» του Δημήτρη Δημητριάδη, που ανεβαίνει – σχεδόν sold out κάθε βράδυ που παίζεται – στο υπόγειο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης από την ομάδα Bijoux de Cant. Είδαμε εκεί τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, την Ιωάννα Παππά με τον συμπρωταγωνιστή της στις «Αλεπούδες» Δημήτρη Λάλο, τον Νίκο Ψαρρά, τον Βασίλη Μπισμπίκη, τη Γιούλικα Σκαφιδά, τον Τίμο Περλέγκα, τη Μαρία Πρωτόπαππα και πολλούς ακόμη. * Γεμάτος πρεμιέρες είναι ο Φεβρουάριος. Τρεις αναμένουμε στο Εθνικό Θέατρο (αργότερα απ’ ό,τι αναμενόταν): στις 15.2 «Οι απόψεις ενός κλόουν» του Χάινριχ Μπελ, σε σκηνοθεσία του Αργύρη Ξάφη, στις 19.2 «Η πρόβα νυφικού» σε σκηνοθεσία του Γρηγόρη Χατζάκη, με τους Άλκη Κούρκουλο και Ευγενία Δημητροπούλου, και στις 21.2 το έργο «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» του Λουίτζι Πιραντέλο σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά με την Ξένια Καλογεροπούλου και τον Μηνά Χατζησάββα. * Μένοντας λίγο παραπάνω στο Εθνικό, να σημειώσουμε πως την ερχόμενη Τρίτη ο καλλιτεχνικός διευθυντής του, σε συνέντευξη Τύπου, θα δώσει στη δημοσιότητα έναν οικονομικό απολογισμό τής μέχρι τώρα θητείας του, ενώ θα ανακοινώσει και επίσημα τις καλοκαιρινές παραγωγές (που, σύμφωνα με πληροφορίες, θα είναι οι «Βάτραχοι» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, με τους Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, Φάνη Μουρατίδη, Γιάννη Ζουγανέλη, «Ιππόλυτος» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου, με τους Νίκο Κουρή, Λήδα Πρωτοψάλτη, και «Ερωτόκριτος» του Κορνάρου). Στη συνέντευξη Τύπου αναμένεται να τεθούν επί τάπητος και τα όσα έχουν απασχολήσει το Εθνικό τον τελευταίο καιρό, όπως η αποχώρηση του Βασίλη Βαφέα από την «Πρόβα νυφικού» και τι συνέβη στην περίπτωση του Στάθη Λιβαθηνού, σχετικά με το αν δέχτηκε πρόταση να σκηνοθετήσει την επόμενη σεζόν στο Εθνικό ή όχι. * Στο μεταξύ για την επόμενη περίοδο καταστρώνονται ήδη σχέδια στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, όπου για το πρώτο μισό της σεζόν τουλάχιστον φαίνεται να απομακρύνεται το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον Γιάννη Χουβαρδά (είχαν γίνει συζητήσεις για τη σκηνοθεσία του έργου του Ο’ Νιλ «Το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα»), ωστόσο, όπως όλα δείχνουν, η σεζόν θα ανοίξει με τα «Κόκκινα φανάρια» του Νίκου Γαλανού, διά χειρός Νίκου Μαστοράκη – έργο που «του πάει» του Πειραιά...

16/40 Οδηγός

30/01-5/02

ποντικιart

www.topontiki.gr

Πρόσωπα

Επιμέλεια: Βίκυ Λεβαντή (v.levanti@hotmail.com)

ΠΕΜΠΤΗ 30.1

Μουσικη. Η Δήμητρα Γαλάνη, μαζί με την μπάντα της, παρουσιάζει επί σκηνής ένα πρόγραμμα γεμάτο από αγαπημένα τραγούδια αλλά και υλικό από τον νέο της δίσκο «Αλλιώς».

Info: Passport (Καραΐσκου 119, πλ. Κοραή, Πειραιάς), 15 - 60 ευρώ, 21.30, 210-4296401. εκθεση. Ο Καλλιτεχνικός Σύνδεσμος της Κορέας παρουσιάζει την έκθεση «Κύμα Κορεάτικης Τέχνης». Περισσότεροι από 700 καλλιτέχνες εκθέτουν τα έργα τους μέσα από ζωγραφική, ακουαρέλα, χαρακτική, γλυπτική, χειροτεχνία, λαογραφία κ.ά. Info: Τεχνόπολη (Πειραιώς 100, Γκάζι), είσοδος ελεύθερη, 10.00 - 20.00, 210-3475518.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31.1

Live Θεατρο. Ο «Κοριολάνος» του Σαίξπηρ μεταφέρεται στην οθόνη από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας και το Ντόνμαρ, σε σκηνοθεσία Τζόσι Ρουρκ. Η προβολή θα γίνει με ελληνικούς υπότιτλους. Info: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη), 7 - 14 ευρώ, 21.00, 210-7282333.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΑΜΗΣ

Παρασταση. Η ομάδα Carte Blanche παρουσιάζει «Το Ασανσέρ». Δύο γυναίκες εγκλωβίζονται σε δύο διαφορετικά ασανσέρ, αλλά δεν τις βοηθάει κανείς. Μέχρι που η μία ακούει την άλλη. Info: Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων (Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α , Κυψέλη), 5 - 10 ευρώ, 21.00, 213-0040496.

ΑΛΑΝ ΜΟΥΡ

ΕΦΗ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

Στο Εθνικό Θέατρο του Στρασβούργου θα παρουσιαστεί το «Ζ», το μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού, όπως το διασκεύασε και το σκηνοθέτησε πέρσι στο Εθνικό Θέατρο η Έφη Θεοδώρου. Πριν από μερικούς μήνες οι φοιτητές του Τμήματος Νεοελληνικών Σπουδών της πόλης είχαν καλέσει τη σκηνοθέτιδα να τους μιλήσει για την παράσταση αυτήν. Όπως είπε στο «Π» η Εφη Θεοδώρου, οι νεαροί Γάλλοι φαίνονταν ιδιαίτερα ενημερωμένοι και ευαισθητοποιημένοι για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας και οι ερωτήσεις τους δεν περιορίστηκαν σε θέματα που αφορούσαν την παράσταση. Η συζήτηση που έγινε, ήταν ίσως η αφορμή για να ζητήσει το θέατρο του Στρασβούργου να ανέβει το έργο και στη δική του σκηνή για δέκα μέρες του χρόνου, το Πάσχα. Παράλληλα, στην πόλη - έδρα της Ευρωβουλής θα προβληθεί και η πασίγνωστη ταινία του Κ. Γαβρά και θα οργανωθούν συζητήσεις με αφορμή το μυθιστόρημα.

Πρόλογοι με νόημα

ΤΡΙΤΗ 4.2 Συναυλια. Η Καμεράτα συναντά τον μαέστρο Λουκά Καρυτινό για ένα ταξίδι στην κλασική μουσική των ΗΠΑ. Info: Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών (Λ. Συγγρού 107 - 109), 5 - 28 ευρώ, 20.30, 210-9005800. ΤΕΤΑΡΤΗ 5.2 Μπαλετο. Η επιτυχημένη παραγωγή του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής «Ταξίδι στην αιωνιότητα» επιστρέφει με την προσθήκη νέων μουσικών θεμάτων της Ελένης Καραΐνδρου. Χορογραφεί ο Ρενάτο Τζανέλλα, ενώ διευθύνει μουσικά ο Μίλτος Λογιάδης. Info: Εθνική Λυρική Σκηνή (Ακαδημίας 59 - 61), 15 - 45 ευρώ, 20.00, 210-3662100.

Ο Άλαν Μουρ θεωρείται ο «γκουρού των κόμικς» και όταν, σπανιότατα, μιλά, όλοι οι λάτρεις του είδους απλώς ακούν ή υπακούουν. Είναι πασίγνωστος από τη μάσκα του πρωταγωνιστή του έργου του «V for Vendetta», την οποία χρησιμοποιεί το κίνημα των Ανώνυμων και διαδηλωτές σε όλο τον κόσμο. Πριν από λίγες μέρες αποφάσισε να επιτεθεί στους υπερήρωες: «Τους μισώ. Χρησιμοποιήθηκαν παλιά από τους σεναριογράφους για να διευρύνουν τη φαντασία ενός κοινού έως 13 ετών. Σήμερα, απευθύνονται σε ανθρώπους 30-60 ετών. Κάποιος εφηύρε τον όρο graphic novel. Οι αναγνώστες αγκιστρώθηκαν σε αυτόν τον όρο γιατί τους ενδιέφερε ένας τρόπος να δικαιολογήσουν το ότι εξακολουθούν να αγαπούν τον Σπάιντερμαν, χωρίς να φαίνονται συναισθηματικά διαταραγμένοι. Θεωρώ ανησυχητικό σημάδι το να έχουμε ενήλικο κοινό που βλέπει τους Avengers και μαγεύεται από έννοιες και χαρακτήρες που είχαν σκοπό να διασκεδάσουν πιτσιρίκια του 1950».

«Ζ» στην καρδιά της Ευρώπης

ΚΥΡΙΑΚΗ 2.2 Επιθεωρηση. Ο Γεράσιμος Γεννατάς παρουσιάζει την πολιτική επιθεώρηση διαμαρτυρίας «Πατριδογνωσία ή τίποτα δεν είναι πια για συγνώμη». Info: Χυτήριο (Ιερά Οδός 44, Κεραμεικός), 12 - 15 ευρώ, 19.00, 210-3412313. ΔΕΥΤΕΡΑ 3.2 Παρασταση. Δύο διαφορετικά κείμενα ενώνονται σε μια ενιαία παράσταση με τίτλο «Φανερωμένες». Η Φανερωμένη είναι ένα κορίτσι, που ζει στην καρδιά της χούντας των συνταγματαρχών. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες προσπαθεί να βγάλει συμπέρασμα με μοναδικό βοήθημα τα σχολικά της βιβλία και τη στρεβλή παιδεία της δικτατορίας. Σκηνοθετεί η Κατερίνα Ευαγγελάκου. Info: Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν (Φρυνίχου 14, Πλάκα), 10 - 15 ευρώ, 21.00, 210-3222464.

«Αχ, αγάπη που σκόρπισες στον άνεμο»: Με γενικό τίτλο «Ay Amor» από το «Τραγούδι των τριών ποταμών» του Λόρκα, ο συνθέτης Δημήτρης Μαραμής παρουσιάζει στις 21 Φεβρουαρίου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης ένα ρεσιτάλ με θέμα το ερωτικό πάθος. Ξεκινά με τη συλλογή του Λορκα «Ένας ποιητής στη Νέα Υόρκη» και συνεχίζεται με έργα ισπανόφωνων ποιητών όπως του Νερούδα, του Ντάριο, του Αχουδέλο. Οι ποιητές, όχι μόνο οι ξένοι, αλλά και Έλληνες, όπως ο Κορνάρος, ο Καρυωτάκης, η Πολυδούρη, ήταν πηγή έμπνευσης για τον Δ. Μαραμή, μια που σε στίχους τους βασίστηκαν και προηγούμενες συνθέσεις του. Ο Μαραμής σπούδασε πιάνο και σύνθεση στην Αγγλία. Έχει κυκλοφορήσει έξι προσωπικούς δίσκους και έχει γράψει μουσική για το σινεμά και το θέατρο. Το «Ay Amor» πρωτοπαρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη, και στη Θεσσαλονίκη θα ακουστεί μαζί με το νέο έργο του συνθέτη «Αισθηματική ηλικία».

Ανώνυμοι και υπερήρωες

Θεατρο. Ο Γιώργος Κιμούλης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στον «Επιστάτη» του Χάρολντ Πίντερ. Παίζουν: Γ. Χρανιώτης, Ν. Γεωργάκης. Info: Θέατρο Δημήτρης Χορν (Αμερικής 10, Αθήνα), 10 - 20 ευρώ, 21.00, 210-3612500.

ΣΑΒΒΑΤΟ 1.2 Εκθεση. Η Ένωση Ελλήνων Δημιουργών εγκαινιάζει την πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής της εικαστικού Ελπίδας Τσιγαρίδα. Info: Gallery «ΕΛ.» (Παύλου Μελά 22, 10 μ. από Τσιμισκή, Θεσσαλονίκη), εγκαίνια στις 18.00, έως 22 Φεβρουαρίου, καθημερινά 11.00 - 21.00, 6906874815. ΜουσικΗ. Ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Γιάννης Κότσιρας και η Ρίτα Αντωνοπούλου ζωντανεύουν επί σκηνής τις πιο δυνατές δισκογραφικές τους δουλειές. Info: Σταυρός του Νότου (Φραντζή & Θαρύπου 35-37, Ν. Κόσμος), 15 ευρώ με ποτό, 22.30, 210-9226975.

ΣΑΒΒΑΤΟ 1.2 - ΤΕΤΑΡΤΗ 5.2

Αχ, έρωτα των ποιητών…

ΣΤΡΑΤΗΣ ΤΣΙΡΚΑΣ

Με μεταφράσεις έκανε την πρώτη του εμφάνιση ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες μας, ο Στρατής Τσίρκας. Με μεταφράσεις ασχολήθηκε αποκλειστικά και την περίοδο της χούντας όταν, όπως και άλλοι, είχε αποφασίσει να μη δημοσιεύει πρωτότυπα έργα. Τώρα οι μεταφράσεις αυτές ξανακυκλοφορούν, από τις εκδόσεις Ηριδανός, δίνοντάς μας την ευκαιρία να διαβάσουμε και τους προλόγους του Τσίρκα, οι οποίοι ήταν ο τρόπος του να σχολιάζει γεγονότα της εποχής και θέματα τα οποία παραμένουν επίκαιρα. Παράδειγμα, το κείμενο με το οποίο σχολιάζει τον «Μικρό πρίγκιπα»: «Ο Σεντ-Εξιπερί δεν θα ήταν ο μοραλιστής συγγραφέας που προσπάθησε να είναι, αν δεν καυτηρίαζε τα αίτια που οδήγησαν τον κόσμο στο χείλος της αβύσσου. Είναι η ανεμελιά απέναντι στο προχώρημα των δυνάμεων του κακού που τελικά κατασκέπασαν την υφήλιο “τα βλαστάρια των μπαομπάμ’’ που πρέπει να ξεριζώνουμε. Πρέπει κάθε μέρα να συγυρίζουμε τον τόπο μας».