346

art ΠΟΝΤΙΚΙ

ΤΡΙΤΗ 31 ∆ΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013

Νο 346

ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΟΥΛΗΣ:

«Η δουλειά µας είναι σαν στρείδι. Βούτηξε για να το βρεις!»

ΤΕΧΝΕΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ

Αντίδοτα στη θλίψη... ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

ΒΙΒΛΙΟ

Η ΕΛΛΑ∆Α ΑΛΛΑΖΕΙ;

ΣΙΝΕΜΑ

Τα παιδιά από τα Γρεβενά και το µάθηµα «Εφηµερίδα»

∆ιηγήµατα και νουβέλες για καλή ανάγνωση

Μια θεατρολόγος που αγαπάει τα παραµύθια

Νέες ταινίες, Τζάρµους και Μέριλ Στριπ

02/26 Η εποχή µας

31/12 - 08/01

ΠΟΝΤΙΚΙart

www.topontiki.gr

-Η Αθήνα διαθέτει υπερπληθώρα θεατρικών σκηνών, μεγάλες, μικρότερες, λιλιπούτειες... Αυτό ευνοεί το θέατρο, την ποιότητα της ελληνικής θεατρικής παραγωγής; Ειρήνη Λαγουρού, σύμβουλος επικοινωνίας Ελληνικής Θεαμάτων Δημήτρης Καρατζιάς, ηθοποιός σε μικρή αίθουσα

ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Σαφώς και υπάρχουν πολλές θεατρικές σκηνές στην Αθήνα και πιστεύω ότι θα δημιουργηθούν ακόμη περισσότερες τα επόμενα χρόνια. Όλα ξεκινούν από την ανάγκη έκφρασης. Στην Ελλάδα της κρίσης και της φτώχειας, αν δεν εκφραστεί ο καλλιτέχνης, θα πεθάνει. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι όλοι οι χώροι, μικροί και μεγάλοι, να παίρνουν στα σοβαρά τη δουλειά τους, να μην κάνουν αρπαχτές. Στους μικρούς χώρους μπορεί να λείπουν τα μεγάλα ονόματα, τα χλιδάτα σκηνικά και τα υπέρλαμπρα κοστούμια. Όμως στην προσπάθειά τους να ξεχωρίσουν βάζουν, ψυχή, πολλή ψυχή. Αυτό δημιουργεί καλές παραστάσεις και γι’ αυτό επιβιώνουν. Ξεκινάει μια νέα τάξη θεατρικών πραγμάτων. Το κοινό ψάχνεται κι όχι μόνο για το μεγάλο όνομα και το βελούδινο κάθισμα.

Η ύπαρξη πολλών θεατρικών σκηνών ευνοεί την παρουσίαση ενός ευρέος φάσματος ρεπερτορίου καθώς και την έκφραση των διαφορετικών αισθητικών αντιλήψεων, άρα κατ’ αρχήν θεωρείται θετική. Η ποιότητα της ελληνικής θεατρικής παραγωγής, όμως, δεν κρίνεται μόνο από το καλλιτεχνικό προϊόν, αλλά από τη συνολική συνθήκη της θεατρικής πράξης. Παράγοντες όπως οι υποδομές, η εξυπηρέτηση, το επίπεδο τιμών, δηλαδή επί της ουσίας ο σεβασμός προς τον θεατή, συντελούν στη θεμελίωση κλίματος εμπιστοσύνης και εγγυώνται συνέχεια και προοπτική. Κάθε φωνή μπορεί να έχει τη στέγη της και να διεκδικεί το δικαίωμά της στην έκφραση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί να ενδιαφέρει και το κοινό που είναι και ο τελικός κριτής.

Σ ΑΝΤΙΚΡΙΣΤΟΙ ΚΑΘΡΕΦΤΕ

Η ένοχη ανοχή… του ΜΗΝΑ ΒΙΝΤΙΑΔΗ Η τελευταία παράσταση που είδα πριν κλείσει το ’13 ήταν η «Ανάκριση» του Πέτερ Βάις, στο θέατρο «Καρέζη», με τον Κώστα Καζάκο στον ρόλο του ανακριτή και μια πλειάδα καλών ηθοποιών: Εύα Κοταμανίδου, Παύλος Ορκόπουλος, Θόδωρος Γράμψας κ.ά. Δεν είμαι κριτικός θεάτρου για να σας μιλήσω για τη σκηνοθεσία ή για τις ερμηνείες, ούτε καν για τα σκηνικά και τα κοστούμια ή τους φωτισμούς. Θα μείνω μόνο στο εξαίσιο έργο, αλλά και στο αιχμηρό κείμενο του δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου στο παράξενο φινάλε της παράστασης, για τις μεγάλες εταιρείες και τράπεζες που δεν κάθισαν ποτέ στο εδώλιο... Το έργο («Die Ermittlung», 1965), έργο Γερμανού συγγραφέα (!), ένα ορατόριο σε 11 ωδές, είναι ένα δριμύ κατηγορώ κατά του ναζισμού, που βασίστηκε στα πρακτικά της δίκης βασικών στελεχών του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης και εξόντωσης του Άουσβιτς. Βασανισμοί, θάνατοι με αέριο, πειράματα με ακτίνες, αφαίρεση οργάνων από χιλιάδες αιχμαλώτους. Θύτες και θύματα αντιπαρατίθενται με τις καταθέσεις τους, από τη μια ο πόνος της μνήμης, από την άλλη η ειρωνεία και το «καθήκον». Ένα αποκαλυπτικό έργο - ντοκουμέντο που μιλά για το σήμερα με τα αδιάσειστα στοιχεία του χθες, το οποίο δείχνει ανατριχιαστικά πόσο σημερινοί μπορεί να είναι οι κίνδυνοι και πόσο απαραίτητη είναι η μνήμη… Η φράση - κλειδί του έργου, αυτή που έβαλα στον τίτλο, βγαίνει από το στόμα ενός κρατούμενου: Το θύμα δεν έχει άλλη επιλογή από την ένοχη ανοχή! Την άλλη μέρα, περπατώντας από το μετρό για να έρθω στο γραφείο, είδα σ’έναν τοίχο της Αρχιμήδους το σύνθημα: Πληρώνουμε χαράτσια κι ό,τι μας ζητηθεί, σκυφτοί ραγιάδες μοιάζουμε στη νέα κατοχή… Παρ’όλα αυτά, Καλή Χρονιά…

ΜΙΑ ΚΟΛΕΚΤΙΒΑ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ένα καφεδάκι γίνεται παιχνίδι! Σοφοκλέους 8-10. Το επιβλητικό κτήριο του Χρηματιστηρίου, που συμπυκνώνει την άνοδο και την πτώση της οικονομίας της σύγχρονης Ελλάδας, «καταλαμβάνεται» από την 4η Μπιενάλε της Αθήνας. Κωστούλα Τωμαδάκη Εκεί, κάτω από το βλέμμα της Αθηνάς και του Ποσειδώνα, του βιτρό της κεντρικής αίθουσας, θα συναντήσω τους Campus Novel. Ο Γιάννης, η Φωτεινή, ο Γιάννης. Τρεις νέοι καλλιτέχνες με μια κοινή επιθυμία: Τη συμμετοχή σε δρώμενα με έργα που αφορούν τον δημόσιο χώρο, την κοινωνική καθημερινή πρακτική. Κοιτάζω φευγαλέα στο εσωτερικό του κτηρίου, καθώς ανεβαίνω τη σκάλα με την ομπρέλα στο χέρι και βλέπω τον κόσμο να χαίρεται το εικαστικό περιβάλλον. Σκαλώνει η ματιά μου στον τεράστιο πίνακα της συναλλαγής, που αντιτίθεται σε ό,τι υπονοεί η ονομασία του, μοιάζει να ζητά προστασία. Η Φωτεινή κατευθύνει τον κόσμο στον πάνω όροφο. Είναι αργά το απόγευμα. Καθόμαστε γύρω από το μεταλλικό τραπέζι. Καμιά δεκαπενταριά άτομα. Ο Γιάννης ψήνει καφέ. Ο άλλος Γιάννης καταγράφει χειρόγραφα, τις συζητήσεις. Μια κάμερα στοχεύει. Όλη η δραστηριότητα εν εκτάσει. Η κολεκτίβα προτείνει το έργο Collective

LIKE...

Authorship ως μια δράση που βασίζεται σε μια καθημερινή συνήθεια. Η τελετουργία του καφέ ως πρακτική κοινωνικοποίησης, διαλόγου και αντιπαράθεσης, προσφέρει «το πλαίσιο για να αναπτύξουμε μια “πειραματική” συνθήκη συλλογικότητας» εξηγεί η Φωτεινή σε έναν χείμαρρο εξωστρέφειας. Τι είναι για σένα κρίση; Ταχυκαρδία, εκνευρισμός, ύψωμα της φωνής. Πίνω μια γουλιά καφέ. Από το παράθυρο, τα εμπορικά καταστήματα φωτισμένα, φανταχτερά, θυμίζουν άλλες εποχές. Πώς φαίνεται η κρίση σαν αναπαράσταση; Προκειμένου να αντιμετωπίσεις την κρίση, καλείς στο σπίτι σου για καφέ τον γείτονα, τον φίλο, τον περαστικό και συζητάς σε χαλαρή κατάσταση. Οξύμωρο; Όχι, για την ιδιόρρυθμη κολεκτίβα. Πέρσι, στο Βερολίνο, σε ένα ισόγειο με τζαμαρία… μπροστά στα μάτια των έκπληκτων Γερμανών, οι Campus Novel πρόσφεραν ευφάνταστα εργαλεία για την εναλλακτική προσέγγιση της κρίσης. Με ένα φλιτζάνι καφέ, οι νεαροί δημιουργοί καλούν τον κόσμο να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με την πόλη, τη συλλογικότητα, την κρίση. Ως αντάλλαγμα ζητούν από τους ανθρώπους να τους διηγηθούν μια ιστορία. Αυτές τις ιστορίες τις επεξεργάζονται σε ποιητική μορφή και το αποτέλεσμα θα είναι μια εγκατάσταση σε δημόσιο χώρο. Βγαίνω έξω στη βροχερή Σοφοκλέους. Το μελαγχολικό κτήριο του Χρηματιστηρίου φαίνεται να ξαναζεί. Η τέχνη βρίσκεται εκεί όπου η «αλήθεια» γίνεται «αλήθειες». Η τέχνη βρίσκεται σε δράσεις ομάδων και ατόμων που μοιράζονται κοινούς προβληματισμούς και επιθυμίες.

στην ανάρτηση του συγγραφέα Θανάση Χειμωνά * Μια έκκληση στους (πολλούς και καλούς) φίλους μου συριζαίους: Φίλοι μου, όταν θα ψηφίσετε το κόμμα σας στις επόμενες εκλογές ΜΑΥΡΙΣΤΕ τους πρώην πασόκους! ΕΙΔΙΚΑ αυτούς που ανακάλυψαν τις αριστερές (;) τους ρίζες όταν το κόμμα σας πήρε κεφάλι στις δημοσκοπήσεις. Αυτά. (Ποιος μπορεί να του απαντήσει; Ή, μάλλον, ποιος θα τολμήσει;)

* Νιώθεις λίγο σαν Ρωμαίος αυτοκράτορας όταν είσαι στρογγυλοκαθισμένος στη θέση σου στο (τιγκαρισμένο) λεωφορείο και βλέπεις τους όρθιους επιβάτες να σπρώχνονται και να βρίζονται. (Εικόνα των ημερών…) * Την κλάψα πολλοί αγάπησαν, τον κλαψιάρη ουδείς. (Και – δυστυχώς – γεμίσαμε από τέτοιους…)

31/12 - 08/01

ποντικιart

Το αύριο 03/27

www.topontiki.gr

τι περιμενουμε στον πολιτισμο Το νέο έτος θα κάνει την πολιτιστική μας ατζέντα πλούσια και ενδιαφέρουσα. Όρεξη να έχουμε, και φυσικά χρήματα, να τρέχουμε στους κινηματογράφους, στα θέατρα, στα μουσεία, στα βιβλιοπωλεία. Το «Ποντίκι Art»… βιάζεται να σας ενημερώσει για τις νέες παραστάσεις και τις καινούργιες ταινίες, για τις νέες εκδόσεις αγαπημένων συγγραφέων, για τις επόμενες βόλτες στα μουσεία, για τις βραδινές εξόδους στις μουσικές σκηνές. Ξεχωρίσαμε κάποιες

πολιτιστικές «στιγμές» του καινούργιου έτους, που εμείς περιμένουμε πώς και πώς. Πέρα, όμως, από εκδηλώσεις και events, στέλνουμε και ένα ραβασάκι στον υπουργό Πολιτισμού και του υπενθυμίζουμε τι περιμένουμε από αυτόν και το υπουργείο του... Συνεργάστηκαν: Σόνια Μαγγίνα, Αντώνης Μποσκοΐτης, Δήμητρα Μυρίλλα, Χρήστος Παρίδης, Σοφία Στυλιανού, Κωστούλα Τωμαδάκη

σινεμα

Ελπίζουμε σε νέα ελληνικά Όσκαρ

δελτιο και ρου

Δεν ήρθαν οι γιορτές στην τηλεόραση

της χρυσουλασ παπαϊωαννου

«μικρο ψαρι» Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια εξαιρετικοί σκηνοθέτες μάς έχουν καλομάθει, άλλοτε με λιγότερο και άλλοτε με περισσότερο συναρπαστικές ταινίες, αποδεικνύοντας ότι η κρίση μόνο καλό έκανε στον ελληνικό κινηματογράφο! Τρομερά ενδιαφέρουσες θεματολογίες, εξαιρετικά σενάρια κινηματογραφημένα με προσωπικό στιλ και συχνά εκπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών που συμμετέχουν, στέλνουν τελικά τις ταινίες αυτές σε διεθνή φεστιβάλ όπου θριαμβεύουν. Έτσι, ο ταλαντούχος Γιάννης Οικονομίδης ανοίγει τον... χορό έχοντας πάρει το διαβατήριο για επίσημη συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου με την πιο φιλόδοξη μέχρι τώρα ταινία του, το «Μικρό ψάρι». Μεγάλη διανομή σημαντικών ηθοποιών, με προεξέχοντα τον πρωταγωνιστή του Βαγγέλη Μουρίκη, υπόσχεται ένα δυνατό αποτέλεσμα και πολλά διεθνή βραβεία. Μεγάλες προσδοκίες έχουμε από τη νέα ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα «Xenia», η οποία καταπιάνεται με την κρίση ταυτότητας δύο έφηβων Αλβανών, οι οποίοι εν μέσω κρίσης νιώθουν ξαφνικά ξένοι μέσα σε μία χώρα που ήταν η μόνη «πατρίδα» που γνώρισαν. Παράλληλα, οι σινεφίλ θα έχουν τη δυνατότητα μέσα στο 2014 να δουν στην οθόνη την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του βραβευμένου στη Βενετία Γιώργου Ζώη «Stage fright», τη νέα δουλειά του Σύλλα Τζουμέρκα «Το σάρωμα», όπως και της Αθηνάς Τσαγγάρη. Τέλος, και την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Γιώργου Λάνθιμου με τίτλο «The

art ΠΟΝΤΙΚΙ

ΑλεξΑντερ ΠέΪν

ΕΚΔΟΤΗΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Αντώνης Δελλατόλας

αρχισυντακτησ Μηνάς Βιντιάδης

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ εκδοσησ

Υπευθυνη υλης Χρυσούλα Παπαϊωάννου

Παναγής Δ. Κουτουφάς

lobster» («Ο αστακός»). Όσον αφορά τις ξένες ταινίες, έχουμε πολλά να περιμένουμε: «Οδηγός διαπλοκής» («American Hustle») του Ντέιβιντ Ράσελ με τον Κρίστιαν Μπέιλ – βασισμένο σε μεγάλο σκάνδαλο διαφθοράς της δεκαετίας του ’70 –, «Φιλομένα» του Στίβεν Φρίαρς με την εξαιρετική Τζούντι Ντενς στον ρόλο μιας γυναίκας που μεγάλωσε σε μοναστήρι επειδή έμεινε έγκυος στην εφηβεία της, αφού πρώτα της πήραν το παιδί που γέννησε, την ασπρόμαυρη «Νεμπράσκα» του Αλεξάντερ Πέιν, ένα ταξίδι αποκαλύψεων και αυτογνωσίας. Σύντομα θα κάνει και την ελληνική του πρεμιέρα το πολυαναμενόμενο «Nymphomaniac» του ανυπέρβλητου Λαρς Φον Τρίαρ. Από τον Ουές Άντερσεν θα δούμε το «Ξενοδοχείο Γκραν Μπούνταπεστ» με τον Ραλφ Φάινς, που διαδραματίζεται στον μεσοπόλεμο, ενώ ο Άρον Αρονόφσκι επιστρέφει με την υπερπαραγωγή «Η Κιβωτός του Νώε». Την άνοιξη, ο Ρώσος Αλεξάντερ Σοκούροφ, που είχε γυρίσει την ταινία - μονοπλάνο μέσα στο Ερμιτάζ, θα κάνει πιθανότατα πρεμιέρα στις Κάννες με μία ακόμα ταινία γυρισμένη σε μουσείο, τη «Φραγκοφωνία: Το Λούβρο κατά τη γερμανική κατοχή». Μέσα στον χρόνο αναμένεται και η ταινία που γυρίζει ο Ρομάν Πολάνσκι επάνω στην υπόθεση Ντρέιφους με τίτλο «D». Αρχές καλοκαιριού θα υποδεχτούμε δύο blockbuster με ελληνικά θέματα, το «300: Η άνοδος της Αυτοκρατορίας» και το «Ηρακλής: Οι θρακικοί πόλεμοι». γυριστε σελιδα

διορθωση ΚειμΕνων Κώστας Θέος Μαρία Παπαρρηγοπούλου

εμπορικO TMHMA Μάνθος Καλούμενος τηλ.: 210 6898448, fax: 210 6898226

Κάθε χρόνο τις μέρες των εορτών παραπονιόμαστε ότι βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια στην τηλεόραση. Καμιά εικοσαριά, περίπου, ταινίες είναι all time classic, σταθερές όσο και οι χριστουγεννιάτικες γιρλάντες. Δεν χρειάζεται κανείς να είναι μάντης για να προβλέψει ακόμα και τι μέρα θα παιχτεί κάθε ταινία. Και η γκρίνια πάει σύννεφο. Τώρα, όμως, που τα ίδια έγιναν... καθόλου, να ένας παραπάνω λόγος για γκρίνια. Πολύ λιγότερες είναι φέτος οι χριστουγεννιάτικες ταινίες που προβάλλονται. Οι περισσότερες, κάτι μετριότατες τηλεοπτικές παραγωγές, που πλασάρονται ως οικογενειακές ταινίες. Εννοείται πως έπεσαν βροχή τα… μπουζούκια. Ελάχιστα, βέβαια, τα ζωντανά προγράμματα, αν εξαιρέσει κανείς φυσικά τις εκπομπές του Σπύρου Παπαδόπουλου, ζωντανά εορταστικά γλέντια. Τα περισσότερα κανάλια γιορτάζουν με απευθείας μετάδοση από τα μπουζουκομάγαζα – μια ακόμα πάγια τακτική. Τουλάχιστον, προβάλλονται πολλά παιδικά, μέρες που είναι. «Πολικό εξπρές», «Ποντικομικρούλης», «Βρέχει κεφτέδες» και φυσικά «Πίτερ Παν». Τα πιτσιρίκια όλο και κάτι έχουν να δούνε. Αλλά μέρες που είναι, όλοι λίγο πολύ περιμένουν να χουχουλιάσουν στο σπίτι, αγκαλιά με κουραμπιέδες και μελομακάρονα, και να χαζέψουν καμιά ταινία. Στο πνεύμα των ημερών φυσικά. Γιορτές χωρίς χριστουγεννιάτικες ταινίες είναι γιορτές χωρίς να ακούγεται το κλασικό «Last Christmas» του Τζορτζ Μάικλ στο ραδιόφωνο – άλλο ένα σήμα κατατεθέν της περιόδου. Πίσω, όμως, στην τηλεόραση. Τώρα που ο Σουλεϊμάν έχει… άδεια, όπως είπε και ο Γιώργος από το διπλανό γραφείο, μια ευκαιρία παραπάνω για χαζολόγημα στην τηλεόραση. Αν εξαιρέσεις χαζοταινίες τύπου «Το ξωτικό των Χριστουγέννων», «Χριστούγεννα με το ζόρι», «Μόνος στο σπίτι», φέτος μου έλειψαν οι παραδοσιακές και κλασικές. Μου ’λειψε το «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» με τον Μάικλ Κέιν, αλλά ακόμα και παλιότερες κινηματογραφικές του αγαπημένου κακορίζικου τσιγκούνη Σκρουτζ. Δεν «έπεσα» πάνω σε ταινίες του Τιμ Μπάρτον. Τα Χριστούγεννα είθισται να βλέπουμε μια ρετροσπεκτίβα του σκοτεινού σκηνοθέτη. Ούτε «Νεκρή νύφη», ούτε «Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης», ούτε καν «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας». Ευχαριστήθηκα, όμως, τον «Όλιβερ Τουίστ» – Χριστούγεννα χωρίς τον διάσημο ορφανό δεν γίνονται – του Ρομάν Πολάνσκι και μια ταινία, ξώφαλτση, στο πνεύμα των Χριστουγέννων: «Τα Κόκκινα Παπούτσια» των Μάικλ Πάουελ και Έμερικ Πρεσμπέργκερ, μια ιστορία - μπαλέτο βασισμένη στο ομώνυμο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.

04/28 Το αύριο

31/12 - 08/01

ποντικιart

www.topontiki.gr

τι περιμενουμε στον πολιτισμο ΧΟΡΟΣ

Ο Σοπέν στη Λυρική

Ο χορός, είτε μέσω του Φεστιβάλ Αθηνών είτε χάρη στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας, έχει αποκτήσει πια μία περίοπτη θέση στην Ελλάδα. Τρεις σημαντικοί οργανισμοί έχουν ήδη ανακοινώσει το πρόγραμμά τους για το 2014. Η Εθνική Λυρική Σκηνή, λοιπόν, επαναλαμβάνει τον Φεβρουάριο την παλιότερη επιτυχία του μπαλέτου «Ταξίδι στην αιωνιότητα», βασισμένη στη μουσική της Ελένης Καραΐνδρου για τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου και σε χορογραφία του διευθυντή του Μπαλέτου της Λυρικής Ρενάτο Τζανέλλα. Ο ίδιος θα υπογράψει μέσα στον Μάρτιο μία νέα εκδοχή της «Λίμνης των κύκνων» του Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι. Αμέσως μετά, ακολουθεί το μπαλέτο «Ερωτευμένος Σοπέν» του Γιανίκ Μποκέν, εμπνευσμένο από το επιστολικό μυθιστόρημα του Γκαίτε «Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου» σε μουσική Σοπέν με έργα για πιάνο. Στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών έρχονται τον Απρίλιο τα Grands Ballets Canadiens με τη χορογραφία του Οχάντ Ναχαρίν «Minus One», ενώ τον Μάιο ακολουθεί η ομάδα του Σεμπαστιάν Λεφρανσουά Trafic de Styles, ο οποίος υπογράφει έναν «Ρωμαίο και Ιουλιέττα» υπό τους ήχους χιπ χοπ μουσικής. Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, που δίνει ιδιαίτερη έμφαση στον σύγχρονο χορό, ξεκινάει δυναμικά, 1 - 7 Φεβρουαρίου, το 1ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων. Τέσσερις Ελληνίδες χορογράφοι που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό, οι Χριστίνα Γουζέλη, Λενιώ Κακλέα, Ελπίδα Ορφανίδου και Παναγιώτα Καλλιμάνη, μαζί με τον Αυστραλό Πολ Μπλάκμαν, ο οποίος δουλεύει συχνά στην Ελλάδα, θα παρουσιάσουν νέες χορογραφίες τολμηρού πειραματισμού και φρέσκιας οπτικής. Στις 23 Φεβρουαρίου το πρόγραμμα «Dancing to connect» φέρνει στη σκηνή έφηβους από πέντε σχολεία της Αθήνας και από άλλα πέντε της Πάτρας για να παρουσιάσουν το αποτέλεσμα της δουλειάς τους. Παρομοίως η νεοσύστατη ομάδα «65+», συμμετέχοντες ενός άλλου προγράμματος με επίδοξους χορευτές άνω των 65 ετών, οι οποίοι παρακολούθησαν σεμινάρια την περασμένη χρονιά, θα δείξουν τη δική τους δουλειά (21 - 23 Μαρτίου). Στις 23 Απριλίου έρχεται ο σημαντικός Ισπανός χορευτής Ισραέλ Γκαλβάν, ο οποίος με τη χορογραφία του «Lo Real-Le ReélThe Real» προσπαθεί να προσεγγίσει με μία νέα γλώσσα φλαμένκο τους διωγμούς των Ρομά κατά τη διάρκεια των δεκαετιών ’30 και ’40 από τα φασιστικά καθεστώτα της Ευρώπης. Θα τον πλαισιώνουν οι δύο εξαιρετικές χορεύτριες Μπελέν Μάγια και Ισαμπέλ Μπαγιόν, καθώς και μία μπάντα μουσικών και τραγουδιστών, ηθοποιοί και χορευτές. Στις 23 Μαΐου σηκώνει αυλαία ο Δημήτρης Παπαϊωάννου με μία νέα παράσταση. Πολυαναμενόμενη για τους θαυμαστές του σπουδαίου δημιουργού, ακόμα δεν έχει φανερώσει τα χαρτιά του τόσο θεματικά όσο και για το μέγεθος της διανομής και τους υπόλοιπους συντελεστές.

αλεξιου - τσανακλιδου

ΘΕΑΤΡΟ

Ο «Φάουστ» και ο Αβρανάς Στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση στις 15 Ιανουαρίου κάνει πρεμιέρα ο «Φάουστ» σε σκηνοθεσία του Μιχαήλ Μαρμαρινού με τον Ακύλλα Καραζήση, τη Θεοδώρα Τζήμου, την Εύη Σαουλίδου κ.ά. Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ανεβάζει ρυθμούς κι ετοιμάζεται τον Μάρτιο να φιλοξενήσει τους «Καυγάδες στην Κιότζα» σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, ενώ βρίσκεται και σε συζητήσεις με τον Γιάννη Χουβαρδά για το ανέβασμα του έργου του Ο’ Νιλ «Το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα». Στο μεταξύ, όμως, ο Γιάννης Χουβαρδάς συμπράττει για πρώτη φορά με την Εθνική Λυρική Σκηνή, ώστε να δούμε στις αρχές του καλοκαιριού στο Ηρώδειο τον «Ντον Τζιοβάνι» του Μότσαρτ σε δική του σκηνοθεσία. Θεατρική παράσταση με τη σκηνοθετική υπογραφή του –βραβευμένου στο Φεστι-

«ταξιδι στην αιωνιοτητα»

ΒΙΒΛΙΑ

Όστερ, Μπαρνς και ανέκδοτος Παπαδιαμάντης

τζουλιαν Μπαρνς

Πολ Οστερ

Λογοτεχνία υψηλού επιπέδου, ιστορία, δοκίμιο, ποίηση, φιλοσοφία, αστυνομική λογοτεχνία, τίτλοι όλου του φάσματος της εκδοτικής δραστηριότητας θα εμφανιστούν στις προθήκες των βιβλιοπωλείων το 2014. Κάποιοι συγγραφείς απαντούν στα μεγάλα ερωτήματα του καιρού μας, κάποιες ιστορίες έχουν κοινά γνωρίσματα, οι λογοτεχνίες συνομιλούν, τα θέματα είναι όσοι και οι άνθρωποι και κάποια βιβλία μας προκαλούν να τα φυλλομετρήσουμε. Δοκίμια σημαντικών οικονομολόγων και στοχαστών, όπως ο Μαρκ Μαζάουερ, ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ, ο Ντανιέλ Κοέν, η Σιμόν Βέιλ, που ερμηνεύουν την κρίση και δίνουν απαντήσεις στα προβλήματα του καιρού μας, θα κυκλοφορήσουν τους επόμενους μήνες. Το εμβληματικό έργο της φιλοσόφου και ακτιβίστριας Σιμόν Βέιλ, η «Ανάγκη για ρίζες», που γράφτηκε το 1949, θα κυκλοφορήσει από τον Κέδρο και συνοδεύεται από τον πρόλογο του Τ.Σ. Έλιοτ. Στις προθήκες των βιβλιοπωλείων θα συναντήσουμε μυθιστορήματα των Πολ Όστερ, Τζ.Μ. Κουτσί, Τζούλιαν Μπαρνς, Φίλιπ Κερ, Τζο Νέσμπο, Ζιλμπέρ Σινουέ, Ρικάρντο Πίλια, Μίλοραντ Πάβιτς, αλλά και Κρισναμούρτι, Παπαδιαμάντη, Βιζυηνό και τρία ανέκδοτα θεατρικά έργα του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε έναν συλλογικό τόμο. Από τους Έλληνες επιστρέφουν με νέα βιβλία ο Θωμάς Κοροβίνης, ο Θανάσης Νιάρχος, ο Δημήτρης Σωτάκης, η Σοφία Νικολαΐδου, ο Γιάννης Ρεμούνδος. Χαράς ευαγγέλια για τους λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας, αφού στις προθήκες των βιβλιοπωλείων θα βρουν το «Γυάλινο κλειδί», το αγαπημένο μυθιστόρημα του Ντάσιελ Χάμετ, αλλά και Γιάννη Μαρή, Ζορζ Σιμενόν και τους σύγχρονους Χόκαν Νέσερ, Καμίλα Λέκμπεργ. Το τελευταίο βιβλίο της βραβευμένης με Νόμπελ Άλις Μονρό, «Dear life» (Μεταίχμιο), μεταφράζεται ήδη από τη Σοφία Σκουλικάρη και θα το δούμε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων την άνοιξη του 2014. Στις αρχές του χρόνου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ερμής η τριλογία της Πηνελόπης Δέλτα «Ρωμιοπούλες». Πρόκειται για ένα ιστορικό και σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, που εκτείνεται από το 1895 ώς τις εκλογές του 1920 και την πτώση του Βενιζέλου.

31/12 - 08/01

ποντικιart

Το αύριο 05/29

www.topontiki.gr

ΥΠΠΟ

Ζητούνται λύσεις, κ. Παναγιωτόπουλε Η απόσταση ανάμεσα στο τι περιμένουμε από τον υπουργό Πολιτισμού τη χρονιά που έρχεται και στο τι τελικά θα δούμε μοιάζει τεράστια, αφού είναι αλήθεια πως καμία πολιτική δεν ασκείται σε κενό ιστορικό και φυσικά ιδεολογικό. Θα περιμέναμε, για παράδειγμα, ο υπουργός Πολιτισμού να φανεί αδιάλλακτος στο ενδεχόμενο το υπουργείο του οποίου προΐσταται να γίνει μία από τις δεξαμενές απολύσεων για να πιαστεί ο στόχος των 15.000 απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων το 2014, αν όμως δεν αποτελούσε μέλος μιας κυβέρνησης που υποτάσσεται στην τρόικα.

>

«η τρελη του σαγιω»

βάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για την ταινία «Miss Violence» – Αλέξανδρου Αβρανά θα ανέβει μέσα στον Ιανουάριο στο Θέατρο «Βασιλάκου». Τίτλος του έργου, «Gagarin Way». Στο μεταξύ τόσο στο Εθνικό Θέατρο όσο και στο ΚΘΒΕ μεσούσης της σεζόν έχουμε να περιμένουμε – τουλάχιστον ως προς τις προδιαγραφές τους – μεγάλες πρεμιέρες. Στο Εθνικό περιμένουμε τον «Μέγα Ιεροεξεταστή – Κεφάλαιο από τους αδελφούς Καραμαζόφ» του Ντοστογιέσφκι σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του θεάτρου Σωτήρη Χατζάκη, όπου θα παίζει η Μάρια Μόργκενστεν, το «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» του Πιραντέλο σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά με τους Ξένια Καλογεροπούλου, Μηνά Χατζησάββα (τέλη Ιανουαρίου), την «Πρόβα Νυφικού» της Ντόρας Γιαν-

«ΕΡΩΣ»

νακοπούλου σε σκηνοθεσία του Βασίλη Βαφέα (Φεβρουάριος), με έναν μεγάλο θίασο, αλλά και την «Τρελή του Σαγιώ» του Ζιροντού σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια με την Άννα Παναγιωτοπούλου (Μάρτιος), καθώς και τον «Μεφίστο» των Αριάν Μνουσκίν - Κλάους Μαν σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη (Απρίλιος). Στο μεταξύ, στο ΚΘΒΕ βαριά χαρτιά φιλοδοξούν να αποτελέσουν τόσο «Το γλυκό πουλί της νιότης» του Τενεσί Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη, με πρωταγωνιστές τους Κοραλία Καράντη και Μέμο Μπεγνή (Φεβρουάριος), όσο και «Η μικρή μας πόλη» του Θόρτον Ουάιλντερ σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του θεάτρου Γιάννη Βούρου, με τους Αριέτα Μουτούση, Μαριαλένα Ροζάκη (Απρίλιος). Και τα δύο έργα ανεβαίνουν για πρώτη φορά από το ΚΘΒΕ.

ΜΟΥΣΙΚΗ

Χαρούλα - Τάνια και η «Μήδεια» της Καραΐνδρου Αν και τα γραφεία παραγωγής συναυλιών κρατάνε ως επτασφράγιστο μυστικό τα σχέδιά τους για το 2014, καταφέραμε να εκμαιεύσουμε μερικά γεγονότα που χρήζουν προσοχής. Τον Ιανουάριο ξεκινάει εμφανίσεις η Δήμητρα Γαλάνη στο «Passport». Με ζωηρό ενδιαφέρον αναμένεται και η συναυλία της Μαρίας Φαραντούρη και του τζαζίστα Τσαρλς Λόιντ στο Ηρώδειο τον Ιούνιο, για πρώτη φορά με τη σύμπραξη του Σωκράτη Σινόπουλου στην πολίτικη λύρα και του Γιάννη Σπάθα στην ηλεκτρική κιθάρα. Σε περιοδεία στην επαρχία θα βγει νωρίς νωρίς η Νατάσσα Μποφίλιου. Σύμπραξη της νέας χρονιάς θα μπορούσε να θεωρηθεί η επί σκηνής συνύπαρξη της Χαρούλας Αλεξίου με την Τάνια Τσανακλίδου στο Anodos Live Stage από τις αρχές Φεβρουαρίου. Δίσκους καινούργιους ετοιμάζουν η Λένα Πλάτωνος σε ποίηση Γιώργου Χρονά με ερμηνευτή τον Παντελή Θεοχαρίδη, που θα κυκλοφορήσει αποκλειστικά από την Οδό Πανός, και η Σαβίνα Γιαννάτου για την ECM με τους Primavera en Salonico. Mέσα στο ’14 προβλέπεται να κυκλοφορήσει και ο πολυαναμενόμενος, εδώ και δύο χρόνια, νέος δίσκος της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, αλλά και καινούργια δουλειά του Σωκράτη Μάλαμα, ενώ η δισκογραφημένη συνάντηση της Ελένης Καραΐνδρου με τη «Μήδεια» στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά έχει δρομολογηθεί για τις αρχές Φεβρουαρίου.

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ

Όταν ο έρωτας εμπνέει Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης μετά τη μεγάλη έκθεση για τον Έρωτα, που έκανε την περίοδο 2009 - 2010, ετοιμάζεται το 2014 για τις επόμενες δύο μεγάλες εκθέσεις αυτής της τριλογίας, δηλαδή την Υγεία και τον Θάνατο ή αλλιώς το «Επέκεινα». Η έκθεση «Ίασις, Υγεία, Νόσος και Θεραπεία – Από τον Όμηρο ώς τον Γαληνό», θα ανοίξει τον ερχόμενο Νοέμβριο στην Αθήνα και, όπως είπε στο «Ποντίκι Art» ο διευθυντής του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, «θα είναι μια μεγαλειώδης έκθεση, ανάλογη εκείνης για τον Έρωτα». Τριακόσια αρχαία αντικείμενα και έργα τέχνης από 41 μουσεία και 10 χώρες, όπως αγάλματα, ανάγλυφα, αγγεία, κοσμήματα, θα αφηγηθούν την καθημερινή αγωνία για την υγεία, τη φροντίδα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό βίο, την κοινωνική θέση του γιατρού στην αρχαιότητα. Κάποια θα ταξιδέψουν για πρώτη φορά, όπως ο Μαύρος Ασκληπιός, που αποκαλύφθηκε το 1725 και δεν έχει μετακινηθεί ποτέ από τη Ρώμη. Η πιο μεγάλη υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου, ο θάνατος, είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας του μουσείου, που θα εγκαινιαστεί στο Ίδρυμα Ωνάση της Νέας Υόρκης, τον Δεκέμβριο του 2014. Η έκθεση με τίτλο «Επέκεινα – Βeyond. Όψεις του Θανάτου στην ελληνική αρχαιότητα», θα διατρέξει όλες τις ιδέες για τη μετά θάνατον ζωή, τις δοξασίες και τα ταφικά έθιμα από τα ομηρικά ώς τα ελληνιστικά χρόνια.

Αν ο υπουργός Πολιτισμού δεν ήταν συμμέτοχος στις αποφάσεις διάλυσης του Δημοσίου θα περιμέναμε τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι να αποκτήσουν προσωπικό ικανό αριθμητικά να καλύψει τις ανάγκες, που σήμερα καλύπτονται με τη μαύρη εργασία των προσλήψεων από ΜΚΟ. Θα περιμέναμε για το 2014 να βρεθεί μια ουσιαστική λύση για την τύχη του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, αν ο υπουργός Πολιτισμού δεν έπρεπε να ακολουθήσει τη γενική πολιτική λουκέτων σε φορείς του Δημοσίου. Όπως, επίσης, θα περιμέναμε μία λύση που θα επιτρέπει στο Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων να αυξήσει τα έσοδά του από δραστηριότητες, όπως πώληση αντιγράφων και εκδόσεων, αλλά και αυτό χρειάζεται ανθρώπους και όχι εργαστήρια που φυτοζωούν.

>

Αν ο υπουργός Πολιτισμού αντιλαμβανόταν τον πολιτισμό ως μια παιδευτική διαδικασία διαρκείας και όχι ως προϊόν, θα περιμέναμε η σχέση τουρισμού - πολιτιστικής κληρονομιάς να μην εξαντλείται σε ρυθμίσεις για τους θαμώνες των κρουαζιερόπλοιων. Τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι αναπνέουν και ζωντανεύουν όταν η κοινωνία που τα περιβάλλει μπορεί να τα απολαμβάνει όλο τον χρόνο.

>

Με τον ίδιο τρόπο και ο εγχώριος κινηματογράφος θα ζωντανέψει με πραγματική στήριξη από την παραγωγή ώς τη διανομή και όχι μόνο με κίνητρα για ξένες παραγωγές στην Ελλάδα του ήλιου και της θάλασσας. Διότι, αν περιοριστεί κανείς στο δεύτερο, τότε δεν μιλάμε για κινηματογραφική πολιτική, αλλά για μπανανία.

>

Όσο για το θέατρο, πράγματι με συναίνεση απ’όλες τις πτέρυγες της Βουλής ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για τις αδειοδοτήσεις των θεάτρων και άρχισαν να δίνονται οι επιχορηγήσεις που βάλτωναν. Όταν, όμως, ο υπουργός Πολιτισμού καθίσει σ’ένα τραπέζι με τους ανθρώπους του θεάτρου, κάτι που θα γίνει στο επόμενο διάστημα, θα πρέπει να ακούσει τις πραγματικές ανάγκες και να θέσει ένα σαφές πλαίσιο θεατρικής πολιτικής, ώστε να ξέρει καθένας τι μπορεί να περιμένει. Και, τέλος, αν ο υπουργός Πολιτισμού θέλει να τιμήσει τον Μάνο Χατζιδάκι, αφού το 2014 συμπληρώνονται 20 χρόνια από τον θάνατό του, οφείλει να βγάλει από το οικονομικό τέλμα την Ορχήστρα των Χρωμάτων. Αυτό θα ήταν μία αληθινή και ουσιαστική πράξη τιμής.

>

Με λιγότερα χρήματα στον προϋπολογισμό, θα αντιμετωπίσει πρόσθετα προβλήματα. Ιδίως στον μεγάλο τομέα του ΕΣΠΑ, όπου πολλά και σημαντικά προγράμματα τρέχουν με ταχύτατους ρυθμούς και το υπουργείο πρέπει να βάλει τα ποσά της εθνικής συμμετοχής. Θυμίζουμε πως είναι το υπουργείο που πρωτεύει στις απορροφήσεις όλων των κοινοτικών πόρων.

06/30 Συνέντευξη

31/12 - 08/01

ποντικιart

www.topontiki.gr

ΣΟΝΙΑ ΜΑΓΓΙΝΑ

Όταν δεν δουλεύει, η ζωή του περιλαμβάνει πολλά πάρκα, παιδικές χαρές, κούνιες και τσουλήθρες με τον γιο του. Και το σκεπτικό σε πολλά πράγματα είναι σκεπτικό... παιδικής χαράς. «Είμαι της λογικής ότι πρέπει μερικές φορές να βρομιστούμε γιατί, αν καμιά φορά προσπαθείς πολύ να μείνεις καθαρός, δεν ζεις» μου λέει κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας ο Χρήστος Λούλης, εκ των πιο αναγνωρίσιμων και πετυχημένων ηθοποιών της γενιάς του κι ας δηλώνει... μετανάστης στον χώρο της υποκριτικής. «Όταν ήμουν 20 χρόνων, άλλαξα χώρα, από τη χώρα των Οικονομικών βρέθηκα μετανάστης στη χώρα του θεάτρου». Δεν άλλαξε γνώμη ποτέ, δεν επέστρεψε ποτέ στο πανεπιστήμιο για να πάρει πτυχίο Οικονομικών. Η πορεία του τον δικαίωσε γι’αυτήν του την απόφαση και τον φέρνει αυτόν τον καιρό στη σκηνή, ή μάλλον στο παγοδρόμιο του θεάτρου «Πορεία», όπου πρωταγωνιστεί στο έργο του Γιον Φόσσε «Παραλλαγές θανάτου», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά. Η κουβέντα μας κυλάει σαν νερό από το θέατρο στη ζωή, από αυτά που τον απασχολούν ως ηθοποιό σε αυτά που απασχολούν όλους μας αυτήν τη δύσκολη περίοδο. Με εκπλήσσει όταν χαρακτηρίζει «χειρωνακτική» τη δουλειά του ηθοποιού. Οι πλειονότητα των ηθοποιών χρησιμοποιεί τελείως διαφορετικούς χαρακτηρισμούς για την τέχνη της υποκριτικής. Όχι όμως και ο Χρήστος Λούλης, που μοιάζει να μην προσπαθεί να στρογγυλέψει γωνίες: «Απλώς όταν ’ξοκέλλω πολύ από τη μία πλευρά, κοιτάζω και την άλλη. Μπορεί να ’ξοκείλω στο γκλάμουρ και να νιώσω ότι μου λείπει κάτι που να έχει νόημα. Μετά πάω στο πολύ νόημα και σκέφτομαι“ας παίξουμε και λίγο, δεν χρειάζεται να είναι όλα σοβαρά”. Μου ταιριάζει η μέση...»

ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΟΥΛΗΣ

Ο ηθοποιός κάνει χειρωνακτική δουλειά Ποια ήταν η αίσθηση που σας άφησε το έργο όταν το πρωτοδιαβάσατε; Το διάβασα πριν από έναν χρόνο, όταν μου το έδωσε ο Γιάννης Χουβαρδάς, και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι πρέπει να είναι ένα αριστούργημα, το οποίο δεν καταλαβαίνω. Είναι τόσο απλό, που λες: δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. Κι όμως είναι ένα έργο που είναι απλό.

ο θιασοσ των «παραλλαγΩν θανατου»

Και τώρα, που η παράσταση έχει ανέβει; Έχω καταλάβει ότι είναι δύσκολο να πεις στον εαυτό σου «κούλαρε». Αυτό λέει το έργο, μόνο αυτό. Ότι, αν σε ενδιαφέρει να ζεις, πρέπει να έχεις τον φόβο του θανάτου, όχι με την έννοια της μιζέριας, αλλά μεταφρασμένο σε πόθο για τη ζωή. Το έργο σού λέει «ζήσε». Είναι ένα έργο από το οποίο μάθατε κάτι; Εμείς οι ηθοποιοί λόγω της δουλειάς μας αναγκαζόμαστε να κάνουμε δικά μας, λόγια άλλων, σοφότερων από εμάς ανθρώπων. Ως έναν βαθμό λοιπόν έχουμε την πρόκληση να ζούμε πιο πυκνές ζωές. Υπάρχει όμως και η παγίδα να τα περνάμε όλα στο μυαλό μας και να είναι όλα θεωρητικά, μια «δηθενιά κουλτουρέ», και να μη συμβαίνει τίποτα στην ουσία. Ύστερα από τόσα χρόνια έχω καταλήξει στο ότι δεν σου αλλάζει τόσο πολύ το μυαλό και τη ζωή ένας ρόλος ή ένα έργο, αλλά η δουλειά που ρίχνεις για να κάνεις έναν ρόλο ή να ανεβάσεις ένα έργο. Η δουλειά απαιτεί να λες συνέχεια στον εαυτό σου «δεν ξέρω». Οπότε όταν το «δεν ξέρω» και το «θέλω να μάθω» σου έχει γίνει δεύτερη φύση κι έχεις μια πιο γρήγορη πρόσβαση στην ταπεινότητα, τότε ίσως κάπου μετακινείσαι και στη ζωή σου. Στη δουλειά σας, όσο γρήγορη πρόσβαση έχετε στην ταπεινότητα, άλλο τόσο έχετε και στην έπαρση... Βέβαια, ισχύει αυτό. Είναι πολύ δύσκολη και πολύ πονηρή δουλειά. Εγώ το βλέπω σαν ένα στρείδι που θέλει αγώνα κι εμπειρία. Θέλει να βουτήξεις βαθιά για να το βρεις, να φας τα νύχια σου και τα χέρια σου για να το ανοίξεις, για να σου δώσει στο τέλος ένα μαργαριτάρι, πολύτιμο κι υπέροχο. Όλοι θέλουμε ένα ολόκληρο κολιέ από τέτοια μαργαριτάρια. Κάποιοι τα μαζεύουν ένα - ένα, κάποιοι ψάχνουν ολόκληρο το κολιέ με τη μία. Όπως σε καθετί στη ζωή, υπάρχουν διάφοροι δρόμοι και διαδρομές να ακολουθήσεις.

ΙΝFO

Θέατρο «Πορεία», Γιον Φόσε, «Παραλλαγές θανάτου». Σκηνοθεσια Γιάννης Χουβαρδάς. Ηθοποιοί: Ν. Καραθάνος, Χρ. Λούλης , Γιαν. Περλέγκας, Μαρ. Πρωτόπαππα, Λυδία Φωτοπούλου, Αλκ. Πουλοπούλου. Μέχρι την Κυριακή των Βαΐων (Τρικόρφων 3-5 και 3ης Σεπτεμβρίου 69, τηλ.: 210 8210991) Μεγάλο μέρος της παράστασης απαιτεί από τους ηθοποιούς ικανότητες... πατινέρ; Ήσασταν εξοικειωμένος με το πατινάζ στον πάγο; Όχι, και είναι πολύ δύσκολο, ειδικά όταν πρέπει να το κάνεις να δείχνει άνετο, με χάρη. Ωστόσο, μπορεί να είναι περίεργο, αλλά το να κάνω πατινάζ με βοήθησε στον ρόλο. Δεν πιστεύω ότι ο ηθοποιός είναι πνευματικό ον. Δεν κάνουμε πνευματική δουλειά, αλλά σωματική. Είναι χειρωνακτική δουλειά. Πνευματική δουλειά κάνει ένας συγγραφέας. Εμείς είμαστε με τον κασμά. Οπότε το να βάλω σε αυτό το έργο το πατινάζ για μένα ήταν μεγάλη λύτρωση. Ο κ. Χουβαρδάς στην πρώτη του σκηνοθεσία μετά το Εθνικό ήταν διαφορετικός; Ναι. Καταρχάς δεν είχε να αγχωθεί να γεμίσει ένα 500άρι θέατρο και να έχει καλό ταμείο κ.λπ., που θα είχε ως διευθυντής του Εθνικού. Νομίζω πως ήταν σαν να γύρισε λιγάκι στα χρόνια του «Αμόρε». Ο ίδιος άνθρωπος παραμένει, αλλά σε αυτήν την παράσταση ήταν λίγο πιο τολμηρός απ’ όσο θα ήταν ποτέ στο Εθνικό.

Από την τηλεόραση απέχετε, σινεμά κάνετε σταθερά... Μου αρέσει το σινεμά, πολύ. Έχεις τη δυνατότητα να κάνεις κάτι που μένει, σε αντίθεση με το θέατρο που είναι εφήμερο. Αλλά είναι δύσκολα τα πράγματα. Όχι μόνο επειδή δεν υπάρχουν χρήματα, αλλά κυρίως γιατί δεν υπάρχει προγραμματισμός στην παραγωγή. Για το θέατρο κάνεις συζητήσεις έναν κι ενάμιση χρόνο πριν, για το σινεμά τρεις μήνες πριν αρχίσουν τα γυρίσματα. Σκηνοθέτες υπάρχουν, πλαίσιο για να δημιουργήσουν δεν υπάρχει. Είναι κι ακριβό σπορ το σινεμά. Φαντάσου όμως το σινεμά τη δεκαετία του ’80. Από τη μια οι βιντεοταινίες, από την άλλη ένας κινηματογραφικός «αυτισμός» και το κυνήγι του αριστερού ονείρου, με προσωπικές ταινίες που δεν αφορούσαν κανέναν. Η σημερινή παραγωγή ποιους αφορά; Το περίεργο είναι πως γίνονται ταινίες που εδώ δεν πάνε καλά, αλλά έξω βραβεύονται. Υπάρχουν νέοι δημιουργοί που έχουν μεγαλύτερο διάλογο με το έξω γιατί δεν τους ενδιαφέρει ο εαυτός τους. Γι’αυτό και οι ταινίες τους εξάγονται. Μπορεί να φαίνεται «αυτιστικό» αυτό που κάνουν, αλλά δεν είναι. Μειώνουν τον κοινό παρονομαστή στα

ποντικιart

31/12 - 08/01

Συνέντευξη 07/31

www.topontiki.gr

Βρίσκετε πως οι Έλληνες είμαστε αμερικανοθρεμμένοι; Ναι. Πιστέψαμε πως μπορούμε να γίνουμε άλλη μια πολιτεία της Αμερικής, ότι μπορούμε να πάρουμε το αμερικάνικο όνειρο και να το κάνουμε ελληνικό. Χωρίς όμως να έχουμε καμία ιδέα ποιοι είμαστε, ποια είναι η ελληνικότητά μας, τι σημαίνει ελληνικός πολιτισμός, ποιοι είναι οι εκφραστές του στην καθημερινότητά μας. Τώρα όμως ζούμε τα χειρότερα... Πότε ο Έλληνας ήταν πλούσιος πραγματικά; Γιατί πιστέψαμε ότι μας πήραν κάτι που δεν είχαμε πραγματικά; Πλαστά ήταν όλα. Κεκτημένα και μισθοί μιας 20ετίας παχιών αγελάδων. Μιλάμε για έναν λαό που ήταν πάντα φτωχός και για 25-30 χρόνια πίστεψε πως ήταν πλούσιος. Για μένα το θέμα δεν είναι κοινωνικό ή οικονομικό. Είναι εθνικό ή μάλλον εθνικής ταυτότητας. Δείχνουμε να μην έχουμε αποφασίσει καν τι ζωή θέλουμε να ζήσουμε. Νομίζω ότι είμαστε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι ενηλικίωσης. Είμαστε ανήλικος λαός ακόμα. Κατά βάση, το πρόβλημα αφορά την εθνική ταυτότητα. Δεν είμαι εθνικιστής, είμαι διεθνιστής. Μου αρέσει ο ορισμός του Έλληνα να είναι «κοσμοπολίτης Έλληνας». Ο Έλληνας που έχει πάρε - δώσε με όλους. Ο αρχαίος πολιτισμός που θαυμάζουμε, δηλαδή ο αθηναϊκός, δηλαδή ο χρυσός αιώνας του Περικλή, ήταν το απόγειο μιας διεργασίας Ελλήνων εμπόρων, ταξιδευτών και αποικιοκρατών, οι οποίοι δανείστηκαν από όλη τη λεκάνη της Μεσογείου τα καλύτερα και τα ένωσαν σε έναν συνδυασμό που όμοιός του δεν έχει ξαναϋπάρξει έπειτα από 2.500 χρόνια. .

Θεωρείτε τον εαυτό σας λίγο πιο τυχερό ως γενιά σε σχέση με τους σημερινούς νέους ηθοποιούς; Ευκαιρίες ακόμη υπάρχουν. Το θέατρο ακόμη ζει και, να το πούμε κι αυτό, το θέατρο ποτέ δεν πλήρωνε. Πάντα στο τσακ βγαίναμε. Ακόμη και τώρα απλώς δεν χαροπαλεύω οικονομικά. Πριν από 15 χρόνια όμως, πολλές φορές δεν είχα λεφτά ούτε για τσιγάρα. Είναι μια δύσκολη δουλειά το θέατρο κι είναι ακόμη δυσκολότερο να βλέπεις νέους ανθρώπους με κάψα και να ξέρεις ότι οχτώ στους δέκα δεν θα κάνουν κάτι ιδιαίτερο. Αν νιώθω τυχερός; Αν σκεφτώ τι μου έχει συμβεί, ναι. Ήταν ένα περίεργο ντόμινο περιστάσεων που μου χτύπησαν την πόρτα. Αλλά στάθηκα στο ύψος αυτών των περιστάσεων. Τα όνειρα ενός νέου ανθρώπου δεν μπορεί να του τα κλέψει κανείς. Αρκεί όμως κι αυτός να μη μιζεριάσει με το ένα που δεν πραγματοποιείται... Μια σκέψη σας για το 2013 που φεύγει και για το 2014; Το 2013 υπήρξε στη ζωή μου πλούτος δουλειάς. Μου άρεσε ως χρονιά, δούλεψα με ανθρώπους που ήθελα, κάναμε μια μεγάλη επιτυχία με το «Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα». Τα καλά πράγματα συνήθως τα ξαναζητάμε, αλλά, όπως λέει κι ένας στίχος του Διονύση Σαββόπουλου, «ο Θεός να μας φυλάει από τα σουξέ». Το έχω κατά νου αυτό. Το 2014 θέλω απλώς να σκέφτομαι λιγότερο και να ζω περισσότερο...

¢ Έπαιξα ξύλο στο σχολείο με τον Βασίλη, για έναν χαζό λόγο φαντάζομαι. Όμως έτσι γίναμε κολλητοί φίλοι. ¢ Η πρώτη νύχτα που φόρεσα σιδεράκια. Πονούσα αφόρητα και η αδερφή μου, η Ελένη, μου έκανε ολονύκτιο μασάζ στα ούλα. ¢ Το πρώτο φιλί που έδωσα σε κορίτσι, τη Βιργινία, μια νύχτα που όλοι κοιμούνταν. ¢ Δεν θα ξεχάσω πόσο φοβήθηκα όταν χάθηκα, ως παιδί, στο χωριό της μάνας μου, στη Θράκη, και μου όρμησαν σκυλιά...

Στιγμεσ

α νθρωπ

Το ότι έχετε γίνει πλέον πατέρας σάς έχει κάνει να αντιλαμβάνεστε τα πράγματα αλλιώς; Με έχει κάνει να νιώθω πιο ανασφαλής, με την έννοια ότι έχω πολύ περισσότερες αγωνίες, παράλληλα όμως έχω και την πεποίθηση ότι δεν θα κωλώσω πουθενά. Όταν ήμουν μόνος μου, δεν είχα αγωνίες και κώλωνα για διάφορους λόγους.

¢ Ό ταν η Έμιλυ, η γυναίκα μου, μου είπε ότι ειναι έγκυος.

οι

απολύτως αναγκαία, ώστε να αφορά περισσότερους. Απλώς αυτό εμείς οι Έλληνες ως αμερικανοθρεμμένοι το βλέπουμε σαν περίεργο;

¢ Ο γιος μου και η Έμιλυ γιατί, πια, δεν τους ξεχωρίζω. ¢ Οι γονείς μου και η αδερφή μου γιατί, εκτός από τους προφανείς λόγους, τώρα που μεγαλώνω, τους καταλαβαίνω περισσότερο. ¢ Ο Νίκος Καραθάνος γιατί πάντα είναι έτοιμος να καταλάβει και να συγχωρέσει τους πάντες και αυτό μου δίνει ένα παράδειγμα πολύ δύσκολο να ακολουθήσω. ¢ Ο Λευτέρης Βογιατζής για το δώρο που δεν πρόλαβα να του κάνω. ¢ Η Ελένη Κοκκίδου, νονά του γιου μου, γιατί πάντα μου κάνει άβολες ερωτήσεις.

10/34 Επόμενη στάση: Νέος Κόσμος

31/12 - 08/01

ποντικιart

www.topontiki.gr

Τρία μοντέρνα κορίτσια έγιναν… «ρετρό» Η ομάδα Θέατρο Ρετρό ξέρει πολύ καλά να κάνει παιδικό θέατρο και με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο προσπαθεί να «μιλήσει» όχι μόνο στα παιδιά, αλλά και στο... παιδί που κρύβουν μέσα τους όλοι οι ενήλικες. Τρεις νέες γυναίκες, η καθεμιά με τη δική της ιστορία, αποφάσισαν, τον Νοέμβριο του 2011, να συγκροτήσουν ένα σύνολο με κοινά γνωρίσματα το ενδιαφέρον για την Τέχνη γενικότερα και το Θέατρο ειδικότερα. Η ηθοποιός και θεατρολόγος Αγγελική Φράγκου, η συγγραφέας και νηπιαγωγός Μαργαρίτα Κυραγιάννη και η γλύπτρια και θεατρολόγος Άννα Μαγουλιώτη έγιναν μια όμορφη παρέα. «Όλα ξεκίνησαν όταν πήγα στο νηπιαγωγείο‘‘Margarita’s Kindergarden’’της Μαργαρίτας να αναλάβω το μάθημα του θεατρικού παιχνιδιού στα νήπια», εξηγεί στο «Ποντίκι Art» η Αγγελική Φράγκου. «Εκεί γνώρισα τη Μαργαρίτα, η οποία μόνη της διασκεύαζε και διασκευάζει σε ρίμα τα παραμύθια, που με τα νήπια παρουσιάζουμε στο τέλος του χρόνου, αλλά εκεί γνώρισα και την Άννα, που διδάσκει εικαστικά στα παιδιά». Υποκινούμενες από το νέο ρεύμα του παιδικού θεάτρου, που το θέλει περισσότερο ώριμο και διορατικό, οι τρεις καλλιτέχνιδες προσδίδουν καλλιτεχνική ποιότητα στα έργα τους, χωρίς όμως να ξεχνούν σε τι κοινό απευθύνονται, δηλαδή σε παιδιά. Ωστόσο αντιλαμβάνονται τους μικρούς θεατές τους και ως εν δυνάμει ενήλικες και τους φέρονται με τον ανάλογο σεβασμό. Το ότι έχουν τη λέξη «Ρετρό» στο όνομα της ομάδας δεν είναι τυχαίο, καθώς αποσκοπούν να ενώσουν το... παρελθόν (παιδική ηλικία) με το παρόν του ενήλικα θεατή. Ο τελευταίος δεν έρχεται λοιπόν στις παραστάσεις της ομάδας επειδή έχει κάνει την... αγγαρεία να φέρει το παιδί του, αλλά επειδή μπορεί να τις ευχαριστηθεί και ο ίδιος.

αγγελικη φραγκου Το Θέατρο Ρετρό ανεβάζει και πάλι φέτος την παράσταση «Από πού πάνε για το Κάστρο, παρακαλώ;» στο Θέατρο Εν Αθήναις, σε κείμενα Μαργαρίτας Κυραγιάννη και σκηνοθεσία Μάρθας Κλουκίνα. «Το καλοκαίρι του 2011 για πρώτη φορά έφερα στη Μαργαρίτα το νορβηγικό παραμύθι‘‘Ανατολικά του ήλιου και δυτικά της σελήνης’’με το αίτημα να το διασκευάσει σε ποιητικό λόγο και να το κάνει‘‘Από πού πάνε για το κάστρο, παρακαλώ;’’. Λίγο αργότερα το ίδιο καλοκαίρι προτείναμε στην Άννα να φτιάξει τα σκηνικά και τα κοστούμια του έργου, με τον ίδιο τρόπο που το κάνει για τις παραστάσεις στις καλοκαιρινές γιορτές του νηπιαγωγείου», σημείωσε η Αγγελική αναφορικά με την παράσταση. Η ομάδα έκανε και το... ταξιδάκι της στο εξωτερικό, παρουσιάζοντας το έργο και στη Νορβηγία στις 26 Σεπτεμβρίου και συγκεκριμένα στο Ελληνόφωνο Σχολείο Νορβηγίας του Όσλο. Δραστήρια και ανήσυχα πνεύματα, οι κοπέλες του Θεάτρου Ρετρό δεν φοβούνται τις προκλήσεις. Γι’αυτό και έχουν ξεκινήσει από τον Νοέμβριο του 2012 ένα ξεχωριστό πρότζεκτ με τίτλο «Παραστάσεις Αυξημένης Φροντίδας». Με το εν λόγω πρότζεκτ ουσιαστικά η ομάδα πάει τις παραστάσεις της εκεί που δεν τις πάει κανείς, όπως στις φυλακές της Θήβας. Σκοπός της προσπάθειας αυτής είναι «να προσεγγίσουμε το κοινό που δεν έχει τη δυνατότητα να έρθει σε μας για να παρακολουθήσει τις παραστάσεις μας», τονίζει η Αγγελική. Το τμήμα ανήλικων και μητέρων κρατουμένων στις φυλακές της Θήβας πέρυσι τον Νοέμβριο και το ειδικό κατάστημα κράτησης νέων στον Αυλώνα τον περασμένο Μάρτιο είναι οι πρώτες «επισκέψεις» που έκαναν μέχρι τώρα οι καλλιτέχνιδες, με τη συνέχεια να γίνεται στις 11 Ιανουαρίου, όπου θα παίξουν για τα μέλη της θεραπευτικής κοινότητας του ΚΕΘΕΑ. «Το να παίζεις σε παιδιά που μεγαλώνουν στη φυλακή είναι πολύ ιδιαίτερο. Ήταν μια βαθιά συγκινητική στιγμή για την ομάδα μας», συμπληρώνει η Αγγελική.

ΓΡΕΒΕΝΑ

η ομαδα τησ «μαθητοφρενειασ»

Οι μαθητές που δίνουν μαθήματα δημοσιογραφίας Αν ψάχνετε για τους καλύτερους δημοσιογράφους Γιώργος Ψάχος Η επιτυχία του εντύπου βασίζεται στον πλουραλισμό του μέλλοντος, η αναζήτησή σας σταματά στο... 2ο των θεμάτων και την έξυπνη γραφή». Επιπλέον, παραΛύκειο Γρεβενών. Εκεί όπου η «συντακτική ομάδα» δέχτηκε πως οι περισσότεροι που εμπλέκονται με την της σχολικής εφημερίδας «Μαθητοφρένεια», ύστερα από τρία εφημερίδα δεν ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν τη δημοσιογραχρόνια ύπαρξης, συνεχίζει να δίνει το δικό της, επιτυχημένο, στίγμα φία επαγγελματικά: «Πολλοί από εμάς, μεταξύ τους και εγώ, προτιστη μαθητική δημοσιογραφία. «Το ωραίο ταξίδι συνεχίζεται» είναι μάμε να έχουμε τη δημοσιογραφία σαν χόμπι, αφού επαγγελματικά το σύνθημά τους. Στις 15 του Δεκέμβρη οι μαθητές - συντάκτες της μπορεί να μην μας αρέσει κιόλας». «Μαθητοφρένειας» δεν γιόρτασαν απλώς το κλείσιμο τριών χρόνων από τη δημιουργία του δεκαπενθήμερου (!) εντύπου (το πρώτο φύλΕπαγγελματική βάση λο κυκλοφόρησε στις 15.12.2010). Διότι η εφημερίδα έχει αποδείξει Όσον αφορά την οργάνωση και τη δομή της, η «Μαθητοφρένεια» πάμπολλες φορές και με διάφορους τρόπους πως βρίσκεται ένα δεν έχει να ζηλέψει και πολλά από μια κανονική εφημερίδα, καθώς βήμα παραπέρα από τον υπόλοιπο μαθητικό Τύπο σε όλη τη χώρα. διαμορφώθηκε με τέτοια πρότυπα. Το κύριο άρθρο επιμελείται η Αν κάποιος αμφισβητεί τα παραπάνω, η «Μαθητοφρένεια» έχει να αρχισυνταξία (Χριστίνα Παπανικολάου, Δήμητρα Λαζαρίδη, Θέλια επιδείξει τρία πανελλήνια βραβεία που θα τον βοηθήσουν να... αλΠαναγιωτίδου), ενώ οι στήλες που έχουν φιλοξενηθεί ξεπέρασαν λάξει γνώμη. Τα δύο βραβεία Καλύτερης Εφημερίδας Λυκείου στον τις τριάντα. Τα ελεύθερα ρεπορτάζ και η βιβλιοθήκη απόψεων 18ο και 19ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό της εφημερίδας «Τα Νέα» το (γνώμες μαθητών για διάφορα θέματα) συμπληρώνουν το παζλ της 2011 και το 2012 αντίστοιχα και το Βραβείο Περιοδικότητας από τη «Μαθητοφρένειας». Βέβαια η εφημερίδα δεν στερείται του δικού της Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά το 2012 είναι οι σημαντικότερες προσωπικού στιλ και άποψης, ενώ η θεματολογία της ξεπερνά τα... διακρίσεις μιας προσπάθειας που ξεκίνησε από μια... ιδέα που είχε σχολικά σύνορα. Συγκεκριμένη κατευθυντήρια γραμμή δεν υπάρχει, τον Νοέμβριο του 2010 ο φιλόλογος Δημήτρης Γουσόπουλος. αφού, όπως τονίζει ο κ. Γουσόπουλος, «η ελεύθερη έκφραση, η ποικιλία στη θεματολογία και η προσωπική άποψη είναι τα κύρια στοιχεία Δεν το φαντάστηκαν της ’’Μαθητοφρένειας’’. Επιπλέον η περιοδικότητά της (κάθε 15 Ούτε ο ίδιος, ούτε τα επτά... πρωτάκια της (τότε) 1ης Λυκείου που μέρες) είναι αξιοθαύμαστη για τα δεδομένα μαθητικής εφημερίδας σχημάτισαν την πρώτη συντακτική ομάδα της εφημερίδας περίμεκαι έχουμε αποσπάσει θετικά σχόλια για την εν λόγω συνέπειά μας, ναν την απήχηση που θα είχε το έντυπο μια τριετία αργότερα. Τα δύο αλλά και για τις παρεμβάσεις μας σε ενδοσχολικά ζητήματα, αλλά και πρώτα χρόνια, πάνω από 200 παιδιά συνέβαλαν με άρθρα τους στην προβλήματα που παρατηρούν τα παιδιά στον δήμο». έκδοση της εφημερίδας, η οποία εκδίδεται κάθε δεκαπέντε μέρες, Μπορεί ο κ. Γουσόπουλος να είναι σύμβουλος έκδοσης, το πραγμαενώ τα ρεπορτάζ και οι στήλες (εβδομαδιαίες και μηνιαίες) των μαθητικό όμως κουμάντο το κάνουν οι... μαθητές - νέοι δημοσιογράφοι. τών έχουν τραβήξει την προσοχή πολλών ΜΜΕ της χώρας. «ΕιλικριΚάθε δεκαπέντε μέρες λειτουργούν σαν ομάδα και χύνουν άπλετο νά δεν περίμενα την τεράστια απήχηση που θα είχε η εφημερίδα», μελάνι για να φτιάξουν την πιο περιζήτητη μαθητική εφημερίδα της παραδέχεται ο Δημήτρης Γουσόπουλος και συνεχίζει: «Πλέον... αγοράς. Έπειτα από τρία άκρως επιτυχημένα χρόνια τι παραπάνω σκοτωνόμαστε (γέλια) για το ποιος θα έχει άρθρο του στο επόμενο μπορούμε να περιμένουμε από τα τρομερά μωρά του 2ου Λυκείου φύλλο. Ωστόσο θαυμάζω το θερμό ενδιαφέρον που έχουν δείξει τα Γρεβενών; Η Χριστίνα Παπανικολάου τόνισε πως δεν χρειάζεται να παιδιά για την εφημερίδα, ενώ πολλοί από τους μαθητές ενδιαφέαλλάξει κάτι η εφημερίδα, καθώς «είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι ρονται πολύ για τον χώρο της δημοσιογραφίας και η ενασχόληση με με το αποτέλεσμα και θέλουμε να ευνοείται ακόμα περισσότερο αυτή την εφημερίδα αποτελεί μια καλή αρχή για αυτούς». η ελευθερία στην έκφραση που δίνεται στους μαθητές». Μακάρι να Ένα από τα... μεγαλύτερα κεφάλια της ομάδας, η αρχισυντάκτρια και είχαμε περισσότερο χώρο για να φιλοξενούμε κάθε δεκαπέντε μέρες μαθήτρια της Γ’Λυκείου Χριστίνα Παπανικολάου έδωσε στο «Ποντίκι όλο και περισσότερα κείμενα», λέει, καθώς η εφημερίδα είναι οκτασέArt» και εκείνη μια γεύση του τι εστί «Μαθητοφρένεια»: «Το κάθε λιδη. Φυσικά αυτό μόνο δεν αρκεί για να σταματήσει το δημοσιογραπαιδί γράφει ό,τι θέλει, ανάλογα με το τι το απασχολεί και το ενδιαφέφικό δαιμόνιο της εφημερίδας, καθώς, όπως λένε οι συντάκτες στο ρει, από αθλητικά μέχρι και πολιτική, το τελευταίο φυσικά με μέτρο. πρόσφατο επετειακό φύλλο τους: «Το ωραίο ταξίδι συνεχίζεται!».

31/12 - 08/01

ποντικιart

Η Ελλάδα αλλάζει; 11/35

www.topontiki.gr

νεοχωρι μεσσηνιασ

λαρισα

Η Μαρία Κάλλας επιστρέφει...

Η παραμυθού των... ενηλίκων

Περπατώντας στα γραφικά σοκάκια του Νεοχωρίου Μεσσηνίας θα βρεθείτε ανάμεσα στα γυρίσματα ενός νέου ντοκιμαντέρ για τη μεγάλη Ελληνίδα, που έχει τίτλο «Η δική μας Κάλλας». Τα γυρίσματά του, που ξεκίνησαν τέλη Νοεμβρίου, πραγματοποιούνται από τη σουηδική τηλεόραση σε συνεργασία με τη Μεσσηνιακή Αμφικτιονία (σύλλογος που χορηγεί πρωτοβουλίες, κυρίως πολιτισμικές), υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Μπάμπη Τσόκα. Σκοπός του ντοκιμαντέρ είναι όχι μόνο να φωτίσει άγνωστες πτυχές της Κάλλας, αλλά να δοθεί και έμφαση στη μεσσηνιακή της καταγωγή, ώστε το πατρικό της σπίτι να γίνει μουσείο. Το ντοκιμαντέρ προγραμματίζεται να προβληθεί στην Ελλάδα στα τέλη του 2014. Ποια είναι, όμως, η νέα και ταλαντούχα καλλιτέχνιδα που ενσαρκώνει τη μεγάλη σοπράνο; Η Μυρτώ Καμβυσίδη είναι ηθοποιός και τραγουδίστρια που μεγάλωσε στην Καλαμάτα, αποφοίτησε με τους καλύτερους βαθμούς από το Μουσικό Ωδείο και ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει Επικοινωνία Μέσων και Πολιτισμού και να συνεχίσει σε μεταπτυχιακό επίπεδο στην Ηθική Φιλοσοφία. Πολυτάλαντη και δουλευταρού, ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με τους Δήμο Αβδελιώδη, Κώστα Γιαννόπουλο, Γιάνκο Ανδρεάδη και τον Σύλλογο Αποφοίτων του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας «Μαρία Κάλλας», με πρόεδρο τον Γιώργο Ηλιόπουλο. Ενώ ως τραγουδίστρια συμμετέχει ταυτόχρονα σε διάφορα μουσικά και ιδιαίτερα σχήματα. Πρόσφατα ξεκίνησε να συνεργάζεται με τους Βαρθακούρη, Διονυσίου, Κόκοτα και Μπιθικώτση, ενώ είναι ήδη μέλος του σχήματος «Ο Πάπυρος του Fackelmann», του δασκάλου - ερευνητή Γιώργου Λυκούρα, του οποίου οι συνθέσεις βασίζονται σε αρχαιοελληνικούς στίχους. Είναι, επίσης, μέλος των Melios Balkana Mama, ενώ έχει και το δικό της σχήμα με τους Σταύρο Δερβιζιώτη και Παναγιώτη Καψαμπέλη. Φυσικά, έχει συνεργαστεί και με άλλους κατά καιρούς, όπως τον Γιώργο Μαρινάκη από την Κωνσταντινούπολη σε δικά του τραγούδια με ελληνικό και τούρκικο στίχο. Ναι, καλά διαβάσατε. Η Μυρτώ Καμβυσίδη τραγουδάει σε όσες περισσότερες γλώσσες μπορεί: Από αρχαία ελληνικά, αγγλικά, ισπανικά, ιταλικά, γαλλικά μέχρι τούρκικα, εβραϊκά και ρώσικα.

Check her out.

μυρτω καμβυσιδη

Δώσ' της θάρρος να αρχίσει… παραμύθι για μεγάλους. Η Λένα Χαϊδούτη είναι μια νέα και ιδιαίτερη περίπτωση παραμυθούς. Ζει και εργάζεται στη Λάρισα ως θεατρολόγος, αλλά με μοναδικό εργαλείο την τέχνη της αφήγησης της αρέσει να «παραμυθιάζει» μικρούς και... μεγάλους. Μετά τις σπουδές της στη Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών επαναπατρίστηκε στον τόπο καταγωγής της, τη Λάρισα, βάζοντας ένα μεγάλο στοίχημα με τον εαυτό της: να κερδίσει το δικό της κοινό, σαν αυτό που είχαν παλιότερα οι παππούδες - παραμυθάδες κάτω από τα πλατάνια τα καλοκαίρια ή δίπλα στα τζάκια τους χειμώνες. Για εκείνη, τα λαϊκά παραμύθια δεν είναι τόσο απλά όσο φαντάζουν στους περισσότερους. Αποτελούν είδος προφορικής λογοτεχνίας και ταυτότητα ενός λαού, τα οποία χρησίμευσαν ως βάση για άλλες μορφές τέχνης και που, με ποικίλους τρόπους, «πέρασαν» από τα αρχαία χρόνια μέχρι τις μέρες μας. Με μεγάλο μεράκι, φροντίδα, σεβασμό, αγάπη και έρευνα, ως επαγγελματίας - αφηγήτρια διηγείται ιστορίες της ελληνικής κυρίως παράδοσης σε καφενεία, αποθήκες, σπίτια, αυλές, σχολεία, παραλίες, φεστιβάλ, ενώ επισκέπτεται και άλλες πόλεις της χώρας (Αθήνα, Λαμία, Καρδίτσα κ.ά.) με ιστορίες σαγηνευτικές. Η πρώτη της επαφή με τον κόσμο των παραμυθιών έγινε ως μαθήτρια πλάι στην Κάκια Χαλήμαγα - Χατζή του «Δημιουργικού Εργαστηρίου», αλλά και δίπλα στην παραμυθού - ψυχοπαιδαγωγό Σάσα Βούλγαρη, μία από τις πρωτεργάτριες της νεο-αφήγησης στην Ελλάδα. Έχοντας διακριθεί και βραβευτεί για τη συνεισφορά της στην τέχνη, παράλ-

λενα χαϊδουτη ληλα είναι επιμελήτρια εκπαιδευτικού υλικού στο πρώτο on - line νηπιαγωγείο της Ελλάδας, το «kidogarten.com». Αυτό το διάστημα θα τη βρείτε στο Θέατρο Τέχνης της Λάρισας να αφηγείται την «Τρισκαταραμένη». Ένα λαϊκό παραμύθι, το οποίο βασίζεται σε τρεις διαφορετικές εκδοχές – από τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο και τον Καύκασο –, ενώ ξετυλίγει μια νέα παραλλαγή, με μια κόρη, που η παραμυθού Λένα Χαϊδούτη υπόσχεται πως η ιστορία της θα μας μείνει αξέχαστη. Υποσημείωση: Η παράσταση απευθύνεται αυστηρά σε ενήλικες.

Βίκυ Λεβαντή

καβαλα

Η Ατζελίνα Τζολί από κερί! Παίρνει το λιωμένο κερί και του δίνει ανθρώπινη μορφή, τόσο πειστικά, που μόλις καθίσεις απέναντι από το ομοίωμα περιμένεις να σου… μιλήσει. Στο μικρό χωριό Κηπιά, που βρίσκεται 25 χλμ. έξω από την Καβάλα, ο νεαρός καλλιτέχνης Θεόδωρος Κοκκινίδης έχει φτιάξει το δικό του μουσείο κέρινων ομοιωμάτων... α λα «Μαντάμ Τισό». Τελευταία του δημιουργία; Πριν από λίγο καιρό τελειοποίησε την Ατζελίνα Τζολί, ενώ σε ηλικία μόλις 16 ετών δημιούργησε το πρώτο του κέρινο ομοίωμα, τον Μάικλ Τζάκσον. Έκτοτε, ασχολήθηκε και με τη μουσική, τη ζωγραφική, τη γλυπτική. Η δημιουργία, όμως, ενός μουσείου κέρινων ομοιωμάτων με σύγχρονες προσωπικότητες αποτελούσε για τον καλλιτέχνη όνειρο και στόχο ζωής. Το νεοσύστατο μουσείο, με τις δύο αίθουσες συνολικής χωρητικότητας 150 τ.μ., άνοιξε τις πόρτες του

το 2010, με περισσότερα από 15 κέρινα ομοιώματα. Ανάμεσά τους η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κ.ά. Ενώ από ξένες προσωπικότητες, στον χώρο φιγουράρουν ο Έλβις, η πριγκίπισσα Νταϊάνα κ.ά. Πώς, όμως, ο Θεόδωρος Κοκκινίδης εντυπωσιάζει τους επισκέπτες του με τη δουλειά και την πιστότητα των έργων του; Όλα ξεκίνησαν όταν ως μαθητής Λυκείου στην Καβάλα έπεσαν στα χέρια του οι πρώτες φωτογραφίες από το παγκόσμιας φήμης μουσείο κέρινων ομοιωμάτων «Madame Tussauds» στο Λονδίνο. Το επισκέφτηκε και συνάντησε τους γλύπτες του, για να δει από κοντά τον τρόπο δουλειάς τους, με αποτέλεσμα σε λιγότερο χρόνο να έχει καλύτερα αποτελέσματα. Και από τότε δεν τον «πιάνει» κανένας.

Mπορείτε και εσείς να ψηφίσετε για το επόμενο κέρινο ομοίωμα στην ιστοσελίδα του μουσείου: www. kerinaomoiomata.gr.

12/36 Βιβλίο

31/12 - 08/01

ποντικιart

www.topontiki.gr

ΝουβΕλες και διηγΗματα

Ακριβά αρώματα σε μικρά μπουκάλια Μικρά κείμενα πρωτοεμφανιζόμενων και παλαιότερων συγγραφέων δίνουν το σύγχρονο στίγμα της δρώσας ελληνικής γραφής κι ανάγνωσης Αλέξανδρος Στεφανίδης Το χάδι Εκδόσεις: Άγρα Σελ.: 62 Δώδεκα αλυσιδωτές ιστορίες που αφηγούνται με διακριτικότητα τη σπαρακτική ιστορία ενός νέου αγοριού που η μάνα του το εγκαταλείπει σε ένα ορφανοτροφείο… Πρόκειται για δώδεκα ψηφίδες που ο τόπος και ο χρόνος όπως και οι λεπτομέρειες – τα πώς και τα γιατί – χάνουν την καθοριστική τους σημασία. Διαβάζοντας κανείς αυτά τα διηγήματα δεν θα σκοτιστεί για τους λόγους που εγκατέλειψε η μητέρα το παιδί της στο ορφανοτροφείο. Έτσι κι αλλιώς σοφά παραλείπει παρόμοιες λεπτομέρειες ο συγγραφέας, μια και δεν επιδιώκει να υπερκεράσει η αγοραία περιέργεια και τα εύκολα συναισθήματα που αυτή γεννά, το βάρος του δράματος. Ο αφηγητής σέβεται τη συντριβή του ήρωα σχεδόν σαν αισθητικό γεγονός. Με μεγάλη λεπτότητα αντιμετωπίζει τις κακοτυχίες του: πατέρας φυλακισμένος για απόπειρα δολοφονίας εναντίον της μάνας του, μάνα που απλώς τον εγκαταλείπει (δεν έχει καμιά σημασία ο λόγος…) στο ορφανοτροφείο και ο ίδιος μόνος απέναντι στην πιο επώδυνη εκδοχή για τη διαμόρφωση ενός νεαρού αγοριού: την πλήρη εγκατάλειψη. Το χάδι απουσιάζει ως γεγονός· υπάρχει σαν ανάμνηση – σαν μια φαντασίωση. Ο μικρός ήρωας της τριτοπρόσωπης ιστορίας είναι ευγενής εσωτερικά, από εκείνους τους χαρακτήρες που δεν «υπομένουν» προκειμένου να δημιουργήσουν άλλοθι στην κακότητα τους. Εκείνος απλώς βιώνει έναν εχθρικό κόσμο γεμάτο μικρές και μεγάλες ατυχίες. Δώδεκα περιστατικά περιγράφουν τον εσωτερικό σπαραγμό ενός αγοριού που βιώνει την τρυφερότητα ως έλλειψη και το χάδι ως βία. Σύντομα και λιτά διηγήματα, που λειτουργούν σαν μια έννοια αφήγησης, όπου η λογοτεχνία συνταιριάζει με την απλότητα.

Σε 200 λέξεις Ο Κώστας Καλδάρας γράφει για το βιβλίο του «Η Σκιά του Ταξιδευτή», εκδόσεις Οδός Πανός

Κώστας Καλφόπουλος ΚΑΡΡΕ - ΚΑΡΡΕ Και άλλα διηγήματα [2012 -1980] Εκδόσεις: Άγρα Σελ.: 158 Παρατηρώντας κανείς την αρχαιοελληνική εκδοχή χρονολόγησης (2012-1980) μπορεί να βιαζόταν να το αποδώσει σαν μια ανεπιτυχή προσπάθεια εντυπωσιασμού. Ωστόσο, διαβάζοντας τα διηγήματα και τα γεγονότα τους καταλαβαίνει ότι όλα πάνε ανάποδα, βαδίζουν από το παρόν προς το παρελθόν, με αυτήν τη φορά – σαν να απομακρυνόμαστε επικίνδυνα από τον εαυτό μας. Ποδόσφαιρο, αστυνομικά, έρωτας που ταιριάζει παντού – και πολιτική. Και τα τέσσερα, για όσους γνωρίζουν, αποτελούν βαριά χαρτιά στη σπουδή του βίου. Αρχίζοντας με την αναμετάδοση ενός ερασιτεχνικού αγώνα – μια σύγκρουση που περικλείει κάθε πτυχή της ζωής – ο συγγραφέας μάς βάζει στην κερκίδα με τον άμεσο λόγο του και την έμπειρη ματιά πάνω σε όσα συμβαίνουν εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου. Ενός χώρου που μεταφέρεται χρονικά πίσω στη νύχτα του χουντικού πραξικοπήματος, μιαν εποχή που έπλασε μια νέα στρατιά συνειδήσεων που μάθαιναν απ’ την αρχή τον κόσμο. Μια νύχτα που έστειλε χιλιάδες ανυπότακτους νέους στην ξενιτιά χαρίζοντάς τους νέες προοπτικές να δουν τον κόσμο και τους εαυτούς τους από τα έξω ή μάλλον από εκείνη την αναγκαία απόσταση που φαίνεται ο μέσα κι ο έξω κόσμος ευκρινέστερα. Ιάκωβος Ανυφαντάκης Αλεπούδες στην πλαγιά Εκδόσεις: Πατάκη Σελ.: 117 Στο κατώφλι των σαράντα, όπου όλα αρχίζουν να μοιάζουν αλλά και να υπάρχουν αλλιώς, ένας λέκτορας του Πανεπιστημίου των Ιωαννίνων διατηρεί μια μακροχρόνια σχέση, τη μοναδική της ζωής του, με τον «Κλόουν», το γνωστό μυθιστόρημα του νομπελίστα συγγραφέα Χάινριχ Μπελ, που έχει ως θέμα του

Ξενοφών Μπρουντζάκης

στη διδακτορική του διατριβή. Εκείνο που καθιστά το παρελθόν δυσβάστακτο όταν το παρόν μένει σε εκκρεμότητα, είναι το τετελεσμένο, αυτό που δεν μπορεί να διορθωθεί με μια κίνηση. Ο χαμένος χρόνος γίνεται εγκλωβισμένος χρόνος με πρόσχημα μια μεταπτυχιακή διατριβή που στοιχειώνει. Στη μέση της ηλικίας του, ο λέκτορας θα συναντήσει μια συμφοιτήτριά του που θα πυροδοτήσει την επιστροφή στο παρελθόν. Η πάλαι ποτέ νεαρή φιλόλογος με διδακτορικό στον «Θάνατο στη Βενετία» και με τρία παιδιά να της αναλογούν, έχει σταματήσει προ πολλού να τρέφει φιλολογικές φιλοδοξίες. Οι δυο τους θα συναντηθούν σε μια παραλία, όπου μέσα από την πρόσκαιρη ερωτική τους περιπέτεια θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση στον χρόνο. Ο λέκτορας μοιάζει να πάσχει κυρίως από ένα βαθύτερο αίσθημα παραίτησης και απαξίας, πράγμα που επιδεινώνεται σφόδρα από μια αγιάτρευτη και βασανιστική σεξουαλική επιθυμία δίχως διέξοδο. Αχιλλέας Κυριακίδης 360 Εκδόσεις: Πατάκη Σελ.: 62 Συγγραφέας που βρίσκει τις καλύτερές του στιγμές στην ανάπτυξη της μικρής φόρμας, ο Αχιλλέας Κυριακίδης κυκλοφόρησε μιαν ιδιαίτερη νουβέλα στην οποία η μια ιστορία βρίσκει την αντανάκλασή της μέσα στην άλλη, αρχής γενομένης από ένα τροχαίο σε μια διάβαση πεζών. Αυτό πυροδοτεί μια σειρά συμπτώσεων και συγκυριών όπου κυρίαρχο ρόλο έχουν οι προσωπικές ιστορίες ηρώων καθημαγμένων από διάσημες παθήσεις της παγκόσμιας λογοτεχνίας... Διάφορες ασύμβατες φαινομενικά ιστορίες διασταυρώνονται στον στρόβιλο μιας αφήγησης όπου η ζωή αναδιατάσσει τα ίδια της τα γεγονότα, τα πρόσωπα και τα προσωπεία της. Το κείμενο του Κυριακίδη θέτει απαιτητικούς όρους ανάγνωσης – όπου όλα ισορροπούν σε μια εξαιρετικά λεπτή ανισορροπία. Το μυστικό είναι ότι τα πάντα μέσα στο κείμενο είναι σημαντικά και πολύτιμα!

ΟΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΕΣΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ… Ήταν μέσα Απριλίου όταν ξεκίνησα το ταξίδι. Ένα ταξίδι σε άγνωστους δρόμους, με άγνωστες διευθύνσεις, σαν ένα γράμμα που το στέλνεις σ’ έναν άγνωστο παραλήπτη. Εκεί μέσα γράφεις τις εμπειρίες σου, τα συναισθήματα, τα χρώματα, τις γεύσεις, μια ολόκληρη ζωή μέσα από εναλλασσόμενες στιγμές, που συνυπάρχουν με τα 10.000 χιλιόμετρα στους δρόμους της Ευρώπης και της Β. Αφρικής, τα επτά καράβια και τις δύο

ηπείρους. Εκεί συναντιούνται οι πόλεις, οι άνθρωποι και τα στενά πλακόστρωτα, τα ποτάμια και τα λιμάνια, αποτυπώνοντας τη σύντομη ζωή της σκιάς ενός ταξιδευτή. Είναι ένα βιβλίο αυτογνωσίας, στο οποίο συναντάμε τον εαυτό μας γυμνό, εκτεθειμένο, απροστάτευτο κι αληθινό. Να σέβεται τις απλές ανάγκες, να ξεφορτώνεται το περιττό και παράλληλα να μη θεωρεί τίποτα αδύνατο. Να σε πάει σε μέρη όμορφα, σε τόπους

μαγικούς, να σε πάει μακριά… μέσα σου. Το ταξίδι αυτό ήταν για μένα ένα ταξίδι ζωής κι αποδείχτηκε πως ήταν κι ο ίδιος ο προορισμός. Τώρα μπορώ να πω πλέον με σιγουριά πως μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης, τον τρόπο ζωής. Πιστεύω πως ο αναγνώστης δεν θα διαβάσει απλώς ένα βιβλίο, αλλά θα ταξιδέψει μέσα απ’ αυτό, έτσι ώστε να γίνει αυτός ο ταξιδευτής και το βιβλίο η μοναδική του αποσκευή.

14/38 Σινεμά

31/12 - 08/01

ποντικιart

www.topontiki.gr

«Μονο οι εραστες μενουν ζωντανοΙ»

«Αυγουστος»

Ερωτευμένα βαμπίρ Ας είναι καλά ο Τζιμ Τζάρμους, ένας από τους σκηνοθέτες που κάνουν την τέχνη του κινηματογράφου ενδιαφέρουσα. Η νέα του ταινία είναι ένα ακόμη διαμάντι. Κωνσταντίνος Σαμαράς

Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί Σκηνοθεσία: Τζιμ Τζάρμους. Πρωταγωνιστούν: Τομ Χίντλστον, Τίλντα Σουίντον, Μία Γουασικόφσκα

Λένε πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο, και ο αγέραστος λύκος του αμερικάνικου σινεμά Τζιμ Τζάρμους δύσκολα θα διαφωνούσε με κάτι τέτοιο – απλούστατα, ίσως να προσέθετε μερικούς επεξηγηματικούς όρους δίπλα στην «ομορφιά», όπως η σημασία του να είσαι κουλ και να διασχίζεις τον μάταιο τούτο κόσμο με πραγματικό στιλ. Τέτοιοι όροι έχουν βαθιά αισθητική / υπαρξιακή αξία στην περίπτωση των, συχνά μοναχικών, ηρώων του Τζάρμους: το στιλ προσδιορίζεται ως ένας κώδικας αξιών ενάντια στη χυδαιότητα, ως μια μικρή Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί νησίδα όπου η φαντασία και η ευαισθηòòòò σία του ενός θριαμβεύει επί των πολλών. Ερωτευμένα βαμπίρ που αγαπούν τις Κάπως έτσι επιβιώνουν στο πέρασμα τέχνες σε ένα ρομαντικό, ειρωνικό διατων αιώνων και οι ερωτευμένοι πρωταμάντι που μόνο ο Τζάρμους θα μπορούγωνιστές τού «Μόνο οι εραστές μένουν σε να φιλοτεχνήσει ζωντανοί», που μπορεί βέβαια να μην είναι άνθρωποι, αλλά σίγουρα δεν είναι οι πρώτοι ήρωες στη φιλμογραφία του Τζάρμους που διαφέρουν από τους κοινούς θνητούς χάρη σε μεταφυσικές / μυστικιστικές αρετές. Εν προκειμένω οι Άνταμ και Ιβ, οι εραστές με δυο ονόματα παλιά όσο και η ανθρωπότητα, διαφέρουν επειδή είναι βαμπίρ. Αυτό όμως που τους καθιστά εντελώς μοναδικούς στη βαμπιρική μυθολογία είναι η ευαισθησία τους, η αγάπη τους για τα ομορφότερα κεκτημένα του ανθρώπινου είδους, η άρνησή τους να βλάψουν για να τραφούν με αίμα. Ο μακρύς βίος τους είναι μια κιβωτός κινηματογραφικών, μουσικών και λοιπών καλλιòòòòò Εξαιρετική τεχνικών αναφορών, μια εύθραυστη κάψουλα στην οποία òòòò Πολύ καλή òòò Καλή κανείς δεν έχει πρόσβαση. Πέραν των εραστών, εννοείται. òò Βλέπεται Χωρίς να νιώθει την παραμικρή υποχρέωση να ενταχθεί ò Μέτρια στα κλισέ συμπεριφοράς και εικονογραφίας των ταινιών με ò Μην τη δείτε βρικόλακες, ο Τζάρμους περισσότερο απ’οτιδήποτε άλλο Οι εταιρείες διανομής μασκαρεύει μια φαντασιακή προβολή του εαυτού του (και φέρουν την ευθύνη για της αγαπημένης συντρόφου του, Σάρα Ντράιβερ) κάτω έκτακτες αλλαγές στις από την ιδιότητα του αιμοβόρου απέθαντου. Tο «Μόνο ημερομηνίες προβολής οι εραστές μένουν ζωντανοί» είναι απροκάλυπτα μια αυτων ταινιών. τοαναφορική ταινία, ένα γράμμα αγάπης σε όσα ο ίδιος ο

σκηνοθέτης θεωρεί όμορφα και σπάνια, αλλά και σε όσους βρίσκονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο περιθώριο της κοινωνικής νόρμας, σαν άνθρωποι - είδη προς εξαφάνιση. Η ακραία ρομαντική δήλωση του τίτλου εξισορροπείται ιδανικά από μια διάχυτη αίσθηση ειρωνείας και από ένα σοφά δομημένο φινάλε, που κάνει την ίδια πρόταση να διαβαστεί αλλιώς και μας θυμίζει πως ακόμα και οι ηρωικά όμορφοι ήρωες αργά ή γρήγορα θα έρθουν αντιμέτωποι με αδιέξοδα διλήμματα. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως ο Τζάρμους εδώ συναντά (χωρίς να το γνωρίζει, πιθανότατα) το κολασμένα σαρκαστικό σινεμά του Νίκου Νικολαΐδη και τους υπέροχους λούζερ του. Μερικοί από τους καλύτερους κινηματογραφικούς μας φίλους θα κατοικούν για πάντα σε αυτό το σύμπαν.

Αύγουστος Σκηνοθεσία: Τζον Γουέλς. Πρωταγωνιστούν: Μέριλ Στριπ, Τζούλια Ρόμπερτς, Κρις Κούπερ, Γιούαν ΜακΓκρέγκορ Κινηματογραφική διασκευή ενός βραβευμένου με Πούλιτζερ θεατρικού του Τρέισι Λετς (ο συγγραφέας υπογράφει και το σενάριο της ταινίας) και με ένα αστεράτο καστ, στην κεφαλή του οποίου δεσπόζει το χολιγουντιανό τοτέμ που ακούει στο όνομα Μέριλ Στριπ, ο «Αύγουστος» κοιτάζει ξεκάθαρα προς τα μεγάλα βραβεία – αν και, όπως θα διαπιστώσει κανείς με μια προσεκτικότερη ματιά, δεν πρόκειται ακριβώς για το συμβατικό οσκαρικό δράμα που θα περιμέναμε. Κάτι που δεν είναι αναγκαστικά όσο καλό ακούγεται. «Αύγουστος» είναι ο μήνας που όλα συμβαίνουν, κάπου στην Οκλαχόμα και πιο συγκεκριμένα στο οικογενειακό σπίτι των Γουέστον. Μιας οικογένειας επιεικώς δυσλειτουργικής, που παραπαίει ανάμεσα σε χρόνιες εξαρτήσεις, βαριά μυστικά και συγκρούσεις μεγατόνων. Συναισθηματικά ή/και σωματικά ναυάγια, οι Γουέστον θα αλληλοσπαραχθούν σα να μην υπάρχει αύριο, με όλα τα ηχηρά παρελκόμενα που μπορούμε να φανταστούμε. Και ίσως μερικά που δεν μπορούμε.Εάν το θεατρικό του Τρέισι Λετς ξεκινούσε από το άκρο άωτο της οικογενειακής δυσαρμονίας και ξέθαβε όλα τα πιθανά αποθέματα βίας, πικρίας και νιχιλισμού, στην οθόνη ένα τέτοιο σχήμα πέφτει βαρύ

κι ασήκωτο. Στο σενάριο, ο Λετς μένει τόσο πιστός στον εαυτό του ώστε ποτέ δεν ξεχνάμε πως παρακολουθούμε κινηματογραφημένο θέατρο. Οι απανωτές συγκρούσεις εξοντώνουν αλλά δεν λυτρώνουν, προκαλώντας τελικά την απώθηση με την εξόφθαλμα τεχνητή τους έκβαση. Αίσθηση που δεν αμβλύνεται σε σκηνοθετικό επίπεδο, από τη στιγμή που ο Τζον Γουέλς αφήνει τα βαριά χαρτιά του καστ να παρασυρθούν σε μελοδραματικές κορώνες και τους παρακολουθεί χωρίς οποιαδήποτε άλλη συνεισφορά. Θα μπορούσε να πρόΑύγουστος òò κειται για ένα Οικογενειακές συγκρούσεις στην Οκλαενδιαφέρον χόμα, με οσκαρικό καστ και θεατρικές οικογενειακό κορώνες που δύσκολα χωνεύονται μακελειό, εάν υπήρχε μια πειθαρχημένη σεναριακή διασκευή και, το κυριότερο, σκηνοθέτης.

ΠΡΟΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΚΟΜΗ

Πέμπτη και 12

Σκηνοθεσία: Θανάσης Τσαλταμπάση. Πρωταγωνιστούν: Θανάσης Τσαλταμπάσης, Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Χριστίνα Τσάφου Ο Ευτύχης είναι πραγματικά άτυχος! Δεν του κάθεται τίποτα. Πάει για το καλό και πάντα, με έναν μαγικό τρόπο, βρίσκεται μπλεγμένος. Επιπροσθέτως δεν μπορεί να βρει γυναίκα και, όπως όλοι μας, δυσκολεύεται να βρει δουλειά. Μία ημέρα, πάνω στην απόγνωσή του, θα συναντήσει έναν άστεγο και θα ακολουθήσει τις συμβουλές του. Ως διά μαγείας θα βρει δουλειά, η οποία όμως θα τον οδηγήσει πάνω στον επικίνδυνα διαπλεκόμενο Δημοσθένη Χατζηνικολή, η γυναίκα του οποίου είναι πρώην συμμαθήτρια του Ευτύχη. Το ζευγάρι θα κάνει ένα πάρτι για την κόρη του και εκεί οι μάσκες θα πέσουν για όλους. Στην πρώτη του σεναριακή και σκηνοθετική δουλειά, ο δημοφιλής κωμικός Θανάσης Τσαλταμπάσης κρατά επίσης τον πρωταγωνιστικό ρόλο και προσπαθεί να καθρεφτίσει με χιούμορ τις σύγχρονες νεοελληνικές φοβίες στην κοινωνία της κρίσης.

31/12 - 08/01

ποντικιart

Θέματα 15/39

www.topontiki.gr

Αιγές, λίκνο βασιλέων και Ιστορίας

τελευταια σειρα

Η φετινή έκδοση του Ιδρύματος Λάτση για τον «Κύκλο των μουσείων» αναφέρεται στις Αιγές, τη βασιλική μητρόπολη των Μακεδόνων. Η μαθήτρια του Μανόλη Ανδρόνικου, Αγγελική Κοτταρίδη, παρουσιάζει όλα τα ευρήματα από τις ανασκαφές. Δεν είχε περάσει ούτε μια εβδομάδα από την παρουσίαση του τόμου «Αιγές - Η βασιλική μητρόπολη των Μακεδόνων» και η συγγραφέας του, η Αγγελική Κοτταρίδη, ήταν και πάλι βουτηγμένη στα βαθιά της επιστήμης. Στον προθάλαμο του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου περίμενε, ως έφορος αρχαιοτήτων, τη συζήτηση για την αναστήλωση της Μητρόπολης Βέροιας. Ταυτοχρόνως, ετοιμάζει την εισαγωγή ενός σημαντικού θέματος στο ίδιο συμβούλιο. «Ήρθε η ώρα το ανάκτορο των Αιγών να αποκτήσει την τρίτη του διάσταση», μας λέει και τα μάτια της λάμπουν. Πώς; «Με την πιλοτική αναστήλωση κάποιων κιόνων, για αρχή». Το βιβλίο, μια πολυτελής όσο και εξαιρετική έκδοση του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ιωάννη Σ. Λάτση, βρίσκεται ήδη στα πεπραγμένα της. Όταν τη ρωτάς σε πόσο χρόνο έγινε η συγγραφή, χαμογελά αμήχανα, αποκρύπτοντας επιμελώς ότι το τεράστιο έργο «κρατούσε» μέσα της μια ζωή. Από τότε που, μαθήτρια του Μανόλη Ανδρόνικου, έσκαβε πλάι του τους βασιλικούς τάφους.

Δωρεάν και στο Ίντερνετ Οι μνημειώδεις τόμοι της σειράς «Ο κύκλος των μουσείων» προσφέρονται δωρεάν και αναρτώνται στο Διαδίκτυο, στην ιστοσελίδα του ιδρύματος Λάτση (www. latsis-foundation.org), όπου είναι προσβάσιμοι σε όλους, στα ελληνικά ή τα αγγλικά. Η πλέον λαμπρή ταφή που έχει εντοπιστεί μέχρι σήμερα παγκοσμίως από την αρχαιολογική σκαπάνη είναι η ταφή του Φιλίππου Β’ στις Αιγές. Το ιστορικό βάρος του ονόματος κάνει το εύρημα του Μανόλη Ανδρόνικου να τοποθετείται στην κορυφή. Ο πλούτος των κατασκευών και των κτερισμάτων, και η απαράμιλλη τέχνη τους συμπληρώνουν την αξιακή εικόνα. «Οι ανακαλύψεις των Αιγών τεκμηριώνουν με τον πιο συναρπαστικό τρόπο την καταπληκτική μετεξέλιξη των Μακεδόνων, ενός συντηρητικού φύλου με αρχαϊκές δομές, που με την εμπνευσμένη καθοδήγηση του Φιλίππου Β’ και του Μεγαλέξανδρου έγιναν ο ριζοσπαστικός μοχλός, ο οποίος άλλαξε την ιστορία του κόσμου». Αυτά

«χρυσο διαδημα τησ μΗδασ» Σοφία Στυλιανού

γράφει ανάμεσα σε άλλα η κ. Κοτταρίδη στον πρόλογό της. Στους συμβολισμούς του ιδιαίτερου τόπου των Αιγών, «που ακτινοβολεί αισιοδοξία», αναφέρεται, μεταξύ άλλων, η κυρία Μαριάννα Λάτση στον δικό της πρόλογο: «Ο πρώτος λόγος, περισσότερο προφανής, είναι ότι αποχωρώντας από τον τύμβο-μουσείο ο επισκέπτης αναδύεται ξανά στο φως της ημέρας, εξοικειωμένος, όμως, ίσως για πρώτη φορά, με την ιδέα της αιωνιότητας. Ο δεύτερος, και βαθύτερος, λόγος είναι ότι μπορεί κανείς να αντιληφθεί την εγγενή εξωστρέφεια της φυλής μας θαυμάζοντας τα επιτεύγματα ανθρώπων που είχαν στην αρχαιότητα μεταλαμπαδεύσει τον ελληνικό πολιτισμό στα πέρατα του κόσμου, αλλά και σημερινών ανθρώπων που, με επιμονή και απόλυτη αίσθηση ευθύνης, μέρα με τη μέρα δημιουργούν έναν πυρήνα πολιτισμού, μελέτης και προβολής, όμοιος του οποίου δεν υπάρχει πουθενά».

Η ζωή συνεχίζεται στην οδό Κυκλάδων της σονιασ μαγγινα Να ’μαστε λοιπόν στην πρώτη «Τελευταία σειρά» του χρόνου... Που είναι αφιερωμένη σε ένα και μόνο θέατρο... Το θεατρικό 2013 έχει καταγράψει την απώλεια του σπουδαίου Λευτέρη Βογιατζή. Το 2014 ανοίγει με τη συνοδοιπόρο του, Ειρήνη Λεβίδη, να ετοιμάζεται να ανακοινώσει στις 14 του Γενάρη έναν προγραμματισμό που δεν αφορά μόνο το δεύτερο μισό της φετινής θεατρικής σεζόν, αλλά και όλη τη σεζόν 2014-15. Όπως μας είπε, για την ερχόμενη χρονιά όλα είναι έτοιμα πλην των ημερομηνιών. Εναρκτήρια θεατρική παράσταση για τη νέα εποχή που ξεκινά στο θέατρο της «Οδού Κυκλάδων» θα είναι «Το τάβλι» των Κεχαΐδη - Χαβιαρά, «με τον Νίκο Κουρή, που υπήρξε παιδί του Λευτέρη Βογιατζή, και τον Μάκη Παπαδημητρίου, με τον οποίο ο Βογιατζής ήθελε πάντα να συνεργαστεί» είπε στο «Ποντίκι Art» η κ. Λεβίδη. Η παράσταση θα πλαισιωθεί από έκθεση φωτογραφιών, βιντεοπροβολών και προσωπικών σημειώσεων του Λ. Βογιατζή, ενώ θα προβάλλεται και η ιστορική παράσταση που ανέβασε ο μεγάλος θεατράνθρωπος. Η συγκεκριμένη δουλειά ανεβαίνει με συμπαραγωγό τον Φάνη Κιρκινέζο, του «Ακροπόλ», ωστόσο, όπως επισημαίνει η κ. Λεβίδη, η συνεργασία αυτή αφορά μόνο το «Τάβλι». Από εκεί και πέρα «δεν υπάρχει σχέδιο να είναι συμπαραγωγός ο κ. Κιρκινέζος στις επόμενες δύο δουλειές που ετοιμάζουμε. Θα υπάρξει, όμως, συνεργασία τόσο με ιδιώτες χορηγούς όσο και με άλλους επαγγελματίες από τον χώρο του θεάτρου κατά τις ανάγκες που έχει κάθε παράσταση» τονίζει. Το επόμενο βήμα πάντως μετά το «Τάβλι» θα αφορά έργο από μια νέα θεατρική ομάδα «ιδιαίτερα αγαπητή στον Λευτέρη» μας λέει η κ. Λεβίδη. Το να παραμείνει ζωντανό, ενεργό και δημιουργικό το θέατρο της «Οδού Κυκλάδων» αποτελεί ένα ενδιαφέρον όσο και δύσκολο εγχείρημα. Αναμένουμε όχι φυσικά παραστάσεις όπως θα τις ανέβαζε ο Λευτέρης Βογιατζής, που υπήρξε μοναδική προσωπικότητα, αλλά τον πήχη κοντά στο ύψος που είχε θέσει...

Οι φωτογραφίες είναι του Σωκράτη Μαυρομάτη.

«Το ΠΟΝΤΙΚΙ» σάς πάει θέατρο «La Moscheta»

«Ήλιος στην πέτρα»

«Η Γραμμή»

«Όταν έχω εσένα»

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «La Moscheta» του Άντζελο Μπεόλκο. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 2106898448 θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (15 ευρώ), για τη Δευτέρα 6 Ιανουαρίου (είκοσι αναγνώστες) και την Τρίτη 7 Ιανουαρίου (είκοσι αναγνώστες), στις 21.00. Θέατρο Τέχνης - Κάρολος Κουν (Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα) Τηλ.: 210-3222760

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Ήλιος στην πέτρα» της Σοφίας Αδαμίδου, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 2106898448 θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (15 ευρώ) για την Παρασκευή 3 Ιανουαρίου και το Σάββατο 4 Ιανουαρίου, στις 21.00, και την Κυριακή 5 Ιανουαρίου, στις 19.00. Θέατρο «Σημείο» (Χαρ. Τρικούπη 4, πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο) Τηλ.: 210-9229579

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Η Γραμμή» του Ίσραελ Άρθουρ Χόροβιτς. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 2106898448 θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (10 ευρώ) για το Σάββατο 4 Ιανουαρίου, στις 19.15. Θέατρο Αλκμήνης (Αλκμήνη 12, Πετράλωνα) Τηλ.: 210-3428650

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Όταν έχω εσένα» του Σταμάτη Κραουνάκη. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 2106898448 θα μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση πληρώνοντας 10 ευρώ (αντί για 12 και 15 ευρώ), για την Πέμπτη 2 Ιανουαρίου (πενήντα αναγνώστες) και την Παρασκευή 3 Ιανουαρίου (πενήντα αναγνώστες), στις 21.00. Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» (Πειραιώς 206, Ταύρος) Τηλ.: 210-3418550

16/40 Οδηγός

31/12 - 08/01

ποντικιart

www.topontiki.gr

ΤΕΤΑΡΤΗ 1.1

ΤΡΙΤΗ 31.12

Επιμέλεια: Βίκυ Λεβαντή (v.levanti@hotmail.com)

Μιουζικαλ: Η Παιδική Χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ξαναζωντανεύει στη θεατρική σκηνή το «Παραμύθι των Χριστουγέννων». Μέσα σε μια παραμυθένια ατμόσφαιρα που βασίζεται στις ιστορίες των αδελφών Γκριμ ξεπηδούν παραδοσιακά κάλαντα, λυρικά χορωδιακά από διάσημες όπερες και αγαπημένες μελωδίες των Τσαϊκόφσκι, Μπρίτεν, Γκρούμπερ κ.ά. Μια πρωτότυπη παραγωγή για μικρά και... μεγάλα παιδιά. Info: Εθνική Λυρική Σκηνή (Ακαδημίας 59), στις 11.00, 8 - 12 ευρώ, 210-3662100. ΜουσικΗ: Οι Ολλανδοί Jump ’n’ Jive γιορτάζουν την αλλαγή του χρόνου με swingin’ jazz, στα πρότυπα των εκρηκτικών 50s πάρτι. Το ρεπερτόριό τους εκτείνεται από swing μέχρι rhythm ’n’blues, περιλαμβάνοντας doo-wop τραγούδια και μπαλάντες. Info: Half Note Jazz Club (Τριβωνιανού 17, Μετς), στις 12.30, 20 - 34 ευρώ, 210-9213360.

Χρύσα

ΘΕατρο: Το πιο αντιπροσωπευτικό έργο του Τέρενς Ράττιγκαν, «Η Εκδοχή του Μπράουνινγκ», παρουσιάζεται υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ελένης Σκότη. Ο Άντριου Κρόκερ - Χάρις (Δημήτρης Καταλειφός), ο κλασικός φιλόλογος που δεν είναι αρεστός στον οικογενειακό και επαγγελματικό του περίγυρο, γίνεται η αφορμή να ξετυλιχτούν οι περίπλοκες σχέσεις των ηρώων. Info: Θέατρο Εμπορικόν (Σαρρή 11, Ψυρρή), στις 21.00, 10 - 18 ευρώ, 210-3211750.

Bazaar:Χιλιάδες βιβλία και τίτλους cd από 1 ευρώ θα βρείτε στα bazaar που διοργανώνουν αυτό το διάστημα τα βιβλιοπωλεία IANOS. Info: IANOS (Σταδίου 46, Αθήνα), 9.00 - 21.00, 2/1.2014, 210-3210367. Εκθεση: Περισσότερες από 100 κούκλες από παραστάσεις της ομάδας «Πράσσειν Άλογα» παρουσιάζονται στην αναδρομική έκθεση με τίτλο «ΚουκλοπαίΖΟΥΜΕ;». Η έκθεση περιλαμβάνει 13 διαφορετικές ενότητες, που παρουσιάζουν την πορεία της ομάδας αλλά και την ιστορία του Θεάτρου Κούκλας. Info: Ελληνικός Κόσμος (Πειραιώς 254, Ταύρος), 9.00 - 20.00, 3/1/2014, είσοδος 3 ευρώ, 2122540000.

πεμπτη - δευτερα

Επόμενη στάση: τέχνη

Χορος: Το λογοτεχνικό κείμενο του Αλέξανδρου Δουμά, «Οι τρεις σωματοφύλακες», μεταφέρεται στη σκηνή σε χορευτική εκδοχή από τις ομάδες «Λυδία Λίθος» και «Torus Knot». Το έργο προσεγγίζεται μέσα από διαφορετικές χρονικές περιόδους, ενώ ντύνεται με ακροβατικές χορογραφίες και ροκ μουσική. Info: Κινητήρας Studio (Ερεχθείου 22, Ακρόπολη), στις 19.00, 4/1/2014, 8 - 10 ευρώ, 210-9248328. Περφορμανς: Η λυρική τραγουδίστρια και ηθοποιός Ειρήνη Τζανετουλάκου μεταφέρει στη σκηνή μερικά από τα πιο διάσημα τραγούδια του ρομαντικού Γκουστάβ Μάλερ, στην παράσταση «Όσα μου έμαθε η αγάπη». Μια περφόρμανς όπου ήχος, σώμα και μουσική συμπορεύονται και διηγούνται μια ιστορία για την αγάπη. Info: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος), στις 21.30, 5/1/2014, 6 - 10 ευρώ, 210-3418550. Θεατρο Οι παραστάσεις «Ασκήσεις για γερά γόνατα» (σκην. Ανδρέα Φλουράκη) και «Τον άυλο εσένα» (σκην. Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη) είναι τα δύο νέα θεατρικά έργα που παρουσιάζονται στο πλαίσιο των «8 Σύγχρονων Ελληνικών Έργων». Info: Υπόγειο Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν (Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα), 21.00 & 22.30 6/1/2014, 15 ευρώ (για τις δύο παραστάσεις), 10 ευρώ (για τη μία παράσταση), 210-3222760.

«Για μένα η τέχνη ήταν πάντα ο προορισμός μου. Μια διαρκής αναζήτηση και έρευνα. Η εκμετάλλευση του τυχαίου» είχε πει η διεθνούς φήμης Ελληνίδα γλύπτρια Χρύσα, που έφυγε από τη ζωή λίγο πριν από τα Χριστούγεννα. Γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στο Παρίσι, έλαμψε, από πολύ νωρίς, στη Νέα Υόρκη, άνοιξε νέους δρόμους στη σύγχρονη τέχνη. Έργα της βρίσκονται σε μερικά από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου αλλά και στο κέντρο της Αθήνας. Στη μνήμη της, ας κάνουμε κι εμείς μια βόλτα με προορισμό την τέχνη και μια στάση για να χαρούμε δύο από τα «δώρα» της στην πόλη που γεννήθηκε: την Κλυταιμνήστρα (1967), η οποία «αναδύεται» στο προαύλιο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, και το Mott Street (1983), που στολίζει τον σταθμό «Ευαγγελισμός» του μετρό.

Ο κόσμος ο παλιός

Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης

Έναν ολόκληρο κόσμο, ολοκαίνουργιο στα μάτια μας και πολύ παλιό στην πραγματικότητα μας κληροδότησε ο αρχαιολόγος Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης, που πέθανε στη Μόσχα σε ηλικία 84 χρόνων. Επιστήμονας παγκόσμιου κύρους, ο γεννημένος στη Ρωσία αρχαιολόγος, με την πολύχρονη ανασκαφική δραστηριότητά του στην περιοχή της κεντρικής Ασίας, συνέβαλε καθοριστικά στην ανάδειξη των στοιχείων του ελληνικού πολιτισμού στην ευρύτερη περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, αλλά και στην ανακάλυψη των ελληνικών ριζών του πολιτισμού της Κεντρικής Ασίας, ανάμεσα στο σημερινό Αφγανιστάν, Τουρκμενιστάν και Ουζμπεκιστάν. Από τις γνωστότερες ανακαλύψεις του, η Βασιλική Νεκρόπολη Τιλλιά Τεπέ (1ος αι. μ.Χ.) στο Αφγανιστάν και το παντελώς άγνωστο στον διεθνή επιστημονικό κόσμο Βασίλειο της Μαργιανής (τέλος 3ης χιλιετίας π.Χ.) στο Τουρκμενιστάν. Ιδιαίτερα πλούσιο και το συγγραφικό του έργο, με πάνω από 20 βιβλία μεταφρασμένα σε πολλές γλώσσες.

Νυν και αεί

Νίκος Δημητράτος

Στην εκπνοή του 2013 μετράμε ακόμη απώλειες. Σαν αυτήν του ερμηνευτή, ηθοποιού και τραγουδιστή Νίκου Δημητράτου, που έφυγε από οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο τα ξημερώματα της περασμένης Πέμπτης. Υπήρξε σπουδαίος και τα ραντεβού του με την Ιστορία κλείνονταν μυστικά και ήσυχα σε έργα - σταθμούς της ελληνικής μουσικής όπως το «Νυν και αεί» και το «Ρεμπέτικο» του Σταύρου Ξαρχάκου και ο «Ήλιος ο Ηλιάτορας» του Δημήτρη Λάγιου και του Οδυσσέα Ελύτη, και βασικά στις συνεργασίες του με δημιουργούς όπως ο Νότης Μαυρουδής, ο Χρήστος Λεοντής, ο Δημήτρης Λέκκας κ.ά. Πέραν της θητείας του στο τραγούδι, ο Δημητράτος υπήρξε και αναγνωρισμένος κινηματογραφικός ηθοποιός σε ταινίες του Νίκου Γραμματικού, του Γιώργου Τσεμπερόπουλου κ.ά. – για την ερμηνεία του, μάλιστα, στο «Άντε γεια» του Τσεμπερόπουλου είχε τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο β’Ανδρικού ρόλου το1991. Τα τελευταία χρόνια ήταν συχνές οι εμφανίσεις του στη γνωστή εκπομπή «Στην υγειά μας» του Σπύρου Παπαδόπουλου, με τον οικοδεσπότη της να θεωρείται υπεύθυνος για το comeback του καλού ερμηνευτή. Παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε, τον καρκίνο τον οποίο πάλευε σθεναρά και ένα σοβαρό αυτοκινητικό ατύχημα, φαινόταν πως ο χρόνος δεν είχε αδικήσει τη στεντόρεια λαϊκή φωνή του. Ο Νίκος Δημητράτος ήταν 71 ετών, γεννημένος τον Μάρτιο του 1942.

Σεξ, κατάσκοποι και τραγούδια

Στίβεν Γουόρντ

«Ποιος είναι ο Στίβεν Γουόρντ;» ήταν η ερώτηση που έκαναν όλοι όσοι άκουγαν πως ο Γουόρντ είναι το κεντρικό πρόσωπο του νέου μιούζικαλ του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ. Γιατρός πολλών και πασίγνωστων, όπως η Γκάρμπο, ο Τσώρτσιλ, ο Γκάντι, ο Στίβεν Γουόρντ πρωταγωνίστησε στο διασημότερο ροζ σκάνδαλο. Ήταν εκείνος που προξένεψε, το 1963, στον τότε Bρετανό υπουργό Άμυνας Τζον Προφιούμο την Κρίστιν Κίλερ.Ο παντρεμένος υπουργός γοητεύθηκε αμέσως από το νεαρό κολ-γκερλ. Η ερωτική τους ιστορία, όμως, ήταν το τέλος όχι μόνο της δικής του πολιτικής καριέρας, αλλά και του συντηρητικού πρωθυπουργού Χάρολντ ΜακΜίλαν, μια και αποκαλύφθηκε πως η Κίλερ είχε παράλληλα σχέση και με τον στρατιωτικό ακόλουθο της σοβιετικής πρεσβείας. Σεξ, ψέματα και κατασκοπεία: το «σκάνδαλο Προφιούμο» έχει όλα τα στοιχεία για να προκαλεί ακόμα το ενδιαφέρον, και το μιούζικαλ του Γουέμπερ, που πριν από λίγες μέρες ανέβηκε στο Λονδίνο, «σκίζει» εισπρακτικά.