1784 337

Βασίλης Παπακωνσταντίνου «Μικροπολιτική της ξεφτίλας η θεωρία των δύο άκρων»

t r a Κ Η 31 Ο

Υ 2013 Ο Ι Ρ Β Ω Τ

ΠΕΜΠΤ

Ρίτσου η ν ν ά ι Γ γή του ο λ λ υ χήµα ύφτος σ σ γ . η ό . τ . κ ο ι ο ν δ ι α κ α ε ι και ν ρεί ανέ αρση κ ο ο θ ν ά φ έ κ ο µ η λ σ , κ ε Κυ οι καλ ούληµα µ π η ε όρχολ σ ξ υ ά ι ο ο Γ ∆ Τ ι : : τ ς Ο ν η ΥΠΠ αλονίκ φόβο» σε τον Ά σ ν υ σ ο λ ε τ έ Θ ε π µ α λ ά όσµος ος που κ π Φεστιβ ο ω ι ρ ε ζ θ ν τ: Ο ά εν αλλά ∆ « : η ν Λου Ριν παξεβά Μ ή ν ι ε Φωτ

Ι Κ Ι Τ Ν ΠΟ

Νο 337

02/22 ∆ελτίο καιρού

31/10 -6/11

ΠΟΝΤΙΚΙart

www.topontiki.gr

ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΚΑΒΑΦΗΣ: 0ΠΟΙΟΣ ΒΙΑΖΕΤΑΙ ΣΚΟΝΤΑΦΤΕΙ Κάθε, μα κάθε χρόνο την Ημέρα Ποίησης κατακερματίζονται ποιήματα και αναγράφονται σε στάσεις του μετρό στίχοι υποτίθεται για να προκαλέσουν το κοινό να γνωρίσει τους ποιητές μας. Κανείς δεν ξέρει πόσοι όλα αυτά τα χρόνια αποφάσισαν να εντρυφήσουν στον Ελύτη επειδή διάβασαν σε μια αφίσα «κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά» την ώρα που από τα μεγάφωνα ακουγόταν η προειδοποίηση «προσοχή στο διάκενο», όμως φαίνεται πως το να γράφονται μεμονωμένοι στίχοι θεωρείται πια must για κάθε επέτειο γέννησης ή θανάτου ποιητή. Έτσι φέτος τα τρόλεϊ γέμισαν στίχους του Καβάφη. Αυτή τη φορά, όμως, η ανάρτησή τους προκάλεσε ένα σωρό σχόλια. Τα περισσότερα ήταν επικριτικά. Μερικοί βρήκαν και πολιτικούς λόγους για τους οποίους επιλέχθηκαν συγκεκριμένοι στίχοι, όπως «είν’ επικίνδυνον πράμα η βία», και επισήμαναν πως ο Καβάφης με τη λέξη βία εννοούσε βιασύνη. Άλλοι πάλι αντέτειναν σε όσους ειρωνεύονταν την πρωτοβουλία πως «όπως και να έχει, καλύτερα να διαβάζεις έναν στίχο στο πίσω μέρος

ενός λεωφορείου, παρά να βλέπεις μια κακόγουστη διαφήμιση». «Δεν έχω σήμερα κεφάλι για δουλειά: υπογραφή Κ. Π. Καβάφης», λοιπόν. Η ίδια φράση θα μπορούσε να έχει και τη δική μου υπογραφή ή οποιουδήποτε άλλου, κυρίως οποιουδήποτε είχε ξενυχτίσει το προηγούμενο βράδυ. Χωρίς όμως το όνομα του ποιητή κανένας δεν θα την έγραφε στο πίσω μέρος ενός τρόλεϊ και, βεβαίως, κανένας δεν θα τη θεωρούσε στίχο. Παρομοίως μπορεί να γινόταν σαφέστερη η ερμηνεία της λέξης βία στο ποίημα «Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π.Χ.», αν γραφόταν ολόκληρος ο στίχος «Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία», αλλά γιατί είναι τόσο αυτονόητο πως όποιος το διαβάσει αυτό θα το αντιληφθεί ως ποίηση ή, πολύ περισσότερο, θα γυρίσει σπίτι και θα αρχίσει να διαβάζει Καβάφη; Κι αν το κάνει, πώς θα το κάνει; Αναζητώντας μεμονωμένους στίχους «με νόημα», τους οποίους θα μπορεί να επαναλάβει την επόμενη μέρα σε στυλ «Όπως είπε και ο Καβάφης: Όποιος βιάζεται σκοντάφτει»; Σίσσυ Παπαδάκη

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΠΕΛΥΣΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙ ΓΟΥΟΡΧΟΛ Τέτοιος ήταν ο Λου Ριντ. Άνοιγε νέους δρόμους, στη ζωή και τη μουσική, έδειχνε στους άλλους τον τρόπο και μετά έδινε μόνος του μια κλοτσιά και την έκανε την τελευταία στιγμή στη στροφή. Ο γερόλυκος της ροκ, με την μπάσα φωνή, αυτή η σκοτεινή αλλά τόσο γοητευτική φιγούρα πάνω στη σκηνή, που κουβαλούσε πίσω από τα μεγάλα μαύρα γυαλιά του την καταστροφή και την αλητεία του ροκ-εν-ρολ, είχε για μάνατζερ στα πρώτα του βήματα τον Άντι Γουόρχολ. Αυτός οργάνωσε περιοδεία του συγκροτήματος Velvet Underground, σε Αμερική και Καναδά, και μετά απολύθηκε από τον Ριντ, αφού βέβαια είχε απογειώσει τη φήμη τους. Το ίδιο έκανε και με τη Γερμανίδα τραγουδίστρια – που ήταν μοντέλο – Nico. Αφού του την επέβαλε ο ίδιος ο Γουόρχολ και αφού ηχογράφησαν δύο δίσκους, μετά ο Λου Ριντ τη «σούταρε». Ποτέ δεν την ενσωμάτωσε στο συγκρότημα. Δεν υπάρχει καλύτερη μαρτυρία από τον τίτλο του άλμπουμ «The Velvet Underground and Nico», με την περίφημη μπανάνα του Γουόρχολ στο εξώφυλλο, που

art ΠΟΝΤΙΚΙ

έστειλε μάλιστα αργότερα τον πάπα της ποπ και το γκρουπ στα δικαστήρια. Πέθανε την Κυριακή ο Λου Ριντ, σε ηλικία 71 ετών. Τον Μάιο είχε υποβληθεί σε μεταμόσχευση ύπατος. «Είμαι ο θρίαμβος της σύγχρονης Ιατρικής» είχε γράψει τότε στο Twitter του. Το συγκρότημα των Velvet Underground στην πραγματικότητα δεν είχε μεγάλη διάρκεια ζωής. Συστήθηκε το 1964 από τον Ριντ και τον Ουαλό βιολιστή Τζον Κέιλ, αρχικά με το όνομα The primitives, και έζησε μέχρι το 1970. Εκείνα τα χρόνια γράφτηκαν τα «Waiting for my man» και «Heroin». Τα ναρκωτικά ήταν αγαπημένη θεματολογία του Ριντ, μαζί με τις κακόφημες γειτονιές. Και τα δύο τραγούδια ήταν γέννημα της επιρροής που άσκησε ο περιθωριακός, και συνάμα συναρπαστικός, κόσμος του Ουίλιαμ Μπάροουζ. Οι συνεργασίες του Λου Ριντ ήταν πολύ σημαντικές, καθοριστικές για το στίγμα και το στυλ του. Ο Ντέιβιντ Μπάουι είχε κάνει την παραγωγή στον πρώτο προσωπικό δίσκο του Ριντ, το «Transformer» (1972), από τον οποίο ξεπήδησε το πιο

ΕΚΔΟΤΗΣ - ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Αντώνης Δελλατόλας ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ

Παναγής Δ. Κουτουφάς

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΥΛΗΣ Χρυσούλα Παπαϊωάννου

γνωστό του τραγούδι, το «Walk on the wild side». Οι δίσκοι του δεν έσπασαν ποτέ ταμεία. Όμως έκαναν πολλούς νέους μουσικούς και τραγουδιστές να αρπάξουν τις κιθάρες τους και να περπατήσουν κι αυτοί με τη σειρά τους στην άγρια πλευρά του ροκ-εν-ρολ. Χρυσούλα Παπαϊωάννου

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ Χριστίνα Διακογιάννη

ΑRT DIRECTOR Δημήτρης Λύρας

Κωνσταντίνος Ρήγας

ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ Κώστας Θέος Μαρία Παπαρρηγοπούλου ΕΜΠΟΡΙΚO TMHMA Μ. Καλούμενος τηλ.: 210 6898448, fax: 210 6898226

ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ Ιστορία ξανά «Δημιουργία ξανά» αποκαλούσε, αν θυμάστε, το κίνημά του ο διαφημιστής Θάνος Τζήμερος, ένα μικρό πολιτικό φρούτο στο σαπρό και ξεχαρβαλωμένο χωράφι της μνημονιακής Ελλάδας. Τώρα που όλοι οι τσιγγάνοι έγιναν απαγωγείς ξανθών κοριτσιών ο εν λόγω λυσιάρχης (προσωπικός νεολογισμός – λυσιάρχης: ο λυσσασμένος που έχει λύση για όλα) έσπευσε να προτείνει σε άρθρο του την ξεδιάντροπα ρατσιστική αποψάρα ότι εκατομμύρια παλιο-Ρομά δεν έχουν θέση όχι στην Ελλάδα, αλλά στην Ευρώπη, ότι ο τρόπος ζωής τους είναι ιστορικά ξεπερασμένος, ότι το κράτος πρέπει να τους εκβιάσει για να τον αλλάξουν κ.λπ. Βέβαια, άλλα έδειξε το DNA. Το κοριτσάκι από τα Φάρσαλα είναι βέρο τσιγγανάκι – εκ Βουλγαρίας. Ο Θεός των τσιγγάνων (βάζω στοίχημα ότι είναι διαφορετικός απ’ τον δικό μας) ας ρίξει δίπλα του κανέναν φύλακα άγγελο, να μην το φάνε οι λύκοι. Τι απαντάς στους Τζήμερους, στους κίτρινους ρεπορτεράδες που έσπευσαν να στοχοποιήσουν 200.000 συνέλληνες σκούζοντας ότι «Ρομά αρπάζουν μωράκια!» («Espresso», Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013) ή γράφοντας ψέματα ότι «Το DNA ‘‘μίλησε’’: δεν είναι τσιγγάνα η 4χρονη που βρέθηκε σε οικισμό Ρομά» («Πρώτο Θέμα», 18 Οκτωβρίου 2013); Πώς αντιδράς στους ρατσιστές της διπλανής πόρτας, στα μισόλογα των πολιτικών και στην αδιαφορία των Αρχών; Πώς ανατρέπεις την άθλια ζωή στους καταυλισμούς της φτώχειας, της απαιδευσιάς και της εγκληματικότητας; Υπάρχουν σοβαρές λύσεις που έδωσαν άλλες χώρες. Από δασκάλους, γιατρούς και υπαλλήλους της διοίκησης που (παρ)ακολουθούν τους νομάδες σεβόμενοι τον πολιτισμό τους μέχρι τα στοιχειώδη, όπως η παροχή νερού και ρεύματος στους καταυλισμούς και η μηχανοργάνωση των ληξιαρχείων. Εδώ ακόμη ψάχνουμε σε ποιες μαύρες τρύπες (δηλαδή τσέπες ημετέρων) έπεσαν τα εκατομμύρια ευρώ που δόθηκαν τα τελευταία χρόνια σε προγράμματα για τους Έλληνες Ρομά σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά μακροπρόθεσμα χρειάζεται κάτι άλλο: Ιστορία ξανά. Μελέτη και εκλαΐκευση της Ιστορίας, αφού το ένα χωρίς το άλλο είναι είτε ελιτισμός είτε προπαγάνδα. Ας διδάξουμε τα παιδιά μας για τον φόρο αίματος των τσιγγάνων στο Ολοκαύτωμα που οργάνωσαν οι ναζί. Ας εξηγήσουμε πώς και γιατί μετανάστευσαν στην Ευρώπη του Μεσαίωνα οι πιο πικρά χαρούμενοι άνθρωποι της Ινδίας. Ας γίνει γνωστό ότι η πρώτη γραπτή μαρτυρία ύπαρξης τσιγγάνων στη Γηραιά Ήπειρο σημειώθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης το 1322, από έναν φραγκισκανό μοναχό. Ας φωτιστούν οι άθλιες διακρίσεις κατά των τσιγγάνων στα κομμουνιστικά καθεστώτα του κάποτε «υπαρκτού σοσιαλισμού». Και, τέλος, ας ανοίξουμε τέρμα τα ηχεία για να φτάσουν παντού τα λυτρωτικά τζαζ σόλο της κιθάρας του Τζάνκο Ράινχαρντ. Ιστορία ξανά. Πανίσχυρο και αποτελεσματικό φάρμακο κατά πάσας οξείας ιδεοληπτικής νόσου, ιδίως του ρατσισμού. Όχι, δεν το διαθέτει η φαρμακαποθήκη του εθνικιστή τηλε-βιβλιοπώλη νυν υπουργού Υγείας. Γιώργος Ι. Αλλαμανής

31/10 -6/11

ΠΟΝΤΙΚΙart

Ραντάρ 03/23

www.topontiki.gr

Κυκλοφορεί ανέκδοτη συλλογή του Γιάννη Ρίτσου Σε λίγες μέρες, ανήμερα της επετείου του θανάτου του Γιάννη Ρίτσου (11 Νοεμβρίου), θα κυκλοφορήσει μια ανέκδοτη συλλογή με τίτλο «Υπερώον» και κεντρικό στοιχείο τον απόηχο από ένα άδειο θέατρο. Η κόρη του ποιητή, Έρη Ρίτσου, και οι εκδόσεις Κέδρος μας παραχώρησαν δύο ποιήματα Σοφία Στυλιανού

Ή

ταν πολύ νέος, πολύ ωραίος. Εντυπωσίαζε στη σκηνή του θεάτρου ως ηθοποιός και χορευτής. Εκείνος, όμως, ήθελε να είναι μόνο ποιητής. Και ελεεινολογούσε τον εαυτό του για το επάγγελμα που η ανάγκη τον είχε κάνει να επιλέξει:

«Εγώ, της Τέχνης εραστής, µε κρόταφους στιλπνούς / από του Ωραίου τον ασπασµό και των Ιδεών το ασήµι, / δύω στου κενού στοµάχου µου τους δύσοσµους καπνούς / και, κολοβός αετός, πηδώ στη ρούµπα και στο σίµµυ» (Γιάννης Ρίτσος, «Τρακτέρ», 1934) Ο νεαρός καλλιτέχνης άλλαξε επαγγέλματα, δεν άλλαξε ωστόσο ποτέ αντικείμενο πάθους. Η ποίηση υπήρξε για εκείνον η μόνιμη, βαθύτατη αγαπημένη. Στην εκπληκτική ποιητική του πορεία, ο Γιάννης Ρίτσος ανακάλεσε πολλές φορές στοιχεία από το θέατρο. Έγραψε μέχρι και συνθέσεις που, αν και ποιητικές, παρουσιάζονται συχνά στη σκηνή. Έγραψε και αμιγή θεατρικά έργα, γεμάτα ποιητικότητα. Περίπου μισό αιώνα μετά τους πρώτους τυπωμένους σε βιβλίο στίχους, στα 1985, ο ποιητής γράφει μια συλλογή με κεντρικό στοιχείο τον απόηχο από ένα άδειο θέατρο. Τίτλος της: «Υπερώον». Η συλλογή, που παρέμενε ανάμεσα στις δεκάδες ανέκδοτες τις οποίες ο ίδιος είχε επιλέξει να εκδοθούν, θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες, ανήμερα της επετείου του θανάτου του ποιητή (11 Νοεμβρίου). Η αγαπημένη του κόρη Έρη επέλεξε, όπως μας είπε, την έκδοσή της όχι σε τόμο, όπως γινόταν μέχρι τώρα, αλλά ξεχωριστά. Η κ. Ρίτσου και οι εκδόσεις Κέδρος, από τις οποίες εκδίδεται ολόκληρο το έργο του Γιάννη Ρίτσου, μας παραχώρησαν δύο ποιήματα από το «Υπερώον» για προδημοσίευση. Πρόκειται για τα ποιήματα «Δείλι» και «Απογύμνωση» και τα παρουσιάζουμε με φωτογραφική αναπαραγωγή του χειρογράφου. «Μετά την παράσταση έμεινε κρυφά στο υπερώον / στα σκοτεινά. / Η αυλαία ολάνοιχτη. / Εργάτες της σκηνής, φροντιστές, ηλεκτρολόγοι ξεστήνουνε τα σκηνικά, / μετέφεραν στο υπόγειο ένα μεγάλο γυάλινο φεγγάρι, / σβήσαν τα φώτα, έφυγαν, κλείδωσαν τις πόρτες. / Σειρά σου τώρα, χωρίς φώτα, χωρίς σκηνικά και θεατές, / να παίξεις εαυτόν». Το ποίημα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το κεντρικό της συλλογής. Άλλωστε, ο τίτλος του είναι δηλωτικός: «Στο υπερώον». Στον εξώστη, δηλαδή, από όπου μπορείς να κατοπτεύεις το άδειο πλέον θέατρο, τη ζωή σου που αδειάζει. Το «Υπερώον» γράφεται τον Μάρτιο του 1985. Εβδομήντα δύο ποιήματα σε 21 μέρες, από την 1η έως την 21η του μήνα. Ο Ρίτσος έχει ακόμη ακμαίες τις ποιητικές του δυνάμεις. Γι’ αυτό και η β’ γραφή συντελείται, τάχιστα, εντός του Απριλίου.

Ερωτήματα για κορυφαία υπαρξιακά και οντολογικά ζητήματα Ακμαίος ποιητικά, ωστόσο με ενσυναίσθηση της βιολογικής φθοράς. Στο «Υπερώον», μέσα στην ένδοξη περίοδο της μεταπολίτευσης, στην οποία οι κομμουνιστές, οι σύντροφοί του, δρουν δυναμικά και – επιτέλους – νόμιμα (το ΚΚΕ έχει νομιμοποιηθεί τα αμέσως προηγούμενα χρόνια), ο ποιητής έχει τον καιρό και τη διάθεση να ερευνήσει και πάλι μέσα του – κατά το αρχαίο «ένδον σκάπτε». Για την ακρίβεια, δεν σταμάτησε ποτέ. Κάθε φορά, όμως, ανακαλύπτει καινούργιους θησαυρούς, χάσματα, ρωγμές, χαλάσματα, αμφιβολίες και βεβαιότητες, ένδοξες νίκες και ήττες. Έχοντας απόλυτο έλεγχο στο έρημο θέατρο, το οποίο κοιτά εν κατόψει, ο Ρίτσος αναρωτιέται συχνά, διατυπώνει ερωτήματα ως προς τα κορυφαία υπαρξιακά και οντολογικά ζητήματα, δοκιμάζοντας απαντήσεις. Όπως στο ποίημα «Επιτέλους»: «Πριν από εσένα ήσουν εσύ; / Έξω στο δρόμο δεν περνάει κανένας. / Το φως του δωματίου πέφτει κάθετα / τονίζοντας τα ζυγωματικά, σβήνοντας το σαγόνι / μέσα στην ίδιαν απορία: «υπήρξαμε;». Έτσι / πέταξα το ποτήρι απ’ το παράθυρο. / Έτσι άκουσα τουλάχιστον κάτω στο πεζοδρόμιο τον κρότο: ‘‘υπάρχουμε’’». Η δράση, η πράξη, ορίζει την ύπαρξη. Σε όλη του τη ζωή, άλλωστε, διά της πράξης καθόριζε και καθαγίαζε τα πάντα. Δεν ήταν ποτέ απομονωμένος στον γυάλινο ποιητικό του πύργο – πώς θα μπορούσε; Η ίδια του η ζωή με τις περιπέτειες (σανατόρια, στρατόπεδα εξορίστων, τμήματα μεταγωγών) τον τοποθετούσε μέσα στον κόσμο και η ιδεολογία του μέσα στο πλήθος. Η ιδιωτικότητά του χτίστηκε με αυτά τα αντιφατικά υλικά. Το «Υπερώον», που περιγράφει ανάλογες στιγμές, αποτελεί κορυφαία έκφραση αυτής της πλευράς.

Ποιήματα «χάρτινες ασπίδες» Όταν γράφεται αυτή η συλλογή, είναι 76 ετών. Απέχουμε μόλις πέντε και μισό χρόνια από την εκδημία του. Κι ενώ έχει γράψει χιλιάδες χιλιάδων στίχους, αισθάνεται ότι ακόμη δεν έχει πει όσα θα ήθελε. Σκυμμένος πάνω στα «χαρτιά του» γράφει ποιήματα «χάρτινες ασπίδες», στίχους που πετούν ψηλά σαν χαρταετοί. Γράφει, γράφει, «ο πολυγράφος, ο ακόρεστος», με την επιμονή και την κατάνυξη παλιού ερημίτη. Ζωγραφίζει, με ωραία βυζαντινά γράμματα, το σύμπαν του, προσπαθώντας να είναι «ο απαρηγόρητος παρηγορητής του κόσμου». Έτσι παίρνει δύναμη, έτσι εξαιρείται από τους φυσικούς νόμους – ή, τουλάχιστον, εξαιρεί την ψυχή του, όπως σημειώνει στο ποίημα «Ο ωραίος δραπέτης»: «Φτηνό το φως, φτηνά μαγαζιά, φθηνότερα λόγια. / Άλλοι έφυγαν, άλλοι κοιμούνται, άλλοι πεθάνανε. / Κι αυτοί κι εκείνοι το ίδιο γερνάνε. / Εσύ αρνήθηκες τον γενικό κανόνα. / Άφησες πλαγιασμένο στο κρεβάτι σου το ομοίωμά σου / μην καταλάβουν πως εσύ πλανιέσαι / στο μέγα δάσος, άοπλος κυνηγός, / φορώντας τις λευκές σου μπότες». Περισσότερα, σε λίγες μέρες στα βιβλιοπωλεία.

04/24 Συνέντευξη

31/10 -6/11

ποντικιart

www.topontiki.gr

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

«Μικροπολιτική της ξεφτίλας

η θεωρία των δύο άκρων» Χρυσούλα Παπαϊωάννου Φωτό: Γιάννης Μαργετουσάκης

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΤΖΟΥΡΑ ΚΑΦΕ Δεν πρόλαβε να πιει ούτε μια γουλιά από τον καφέ του. Μιλούσε γρήγορα και σταθερά με συμπυκνωμένο λόγο. Κάτω από χαμηλό φωτισμό και χαμηλωμένη μουσική, στο μπαράκι που έχει στα Εξάρχεια, το «Πινόκιο». Σε ένα καναπεδάκι στη γωνία είπαμε πολλά. Όταν, όμως, τελείωσε η κουβέντα μας, δεν άντεξα και τον ρώτησα: «Πώς διατηρείς τη φωνή σου αναλλοίωτη τόσα χρόνια;». Γέλασε και μου ’δωσε την απάντησή του. «Καπνίζω κάθε μέρα τέσσερα πακέτα τσιγάρα. Πίνω ποτά, ξενυχτώ, γυρίζω σπίτι ξημερώματα. Με λίγα λόγια, ζω τη ζωή μου».

Μνημόνιο, τρόικα, μετανάστες, αγώνες, επανάσταση και μοναξιά. Όλες αυτές οι λέξεις, οι έννοιες και τα ζητήματα προέκυψαν στη συνέντευξη που κάναμε με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, «ετοιμοπόλεμο» πάντα για μια κουβέντα που αγγίζει όλα τα τρέχοντα και όλα τα δύσκολα. Είναι, όμως, και ο κορμός του προγράμματος που κάνει κάθε Σάββατο στον Σταυρό του Νότου. Μια τρίωρη και βάλε διαδρομή στις μεγάλες του επιτυχίες, τις πιο γνωστές, αλλά και τις λίγο πιο κρυφές, με παρεμβολές, κρίσεις και σκέψεις, που κορυφώνονται με το σπουδαίο «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» και την προτροπή του Παπακωνσταντίνου «να γυρίσουμε λίγο πίσω για να δούμε πώς θα πάμε μπροστά». Ο ίδιος, πάντως, δεν ξέμεινε ποτέ πίσω. Ακόμα και το παρελθόν του, το μουσικό του παρελθόν, γινόταν πάντα το όχημα της εκάστοτε νεολαίας για να δηλώσει παρουσία Είστε ο πιο αγαπητός καλλιτέχνης της εκάστοτε νεολαίας. Τι σας λένε σήμερα οι νέοι άνθρωποι, έτσι όπως είναι η κατάσταση; Τι αφουγκράζεστε; Είμαι κοντά στους νέους επειδή εγώ θέλω να είμαι νέος, ανεξάρτητα από τη φυσική μου ηλικία. Θέλω να διεκδικώ, να διαμαρτύρομαι, να εναρμονίζομαι με τους αγώνες τους για μία καλύτερη ζωή. Γιατί ετούτη εδώ δεν είναι ζωή. Συμμερίζομαι τις ανάγκες τους, τις αγωνίες, το μέλλον που διαγράφεται μπροστά τους. Έχω τεντωμένες τις κεραίες μου, σαν να ήμουν τώρα έφηβος και διεκδικούσα κι εγώ το μέλλον μου. Τι ακούω λοιπόν… Οι νέοι είναι τα παιδιά που ονειρεύονται, τα παιδιά που δεν τρώνε τη φόλα, τα παιδιά που τα θέλουν όλα, όπως λέει και το τραγούδι. Λασπολογούνται, όμως, ακατάσχετα για τις διεκδικήσεις και τους αγώνες τους. Τους βαφτίζουνε βρομιάρηδες, χούλιγκαν, αναρχικούς… Σε οποιαδήποτε διαμαρτυρία κάνουν στο κέντρο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης εμφανίζονται ξαφνικά από τη μία οι εντεταλμένοι κουκουλοφόροι κι από την άλλη οι κουκουλοφόροι με τα κράνη, τα ΜΑΤ. Ανταλλάσσουν μεταξύ τους πέτρες και φωτιές. Οι γονείς βλέπουν τον χαμό στο κέντρο και φωνάζουν: «Πού πας, παιδί μου, γίνεται χαμός, κάτσε εδώ». Ε, αυτός είναι ένας τρόπος με τον οποίο σαμποτάρουν τις κινητοποιήσεις τους. Ο άλλος τρόπος είναι με τα Μέσα Μαζικής Ύπνωσης ή Επικοινωνίας, όπως τα λένε άλλοι. Στη συντριπτική τους πλειονότητα παίρνουν το μέρος του κράτους και λασπολογούν κι αυτά ασύστολα. Με αποτέλεσμα οι νέοι να είναι απομονωμένοι και να προσπαθούν μεταξύ τους να κάνουν κάτι. Εν τω μεταξύ δεν υπάρχει παραδοσιακός φορέας να καλύψει τους νέους – θα το δείτε αυτό και στις εκλογές, όπου υπερισχύουν οι ανεξάρτητοι. Τα κόμματα έρχονται πίσω από τους νέους αντί να είναι μπροστά. Τα παραδοσιακά κόμματα. Μιλάω για την Αριστερά. Δυστυχώς το καλύτερο έμψυχο υλικό της Ελλάδας είναι καταδικασμένο στον μαρασμό. Πιστεύετε ότι η Αριστερά έχει απογοητεύσει η ίδια τους νέους; Μετά τον Εμφύλιο, ο ΕΛΑΣ ήταν περίπου 80%. Επομένως, έχω ένα απλό ερώτημα: Γιατί η Αριστερά σήμερα δεν έχει το 80%; Θα ήταν τελείως δικαιολογημένο με τέτοια ζωή που ζούμε. Τελικά, όμως, μάλλον δεν το πιστεύουμε. Και για αυτό δεν ευθύνονται οι άνθρωποι, αλλά η ίδια η Αριστερά, που δεν βρίσκει τρόπο επικοινωνίας με τους ανθρώπους και είναι εσωστρεφής συνεχώς κοιτάζοντας τα μαγαζιά της, το καθένα ξεχωριστά. Είναι οι συνδικαλιστές, τα στελέχη, οι μισθοφόροι, που δεν θέλουν να χάσουν τη δουλειά τους. Τα κόμματα πλέον είναι επαγγελματικοί οίκοι. Βλέπεις ότι τα κινήματα απέναντι στους G8 – Σιάτλ, Νέα Υόρκη, Γένοβα, Θεσσαλονίκη – δεν γίνονται από τα παραδοσιακά κόμματα, αλλά από εξωκοινοβουλευτικά, από ομάδες αγωνιστών, οικολόγων κ.τ.λ. Τραγουδούσατε πριν από 25 χρόνια στον «Γάτο» τους εξής στίχους: «Βγήκε λοιπόν σεργιάνι το χαβιεδότσουρμο, αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό». Ήταν προφητικό σε σχέση με όσα ζούμε σήμερα με τη Χρυσή Αυγή; Βεβαίως, αν και οι στίχοι δεν αναφέρονταν στη Χρυσή Αυγή, γιατί τότε ήθελαν να δείξουν ότι είναι παράνομοι. Θα σας πω απλά το εξής: Δεν υπάρχει σοβαρό καπιταλιστικό κράτος που να μην έχει το παρακράτος του. Σε αυτό το παρακράτος, λοιπόν,

αναφέρεται εκείνο το τραγούδι. Όπως και σήμερα. Η Χρυσή Αυγή, βάσει όσων είπα προηγουμένως, είναι ένα δημιούργημα της ίδιας της βίας. Η βία φέρνει τη βία. Η Χρυσή Αυγή εκμεταλλεύτηκε τις συνθήκες καλύτερα από την Αριστερά. Οι άνθρωποι έπεσαν στην παγίδα γιατί δεν γνωρίζουν τι είναι φασισμός και ναζισμός. Η Χρυσή Αυγή είχε μια παρουσία και πολλοί σκέφτηκαν να την ψηφίσουν από εκδίκηση ή αντίδραση. Χωρίς να είναι πολιτικοποιημένοι. Από την άλλη, όμως, βγαίνει ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και υποστηρίζει τη θεωρία των δύο άκρων, εξισώνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή. Τι να σας πω. Ούτε η 17η Νοέμβρη δεν «έπιασε» ως άκρο της Αριστεράς. Από εδώ καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι λάσπη για να πούνε ότι ένα είδος ναζισμού είναι η Αριστερά. Είναι αχαρακτήριστο και ηλίθιο. Μικροπολιτική της ξεφτίλας η θεωρία των δύο άκρων. Νιώθετε ότι βάλατε ποτέ «νερό στο κρασί σας»; Ότι επαναπαυτήκατε; Δεν ξεκουράστηκα ποτέ. Αν νιώσω αυτή την ανάγκη, θα πάω να πιάσω ουρά για το νεκροταφείο. Είμαι ενεργός πολίτης και θα συνεχίσω με οποιονδήποτε τρόπο. Αν δεν μπορώ να τραγουδώ, θα γράφω για άλλους. Θα είμαι στις πορείες, όπως ήμουν σε όλη μου τη ζωή. Δεν μπορείς να γυρίζεις την πλάτη σου σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Είναι επιτακτική ανάγκη ο καθένας να πάρει θέση απέναντι στα πράγματα. Από τον Αριστοτέλη μέχρι την «Ασκητική» του Καζαντζάκη. Εμείς φταίμε για όλα. Μαζί τα φάγαμε; Για την ευθύνη που λέτε. Όχι. Αυτοί τα έφαγαν μόνοι τους. Δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη ηλιθιότητα από αυτή που είπε ο Πάγκαλος. Από πού και ώς πού τα φάγαμε μαζί; Έφαγε τίποτα ο πατέρας μου; Έφαγε τίποτα ο αδερφός μου; Φάγατε ή δανειστήκατε ποτέ εσείς λεφτά από την τρόικα, τους δανειστές, τους ληστές, τους νταβατζήδες; Αυτοί τα φάγανε. Αυτοί τα μοιράσανε στους συνέταιρους. Αυτοί και οι ημέτεροί τους. Και να σταματήσουν να σπέρνουνε τύψεις στον λαό και ενοχές. Τρία χρόνια μνημόνιο, τρία χρόνια τρόικα. Τι περιμένετε από εδώ και στο εξής; Περιμένω μόνο την παγκόσμια επανάσταση. Πες με ρομαντικό, πες με ό,τι θέλεις. Αν δεν περιμένω την παγκόσμια επανάσταση, θα αναγκαστώ να είμαι μοιρολάτρης, να σκύβω το κεφάλι και να λέω βαράτε ακόμα πιο πολύ. Ραγιαδισμός. Όπως συμβαίνει τώρα. Δεν πρόκειται να ξεκινήσει κάτι από εδώ. Είναι παγκόσμιο πια το πράγμα. Το κεφάλαιο έχει παγκοσμιοποιηθεί. Πρέπει να παγκοσμιοποιηθούν και οι αγώνες. Εκατό οικογένειες κυβερνούν όλο τον κόσμο, με τους συνεταίρους τους και έχουν ορίσει τοποτηρητές, θλιβερούς λογιστές πολιτικούς. Μέσα από το μνημόνιο, από αυτήν την παράδοση άνευ όρων, δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πράγματα. Θα πηγαίνουν προς το χειρότερο. Ένα μικρό παιδί που πηγαίνει στην Γ’ Δημοτικού και κάνει μερικές απλές πράξεις θα καταλάβει ότι δεν βγαίνει. Δύο και δύο κάνουν τέσσερα, δεν κάνουν οχτώ.

ποντικιart

31/10 -6/11

Συνέντευξη 05/25

www.topontiki.gr

ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ Είδαμε πρόσφατα, με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, καλλιτέχνες της low bap και του hip hop να ενώνουν δυνάμεις ενάντια στον φασισμό. Πιστεύετε ότι οι καλλιτέχνες μπορούν να βοηθήσουν σε τέτοιες καταστάσεις; Έχω πει πολλές φορές ότι το τραγούδι δεν λύνει το πρόβλημα. Απλώς δίνει κουράγιο σε αυτούς που αγωνίζονται. Τους λέει ότι σας νιώθουμε, σας καταλαβαίνουμε, είμαστε μαζί σας, συνεχίστε και εμείς θα είμαστε εδώ. Εμψυχώνει τους αγωνιστές. Αυτή είναι η μία, η πρακτική πλευρά. Η άλλη είναι ότι προάγει τον πολιτισμό. Και όταν έχουμε πολιτισμένους και καλλιεργημένους πολίτες δεν άγονται και φέρονται τόσο εύκολα.

«Το θέμα δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά οι γραμμές και οι πρακτικές ενός κόμματος. Άλλο η θεωρία, άλλο η πρακτική. Τις περισσότερες φορές δεν συμβαδίζουν. Δεν μπορείς να κατεβαίνεις με μαρξιστικά τσιτάτα, όπως ο Τσίπρας, και να λες τώρα θα διαπραγματευτώ με την τρόικα. Θα κάνω καλύτερη διαπραγμάτευση. Αυτό έλεγε και ο Σαμαράς, αυτό έλεγε και ο Γιώργος Παπανδρέου. Αν πας να λύσεις το πρόβλημα μέσα από την ίδια την τρόικα τι θα ζητήσεις; Τα προβλήματα λύνονται μόνο μέσα από παγκοσμιοποιημένους αγώνες» Σήμερα τι χαιρετίσματα θα στέλνατε στην εξουσία; Αυτά που έστελνα πάντα. Αυτό το τραγούδι δεν αναφέρεται σε μία συγκεκριμένη εξουσία. Στέκεται απέναντι στην εξουσία που κουβαλάμε από τη γέννησή μας, σαν κυτταρική μνήμη. Από το «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;». Εκεί στηρίχτηκε το σύστημα και στην προσπάθεια ανέλιξης του καθενός στην κοινωνική ιεραρχία. Στο reality «Big Brother» είχαν κλείσει ορισμένους ανθρώπους για να δείξουνε ποιος είναι ο πιο σπουδαίος σε μια παρέα χωρίς να έχει κανένας κανένα αντικείμενο. Κι όμως, πήγαιναν άνθρωποι γιατί ήθελαν να βρουν ταυτότητα, αναγνωρισιμότητα. Γιατί η ταυτότητά μας είναι χαμένη, είμαστε πλέον αριθμοί. Όταν ηγήθηκε του ΣΥΡΙΖΑ ένας νέος άνθρωπος, ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είχατε ελπίδα για την Αριστερά; Το θέμα δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά οι γραμμές και οι πρακτικές ενός κόμματος. Άλλο η θεωρία, άλλο η πρακτική. Τις περισσότερες φορές δεν συμβαδίζουν. Δεν μπορείς να κατεβαίνεις με μαρξιστικά τσιτάτα, όπως ο Τσίπρας, και να λες τώρα θα διαπραγματευτώ με την τρόικα. Θα κάνω καλύτερη διαπραγμάτευση. Αυτό έλεγε και ο Σαμαράς, αυτό έλεγε και ο Γιώργος Παπανδρέου. Αν πας να λύσεις το πρόβλημα μέσα από την ίδια την τρόικα τι θα ζητήσεις; Τα προβλήματα λύνονται μόνο μέσα από παγκοσμιοποιημένους αγώνες. Κάποτε τραγουδούσατε «σας αγαπάω, μα δεν παντρεύομαι» και πρόσφατα τραγουδήσατε «να κοιμηθούμε αγκαλιά». Τι σηματοδοτεί η αλλαγή; Ότι ο Βασίλης

Παπακωνσταντίνου με τα χρόνια έγινε πιο political correct; Και τότε ήταν το «σας αγαπάω, μα δεν παντρεύομαι», αλλά από την άλλη υπήρχε το «σ’ ακολουθώ, στην τσέπη σου γλιστράω, σα διφραγκάκι τόσο δα μικρό». Συμβαδίζουν οι αντιστάσεις και οι αγώνες, μα και ο έρωτας. Κινούνται με βάση την ανθρώπινη διάσταση, η οποία είναι καταδικασμένη. Να φύγουμε από τους αριθμούς που έχει ο καθένας στο κούτελό του. Είναι όλοι πια φακελωμένοι σε όλο τον κόσμο. Έχουμε ανάγκη το «να κοιμηθούμε αγκαλιά», γιατί μας έχει λείψει. Γιορτάζετε τα 40 χρόνια στο τραγούδι. Τι κρατάτε και τι πετάτε; Είμαι ο μοναδικός που συμβαδίζει η καλλιτεχνική του πορεία με τη φυσική του ηλικία. Είχα στούντιο στην κοιλιά της μαμάς και βγήκα με το cd στο χέρι. Σε μια τέτοια ζωή δεν μπορείς να πετάξεις τίποτα. Σου έρχονται όλα από μόνα τους, σου λένε συνέχισε. Δεν γίνεται να τα αφήσεις όλα αυτά. Αυτό που εισπράττω από την κουβέντα μας είναι ότι αντιμετωπίζετε τη δουλειά σας με μια έννοια ευθύνης και κοινωνικής υποχρέωσης. Σαν να μιλάει ένας γιατρός… Μα αυτό είναι ο καλλιτέχνης. Είναι σαν τον Γιατρό Χωρίς Σύνορα. Αυτός που δίνει όλες του τις δυνάμεις. Και νιώθει ότι και πάλι κάτι ακόμα θα μπορούσε να δώσει ενώ είναι εξαντλημένος. Είναι σαν τον γιατρό που στον πόλεμο δεν κοιμάται ποτέ. Και τώρα πόλεμο έχουμε, και μάλιστα πιο ύπουλο από ποτέ.

Είστε φύσει και θέσει υπέρ της νεολαίας. Όταν, όμως, ξεκινούσατε την καριέρα σας, η νεολαία ήταν πιο επαναστατική... Ήταν πιο πρόσφατη η δικτατορία και οι αγώνες του Πολυτεχνείου, και πολιτικοποίησαν τους νέους που ήταν από 15 μέχρι 30 ετών. Τι έγινε όμως στη συνέχεια; Εκείνοι που γεννήθηκαν τότε, στη Μεταπολίτευση, σήμερα θα είναι περίπου 30 - 40 ετών. Μέχρι να μπουν στη ζωή πέρασαν 10 χρόνια και εν τω μεταξύ ο κόσμος άλλαξε εντελώς. Ξέχασαν τα Πολυτεχνεία, τις εξορίες. Το έριξαν στη μόδα, το new lifestyle, τα περιοδικά της μόδας και της ξενομανίας, τους κοιλιακούς, τα μπούτια, τις μοντέλες, τα ριάλιτι, το εύκολο όνειρο. Ο πήχης αξιών πήγε στα… υπόγεια. Αυτοί είναι οι σημερινοί 45άρηδες που δεν πολιτικοποιήθηκαν και το μέλημά τους ήταν να αγοράσουν το πιο ακριβό κουστούμι, να φαίνεται η φίρμα και να μην την κόβουνε. Βλέπαμε υπουργούς κυβερνήσεων να γλεντάνε στα μπουζούκια, να τα αποκαλούν βωμό πολιτισμού και να τους πετάνε σουτιέν στο κεφάλι. Για αυτό σήμερα είμαστε χειρότερα από ό,τι επί τουρκοκρατίας και δεν σηκώνει κανείς κεφάλι. Γιατί δεν ξέρει κανείς τι είναι Αριστερά, τι είναι Κέντρο, τι είναι Δεξιά, τι φασισμός και τι Χρυσή Αυγή.

06/26 Σινεμά

31/10 -6/11

ποντικιart

www.topontiki.gr

«Κον-Τiκι»

òòòòò Εξαιρετική òòòò Πολύ καλή òòò Καλή òò Βλέπεται ò Μέτρια ò Μην τη δείτε

«Η ζωh της Αντeλ»

Οι εταιρείες διανομής φέρουν την ευθύνη για έκτακτες αλλαγές στις ημερομηνίες προβολής των ταινιών.

«Τα βeλη του eρωτα»

Ένας βραβευμένος λεσβιακός έρωτας Τόσα και τόσα ακούσαμε για αυτή την ταινία. Ήρθε η ώρα να δούμε στις αίθουσες την περίφημη «Ζωή της Αντέλ» με την ελληνικής Κωνσταντίνος Σαμαράς καταγωγής πρωταγωνίστρια Αντέλ Εξαρχόπουλος Η ζωή της Αντέλ

Σκηνοθεσία: Αμπντελατίφ Κεσίς Πρωταγωνιστούν: Αντέλ Εξαρχόπουλος, Λεά Σεντού, Ζερεμί Λαέρτ Η ταινία που κέρδισε τον φετινό Χρυσό Φοίνικα δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, καθώς έχει καταφέρει να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας για πολλούς και διάφορους λόγους: πέρα από τη βαρυσήμαντη βράβευσή της από μια επιτροπή με πρόεδρο τον Στίβεν Σπίλμπεργκ, το φιλμ του Αμπντελατίφ Κεσίς («Κους κους με φρέσκο ψάρι», «Μαύρη Αφροδίτη») έδωσε τροφή για άφθονα σχόλια χάρη στις εκτεταμένες σκηνές λεσβιακού σεξ ή τις φωνές διαμαρτυρίας συνεργείου και πρωταγωνιστριών ενάντια στον «τύραννο» σκηνοθέτη. Κι όμως, όσο δύσκολο κι αν είναι πια, «Η ζωή της Αντέλ» απαιτεί από τον θεατή ένα παρθένο βλέμμα απέναντι στο πορτρέτο μιας έφηβης κοπέλας, που αφυπνίζεται κι ενηλικιώνεται μέσα από τον έρωτά της για μια λίγο μεγαλύτερη γυναίκα. Ο Κεσίς παρακολουθεί την ηρωίδα του σε «φέτες ζωής», δοσμένες με το γνωστό νατουραλιστικό στιλ που φέρνει την κάμερα σε απόσταση αναπνοής από τα πρόσωπα, και με μια τρίωρη διάρκεια που μοιάζει ζωτικής σημασίας για την κατάκτηση της οικειότητας με τους χαρακτήρες. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η ικανότητά του να αντλεί ό,τι πιο «αληθινό» από τους ηθοποιούς του και να τους εντάσσει σε ένα σύνολο ρέον και συνεπές είναι σίγουρα εντυπωσιακή. Το στιλ του Κεσίς μπορεί να μην είναι σε καμία περίπτωση καινοτόμο, αλλά υπηρετείται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν είναι τυχαίο πως δίπλα στην ούτως ή άλλως εκθαμβωτική Αντέλ Εξαρχόπουλος η Λεά Σεντού πείθει για πρώτη φορά ότι είναι ηθοποιός αξιώσεων και λεπτών αποχρώσεων. Ακολουθώντας με ευκολία τους παλμούς και την αληθοφάνεια του τρίωρου χρονικού, μπορεί κανείς να προσπεράσει αρκετές από τις πονηρές τακτικές του σκηνοθέτη. Τι εννοούμε; «Η ζωή της Αντέλ» προσπαθεί να αφηγηθεί μια νεανική επανάσταση, μια πρώτη γνωριμία με την κατάργηση των συμβάσεων, παραμένοντας κατά βάθος εξαιρετικά συντηρητική και προσκολλημένη σε μια μορφή πολιτικής ορθότητας. Ο νατουραλισμός του Κεσίς είναι επί της ουσίας δεσμευμένος σε μια εξαιρετικά σχηματική δραματουργία, που προσπερνά τις άβολες ή αμφιλεγόμενες στιγμές για να κρατήσει μια εικόνα καλλιγραφική, όπου οι αιχμές έχουν στρογγυλευτεί σημαντικά. Κι αν οι περίφημες σκηνές του σεξ Η ζωή της Αντέλ òòò μας χρησιμεύουν εδώ ως παράδειγμα, δεν είναι τόσο Ο φετινός Χρυσός Φοίνικας αφηγείται τον έρωτα για την εξόφθαλμα ηδονοβλεπτική διάθεση του σκηδύο κοριτσιών με μπόλικη ρεαλιστική ορμή, άλλο νοθέτη όσο για την απροθυμία του να τις εκμεταλλευτόσο καθωσπρεπισμό και λίγη ηδονοβλεψία τεί ως μια διαδικασία ανακάλυψης, ως ένα ταξίδι που δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει.

Machete: η επιστροφή

Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ Πρωταγωνιστούν: Ντάνι Τρέχο, Άμπερ Χερντ, Μελ Γκίμπσον

Πιστό στη λογική της b-movie νοσταλγίας, που τυπικά εγκαινιάστηκε με το δίπτυχο «Grindhouse», το νέο φιλμ του Ροντρίγκεζ προεκτείνει τις περιπέτειες του σκληρού πρώην πράκτορα σε ένα πανδαιμόνιο που θέλει να είναι καλτ και δεν το κρύβει. Η φτηνή και σέξι δράση φυσικά στέκεται πάνω από οποιοδήποτε πρόσχημα πλοκής, οι ποπ αναφορές δίνουν και παίρνουν, ενώ μπροστά από την κάμερα παρελαύνουν σχεδόν οι πάντες, από τον Αντόνιο Μπαντέρας μέχρι τη Lady Gaga. Μια συστηματική υπεράσπιση του κακού γούστου, που μπορεί ως ιδέα να ακούγεται απελευMachete: η επιστροφή òò θερωτική και να προκαλεί μικρές ανατριχίλες, όμως στην πεΟ σκληρός Ματσέτε βουτά ξανά σε ρίπτωση του Ροντρίγκεζ (που δεν μπορεί ποτέ να φτάσει την έναν καλτ πανζουρλισμό και ο Ροντρίπολυφωνική αισθητική του – κολλητού του – Ταραντίνο) μοιγκεζ μας προσφέρει μια από τα ίδια άζει να επαναλαμβάνει τον εαυτό της με εμφανή επιτήδευση.

Κον-Τίκι

Σκηνοθεσία: Γιοακίμ Ρόνινγκ, Έσπεν Σάντμπεργκ Πρωταγωνιστούν: Παλ Σβερ Χάγκεν, Άντερς Μπάασμο Κρίστιανσεν, Γκούσταφ Σκάρσγκαρντ Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία που θαρρείς πως συνέβη για να εμπνεύσει το σινεμά, το «Κον-Τίκι» αφηγείται την ιστορία ενός ηρωικού πληρώματος που αποφασίζει να ταξιδέψει από το Περού στην Πολυνησία με μια σχεδία. Στόχος του, να αποδείξει πως η Πολυνησία κατοικήθηκε από Περουβιανούς. Οι Ρόνινγκ και Σάντμπεργκ θα μετατρέψουν τις περιπέτειες του πληρώματος σε κινηματογραφικό θέαμα, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη μέθοδο αντιμετώπισης των πολλών και σοβαρών προβλημάτων επιβίωσης. Κι αν αυτό αρκεί για να γεμίσει με εικόνες ένα ανιαρό βράδυ, είναι επίσης εμφανές πως η ιστορία του Κον-Τίκι θα άξιζε μια λιγότεΚον-Τίκι òò ρο μονοκόμματη προσέγγιση, που να αναδεικνύει τις εμμονές Από το Περού στην Πολυνησία πάνω και τις ιδιαιτερότητες των ηρώων της ακόμα κι αν χρειάζεται σε μια σχεδία. Θέαμα και ηρωισμός σε μια ιστορία που ζητά κάτι παραπάνω να τους υπονομεύσει.

Προbaλλεται ακoμη Τα βέλη του έρωτα

Σκηνοθεσία: Τζος Ράντνορ Πρωταγωνιστούν: Ζακ Έφρον, Τζος Ράντνορ, Ελίζαμπεθ Όλσεν Ο 35χρονος Τζέσι επιστρέφει στο κολέγιο Κένιον, στη μεθόριο του Οχάιο, για να επισκεφτεί έναν παλιό του καθηγητή. Τότε είναι που θα γνωρίσει τη 19χρονη Ζίμπι, μια ιδεαλίστρια δευτεροετή. Και οι δύο μοιράζονται το πάθος του διαβάσματος κι ανταλλάσσουν γράμματα όταν ο Τζόσι επιστρέφει στη δουλειά του στη Νέα Υόρκη. Κι ενώ η Ζίμπι αισθάνεται πάθος για τη σχέση τους, ο Τζέσι κάνει δεύτερες σκέψεις για τη διαφορά ηλικίας ανάμεσά τους.

31/10 -6/11

ποντικιart

Βαρόμετρο 07/27

www.topontiki.gr

Η αρχαιολογική υπηρεσία δεν έχει λεφτά ούτε για βενζίνη, εργαζόμενοι βγαίνουν σε διαθεσιμότητα, την ώρα που άλλοι προσλαμβάνονται μέσω ΜΚΟ με συμβάσεις δουλοπαροικίας, σωστικές ανασκαφές δίνονται σε ιδιωτικές εταιρείες. Ένα σενάριο επιτυχίας του υπουργείου Πολιτισμού

Το ξεπούλημα, η κάθαρση και ο... γύφτος Δήμητρα Μυρίλλα

Από λογιστική σκοπιά είναι πράγματι εντυπωσιακό. Ξεπουλάς όσο όσο την περιουσία σου για να βάλεις χρήματα στα ταμεία και αμέσως μετά κάνεις χρήση αυτής της ξεπουλημένης περιουσίας ως νοικάρης για 20 χρόνια. Αυτό ακριβώς συνέβη και με το κτήριο της οδού Μπουμπουλίνας, που στεγάζει το υπουργείο Πολιτισμού. Υπάρχουν λεφτά στα ταμεία για αρχαιολογικά έργα, αλλά δεν εκταμιεύονται, είτε γιατί απαγορεύει η κομαντατούρ - τρόικα τις προσλήψεις έκτακτου προσωπικού είτε γιατί μπλοκάρονται στην απαραίτητη Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου, που πρέπει να τις εγκρίνει. Παραδείγματα; Το Κάστρο Λεονταρίου στην Αρκαδία και το Κάστρο της Ακροκορίνθου έχουν από 600.000 ευρώ το καθένα μέσω του Ταμείου Πυρόπληκτων, αλλά λιμνάζουν. Στο μεταξύ οι υπηρεσίες του ΥΠΠΟ δεν έχουν λεφτά για φως, νερό, τηλέφωνο, βενζίνη, αλλά οι «τεμπέληδες», «βολεμένοι» και άλλα τινά κοσμητικά που τους έχουν αποδοθεί υπάλληλοι βάζουν από την τσέπη τους και υποχρεώνονται σε φίλους, αν για παράδειγμα χαλάσει ένας υπολογιστής, λέει ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων. Τα χρήματα για σωστικές ανασκαφές φτάνουν για Οκτώβριο, παλεύοντας να λυθεί ο γόρδιος δεσμός με τις προσλήψεις φτάνει ο Νοέμβριος, χειμώνα δεν γίνονται ανασκαφές, το έτος κλείνει, το Λογιστήριο του Κράτους ζητάει πίσω τα χρήματα εφόσον δεν χρησιμοποιήθηκαν και μετά έρχονται και σου λένε «είδες που δεν τα χρειαζόσουν; Δεν θα ξαναπάρεις». Δηλαδή, είσαι σπίτι σου, δεν τρως, δεν πίνεις, δεν ανοίγεις φώτα και βρύσες και έτσι σου μένουν λεφτά. Αυτό είναι το πρωτογενές πλεόνασμα. Και ενώ λεφτά δεν υπάρχουν, ω του θαύματος υπάρχουν για να τα παίρνουν οι ΜΚΟ να κάνουν προσλήψεις δουλο-

πάροικων και όχι εργαζόμενων και φυσικά να βγάζουν και τα τυχερά τους, ήτοι 5% κέρδος ανά κεφάλι. Υπάρχουν και για την ιδιωτική εταιρεία που θα κάνει σωστική ανασκαφή στην Αστυπάλαια, η οποία δεν γινόταν επειδή δεν υπήρχαν λεφτά!

«Ράβδος στη γωνία, άρα βρέχει» Έκπληκτοι, λοιπόν, παρατηρούμε την εξωφρενική αντιστροφή της λογικής και εν τέλει της πραγματικότητας, βαφτίζοντας το κρέας ψάρι και χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που υπακούν στον λογικό συνειρμό του παραλόγου «ράβδος στη γωνία, άρα βρέχει». Ας δούμε ποια είναι η ράβδος, πού είναι η γωνία και γιατί δεν θα βρέξει. Η αγοραία λογική με την οποία αντιμετωπίζεται ο πολιτισμός ως σύνολο συμβολισμών και δράσεων, αλλά και ως ζωντανό κομμάτι μέσω των ανθρώπων που τον υπηρετούν, είναι πανταχού παρούσα. Διότι στο τεράστιο πρόβλημα λειτουργίας των μουσείων, των αρχαιολογικών χώρων, των διοικητικών υπηρεσιών, η επίσημη κυβερνητική απάντηση μεταφέρεται και διά του ίδιου του πρωθυπουργού. Εγκαινιάζοντας την έκθεση σύγχρονων έργων τέχνης στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, έργα που μετά το πέρας της έκθεσης θα πουληθούν και μέρος των εσόδων θα πάει προς ενίσχυση του μουσείου, αυτό που θεώρησε σωστό να πει ο πρωθυπουργός είναι πως αυτή η διοργάνωση «συνιστά την κάθαρση μιας τραγωδίας: της πρόσκαιρης αδυναμίας της πολιτείας μας να προσφέρει έστω και λίγα σε σχέση με εκείνα που προσέφερε παλαιότερα με τον πολιτισμό μας». Συγγνώμη, αλλά θα διορθώσω τον πρωθυπουργό. Συνιστά το «ξέπλυμα» μιας σχεδόν εγκληματικής στο σώμα του πολιτισμού αδιαφορίας. Τέ-

τοιας που αναγκάζει ιστορικά ιδρύματα, όπως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, λόγω αδυναμίας να αντεπεξέλθουν στο έργο τους, να μετέρχονται τρόπους που ταιριάζουν σε εμπορικές γκαλερί, αλλά όχι σε δημόσιους θεσμούς διαφύλαξης της πολιτιστικής κληρονομιάς, προβολής και φυσικά παίδευσης.

Θα ιδιωτικοποιηθούν αρχαιολογικοί χώροι; Αντίστοιχα, όταν ο υπουργός Πολιτισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος θέλησε να ασχοληθεί με το πρόβλημα του αρχαιολογικού χώρου της Νεμέας και του τοπικού μουσείου, κατόπιν της επιστολής του καθηγητή Στέφανου Μίλερ για τη δραματική έλλειψη προσωπικού, στην εν λόγω σύσκεψη το θέμα συζητήθηκε παρουσία δύο επιχειρηματιών. Αλλά, αν με τη φύλαξη, ανάδειξη, προστασία του χώρου δεν ασχοληθεί η ίδια η Αρχαιολογική Υπηρεσία, τότε ποιος θα το κάνει; Δεν γνωρίζουμε αν σε προσωπικό επίπεδο η ηγεσία του υπουργείου απάντησε στην πρόταση του Στέφανου Μίλερ να ιδιωτικοποιηθούν αρχαιολογικοί χώροι για να σωθούν, λέγοντας ότι αυτό είναι πρωτίστως αντισυνταγματικό – μπορεί και να το έκανε –, αλλά δημόσια απάντηση δεν υπήρξε, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Όλα τα δεδομένα συνηγορούν στο γεγονός ότι το κράτος σιγά σιγά εγκαταλείπει τη μέριμνά του για τον πολιτισμό. Αντ’αυτού το πολιτιστικό αγαθό αρχίζει να εκπίπτει σε πολιτιστικό προϊόν και να περιφέρεται. Μη γελιόμαστε. Για ό,τι συνέβη με τους στίχους του Καβάφη και το Ίδρυμα Ωνάση η αιτία βρίσκεται εκεί. Στο γεγονός ότι το αρχείο ενός τόσο σημαντικού ποιητή, αντί να διεκδικηθεί από το επίσημο κράτος, αφέθηκε στα χέρια ενός ιδιωτικού φορέα. Ας μην εντυπωσιαζόμαστε από το γκλάμουρ. Ο υπουργός Πολιτισμού στο ταξίδι του στην Ουάσιγκτον για την έκθεση για το Βυζάντιο έταξε κι άλλες εκθέσεις με αντικείμενα από τα ελληνικά μουσεία. Αυτό όμως δεν συνιστά πολιτιστική πολιτική για τη δημιουργία σταθερών και αδιατάραχτων δομών. Μοιάζει περισσότερο σαν τον γύφτο που βγάζει βόλτα την αρκούδα του και της παίζει ντέφι για να χορεύει…

Ο φασισμός στο εδώλιο Αυτή η ανάκριση (δε) θα κρίνει πολλά. Έξι μάρτυρες βρίσκονται απέναντι σε τέσσερις κατηγορούμενους (η Δικαιοσύνη απέναντι στον φασισμό), μπλεγμένοι σε ένα δικαστικό παιχνίδι χωρίς ξεκάθαρο νικητή και ηττημένο. Οι έξι επιζώντες (Π. Ορκόπουλος, Τζ. Κόλλια, Θ. Γράμψας, Ε. Κοταμανίδου, Μ. Τζάνη, Γ. Γούνας) από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς στέκονται ενώπιον του ανακριτή (Κ. Καζάκος), κρατώντας μετά βίας τον θυμό και τη θλίψη τους. Το βλέμμα τους είναι σκυθρωπό και η φωνή τους τρεμάμενη όσο αναδύονται στην επιφάνεια οι φρικιαστικές μνήμες που έχουν από την παραμονή τους στο στρατόπεδο. Ο θεατής της παράστασης «Η ανάκριση» συγκινείται ακούγοντας τους μάρτυρες να αφηγούνται με ανατριχιαστική λεπτομέρεια τα βασανιστήρια που υπέμεναν, τις βάναυσες συνθήκες διαβίωσης και τον ανυπέρβλητο χλευασμό στα χέρια των Γερμανών αξιωματικών. Απηυδισμένοι ως θεατές, παρατηρούμε πως οι τέσσερις κατηγορούμενοι αξιωματούχοι των SS, Βίλχελμ Μπόγκερ (Σπ. Τσεκούρας), Χανς Σταρκ (Κ. Καζάκος), Φραντς Χόφμαν (Κ. Μπάρας) και Γιόζεφ Κλερ (Ευθ. Ξυπολητάς), παραμένουν ανεπηρέαστοι και εριστικοί προς τον ανακριτή και τους μάρτυρες. Aμφισβητούν τη γνησιότητα που εμπεριέχουν τα λεγόμενα των τελευταίων και υπερα-

σπίζουν τις ενέργειές τους, ισχυριζόμενοι πως λειτουργούσαν για το καλό της πατρίδας. Ο στενογράφος «τρέχει» ασταμάτητα, ενώ τα θύματα διηγούνται προσωπικές εμπειρίες που βίωσαν σε ένα στρατόπεδο που μόνο κόλαση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Οι αξιωματούχοι δε, αρνούνται την εμπλοκή τους σε κτηνωδίες και βιαιοπραγίες, είναι όμως αδύνατον να τους πιστέψουμε, έστω λίγο. Όχι όταν ακούς να δολοφονούνται και να βασανίζονται ανελέητα παιδιά, άντρες, γυναίκες με τρόπους που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει. Ό,τι διαγράφεται στη σκηνή δεν αποκλίνει και πολύ από την επικαιρότητα. Τη θέση αυτή έρχεται, σαν από μηχανής θεός, να ισχυροποιήσει ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος, υπενθυμίζοντας στο κοινό πως από το εδώλιο λείπουν εταιρείες και πρόσωπα πολύ πιο σημαντικά από τον Χίτλερ και μερικούς αξιωματικούς. Οι «αφανείς ήρωες» (Siemens, Krupp, General Motors, Μέρκελ) ήταν αυτοί που καλλιέργησαν τον φασισμό και τον καπιταλισμό. Το τελικό μήνυμα της παράστασης ήταν ξεκάθαρο: ο φασισμός όχι μόνο πρέπει να νικηθεί, αλλά να ξεριζωθεί.

info:

«Η ανάκριση» του Πέτερ Βάις, σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη, ανεβαίνει στο Θέατρο Τζένη Καρέζη από τις 17 Οκτωβρίου μέχρι και την Κυριακή των Βαΐων

08/28 Προβολέας

31/10 -6/11

ΠΟΝΤΙΚΙart

www.topontiki.gr

«Μόνο οι εραστές µένουν ζωντανοί»

«Miss Violence»

«Venus in Fur»

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

∆ιάσηµοι καλεσµένοι, ανεξάρτητες ταινίες Καλεσμένοι όπως ο Τζιμ Τζάρμους και ο Αλεξάντερ Πέιν κλέβουν τις εντυπώσεις στο φετινό φεστιβάλ. Ανάμεσα, όμως, στις 150 ταινίες του προγράμματος, θα βρείτε νέες κινηματογραφίες, ανεξάρτητες φωνές, σύγχρονες τάσεις, αλλά και αριστουργήματα από το παρελθόν Χρυσούλα Παπαϊωάννου

Ξεκινάει αύριο το 54ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης με ένα μεγάλο ατού: την παρουσία του Τζιμ Τζάρμους, σημαντικού δημιουργού του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά. Η έναρξη θα γίνει με την προβολή στο «Ολύμπιον» της νέας του ταινίας, «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί», μια περίεργη ιστορία αγάπης, φόρος τιμής στο είδος των ταινιών βαμπίρ, με πρωταγωνιστές την Τίλντα Σουίντον και τον Τόμ Χίντλεστον. Κι αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, η παρουσία του Αμερικανού ελληνικής καταγωγής Αλεξάντερ Πέιν κάνει και το τέλος εξίσου σημαντικό. Ο διάσημος σκηνοθέτης του αμερικανικού καλλιτεχνικού σινεμά θα έρθει και πάλι στη Θεσσαλονίκη, θα προεδρεύσει της κριτικής επιτροπής και θα είναι παρών στην τελετή λήξης (9 Νοεμβρίου), όπου θα προβληθεί η τελευταία του ταινία, «Νεμπράσκα», ένας φόρος τιμής στη γενέτειρά του. Από την αρχή μέχρι το τέλος, όμως, μεσολαβεί ένα δεκαήμερο με 150 ταινίες, αφιερώματα και καλεσμένους. Το φετινό προφίλ του φεστιβάλ είναι πιο νεανικό και ανεξάρτητο από ποτέ. Ας δούμε μερικά από τα φετινά highlights.

ΤΑΙΝΙΑ ΕΠΟΧΗΣ Και τέτοια έχει το πρόγραμμα των «Ανοιχτών Οριζόντων» και μάλιστα από έναν δημιουργό του ανεξάρτητου σινεμά, τον Κρις Έκσα. Το «The Retrieval» έχει φόντο τον αμερικανικό εμφύλιο και ήρωα ένα 13χρονο αγόρι που μια συμμορία κυνηγών κεφαλών στέλνει στον Βορρά για να εντοπίσει έναν καταζητούμενο και να τον φέρει πίσω.

ΜΙΑ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΓΙΑ LUX Η ελληνικής κα-

«Νεµπράσκα»

ΝΕΟΣ ΠΟΛΑΝΣΚΙ Κάθε καινούργια ταινία του Ρομάν Πολάνσκι φυσικά αξίζει το ενδιαφέρον. Θα δούμε το τελευταίο του πόνημα, «Venus in Fur», μεταφορά στον κινηματογράφο του ομώνυμου θεατρικού του Ντέιβιντ Ιβ. Περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες», που προτείνει κάθε χρόνο τις πιο πρωτοποριακές φωνές του παγκόσμιου κινηματογράφου. Και για του λόγου το αληθές, να μερικά ακόμα ονόματα των οποίων θα δούμε τις νέες ταινίες: Μοχάμαντ Ρασούλοφ, Χιροκάζου Κόρε Έντα, Ούλριχ Ζάιντλ, Κέλι Ράιχαρτ, Ξαβιέ Ντολάν. Στις «Ειδικές Προβολές» του τμήματος θα δούμε τον αριστουργηματικό «Δεκάλογο» του Κριστόφ Κισλόφσκι, που γυρίστηκε για την πολωνική τηλεόραση το 1988 και είναι βασισμένος στις βιβλικές εντολές.

Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΦΩΝΩΝ Είναι τίτλος ταινίας, και μάλιστα βωβής. Την υπογράφει ο Μαξιμόν Μόνιχαν, αφηγείται μια σύγχρονη ιστορία σκλαβιάς, όπου συμμετέχουν ερασιτέχνες ηθοποιοί, και έχει ηρωίδα μια έφηβη από τη Λατινική Αμερική με προβλήματα ακοής. Πρόκειται για μια νέα προσέγγιση στο πώς γίνεται μια ταινία. Περιλαμβάνεται στο νέο τμήμα των «Ανοιχτών Οριζόντων» που λέγεται «Currents» και φιλοξενεί εντελώς πειραματικές δουλειές.

ταγωγής Ιταλίδα ηθοποιός και σκηνοθέτις Βαλέρια Γκολίνο θα δώσει το «παρών» στο φεστιβάλ. Η όμορφη καλλιτέχνις θα παρουσιάσει την τελευταία της ταινία, «Μέλι», που είναι υποψήφια για το φετινό βραβείο Lux, μια πρωτοβουλία της Επιτροπής Πολιτισμού και Παιδείας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Οι άλλες δύο ταινίες που διαγωνίζονται είναι τα «Ραγισμένα όνειρα» του Φέλιξ φαν Γκρούνιγκεν και «Ο εγωιστής γίγαντας» της Κλίο Μπάρναρντ.

ΤΟ ΓΕΙΤΟΝΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ Το τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια» κάθε χρόνο έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Φέτος όμως, με το επετειακό αφιέρωμα για τα είκοσι χρόνια, που περιλαμβάνει προβολή 17 παλιότερων ταινιών, που ανέδειξαν άγνωστες κινηματογραφίες, αλλά και νέες δημιουργίες από το σινεμά των γειτόνων μας, έχει ακόμα μεγαλύτερο. Ξεχωρίζουμε τις παρουσίες στη Θεσσαλονίκη, αλλά και τις ταινίες του αγαπημένου Ρουμάνου Κορνέλιου Πορομπόϊου και του Τούρκου Ρεχά Ερντέν. Θα δούμε τις νέες τους ταινίες «Όταν βραδιάζει στο Βουκουρέστι ή Μεταβολισμός» και «Τζιν», αντίστοιχα. Ενώ μια γεύση από το… παρελθόν του βαλκανικού σινεμά μπορείτε να πάρετε με ταινίες των Τσεϊλάν, Καρανφίλ, Πούιου, Καπλάνογλου κ.ά. Το αφιέρωμα συνοδεύεται από δίγλωσση έκδοση που επιμελήθηκε ο υπεύθυνος του τμήματος Δημήτρης Κερκινός.

ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΒΙΑ Βραβευμένη στο Φεστιβάλ της Βενετίας (Αργυρός Λέοντας Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Κύπελλο Βόλπι Ανδρικής Ερμηνείας για τον Θέμη Πάνου) και πολυσυζητημένη, η ταινία «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά θα προβληθεί για πρώτη φορά σε ελληνικό έδαφος. Πρόκειται για μια ρεαλιστική σπουδή πάνω στη βία που έχει στην καρδιά της τα σκοτεινά μυστικά μιας οικογένειας. Σύγχρονες και τολμηρές είναι και

31/10 -6/11

ΠΟΝΤΙΚΙart

Προβολέας 09/29

www.topontiki.gr

«Έφυγε» η ζωγράφος Άννα Μπόµπολα Ο κόσμος της τέχνης αποχαιρέτησε την Παρασκευή μία σημαντική δημιουργό των σύγχρονων εικαστικών τεχνών. Διακριτική και σεμνή, είχε αφιερωθεί στη ζωγραφική που τόσο αγάπησε

«Βιόλα»

και νεανικό στίγµα οι υπόλοιπες ελληνικές δημιουργίες, στο σύνολο τους οκτώ: «Να κάθεσαι και να κοιτάς» του Γιώργου Σερβετά, που έχει επίσης στον πυρήνα της τη βία, «Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» της Ελίνας Ψύκου, ένα επίκαιρο σχόλιο για την ελληνική πραγματικότητα, «Wild duck» του Γιάννη Σακαρίδη κ.ά. Γεύση από τα προσεχώς του ελληνικού σινεμά θα πάρουμε στο τμήμα «Agora Works in Progress».

ΙΟΡΔΑΝΙΑ - ΕΛΛΑΔΑ - ΕΜΙΡΑΤΑ - ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ Μια πολυεθνική ταινία είναι το «Όταν σε είδα» της Ανμαρί Τζασίρ, μιας από τις πιο δραστήριες σκηνοθέτιδες του αραβικού κινηματογράφου. Διαδραματίζεται στην Ιορδανία εν έτει 1967, όταν χιλιάδες πρόσφυγες μπαίνουν από τα σύνορα με την Παλαιστίνη. Ανάμεσα στο κύμα των προσφύγων και ο 11χρονος Τάρεκ με τη μητέρα του, που μένουν σε «προσωρινά» στρατόπεδα συγκέντρωσης.

«Όταν σε είδα»

ΔΥΟ ΓΑΛΛΟΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΗ Το σινεμά τους είναι διαφορετικό, αλλά τους ενώνει η κοινή καταγωγή και η πρωτοπορία, ο ανθρωποκεντρισμός στο επίκεντρο της δουλειάς τους. Το Φεστιβάλ φέτος κάνει αφιέρωμα στην πολυπράγμονα Κλερ Σιμόν και στον εκπρόσωπο του νεότερου γαλλικού κινηματογράφου Αλέν Γκιροντί, του οποίου η ταινία «Ο άγνωστος της λίμνης» τιμήθηκε στο πρόσφατο φεστιβάλ των Καννών με το Βραβείο Σκηνοθεσίας.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ Μια ανεξάρτητη ταινία από το Μπουένος Άιρες θα προβληθεί στο φεστιβάλ. Η «Βιόλα» του Ματίας Πινιέρο ακολουθεί τη Σεσίλια, η οποία κάνει πρόβες για το έργο «Δωδεκάτη Νύχτα» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σ’ ένα μικρό θέατρο του Μπουένος Άιρες. Την ημέρα κάνει delivery με το ποδήλατό της πειρατικές ταινίες στις συνοικίες της πόλης, ενώ μπλέκει και σε ένα περίεργο ερωτικό τρίγωνο. Επτά συνολικά ταινίες θα μας μυήσουν στη σύγχρονη κινηματογραφία της Αργεντινής.

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΒΡΑΔΙΕΣ Τρεις συναυλίες θα δώσουν τον τόνο στη φετινή διοργάνωση. Ο Κωνσταντίνος Βήτα θα παρουσιάσει το έργο του Μετασχηματισμοί / Transformations live με μουσικές του Μάνου Χατζιδάκι (Δευτέρα 4 και Τρίτη 5 Νοεμβρίου, 22:00, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σκηνή Βασιλικού Θεάτρου), το συγκρότημα χάλκινων πνευστών Fanfara Transilvania θα μας ξεσηκώσει με ρομά φολκ (hora, sarba, joc, doina), καθώς και τζαζ, πανκ, τσιγγάνικα και άλλα βαλκανικά ακούσματα (Πέμπτη 7 Νοεμβρίου, 22:30, Αποθήκη Γ, Λιμάνι), ενώ ο Πάνος Μουζουράκης θα παρουσιάσει το κεφάτο και ανατρεπτικό «The Big Band Project» (Σάββατο 9 Νοεμβρίου, 23.30, Αποθήκη Γ, Λιμάνι).

Η ζωγράφος Άννα Μπόμπολα πάλεψε γενναία τόσο με τον καμβά όσο και με την ίδια τη ζωή μέχρι ν’αφήσει την τελευταία της πνοή, χτυπημένη από την επάρατο νόσο, σε ηλικία 79 ετών. Σύζυγος του εκδότη του «Έθνους» Γιώργου Μπόμπολα, ήταν μια γυναίκα διακριτική. Καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής της βρισκόταν συνειδητά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, για να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στις δύο μεγάλες της αγάπες: την οικογένεια αλλά και τη ζωγραφική. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1934. Κι όμως, ένιωθε βαθιά αγάπη για την Κρήτη, τον τόπο καταγωγής του πατέρα της, Λεωνίδα Ορφανουδάκη. Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 γνώρισε τον σύντροφο της ζωής της Γιώργο Μπόμπολα και μέσα σε λίγα χρόνια παντρεύτηκαν στον Άγιο Διονύσιο, της Αθήνας. Μαζί απέκτησαν τρία παιδιά, τη Μαρία, τον Φώτη και τον Λεωνίδα, αλλά και εγγόνια. Όσοι τη γνώρισαν από κοντά, αναγνώριζαν αμέσως την ευαισθησία της αλλά και την κατανόησή της προς τους άλλους. Ήταν σεμνή, με ήθος, ευγένεια και τρυφερότητα. Όλα τα παραπάνω αποτύπωνε και στη ζωγραφική της, μεταφέροντας πάνω στους καμβάδες, όπως η ίδια δήλωνε, τον εσωτερικό της κόσμο. Το λάδι, το κάρβουνο ή το μολύβι ήταν τα βασικά της εργαλεία με τα οποία ανέπτυξε μια ατομική και εξπρεσιονιστική τεχνοτροπία, η οποία καθοριζόταν από το χρώμα, τη δραματική και εκρηκτική έκφραση, όσο και τη θετική ενέργεια.

Από τη Νέα Υόρκη στη Μόσχα και τη Βενετία Η σχέση της με την τέχνη γεννήθηκε πριν ακόμα πιάσει η ίδια πινέλο στα χέρια της. Ξεκινώντας να συλλέγει έργα σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών δεν περιορίστηκε στην ασχολία αυτή σαν να ήταν ένα απλό χόμπι. Άρχισε να έρχεται σε επαφή μαζί με σημαντικούς δημιουργούς, παρακολουθώντας τις εκθέσεις τους και συζητώντας για ώρες γύρω από την τέχνη. Τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής δεν άργησαν να έρθουν. Ξεκίνησε στο εργαστήριο του Γιάννη Μετζικώφ, ενώ στη συνέχεια εντάχθηκε σε διάφορα γκρουπ. Ώριμη και κατασταλαγμένη πια πως η ζωγραφική ήταν το μεγάλο της πάθος άρχισε βαθμιαία να αποκαλύπτει στα έργα της ένα βαθύ αίσθημα, ώστε να κερδίσει από κοινό και κριτικούς μια σημαντική θέση στην Ιστορία των σύγχρονων εικαστικών τεχνών. Μέχρι σήμερα η Άννα Μπόμπολα έχει πραγματοποιήσει μεγάλες ατομικές εκθέσεις μόνο στο εξωτερικό. Μια επιλογή συνειδητή, ώστε να αποφευχθεί η σύνδεση του ονόματός της με τις δημιουργίες της. Η πρώτη ατομική έκθεση ήρθε στο φως διστακτικά το 1989 στην γκαλερί «Facchetti» της Νέας Υόρκης. Ενώ η μεγαλύτερη έκθεση της καριέρας της πραγματοποιήθηκε μόλις τρία χρόνια αργότερα, το 1992, στην «Art Moderne Gallery» της Μόσχας. Οι πίνακες της έκθεσής της με τίτλο «Κατάσταση» φιλοξενούνται σήμερα στο Μουσείο Πούσκιν και στο Ερμιτάζ. Στη συνέχεια ταξίδεψε ξανά στη Νέα Υόρκη, το 1993 στη «Mario Ravagnan Gallery» και το 2005 στη «Michail & Lombardo Gallery» με ενδιάμεση στάση το 1995 στην Πλατεία του Άγιου Μάρκου της Βενετίας, στην γκαλερί «Ravagnan». «Έφερα τους ουρανούς μου στη Βενετία», είχε δηλώσει η ίδια, με αφορμή τη μεγάλη και γνωστή της ενότητα «Ουρανός», ενώ η τελευταία της στάση ήταν η Νέα Υόρκη (2005), όπου παρουσίασε τα «Ηφαίστεια». Βίκυ Λεβαντή

10/30 Βιβλίο

31/10 -6/11

ποντικιart

www.topontiki.gr

Ήρωες της Μεταπολίτευσης και της Άγριας Δύσης Ξενοφών Μπρουντζάκης

Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης Το ελάχιστο ίχνος Εκδόσεις: Ροδακιό, σελ.: 324 Έχοντας ήδη αποκτήσει στενούς δεσμούς με το ωραίο μέσα από την τυπογραφική αίσθηση του βιβλίου, που θαρρείς ζωντανεύει την ιστορία σαν ένα εξαίσιο σκηνικό θεάτρου, ο αναγνώστης αποκομίζει και από το διάβασμα εντυπώσεις που δεν υστερούν σε εντάσεις και ενδιαφέρον. «Το ελάχιστο ίχνος» εκφράζει την υπέρτατη αγωνία της ύπαρξης να μείνει ως ανάμνηση, έστω σαν μια σκιά, κι αυτός ο διακαής πόθος προϋποθέτει θρησκευτική συνείδηση και πάθος, πίστη και τόλμη – μια δόση παραφροσύνης στην άχρωμη και ανούσια καθημερινότητα. Η ζωή υπό αυτές τις προϋποθέσεις καλείται να επεκταθεί απ’τα ιερά και τα όσια ώς τα ανίερα και ανόσια όριά της. Η πραγματικότητα βιώνεται μέσα στον παραλογισμό τής απόδοσής της ως αναπαράσταση, όπου η τέχνη είναι μια σκληρή, ανελέητη κι αφιλόξενη για τους περισσότερους πατρίδα. Η εσωτερικότητα ψάχνει να βρει την πιο πιστή της έκφραση, αυτήν που θα τη δικαιώσει και θα τη μεγαλύνει, αυτήν που θα σφραγίσει το πέρασμα του ανθρώπου από τον μάταιο τούτο κόσμο. Ο Αυγουστίνος Ψυχός, σαν ήρωας ενός ατομικού έπους, θα σηκώσει το βάρος της ιστορίας και των υπόλοιπων ζωών στις πλάτες του. Η ζωή τον προικοδότησε με βαριά μοίρα, μια και υπήρξε ανίερος καρπός που γεννήθηκε στη διάρκεια της Κατοχής και πήρε τη ζωή ενός άλλου μισερού πλάσματος, το οποίο οι θετοί του γονείς αντικατέστησαν μ’αυτόν, προκειμένου να ξεφορτωθούν το ανάπηρο. Η ζωή θα συνεχίσει να φέρεται στον κατοπινό ηθοποιό σκληρά μέσα στην απόρριψη εντός και εκτός σκηνής. Ο ήρωας παθιάζεται αναζητώντας το ανύπαρκτο ταλέντο ή την ανύπαρκτη ζωή του με μιαν απύθμενη δίψα για επιτυχία, εντός και εκτός εαυτού – μέχρι να μοιραστεί τον επί σκηνής θάνατό του συντροφιά με έναν θεατρικό ήρωα. Μάκης Τσίτας Μάρτυς μου ο Θεός Εκδόσεις: Κίχλη, σελ.: 270 Ο Χρυσοβαλάντης, ο ήρωας του μυθιστορήματος του Μάκη Τσίτα, εισέρχεται στον θαυμαστό κόσμο της ωριμότητας περνώντας το κατώφλι των πενήντα σε μια εποχή όπου το ελληνικό όνειρο της Μεταπολίτευσης βρίσκεται στο απόγειό του, λίγο πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Η χώρα βρίσκεται στο αποκορύφωμα της μεταπολιτευτικής ζάλης κι ο καθένας προσωπικά αντιμέτωπος με την πληθώρα των δικαιωμάτων εκείνων που χάριζε αφειδώς η Μεταπολίτευση. Στον αντίποδα, η προσωπική ζωή του Χρυσοβαλάντη διέρχεται μιαν ολοκληρωτική παρακμή (χάνει τη δουλειά του αλλά και τις εσωτερικές του ισορροπίες), πράγμα που τον οδηγεί σε μια χειμαρρώδη εξομολογητική - απολογητική διάθεση. Έτσι, το παρόν γίνεται αφορμή για μια καταβύθιση στον παρελθόντα χρόνο. Μέσα από μια γλώσσα που αποδίδει όλες εκείνες τις λεπτές αποχρώσεις του ταραγμένου του ψυχισμού, ο Χρυσοβαλάντης αντιπαρατίθεται με ειρωνική διάθεση στις κακοδαιμονίες του. Οι εσωτερικές του βίαιες αντιφάσεις τον καθιστούν υποκριτή, ένα πιστό αντίγραφο της άθλιας κοινωνίας, ένα έρμαιο των ασυνάρτητων επιθυμιών του, μιας θλιβερής υποτίθεται ασκητικής θρησκευτικότητας, η οποία ταυτόχρονα συνυπάρχει ευδοκίμως και αβίαστα με την κλίση του στον αγοραίο έρωτα. Ο ήρωας μοιάζει να γίνεται η άκρη εκείνη του νήματος που θα ξετυλίξει το… κουβάρι του εθνικού δράματος: την αρχή του τέλους μιας ασυνάρτητης και ανισόρροπης κοινωνίας.

Μιχάλης Μοδινός Άγρια Δύση Εκδόσεις: Καστανιώτη, σελ.: 444 Από τον τίτλο κιόλας ο συγγραφέας σε προϊδεάζει για τις κριτικές του προθέσεις. Η κυριαρχία πλέον της Δύσης μέσω και του κυρίαρχου πολιτισμού της δεν σταματά ακόμα κι όταν οι σχέσεις υποτέλειας ολοκληρώνουν τον ιστορικό τους κύκλο. Το μυθιστόρημα ξεκινά από τη μακρινή Μοντάνα των ΗΠΑ, όπου μια κοπέλα, κόρη στρατιωτικού, της οποίας οι ρίζες κρατούν από την Ελλάδα, αναγκάζεται λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα της να μεγαλώνει από τόπο σε τόπο. Ταξιδεύοντας εκτός εθνικών ορίων όπου ο τόπος και το τοπίο γίνονται κόσμοι ολόκληροι, η Τζένη αγωνίζεται παράλληλα με τις αγωνίες της εποχής της, που καλύπτουν εκείνες του δεύτερου ημίσεως του 20ού αιώνα, να ανακαλύψει και τον εαυτό της ή καλύτερα το δικό της στίγμα. Τοποθετημένη σ’έναν ευρύτατο γεωγραφικό χώρο, η ηρωίδα μοιάζει με εγκαταλελειμμένο ζώο σ’έναν μεγάλο κόσμο, που οι εντυπώσεις κι οι εντυπωσιασμοί αλληλοσπαράσσονται: άλλοι ουρανοί, άλλες βροχές, άλλα ποτάμια, δάση, θάλασσες, πολιτείες, άλλοι άνθρωποι, άλλα αισθήματα, άλλες συνήθειες κι αγάπες! Όλα αυτά θα λάβουν άλλη υπόσταση, καθώς θα θρέψουν τη φαντασία ενός Έλληνα συγγραφέα που ως σύγχρονος Σωκράτης δεν ξεμυτίζει από την Αθήνα. Όχι πάντα, μια και θα βρεθεί τελικά στη Μήλο, ερωτευμένος με την περιπλανώμενη Ελληνοαμερικανίδα και ο έρωτάς τους θα συμπέσει και με την ελληνική μεταπολίτευση. Γύρω από τη λυτρωτική ερωτική λειτουργία θα στηθεί ένα σκηνικό έντεχνων προβληματισμών, μάλλον παράταιρο με το πάθος και την ανθρώπινη εσωτερικότητα των ερωτευμένων. Λευτέρης Καλοσπύρος Η μοναδική οικογένεια Εκδόσεις: Πόλις , σελ.: 310 Είναι εμφανές ότι οι σπουδές του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα – σπούδασε Φιλοσοφία των Επιστημών – επηρέασαν τον λογοτεχνικό σχεδιασμό του μυθιστορήματος, όπως εμφανής είναι και η δημιουργική αγωνία του να ξεφύγει από τα αδιέξοδα της εγχώριας λογοτεχνίας. Τολμηρή και καθ’όλα θεμιτή απόφαση για πρώτο βιβλίο. Ο Ανδρέας Αριθμέντης, παιδί - θαύμα και νυν επίδοξος αυτόχειρας, είναι αρχιτέκτονας στο επάγγελμα και ταυτόχρονα συγγραφέας – όπως λίγο - πολύ κάθε αρχιτέκτονας που σέβεται τον εαυτό του! Επίσης, είναι μέλος μιας οικογένειας από την οποία δεν λείπουν και οι συγγραφικές φιλοδοξίες – που ενδημούν επίσης σε κάθε αξιοπρεπή οικογένεια αυτού του τόπου… Ο πατέρας του κερδίζει τον συγγραφικό του επιούσιο γράφοντας ρομάντζα με ψευδώνυμο, ενώ στοιβάζει αδημοσίευτα «αριστουργήματα» ως αντίβαρο στη βιοποριστική αβαρία. Παράλληλα, η μητέρα του εργάζεται ως τηλεφωνήτρια ψυχολογικής υποστήριξης. Στον ελεύθερο χρόνο τους οι γονείς έχουν αναλάβει να αξιοποιήσουν παραγωγικά την ευφυΐα της εννιάχρονης κόρης, η οποία συμπληρώνει το παζλ αυτής της ξεχωριστής οικογένειας, περιφέροντάς την σε διαφόρους τηλεοπτικούς διαγωνισμούς γνώσεων και εξυπνάδας και αυξάνοντας έτσι το ετήσιο οικογενειακό εισόδημα. Όλα αυτά τα μαθαίνουμε από την έγγραφη παρακαταθήκη που αφήνει ο φιλόδοξος αυτόχειρας σε μια σειρά παράδοξων οικογενειακών αφηγήσεων, που έχουν ως σκοπό να δώσουν στον μελλοθάνατο μια περισσότερο σαφή εικόνα του εαυτού του. Ωστόσο, ο Καλοσπύρος επικεντρώνεται μέσω του συγγραφέα του σε μια σειρά προβληματισμών που γεννιούνται από τη σύγχρονη λειτουργία της συγγραφής, κυρίως μέσα από την ολοένα αυξανομένη εξάρτηση του συγγραφέα από τη θέληση του κοινού…

«Το πεπρωμένο του Μίλτου Περσίδη» Σε καιρούς χαλεπούς και δύσκολους, να που υπάρχει ακόμα ελπίδα. Δημιουργικοί άνθρωποι, που επιμένουν ενάντια στις όποιες πιθανότητες των… μνημονίων να θέλουν να αρθρώνουν τον δικό τους έντεχνο λόγο. Ακόμα και με έναν… όχι τόσο προβεβλημένο λόγο, όπως εκείνος των κόμικς. Ο Βασίλης Χειλάς (σενάριο) και ο Άγγελος Κωνσταντίνου (σχέδιο και χρώμα) έκατσαν κι έφτιαξαν λοιπόν μια μίνι σειρά κόμικς με τιτλο «Το πεπρωμένο του Μίλτου Περσίδη». Τα σκίτσα και το θέμα της σειράς παραπέμπουν συνειδητά και άμεσα στους ντισνεϊκούς ήρωες (ας πούμε στον Σκρουτζ, τον Ντόναλντ και τα τρία ανιψάκια), αλλά με μιαν ελληνική ιστορική προοπτική, αφού για τον πατριάρχη της οικογένειας Επαμεινώνδα Χατζηπετρίδη υπονοείται μια προσφυγική καταγωγή (στην Παλιά Ήπειρο και την «Ακτή των Καβουριών») πριν ξενιτευτεί και μεγα-

λουργήσει στη «Νέα Ήπειρο». Σχεδιασμένη με λιτό τρόπο – όπως αρμόζει και όπως εν τέλει έχουμε συνηθίσει τους ζωόμορφους χιουμοριστικούς ήρωες των αμερικανικών κυρίως κόμικς –, η σειρά επιχειρεί να απευθυνθεί τόσο σε ένα παιδικό κι εφηβικό κοινό όσο και σε ενήλικες, πλέον, που δεν έπαψαν να νοσταλγούν και ν’αγαπούν τέτοιες κόμικς αφηγήσεις. Λίγα λόγια για το… έργο Φλεβάρης του 1989. Ο διάσημος φωτορεπόρτερ Μίλτος Περσίδης ετοιμάζεται να βουτήξει στο δικό του παρελθόν και της οικογένειάς του. Θυμάται τη μητέρα του που, το καλοκαίρι του 1969, έβαλε αυτόν και τα

δύο αδέλφια του σ’ένα τρένο και τα έστειλε να κάνουν διακοπές στην όμορφη Σαχμιδόπολη, στο σπίτι του αδελφού της. Ήταν και η τελευταία φορά που την είδε. Θυμάται τον θείο Ρηγίνο και την αλλόκοτη, ρέμπελη ζωή του. Θυμάται και τον Νώντα Χατζηπερσίδη, τον αδελφό της γιαγιάς τους, που τύχαινε να είναι ο «πλουσιότερος γάτος στον κόσμο». Θυμάται τόσο πολλά μικρά και μεγάλα περιστατικά, τόσα διαφορετικά πρόσωπα, από μια ζωή μεγαλύτερη κι απ’τη φαντασία. Ο Μίλτος Περσίδης όμως πρέπει να πάρει μια σημαντική απόφαση. Έχει έρθει η ώρα να επιστρέψει στη Σαχμιδόπολη ύστερα από οχτώ χρόνια και να λύσει ένα μυστήριο. Το μυστήριο που θα ξεκλειδώσει μια σειρά από πόρτες που κανείς δεν θέλησε ή δεν τόλμησε να παραβιάσει…

Soloup

31/10 -6/11

ποντικιart

Θέατρο 11/31

www.topontiki.gr

ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΠΑΞΕΒΑΝΗ

«Δεν αλλάζει ο κόσμος με τον φόβο» Χρυσούλα Παπαϊωάννου

«Είμαι ανοιχτός άνθρωπος. Δεν είμαι κακοπροαίρετη. Αυτό, βέβαια, είναι και ένα ρίσκο, για αυτό πολλές φορές το πληρώνω. Προτιμώ, όμως, να επικοινωνώ με τους ανθρώπους. Δεν μου άρεσε ποτέ να υποκρίνομαι, παρόλο που πολλοί θεωρούν ότι οι ηθοποιοί είναι καλοί σε αυτό. Εγώ είμαι πολύ κακή στα ψέματα». Κάπως έτσι η Φωτεινή Μπαξεβάνη προσπαθεί να διατηρήσει την παιδικότητά της. Η εξομολογητική της διάθεση δεν προέκυψε άσχετα στην κουβέντα μας. Με αφορμή την παράσταση που ανεβάζει στο Εθνικό Θέατρο «Ο Μόγλης και οι περιπέτειές του στη ζούγκλα» (στο Παιδικό Στέκι), μια διασκευή που υπογράφει ο Γιάννης Σκαραγκάς, μιλήσαμε για αυτό το γοητευτικό πλασματάκι και αγαπημένο ήρωα πολλών παιδιών, τον Μόγλη, το παιδικό θέαμα, την αποδοχή της διαφορετικότητας, την έννοια της συνύπαρξης. Η αλληλεγγύη, άλλωστε, και το ομαδικό πνεύμα είναι το αντίδοτο της Μπαξεβάνη στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, της ηθικής και οικονομικής κρίσης. Πολυπράγμων και... αναγεννησιακή, η ταλαντούχα ηθοποιός, που έδωσε πρόσφατα με την ερμηνεία της νέα υπόσταση σε δύο αγαπημένες λαϊκές ηρωίδες, τη Μαντάμ Σουσού και τη Λωξάντρα, άφησε λίγο κατά μέρος τις πολλές δραστηριότητές της για να σκηνοθετήσει τη δημοφιλή ιστορία του Κίπλιγκ, αλλά και για να αναλάβει χρέη αναπληρώτριας καλλιτεχνικής διευθύντριας στο Εθνικό Θέατρο Για την παράσταση Έχει πολλά έντονα κωμικά στοιχεία και χαριτωμένα. «Περνάνε» πολλά μηνύματα: για τη διαφορετικότητα, την αποδοχή, τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και την πόλη. Ανακαλύπτουμε ότι και στη ζούγκλα υπάρχουν κανόνες. Συνήθως λέμε «πω πω, έχουμε γίνει ζούγκλα». Και εννοούμε μια άστατη κατάσταση που δεν έχει κανόνες. Δεν είναι, όμως, έτσι, γιατί και η φύση έχει κανόνες, και μάλιστα θα έλεγα πολύ πιο συγκεκριμένους και αυστηρούς, τους οποίους δεν μπορείς να παραβείς. Στη φύση υπάρχει θεία δίκη.

Για τους κώδικες του παιδικού θεάματος Έχω κάνει δύο ακόμα παιδικές παραστάσεις, την «Τενεκεδούπολη» και τον «Μορμόλη». Μέχρι τώρα όλες τις δουλειές που έχω κάνει τις έχω αντιμετωπίσει κάνοντας μια δυνατή και τίμια προσπάθεια, μιλώντας στην ψυχούλα των ανθρώπων. Πιστεύω ότι όλοι είμαστε παιδιά – εγώ πρώτα απ’όλους. Προσπαθώ να κρατήσω τα καλά της ματιάς και της ψυχής ενός παιδιού. Αντιλαμβάνονται τον κόσμο με έναν τρόπο που είναι πολύ αληθινός. Δεν κάνουν λάθος. Η έκφραση «από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια» δεν βγήκε επειδή είναι αφελή και μαρτυριάρικα, αλλά επειδή είναι ανοιχτή η ψυχή τους. Ενώ οι μεγάλοι κάνουμε δεύτερες και τρίτες σκέψεις για τα πράγματα. Τα παιδιά «διαβάζουν» πιο καθαρά, το ένστικτό τους είναι κοντά σε αυτό του ζώου.

Για την… εκδίκηση της φύσης Λέμε συχνά αυτή την έκφραση, ότι η φύση θα μας εκδικηθεί. Δεν είναι, όμως, έτσι. Γιατί εμείς μολύνουμε, για παράδειγμα, το νερό και μετά το πίνουμε. Οπότε, μάλλον, εμείς εκδικούμαστε τον εαυτό μας. Αλλά και η φύση δεν μπορεί να κάνει κάτι για να αναπληρώσει τη βία που ασκούμε πάνω της.

Για τον πολιτισμό σήμερα Δεν πιστεύω ότι είναι προϋπόθεση τα χρήματα για να κάνεις κάτι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι απαραίτητα. Μπορείς, όμως, να έχεις πολλά λεφτά, αλλά αυτό δεν σου εξασφαλίζει μια πετυχημένη παράσταση. Πάντως, γενικά μιλώντας, θέατρο υπήρχε πάντοτε, ακόμα και στις

πιο δύσκολες κοινωνικές συνθήκες, όπως ήταν ο πόλεμος. Είναι ανθρώπινη ανάγκη. Στη Θεσσαλονίκη, όπου δούλεψα στο ΚΘΒΕ υπό τη διεύθυνση του Σωτήρη Χατζάκη, η αύξηση της προσέλευσης στο θέατρο ήταν της τάξης του 82% και του 90%.

Για τον Μόγλη Έχουμε μετατρέψει την πλατεία του θεάτρου σε ζούγκλα, οπότε όλοι οι θεατές είναι κομμάτι αυτής της ζούγκλας. Τα ζώα και οι ηθοποιοί βρίσκονται ανάμεσα στους θεατές. Οι ηθοποιοί είναι και μουσικοί και τελικά εμφανίζονται σαν μια τεράστια ορχήστρα ζώων. Στην παράσταση είμαστε όλοι μαζί και ζούμε την ενηλικίωση του Μόγλη σαν φίλοι του. Και εγώ καμιά φορά νιώθω λίγο… Μόγλης. Γιατί; Μα γιατί μου αρέσει να ζω τις περιπέτειες της ζωής.

Για την αγαπημένη της φράση Λέει ο Μπαλού στον Μόγλη, όταν τον πικραίνουν οι φίλοι του τα ζώα: «Τα ζωντανά όταν φοβούνται αγριεύουν που τα προδίδουν». Νομίζω ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σε μας. Ο φόβος μάς κάνει λίγο άγριους. Λέει σε κάποιο άλλο σημείο: «Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, ας κάνουμε εμείς την αρχή. Δεν αλλάζει ο κόσμος με τον φόβο».

Για τον θεσμικό ρόλο της στο Εθνικό Θέατρο Εγώ γνώρισα τον Σωτήρη Χατζάκη όταν συνεργαστήκαμε στη «Λωξάντρα». Αγάπησα πολύ τη σχέση του με το θέατρο και έμαθα πολλά από αυτόν. Όταν μου έκανε την πρόταση να αναλάβω αναπληρώτρια καλλιτεχνική διευθύντρια στο Εθνικό Θέατρο αιφνιδιάστηκα. Αφού λοιπόν είπα το «ναι», με απασχολεί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Από μικρή μου άρεσε να ανήκω σε ομάδες και είμαι πολύ οργανωτικός άνθρωπος. Από την άλλη, είμαι είκοσι πέντε χρόνια σε αυτόν τον χώρο. Είμαι «παιδί» του Εθνικού Θεάτρου, από αυτό αποφοίτησα. Έχω κάνει πάνω από πενήντα δουλειές. Και πάνω απ’όλα, μοιράζομαι το όραμα του Χατζάκη. Χαίρομαι που άνοιξε η βεντάλια, δηλαδή το ρεπερτόριο απευθύνεται σε όλο τον κόσμο και σε όλα τα θεατρικά γούστα.

12/32 Ιστορία

31/10 -6/11

ποντικιart

Ο καπιταλισμός περιγράφεται σαν ένα προοδευτικό σύστημα σε σύγκριση με τα προηγούμενα πολιτικά συστήματα της Ιστορίας, αλλά ταυτόχρονα σημειώνονται οι αντινομίες του, που θα οδηγήσουν στο νομοτελειακά αναπόφευκτο της κατάρρευσής του

Ο Μαρξ με τον Ένγκελς συζητούν για το «Μανιφέστο»

Το «Μανιφέστο Τ του Κομμουνιστικού Κόμματος»

21 Φεβρουαρίου 1848 Το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» γράφτηκε από τα τέλη του 1847 μέχρι τις αρχές του 1848, ενώ δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 21 Φεβρουαρίου 1848, λίγες ημέρες πριν από τη Φεβρουαριανή Επανάσταση στο Παρίσι (24 Φεβρουαρίου 1848)

ο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» («Das Manifest der Kommunistischen Partei»), ευρέως γνωστό και ως «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», αποτελεί το πρώτο προγραμματικό κείμενο του επιστημονικού κομμουνισμού, στις σελίδες του οποίου αναπτύσσονται οι βασικές ιδέες του μαρξισμού. Η τεράστια διάδοσή του αλλά και το γεγονός ότι γράφτηκε από κοινού από τον Μαρξ και τον Ένγκελς κατόπιν εντολής του 12ου Συνεδρίου της Ένωσης των Κομμουνιστών, προκειμένου να αποτελέσει το πρόγραμμά της, το καθιστά το πλέον κλασικό κείμενο της κομμουνιστικής - σοσιαλιστικής φιλολογίας. Το «Μανιφέστο» γράφτηκε από τα τέλη του 1847 μέχρι τις αρχές του 1848, ενώ δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 21 Φεβρουαρίου 1848, λίγες ημέρες πριν από τη Φεβρουαριανή Επανάσταση στο Παρίσι (24 Φεβρουαρίου 1848). Στο κείμενο αυτό, οι Μαρξ - Ένγκελς καθόρισαν για πρώτη φορά στην ιστορία των κοινωνικών επιστημών τη θέση και τον ρόλο του καπιταλιστικού συστήματος στη διαμόρφωση της παγκόσμιας Ιστορίας. Ο καπιταλισμός περιγράφεται σαν ένα προοδευτικό σύστημα σε σύγκριση με τα προηγούμενα πολιτικά συστήματα της Ιστορίας, αλλά ταυτόχρονα σημειώνονται οι αντινομίες του, που θα οδηγήσουν στο νομοτελειακά αναπόφευκτο της κατάρρευσής του. Στον πρόλογο της γερμανικής έκδοσης του 1883, ο Ένγκελς παρατηρούσε ότι «ολόκληρη η ιστορία της κοινωνίας ήταν μια πάλη των τάξεων με εξαίρεση το πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα». Στο «Μανιφέστο» κυριαρχεί η αντίληψη ότι η αστική κοινωνία συγκροτείται από δύο κύριους και ανταγωνιστικούς ταξικούς σχηματισμούς:

την αστική τάξη και το προλεταριάτο. Η αστική ως κυρίαρχη τάξη κατακρατεί και διαχειρίζεται την κρατική εξουσία προκειμένου να εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα σε βάρος των εργαζομένων. Βασικά σημεία του «Μανιφέστου» είναι η ανάδειξη από τους συγγραφείς του των εσωτερικών αντιθέσεων που διέπουν την αστική τάξη και η εδραία τους πεποίθηση ότι το καπιταλιστικό σύστημα, αφού ολοκληρώσει τη διαδικασία της ραγδαίας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, τότε αυτόματα οι καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις θα σταθούν εμπόδιο στην παραπέρα ανάπτυξη της παραγωγής. Οι Μαρξ και Ένγκελς θεωρούν ότι η αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνική φύση της παραγωγής και την ατομική μορφή της ιδιοκτησίας συγκροτεί τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού και προκαλεί τις οικονομικές κρίσεις στη διάρκεια των οποίων καταστρέφεται συστηματικά ένα σημαντικό μέρος των έτοιμων προϊόντων και των παραγωγικών δυνάμεων. Στο εμβληματικό αυτό κείμενο αναδεικνύεται ο ιστορικός ρόλος του προλεταριάτου, το οποίο χαρακτηρίζεται ως «νεκροθάφτης του καπιταλισμού» και περιγράφεται ως η μοναδική τάξη που μένει συνεπής στην υπεράσπιση του ανθρώπινου μόχθου. Η εργατική τάξη θα είναι αυτή που θα απελευθερώσει την κοινωνία από τα καπιταλιστικά δεσμά καταργώντας την καπιταλιστική μορφή ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, την οποία θα αντικαταστήσει με την κοινωνική ιδιοκτησία. Εδώ οι συγγραφείς διακηρύττουν ότι αυτή η αλλαγή θα μπορέσει να επιτευχθεί μόνο με την επαναστατική βία εναντίον της αστικής τάξης. Μάλιστα, θεώρησαν αναγκαία την ίδρυση ενός προλεταριακού κόμματος με

31/10 -6/11

ποντικιart

Ιστορία 13/33

Ο Μαρξ με τον Ένγκελς

Το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»

συνείδηση της ιστορικής του αποστολής, καθορίζοντας με ακρίβεια τις σχέσεις του με την εργατική τάξη. Με την καταστροφή της καπιταλιστικής κοινωνίας και τον τερματισμό της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο, θα αρθούν και οι εθνικές αντιπαλότητες. Με το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», οι Μαρξ και Ένγκελς στάθηκαν επίσης κριτικά απέναντι στην επαναστατική φιλολογία της εποχής τους. Οι κομμουνιστές, υποστηρίζει το «Μανιφέστο», «πολεμούν για την επιτυχία των άμεσων στόχων, για το συμφέρον της εργατικής τάξης, αλλά ταυτόχρονα στο κίνημα του παρόντος υπερασπίζονται και το μέλλον αυτού του κινήματος». Το δίχως άλλο, το σύντομο αυτό πολιτικό κείμενο εγκαινίασε μια νέα εποχή στην ιστορία της ανθρωπότητας και πυροδότησε την οργανωτική συσπείρωση του επαναστατικού κινήματος με στόχο τη σοσιαλιστική και κομμουνιστική μεταμόρφωση του κόσμου. Το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» εκδόθηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1848 στα γερμανικά. Έκτοτε, έκανε χιλιάδες εκδόσεις σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και θεωρείται ένα από τα πλέον διαδεδομένα βιβλία όλων των εποχών.

Το ελληνικό «Μανιφέστο» Ως πρώτος μεταφραστής του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» στη χώρα μας καταγράφεται ο Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, μυθιστοριογράφος, ποιητής, διηγηματογράφος, μεταφραστής και δοκιμιογράφος, από τους πρωτοπόρους του δημοτικισμού και του σοσιαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Δεινός γερμανομαθής, ο Χατζόπουλος ήρθε σε επαφή με τον μαρξισμό στη διάρκεια των σπουδών του στη Γερμανία. Η πρώ-

τη δημοσίευση της μετάφρασης χρονολογείται το 1908 και έγινε στην εφημερίδα «Εργάτης» του Βόλου με τίτλο «Προκήρυξη του Κοινωνιστικού Κόμματος». Τη μετάφραση ο Χατζόπουλος τη δημοσίευσε με το ψευδώνυμο Π. Βασιλικός. Ωστόσο, μερικά χρόνια αργότερα, το 1913, εμφανίστηκε η ίδια μετάφραση, η οποία κυκλοφόρησε σε μορφή μπροσούρας και με έναν σύντομο πρόλογο του μεταφραστή, που αυτήν τη φορά υπέγραφε με το πραγματικό του όνομα. Η επόμενη έκδοση στα ελληνικά, αυτήν τη φορά με τίτλο «Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο» πραγματοποιείται από το ΣΕΚΕ σε μετάφραση Α. Δούμα και πρόλογο του Αριστοτέλη Σίδερη. Η ίδια έκδοση επανακυκλοφόρησε και το 1921. Έκτοτε και ώς τις μέρες μας έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές εκδόσεις του «Μανιφέστου» στη γλώσσα μας. Ο πρόλογος στη γερμανική έκδοση που ακολουθεί, είναι του 1948, σε μετάφραση του Μιλτιάδη Πορφυρογένη. Δημοσιεύτηκε και επανεκδόθηκε το 1998 και το 2009 από την εφημερίδα «Το Ποντίκι».

Πρόλογος στη γερμανική έκδοση Η Ένωση των κομμουνιστών, διεθνής εργατική Ένωση που στις τοτινές συνθήκες δε μπορούσε, φυσικά, παρά νάναι μυστική, ανάθεσε στους υπογραφόμενους αντιπροσώπους στο συνέδριο που έγινε στο Λονδίνο το Νοέμβρη του 1847 να συντάξουν και να δημοσιέψουν ένα διεξοδικό πρόγραμμα του Κόμματος, που νάναι και τα δυο και θεωρητικό και πραχτικό και προορισμένο για δημοσιότητα. Αυτή είναι η καταγωγή αυτού του «Μανιφέστου» που το χειρόγραφό του στάλθηκε στο Λονδίνο για να τυπωθεί, λίγες βδομάδες πριν από την επανάσταση του Φλε-

βάρη. Βγήκε στην αρχή στα γερμανικά και είχε τουλάχιστο δώδεκα διαφορετικές εκδόσεις σ’ αυτή τη γλώσσα στη Γερμανία, στην Αγγλία και στην Αμερική. Μεταφράστηκε στα αγγλικά από τη δίδα Ελένη Μάκφαρλαν και βγήκε στα 1850 στο Λονδίνο στον «Κόκκινο Δημοκράτη» και στα 1871 είχε στην Αμερική τουλάχιστο τρεις αγγλικές μεταφράσεις. Βγήκε στα γαλλικά στο Παρίσι, λίγο πριν από την εξέγερση του Ιούνη 1848 και, τελευταία, στο «Σοσιαλιστή» της Νέας Υόρκης. Ετοιμάζουν τώρα μια άλλη μετάφραση. Κάναν μια έκδοση στα πολωνικά στο Λονδίνο λίγο ύστερα από την πρώτη γερμανική έκδοση. Βγήκε στα ρούσικα στη Γενεύη κατά τα 1860. Μεταφράστηκε στα δανικά αμέσως ύστερα από τη δημοσίεψή του. Όσο κι αν οι περιστάσεις έχουν αλλάξει πολύ στα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, οι γενικές αρχές που εκτέθηκαν σαυτό το «Μανιφέστο» διατηρούν σε γενικές γραμμές και σήμερα όλη τους την ακρίβεια. Μερικά μέρη του θα μπορούσαν εδώ και κει να ξαναχτενιστούν. Το «Μανιφέστο» εξηγεί μόνο του πως η εφαρμογή αυτών των αρχών θα εξαρτηθεί παντού και πάντα από τις υπάρχουσες ιστορικές περιστάσεις και πως, συνεπούμενα, δεν πρέπει καθόλου να αποδοθεί ιδιαίτερη σημασία στα επαναστατικά μέτρα που απαριθμούνται στο τέλος του κεφαλαίου ΙΙ. Αυτό το μέρος θα είχε συνταχτεί σήμερα σε αρκετά σημεία ολότελα διαφορετικά. Αυτό το πρόγραμμα έχει παληώσει σήμερα σε μερικά σημεία αν πάρουμε υπόψη τις τεράστιες πρόοδες της μεγάλης βιομηχανίας στα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια και τις αντίστοιχες πρόοδες που πραγματοποίησε στην οργάνωσή της σαν κόμμα η εργατική τάξη, αν πάρουμε υπόψη την πείρα πρώτα από την επανάσταση

του Φλεβάρη, ύστερα, και ιδιαίτερα από την Κομμούνα του Παρισιού, που έδωσε για πρώτη φορά στο προλεταριάτο την πολιτική εξουσία για δύο μήνες. Η Κομμούνα, ιδίως, έδειξε πως δεν αρκεί να πάρει στα χέρια της η εργατική τάξη τον έτοιμο κρατικό μηχανισμό για να τον βάνει να δουλέψει για τους δικούς της σκοπούς. (Βλέπε τον «Εμφύλιο πόλεμο στη Γαλλία», προσφώνηση του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης των εργαζομένων, γερμανική έκδοση σελ. 69, όπου η ιδέα αυτή αναπτύσσεται πιο διεξοδικά). Εξάλλου, είναι φανερό πως η κριτική της σοσιαλιστικής φιλολογίας είναι τώρα λειψή αφού σταματάει στα 1847. Και επίσης, αν οι παρατηρήσεις για τη στάση των κομμουνιστών απέναντι στα διάφορα κόμματα της αντιπολίτευσης (Κεφάλαιο ΙΥ) είναι ακριβείς ακόμα στις γενικές γραμμές τους, όμως είναι παληωμένες στην εφαρμογή τους γιατί η πολιτική κατάσταση έχει αλλάξει ολοκληρωτικά και η ιστορική εξέλιξη εξαφάνισε τα πιο πολλά κόμματα από όσα απαριθμούνται εκεί. Ωστόσο το «Μανιφέστο» είναι ένα ιστορικό ντοκουμέντο, που δεν έχουμε πια το δικαίωμα να αλλάξουμε. Σε μια μεταγενέστερη έκδοση θα προηγηθεί ίσως μια εισαγωγή που θα μπορέσει να σκεπάσει το κενό ανάμεσα στα 1847 και στα σήμερα. Τούτη η ανατύπωση είναι τόσο ξαφνική, που δε μας δίνει τον καιρό να γράψουμε την εισαγωγή αυτή. Καρλ Μαρξ, Φρίντριχ Ένγκελς Λονδίνο 24 Ιούνη 1872

xenofonb@gmail.com

14/34 Media

31/10 -6/11

2.050 7.120 ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ

ÅËÅÕÈÅÑÇ ÙÑÁ ÔÏ ÂÇÌÁ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ÔÁ ÍÅÁ

155.750

154.700 ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΑ

14-19/10/13 7-12/10/13 27.656

25.252

ÅÈÍÏÓ

17.855

17.331

ESPRESSO

15.216

14.961

ÅËÅÕÈÅÑÏÓ ÔÕÐÏÓ

14.308

14.011

ÄÇÌÏÊÑÁÔÉÁ

11.744

11.498

ÅÖÇÌ.ÔÙÍ ÓÕÍÔÁÊÔÙÍ

9.061

8.925

ÅËÅÕÈÅÑÏÔÕÐÉÁ

5.261

5.771

ÑÉÆÏÓÐÁÓÔÇÓ

4.250

4.150

ÅËÅÕÈÅÑÇ ÙÑÁ

3.105

2.940

ÅÓÔÉÁ

1.736

1.820

ÁÕÃÇ

1.596

1.400

ÇÌÅÑÇÓÉÁ (Ïéê.)

1.164

1.162

ÍÁÕÔÅÌÐÏÑÉÊÇ (Ïéê.)

885

890

×ÑÇÌÁÔÉÓÔÇÑÉÏ (Ïéê.)

695

668

Ï ËÏÃÏÓ

82

90

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ÐÑÙÔÏ ÈÅÌÁ

20/10/13 157.480

13/10/13 148.660

ÔÏ ÂÇÌÁ

155.750

154.700

ÅÈÍÏÓ

101.380

100.430

REAL NEWS

70.180

89.120

ÑÉÆÏÓÐÁÓÔÇÓ

19.870

19.460

ÔÕÐÏÓ ÔÇÓ ÊÕÑÉÁÊÇÓ

16.820

21.490

ÊÕÑÉÁÊ. ÄÇÌÏÊÑÁÔÉÁ

15.510

16.110

ÁÕÃÇ

6.030

6.200

ÔÏ ×ÙÍÉ

5.100

5.330

ÔÏ ÐÁÑÏÍ

4.270

4.410

ÅËÅÕÈÅÑÇ ÙÑÁ

2.380

2.340

ÔÏ ÁÑÈÑÏ

1.260

1.270

100

200

-

180

ÄÇÌÏÊÑÁÔÉÊÏÓ ËÏÃÏÓ ÍÉÊÇ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΕΣ ÐÁÑÁÐÏËÉÔÉÊÁ

14-20/10/13 7-13/10/13 30.130 29.370

Ï ÊÏÓÌÏÓ ÔÏÕ ÅÐÅÍÄÕÔÇ

16.140

15.530

ÔÏ ÐÏÍÔÉÊÉ

8.470

8.730

ÔÏ ÊÁÑÖÉ

8.020

8.100

ÁÎÉÁ (Ïéê.-ðïë.)

4.370

4.600

ÁËÖÁ ÅÍÁ

2.190

2.100

ÐÑÉÍ

1.380

1.420

ÄÑÏÌÏÓ ôçò ÁÑÉÓÔÅÑÁÓ

1.100

1.080

ΑΘΛΗΤΙΚΕΣ ÖÙÓ ÔÙÍ ÓÐÏÑ

15-20/10/13 8-13/10/13 10.220 11.743

SPORTDAY

6.005

9.145

GOAL NEWS

5.572

6.510

LIVE SPORT

5.155

6.181

ÐÑÙÔÁÈËÇÔÇÓ

4.936

4.435

ÃÁÕÑÏÓ

3.581

3.148

Ç ÙÑÁ ÔÙÍ ÓÐÏÑ

3.240

3.338

ÐÑÁÓÉÍÇ

2.458

2.860

ÃÁÔÁ

2.055

1.596

ΑΛΛΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ 14-20/10/13 7-13/10/13 33.800 ×ÑÕÓÇ ÅÕÊÁÉÑÉÁ (Áããåëßåò) ÔÏ ËÏÉÐÏÍ (Ðïéê. ýëçò)

12.770

12.750

ΠΟΝΤΙΚΙart

-ΜΙΚΡΑ

ΜΙΚΡΑ ËΓΙΑ ΝΑ δούµε, θα ολοκληρωθεί σήµερα το βράδυ το µεγάλο σκάνδαλο ή µήπως θα βρεθούν κάποιοι τολµηροί βουλευτές να βάλουν ένα στοπ στην υπόθεση της χαριστικής παραχώρησης των ψηφιακών συχνοτήτων; ËΣΗΜΕΡΑ αναµένεται να τεθεί σε ψηφοφορία η τροπολογία που έχει µπει σε άσχετο νοµοσχέδιο, στην οποία προβλέπεται ότι όσα κανάλια εξέπεµπαν µέχρι την 31η Αυγούστου και είχαν σύµβαση µε νόµιµο πάροχο δικτύου (δηλαδή µε την Digea) αυτόµατα αποκτούν δικαίωµα εκποµπής στην ψηφιακή τηλεόραση χωρίς καµία άλλη υποχρέωση. ËEΧΟΥΜΕ δει και άλλες φωτογραφικές διατάξεις, αλλά σαν και αυτή... Φωτογραφία της διαπλοκής… Για να δούµε, Γιώργος Παπανδρέου και Aπόστολος Κακλαµάνης έχουν ταχθεί δηµοσίως ενάντια στην τροπολογία… Θα ακολουθήσουν άλλοι πράσινοι βουλευτές; Ή µήπως θα κάνουν τις κότες µπροστά στους καναλάρχες; ËΚΑΙ ΚΑΛΑ οι πράσινοι, εκείνοι οι γαλάζιοι τι θα κάνουν; Θα βρεθεί κανένας να µιλήσει έξω από τα δόντια και κυρίως να καταψηφίσει τη φωτογραφία της διαπλοκής; Θα πάει κανείς κόντρα στους καναλάρχες; ËΕΦΥΓΕ από τη ζωή η Άννα Μπόµπολα, σύζυγος του εκδότη Γιώργου Μπόµπολα και µητέρα του Φώτη, του Λεωνίδα και της Μαρίας, µια σηµαντική δηµιουργός στις σύγχρονες εικαστικές τέχνες… Όσοι τη γνώρισαν από κοντά, αναγνώριζαν την ευαισθησία της, τη σεµνότητά της, το ήθος της, την ευγένειά της… Αναγνώριζαν όλα αυτά που αποτύπωνε µε τη ζωγραφική της στους καµβάδες, µεταφέροντας, όπως έλεγε η ίδια, τον εσωτερικό της κόσµο... Το «Ποντίκι» εκφράζει τα θερµά του συλλυπητήρια σε όλη την οικογένεια. ËΣΤΗ σελίδα 9 στο «Ποντίκι Art» θα βρείτε ένα µικρό αφιέρωµα στην

πορεία της στον χώρο της τέχνης. ËΕΝΤΑΤΙΚΕΣ οι διαβουλεύσεις µεταξύ της Digea και του ΟΤΕ για συνεργασία στην ψηφιακή τηλεόραση… Ο ΟΤΕ θέλει να βγάλει στην επίγεια ψηφιακή τηλεόραση προγράµµατα από το µπουκέτο του… ËΟΡΙΣΤΙΚΟΣ δείχνει ο επιχειρηµατικός χωρισµός των Δηµήτρη Μπενέκου και Αλέξη Σκαναβή. Σύµφωνα µε τις πληροφορίες, ο Δηµήτρης Μπενέκος κρατά τον «Επενδυτή» και ο Αλέξης Σκαναβής τον «Ελεύθερο Τύπο». ËΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ για τη µεταξύ τους συµφωνία, που οδήγησε στο να χωρίσουν µε αυτό τον τρόπο τις εφηµερίδες που κατείχαν, δεν έχουν γίνει γνωστές. Πολλά γράφονται, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις καλό είναι να κρατάµε µικρό καλάθι σε ό,τι αφορά την πραγµατικότητα… ËΤΡΟΜΑΖΕΙ ο δανεισµός που έχει καταφέρει το Mega και πιο πολύ οι εγγυήσεις που έχει βάλει το κανάλι για το δάνειο που έχει λάβει. ËΣΥΜΦΩΝΑ µε όσα γράφει το media-industry, για το δάνειο υπάρχει πλέον σύσταση ενεχύρου επί του σήµατος «Mega» του καναλιού, το οποίο δεν έχει αποτιµηθεί, αλλά και επί της ταινιοθήκης (παλιές ελληνικές σειρές) αξίας 124.709.000 ευρώ. Ακόµη, η σύµβαση προβλέπει την ενεχυρίαση απαιτήσεων από ασφαλιστήριο συµβόλαιο µε την Εθνική ΑΕΓΑ για τα υλικά ιδιοκτησίας της στην έδρα του Mega, ενώ υπάρχει και υποθήκη 5.000.000 ευρώ επί ακινήτου του Τηλέτυπου. ËΕΧΟΥΝ ενεχυριαστεί απαιτήσεις αξίας 10.000.000 ευρώ αλλά και 600.000 µετοχές της θυγατρικής της, Τηλέτυπος Κύπρου. Τέλος, οι τράπεζες θα µπορούν να έχουν πρόσβαση, αν η εταιρεία δεν µπορεί να καταβάλει τις δόσεις, στα µελλοντικά συµβόλαια που θα υπογράψει το Mega µε εταιρείες παραγωγής τηλεοπτικών

Το δράµα ελή του Παντ

ΣΚΑΪ το καζάνι που βράζει! Η φαγωµάρα και το κλίµα εσωστρέφειας ξεχειλίζει στον τηλεοπτικό ΣΚΑΪ µε µπαράζ αντεγκλήσεων και συγκρούσεων µεταξύ των στελεχών του καναλιού, ενώ αναµένονται οι αποφάσεις του Γιάννη Αλαφούζου ώστε να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Η κόντρα του Σταµάτη Μαλέλη µε τον Νίκο Ευαγγελάτο, που έχει ξεκινήσει το τελευταίο διάστηµα, συνεχίζεται και «διαχέεται» σε όλους τους ορόφους του τηλεοπτικού σταθµού, που το τελευταίο διάστηµα θυµίζει έντονα «καζάνι που βράζει». Σύµφωνα µε τις πληροφορίες, ο Σταµάτης Μαλέλης ως διευθυντής του καναλιού θέλει να έχει υπό τον έλεγχό του «τα πάντα όλα» στον σταθµό, ακόµα και την «ατζέντα» των καλεσµένων της εκποµπής του Νίκου Ευαγγελάτου. Από την άλλη πλευρά, ο γνωστός παρουσιαστής θέλει για το απογευµατινό ειδησεογραφικό µαγκαζίνο να έχει µια σχετική αυτονοµία και ευελιξία ως προς τη διαχείρισή του και, όπως λέγεται, να µην βλέπει τους καλεσµένους της εκποµπής του «µπαλάκι» και στο δελτίο ειδήσεων του καναλιού. Πολύ περισσότερο να «τρώει απαγορευτικά» για καλεσµένους επειδή έχουν «κλειστεί» για να παίξουν αργότερα το βράδυ στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Έπειτα από διάφορα επεισόδια και αντιπαραθέσεις που ανέβασαν το θερµόµετρο στα ύψη και απειλές παραιτήσεων που έµειναν… µετέωρες, λέγεται ότι τις τελευταίες ηµέρες έχει βρεθεί µια… φόρµουλα «συνεννόησης» µεταξύ των δύο πλευρών για το ποιοι καλεσµένοι πάνε πού, ωστόσο η ισορροπία είναι λεπτή σε αυτές τις καταστάσεις και τίποτα δεν µπορεί να αποκλειστεί, ακόµα και οι ηχηρές αποχωρήσεις από το Φάληρο. Την ίδια στιγµή, οι πληροφορίες φέρνουν τον Σταµάτη Μαλέλη να «ψήνει» αλλαγές στο πρόγραµµα του σταθµού και να «ψάχνει» τρόπους για την ενδυνάµωσή του. Σύµφωνα µε όσα λέγονται, µάλιστα, υπάρχει η σκέψη να µετακινηθεί ο Γιώργος Αυτιάς από το πρωινό του Σαββατοκύριακου στην καθηµερινή πολύ πρωινή ενηµέρωση και το δίδυµο Λυριτζή - Οικονόµου να µεταφερθεί στη θέση της Άννας Μπουσδούκου.

Τα έσπασαν Αλαφούζος > και Παναγόπουλος Τη λύση της συνεργασίας του µε τον Χρήστο Παναγόπουλο ανακοίνωσε ο τηλεοπτικός σταθµός ΣΚΑΪ την περασµένη εβδοµάδα. Ο Χρήστος Παναγόπουλος ανέλαβε τη θέση του διευθύνοντα συµβούλου του οµίλου ΣΚΑΪ πριν από τρία χρόνια, λίγο καιρό µετά την «επεισοδιακή» παραίτησή του από την κορυφή της στελεχιακής πυραµίδας της ΕΡΤ. Η τρίχρονη παρουσία του Χρήστου Παναγόπουλου στον ΣΚΑΪ σηµαδεύτηκε από την επιβολή της πιο σκληρής µνηµονιακής πολιτικής κατά των εργαζοµένων: κύµατα απολύσεων και υπογραφή ατοµικών συµβάσεων. Παράλληλα µε την καθηµερινή προβολή από τις εκποµπές και τα δελτία του σταθµού τού πόσο καλό είναι το µνηµόνιο αλλά και, τον τελευταίο χρόνο, µε το «πουσάρισµα» της Χρυσής Αυγής. Η αντίστροφη µέτρηση για το µέλλον της συνεργασίας ΣΚΑΪ - Παναγόπουλου, σύµφωνα µε τις πληροφορίες, ξεκίνησε µετά την έλευση Μαλέλη στον σταθµό. Εκτός από τον ΣΚΑΪ,οι «τίτλοι τέλους» πέφτουν και στη συνεργασία του Χρήστου Παναγόπουλου και µε τον Παναθηναϊκό. Στην εξαιρετικά ολιγόλογη ανακοίνωσή του, το συγκρότηµα του Νέου Φαλήρου δεν ανέφερε τους λόγους που οδήγησαν στο «βελούδινο διαζύγιο» µεταξύ του Χρήστου Παναγόπουλου και του ΣΚΑΪ. Όπως σηµειώνουν, «ανακοινώνεται ότι ο κ. Χρήστος Παναγόπουλος υπέβαλε, σήµερα, την παραίτησή του από τα όργανα διοίκησης των εταιριών του Οµίλου ΣΚΑΪ».

31/10 -6/11

ΠΟΝΤΙΚΙart

Η Ε.Ε. βάζει πάγο στη διαπλοκή

χος της αιτούσης µε ποσοστό 99,85% του καταβεβληµένου µετοχικού κεφαλαίου είναι η κυπριακή εξωχώρια (off shore) εταιρεία µε την επωνυµία “Lakehouse Investments LDT”, η οποία τελεί υπό τον έλεγχο της οικογένειας του Κωνσταντίνου Σαραντόπουλου είτε αµέσως, είτε διά τρίτων παρένθετων προσώπων». ËΤΟ CHAMPIONS LEAGUE αποτελεί εκ νέου στόχο του ΟΤΕ, σύµφωνα µε δηλώσεις του γενικού διευθυντή της συνδροµητικής πλατφόρµας Δηµήτρη Μιχαλάκη στο «Digital TV Info». ËΣΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ «µάχη» για τα τηλεοπτικά δικαιώµατα, η ΤΕΑΜ επέλεξε τη Nova και την ΕΡΤ για το διάστηµα 2012-2015, αν και ο ΟΤΕ είχε συµµετάσχει στη διεκδίκηση της σηµαντικής ευρωπαϊκήw αθλητικής διοργάνωσης. Σύµφωνα µε τον Δ. Μιχαλάκη, ο αριθµός των συνδροµητών του ΟΤΕ TV ξεπέρασε τις 230.000. ËΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 87 ετών έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Φώσκολος. Ο δηµιουργός της «Λάµψης» άφησε την τελευταία του πνοή την Τετάρτη και η κηδεία του θα γίνει την Παρασκευή, 1 Νοεµβρίου, στις 14.30, στο Κοιµητήριο της Ηλιούπολης. ËΟ ΝΙΚΟΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1927. Δούλεψε ως δηµοσιογράφος στις εφηµερίδες «Εµπρός» και «Ανεξάρτητος Τύπος» κάνοντας ελεύθερο και καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και γράφοντας κινηµατογραφική κριτική. Ασχολήθηκε µε τη συγγραφή αστυνοµικού µυθιστορήµατος και η τότε ραδιοφωνική εκποµπή «Αστυνοµικές ιστορίες του Νίκου Φώσκολου» ήταν το πρώτο ραδιοφωνικό σίριαλ µε µεγάλη επιτυχία. ËΤΟ «Π» την περασµένη Πέµπτη (24.10) πούλησε σε Αθήνα - Πειραιά 4.350 φ. Την προπερασµένη Πέµπτη (17.10) πούλησε πανελλαδικά 8.470 φ.

προγραµµάτων. ËΚΑΙ ΜΙΑ και είµαστε στο Μεγάλο Κανάλι, περαστικά να ευχηθούµε στην Όλγα Τρέµη που εξαιτίας ενός ατυχήµατος (κάταγµα σε δυο σηµεία στο χέρι) ταλαιπωρείται αυτές τις µέρες. Σιδερένια… Ë«ΚΑΜΕΡΕΣ που άλλαζαν φίλτρα στον αέρα, άστοχα zoom, οπερατέρ που έδειχναν άσφαλτο, τεχνικοί που παραλίγο να “βγάλουν” µαύρο στην οθόνη, κανένα αξιοπρεπώς σωστό γενικό πλάνο, θύµιζε περισσότερο κάλυψη… τριτοτέταρτου περιφερειακού καναλιού παρά ένα προγραµµατισµένο σοβαρό γεγονός από µία δηµόσια τηλεόραση. Σύµφωνα µε πληροφορίες, την τηλεοπτική κάλυψη της παρέλασης είχαν αναλάβει ιδιωτικά συνεργεία». ËΗ ΠΙΟ ΠΑΝΩ περιγραφή ανήκει στο thesstoday και αφορά την τηλεοπτική κάλυψη της στρατιωτικής παρέλασης στη Θεσσαλονίκη από τη Δ.Τ… Κάθε σχόλιο περιττεύει. ËΣΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ θα κρεµαστεί στις 4 Νοεµβρίου η «Kontra News», η νέα εφηµερίδα που θα εκδώσει ο Γιώργος Κουρής σε αντιµνηµονιακή πάντα κατεύθυνση. Παράλληλα, στη διανοµή 5.000 δηµοσιογραφικών ταυτοτήτων θα προχωρήσει η υπό έκδοση εφηµερίδα µε στόχο να γίνουν άµεσοι συνεργάτες της όσο το δυνατόν περισσότεροι αναγνώστες της. ËΤΕΛΕΣΙΔΙΚΗ είναι η απόρριψη από τη Δικαιοσύνη της αίτησης πτώχευσης της «Απογευµατινής», της τρίτης κατά σειρά. ËΣΥΜΦΩΝΑ µε το δικαστήριο, οι αγωγές του διευθύνοντος συµβούλου της Απογευµατινής Α.Ε., Κώστα Σαραντόπουλου, και του Γιώργου Σαραντόπουλου, µε τις οποίες ζητούσαν πίσω χρήµατα από δάνειο προς την εφηµερίδα, «είναι προσχηµατικές µε στόχο να δικαιολογήσουν την υπό κρίση αίτηση - δήλωση παύσης πληρωµών δεδοµένου ότι κύριος µέτο-

ΣΚΑΪ πρόβληµα

Ψάχνουν τρόπο να «μπουκάρουν» στο ραδιομέγαρο

>

Τελικά βιάζεται ή δεν βιάζεται η κυβέρνηση στο θέµα της εκκένωσης του ραδιοµεγάρου, επειδή έχει µπροστά της τη ραδιοτηλεοπτική κάλυψη της ελληνικής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ξεκινάει την 1η Ιανουαρίου; Η κυβέρνηση δεν χάνει ευκαιρία να υποστηρίζει ότι εν όψει της κάλυψης της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε. είναι αναγκαία η πλήρης λειτουργία της Δ.Τ. και η επαναφορά της στις εγκαταστάσεις της Αγίας Παρασκευής. Η προγραµµατισµένη πάντως συνάντηση µεταξύ του Παντελή Καψή, της ΠΟΣΠΕΡΤ και των δηµοσιογράφων της ΕΡΤ, που ήταν να γίνει το µεσηµέρι της Τετάρτης, αναβλήθηκε µε πρωτοβουλία του αρµόδιου υφυπουργού και ορίστηκε νέο ραντεβού για αύριο Παρασκευή στις 5 το απόγευµα. Η µαταίωση της συνάντησης φούντωσε την έντονη φηµολογία που θέλει την κυβέρνηση να αποφασίζει τη δυναµική εκκένωση του ραδιοµεγάρου µέχρι το τέλος του µήνα, δηλαδή… µέχρι σήµερα που «βγαίνει» ο Οκτώβριος. Οι φήµες για την επιβολή εκ µέρους της κυβέρνησης της «νοµιµότητας»

ήρθε και έδεσε από τη συνέντευξη Καψή στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, κατά την οποία ο αρµόδιος υφυπουργός για τη δηµόσια ραδιοτηλεόραση επανέλαβε για ακόµη µια φορά ότι «αν δεν αδειάσει η ΕΡΤ, δεν καλύπτεται η ελληνική προεδρία». Ο Παντελής Καψής πέταξε όµως το… µπαλάκι της εκκένωσης του ραδιοµεγάρου στα χέρια του Γιάννη Στουρνάρα και του υπουργείου Οικονοµικών, λέγοντας πως το κτήριο της Αγίας Παρασκευής είναι υπόθεση του υπουργείου Οικονοµικών και η απόφαση της εκκένωσης του ραδιοµεγάρου αφορά την κυβέρνηση και όχι τον ίδιο. Για την ιστορία πάντως αξίζει να καταγραφεί η απόφαση της ΝΕΡΙΤ να προχωρήσει σε ανοιχτή διαβούλευση για την εξειδίκευση των σκοπών και των προτεραιοτήτων της δηµόσιας ραδιοτηλεόρασης. Όπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση µέσα από την ιστοσελίδα www.opengov.gr, οι Έλληνες πολίτες µπορούν να συµµετάσχουν σε έναν ανοικτό δηµόσιο διάλογο για τη διαµόρφωση της φυσιογνωµίας της ΝΕΡΙΤ…

Στην Κομισιόν η ψηφιακή τηλεόραση Στην Κομισιόν φέρνει ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Χουντής το επίμαχο άρθρο 18, με το οποίο νομιμοποιούνται τα χωρίς τηλεοπτικές άδειες κανάλια να συνάψουν νόμιμες συμβάσεις με τους παρόχους δικτύου, σβήνοντας έτσι την υποχρέωση λειτουργίας έπειτα από αδειοδότηση. Με ερώτησή του στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο Ν. Χουντής καταγγέλλει ότι παραβιάζονται οι Οδηγίες της Ε.Ε. στον επικείμενο διαγωνισμό για την Ψηφιακή Τηλεόραση και την παράδοση του ψηφιακού φάσματος.

«Στην Ελλάδα, επί 23 έτη που λειτουργούν οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί, δεν έχει εκδοθεί καμία νόμιμη άδεια τηλεοπτικού σταθμού, παρά τις αντίθετες προβλέψεις της νομοθεσίας. Όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί λειτουργούν μέχρι σήμερα με προσωρινές άδειες, έπειτα από αλλεπάλληλες υπουργικές αποφάσεις, χωρίς να ελεγχθεί η τεχνική και η οικονομική τους επάρκεια καθώς και η βιωσιμότητά τους. Το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει κρίνει, από το 2010, ότι είναι παράνομη η συνέχιση του

καθεστώτος των προσωρινών αδειών», σημειώνει στην ερώτησή του ο Νίκος Χουντής. Όπως επισημαίνει, μεταξύ άλλων, στην ερώτησή του ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, «θα επιτρέψει η Κομισιόν τη διεξαγωγή αυτού του διαγωνισμού που παραβιάζει τις οδηγίες και το ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο ως προς τη διάθεση ραδιοσυχνοτήτων ή θα τον επιστρέψει για να γίνουν οι απαραίτητες τροποποιήσεις ώστε να εναρμονιστεί με τις ευρωπαϊκές οδηγίες;».

Media 15/35 Τι βλέπουμε στην TV Τα σκήπτρα της τηλεθέασης κράτησε το Mega για το πρώτο εξάµηνο του 2013. Το µεγάλο κανάλι βρέθηκε στην πρώτη θέση στη θεαµατικότητα µε 20%. Στη δεύτερη θέση ήταν ο ΑΝΤ1 µε 17,4% και τρίτος βρέθηκε ο Alpha µε 13,6%, έναντι 10,1% του Star και 9,2% του ΣΚΑΪ. Τα τρία κανάλια της ΕΡΤ µάζεψαν, από κοινού, το 11,6% της θεαµατικότητας ως εξής: Η ΝΕΤ είχε 5,7%, η ΕΤ3 3,2% και η ΕΤ1 ποσοστό 2,7%. Τέλος, στη σχετική λίστα το Μακεδονία TV εµφάνιζε ποσοστό 0,6%. Αυτή η εικόνα µετά την έναρξη της νέας τηλεοπτικής σεζόν δείχνει να ανατρέπεται. Το Mega φαίνεται να κρατά δυνάµεις, ωστόσο ο ΑΝΤ1 παρουσιάζεται πολύ δυνατός στο τηλεοπτικό του πρόγραµµα και δείχνει ικανός να αντιστρέψει την κατάσταση. Η Δ.Τ., από την άλλη πλευρά, δεν προσεγγίζει σε καµία περίπτωση τα νούµερα που έκανε η ΕΡΤ, καθώς απλά δεν βλέπεται – κυριολεκτικά και µεταφορικά.

Συνελήφθη ο εκδότης Μ. Ανδρουλιδάκης Συνελήφθη ξανά το πρωί της Τετάρτης στο σπίτι του, στο Ψυχικό, ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης, πρώην ιδιοκτήτης του τηλεοπτικού «Tempo» και της εφηµερίδας «Εξουσία», για µη καταβολή χρεών προς το Δηµόσιο ύψους 8.320.852 ευρώ. Ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης είχε καταδικαστεί από το Α’ Πενταµελές Εφετείο Κακουργηµάτων, στις 30 Ιουλίου του 2012, σε κάθειρξη πέντε ετών για υπεξαίρεση 4.200.000 ευρώ. Ο επιχειρηµατίας είχε πετύχει τότε την αποφυλάκισή του για λόγους υγείας και συγκεκριµένα επειδή έπασχε από «αυτοκτονικό ιδεασµό».

Μπογιόπουλος τέλος από τον «Ριζοσπάστη» Την απόλυση του δηµοσιογράφου του «Ριζοσπάστη» Νίκου Μπογιόπουλου αποφάσισε η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, µετά την πρώτη του «απόλυση» όταν καταργήθηκε η στήλη «Ηµεροδρόµος» που διατηρούσε στην ιστορική εφηµερίδα. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Νίκος Μπογιόπουλος απολύθηκε καθώς αρνήθηκε να υπογράψει ατοµική σύµβαση εργασίας. Εντύπωση προκαλεί πάντως η απόφαση της απόλυσης του Νίκου Μπογιόπουλου καθώς «ήρθε» από τον Περισσό και όχι από τη διεύθυνση του «Ριζοσπάστη». Αξίζει να σηµειωθεί, επίσης, ότι από την εφηµερίδα απολύθηκε ύστερα από 23 χρόνια ο κοινοβουλευτικός συντάκτης Ι. Φωτούλας. Πρόκειται για τον τελευταίο δηµοσιογράφο, από τους 14 συνολικά που αντέδρασαν στο µαζικό κύµα απολύσεων στον «Ριζοσπάστη» υπογράφοντας και το σχετικό κείµενο το οποίο εστάλη στην ΕΣΗΕΑ.

16/36 Επτά

31/10 -6/11

ποντικιart

www.topontiki.gr

ΠΕΜΠΤΗ 31.10

Καβάφης, Μπόρκμαν, ντοκιμαντέρ ◗ Μία ιδιαίτερη προσέγγιση στο έργο του Κ.Π. Καβάφη επιχειρούν οι διακεκριμένοι ομιλητές Δ. Δασκαλόπουλος, Ε. Ανδρεάδη, Μ. Χάρος, Ο. Πολυκανδριώτη, που συμμετέχουν στη σημερινή συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με τίτλο «Η εικόνα στην ποίηση του Καβάφη». Θα προηγηθεί η προβολή της ταινίας «Ο Βυζαντινός Καβάφης». Info: Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, είσοδος ελεύθερη, στις 17.30, τηλ.: 210 3312781. ◗ Ο Γιώργος Κιμούλης ερμηνεύει τον τραπεζίτη Τζων Γαβριήλ Μπόρκμαν του Ίψεν με τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Σταμάτη Φασουλή. Το έργο περιστρέφεται γύρω από έναν άνθρωπο, ο οποίος μετά την αποφυλάκισή του επιστρέφει στο σπίτι του, αποφασισμένος να μείνει κλεισμένος εκεί μέχρι το τέλος. Παίζουν: Π. Ζούνη, Σ. Σμυρναίου κ.ά. Info: Θέατρο Δημήτρης Χορν (Αμερικής 10, Αθήνα), τιμές: 10 - 20 ευρώ, στις 21.00, τηλ.: 210 3213100. ◗ Στις «Βραδιές Ελληνικού Ντοκιμαντέρ» προβάλλονται τα «Λόγια της σιωπής», σε σκηνοθεσία Λουκίας Ρικάκη. Το ντοκιμαντέρ έχει ως θέμα την ελληνική νοηματική γλώσσα αλλά και την εγχώρια κοινότητα των κωφών. Info: Ianos (Σταδίου 24, Αθήνα), είσοδος ελεύθερη, στις 22.30.

«το ποντικι»

προτείνει...

Επιμέλεια: Βίκυ Λεβαντή (v.levanti@hotmail.com)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1.11

Μιούζικαλ, ψυχανάλυση και φόνοι ◗ Το έργο «Λάχανα και Χάχανα» του Τάσου Ιωαννίδη πραγματεύεται δύο «φαινομενικά» αντίθετους πόλους: την Τέχνη και την Τεχνολογία. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο μιούζικαλ με βιντεοπροβολές, σκηνικά από ανακυκλωμένα υλικά, κοστούμια για λαχανοξωτικά, ρομπότ, ιπποπόταμους, πεταλούδες, νεράιδες, σε περιπλανήσεις με βαρκούλες, τρενάκια και πατίνια. Info: Θέατρο Κάππα (Κυψέλης 2), 11.00 & 15.00, τιμές: 10 - 12 ευρώ, τηλ.: 210 8831068. ◗ Στην εκδήλωση «Σινεμά & Ψυχανάλυση» προβάλλεται η ταινία «Άδικος Κόσμος». Ακολουθεί συζήτηση με τους Φίλιππο Τσίτο (σκηνοθέτη της ταινίας), Ρεζινάλντ Μπλανσέ (ψυχαναλυτή) και Ελένη Μόλαρη (ψυχίατρο). Info: Μικρόκοσμος (Συγγρού 106), είσοδος 3 ευρώ, στις 14.00, τηλ.: 210 9215305. ◗ Οι «Φόνισσες», η νέα κωμωδία των Ρήγα - Αποστόλου. Στο έργο έξι γυναίκες επικαλούνται κάθε λογής ψυχικές ασθένειες προκειμένου να αποδείξουν ότι σκότωσαν χωρίς να το θέλουν. Άραγε θα τα καταφέρουν; Παίζουν: Χ. Ρώπα, Ε. Καστάνη, Ν. Δραγούμη κ.ά. Info: Θέατρο Πειραιώς (Πειραιώς 131), στις 20.15, τηλ.: 210 3450922.

«Όταν ο ήλιος»

«Όλα για τη μητέρα μου», θέατρο Ακροπόλ

◗ Ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα της Ζωρζ Σαρή, το «Όταν ο ήλιος», μεταφέρεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο. Το έργο έχει ως κεντρικό πρόσωπο τη Ζωή, η οποία προσπαθεί να καταλάβει γιατί ο πόλεμος, γιατί οι θάνατοι, γιατί η κατάκτηση της χώρας από τους ναζί, γιατί η πείνα και οι κακουχίες. Παίζουν: Γ. Δεγαΐτης, Κ. Ζιώγου κ.ά. Info: Θέατρο Τζένη Καρέζη (Ακαδημίας 3, Αθήνα), τιμές: 7 - 15 ευρώ, στις 17.00, τηλ.: 210 3644921.

ΤΡΙΤΗ 5.11

«Το δέντρο» ◗ Το έργο της Μαρίας Λαϊνά, «Το δέντρο», ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Χρύσας Καψούλη. Στο μονόπρακτο δύο τύποι δένουν τη ζωή τους και την ύπαρξή τους γύρω από αυτό. Υπάρχει ή είναι γέννημα της φαντασίας τους; Παίζουν: T. Τζανάτος, Γ. Παπαδόπουλος κ.ά.

Info: Θέατρο Σημείο (Χ. Τρικούπη 4, Αθήνα), τιμές: 10 - 15 ευρώ, στις 21.15, τηλ.: 210 9229579.

ΣΑΒΒΑΤΟ 2.11

«Ι’m greek», Χατζιδάκις και Μάλαμας ◗ Η παράσταση του Λάκη Λαζόπουλου «Sorry… I’m Greek» ήρθε και στην Ελλάδα. Με ισχυρή δόση σάτιρας και μουσικής, ο Λαζόπουλος φοράει φουστανέλα και καταγγέλλει τους «κυβερνιστές» και τους νεοδωσίλογους. Ιnfo: Θέατρο Βρετάνια (Πανεπιστημίου 7, Αθήνα), στις 21.00, τιμές: 22 - 10 ευρώ, τηλ.: 210 3221579. ◗ Η Καμεράτα Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής παρουσιάζει το έργο του Μάνου Χατζιδάκι «Το χαμόγελο της Τζοκόντα», με αφηγήτρια την ηθοποιό Όλια Λαζαρίδου. Διευθύνει μουσικά ο Γιώργος Πέτρου. Info: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη), στις 20.30, τιμές: 8,5 - 60 ευρώ, τηλ.: 210 7282000. ◗ Ο Σωκράτης Μάλαμας ανανεώνει το χειμερινό του ραντεβού με το κοινό. Μαζί με τους μουσικούς του, μας καλεί σε βραδιές με ρoκ διάθεση, λαϊκή βάση και έντεχνα ακούσματα. Info:Άνοδος Live

ΚΥΡΙΑΚΗ 3.11

ΔΕΥΤΕΡΑ 4.11

Αλμοδόβαρ και «Melina Μ.» ◗ Η ταινία του Αλμοδόβαρ «Όλα για τη μητέρα μου» ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι από τον Πέτρο Ζούλια. Στο έργο ξετυλίγονται παράλληλες ιστορίες διαφορετικών γυναικών, ενώ ταυτόχρονα σχολιάζονται με καυστικό τρόπο ποικίλα κοινωνικά θέματα. Παίζουν: Ν. Μεντή, Μ. Ψάλτη, Κ. Λέχου κ.ά. Info: Θέατρο Ακροπόλ (Ιπποκράτους 9 - 11), τιμές: 9 - 20 ευρώ, στις 21.00, τηλ. 210 3643700. ◗ Η παράσταση «2013 / Melina M.» αφηγείται ιστορίες από τη ζωή και το έργο της Μελίνας Μερκούρη, οι οποίες αντιδιαστέλλουν τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον πολιτισμό και το θέατρο. Σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης. Παίζουν: Κ. Ασπιώτης, Λ. Βαρτάνης, Ε. Κάκκαλου κ.ά. Info: Θέατρο Επί Κολωνώ, (Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός), τιμές: 7 - 10 ευρώ, στις 19.15.

Stage (Πειραιώς 183, Αθήνα), είσοδος: 12 ευρώ με μπύρα/κρασί, φιάλη: 120 ευρώ, τηλ.: 210 3468100.

ΤΕΤΑΡΤΗ 6.11

Οι εκδόσεις στα χρόνια του Καβάφη

Σωκράτης Μάλαμας, Άνοδος Live Stage

◗ Στην έκθεση με θέμα «Η εκδοτική δραστηριότητα στα χρόνια του Καβάφη. Αλεξάνδρεια 1863 - 1933» φωτίζεται η ιδιαίτερα γόνιμη παραγωγή βιβλίων, περιοδικών και εφημερίδων από τους Έλληνες της Αλεξάνδρειας, ενώ παράλληλα απαριθμούνται ορισμένα από τα βιβλία που γράφτηκαν γύρω από το έργο του ποιητή. Info: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, είσοδος ελεύθερη, μέχρι 29.11, τηλ.: 210 7282000.

✂

✂

Το «Ποντίκι» σάς πάει θέατρο

Το «Ποντίκι» σάς πάει θέατρο

«Η Γραμμή»

«Μπαρ σε καλό μας»

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την παράσταση «Η Γραμμή», η οποία βασίζεται στη κλασική μαύρη κωμωδία του Ίσραελ Άρθουρ Χόροβιτς. Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν στο 210 6898448 από τις 10 π.μ. ώς τις 5 μ.μ. θα κερδίσουν δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός (10 ευρώ). Παρασκευή 1.11 στις 21.15 και Σάββατο 2.11 στις 19.15.

Το «Ποντίκι» εξασφάλισε για τους αναγνώστες του εκπτωτικές τιμές για την κωμωδία «Μπαρ σε καλό μας», από τη Θεατρική Ομάδα «Τα κορίτσια με τους γλόμπους». Οι αναγνώστες που θα τηλεφωνήσουν πρώτοι στο 210 6898448 από τις 10 π.μ. ώς τις 5 μ.μ. θα μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση πληρώνοντας 15 ευρώ τα δύο άτομα. Η προσφορά ισχύει για τέσσερα διπλά εισιτήρια για την Πέμπτη 31.10 και τέσσερα διπλά εισιτήρια για την Κυριακή 3.11.

Θέατρο «Αλκμήνη» (Αλκμήνης 12, Πετράλωνα) Τηλ.: 210 3428650

Θέατρο Eliart (Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός) Τηλ.: 210 3477677/ 6970808764