commissie wil aan beide uitgangspunten vasthouden en biedt een compromis. De taak van de overheid is het bestrijden van de onbevoegde uitoefening, maar wanneer de wet op dit gebied niet wordt gehandhaafd vervaagt het normbesef. Aangezien het publiek al lang gebruik maakt van de onbevoegden, deze onbevoegden niet of nauwelijks worden vervolgd, men de keuzevrijheid van de patiënt belangrijk vindt en bevoogding door de overheid steeds minder wordt gewaardeerd, oppert de commissie het volgende: de overheid dient te accepteren dat mensen vrijwillig een risico willen lopen. Tot bestraffing moet pas worden overgegaan als de behandeling duidelijk gevaarlijk is voor het leven van de patiënt. De commissie handhaaft dus de situatie waarin alleen de opleiding tot arts toegang geeft tot de geneeskunde. De onbevoegde uitoefening blijft strafbaar als deze het verlenen van ‘normale’ medische hulp belemmert.
3.3.
A de Wit, de eerste inspecteur op het gebied van fysiotherapie.
Individuele gezondheidszorg
Ondertussen heeft de overheid alweer een nieuwe commissie ingesteld, de staatscommissie-De Vreeze. Deze commissie moet de grondslagen van de medische wetten, daterend uit 1865, gaan onderzoeken. In 1969, de commissie is dan ruim anderhalf jaar aan het werk, verschijnen in het Nederlands Tijdschrift voor Fysiotherapie de voorlopige conclusies van de commissie. De commissie overweegt een stelsel van titelbescherming, in plaats van het stelsel van beroepsbescherming uit de bestaande wetgeving. Titelbescherming neemt de moeilijkheid van het exact omschrijven van het beroep weg.
De uitoefening van het beroep is dan vrij, maar het recht van het voeren van een titel (en daarmee het recht het niet nader omschreven beroep uit te oefenen) wordt dan slechts toegekend aan hen die aan specifieke eisen voldoen. Daarnaast overweegt de commissie de invoering van tuchtrecht voor de verschillende beroepsgroepen in de gezondheidszorg. In juni 1973 verschijnen de definitieve conclusies. De Vreeze introduceerde een nieuwe term die een belangrijke rol is gaan spelen in de medische wetgeving: de individuele gezondheidszorg. Het gaat voortaan om de zorg voor de individuele patiënt in de brede zin. Dat
43