Overstappen

OVERSTAPPERS

dan nooit Beter laat

Matthijs: “Chauffeur? Dat is niets voor mij, vond ik.”

Jerry:

“Ik kom weer vrolijk thuis.”

Dirkjan: “Ik heb nog steeds veel te leren.”

Veel chauffeurs konden als tiener amper wachten om achter het stuur van een vrachtwagen te stappen. Maar er zijn ook mensen die via een lange omweg op de wagen belanden. Nou ja ... beter laat dan nooit, vinden Jerry, Dirkjan en Matthijs.

Van de groenvoorziening naar de distributie

NU EERST HET VAK ECHT LEREN

Matthijs de Jager • 34 jaar • woont in Linschoten • is sinds 15 november 2019 vrachtwagenchauffeur bij A.J. van de Hoogen & Zn. in Oudewater • was 9 jaar voorman groenvoorziening bij de sociale werkvoorziening in Gouda

Op de autoboulevard in Hoofddorp komt Matthijs de Jager in zijn bakwagen aangereden. De kersverse chauffeur heeft een drukke dag, vandaag: 25 adressen in de Bollenstreek. Na het lossen van tien autobanden maakt hij tijd voor zijn lunchpauze en voor TON.

Liever planten Dat Matthijs nu chauffeur is, had hij een jaar geleden niet kunnen denken. “Na de middelbare school heb ik een opleiding voor monteur landbouwmechanisatie gevolgd. Toen ik klaar was, ontdekte ik dat ik toch liever met planten en zo werk. Ben ik aan een bbl-opleiding in de groenvoorziening begonnen.” Vijf jaar werkt Matthijs vervolgens in de groenvoorziening in Nieuwerbrug. Daarna stapt hij over naar de sociale werkvoorziening in Gouda, ook in het groen.

Aai over de bol Bij de sociale werkvoorziening is Matthijs voorman. Hij geeft leiding aan mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. “Die zitten vaak al heel lang in een kaartenbak bij de gemeente. Langdurig werklozen, bijvoorbeeld, of arbeidsgehandicapten. We begeleiden ze naar een betaalde baan. Of het lastige mensen zijn? Nee, ik vond het werken met hen juist het mooiste. Daar heb ik echt mensenkennis opgedaan. Ieder mens is uniek. De een heeft een aai over de bol nodig, de ander een schop onder de kont.”

Ergernis over bureaucratie Toch, na negen jaar heeft Matthijs het bij de sociale werkvoorziening wel gezien. “Ik ging me steeds meer ergeren aan de bureaucratie bij de gemeente. En daarnaast werd het buitenwerk routine. Elk jaar weet je precies wat er gedaan moet worden. Elk seizoen heeft zijn vaste werkzaamheden. En er waren geen doorgroeimogelijkheden voor mij. Een managementfunctie met veel bureauwerk zag ik niet zitten.” Wat dan wel? Matthijs weet het niet.

Tip van zwager Zijn zwager is eigen rijder, met twee vrachtwagens. Matthijs gaat een dagje met hem op pad. Als zijn zwager hem tipt om ook chauffeur te worden, reageert Matthijs afwijzend. “Ik zei: ‘Ben je gek, dat is niks voor mij’. Toen vroeg mijn zwager hoezo ik dat zo zeker wist. Ik had het toch nog nooit gedaan? ‘Probeer het drie jaar’, zei hij, ‘dan weet je of het wat voor je is.’”

Wikken en wegen Die woorden blijven hangen. Na lang wikken en wegen belt Matthijs met Sectorinstituut Transport en Logistiek. “Ik heb mazzel, want er is nu een nijpend tekort aan chauffeurs. Ik kon zo overstappen. Het Mobiliteitscentrum van het sectorinstituut brengt me in contact met A.J. van den Hoogen in Oudewater.”

Eerst koerier Sinds maart vorig jaar werkt Matthijs bij Van den Hoogen. Eerst als koerier op een bestelbus. “Ik reed meestal voor Packs. Die bezorgen voor de felicitatiedienst Greetz bloemen, kaarten, ballonnen en dat soort dingen bij particulieren.” Naast het koerierswerk haalt Matthijs zijn chauffeurspapieren en zijn C-rijbewijs. “Zodra ik dat op zak had, kon ik op de vrachtwagen beginnen. Dat was op 15 november. Mijn bakwagen is de op één na nieuwste van de zaak. Daar ben ik heel trots op.”

Leuk en uitdagend Matthijs glundert als hij over zijn nieuwe baan praat. Zijn zwager had gelijk. “Het is leuk werk. En uitdagend. Elke dag kom ik op nieuwe locaties en leer ik nieuwe dingen. Als ik iets niet weet, zijn er altijd collega’s die me helpen. En het is natuurlijk prachtig om in zo’n grote wagen te rijden.”

Scherp zijn Was Matthijs in het groen altijd fysiek bezig, nu is het vooral zitten achter het stuur en af en toe wat til-en sjouwwerk. “Ik moet wel de hele dag scherp zijn, vooral achter het stuur. Een kennis van me zei dat het de eerste drie maanden wennen is. Dat je soms denkt: waar ben ik aan begonnen? Maar het bevalt me heel goed. Een droom om internationaal te gaan rijden heb ik niet. Ik wil nu eerst het vak echt leren.”

Planten en bomen Bij A.J. van den Hoogen maakt Matthijs ‘vlieguren’ op de bakwagen. Pas later gaat hij zijn E-rijbewijs halen. Op dit moment rijdt hij charter voor de firma Steenbergen in Bodegraven. “Ik vervoer veel automaterialen. In de lente zetten ze me misschien in voor het transport van planen en bomen uit Boskoop. Mijn bakwagen is speciaal geschikt voor die veilingkarren. Dat zou ik mooi vinden.”

Sociale leven Wat nog wel wennen is: de werktijden. In het groen werkte Matthijs van zeven tot vier. Nu weet hij nooit wanneer hij klaar is. “Ik kookte elke avond. Dat gaat nu niet meer. Gelukkig staat mijn vrouw achter mijn keus. Ze stimuleert me. Dat is heel belangrijk, want het werk heeft impact op ons sociale leven. Alles speelt zich nu af in het weekend. Dat moet je je samen goed realiseren.”

Van het leger via het magazijn naar de bakwagen

TOCH WEL EEN GROTE OVERGANG

Jerry Heppener • 41 jaar• woont in Terneuzen • is sinds juli 2019 vrachtwagenchauffeur bij uitzendbureau 24/7 en werkt voor A.J. Tieleman B.V. in Kloosterzande • was 17 jaar militair en 6,5 jaar magazijnmedewerker

Op een grachtje in Leiden is de doorgang gestremd. Jerry Heppener zet zijn bakwagen in de achteruit en rijdt vakkundig een heel eind terug naar de hoofdweg. Prachtig mooi vindt hij dat. Jerry voelt zich helemaal op zijn plek achter het stuur. Dat is heel andere koek dan het magazijn of het leger.

Last van rug Het is duidelijk: Jerry is blij met zijn nieuwe baan. De laatste zesenhalf jaar werkte hij bij een groothandel in voedingssupplementen. “Dat was fysiek best zwaar. De hele dag staan, lopen en sjouwen met zware dozen. Ik kreeg last van mijn rug. En ik was het werk na die ruim zes jaar ook wel helemaal beu.” Jerry is geen negen-tot-vijftype, zegt hij. Dat blijkt ook wel uit zijn loopbaan in het leger.

Korporaal der 1e klasse In 1996 treedt de dan zeventienjarige Jerry aan als dienstplichtig militair. Zeven maanden later wordt de dienstplicht opgeheven en zwaait hij af. Maar hij tekent meteen voor vier jaar als beroepsmilitair. Hij heeft het bij defensie naar zijn zin. “Ik was korporaal der eerste klasse en zat in de beveiliging bij de luchtmacht. We beveiligden militaire objecten. In Afghanistan heb ik de compounds en een vliegbasis beschermd tegen aanvallen. Mooi werk en relatief veilig.”

Gepantserd rupsvoertuig In 2006 haalt Jerry zijn C-rijbewijs. “Dat hoort bij de rang van korporaal. Je moet B en C hebben om een gepantserd rupsvoertuig te kunnen besturen. Maar met die C heb ik nooit wat gedaan, tot nu toe.” In 2012 zwaait hij definitief af. “Bijtekenen kon niet meer. Ik was te oud voor defensie. En eigenlijk vond ik het na zeventien jaar ook wel genoeg.” Bij een teamgenoot van zijn zaalvoetbalteam, die een eigen bedrijf heeft, kan hij beginnen als magazijnmedewerker.

Steeds meer tegenzin Begin 2019 merkt Jerry dat hij met steeds meer tegenzin naar zijn werk gaat. Hij is elke werkdag chagrijnig. “Op een gegeven moment kwam de gedachte aan een vrachtwagen in me op. En als het in mijn kop zit, gaat het er niet meer uit. Vroeger wilde ik militair of ambulancechauffeur worden. Mijn nieuwe droom is: als chauffeur op avontuur in het buitenland. Maar voordat ik internationaal ga rijden, wil ik eerst veel ervaring opdoen.”

Wissel trekt wissel Jerry zoekt op internet naar de mogelijkheden om chauffeur te worden. En hij praat er vaak en veel over met zijn vrouw. “Ik zou toch een vast contract opgeven. En als chauffeur heb je geen baan van negen tot vijf. Dat trekt een wissel op je sociale leven. Als mijn vrouw niet voor honderd procent achter mij zou staan, dan had ik nu niet op de wagen gezeten.”

NU beginnen! Hij komt op internet de website van uitzendbureau 24/7 tegen, maakt een afspraak en op de vraag wanneer hij kan beginnen, antwoordt Jerry: ‘Nu!’. Maar voordat hij zijn eerste rit kan maken, moet hij eerst nog Code 95 en zijn E-rijbewijs halen. Sectorinstituut Transport en Logistiek ondersteunt hem en binnen één maand heeft hij alle benodigde papieren op zak. In juli 2019 kan hij beginnen als chauffeur.

Vast bedrijf Voor 24/7 maakt Jerry sinds de zomer ritten voor Tielemans BV in Kloosterzand. Bij het uitzendbureau houden ze rekening met zijn wens om voor een vast bedrijf te rijden. “De overgang van het magazijn naar het chauffeursvak is groot. Ik vind het daarom fijn voor maar één bedrijf te werken. Dat geeft vastigheid en zo leer ik mijn collega’s kennen.”

Geen spijt Na bijna acht maanden op de weg heeft Jerry nog geen moment spijt van zijn keuze. “Elke dag is anders. Zoals vandaag, hier in Leiden, opeens een opengebroken weg. En dan in z’n achteruit, rijden maar.” Ook zijn vrouw is blij met Jerry’s nieuwe loopbaan. “Zij hangt de vlag uit, want ik kom weer vrolijk thuis. Gelukkig maar, want er is geen peil op te trekken hoe laat mijn dag eindigt. De ene keer is het om zes uur, de andere dag kom ik pas om negen uur binnen.”

In het diepe Jerry kan het iedereen aanraden, zo’n overstap naar de vrachtwagen. “Het is mooi werk. Je moet achter het stuur altijd alert zijn, want het wordt steeds drukker op de weg. En dan toch op tijd rijden. Maar als je van aanpakken houdt en graag zelf beslissingen neemt, dan zeg ik: ‘Doen!’ Gooi jezelf in het diepe. Kijk hoe goed het mij bevalt.”

Van de krant naar de autotransporter

VIA VEEL OMWEGEN

Dirkjan van Woudenberg • 52 jaar • woont in Leersum • is sinds 2,5 jaar vrachtwagenchauffeur bij Van Beek Autotransport in Maarsbergen • was vertegenwoordiger en bedrijfsleider bij een supermarkt en accountmanager bij Wegener

Als veertienjarig jochie weet Dirkjan van Woudenberg al dat hij vrachtwagenchauffeur wil worden, net als zijn vader. Kleine Dirkjan gaat zo vaak mogelijk met pa mee. Als hij achttien is, haalt hij in korte tijd het B-, C- en CE-rijbewijs. Maar het duurt nog ruim dertig jaar voordat hij achter het vrachtwagenstuur plaatsneemt.

Een heel gepuzzel Zondagmiddag. Dirkjan zit in de kantine bij Van Beek Autotransport. Zijn baas Pieter van Beek stapt binnen. “Er werken hier vijf chauffeurs”, zegt Pieter. “We zijn een grote vriendenclub en Dirkjan past daar prima bij. Hij krijgt de kans om het vak te leren.” Dirkjan lacht: “Ik heb gelukkig een werkgever die in mij wil investeren. Helaas heb ik al heel wat schade gereden. Auto’s laden is een heel gepuzzel. Ik heb nog veel te leren.”

Vele omwegen Hoe Dirkjan na dertig jaar chauffeur bij Van Beek is geworden, is een verhaal van omwegen. “Van jongs af aan werkte ik bij een supermarkt in Leersum. Toen ik mijn chauffeurspapieren en rijbewijzen had, wilde ik op de vrachtwagen. Maar mijn baas wilde me niet kwijt. Hij deed me een heel goed aanbod. Ik kreeg een super salaris en hij betaalde een deel van mijn rijopleiding terug.”

Onder de toonbank Dirkjan wordt bedrijfsleider in de supermarkt waar ook zijn vriendin werkt. “Ik was 23 toen we trouwden. We werkten heel hard, zo’n zestig uur in de week. Een deel werd zwart, onder

de toonbank, uitbetaald. Op jonge leeftijd konden we al een huis kopen. En een paar jaar later kregen we onze twee kinderen. Mijn droom om chauffeur te worden heb ik toen naar de achtergrond geschoven.”

Altijd in de winkel En dan verandert de supermarktwereld. De openingstijden worden ruimer. “Dat brak mij op. Als bedrijfsleider was ik altijd in de winkel. Als iemand ziek was, sprong ik in. Ik werkte heel veel en met kleine kinderen was dat niet meer te handelen.” Dirkjan switcht en wordt vertegenwoordiger bij een snoepfabrikant. Strak in het pak bezoekt hij supermarkten en benzinestations. Na vijf jaar stapt hij opnieuw over, nu naar de krantenwereld. Hij wordt accountmanager, verkoopt advertentieruimte in vooral huis-aan-huisbladen. “Financieel had ik alles op orde, maar geld maakt niet gelukkig.”

Vrijwillig ontslag Na een paar jaar zakt de krantenwereld in elkaar. “De omzetten gingen achteruit en er werd gereorganiseerd. Ik zat in de ondernemingsraad en wij deden een voorstel om personeel vrijwillig te laten vertrekken. Toen zag ik een kans om mijn droom waar te maken.” Dirkjan meldt zich voor dat vrijwillig ontslag en hij krijgt een goede afvloeiingsregeling. Hij haalt Code 95 en neemt een aantal rijlessen. “Ik had dan wel mijn rijbewijzen, maar geen enkele rijervaring.”

Via Facebook Dirkjan solliciteert bij een containerbedrijf in Tiel en wordt aangenomen. Trots meldt hij dat op Facebook. Hij krijgt een bericht van een van zijn vrienden, de vrouw van zijn huidige baas. “Zij schreef: ‘Waarom kom je niet bij ons werken?’ Toen heb ik haar man Pieter, die ik nog niet kende, een appje gestuurd en twee dagen later zaten we samen in een kroegje in de buurt. Het klikte.”

Containers geen succes Maar Dirkjan is een man van zijn woord en hij gaat bij het containerbedrijf in Tiel aan de slag. “Na twee weken was ik het al helemaal beu. Het was wachten, wachten en nog eens wachten. Na zes weken heb ik ontslag genomen en Pieter een bericht gestuurd. Ik kon direct komen.”

Gestrande auto’s Dirkjan gaat eerst een week met een collega naar Frankrijk. “Daar moesten we gestrande auto’s, caravans en campers ophalen. Prachtig mooi vond ik dat. De week daarop mocht ik zelf op pad met een autotransporter. Nu is mijn werkgebied heel Nederland en ben ik de hele week van huis. Ik haal overal auto’s op. Dat kunnen gestrande zijn, maar ook nieuwe.”

Mooiste reis Afgelopen zomer is Dirkjan voor het eerst zelfstandig naar het buitenland geweest. “Naar Zweden en Noorwegen om twee campers op te halen. Dat was mijn mooiste reis.” Hij heeft inmiddels ook ervaren wat er bij het autotransport zoal komt kijken. “Voor dit werk moet je 25 paar ogen hebben. Een schade aan een auto is zo gemaakt.” Zijn werkgever Pieter knikt: “Helaas heeft Dirkjan ook vaak pech. Mensen claimen schades die ze zelf gemaakt hebben en wentelen die dan op ons af. Daar kun je je niet tegen verzekeren.”

Goed in vel Gelukkig krijgt Dirkjan van Pieter ruim de tijd om het vak te leren. Want één ding is zeker: terug naar kantoor wil hij nooit meer. “Bij Van Beek heb ik het naar mijn zin. Ik zit goed in mijn vel. Geld interesseert mij niet. Hier wil ik blijven tot mijn pensioen.”

Nieuwe baan? Ben je op zoek naar ander werk of naar een nieuwe baan? Het Mobiliteitscentrum van Sectorinstituut Transport en Logistiek kan je helpen bij die zoektocht. Het Mobiliteitscentrum biedt: • ondersteuning bij het hele sollicitatieproces; • hulp bij het maken of verbeteren van je cv en sollicitatiebrief; • introductie bij bedrijven die werknemers zoeken; • de mogelijkheid om je in te schrijven voor de kandidatenbank; • nieuwsbrieven met tips, vacatures en het laatste nieuws.

Via de vacaturebank en je eigen e-portfolio ‘Mijn Mobiliteitscentrum’ kun je direct solliciteren op de vacatures van het Mobiliteitscentrum. Start je zoektocht naar een nieuwe baan door je in te schrijven via stlwerkt.nl/werken/mobiliteitscentrum