Drie prachtige dagen in de Eifel

Wim Ogink

Natuurlijk ga ik mee, als ik de kans krijg om met de club 3 dagen in de Eifel te fietsen. Maar dan moet dat niet het weekend zijn waarop de Tilburg Ten Miles plaatsvindt. Dat kan ik als direct betrokkene niet maken. Maar het kwam goed: de Tilburg Ten Miles ging niet door en net als Martin Tonnon kon ik in september nog aan de deelnemerslijst worden toegevoegd. Maar goed dat ik begin september nog op hoogtestage naar de Stelvio ben geweest.

En zo gaan Martin en ik op vrijdag 24 september om 8:00 u samen op pad naar Gerolstein. Via Maastricht en St. Vith rijden we bij Winterspelt Duitsland binnen. Wel jammer dat daar de flitskast 10 keer zo groot is als het 60 km-bord. Dat bord hebben we niet gezien, de kast wel. En wij waren niet de enigen, zo bleek al snel bij aankomst. De foto’s die ze daar maken, zijn overigens best duur voor die kwaliteit ….

Keurig op tijd meldt iedereen zich bij hotel Löwenstein in Gerolstein. Erik, Daan en Stefan B. vonden 3 dagen niet genoeg en zijn al op donderdag op pad geweest. Zij heten ons welkom vanaf hun balkon. We kunnen nog niet inchecken, maar wel omkleden in de tafeltennisruimte. Daarna meteen op pad voor de eerste rit. Keuze uit 3 afstanden: 109, 92 en 70 km. Er worden nog snel wat foto’s gemaakt, 4 snelheidsgroepen gevormd en om 11:40 u zit iedereen op de fiets. Ook beide mountainbikers Peter H. en Stefan D. die hun eigen routes kiezen. De 3 routes komen alle langs Bäckerei Schillinger in Kelberg.

Daan stelt zijn bezoek nog even uit om zijn fiets te demonteren, maar kan snel weer aansluiten. Van het ruime aanbod van de Bäckerei wordt gretig gebruik gemaakt. Gelukkig zijn de resterende afstanden naar het hotel niet al te lang meer.

In de Eifel gaat het landschap op en af. En dus ook de routes van Walter, die hier en daar nog wat extra klimwerk heeft opgezocht. En bij dat klimmen blijkt al snel, dat de één dat wat gemakkelijker afgaat dan de ander. En dat de samenstelling van de snelheidsgroepen zoals we die bij de clubritten gewend zijn, in de Eifel toch wat anders uitpakken. Op dag 1 betekent dat voor sommigen na een klim telkens wachten tot iedereen weer aangesloten is, terwijl anderen wat moeizamer omhoog gaan en dan al de keuze maken om op dag 2 met een iets rustiger groep mee te gaan.

Terug bij het hotel kunnen we de kamersleutel halen en nog even lekker buiten een biertje (één maar?) pakken. Gelukkig kunnen de fietsen binnen staan (in de tafeltennisruimte) of stiekem mee naar de kamer genomen worden.

De keuken van het hotel had niet helemaal door wat voor groep hongerlijders ze in huis hadden gehaald, want voordat iedereen zijn portie had kunnen opscheppen, was het al op. Gelukkig werd dit snel opgelost en was men gewaarschuwd voor de tweede dag.

Na het diner werd natuurlijk onder het genot van menig drankje de dag (en nog veel meer) geëvalueerd. Ook hier bleek weer dat ’s-avonds niet iedereen over hetzelfde uithoudingsvermogen beschikt, maar met training veel valt te bereiken….

Na het ontbijt op zaterdag wordt er eerst tijd ingeruimd voor de officiële groepsfoto. Best lastig om zoveel kikkers in de kruiwagen te krijgen, maar het is gelukt. Vandaag op pad voor de koninginnenrit: 100, 113 of 140 km met de nodige hoogtemeters natuurlijk.

Om 9:37 u vertrekken we vol goede moed om weer een prachtige dag te beleven. Het weer werkt overigens uitstekend mee. Door de aanpassingen in de groepen worden de onderlinge afstanden binnen de groepen niet zo groot meer, waardoor je als groep sneller kunt doorrijden. Dat blijkt later ook wel uit de gemiddelde snelheden die gereden worden.

Helaas weet niet iedereen de pauzeplaats in Malberg te vinden, maar verreweg de meesten wel. Mijn overtuiging is trouwens dat de groep die zich hier niet meldde, de 20% klim naar het betreffende Eifelhotel niet aankon. Het hotel raakte meteen door alle pizza’s heen, die op het terras soepel verdeeld werden en met broodjes werden aangevuld. En natuurlijk weer heel veel cola. Genoeg voor de resterende 50 – 60 km.

Helaas weet niet iedereen de pauzeplaats in Malberg te vinden, maar verreweg de meesten wel. Mijn overtuiging is trouwens dat de groep die zich hier niet meldde, de 20% klim naar het betreffende Eifelhotel niet aankon. Het hotel raakte meteen door alle pizza’s heen, die op het terras soepel verdeeld werden en met broodjes werden aangevuld. En natuurlijk weer heel veel cola. Genoeg voor de resterende 50 – 60 km.

Ook vandaag komt iedereen weer heelhuids en voldaan (en soms een beetje moe) terug op de basis. Al is er wat kritiek op het ongeduld van sommige snellere klimmers die tegen het einde van de rit redeneren: het is nog maar 10 km dus we hoeven nu niet meer op de achterblijvers te wachten. En als die achterblijvers dan geen navigatie hebben, blijken ze zomaar van de geplande route af te wijken en stiekem extra kilometers te maken... En dat terwijl de anderen al aan het bier zitten.

Na weer een gezellige avond met de nodige sterke verhalen, komt de volgende ochtend iedereen toch weer redelijk fris aan het ontbijt. Hier wordt weer gretig

gebunkerd, waarna wordt uitgecheckt, de bagage al in de auto’s wordt geladen en de fiets aan een laatste inspectie onderworpen. Om 9:31 u op pad voor de slotrit over 71 of 87 km. Wederom is het geweldig genieten onderweg, met een glooiend landschap, mooie vergezichten, pittige klimmetjes, fraaie afdalingen en een geweldig gezelschap. De pauze genieten we in het merengebied in Daun. Iedereen is daar weer rond dezelfde tijd. Terug naar het hotel is het van hier af nog 30 resp. 38 km; te overzien dus, maar voor een aantal is het dan ook wel mooi geweest. De arbeid van de afgelopen dagen laat zich steeds meer gelden en hier en daar raakt de pijp aardig leeg. Rond 14:15 u is iedereen terug bij de auto’s. Jammer dat het tijdens het laatste half uur nog wat is gaan miezeren, maar dat stelde niet veel voor. Zeker niet in vergelijking met de weersverwachting van een week geleden die veel meer regen voorzag. Wel werden nu snel alle fietsen in- en opgeladen en in de ons bekende tafeltennisruimte nog even droge kleren aangetrokken. En niet te vergeten de laatste bananen van René aan de man gebracht.

Iedereen gaat weer zijns weegs en zal die zondag nog ruim voor 18:00 u weer terug zijn geweest. Voor zover mij bekend, zijn er op de terugweg naar huis geen foto’s meer gemaakt en is iedereen veilig aangekomen. Mijn impressies van het weekend: uitstekend voorbereid, goed gecommuniceerd, geweldig gezellige groep, veel lol gemaakt, veel klimwerk kunnen doen (mijn Garmin telde 6411 hoogtemeters) en heerlijk gereden (334 km). Kortom: een topweekend waar ik met genoegen aan terugdenk.

Volgend jaar weer.