Κόκκινη Κλωστή Επιμέλεια: Γιώργος Αμπατζίδης gampatzidis@gmail.com
Εικονογράφηση: Δάφνη Αλεξιάδου daf.daphne@gmail.com
Κίτρινο Βελούδο
προωθήσει την καφετέρια με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα ως σήμα-κατατεθέν και να δημιουργήσει έτσι την ιδέα ενός «αεροδρομίου του αταίριαστου», ο τίτλος «το αταίριαστο του αεροδρομίου» ήταν μάλλον πιο ρεαλιστικός για το άρθρο, το αεροδρόμιο και την ίδια την καφετέρια. Ήταν εύκολο να δεις πως της έλειπε η απρόσωπη, ψυχρή ομοιομορφία των υπόλοιπων μαγαζιών του χώρου του αεροδρομίου. Πριν ακόμα μπεις μέσα, σου έκανε εντύπωση πως, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μαγαζιά του αεροδρομίου, ήταν κλεισμένη με κανονικούς τοίχους και δεν είχε καθόλου παράθυρα. Μπαίνοντας μέσα ή κοιτώντας από τη γυάλινη πόρτα, έβλεπες πως οι τοίχοι είχαν ένα απαλό, κίτρινο χρώμα και πάνω τους κρέμονταν δίσκοι βινυλίου και αντίγραφα μοντέρνας ζωγραφικής. Από τραπεζοκαθίσματα, υπήρχαν πέντε ψηλά σκαμπό στην μπάρα και τρία τραπέζια με τρεις καρέκλες το καθένα. Οι οκτώ από τις εννιά καρέκλες και τα σκαμπό ήταν κατασκευασμένα από αλουμίνιο και μαύρο δέρμα. Η ένατη καρέκλα, που βρισκόταν πάντα στο τραπέζι ακριβώς μπροστά με την πλάτη προς την πόρτα, ήταν κατασκευασμένη από ξύλο και ένα εντυπωσιακό κίτρινο ύφασμα. Κάθε φορά που γυρνούσε από ταξίδι την επισκεπτόταν οπωσδήποτε. Η συνήθεια αυτή είχε ξεκινήσει πολύ πριν τη δημοσίευση του άρθρου και θύμωνε όταν έβλεπε
Η βουή του αεροδρομίου κάλυψε το θόρυβο της θραύσης, αλλά η πίεση στο χέρι που κρατούσε το χερούλι έδειξε χωρίς αμφιβολία πως η ισορροπία της βαλίτσας είχε διαταραχθεί. Συνέχισε από συνήθεια για μερικά βήματα μέχρι να συνειδητοποιήσει τι είχε γίνει και να σταματήσει για να ελέγξει τη ζημιά. Γυρίζοντας τη βαλίτσα στο πλάι, παρατήρησε πως η αριστερή ρόδα είχε σπάσει στη μέση. Με λίγες, γρήγορες ματιές εντόπισε το άλλο μισό δίπλα σε έναν ψύκτη, σε απόσταση περίπου τεσσάρων μέτρων από εκεί που στεκόταν. Πλησίασε και σήκωσε από κάτω το σπασμένο κομμάτι, παρατηρώντας με θαυμασμό τη συμμετρία του σπασίματος. «Χειρουργική τομή», σχολίασε και μουρμούρισε κάτι για την εταιρία που δούλευε και την ποιότητα της βαλίτσας που του είχαν χορηγήσει. «Και φυσικά, έπρεπε να γίνει σήμερα αυτό», διαμαρτυρήθηκε σηκώνοντας τη βαλίτσα από το πάτωμα. Του φάνηκε πιο βαριά από ότι περίμενε. Άβολα, αλλάζοντας τη βαλίτσα κάθε τόσο στο ξεκούραστο χέρι (το «κάθε τόσο», χωρίς να το επιδιώκει, ήταν ακριβώς 45 δευτερόλεπτα, κάθε φορά) προχώρησε προς την έξοδο. Όταν έφτασε μπροστά της, σταμάτησε έξω από την πόρτα της μικρής καφετέριας για την οποία πριν δυο μήνες είχε γράψει ένα άρθρο το free-press περιοδικό του αεροδρομίου με τίτλο «το αταίριαστο του αεροδρομίου ή το αεροδρόμιο του αταίριαστου;» Αν και ο αρθογράφος έκανε φιλότιμες προσπάθειες να 22