Ik woon hier al een tijdje...

Het is al een week na Sinterklaas en toch zie je hem hier, op een foto van vorig jaar. Onze Sinterkat, met een minimijter en een rode mantel. En, zoals onze kleinzoon zegt: ”hij heeft een klein wit baardje”.

Welbewust van zijn goedheilige taak zit hij op de leuning van de bank, alsof het een troontje is. Hij is een Sinterklaas die van alle mensen houdt, die bij iedereen graag op schoot gaat zitten, spinnend met het volume van een stofzuiger. Maar voorlopig blijft Sinterkat hier rustig zitten want dat wil onze kleinzoon graag. Die is pas drie jaar, hij speelt Piet, draagt een baret met een veer en samen zijn ze een duo.

Verhuizingen
In september 2020 vertelde ik het verhaal van de terugkeerkat in de Reelander, in het thema van Werelddierendag. Ik schreef over onze logeerkatten, een zwarte en een gecyperde, die een jaar bij ons gewoond hadden. Pas toen onze zoon weer een woning gelijkvloers kon betrekken verhuisden de katten daar ook heen. Na twee weken was de zwarte kat ineens kwijt, weggeglipt. Twee dagen later verscheen hij bij de hem zo vertrouwde achterdeur van ons huis. Zo’n angstige kat en toch maakte hij die grote reis. Wij waren door hem verkozen en hebben zijn besluit als een eer gezien.

Solo
En zo kreeg de zwarte kat het rijk alleen. In het samengaan met de cyperse was hij duidelijk de underdog geweest. Nu had hij geen hinder van concurrentie en bezat hij heel het huis. Op iedere kartonnen doos ging hij liggen, of als dat kon, ín de doos. Wanneer je de krant las kwam hij er bovenop liggen. Hij was er altijd graag bij, vooral bij visite want die bleven rustig zitten en dan snorde hij eindeloos op schoot. Om zes uur kreeg hij eten, vanaf vijf uur liep hij al te draaien om je benen. Toen er begin 2020 twee keer in de week een baby over de vloer kwam had de kat daar wel schrik van. Hij vluchtte op die dagen naar de bovenverdieping. Om pas weer naar beneden te komen als de kust veilig en babyloos was. Tot die dreumes hem ging trakteren op poezensnoepjes. Dan stonden ze samen voor de kastdeur, de kat had altijd trek en de kleine vond het uitdelen leuk. De angst was over en de kat bleef beneden, ook toen er nog twee kleinkinderen bijkwamen. Hun nog onhandige geaai wist hij ruimhartig op waarde te schatten.

Liefde
Zes jaar geleden begon dit verhaal, met de logeerkatten van onze zoon. Vorige week werd Sinterkat minder fit, hij droeg de rode mantel en het mijtertje nog wel maar hij bleef erbij liggen. Heel anders dan vorig jaar. En zo ging het door. Soms was hij weer een dag actief als altijd en toen was hij ineens kwijt, had hij zich verstopt en wilde niet eten of drinken. We zagen het aankomen. Wij zagen het en hij wist het. Gedurende de laatste dagen lag hij in een mand, met moeite tilde hij soms zijn kopje op. Wanneer ik mijn hand op de rand van de mand legde maakte hij contact met zijn staart op mijn pols. Communicatie heeft niet meer nodig dan een zender en een ontvanger. Hij hoorde bij ons gezin en is in ons midden overleden, op de avond dat we Sinterklaas vierden. Na het laatste cadeautje is hij vertrokken. We waren zo stil.

In onze tuin hebben we de terugkeerkat begraven, onze kleinzoon was er bij. “Honden gaan niet dood, toch?” vroeg hij. “Nee, ook honden gaan dood”. En ‘s avonds toen hij in bad zat zei hij: ”Mensen gaan ook dood, he.”

Tekst: Ans van der Westen