Άσκηση ψυχής
Προσπάθησα να σηκωθώ ψηλά, πολύ ψηλά, των ουρανών το δάκρυ να σφουγγίσω. Με τ’ ακροδάκτυλά µου σ’ ακουµπάω ουρανέ …και τα µατώνω, τόσο µικρός! Με πόδια πήλινα, πως να κρατήσω τέτοιο χάος… Τόσο φιλόδοξος! Στα δάκτυλά µου τα θνητά τα πυρωµένα σύννεφα θέλησα να πιάσω, στο αίµα να τα µυρώσω, της καρδιάς αγιάτρευτες των ουρανών πληγές να κλείσω…
14
κι όµως εσύ… δεν γέλασες µαζί µου, νόµισες… ήµουν ποιητής.
15
Αλλού να ψάξεις Τα όνειρα βιάζονται σπρώχνονται στα κατάρτια, κρεµιούνται εκεί... γίνονται δρόµοι σε τραβούν, σε ταξιδεύουν στην ελπίδα . Μοίρα, φοβάµαι… εδώ θα µείνω, µε µια ηλιαχτίδα στην καρδιά καρφωµένη, µοίρα, θυµάµαι.... αλλού να ψάξεις, το δικό µου όνειρο ποτέ σε κατάρτι, …τραγούδι ψυχής σε φιµωµένο στόµα. Τούτη την ώρα της µοίρας τ΄ ακόντιο κάποιο κατάρτι στα φτερά σηµαδεύει, τούτη την ώρα κάποιο όνειρο άγουρο στο κατάρτι πεθαίνει… 46
αλλού να ψάξεις... το δικό µου το όνειρο κανένα ακόντιο δε θα το πάρει, µε κλωστή της ψυχής …το έδεσα στο φεγγάρι !!!
47
Υποκριτές!… αντίο… Κρατώντας στη χούφτα των νεκρών τη θλίψη κι ό,τι απόµεινε από έναν αριθµό φορώ… της µοναξιάς τον ήλιο στα φτερά µου και χάνοµαι σαν τούφα από καπνό σκορπώ και παίρνω τη ζωή µου απ’ τον παράδεισο των αριθµών να την κουρνιάσω σ’ ένα αστέρι µακριά απ’ το δικό σας ουρανό µε το µειδίαµα νεκρών στα χείλη και το µηδέν στη χούφτα να κρατώ σ’ ένα φεγγάριασµα ελπίδας
48
ανοίγω… τα φτερά τ’ ονείρου …Υποκριτές! …Αντίο…
49