es-optron 01+
Αγ ίο
υ
γίο ωρ Γε
υ
στην Αμαλία
“Για τα τέσσερα ντουβάρια” Ν.Γ.Πεντζίκης
Casa Amalia
Η έκθεση αυτή επιχειρεί να καταγράψει τη δεξίωση του άλλου, για την ακρίβεια, τη δεξίωση που μου επιφυλάσσει αυτός ο άλλος στον οικείο μου χώρο. Μια αντεστραμμένη δηλαδή συνθήκη φιλοξενίας. Φίλοι καλλιτέχνες, επισκεπτόμενοι το πατρικό μου σπίτι, σχεδόν φυσικά, το καταγράφουν στο φακό τους. Απ’ τις φωτογραφίες τους αναγνωρίζεται το οικείο, καταγωγικό περιβάλλον της συγκίνησης μου μέσα από μια διε-στραμμένη όμως πλευρά, τη πλευρά του άλλου, που δεν είναι μόνο ο επισκέπτης του χώρου μου, αλλά μαζί και οι καλλιτεχνικές του προθέσεις, και η εκκεντρική προοπτική της οπτικής του. Αυτό το όντως Άλλο του καλλιτεχνικού συμβάντος. Η αμεριμνησία έτσι του οικείου περιβάλλοντος εκτρέπεται στο ανοίκειο, στα σημεία μιας προοπτικής που αυτονομούνται απ’ την εναρκτήρια θέση τους, υποστασιοποιούμενα μια νέα δυνατότητα, μια νέα τοπική εικόνων. Ο άλλος με εν-τοπίζει και με εκ-τοπίζει στο γενέθλιο τόπο της απώλειάς μου, στη συν-κίνηση μιας μετά-τόπισης, της δικής μου μετατόπισης, στη μοναδική του σκηνή, στην απορία και αμηχανία μιας κατάδικής μου, εν τέλει, από-κάλυψης. Αποστόλης Αρτινός
Αθανασία Βιδάλη Κάθε πλάσμα, μαζί και ο άνθρωπος, θέλει να αποτραβιέται στη γωνιά του. Να χαθεί στο βάθος μιας φωλιάς, στη πιο μυστική της γωνιά, πίσω από τα φύλλα μιας ντουλάπας, κάτω από ένα σκληρό κέλυφος. Μιας χελώνας ίσως; Όσο πιο μικρό είναι το σπίτι, όσο πιο ενσωματωμένο δείχνει με τον ένοικο, όπως το σαλιγκάρι ή η χελώνα στο σκληρό τους κέλυφος, τόσο περισσότερο και ανταποκρίνεται στις παραμυθητικές εικόνες της οικειότητας που μας κάνουν να ονειροπολούμε, να βυθιζόμαστε σε μια αρχαία νοσταλγία, να ζούμε εν τέλει στο καβούκι μας
es - optron 01
Παναγιώτης Βούλγαρης
Το αρχετυπικό σπίτι του ανθρώπου είναι το πατρικό σπίτι, το σπίτι της παιδικής ηλικίας, ένα σπίτι που πάντα θα επιστρέφει στα όνειρα του για να του επουλώνει τις πληγές. Με τις εικόνες αυτού του σπιτιού, αυτού του πρώτου καταφυγίου, συγκροτείται και ο παράδεισος του ανθρώπου.
Γιάννης Γκανάς Η είσοδος του σπιτιού που είναι και η πύλη της ζωής και του θανάτου μου. Το σημείο όπου αναδύομαι και καταδύομαι. Αναδύομαι στο κόσμο του και καταδύομαι στο κόσμο μου.
από έναν από εμάς σε έναν από εμάς
Αργύρης Δρόλαπας
Ο οικείος χώρος είναι ο χώρος που κατέχει τον άνθρωπο, ο χώρος που τον δεξιώνεται και τον προστατεύει σαν κουκούλι. Επιστρέφοντας σπίτι επιστρέφουμε στη ψυχή μας, στη ψυχή που της αρέσει να φωλιάζει σε μυστικά δωματιάκια, σε συρτάρια και σε ερμάρια.
Η διαλεκτική του οικείου
Το πατρικό σπίτι είναι για τον άνθρωπο μια οργανική συνήθεια, είναι το σπίτι που ενέγραψε πάνω στο σώμα του ανθρώπου όλες τις χειρονομίες του κατοικείν, ακόμη περισσότερο όλες τις χειρονομίες του ονείρου. Στο πατρικό σπίτι ζεις μόνο ποιητικά, σ’ αυτό το καθεστώς των ονειροπολήσεων, ούτε των ονείρων, ούτε των αναμνήσεων, αλλά αυτής της αρχικής ονειροπόλησης και όπως αυτή την αρχιτεκτόνισε η μυστική σου γωνιά.
Δήμητρα Ιωάννου
Μαρία Λιανού Ο παρελθών χρόνος του ανθρώπου είναι στην πραγματικότητα και ο παρελθών χώρος του, ο χώρος της μοναξιάς του. Ακόμη κι αν το σπίτι της ελευσής του στο κόσμο δεν υπάρχει πια, ο άνθρωπος δεν θα πάψει ποτέ να το κατοικεί εντός του. Αυτή μάλιστα η ανάδυση του πατρικού σπιτιού δεν γίνεται μέσα από την περιγραφικότητα του λόγου αλλά μέσα από τις αντανακλάσεις της εικόνας, αντανακλάσεις που εγείρουν και τις ψυχικές μας εικόνες. Η πραγματικότητα της επίσκεψης, ή η περιγραφή του, μπορεί και να συσκοτίσουν το σπίτι, το σπίτι που δεν έχει ανάγκη την αντικειμενικότητα της υπόστασης του για να υπάρχει.
Ελένη Λύρα
Ο άνθρωπος βιώνει το σπίτι του όχι μόνο με τη δαπάνη της καθημερινότητάς του σ’ αυτό αλλά και με τη δαπάνη του ψυχισμού του. Αυτή άλλωστε η ενότητα της μνήμης και της φαντασίας είναι που καθιστά και το σπίτι ορατό, πραγματικό, στα μάτια του ανθρώπου. Μόνο σ’ αυτή την ενότητα το κατοικώ οικοδομεί το είναι και το είναι το κατοικώ. Το σπίτι, το κατοικώ μέσα μου, το ενθηκεύω, το παραδίδω άφθαρτο στις σκέψεις και τα όνειρα μου, εκεί που μ’ αποδίδει κι’ αυτό. Η ονειροπόληση γίνεται στο σπίτι, ποτέ στο δρόμο, το σπίτι είναι το περιβάλλον του ονείρου και της ονειροπόλας αυτής ύπαρξης που είναι ο άνθρωπος.
Φωτεινή Παπαχατζή Η άμεση οντολογία.
Κώστας Χριστόπουλος
Μια αντικειμενική περιγραφή των διαστάσεων ενός σπιτιού δεν μπορεί να συλλάβει αυτό το οικείο, σχεδόν αόρατο, κέλυφος που είναι ενσωματωμένο μέσα στο σπίτι και που σταλάζει τη προστασία του στον ένοικο.
φι λ ατ χόουμ...
Αλέξανδρος Χριστοφίνης Το σπίτι που αγρυπνεί με αναμμένη τη λάμπα του μέσα στη βαθιά νύχτα αγρυπνεί στη μοναξιά του ανθρώπου, πάνω απ’ όλα τα ερέβη του κόσμου. Όσο αυτό το φως θα αγρυπνά, θα υπάρχει κι ελπίδα. Στο προσωπικό του ημερολόγιο ο Rilke παραθέτει την ακόλουθη σαγηνευτική σκηνή: «Μαζί με δύο συντρόφους βλέπαμε μέσα στη βαθιά νύχτα το φωτισμένο τζάμι μιας μακρινής καλύβας, της τελευταίας καλύβας, αυτής που στέκεται ολομόναχη στον ορίζοντα, μπροστά στα χωράφια και τους βάλτους. Αν και ήμασταν και οι τρείς μαζί παραμέναμε τρείς μοναχικοί άνθρωποι που βλέπαμε τη νύχτα για πρώτη φορά».
Τα κείμενα στις σελίδες των καλλιτεχνών είναι αποσπάσματα από το κείμενο του Αποστόλη Αρτινού “Η διαλεκτική του οικείου”.
Ευχαριστούμε το Δήμο Δελφών για τη παραχώρηση του χώρου. Φωτογραφία εξωφύλλου: Αθανασία Βιδάλη Σχεδιασμος καταλογου: Αλξανδρος Χριστοφινης Εκτύποση: “print offset” Γιώργος Μοράρης
Παραγωγή: The Symptom Project 2013
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Αθανασία Βιδάλη Παναγιώτης Βούλγαρης Γιάννης Γκανάς Αργύρης Δρόλαπας Δήμητρα Ιωάννου Μαρία Λιανού Ελένη Λύρα Φωτεινή Παπαχατζή Κώστας Χριστόπουλος Αλέξανδρος Χριστοφίνης
Eπιμέλεια έκθεσης: Αποστόλης Αρτινός
www.thesymptomprojects.gr