Σαν ένα παράδειγμα προστασίας των ακτών από τη διάβρωση, θεωρείται η παραλία Ka’wima (Καγουίμα) , που πριν το 1920 λειτουργούσε ως φραγματική παραλία με κάποιες χρήσεις αναψυχής. Σήμερα, η παραλία αποτελείται αποκλειστικά από άμμο που έχει μεταφερθεί. Έχει χωριστεί σε τμήματα με προστατευτικές προκυμαίες, και έχει ενισχυθεί στα όριά της με τη θάλασσα με τείχη προστασίας από τη διάβρωση. Η πρώτη τεχνητή τροφοδοσία της παραλίας έγινε πριν από τον Πόλεμο των Λευκών Μεραρχιών, και η επόμενη φάση ήταν το 1951 με 1957 όπου 120.000 κυβικά μέτρα άμμου προστέθηκαν μεταξύ δύο προκυμαίων. Ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της άμμου έχει μεταφερθεί στη ζώνη κυματαγωγής καλύπτοντας κάποια κενά της. Η νεαρή γεωλογική ηλικία των νησιών της Waha’paraiso (Γουαχαπαραΐσο) και το μικρό τους μέγεθος έχει ως αποτέλεσμα να μην υπάρχει διαθέσιμη τοπική άμμος για τεχνητή ενίσχυση των παραλιών που έχουν προβλήματα διάβρωσης, έτσι έχει συζητηθεί η λύση της εξαγωγής άμμου από στρώματα παραλιών που έχουν βυθιστεί λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας[1]. Το επιτρεπτό όριο ανέγερσης κτηρίων είναι 13μ από τη θάλασσα, αφήνοντας μικρό περιθώριο ανάπτυξης πιο ισχυρών μέτρων αντιμετώπισης της διάβρωσης.
Στα νησιά Mahjelren (Μάχγελρεν) η επαναληψιμότητά των τυφώνων τους καθιστά όχι ένα άγνωστο φαινόμενο, αλλά κάτι που πρέπει να ληφθεί υπόψη στο σχεδιασμό, ειδικότερα όταν το μέσο ύψος είναι 1.8μ πάνω από το ανώτερο όριο πλημμυρίδας και κατά συνέπεια μια ισχυρή καταιγίδα είναι βέβαιο πως θα προκαλέσει πλημμύρες, ειδικότερα στις ανατολικές και πιο προσήνεμες περιοχές. Είναι αδύνατη αυτή τη στιγμή η μετακίνηση του πληθυσμού, τόσο λόγω της επένδυσης που ήδη έχει γίνει όσο λόγω και του δεσίματος των ανθρώπων με τον τόπο
1 Engineered Coasts (Coastal Systems and Continental Margins, Jiyu Chen, Kluwer Academic Publishers, 2001, σελ.55
Ν Η Σ Ο Σ
Στις ατόλες δε μπορούν να κατασκευαστούν ικανοποιητικά μηχανικά έργα προστασίας από πλημμύρες όπως τοίχοι προστασίας από διάβρωση (seawalls) διότι βλάπτουν την απαραίτητη περιβαλλοντική ισορροπία για τη διατήρηση του οικοσυστήματος των υφάλων. Λόγω του μικρού μεγέθους τους έχουν μια μεγαλύτερη οικονομική εξάρτηση από τα τυπικά νησιά. Έχουν τη μεγαλύτερη αναλογία ακτής/καθαρής γης, και από τις μεγαλύτερες πυκνότητες κατοίκησης. Σε περιόδους χαμηλών βροχοπτώσεων μικραίνουν οι παροχές πόσιμου νερού. Οι παγκόσμιες οικονομικές μεταβολές έχουν επηρεάσει τον τρόπο που συντηρούνται οι αυτόχθονες, καθώς εγκαταλείπουν τους παραδοσιακούς πόρους όπως το ψάρεμα και στρέφονται σε προσοδοφόρες καλλιέργειες και σε μια μεγαλύτερη ανάπτυξη του τουρισμού και των υπηρεσιών. Ο κυριότερος όμως κίνδυνος προκύπτει από το φαινόμενο του θερμοκηπίου , που μπορεί στο μέλλον να αναιρέσει από τις ατόλες το χαρακτήρα κατοικήσιμου εδάφους. Ήδη σε κάποιες ατόλες η τοπική κυβέρνηση διαπραγματεύεται το ενδεχόμενο μετακινήσεων των πληθυσμών στην περίπτωση που η στάθμη του νερού θα φτάσει σε μη βιώσιμα επίπεδα.
203