Η φωνή που πνίγεται

Η φωνή που πνίγεται

Ιστορίες μεταναστριών από τα ελληνικά κέντρα κράτησης αλλοδαπών

Illustrations by Peter Strain

spiti.gynaikon@gmail.com

Το Σπiτι των Γυναικών για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΠΡΟΑΝΑΧΩΡΗΣΙΑΚΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΚΡΑΤΗΣΗΣ Άρθρο 21 Δικαιώματα Κρατουμένων Οι κρατούμενοι αλλοδαποί στα κέντρα κράτησης δικαιούνται: α. ιατρικής και φαρμακευτικής περίθαλψης, ψυχοκοινωνικής διάγνωσης και στήριξης,

καθώς

και

β. απρόσκοπτης άσκησης των θρησκευτικών καθηκόντων τους, εφόσον δεν παραβιάζονται οι κανόνες ασφαλείας των κρατητηρίων, γ. ίσης μεταχείρισης (…) ζ. πρόσβασης σε δικηγόρο και σε περίπτωση αδυναμίας, παροχή νομικής υποστήριξης (...) ι. του απολύτου σεβασμού της προσωπικότητάς τους και της ακώλυτης άσκησης των δικαιωμάτων τους ιβ. να λαμβάνουν από τη φρουρά των κρατητηρίων τα απαραίτητα είδη για για την ατομική υγιεινή και καθαριότητα ιγ. να λαμβάνουν κατάλληλη διατροφή με μέριμνα των Προαναχωρισιακών Κέντρων Κράτησης Αλλοδαπών, τρεις φορές την ημέρα και ιδ. να ενημερώνονται με εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία που εφοδιάζονται κατά το επισκεπτήριο, καθώς επίσης να έχουν πρόσβαση στην δανειστική βιβλιοθήκη.

2

ΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΠΕΛΑΣΗΣ Μέσα σε 48 ώρες από τη σύλληψη, μπορούν να υποβληθούν αντιρρήσεις ενώπιον της Αστυνομικής Διεύθυνσης, είτε γραπτά είτε προφορικά. Εντός τριών ημερών από τη σύλληψη, εκδίδεται η απόφαση απέλασης. Στο σώμα της απόφασης πρέπει να αναγράφεται ρητά η δυνατότητα άσκησης προσφυγής, η προθεσμία άσκησης και οι συνέπειες της παράλειψης. Να θυμόμαστε ότι, αν δεν καταλαβαίνουμε κάτι από το κείμενο της απόφασης, έχουμε δικαίωμα να ζητήσουμε τη γραπτή ή την προφορική μετάφραση των βασικών σημείων της απόφασης, καθώς και επικοινωνία με δικηγόρο. Η προθεσμία άσκησης της προσφυγής είναι 5 ημέρες από την κοινοποίηση της απόφασης και είναι πολύ σημαντικό να ασκηθεί, καθώς μόνο τότε, αν απορριφθεί, θα μπορούμε να διεκδικήσουμε την ακύρωση της απόφασης ενώπιον του αρμόδιου δικαστηρίου. Επίσης, η άσκηση της προσφυγής αναστέλλει την εκτέλεση της απόφασης απέλασης, το οποίο σημαίνει ότι δεν μπορεί να διαταχθεί η απέλαση. Σε περίπτωση που απορριφθεί η προσφυγή ή περάσουν τρεις μέρες χωρίς να έχει δοθεί απάντηση, μπορεί να ασκηθεί μέσα σε εξήντα ημέρες από την απόρριψη ή την πάροδο του τριημέρου αίτηση ακύρωσης. Η αίτηση ακύρωσης δεν αναστέλλει την εκτέλεση της απόφασης απέλασης, οπότε καλό είναι, παράλληλα, να ασκείται και αίτηση αναστολής εκτέλεσης της απόφασης.

3

Dissolve Me Canvas Art Print by Dániel Taylor | iCanvas

Πέτρου Ράλλη Νοέμβριος 2018

Είμαι ευτυχισμένη γιατί είμαι ξανά κοντά στο γιό μου. Δούλεψα και φέτος το Καλοκαίρι, σκληρά, 14 με 15 ώρες... Ακόμη δεν τελείωσα την ιστορία με τα χαρτιά μου... Μου αρνήθηκαν το άσυλο κι έκανα πράξη αναίρεσης, για την οποία η απόφαση θα βγει το Φεβρουάριο του 2019. Ανησυχώ πάρα πολύ... Για το θέμα της Πέτρου Ράλλη δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω...

40 μέρες, σκέτος εφιάλτης! Χαίρομαι για κάποια κορίτσια, που κράτησα επαφή, όπως η Σ, η Ζ, η Α, η Κ, και όλες είναι, πλέον, καλά, και μακριά απ’ τα κελιά! ! ! Για τη συμπεριφορά των αστυνομικών απέναντί μας, τι να πω; Ήταν και χαλαρά ήταν και πολύ σκληρά όσα ζήσαμε. Πρώτα και κύρια δεν είχαμε νερό. Υπήρχε μια βρύση στο διάδρομο που την έκλεισαν και πίναμε νερό από τις τουαλέτες. Το νερό που πίναμε μύριζε από τους σωλήνες. Τα φαγητά ήταν πνιγμένα στο λάδι και τα ίδια, μέρα παρά μέρα. Το άσχημο ήταν που τα ακουμπούσαμε αναγκαστικά στο πάτωμα γιατί δεν μας επέτρεπαν ούτε μια χαρτόκουτα από χυμούς να χρησιμοποιήσουμε για τραπεζάκι. Εγώ έκανα εμετό 40 μέρες, γιατί δε μπορούσα να φάω λαδερά. Έχω πρόβλημα με το στομάχι μου. Δε μου άλλαξαν το μενού. Τα κορίτσια μου άφηναν κάποιο σάντουιτς, που και που, για να φάω κάτι... Κοιμόμασταν χωρίς μαξιλάρια. Τα στρώματα βρώμικα γεμάτα κοριούς, πάνω σε πλάκες από μπετόν, 50 εκ ύψος και 2μ μήκος, σαν τάφος... Αυτά ήταν τα κρεβάτια μας και δεν υπήρχαν πουθενά ντουλαπάκια, για να βάλεις κάτι μέσα. Και δεν υπήρχε τίποτα από τα απαραίτητα πράγματα προσωπικής υγιεινής. Θυμάμαι μια φορά η Σ ήταν πολύ άσχημα, πονούσε και η αστυνομικίνα απλώς την κοίταζε. Εγώ φώναζα: “Τι περιμένετε; Φωνάξτε το γιατρό”. Κι εκείνη μου λεγε: “Μήπως μπλοφάρει, μήπως δεν είναι αλήθεια. Ας περιμένουμε...” Άλλη μέρα, η Ζ. ήταν πάρα πολύ άσχημα, πονούσε, είχε πυρετό κι είχε πρηστεί, έπασχε από τα νεφρά και έπαιρνε φάρμακα για χρόνια, στη μακρινή πατρίδα της, τα οποία της είχαν κατάσχει και μόνο ντεπόν της έδιναν κι αυτό μετά από παρακάλια... Οι αστυνομικίνες/οι δεν μας πίστευαν ότι κι αν τους λέγαμε...

5

Τότε ήταν, που σας τηλεφώνησα κι εσείς πήρατε την αστυνομία και η αδιαφορία τους, απότομα, σταμάτησε, κι αμέσως τη μετέφεραν στο ιατρείο των κρατητηρίων κι από κει σε νοσοκομείο. Άλλη μια φορά, μια γυναίκα φώναζε να την πάνε στο γιατρό και δεν την άκουγαν, ήταν πολύ άρρωστη. Λιποθύμησε κι αν δεν τη βοηθούσε μια συγκρατούμενη της, η κοπέλα θα πέθαινε, γύρισε η γλώσσα της ανάποδα, προς τα μέσα κι η συγκρατούμενη πρόλαβε και κατάφερε να την τραβήξει έξω... Κρίση επιληψίας, χωρίς φάρμακα... Όταν εκφράζαμε παράπονα η απάντησή τους ήταν: Να πάτε στην πατρίδα σας... Πολλές φορές έπρεπε να παρακαλάμε για ζεστό νερό να πλυθούμε, στο κρύο του χειμώνα... Τσάι δεν είχαμε ούτε καφέ, τι να πω; Ένα φακελάκι τσάι, που κάποια είχε, το μοιραζόμασταν έως 5 και 6 φορές. Δεν είδα ούτε ένα ποτήρι γάλα, κάτι γλυκό, ένα αυγό, ένα κρουασάν, κάτι, ποτέ... Ένα φρούτο δεν είδαμε... Εγώ, από το νησί όπου ζούσα για πάρα πολλά χρόνια, στην Αθήνα δεν είχα φίλους να έρχονται να μου φέρνουν χαρτί υγείας, καφέδες κλπ. Ένα όνομα μπορούσαμε να δώσουμε, μόνο για μια επίσκεψη το μήνα. Κι όταν εύρισκα κάποιον δε μπορούσε να έρθει γιατί είχα δηλώσει άλλο όνομα. Ο χώρος ήταν πολύ βρώμικος. Πάντα δυο τρεις γυναίκες σηκωνόμασταν και τον καθαρίζαμε, όπως και τις τουαλέτες. Πολλές κατσαρίδες και κουνούπια εκεί. Τουαλέτες χωρίς λεκάνη, κάτω, με μια τρύπα στη μέση... Δε ξέρω πώς τις λέτε αυτές... Προσπαθούσαμε να σηκώσουμε και τις υπόλοιπες. Κάποιες γυναίκες δε σηκώνονταν ούτε το κελί τους να καθαρίσουν.. Τις 40 μέρες, που έζησα εκεί, τρεις φορές μπήκανε οι αστυνόμοι και κάνανε φύλλο και φτερό τα κελιά μας, κι αυτό μετά τα μεσάνυχτα, όταν κοιμόμασταν... Ψάχνανε για ναρκωτικά, για κινητά τηλέφωνα κλπ, γιατί δυστυχώς κι αυτά υπάρχουν. Όπως παντού, το καλό και το κακό συνυπάρχουν... Μέσα σε μια πλαστική σακούλα διάφορα κατέβαιναν προς πώληση ή ανταλλαγή, από τα παράθυρα των κελιών κάποιων εθισμένων γυναικών, προς τα κελιά κάποιων ανδρών, στον κάτω όροφο, και αντίστροφα. Εκεί μέσα υπάρχουν καλές κοπέλες με θλιβερές ιστορίες... Θυμάμαι μια που τη χώρισαν στο αεροδρόμιο από το παιδί της και η γυναίκα έκλαιγε ασταμάτητα και ζητούσε να κάνει ένα τηλέφωνο να ακούσει το παιδί της και δεν την άφηναν, μετά τις 10 το βράδυ..

6

Η προσφορά που κάνετε στις κρατούμενες είναι πραγματικά πάρα πολύ σημαντική πράξη. Κάποια/ος που σε σκέφτεται, κάποια/ος που βλέπεις, από κοντά, είναι πολύ μεγάλη ελπίδα!! Μέσα εκεί κατάλαβα τι πραγματικά σημαίνει ελευθερία και πόσο σημαντικό ζήτημα είναι αυτό. Για να είμαι ειλικρινής, ακόμη και σήμερα, τόσον καιρό μετά, κάθε σκέψη για την Πέτρου Ράλλη μου φέρνει δυσάρεστη διάθεση. Στον πόνο δεν υπάρχει το χρώμα του ανθρώπου, από πού είναι και τι είναι. Όλοι είμαστε ίδιοι. Εκεί μέσα στηρίζαμε η μια την άλλη, με μια αγκαλιά, ένα χάδι, κι ας μη μιλούσαμε την ίδια γλώσσα. Αλλά και στις χαρές ήμασταν μαζί. Όποτε μια κοπέλα έβγαινε ελεύθερη, μαζευόμασταν και με δυνατά χειροκροτήματα και κραυγές χαράς την αποχαιρετούσαμε... Πολλές φορές και με δάκρυα χαράς και ταυτόχρονα λύπης. Κάποιες φορές, όσο δύσκολο κι αν ήταν, μαζευόμασταν σε ένα κελί για να γιορτάσουμε τα γενέθλια κάποιας ή την απελευθέρωσή της, με τραγούδια και χορό! Σηκώναμε και τις γυναίκες που ήταν συνέχεια ξαπλωμένες στο κρεββάτι, για να είναι κι εκείνες μαζί μας. Για λίγο, έστω, ξεφεύγαμε από την κατάσταση του κρατητηρίου. Ακόμη θυμάμαι τα κορίτσια από διάφορες χώρες, που η καθεμιά από μας χόρευε το δικό της χορό. Είχαμε μια κούτα χαρτονένια, που τη χρησιμοποιούσε σαν τύμπανο, για να βρούμε το ρυθμό. Τα τραγούδια μας και το χορό μας τα άκουγαν και τα αγόρια από κάτω και μας χειροκροτούσαν δυνατά, για να συνεχίσουμε... Δυστυχώς, η αστυνομία μας άφηνε για πολύ λίγο να χαρούμε, έρχονταν πάντα και μας σταματούσαν. Θυμάμαι επίσης ότι μια κοπέλα από Φιλιππίνες έφτιαχνε κοτσιδάκια. Πηγαίναμε με τον καφέ και μας έπλεκε τα μαλλιά μας και ήμασταν ωραίες. Σε όλες το έκανε, σε όποια της το ζητούσε.. Είχαμε πρόβλημα με την αποτρίχωση, χωρίς ξυραφάκια και τσιμπιδάκια, ειδικά όταν έκανε ζέστη, άσχημο πράγμα. Αλλά και γι αυτό βρήκαμε λύση... Μια από μας ήξερε να βγάζει τις τρίχες με πλαστικό γάντι μιας χρήσης. Κλείναμε ραντεβού, σήμερα εγώ, αύριο εσύ κλπ. και η Ζ . από το Ιράν, που συνηθίζαμε να αποκαλούμε γιατρό μας, μας αποτρίχωνε. Πονάει πολύ αυτό αλλά το κάναμε.

7

Μια άλλη κοπέλα ήξερε με μια κλωστή να μας φτιάχνει τα φρύδια. Ξέχασα, επίσης να πω ότι υπάρχει ένας μεγάλος διάδρομος, που πολλές γυναίκες πηγαίναμε καθημερινά για περπάτημα και τρέξιμο. 40 ́ λεπτά. Μια ώρα. Μια κοπέλα ήταν γυμνάστρια αερόμπικ και μας έκανε μάθημα και κάποιες την ακολουθούσαν. Ένα κελί είχαμε αποφασίσει να το χρησιμοποιούμε σα Γυμναστήριο. Έτσι καταφέρναμε να ικανοποιούμε κάποιες ανάγκες μας. Κοιτούσα, από μέσα, το δρόμο... Αυτοκίνητα κι ανθρώπους να περνούν. Και κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να είσαι εκεί. Ελεύθερος. Σκέφτομαι, ότι αν ο καθένας από μας είχε ζήσει, για λίγο σε κρατητήριο, με στέρηση ελευθερίας, θα γινόμασταν καλύτεροι άνθρωποι, θα δίναμε μεγαλύτερη αξία στα μικρά γεγονότα. Θα ερχόμασταν πιο κοντά στους ανθρώπους. Θα βλέπαμε πόσο μοιάζουμε και ότι το χρώμα στο δέρμα δεν μας κάνει διαφορετικούς...

8

Michal Mozolewski, Acrylic textures

Σ., Κουρδιστάν 3 Δεκεμβρίου 2018 Το όνοµά µου είναι Σ. και είµαι από το το Κουρδιστάν, στο Ιράκ. Είµαι 23 χρόνων. Μιλάω πέντε γλώσσες: Κουρδικά, Αραβικά, Αγγλικά, Περσικά και Γερµανικά. Σπούδασα για δυο χρόνια Μικροβιολογία στο πανεπιστήµιο. Σπούδαζα και εργαζόµουν ταυτόχρονα. Από την παιδική µου ηλικία ένοιωθα ότι η κοινωνία µου προσπαθούσε να µε κάνει να νοιώσω λιγότερη από ότι τα αρσενικά και µε καταπίεζε. Οι άνδρες στην κοινωνία µου παραβίαζαν πάντα τα δικαιώµατά µου και των άλλων γυναικών τα δικαιώµατα. ε µπορούσα να κάνω ότι ήθελα. Ήµουν υποχρεωµένη να κάνω ότι ήθελαν οι ξάδελφοι µου, οι θείοι µου, οι γείτονες, και άλλοι άνθρωποι γύρω µου. Απλά, ζούσα για τους αµόρφωτους, τους συντηρητικούς και στενόµυαλους ανθρώπους, και όχι για µένα.

∆

Στα είκοσι µου χρόνια, ερωτεύτηκα έναν Αµερικάνο, πρώην στρατιώτη του αιµατηρού πολέµου στο Νότιο Ιράκ. υστυχώς ούτε το αγόρι µου στάθηκε εντάξει µε µένα ούτε η οικογένειά µου συµφώνησε πως θα µπορούσα να έχω µια σχέση µαζί του. Μετά απ' αυτό κατάλαβα πόσο αδύναµη ήµουν. εν είχα καµιά ισχύ να παίρνω αποφάσεις. Ήµουν υποχρεωµένη να λέω ναι σε οτιδήποτε πρότεινε ο θείος µου, ακόµη και να υποστώ ένα αναγκαστικό γάµο, µε το µεσαίο του γιο. Τότε διέκρινα ότι αυτό δεν είναι το µέρος µου άλλο πια και ότι έπρεπε να κάνω οτιδήποτε µπορούσα για να αποκτήσω την ελευθερία µου. Γνώριζα ότι τα πράγµατα δε θα ήταν εύκολα, ο θείος µου είχε εξουσία και ήταν ένας συντηρητικός µουσουλµάνος και δε θα µε άφηνε ζωντανή, αν έσπαγα τους κανόνες του.

∆

∆

Μου έγινε έµµονη η ιδέα της φυγής της δραπέτευσης. Τελικά, έφυγα απ' το σπίτι µου στις 3 .00 πµ, στις 26 / 8 / 2016. Ήµουν µόνο 2 1 χρόνων. Ταξίδεψα αεροπορικώς στην Τουρκία και οι διακινητές γνώριζαν ότι ήµουν µόνη µου, έτσι, προσπάθησαν, αρκετές φορές, να µε βιάσουν. Ευτυχώς, κατάφερα να σώσω τον εαυτό µου. Εκείνη η περίοδος ήταν πολύ δύσκολη, γιατί προσπαθούσα να τα κάνω όλα µόνη µου και και ταυτόχρονα να προστατεύω τον εαυτό µου. Μετά από 5 βδοµάδες στην Τουρκία, βρήκα ένα διακινητή να µε φέρει στην Ευρώπη, αν είχα να του δώσω 5 . 000 $.

10

Του είπα ότι δεν µπορώ να διαθέσω πάνω από 3 . 000 $. Τελικά, φύγαµε από την Τουρκία στις 2 / 10 / 2 018, µε ένα καράβι 9 µέτρων. Ήµασταν 60 άτοµα µε µια έγκυο γυναίκα και µικρά παιδιά. Οι διακινητές µας είχαν πει ψέµµατα στα πάντα, το καράβι δεν ήταν 15 µέτρα, ήταν 9 µέτρα, δεν υπήρχε µπάνιο, πουθενά µέρος για να κοιµηθ είς ούτε νερό να πιεις. Οι άνθρωποι άρχισαν να κάνουν εµετό, να παθαίνουν κρίσεις πανικού, να φωνάζουν, να κατουράνε όπου βρίσκονταν. Περάσαµε τρεις µέρες και τέσσερις νύχτες κάτω από τεράστια κύµατα,για να φτάσουµε στην Ιταλία, και ξαφνικά, οι άνθρωποι άρχισαν να ουρλιάζουν γιατί έµπαζε νερό το καράβι από µια µικρή τρύπα, κάτω. Εκείνες τις ώρες ένοιωσα πως θα πεθάνω, χωρίς να έχω δώσει την τελευταία αγκαλιά στη µάνα µου, χωρίς να την έχω αποχαιρετήσει. Ένας άνδρας κρατούσε ένα µαχαίρι και απείλησε τον καπετάνιο: “Ξέρω ότι θέλετε να µας πάτε στην Ιταλία, για να πάρετε τα λεφτά σας, αλλά αυτό το καράβι δεν θα αντέξει, αν δεν µας οδηγήσετε, τώρα, σ' αυτή τη µικρή πόλη, θα σας σκοτώσω και θα οδηγήσω εγώ το καράβι. ” Μερικοί άνθρωποι, ανάµεσά τους κι εγώ, τηλεφωνήσαµε στην Ελληνική Αστυνοµία να έρθει να µας σώσει. Τους στείλαµε ακόµη και την τοποθεσία που βρισκόµασταν, µε το πολύ αδύναµο Wi-Fi, που είχαµε, αλλά µας αγνόησαν. ε µπορούµε να σας βρούµε, µας είπαν. . .

∆

Έπειτα ο καπετάνιος, φοβισµένος, άλλαξε την πορεία του καραβιού, για να φτάσει στην κοντινότερη µικρή πόλη. Χρειαστήκαµε 10 ώρες για να φτάσουµε εκεί. Ήταν η πρώτη µου φορά που προσευχήθηκα στο θεό, µέσα απ' την καρδιά µου, να µας σώσει. εν είχα κοιµηθεί για 4 µέρες, αλλά ξαφνικά κοιµήθηκα, λες κι ο θεός θέλησε να ξεχάσω το φόβο µου, για λίγο. Όταν ξύπνησα οι άνθρωποι πηδούσαν από το καράβι στις ναυαγοσωστικές βάρκες για να φτάσουν στην ξηρά, 10 µε 15 µέτρα πιο µακριά από µας. Τελικά στις 5 / 10 / 2 016 φτάσαµε στην στεριά, 3 : 00 - 4 : 00 πµ, κι αρχίσαµε να φιλάµε τη γη.

∆

Μετά θέλαµε να καταλάβουµε πού βρισκόµασταν, σε µια µικρή πόλη µε άδεια σπίτια, από ότι µπορούσα να διαβάσω. Είπα στους ανθρώπους ότι βρισκόµαστε στην Ελλάδα, σε µια πόλη που ονοµάζεται Γύθειο κι εκείνοι δεν µε πίστευαν. Όλοι τρέµαµε από το κρύο και την πείνα, ζαλισµένοι, σαν άνδρες µεθυσµένοι.

11

Μερικοί ακόµη ξερνούσαν αίµα. Θυµήθηκα τη µητέρα µου να µου λέει: “Να βοηθάς τους άλλους ακόµη κι αν δεν είσαι σε καλή κατάσταση”, έτσι, αποφάσισα να µην τους αφήσω, καθώς ήµουν το µόνο άτοµο που µιλούσε Αγγλικά. Έµεινα µε άλλα 10 άτοµα και κοιµηθήκαµε µπροστά από µια µικρή εκκλησία, για κάνα δυο ώρες. Μετά, πέρασε ένα λεωφορείο που πήγαινε στην Αθήνα. Στο δρόµο µας σταµάτησε η αστυνοµία. Καταλάβαµε ότι ο οδηγός την είχε καλέσει. Μας συλλάβανε όλους και φέρανε και τα άλλα 49 άτοµα. Μας έβαλαν σε ένα παλιό στάδιο ποδοσφαίρου και µας έφεραν µερικές βρώµικες κουβέρτες και λίγο φαγητό. Οι πρώτες Ελληνικές λέξεις που άκουσα ήταν: “ Γκρήγκορα πάµε” , από κάποια παιδιά που έπαιζαν ποδόσφαιρο. Μετά από δυο µέρες χώρισαν τους άνδρες από τις γυναίκες. Μου έβαλαν χειροπέδες, µε έχωσαν µέσα σε ένα περιπολικό και µε έστειλαν στο Καρακόλι. Εκεί µε φυλάκισαν σε ένα κελί δίπλα στους εγκληµατίες. Με κρατούσαν 8 µέρες σ' αυτό το κελί, µόνη µου. . . Παραλίγο να χάσω το µυαλό µου. Άνδρες περνούσαν και µε κοιτούσαν στη µέση της νύχτας. Ένα βρώµικο µέρος µε πάρα πολύ φόβο. Τελικά, στις 14 / 10 / 2 016 µε µετέφεραν στα Κρατητήρια Αλλοδαπών Ελληνικού. Εκεί, µου είπαν: “ Μην ανησυχείς, θα βγεις σε λίγες βδοµάδες, για να µε κρατήσουν ήρεµη, ωσότου ελέγξουν εµένα και τη µικρή µου τσάντα. Εκεί για πρώτη φορά, δεχόµουν προσβολές, χωρίς λόγο. Εγώ κι άλλες 70 γυναίκες ζούσαµε µια τροµερή κατάσταση. Η αστυνοµία µας κρατούσε τα τηλέφωνά µας, τα χρήµατά µας, τα είδη υγιεινής, τα κοσµήµατά µας. Υπήρχαν κορίτσια που σκέφτονταν να αυτοκτονήσουν. Καµιά δεν γνώριζε πότε θα έβγαινε από εκεί. Είχαµε µια γυναίκα που κρατούνταν εκεί µέσα για ένα χρόνο, και µια άλλη 9 µήνες, κοκ. Κακή ποιότητα φαγητού, βρώµικα µπάνια. Όταν αρρωσταίναµε, αδιαφορούσαν για µας. Οι αστυνοµικοί, µπάτσοι, στα Ελληνικά, έπαιζαν µε το µυαλό και την καρδιά µας. Οδήγησαν πολλές από µας να αποκτήσουν ψυχολογικές διαταραχές. Εγώ πάθαινα κρίσεις πανικού, τρεις ή περισσότερες φορές τη µέρα. Σκεφτόµασταν ότι µόνο ο θεός ήταν εκεί, αλλά οι φίλες µας από το Σπίτι των Γυναικών και οµάδες Αλληλεγγύης ήταν πάντα εκεί. Σαν να ήµασταν ένα από τα µέλη της οικογένειάς τους. Μας έφερναν είδη υγιεινής, σοκολάτες, µπισκότα, Ρούχα, Τηλεκάρτες, Αγάπη και Αλληλεγγύη! ! ! ! !

12

Η κατάσταση θα ήταν πάρα πολύ πιο δύσκολη χωρίς αυτές. Μετά από µια διαδήλωση απ' τις/ τους συντρόφισσες/ ους, ο δειλός ιοικητής του Αστυνοµικού Κέντρου Κράτησης Αλλοδαπών Γυναικών Ελληνικού, αποφάσισε να µας µεταφέρει στον τρίτο όροφο Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη. Έµεινα εκεί άλλους δυόµισι µήνες, αφού µια απατεώνισσα δικηγόρος µου είχε κλέψει τα χρήµατα µου, όπως σχεδόν όλες/ οι κλέβουν τα χρήµατά µας, και δεν έκανε τίποτα. Απολύθηκα στις 13 / 03 / 2 017 .

∆

Οι άνθρωποι συνηθίζουν να φωνάζουν: "Ελευθερία ή θάνατος! ” Εγώ λέω: “ πάντα να αγωνίζεσαι για ελευθερία ή ελευθερία”, γιατί δεν είµαι στρατιώτης. Το Σπίτι των Γυναικών συνέχισε να έρχεται στην Πέτρου Ράλλη, επίσης. Ήταν δίπλα µας ακόµη και µετά την αποφυλάκισή µας. Ήµασταν µαζί! Συµµετείχαµε σε αντιρατσιστικές, αντιφασιστικές εκδηλώσεις, µε παζάρια αλληλεγγύης για τις κρατούµενες προσφυγίνες, µε όµορφα χειροτεχνήµατα, που φίλες και συντρόφισσες είχαν φτιάξει κι είχαν προσφέρει, για να τις στηρίξουν. Έκαναν ανοιχτά καλέσµατα αλληλεγγύης για µας. Έκαναν εκκλήσεις για βοήθεια παντού για να συγκεντρώσουν πράγµατα να µας βοηθήσουν. Μια φορά το µήνα, τις περιµέναµε. Τους τηλεφωνούσαµε όταν αντιµετωπίζαµε σοβαρά προβλήµατα και έδιναν την ευκαιρία στη φωνή µας να ακουστεί, µε τις καταγγελίες τους. εν ήµασταν αόρατες.

∆

Οργάνωναν εκδηλώσεις µε συζητήσεις για τις κρατούµενες γυναίκες, ώστε ο κόσµος να ενηµερωθεί για τα βασανιστήρια της φυλάκισης, για το “ έγκληµα” µας, το οποίο ήταν και συνεχίζει να είναι η έλλειψη εγγράφων/ χαρτιών. Τώρα βρίσκοµαι σε µια άλλη Ευρωπαϊκή χώρα, αλλά αισθάνοµαι την ανάγκη να συνεχίσω να παλεύω µαζί τους, ενάντια στον πόλεµο, τα σύνορα, το σεξισµό, τον αποκλεισµό και το µισογυνισµό της παλιό πατριαρχίας, που διαφεντεύει όλο τον κόσµο. Ελπίζω να µη σου φάνηκαν πολλά, αλλά πολύ περισσότερα και καλά πράγµατα έχουν συµβεί. Ακόµη, είναι πολύ σκληρό, για µένα, να ανακαλώ αυτή την περίοδο φυλάκισης, σε µια Ευρωπαϊκή χώρα, σε µια γη, που θεωρούσα γη της ελευθερίας, πριν φύγω από τη χώρα µου. . .

13

Προχθές τη νύχτα ονειρεύτηκα το κέντρο κράτησης της Πέτρου Ράλλη και τις ιστορίες όλων των γυναικών, που ήµουν µαζί τους. Ήταν σα να ήµουν φυλακισµένη ακόµη µια φορά, µαζί µε όλες τις γυναίκες. Όταν ξύπνησα αισθανόµουν πολύ άσχηµα, αλλά λίγο µετά συνειδητοποίησα ότι αυτό έχει πια τελειώσει για µένα. . . Εύχοµαι σε όλες να περάσετε καλά και µαχητικά Χριστούγεννα. Ήµασταν εκεί το χρόνο πριν τον προηγούµενο κι ευχόµασταν να βγούµε έξω να γιορτάσουµε, και τώρα βλέπετε, είµαι έξω και το γιορτάζω. Είναι σηµαντικό να αξιοποιείτε το χρόνο σας µέσα. Έµαθα την Περσική γλώσσα όσο ήµουν µέσα. Βρήκα καλές φίλες. Έµαθα πολλά για την αλληλεγγύη και πώς να βοηθάω άλλους. Αγαπηµένες µου κυρίες, να είστε αδελφές µέσα σ' αυτή την κόλαση, γιατί όταν είστε Ενωµένες τα πράγµατα είναι ευκολότερα. Να γιορτάσετε τα Χριστούγεννα µε τις αδελφές σας εκεί, µη χάνετε την ελπίδα της ελευθερίας. Μια µέρα, µια µέρα όλα θα είναι εντάξει! Μην εγκαταλείπετε την ελπίδα της ελευθερίας! Η Αλληλεγγύη είναι το όπλο µας! ! ! εν πρέπει ποτέ να το ξεχνάµε αυτό! ! ! !

∆

14

Ciel&Sebastian, Kuroshitsuji.

Nightmares have hands

Δεν υπάρχουν γιορτές στην Πέτρου Ράλλη. Στις 19 Δεκεμβρίου 2019 ήταν η τελευταία μας επίσκεψη στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη. Ακόμη μια φορά ο αριθμός των κρατουμένων είχε αυξηθεί και είχε φτάσει το νο 50. 50 γυναίκες από 15 διαφορετικές χώρες. Ινδονησία, Αιθιοπία, Αλβανία, Αφγανιστάν, Γεωργία, Ιράν, Ιταλία, Καμερούν, Κίνα, Θιβέτ, Λευκορωσία, Νιγηρία, Σομαλία, Συρία και Τουρκία. Στην προσπάθεια μας να μιλήσουμε μαζί τους, κάποιοι αστυνομικοί ήταν σε τόσο κοντινή απόσταση που απέτρεπαν τις γυναίκες να εκφραστούν ελεύθερα για τις καταστάσεις που βιώνουν. Η συμπεριφορά κάποιων αστυνομικών ήταν και απέναντί μας προκλητική. Μια χαρακτηριστική μαρτυρία: «Μας απαγόρευσαν να φοράμε τις μαντίλες μας και μας είπαν: “Έξω από δω μπορείτε να είστε Μουσουλμάνες, εδώ ΌΧΙ! Εδώ είστε Χριστιανές...” Μια άλλη μαρτυρία: “Όταν η Τζωρτζίνα από την Αλβανία, έβγαινε από τη ντουζιέρα, δυο τρεις φορές, ο αστυνομικός με τα γαλάζια μάτια, που πάντα μας παρακολουθεί, από το μικρό παραθυράκι της εισόδου, της φώναξε: “Πέτα κάτω την πετσέτα σου. Θέλω να δω το κορμί σου.” Αν εξετάσετε τις κάμερες του ορόφου μας θα δείτε την κατάσταση...” Ταυτόχρονα η υγεία αρκετών ήταν σε άσχημη κατάσταση και παρά τη δική μας πίεση να νοσηλευτούν δυο, σαν επείγουσες περιπτώσεις, δεν έχει γίνει τίποτα ουσιαστικό. Συνεχίζουν να είναι πολύ άρρωστες. Την ημέρα των Χριστουγέννων ενημερωθήκαμε μέσω συγγενικών προσώπων κρατουμένων για πιθανή έναρξη απεργίας πείνας λίγων γυναικών. Από την επόμενη της επίσκεψής μας ξεκίνησαν να γράφουν τα βιώματά τους στο γράμμα/καταγγελία που ακολουθεί, όπου περιγράφονται με τη δική τους φωνή όσα εμείς μπορούμε απλά μόνο να φανταστούμε. Γυναίκες από 6 διαφορετικές χώρες, που επιθυμούν η επιστολή τους να δημοσιοποιηθεί. 'Όταν έχεις χάσει τα πάντα δε φοβάσαι τίποτα... Η φωνή τους πρέπει να ακουστεί παντού. Προωθείστε την να την ακούσει όλος ο κόσμος. Συζητείστε την στις συνελεύσεις σας. Οι οργανώσεις και οι θεσμοί που μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα, ας σταματήσουν να μας κοροϊδεύουν και να παίζουν με το δράμα των μεταναστών και των προσφύγων, που οδηγούνται σε εξόντωση.

16

Στεκόμαστε δίπλα τους και τις θαυμάζουμε για τη γενναιότητα και την αλληλεγγύη την οποία δείχνει η μια στην άλλη... Κανένα άτομο αόρατο, κανένα παράνομο Το Δίκιο το έχουν οι εξεγερμένες αδελφές μας Για την κατάργηση των κρατητηρίων και το άνοιγμα των συνόρων Για το σταμάτημα των παράνομων ρατσιστικών & μισογύνικων συμπεριφορών Για το τσάκισμα βασανιστηρίων

των

λεκτικών,

σωματικών

και

ψυχικών

Το Πάθος για τη Λευτεριά είναι δυνατότερο απ ΄ όλα τα κελιά Στους δρόμους, τις πλατείες και τις φυλακές Γυναίκες μετανάστριες δεν είστε μοναχές

Το Σπίτι των Γυναικών για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση spiti.gynaikon@gmail.com

17

Ελλάδα, Αλλοδαπών 20-12-2019

Το αποκαλούμενο γραφείο μετανάστευσης είναι τόσο φρικτό και άθλιο μέρος που κάνει την/τον καθεμία/να να ξεχνάει την ανθρωπιά της/του. Τίποτα δεν είναι νόμιμο εδώ. Ψέματα, παρενόχληση, σεξουαλική κακοποίηση, ασθένειες, απόρριψη, βρωμιά, κακομεταχείριση, ξυλοδαρμοί, προσβολές… Στην κυριολεξία έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με όλα αυτά. Πάνω απ όλα, πώς μπορούν και τολμούν να τα κάνουν; Εάν η Ευρώπη δε γνωρίζει, πώς τα τολμούν; Ίσως πρόκειται για μια συνωμοσία! Εδώ μας κλειδώνουν μέσα στα κελιά 3-4 φορές την ημέρα, σε κελιά βρώμικα και γεμάτα ψείρες. Μόνο αφού χτυπήσουμε τις σιδερένιες μπάρες ξανά και ξανά, μια αστυνομικίνα ρωτά «τι;», φωνάζοντας και προσβάλλοντας. Μας αντιμετωπίζουν σαν να είμαστε ζώα. (Ούτε καν τα ζώα δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται έτσι). Πήραν τα κινητά μας τηλέφωνα από την πρώτη ημέρα και δεν μας τα δίνουν πίσω για να μας εμποδίσουν να τραβήξουμε φωτογραφίες ή βίντεο. Ακόμη και οι δικηγόροι δεν μπορούν να έρθουν στο εσωτερικό. Όταν έρχονται εθελοντές οργανώσεων, μας κρατούν κλειδωμένες. Και στους εθελοντές λένε πολλά ψέματα. Για παράδειγμα, λένε ότι εδώ μένουμε δύο εβδομάδες κατ ‘ ανώτατο όριο. Οι περισσότερες από εμάς είμαστε εδώ 1,5 μήνα. Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν για 4 μήνες χωρίς να τους έχουν πει τίποτα. Μας βγάζουν για προαυλισμό δύο φορές την ημέρα, σαν τα κοπάδια. Όταν ο χρόνος τελειώνει, κραυγάζουν: «Μέσα», και μας κλειδώνουν στους θαλάμους. Όταν έχουμε ανάγκη να πάμε στην τουαλέτα, πρέπει να φωνάξουμε, να ρίξουμε γροθιές και κλωτσιές στην πόρτα. Μερικές φορές, μόνο μερικές φορές, μια αστυνομικίνα έρχεται, μετά από 15-20 λεπτά.Άλλες φορές κανείς δεν έρχεται. Ακόμα και αν μια από εμάς πεθάνει εκείνες τις ώρες, κανείς δε νοιάζεται Μόνες μας καθαρίζουμε το χώρο. Και δεν έχουμε ούτε σαμπουάν ούτε σαπούνια. Τίποτα… Όποιες έχουν επισκέπτες είναι τυχερές, τι γίνεται όμως με τις άλλες; Ζητούν από αυτές που έχουν επισκέπτες να αγοράσουν πράγματα για τις ανάγκες τους, αν έχουν τα χρήματα.

18

Οι φίλες μας, που δεν έχουν χρήματα, είτε ζητάνε να μοιραστούν είδη υγιεινής από αυτές που έχουν ή μένουν βρώμικες. Δεν υπάρχει λέξη για να περιγράψει κανείς τις τουαλέτες. Χωρίς απορρυπαντικά, χωρίς σαπούνια, χωρίς τίποτα! Οι τουαλέτες έχουν αλλάξει χρώμα, λόγω της βρωμιάς και της δυσωδίας. Όσες έχουν υγρά μαντήλια, σκεπάζουν τη μύτη και το πρόσωπο τους, για να αντέξουν να μπουν μέσα στις τουαλέτες. Όσες δεν έχουν μαντήλια, κάνουν εμετό. Και οι αστυνομικοί! Με το πρόσχημα της διανομής τροφίμων, αγγίζουν και παρενοχλούν τις γυναίκες. Αυτό είναι ένα φρικτό μέρος.

Όλες είμαστε άρρωστες. Η καθεμιά έχει τις πληγές της εξαιτίας της βρωμιάς. Μερικές από εμάς έχουμε ακόμη και αποστήματα. Εγώ για παράδειγμα, έχω αποστήματα σε όλο μου το σώμα. Μετά από 5 μέρες, με πήγαν στο γιατρό που βρίσκεται στο κτίριο. Ο γιατρός μου είπε: "Πρέπει να πάτε στο νοσοκομείο, αμέσως. Χρειάζεται να γίνει ανάλυση αίματος. Είναι επείγον." Παρ ‘όλα αυτά, με κρατούν να περιμένω, ακόμη, εδώ και 5 ημέρες.

Ceylan Pinar Kanli-Turkish

Ο θάλαμος προς τα δεξιά ανήκει στους άνδρες. Δεν πρέπει να αγνοηθεί ο απάνθρωπος ξυλοδαρμός από την αστυνομία (το θύμα ήταν ένας άνδρας, που ονομάζεται Mecit). 4 αστυνομικοί τον κλώτσαγαν και τον χτύπαγαν μέχρι θανάτου, με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Δεν μπορώ να ξεχάσω την ντροπιασμένη του έκφραση, επειδή τον χτυπούσαν μπροστά μας. Το φαγητό που δίνουν είναι κρύο και βρωμάει! Οι ντομάτες και τα πορτοκάλια είναι σάπια. Ακόμα και για να πιούμε νερό υπάρχει χρονοδιάγραμμα. Χρόνος για να πίνεις νερό πόσιμο… Είμαστε υποχρεωμένες να πίνουμε από αυτό το αηδιαστικό νερό που βρωμάει. Όταν είπα: «Δεν μπορώ να το πιω αυτό το νερό. Μπορώ να αγοράσω απ’ έξω;», οι αστυνομικοί έσκασαν στα γέλια και μου είπαν: “Πρέπει να το πιεις”.

19

Υπάρχουν πολλά πράγματα να πω σχετικά με αυτό το μέρος… Φράσεις γραμμένες πάνω στους τοίχους, αδιάκοπα δάκρυα, και συνεχείς ικεσίες.

Όλες είμαστε εδώ, μέσα σ’ αυτή την κόλαση. Η Alla από τη Συρία, της οποίας τράβηξαν τη μαντίλα από το κεφάλι της. Η Aisha από τη Σομαλία, που δεν μπορεί να περπατήσει, λόγω των αποστημάτων, που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο στη μέση της νύχτας και όταν η φλεγμονή υποχώρησε λίγο, την έφεραν πίσω στη φυλακή. Κι εμείς οι υπόλοιπες, που μας προσβάλλουν κάθε μέρα, 1 Ιρανή, 3 κορίτσια από την Αλβανία που είχαν κακοποιηθεί, κ.ά. Αυτό το μέρος δεν είναι ένα γραφείο μετανάστευσης, είναι ένα σπίτι βασανιστηρίων. Εγώ, πιστεύω ότι θα καταφέρω να βγω από δω μέσα, αλλά δεν είμαι μόνο εγώ. Μετά από μένα υπάρχουν πολλές γυναίκες που δεν έχουν καθόλου χρήματα, ούτε δικηγόρο. Δεν έχουν κανένα. Υπάρχουν κορίτσια μικρότερα από 18 χρονών και αυτό δεν είναι νόμιμο. Οι γυναίκες που βρίσκονταν σε επ’ αόριστον απεργία πείνας έφαγαν για πρώτη φορά μετά από 3 ημέρες. Κανένας δεν ενδιαφέρεται. Η Meryen Zare, από το Ιράν η οποία εξαπατήθηκε από τον δικηγόρο της, δεν έχει καθόλου χρήματα, πια, ούτε δικηγόρο. Ούτε μεταφραστή, ούτε επισκέπτη. Ζήτησε από κάποια που ξέρει αγγλικά να γράψει μια επιστολή, προς την αστυνομία, στην οποία λέει: «Σας παρακαλώ στείλτε μου ένα μεταφραστή αλλιώς θα αυτοκτονήσω». Η Meryen περιμένει απάντηση εδώ και 3 ημέρες. Είναι ολομόναχη, δεν ξέρει τι να κάνει, χωρίς μεταφραστή. Προχώρησε σε επ ΄ αόριστον απεργία πείνας για 3 ημέρες. Σήμερα την πιέσαμε να φάει. Η Glory από τη Νιγηρία, περιμένει ακόμα να ελευθερωθεί, παρότι βρίσκεται εδώ για 2 μήνες, και έχει δώσει και τις δυο συνεντεύξεις. Η ίδια συνεχίζει επ’ αόριστον απεργία πείνας!

26/12/2019" 20

Η Esraa από τη Συρία (22 ετών), είναι σε φαρμακευτική αγωγή για την ψυχολογική κατάστασή της υπό την επίβλεψη του γιατρού δύο φορές την ημέρα. Ωστόσο, η αστυνομικίνα της έδινε τα φάρμακά της μόνο μία φορά, το βράδυ. Μια μέρα, δεν της έδωσε τίποτα. Στη συνέχεια, η Esra δεν πήρε τα χάπια της το βράδυ και την επόμενη μέρα πήρε δύο. Επειδή πήρε δύο χάπια (ενώ έπαιρνε ένα την μια ημέρα για 20 μέρες), κοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε, βγήκε έξω να πάρει αέρα. Η αστυνομικίνα της είπε ότι ο χρόνος τελείωσε. Έπρεπε να μπει μέσα, αλλά δεν καταλάβαινε. Δε γνωρίζει ούτε Αγγλικά ούτε Ελληνικά. Έτσι δεν κατάλαβε. Μετά από αυτό, η αστυνομικίνα την τράβηξε από τα χέρια πολύ σκληρά και την έσπρωξε. Η Esra αντέδρασε κι άρπαξε τα μαλλιά της αστυνομικίνας.

4 αστυνομικά όργανα ήρθαν από το εσωτερικό. 2 αστυνομικοί της έβαλαν χειροπέδες, 2 αστυνομικίνες τη χτυπούσαν στα χέρια. Και μπροστά σε όλες μας, την έσυραν στο τσιμεντένιο δάπεδο της ταράτσας και την κλείδωσαν σε ένα κελί. Την άφησαν με τις χειροπέδες στο κελί χωρίς τροφή μέχρι το βράδυ. Έκλαψε πολύ, χτυπούσε την πόρτα διαρκώς αλλά δεν της άνοιξαν μέχρι την νυχτερινή βάρδια. Ξέρει μονάχα να λέει τη λέξη «συγγνώμη» στα αγγλικά. Και την είπε εκατομμύρια φορές, ξανά και ξανά. Μόνο μετά από αυτό, της άνοιξαν την πόρτα. Οι συγκάτοικοι της στο κελί ζητούσαν φαγητό για την Esra, αλλά δεν τους έδωσαν τίποτε. Η ίδια μας είπε: “Δεν έχω χρησιμοποιήσει φάρμακα για ψυχολογικά προβλήματα πιο πριν. Όταν ήρθα σε αυτή τη φυλακή, μου τα έδωσε ο γιατρός.» Είναι εδώ μέσα 25 ημέρες. Δεν έχει κανένα επισκέπτη, ούτε χρήματα ούτε δικηγόρο. Είχε έναν δικηγόρο, αλλά επειδή δεν έχει χρήματα, ο δικηγόρος δεν έρχεται. Υπέγραψε για άσυλο στη Λέρο πριν 3 μήνες. Στη συνέχεια πήγε στη Λευκάδα και συνελήφθη εκεί, ενώ πήγαινε με το πλοίο στην Ιταλία και μεταφέρθηκε στο ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ. Τρεις μήνες, περιμένει για τη συνέντευξη.

Παρακαλώ, βοηθήστε μας.

21

Η φωνή που πρέπει να ακουστεί, Αφγανιστάν Ιούλιος 2021

Το όνομά μου είναι F. O. A. και η καταγωγή μου είναι από την επαρχία Liganhi. Μια μέρα, τη δεκαετία του 1990, όταν οι Ταλιμπάν ανέλαβαν για πρώτη φορά τον έλεγχο των πόλεων και των χωριών του Αφγανιστάν, η οικογένειά μου μαζί με μένα μετανάστευσε στο Πακιστάν για να ψάξει ένα ασφαλές μέρος, και μείναμε εκεί για 25 χρόνια. Παρόλο που ήμασταν μάρτυρες των τραγικών περιστατικών με την ασφάλεια τις ημέρες που ταξιδεύαμε, χάσαμε αρκετά στενά μέλη της οικογένειάς μας σε αιματηρές επιθέσεις στην Quetta, στο Πακιστάν. Πιο συγκεκριμένα, οι δύο πιο αιματηρές επιθέσεις έγιναν στην κοινότητα της Hajara, συμπεριλαμβανομένου του βομβαρδισμού αυτοκτονίας σε ένα μπιλιαρδάδικο, που σκότωσε 96 και τραυμάτισε 150 ανθρώπους. Η δεύτερη επίθεση έγινε στην πλατεία Backakhan στις 17 Φεβρουαρίου 2013, όπου σκοτώθηκαν 94 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 260! Μετά από 25 χρόνια μετανάστευσης, ήμασταν αισιόδοξοι για τα θέματα της χώρας μας, αισιόδοξοι ότι η χώρα μας επανέρχεται από τις παρεμβάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και ελπίζαμε ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να πάνε σχολείο, να εργαστούν και να ξαναχτίσουν την κατεστραμμένη χώρα μετά από σχεδόν τέσσερις δεκαετίες εμφύλιου πολέμου. Έτσι, το 2017 αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Καμπούλ, την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν. Η επιστροφή μας στη χώρα συνοδεύτηκε από ανησυχίες για το μέλλον μας, που όλο αυξάνονταν. Συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από τη δημιουργία του νέου πολιτικού συστήματος και την ευρεία παρουσία της διεθνούς κοινότητας στο Αφγανιστάν. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, δισεκατομμύρια δολάρια βοήθειας στάλθηκαν στη χώρα μου από άλλες χώρες της περιοχής και τον υπόλοιπο κόσμο και χιλιάδες ξένοι σύμβουλοι συνεργάστηκαν σε διάφορους τομείς της διακυβέρνησης. Η διοίκηση και περίπου 100.000 ξένα στρατεύματα ήταν παρόντα στη χώρα για τη διασφάλιση της ασφάλειας και την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Εκατοντάδες οικονομικά έργα τέθηκαν σε λειτουργία σε διάφορα μέρη της χώρας.

23

Σκοπός όλων αυτών των προσπαθειών και βοήθειας ήταν η διασφάλιση της ασφάλειας και της σταθερότητας στο Αφγανιστάν και η καθιέρωση δικαίου και δημοκρατίας, που άνοιξαν το δρόμο για οικονομική, επιστημονική και πολιτιστική ανάπτυξη σε ξένες χώρες. Ωστόσο, μετά από 20 χρόνια βλέπουμε ότι δεν έχουμε πετύχει τους στόχους στον τομέα της ασφάλειας, της ανθρώπινης ανάπτυξης και της οικονομίας. Αλλά τώρα ο κίνδυνος επιστροφής στο μηδέν έχει γίνει πολύ ανησυχητικός για τους Αφγανούς. Το 2020 καθώς και η περίοδος νωρίτερα φέτος ήταν μία από τις πιο αιματηρές χρονιές για την κοινότητα Hajara στην Καμπούλ. Είμαι Σιίτισα και κατάγομαι από την εθνότητα Hajara, η οποία ήταν πρόσφατα μία από τις πιο στοχευμένες ομάδες και υπέφερε από αρκετές επιθέσεις σε νοσοκομεία, τζαμιά, δρόμους, στάδια, συμπεριλαμβανομένων των επιθέσεων των Ταλιμπάν και άλλων τρομοκρατικών ομάδων που στοχεύουν την κοινότητα Hajara παντού... Αυτές οι επιθέσεις γίνονται εναντίον παιδιών, μαθητών και μητέρων. Είναι αποδείξεις ότι η κοινότητα Hajara είναι θύμα μιας συνεχούς και οργανωμένης βίας. Δεν ήρθε ακόμη η ώρα αυτά τα θύματα να ονομαστούν θύματα γενοκτονίας; Για εκείνους που δεν είναι εξοικειωμένοι με την Καμπούλ, υπενθυμίζουμε ότι πολλά παιδιά έχουν σκοτωθεί στις πρόσφατες επιθέσεις. Οι φωτογραφίες των εκρήξεων δείχνουν τη βιαιότητα του συνεχιζόμενου πολέμου στο Αφγανιστάν. Αυτά είναι τα παιδιά που δεν γνώριζαν ότι το να είσαι Hajara σημαίνει να είσαι ανασφαλής, και γνωρίζουμε ότι αυτές δεν είναι οι τελευταίες επιθέσεις στην κοινότητά μας. Καθώς οι διεθνείς δυνάμεις αποσύρονται από το Αφγανιστάν, οι Αφγανικές δυνάμεις ασφαλείας αγωνίζονται να αποτρέψουν τη δράση των Ταλιμπάν. Ο φόβος της δύναμης των Ταλιμπάν κινεί τις ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ των πλευρών. Ο λαός της Hajara φοβάται ότι η Αφγανική κυβέρνηση θα καταρρεύσει, και η χώρα θα εμπλακεί ξανά σε εμφύλιο πόλεμο. Όπως χιλιάδες άλλοι νέοι Αφγανοί, ειδικά από την κοινότητα Hajara, πέφτουμε θύματα στοχευμένων επιθέσεων της τρομοκρατικής ομάδας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να πάρω το δρόμο της μετανάστευσης για άλλη μια φορά, αναζητώντας έναν ασφαλή παράδεισο. Άφησα τους γονείς μου, τα αδέλφια μου και την υπόλοιπη οικογένειά μου στον καπνό του πολέμου.

24

Ζητούμε την κατανόηση των λόγων της μετανάστευσης μας, από τη διεθνή κοινότητα. Με σεβασμό στην ανθρωπιστική και μεταναστευτική νομοθεσία, καλούμε για κατανόηση της τρέχουσας κατάστασης στη χώρα μου, και βοήθεια για να σωθούμε εγώ και οι συνάνθρωποι μου. Τις καλύτερες ευχές, F.

25

Watercolour Painting www.saatchiart.com

Καμπούλ, Διάλογος Αύγουστος 2021

G

Γεια σου πολυαγαπημένη. Ελπίζω να είσαι καλά. Είμαι η G, που ζει στο Αφγανιστάν με ένα άλλο κορίτσι και μια γυναίκα. Ακούσατε για εμάς;

ΣτΓ

Ανησυχώ και θυμώνω με ό,τι συμβαίνει σε εσάς τις γυναίκες και τα παιδιά κάτω από τη φοβερή κατοχή της χώρας σας από τους φασίστες και τους αγράμματους σεξιστές Ταλιμπάν. Παρακαλώ στείλε μου μια καταγγελία. Θέλουμε να μάθει ο κόσμος. Το σύστημα της ακραίας εθνικής πατριαρχίας παρενοχλεί, βιάζει και σκοτώνει γυναίκες και παιδιά με διαφορετικούς τρόπους, στην Ανατολή και τη Δύση. Δεν είστε μόνες. Είμαστε μαζί σας με τις σκέψεις και τις πράξεις μας.

G

Σε παρακαλώ πες τα στις άλλες γυναίκες. Γίνετε η φωνή μας. Κανείς δεν ακούει ποτέ τη φωνή μας. Οι Ευρωπαίοι λένε ότι οι Ταλιμπάν είναι μέρος του πολιτισμού μας !!! Ότι η μαντήλα είναι μέρος του πολιτισμού μας. Δεν είναι αλήθεια. Οι κυβερνήσεις κατέστρεψαν τη ζωή μας. Ο πόλεμος δεν είναι δική μας απόφαση. Παρακαλώ πες σε όλες τις ακτιβίστριες για τα δικαιώματα των γυναικών, να γίνουν η φωνή μας. Δε θέλουμε αυτό τον τρόπο ζωής.

ΣτΓ

Προσπαθούμε συνεχώς να ενημερώνουμε τις γυναίκες όλες αυτές τις μέρες…

G

Δεν μας επιτρέπουν να έχουμε Facebook ή Messenger στα κινητά μας. Ως γυναίκες έχουμε μόνο μία επιλογή, να μένουμε μέσα στο σπίτι. Καίμε τα βιβλία μας. Τη μνήμη μας. Στην Ευρώπη πιστεύουν ότι αυτός είναι ο πολιτισμός μας. Δεν είναι. Θέλουμε Ισότητα. Προσπαθήσαμε πραγματικά πολύ. Είχα πολλούς μαθητές στο τραγούδι.

27

ΣτΓ

Σε παρακαλώ γράψε μας όποτε μπορέσεις και θα μεταφέρουμε τα μηνύματά σου σε όλες τις γυναίκες.

G

Πες τους, σε παρακαλώ, ότι δε θέλουμε αυτήν την κατάσταση. Η πατριαρχία δεν πρέπει να αποφασίζει για μας. Σε ευχαριστώ τόσο πολύ αγαπημένη αδελφή. Οι λευκοί άνθρωποι δεν μας καταλαβαίνουν. Έρχονται στη χώρα μας για να κάνουν κάτι σαν ξέπλυμα χρήματος... Δε θέλουν ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Είμαι τόσο θυμωμένη. Λυπάμαι τόσο πολύ που δε θέλω να ζήσω σε άλλη χώρα. Οι Ταλιμπάν μπαίνουν ο ένας μετά τον άλλο στα σπίτια μας. Σε μερικές πόλεις παίρνουν όποιο κορίτσι θέλουν για σκλάβα. Δεν επιτρέπεται στα κορίτσια να περπατούν στο δρόμο χωρίς άντρα. Δε μπορούμε να συνεχίσουμε την εκπαίδευσή μας. Οι ανύπαντρες γυναίκες και τα κορίτσια ζουν με ακραίο φόβο. Οι Ταλιμπάν λένε ψέματα στα ΜΜΕ. Δεν έχουν αλλάξει. Οι αρχές και οι αξίες τους για τις γυναίκες είναι γνωστές και ξεκάθαρες. Δε θεωρούν τις γυναίκες ως ανθρώπους. Οι Ταλιμπάν δε θα αλλάξουν ποτέ. Αναγκαστικός γάμος. Καταπίεση. Περιορισμός κατ' οίκον.

ΣτΓ

Σίγουρα λένε ψέματα. Μπορείς να μας πεις γιατί ο Αφγανικός στρατός και ο λαός παραδόθηκαν στους Ταλιμπάν;

G

Οι πολιτικοί μας πρόδωσαν. Η πολιτική είναι περίπλοκη. Η κυβέρνησή μας ήταν διεφθαρμένη. Είκοσι χρόνια δεν προσπάθησαν να δημιουργήσουν την έννοια της ενότητας και της αντίστασης. Δεν υπάρχει ενότητα στο Αφγανιστάν. Ξόδεψαν όλα τα χρήματα της παγκόσμιας κοινότητας σε σπίτια, αυτοκίνητα και πολυτέλειες. Ακόμη και διεθνείς ΜΚΟ έκλεβαν χρήματα εδώ και δεν υπήρχε διαφάνεια. Έχω δει πολύ διαφθορά.

28

G

Οι άνθρωποι που υπηρέτησαν ειλικρινά το λαό εξουδετερώθηκαν είτε από την κυβέρνηση είτε από τη διεθνή κοινότητα είτε από τρομοκράτες. Για παράδειγμα, η Malala Joya, αυτή η δυνατή γυναίκα πρέπει να ζει κρυμμένη στο Αφγανιστάν. Οι Ταλιμπάν καταπίεζαν τις γυναίκες εδώ και χρόνια. Τώρα όμως η κατάσταση θα χειροτερέψει. Είναι μια καταστροφή στον κόσμο. Ο κόσμος πρέπει να ντρέπεται. Οι πολιτικοί δε μπορούν να λαμβάνουν αποφάσεις με βάση τα δικά τους συμφέροντα για τις γυναίκες. Στο Αφγανιστάν οι άνδρες κυριαρχούν πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε χώρα έχω δει ποτέ. Με τους Ταλιμπάν, όλοι οι άνδρες, εκτός της κοινωνίας των πολιτών, θα ζουν ειρηνικά, επειδή οι γυναίκες θα είναι υποχρεωμένες να είναι υπηρέτριες στο σπίτι, επειδή θα είμαστε σκλάβες, όπως παλιά. Στην εποχή των Ταλιμπάν οι γυναίκες δεν είχαν ανθρώπινα δικαιώματα. Το χειρότερο από όλα είναι το γεγονός ότι γυναίκες σε απομακρυσμένες πόλεις που δε γνωρίζουν τα δικαιώματά τους, δε γνωρίζουν τίποτα για τη ζωή, είναι αυτές που λένε ότι το χιτζάμπ και η σκλαβιά είναι η επιλογή μας. Εμείς λέμε σκέψου πριν σχολιάσεις. Πώς μπορεί μια γυναίκα που δε γνωρίζει τίποτα για τα βασικά της δικαιώματα, και δεν τα φαντάζεται καν, να πει ότι αυτή είναι η επιλογή μου και η κουλτούρα μου; Η δουλεία και η καταστολή δεν είναι επιλογή καμίας ομάδας ανθρώπων. Για πόσο θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Μη ξεχνάς την αντίσταση. Σε αυτό το βίντεο (έστειλε σύνδεσμο), μια Αφγανή τραγουδίστρια μιλά για την αντίσταση των γυναικών. Το τραγούδι είναι από μια εκδήλωση για τον ποιητή Ramin Mazhar, που έγραψε τους στίχους. Έγινε viral όταν το συνέθεσε. Κι αυτές οι σκοτεινές μέρες, επίσης. Οι δάσκαλοι δε μπορούν να εμπιστευτούν τους Ταλιμπάν. Δε μπορούν να επιστρέψουν στο πανεπιστήμιο. Η φίλη μου λέει ότι θέλουν να τους καταγράψουν. Θέλουν να ετοιμάσουν μία λίστα και να τους στοχοποιήσουν. Γι’ αυτό ζητούν από τους δασκάλους να επιστρέψουν στη δουλειά τους. Κανείς δε μπορεί να τους εμπιστεύεται. Είναι ακραίοι φασίστες.

29

Δε φοβάσαι τον έρωτα, την ελπίδα, το αύριο Δε φοβάσαι να με φιλήσεις ανάμεσα στους Ταλιμπάν Σε φιλώ στη γωνία του τζαμιού και δε φοβάσαι εν μέσω του άγριου αρώματος του Sanjd... Σε φιλώ εν μέσω μίσους και πένθους Με φιλάς δίπλα στα χέρια βομβιστών αυτοκτονίας Είσαι ένας πιστός και οι προσευχές σου είναι τα φιλιά σου Είσαι διαφορετικός, η διαμαρτυρία σου είναι τα φιλιά σου Ανάμεσα στο αίμα, τις πληγές και τις φουσκάλες από τα χείλη Άρπαξε τα χείλη ανάμεσα στα πολυβόλα ‫ خواننده افغان در مورد زندگی در کابل در دوره طالبان‬،‫گفتگو با غوغا‬ BBC Persian | Youtube 30

ΣτΓ

Σε ευχαριστώ πολύ αγαπημένη μας “G”! Να προσέχεις!!! Δεν είσαι μόνη. Η ΦΩΝΉ σου θα ακουστεί. Θα περιμένουμε ενημέρωση κάθε φορά που βρίσκεις πρόσβαση στο Facebook. Είμαστε μαζί σου, και με όλες τις ακτιβίστριες γυναίκες και τα κορίτσια, στην κόλαση που αποφάσισες να επιστρέψεις να μείνεις, για να παλέψεις να την αλλάξεις. Θα θυμάμαι πάντα αυτά που μου είπες την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε στο Κέντρο κράτησης αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη… Θα είσαι πάντα στην καρδιά, τις σκέψεις και στις δράσεις μας ενάντια στην παγκόσμια πατριαρχία που επιβάλλει την κουλτούρα του πολέμου και του βιασμού...

Περιγραφή: Είναι ένα πολιτικό γκράφιτι, που βρέθηκε τις τελευταίες ημέρες σε τοίχο στο κέντρο της Καμπούλ. Δείχνει μια φιγούρα γυναίκας σε μαύρο χρώμα, με τα χέρια τεντωμένα προς τα πάνω, που προσπαθεί να σπάσει τις αλυσίδες με τις οποίες της τα έχουν δεμένα. Στα δεξιά της, δίπλα στη φιγούρα της, βλέπεις, γραμμένη με κόκκινο χρώμα, την εντολή: "Γυναίκες Σηκωθείτε!"

31

Ewa Hauton black and white ink

Μιχαέλα

Αμυγδαλέζα 2021 Είμαστε φυλακισμένοι σε αυτό το μέρος για διάφορους λόγους. Μιλώ για όλους, δηλαδή γενικά. Είμαι εδώ μόνο 5 ημέρες, αλλά αυτό που είδα είναι μόνο στις ταινίες με τον Χίτλερ. Eίμαστε σε αυτούς τους στρατώνες χωρίς ζέστη, χωρίς καμία βοήθεια. Στα στρώματα υπάρχουν έντομα, πολλά σκαθάρια τη νύχτα που ανεβαίνουν πάνω μας , δεν μας δίνουν σαμπουάν, ούτε ένα, μόνο μία φορά το μήνα μισό πλαστικό ποτήρι. Μας αντιμετωπίζουν σαν ζώα. Όταν λαμβάνουμε φαγητό, μας το φέρνουν σε μεγάλες μαύρες σακούλες, ανοίγουν τις πύλες και αφήνουν την τσάντα με το ανάλατο φαγητό. Είναι σκληροί. Όταν ζητάμε κάτι είμαστε πολύ λυπημένες και αναστατωμένες. Αυτό έχω να πω. Σας αγαπώ και θέλω να νικήσετε.

33

Εδώ και 5 χρόνια περίπου, συναντιόμαστε με τις κρατούμενες αδελφες μας στα Αστυνομικά Κέντρα Κράτησης Αλλοδαπών, ξεκινώντας από τα Κρατητήρια Μεταναστριών στο Ελληνικό, που έκλεισαν μετά από κινητοποιήσεις στο τέλος του 2016, συνεχίζοντας στο Προαναχωρησιακό Κέντρο Κράτησης Αλλοδαπών Αττικής (ΠΡΟΚΕΚΑ), στην Πέτρου Ράλλη, και καταλήγοντας, από τον Αύγουστο του 2020, στο Κέντρο Κράτησης της Αμυγδαλέζας, έπειτα από την καταγγελία κρατούμενης για σεξουαλικές επιθέσεις γυναικών από αστυνομικούς και απόπειρα βιασμού που υπέστη η ίδια από αστυνομικό. Τα κίνητρά μας δεν είναι σε καμία περίπτωση η φιλανθρωπία, αλλά το χτίσιμο σχέσεων, ανθρώπινων και ισότιμων, που γκρεμίζουν τα πλαστά σύνορα των διαφορετικών κόσμων από όπου προερχόμαστε. Καταγράφουμε τις ιστορίες των κρατουμένων μεταναστριών, συζητάμε, ενδυναμωνόμαστε και δημιουργούμε μηχανισμούς αντίστασης και διεκδίκησης. Στόχος μας η αξιοπρεπής διαβίωσή τους στο κέντρο κράτησης, η αποφυλάκισή τους, αλλά και η χειραφέτησή τους για να αντιμετωπίσουν την ελληνική πραγματικότητα χρησιμοποιώντας συλλογικά εργαλεία. Χτίζουμε και ισχυροποιούμε τις σχέσεις μας και ενδυναμώνουμε το ένα το άλλο και μετά την έξοδό τους από τα κρατητήρια. Στεκόμαστε δίπλα σε όσες καταπιεσμένες θηλυκότητες επιθυμούν να ακουστεί η φωνή τους μέσα από τη σελίδα μας, και σε συναντήσεις μας μαζί τους. Ιστορίες που σκιαγραφούν ξανά και ξανά τον μισογυνισμό, τον σεξισμό, την έμφυλη βία, τον κάθε λογής βιασμό, τις παραβιαστικές και ρατσιστικές συμπεριφορές που βιώνουν γυναίκες, θηλυκότητες, άτομα με αναπηρία, με ψυχιατρική εμπειρία, LGBTQI+, σεξεργάτριες, Ρομά, χρήστ(ρι)ες ουσιών, άστεγ@, φυλακισμέν@ και γενικότερα καταπιεσμένα και αποκλεισμένα υποκείμενα. Διοργανώνουμε διαθεματικές εκδηλώσεις με στόχους το άνοιγμα συζητήσεων, την καλλιέργεια συλλογικής συνείδησης, το χτίσιμο συντροφικών σχέσεων, την απεύθυνση και σε μη κινηματικό κόσμο και την γνωστοποίηση κινηματικών εργαλείων για τη διαχείριση διαφόρων καταστάσεων σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας. Με την ίδια λογική, πραγματοποιούμε βιωματικά εργαστήρια που επικεντρώνονται στην ενδυνάμωση των εαυτών μας και τη δημιουργία safe spaces. Δίνουμε αξία στη μάθηση και την ενημέρωση από άλλα κινήματα (τρέχοντα και ιστορικά). Δίνουμε feed back μετά από κάθε διαδικασία, γιατί επιδιώκουμε τη συλλογική και ατομική βελτίωση και αυτομόρφωση Υποστηρίζουμε ένα μεγάλο δίκτυο που δεν περιορίζεται αλλά επικεντρώνεται στην Αλληλεγγύη, καθώς αναγνωρίζουμε ότι δε θα αλλάξουμε μόνα τον κόσμο, αλλά πρέπει να ενωνόμαστε με όσες το δυνατόν περισσότερες συλλογικότητες, συνελεύσεις και άτομα, με κοινές ευαισθησίες, αξίες και όραμα.

Το Σπiτι των Γυναικών για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση spiti.gynaikon@gmail.com

Είμαστε μία φεμινιστική συλλογικότητα από τα κάτω, που λειτουργεί με ανοιχτές και κλειστές συνελεύσεις σε διάφορες περιοχές της Αθήνας και δημιουργεί οριζόντιες, αλληλέγγυες, και συμπεριληπτικές σχέσεις. Το πλαίσιο σκέψης και δράσης μας έχει ως αφετηρία τη συλλογική πάλη ενάντια στο κράτος, την πατριαρχία και το φασισμό, που διέπονται από σεξιστικές, ρατσιστικές, ομο/τρανσ/χοντροφοβικές, εξουσιαστικές και ταξικές αρχές και οδηγούν στην αναπαραγωγή της κουλτούρας του βιασμού, την ψυχολογική, λεκτική και σωματική βία μέχρι γυναικοκτονίας, την καταπίεση και αποδυνάμωση των θηλυκοτήτων, την εκδίωξη και τον βασανισμό μεταναστών/ριών, την όξυνση των φυλετικών και ταξικών ανισοτήτων και τελικά τη δημιουργία ενός κόσμου για λίγους. Στα γρανάζια της εξουσίας, τον κοινωνικό εκφασισμό και τις εκφράσεις της πατριαρχίας, λοιπόν, απαντάμε με συσπείρωση δυνάμεων, χτίσιμο σχέσεων και αντίσταση. spiti.gynaikon@gmail.com