Dani The Voice

GRAPPIGE PESSIMIST Dani van Velthoven

valt niet op z’n eigen stem

Door: JORIS VAN DE WEERD

Meer dan een miljoen kijkers zagen hoe hij de elfde winnaar van The Voice of Holland werd. De vakjury en het publiek thuis waren het erover eens dat de stem van de jonge, gevoelige, beetje ongrijpbare Dani van Velthoven in elk geval een platendeal, een nieuwe auto en 50.000 euro waard was. Fijn, maar zelf zou hij het er niet voor geven.

‘De tv-auditie wilde ik aanvankelijk afzeggen, want ik ging er echt vanuit dat geen van de juryleden zich voor mij zou omdraaien. Ik weet dat ik kan zingen, maar houd niet van mijn stem. En ik dacht dat niemand die mooi zou vinden. Dus na de tweede pré-auditie ben ik gestopt. Ik kón het niet meer. Gelukkig hebben mijn moeder en m’n vriend me aangemoedigd door te gaan.’

Geen standaard type Zijn onzekerheid is complex, zegt hij. ‘Ik vind het echt geweldig om op te treden, maar ik houd niet per se van het geluid van mijn eigen stem. Het is m’n smaak niet. Toch weet ik dat mijn techniek goed is.’ Is zoiets dan te vergelijken met Grindr, waar je ook nooit op je eigen profiel zou klikken, maar wel merkt dat mannen op je vallen? ‘Haha, ja ongeveer. En we proberen allemaal met kunst- en vliegwerk geforceerd een standaard type te worden in de

‘Een onderwerp als seksuele voorlichting hoort wat mij betreft ook veel meer bij filosofie dan bij biologie thuis.’

sportschool. En dat werkt dus niet. Zo ben ik ook door de pop- en musicalwereld gehersenspoeld dat alles maar ‘tenor’ moet zijn. Maar inmiddels heb ik geleerd me comfortabel te voelen bij m’n eigen (veel lagere) bereik.’

Verplicht filosofie Na de kunstopleiding Lucia Marthas voor dans, musical en muziektheater parkeerde hij een muziekcarrière een aantal malen. ‘Door altijd maar afgewezen te worden had ik niet het idee me ooit veilig te kunnen voelen als bijvoorbeeld musicalartiest.’ Dus koos Dani daarnaast voor een opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening, waarin zijn gevoel voor rechtvaardigheid werd gecombineerd met zijn diepgaande interesse in psychologie. ‘Ik pak elke gelegenheid aan om me een goede bondgenoot te tonen in de discussie over meer nuance en meer respect voor elkaar. Mensen spreken zich meer en makkelijker uit, maar slaan daarin vaak de plank geheel mis. Omdat ze niet geleerd hebben om empathisch te denken. Op school zou ook veel meer aandacht moeten zijn voor filosofie. Ik meen het serieus; een verplicht vak vanaf groep één! Een onderwerp als seksuele voorlichting hoort wat mij betreft ook veel meer bij filosofie dan bij biologie thuis.’

Kleine bubbeltjes Daarnaast zou er volgens Dani vooral ook bij ouders een veel grotere taak mogen liggen. ‘Opvoeden is het moeilijkste en ook het belangrijkste wat er is. Mensen lijken vooral kinderen ‘te nemen’ puur omdat ze op hun dertigste niet alleen willen zijn. Maar wat geef je door? Welke ideologie geef je zo’n kind dan mee?’ Bijvoorbeeld het idee dat we in Nederland in een multiculturele samenleving leven waar we trots op mogen zijn? ‘Ja, maar in de realiteit leven we heel verdeeld; in bubbeltjes die steeds kleiner worden door onwetendheid, angst of doordat we simpelweg letterlijk niet meer met elkaar in contact komen. Eerlijk gezegd vind ik het nogal een shit-show.’

Heel anders dan in zijn eigen jeugd, waarin de vrienden van z’n moeder from all walks of life kwamen en zaken als respect en begrip belangrijke en geïntegreerde onderdelen waren van de opvoeding. Over haar dan ook niets dan lof: ‘Ze is geweldig! Ze heeft me bewust gemaakt, meer ingezet op EQ dan op IQ. Ik heb geleerd om de gevoelens van andere mensen te ervaren en daar dan ook naar te handelen.’ Toch is zelfontwikkeling een proces dat een leven lang duurt, als het aan Dani ligt.

Hoge lat Want zeker in relaties is nog altijd ruimte voor verbetering. ‘Ik ben echt irritant als vriend; een moraalridder eerste klas. En ik klaag de hele dag door. De lat ligt hoog, niet alleen voor mezelf. Maar ben ik van plan om die naar beneden te halen? Nee. Toch maak ik m’n vrienden wel aan het lachen: een grappige pessimist.’ Voor zijn muziek kiest hij er ook bewust voor dat het luchtig blijft, relateerbaar. ‘Het hoeft niet alleen maar een peaceful protest te worden. Gewoon liedjes over liefde en lust met af en toe een statement. Ach, er is nog zo veel te verbeteren en te ontdekken. Ik ben pas 21, het komt wel goed.’