Τρεις Μέρες... Μια Ζωή
Ο ΦΟΙΒΟΣ με κόπο έφτασε στο σπίτι του και σωριάστηκε στην πολυθρόνα του. Έκλεισε τα μάτια και για ώρα και ώρα έμεινε χωρίς να σαλεύει. Η καρδιά του λες και είχε ξεφύγει από τη θέση της και σπαρταρούσε με τρόπο που του έκοβε την αναπνοή. «Όχι, όχι τώρα…, μη με προδώσεις…» μουρμούριζε κάθε τόσο και έτριβε το στήθος του, προσπαθώντας να συνέλθει. Το μυαλό του σαν να άδειασε ξαφνικά. Καμία σκέψη, κανένα συναίσθημα. Και έτσι αποξεχασμένος, απόμεινε με τα μάτια ψηλά στο απονύχτιο χάος, που το έδειχνε ακόμα πιο σκοτεινό ο όγκος των γύρω βουνών. Το φως του πήρε λίγο-λίγο να ξεχωρίζει τα άστρα, σαν διάσπαρτες πύρινες κουκκίδες, που γίνονταν όλο και πιο μεγάλες και όλο να πληθαίνουν, να μοιάζουν με λουλούδια περιτυλιγμένα σε πέπλα, πέπλα που στροβιλίζονταν, προχωρούσαν, ενώνονταν και ξεμάκραιναν, όσο που δειλά-δειλά σχημάτιζαν την εικόνα της. Πρώτα τα μαλλιά, το πρόσωπο, τα μάτια, τη μύτη, τα χείλη. Σχημάτιζαν την εικόνα που τόσα και τόσα χρόνια είχε φυλαγμένη στην καρδιά του. Το πρόσωπο της αγαπημένης Κρινιώς, που την ξαναβρήκε αναπάντεχα, όπως ένα θαύμα. Γιατί, αλήθεια, μόνο από θαύμα μπορεί ένα πρόσωπο να είναι διπλό, όπως του φάνηκε η Κρινιώ με τη Ζωή του και ας τις χωρίζει απόσταση μιας γενιάς. Και τώρα νιώθει μπερδεμένος. Πήρε να θυμάται, προσπαθώντας να βάλει σε τάξη τη σκέψη και τα συναισθήματά του. Θέλει να βρει τι έφταιξε 209