zachte hand en sterke arm | evenwichtige aanpak van overlast in openbare ruimte
Tijdens het gesprek krijgt Smitter een telefoontje. Als hij weer heeft neer gelegd, zegt hij: “Dit was een werkgever uit Eindhoven, die jongens uit Dordt wil. Nee, dat is geen grap. Waarom ze mij bellen? Ze zeggen: bij jou krijgen we service. Je bent bereikbaar en de jongens doen hun werk goed, zijn op tijd, hebben het juiste materiaal bij zich. En natuurlijk gaat het wel eens mis. Maar als je laat zien dat je doet wat je zegt, kun je eisen stellen. De jongens weten dat ik alles van ze weet, via de werkgever of via de politie. En het is heel fijn dat ik het Handhavingteam heb als stok achter de deur.” Als iemand eenmaal werkt, volgt een nazorgperiode waarbij met schuldeisers of justitie afspraken worden gemaakt. Met de werkgevers overlegt Smitter bijvoorbeeld dat iemand vakantie op kan nemen om een onherroepelijke straf uit te zitten. Daarna kan hij weer terugkomen. Geld Ivan Smitter is trots op wat is bereikt, maar het was niet altijd een succes verhaal. In 2011 was het geld bij de Sociale Dienst op en moest hij op jacht naar geld uit andere potjes. “Dat was de grootste frustratie: ik had werk en jongens, maar geen geld voor een opleiding. En zij hebben minimaal een VCAcertificaat nodig. Ik heb echt moeten schrapen en schuiven en bewijzen dat het geld gebruikt werd voor opleidingen.” Toen de gemeente zag dat zijn aanpak echt werkte, kwam er budget vrij. Smitter noemt het jammer dat er altijd wordt gekeken naar hoeveel iets kost en niet naar wat het oplevert als een overlastgever van de straat is. Ook voor de toekomst. “Als hun kinderen een stabiele jeugd hebben, levert dat de staat miljoenen op. Van huis uit heb ik meegekregen te zorgen voor de medemens. Mijn vader was mijn voorbeeld. Dat is de reden dat ik me persoonlijk inzet voor deze jongens. Ik zeg tegen hen: doe het voor je kind, zodat het later trots kan zeggen: mijn papa is een steigerbouwer of stukadoor.”
54