«
A
πό παιδί έδειξα το ταλέντο και το ενδιαφέρον μου για τη μουσική. Θυμάμαι τον εαυτό μου να ονειρεύεται, πως ‘όταν μεγαλώσω θα γράφω τραγούδια’! Η δασκάλα μου στο δημοτικό, με έβαζε να της γράφω στιχάκια και να τα ντύνω με μουσική. Κάπου εκεί έμαθα να παίζω πιάνο, βιολί, μπαγλαμά. Νομίζω πως το… μικρόβιο το κληρονόμησα από τη μητέρα μου, που είχε πάντα όνειρο να σπουδάσει μουσική, αλλά δεν τα κατάφερε. Είμαι η μικρότερη από τρία αδέλφια και ήμουν πάντα στοχοπροσηλωμένη. Πιο επαγγελματικά ξεκίνησα στα δεκαέξι μου όταν έλαβα μέρος στον Κυπριακό διαγωνισμό σύνθεσης/ τραγουδιού όπου κέρδισα το Β΄βραβείο, κι από τότε δεν έχασα ποτέ ούτε μια συμμετοχή. Εναλλασσόμουν μεταξύ του α΄και του β’ βραβείου. Το πρώτο μου α΄ βραβείο το πήραμε με το τραγούδι ‘άρκησεν λύσην να βρεθεί’ σε ερμηνεία της Χριστίνας Τσέλεπου. Πολύτιμος συνεργάτης αποδείχθηκε ο θείος μου, αδελφός του πατέρα μου Ανδρέας Γεωργίου, ο οποίος έγραψε τους στίχους σε αρκετές από τις δουλειές μου. Δοκιμάσαμε τις δυνάμεις μας και στη Γιουροβίζιον, όπου φτάσαμε μέχρι τα προκριματικά και μετά αφοσιώθηκα στις σπουδές μου στην Αγγλία, όπου σπούδασα μουσικολογία και έκανα μεταπτυχιακό και διδακτορικό στη μουσική σύνθεση για ταινίες. «ΗΈμεινα σχέσηστην που Αγγλία έχουμε τους άλλους δενόπου γιαμε δεκατέσσερα χρόνια, είναι παράμουσική ο καθρέφτης της σχέσης που δίδασκα στα παροικιακά σχολεία, είχα την ευθύνημεδιοργάνωσης έχουμε τον ίδιο μαςκαλλιτεχνικών τον εαυτό..»εκδηλώσεων της παροικίας, δούλευα στον ελληνικό ραδιοσταθμό LGR και δίδασκα και στο πανεπιστήμιο παράλληλα με το διδακτορικό μου. Νιώθω περήφανη για ότι έκανα. Είχαμε δημιουργήσει την παιδική παροικιακή χορωδία του Λονδίνου και ήταν πολύ συγκινητικό, να ακούς ελληνικά τραγούδια από τα χείλη παιδιών, τρίτης και τέταρτης γενιάς μεταναστών, πραγματικά παθιασμένα μ αυτό που έκαναν. Εκείνη την περίοδο κάναμε δύο δίσκους σε συνεργασία με το υπουργείο παιδείας της Κύπρου. Στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012 είχαμε λάβει μέρος με τραγούδι , δικής μου σύνθεσης, όπου πήραμε και το βραβείο της Άρσεναλ. Μεγάλες στιγμές! Κάποια στιγμή για προσωπικούς λόγους, αποφάσισα να επιστρέψω στην Πάφο. Στην αρχή όλο αυτό φαινόταν λάθος, αλλά στην πορεία προσαρμόστηκα. Η αλήθεια είναι ότι στην Αγγλία υπήρχαν περισσότερες προοπτικές για μένα. Εκεί νιώθεις τον ελληνισμό πιο έντονα, όπως συμβαίνει με μετανάστες που κρατούν τα έθιμα και την κουλτούρα τους.
«
Η Πάφος..
«Στην Κύπρο και ιδιαίτερα στην Πάφο, είναι πιο δύσκολα τα πράγματα για τους καλλιτέχνες. Δεν μπορεί ένας μουσικός για παράδειγμα, να επιβιώσει μόνο απ αυτό. Άμα το αγαπάς όμως δεν το αφήνεις. Αυτή τη στιγμή διδάσκω ως επισκέπτρια καθηγήτρια πάνω στην εκπαιδευτική ψυχολογία, στο πανεπιστήμιο Νεάπολις. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια η Πάφος παρουσιάζει μια κινητικότητα πολιτιστική και σ΄αυτό συνέβαλε και ο τίτλος της πολιτιστικής
πρωτεύουσας το 2017. Θέλει όμως πολλή δουλειά, κυρίως ανάμεσα στον κόσμο, που θα πρέπει να αγκαλιάσει τις πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η μουσική κουλτούρα είναι μέσα στο DNA του κύπριου και θα πρέπει να τον βοηθήσουμε να την ανακαλύψει. Από τη σημερινή Πάφο η νοοτροπία και η στενομυαλιά με ενοχλούν πάρα πολύ, ιδιαίτερα τον πρώτο καιρό που επέστρεψα Κύπρο. Σιγά-σιγά το συνηθίζεις και φοβάμαι πως μπορεί κάποιες στιγμές να γίνομαι και εγώ μέρος του συστήματος».
Η φιλία με την Κωνσταντίνα…
« Όταν δούλευα στον ελληνικό ραδιοσταθμό του LGR στο Λονδίνο, η Κωνσταντίνα βρισκόταν εκεί για μια συναυλία και έψαχνε ένα τραγούδι για τον αγνοούμενο πατέρα της. Εκεί την ενημέρωσαν ότι έγραφα κυπριακούς στίχους και μουσική. Επικοινώνησε μαζί μου και έτσι ξεκίνησε η συνεργασία και η φιλία μας. Τους στίχους σε εκείνο το τραγούδι, με τίτλο ‘ο καημός της μάνας’, έχει γράψει ένας καλός μου φίλος ο Βασίλης Παναγή, με τον οποίο συνεργάζομαι στενά. Πολλά από τα τραγούδια μου φέρουν την στιχουργική υπογραφή του Βασίλη. Ήταν συγκινητική η στιγμή που Κωνσταντίνα και Γιώργκας τραγούδησαν μαζί τον ‘Καημό της μάνας’. Χαίρομαι που η Κωνσταντίνα με εμπιστεύθηκε για μια σειρά από τραγούδια που ερμήνευσε σε κυπριακό στίχο και μουσική. Ακολούθησε ένας ολοκληρωμένος δίσκος με εννιά κυπριακά τραγούδια, στον οποίο συμπεριλαμβάνεται και ο ‘Καημός της μάνας’, όλα σε στίχους του Βασίλη Παναγή, του Ανδρέα Γεωργίου και δικούς μου, όπως και η σύνθεση. Η φιλία και η συνεργασία μας με την Κωνσταντίνα συνεχίστηκε σε πολλές εκδηλώσεις τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό. Πρόσφατα είχα οργανώσει την κάθοδό της στον ‘ουρανό’ εδώ στην Πάφο, με τον Ευθύβουλο Θεοχάρους.
Δημιουργία, δημιουργία….
«Με το δήμο Πέγειας συνεργαστήκαμε στην εκκλησιαστική χορωδία για πολλά χρόνια. Σε κάποια στιγμή νιώσαμε ότι ήρθε η στιγμή να δημιουργήσουμε και μια χορωδία ενηλίκων. Είχε προηγηθεί και ένα τραγούδι για την Πέγεια, σε στίχους Βασίλη Παναγή και σύνθεση δική μου. Κάνουμε πολλά ωραία πράγματα με τη χορωδία, είχαμε και πρόσκληση για το εξωτερικό, πράγμα το οποίο ναυάγησε ελέω κορονοιού. Αυτή την περίοδο συνεργάζομαι με τον Μιχάλη Χατζημιχαήλ και ελπίζω και σε μια συνεργασία με τον Βασίλη Καρρά στον οποίο έχω στείλει δουλειά μου και έδειξε πολύ θετικός. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου θα έλεγα ότι είμαι άνθρωπος πολύ δυναμικός, στοχοπροσηλωμένος, με πρόγραμμα. Όταν βάζω ένα στόχο, τον φέρνω σε πέρας. Σε ότι κάνω με στηρίζει η οικογένεια μου και ιδιαίτερα η μητέρα μου Πολυξένη, η οποία είναι πάντα δίπλα μου, από τότε που ήμουν παιδί σε όλα μου τα βήματα. Το όνειρό μου είναι να συνεργαστώ και με άλλους καταξιωμένους καλλιτέχνες. Γενικά είμαι πολύ περήφανη για όσα πέτυχα, αλλά νιώθω ότι έχω πολλά ακόμη να δώσω σε επίπεδο μουσικής. Πολλές φορές συνεργάζομαι και με Κοινοτικά Συμβούλια που μου ζητούν να τους γράψω ένα τραγούδι για τις κοινότητες τους. Αναλαμβάνω όλη την προεργασία μέχρι και την κυκλοφορία του δίσκου. Η περίοδος αυτή που ζούμε με τον κορωνοιό είναι πολύ δύσκολη για όλους. Βιώνουμε ο καθένας τη μοναξιά του, αλλά θέλω να πιστεύω ότι όλα θα περάσουν. Συνεχίζω με το δεύτερο διδακτορικό μου πάνω στη ψυχολογία, και γράφω τραγούδια, όπως ακριβώς το ονειρεύτηκα». PRESTIGE PAFOS
63