FOT. TAMARA WIECHEĆ
PREMIERA: 23 MARCA 2013 29. THEATERTAGE AM SEE (FRIEDRICHSHAFEN/Niemcy)
RE
A RI SE ŻY
IR
DA
A I BS O SK W K O BI K AK BO DE ŁO W R A O U G A Y N YN G IE K M Z A G S KA IU SZ AR N O OM Ń EK ST A, O AT AN KA T RA IC AK KO ZYK KCJE RT K SZ IA B F L KA MU ROJE EO BA IE AL Ł H O N AT HA IEC J P WS ÓŁ P WID AG N IC OJC MIE KO ESP M A Z W ŁO OW RT N BA ENA
Spektakl to studium relacji pary, w której życie bezpardonowo wtargnęło dziecko. Ono, a właściwie ciąża okazują się być przełomem w życiu kobiety i jej otoczenia. Sytuacja wymaga przewartościowania wszystkiego, co dotychczas stanowiło grunt funkcjonowania. Mimo nieustającej walki zmagań, Ona, Ono i On pozostają jednym organizmem, rzadko jednak mówiącym tym samym głosem. Trzy ogniwa obserwują się wzajemnie, desperacko chcąc kontrolować sytuację i chronić własne organizmy, uczucia, zagrożoną niezależność i zaburzoną tożsamość. Z trójkowego układu nieustannie wypada któreś z nich, wciąż jednak i na nowo podejmując próbę przynależenia. Istotą spektaklu jest także ludzkie ciało, traktowane często w sposób anatomiczny, jako forma. Jego organiczność jest tu jednak nierozerwalnie związana z emocjonalnością, relacjami i samoświadomością. W tym wymiarze kobieta staje się tylko karykaturalnym brzuchem noszącym wzrastający płód, który deformuje, eksploatuje i przenika jej ciało. Cielesność, siła i piękno mięśni mówią głosem utraconej namiętności. Spod skóry uczuć, uwarunkowań i niepewności, wciąż są rzecznikiem naturalistycznego instynktu, który każe przyszłym rodzicom zadbać o samych siebie, własne pragnienia, pożądanie. Pierwsze wzruszenia związane z dzieckiem czynią jednak ten instynkt nagim i bezradnym, zmuszają do przewartościowania pojęć bliskości i miłości. „90 – 120 – 90” to opowieść kreślona dźwiękiem i ruchem charakterystycznym i przynależnym estetyce Teatru PRÓG. Aktorzy balansują pomiędzy precyzyjnymi figurami i spontanicznym tańcem. Muzyka grana na żywo wędruje od wyraźnych struktur po niekończące się wokalizy i instrumentalne improwizacje. Dźwięk i taniec tworzą dramaturgię spektaklu, wzajemnie się inspirując. Aktorzy są jednocześnie tancerzami i muzykami, lawirując pomiędzy dwoma przenikającymi się światami: namacalną przestrzenią widocznego instrumentarium, elektronicznych brzmień, video-artu a opowieścią o emocjach swoich postaci, przez którą prowadzą widzów.
FOT. JANUSZ GAWRON
„90 – 120 – 90” : ONA, ONO, ON OPOWIADANI TAŃCEM, WYŚPIEWANI, WYGRANI MUZYKĄ…
To ambitna, niepokorna grupa, która pod względem ambicji artystycznych znaczenie wykracza poza krąg amatorski. […] Teatr Próg w najnowszym spektaklu 90-120-90 zaskoczył widzów, znacznie przekraczając i przemieniając postgardzienicką konwencję. Zrezygnowano z tradycyjnych, antycznych, ludowych czy innych jeszcze inspiracji, wpisując przedstawienie w estetykę kultury współczesnej. […] Teatr Próg wykorzystuje gardzienicki trening, widać to przede wszystkim w charakterze ruchu i jego wzajemności, ale wyzwolił się z powielania estetyki.
Tadeusz Kornaś Stojąc na progu, „Teatr”, nr 6/2013
FOT. JANUSZ GAWRON
[…] muzyka rodzić się będzie z trzewi przedstawienia. Brawurowe wokalizy dopełniane będą ze środka akcji, spajając fonosferę, czyniąc ją nie zewnętrzną formą, ale organiczną przestrzenią całego dzieła. Aktorstwo w spektaklu jest ogromnie fizyczne: nieustanny taniec, partnerowania aktorów, ciągły ekstatyczny ruch. Wszystko na najwyższych obrotach, na pograniczu akrobacji, ale też na pograniczu możliwości, wydolności organizmu, jego możliwości motorycznych. […] Cielesność, „mięsność”, jest jednym z zasadniczych poruszanych problemów. Mniej więcej w środkowej części spektaklu pokazana jest scena, w której wykorzystano projekcje wideo. Na ciała tańczących dziewczyny i mężczyzny rzucono obraz jak z atlasu anatomicznego. Te poruszające się korpusy, pozbawione skóry, składające się jakby tylko z mięsa, pokazywały nasze nieuniknione uwikłanie w cielesność mocniej niż jakiekolwiek słowa. […] Ale spektakl jest o wiele bardziej pokomplikowany – i uważam to za jego wielką zaletę. Jest on bowiem estetycznie wysmakowany, po prostu bardzo ładny. Białe, zwiewne suknie kobiet – ulotne, eteryczne piękno i gracja – zderzane są raz po raz z dosadnością mięsa-ciała. […]
Każda postać porusza się w charakterystyczny dla siebie sposób, a jej ruchy są „podbijane” przez muzykę. Instrumenty umieszczone po dwóch stronach sceny wygrywają zupełnie różne melodie (damskie i męskie), wytwarzając w ten sposób muzyczną scenografię. Nakładane na siebie dźwięki budują napięcie i tworzą dramaturgię. Historia nie musi być jedynie werbalną opowieścią. Teatr ruchu, formy i dźwięku ukazuje ludzi jako twory wielowymiarowe i o tę wielowymiarowość chodziło twórcom spektaklu. […] Historia sprowadza się do trójki bohaterów, ona – ono – on, ale na scenie pojawiają się też inni, nieodgrywający konkretnej roli. Człowiek został pokazany jako wcześniej wspomniana „miara wszechrzeczy”, ale też jako jednostka uwikłana w zależności społeczne. Każdy gest i ruch determinuje działania pozostałych członków grupy. Aktorzy stają się niekiedy jednym, spójnym i zgranym zespołem, albo raczej organizmem. Daria Kubisiak, Rytmiczne zespolenie, Internetowy Magazyn „Teatralia”, nr 73/2013
TEATR PRÓG
Poprzednie spektakle Teatru PRÓG były prezentowane i nagradzane w ramach licznych festiwali i projektów polskich oraz zagranicznych - m.in. ///// Tyskie Spotkania Teatralne ///// Festiwal Spektakli Autorskich „Eksperymenteatralium” w Łodzi ///// Festiwal Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa Teatry” w Sopocie ///// Ogólnopolski Festiwal Teatralny w Scenie „i” w Krakowie ///// Festiwal Filmu i Sztuki „Dwa Brzegi” w Kazimierzu Dolnym ///// Teatr Witkacego w Zakopanem ///// Teatr KulturschuppenGleis 1 w Meckenbeuren; Niemcy ///// Międzynarodowy Festiwal Teatralny Theatertage am See we Friedrichshafen; Niemcy ///// Internationales Theaterfestival w Donzdorfie; Niemcy ///// Internationale Theatertreffs w Lörrach; Niemcy ///// Międzynarodowy Festiwal Teatralny ”HerbstAkt” w Salzburgu; Austria ///// Międzynarodowy Festiwal Teatralny ”Modry Kocour” w Turnovie; Czechy ///// Źródła Pamięci. Szajna-Grotowski-Kantor w Rzeszowie i inne.
FOT. JANUSZ GAWRON
Teatr PRÓG istnieje od 2005 roku w Wadowicach, a od dwóch lat działa także jako Stowarzyszenie. Od początku działalności współpracuje z Wadowickim Centrum Kultury. Założycielem, a zarazem reżyserem i dyrektorem artystycznym zespołu jest Bartosz Nowakowski. Teatr tworzą absolwenci oraz studenci kierunków takich jak teatrologia, performatyka, animacja społeczno – kulturowa, instrumentalistyka, edukacja artystyczna, kulturoznawstwo. Oprócz działalności stricte artystycznej (tworzenie spektakli, muzyki…), PRÓG realizuje i uczestniczy w szeregu projektów kulturalnych i edukacyjnych oraz prowadzi liczne warsztaty w kraju i za granicą (treningu aktorskiego, teatralne, muzyczne, cyrkowe).
FOT. JANUSZ GAWRON
FOT. JANUSZ GAWRON
FOT. JANUSZ GAWRON
„90-120-90” nie należy do kanonu lektur znanego z reklam płatków kukurydzianych, gdzie szczęśliwa rodzina zasiada przy wspólnym stole. To raczej moment wielkiego wybuchu. Początku nowego świata. Początków nowego życia. To wojna. Prawdziwa. […] Czas utraty własnego i narodzin nowego życia, które zmienia ciała i umysły tych, którzy je dają. [...] Próg poradził sobie z opowieścią narodzin nowego. Cielesności towarzyszyła wyraźna otoczka dźwięku, wypełniając skołatane myśli widzów i aktorów, krzycząc i uspokajając, uzupełniając przestrzeń odwiecznym rytmem istnienia. […] Prędzej czy później nadchodzi ukojenie. Rozejm. Nowa muzyka.
FOT. JANUSZ GAWRON
Jarosław Skupień, Próg. Osiem lat działań, osiem lat poznawania siebie i świata, www.andrychow.pl, 11.10.2013
TEATR PRÓG
www.grupa-prog.pl
pl.wikipedia.org/wiki/Teatr_PRÓG www.youtube.com/user/grupaprog www.vimeo.com/user23907625
FOT. JANUSZ GAWRON
www.facebook .com/grupa.prog
PROJEKT GRAFICZNY: WWW.FOX-BOX.PL
Stowarzyszenie „Grupa Próg” UL. TEATRALNA 1 34-100 WADOWICE TEL. 506 697 000 TEL. 509 077 297 info@grupa-prog.pl