Carla vertelt weer verder

Afgelopen maand heb ik het vooral druk gehad met digitale beslommeringen. Nadat eerst mijn smartphone het begaf, had ik veel werk aan het inrichten van een nieuw mobieltje. Ik was alle gegevens van het oude kwijt dus moest ik heel veel opnieuw opzoeken. Enfin, dat is gelukt en ik ben nu blij met mijn nieuwe telefoon. Toen kwam de volgende ramp. Ik had een laptop van 12 jaar oud, die kuren begon te vertonen. Ik werkte nog met Windows 7, terwijl recentelijk Windows 11 is uitgerold. Ik heb sinds een paar weken dus een nieuwe laptop met een geheel nieuw programma. Het heeft me (bijna) slapeloze nachten gekost maar ik begin het door te krijgen en ben er nu blij mee. De aanhouder wint, moet je maar denken! Dat wat betreft de digitale perikelen. Over de Corona ontwikkelingen schrijf ik maar niet, want dat doet onze voorzitter vast wel in zijn voorwoord. Gelukkig kon de bijeenkomst van de leesclub wel doorgaan. We bespraken het boek ‘Omstandig heden’ van schrijver Koos van Zomeren. De boektitel bestaat inderdaad uit twee woorden. De hoofdpersoon, een gepensioneerde boekhandelaar, beschrijft hoe zijn leven verloopt, waarbij de ‘omstandigheden’ een grote rol spelen omdat je niet alles zelf kunt bepalen; soms overkomen de dingen je. De hoofdpersoon houdt van wandelen, heeft een enorme collectie kaarten van wandelgebieden en hij geniet bij voorbaat van het uitzoeken van nieuwe routes. Hij is een groot liefhebber van honden, die ook mee gaan wandelen. Een hond toont hem dat het leven eindig is; een hond gaat eerder dood dan jij en daar moet je altijd rekening mee houden. Het boek bestaat uit twee delen, gewijd aan de beide kinderen Debbie en Leo. Debbie is overleden maar wordt soms beschreven alsof ze er nog is. Met Leo is een conflict ontstaan en er bestaat sinds tien jaar geen contact meer met hem. Het eerste deel vond ik goed leesbaar. De bespiegelingen van de ouder wordende wandelaar en de vele natuurbeschrijvingen boeiden me wel. In het tweede deel wordt het conflict tussen vader en zoon uitgebreid omschreven, met allerlei bespiegelingen over hoe het zo ver heeft kunnen komen en of het ooit nog goed zal komen. Dat blijft een open einde. De brief die de vader aan zijn zoon schrijft, wordt nooit verstuurd. Bijzonder is hoe verschillend de leden van de leesclub tegen een boek aankijken. Sommigen vonden het een prachtig boek, maar anderen wat minder. Ikzelf heb me er doorheen geworsteld, maar volgens onze inleider gaat het erom ‘tussen de regels door te lezen’ en dat is me denk ik niet geheel gelukt… Carla Roede