Carla vertelt weer verder

Binding 10

Carla vertelt weer verder

Het tweede boek dat de leesclub dit seizoen besprak is ‘Aleksan dra’ van Lisa Weeda. Ik vond het een boeiend boek, maar ook moeilijk door de vele namen en verwantschappen en de door elkaar lopende tijdzones. Sommige gebieden waren dan Russisch, dan Oekraïens, dat wisselde naarmate er een oorlog en/of een bezetting plaatsvond. Ik heb het twee keer gelezen, waarbij ik het de tweede keer begrijpelijker vond dan de eerste keer. De ervaringen van mijn collega’s in de leesclub varieerden ook nogal. Het lukt me dan ook niet in het kort de inhoud van het boek te beschrijven en daarom geef ik alleen de grote lijnen weer. Lisa Weeda (1989) is een NederlandsOekraïense schrijver en dit boek is haar debuutroman. Zij is onder meer gespecialiseerd in virtual reality en dat is in dit boek goed te merken. Het boek verscheen in oktober 2021, vlak voor het uitbreken van de huidige oorlog tussen Rusland en Oekraïne. In Aleksandra vertelt Weeda haar familiegeschiedenis, die zich hoofdzakelijk afspeelt in het oosten van Oekraïne (Loegansk, Donetsk, Odessa). Namen die ons nu ook bekend in de oren klinken helaas. Zij moet een geborduurde doek met daarop de familiegeschiedenis brengen naar het graf van haar oom Kolja, zodat hij rust kan vinden in de dood. Bij de grens tussen Oekraïne en Loegansk raakt zij verdwaald in een graanveld en stuit daar op het ‘Paleis van de verloren Don Kozak’. Dat paleis bestaat uit vele verdiepingen, die allemaal een betekenis hebben in de geschiedenis van Oekraïne en bezetter Rusland. In het paleis wordt zij rondgeleid door haar grootvader Nikolay, die al in 1953 is overleden. Het paleis moet je zien als een soort overgang tussen leven en dood waarin mensen ronddwalen tot zij een graf hebben gekregen. Bijzonder is daarbij de verschijning van de mystieke witte herten met een gouden gewei en een gouden pijl in hun achterwerk. Zij verschijnen soms als een nazaat van een kozak in nood is; ook Nikolay verandert soms (bijna) in een wit hert. Na een lange dwaaltocht in het paleis bereiken Lisa en opa Nikolay de etage waar oom Kolja verblijft, maar die wil niet mee want hij is te onrustig en wil blijven waar hij zit. Dan krijg je in mijn ogen een nogal abrupte overgang want opeens staat Lisa weer beneden in het graanveld, met de geborduurde doek in haar hand. Ze wordt nog even begeleid door twee witte herten (Nicolay en Kolja?) en kan vervolgens haar reis in Oekraïne voortzetten. Mede door de helaas nog voortdurende oorlog tussen Rusland en Oekraïne is het boek een groot succes geworden. Weeda is nu bezig met een boek over de geschiedenis van haar vader. Ik ben benieuwd! Carla Roede