Extraño o que non coñezo, e durmo enramada nos cantís como os piñeiros abatidos polo vento. Perseguidora e raptora do pranear da gaivota alí onde aniña a noitebra na epífora do corazón unha soidade parasitaria canta... Triste como a mesma noite, farto de dolor o peito, pídolle a Dios que me mate, porque xa vivir non quero.
348