van de voorzitter Pierre Mostert
Iedere pantheon// is het aan de voorzitter de taak, een stuk te schrijven voor Stylosleden-vermaak. December is een maand die toch wel druk is, kerstdiner met je huis en met oma naar de mis, Sinterklaas bij je ouders en vakantie met maten, maar houd ook de Stylos-agenda in de gaten. In november zijn de commissies van start gegaan en in december gaan ze er pas echt goed tegen aan. ligt bij lezingen en symposia je interesse? Drink je liever een gezellig biertje om de dorst te lessen? Stylos verzorgt het allemaal in deze laatste maand.. Laatste maand? Van het jaar bedoel je dan? End of the world? Apocalypse? Ik denk niet dat het kan. Het is mij echter om het even De eindejaarsborrel blijft iets om naar toe te leven.
Architects operate from both sides of the brain
Genoeg van deze gekkigheid, Sinterklaas is maar een deel van december gelukkig en daarom ook maar een deel van dit stuk. Langzamerhand merk ik dat er als het ware een kleine kloof tussen de studenten en mij als bestuurder ontstaat. Studenten met wallen onder de ogen vertellen ons over deadlines en moeilijke vakken, waar ik dan juist een rustig dagje heb. Ook de diversiteit aan mensen die wij te maken krijgen staat ver van wat ik als student meemaakte. Zo hebben we zes sinterklazen op bezoek gehad en zitten we rond de tafel met mensen uit de hoogste lagen van de faculteit. Ik was laatst in gesprek met de penningmeester van het Stylosbestuur 68 en binnenkort zit ik met de rector de krant te lezen op de EduP... Nu we al meerdere maanden bezig zijn komt het besef dat Stylos een bijzondere positie heeft binnen de faculteit en daarbuiten. Het besef dat wij als bestuur maar vooral ook haar commissieleden daar een belangrijk onderdeel van zijn en daaraan bijdragen. Jammer genoeg komt ook het besef dat we al op 1/3e van het bestuursjaar zitten... Lieve lezer, fijne feestdagen en een voorspoedig 2013 gewenst namens het 119e bestuur van D.B.S.G. Stylos. //
2
onderwijs
protest? Margot Overvoorde
In de jaren ‘60 gingen de jongeren en studenten de straat op als ze het ergens niet mee eens waren, er werd geprotesteerd! De studenten van nu blijven rustig zitten, waar is het protest gebleven? In de pantheon// editie ‘do it yourself’ schreef Benjo Zwartveen een stuk over dictatuur. Hij vroeg zich af of we als studenten aan de TU Delft nog iets te zeggen hadden over het onderwijs. Ik kijk nu naar een andere kant van de student, wil de student van nu nog wel iets te zeggen hebben en wordt daar ook naar geluisterd? Er werd geprotesteerd, er werden handtekeningenacties gedaan, ze ketenden zich vast aan hetgene dat ze wilden behouden en er werden kranten en pamfletten gepubliceerd om dat wat stond te gebeuren tegen te houden. Tegenwoordig zijn de studenten verwend en lui. Iedereen heeft het goed, Nederland regelt het wel en iedereen, ook al zijn ze het er niet altijd mee eens, accepteert het.
speelde vooral de rolverdeling tussen man en vrouw en de maatschappelijke orde een grote rol. Er werd gekraakt, geprotesteerd, in het vondelpark geslapen en ge-babyboomd. Richting de jaren ‘80 nam het protest weer af, er werd meer geluisterd naar de mensen, ze hadden meer te zeggen in beslissingen en het protesteren was en bleef een belangrijk middel om politieke besluitvorming te beïnvloeden. In de jaren ‘90 ging het erg goed met Nederland, de economie bloeide, de mensen hadden het goed en er viel weinig te klagen. De studenten kregen studiefinanciering, iedereen kon studeren en er was weinig werkloosheid. Helaas begon in 2007 de bankencrisis, banken
“We moeten een handtekeningen actie houden! Wat wil je dan bereiken? Ja... dat weet ik eigenlijk niet.” Natuurlijk ben ik nu aan het generaliseren: er zijn ook genoeg studenten die door bijvoorbeeld in studentenraden deel te nemen een stem willen uitbrengen. Het icoon van de protesterende student is echter weg, de pleinen zijn leeg en de leuzen zijn van de muren. Is dit weer een rustige periode in een grote golf van protesten? Of is dit de nieuwe standaard?
kochten hypotheekproducten op waarover grof geld werd verdiend, er werd gespeculeerd en het leek of alles kon. Dit was alleen niet het geval en dat was het begin van de crisis die nu nog steeds duurt. Dit betekent dat er binnen de maatschappij weer dingen gaan veranderen, wat een verandering onder de studenten kan betekenen.
Toen
Nu
In de jaren na de Tweede Wereldoorlog was de standaard om het beroep van je ouders over te nemen en als de zoon of dochter toch iets anders wilde was dat uit den boze. Er moest geld verdiend worden om het gezin te onderhouden en dat was het. Vanaf de jaren ‘50 verdween deze standaard en keerde het langzaam om. Het ging beter met Nederland en de welvaart groeide, ook onder de jongeren. Ze kregen meer vrijheid om eigen kleding en muziek te kopen en daarmee meer vrijheid om hun eigen stijl en mening te vormen. Dit leidde tot een grote groep jongeren die tegen de ideeën van hun ouders ingingen. Daarin
Er wordt er niet zoveel en zo hevig meer geprotesteerd als in de jaren ‘60, maar er zijn nog momenten waarop het wel gebeurt. De jongeren en studenten van tegenwoordig protesteren niet meer tegen hun ouders, maar tegen de politieke beslissingen die worden genomen, of dreigen te worden genomen over hun school, studie, of toeslagen. Eens in de zoveel tijd verzamelen studenten zich, na oproep van vakbonden, massaal op pleinen, parken en andere plaatsen, voornamelijk in Den Haag, om zo aandacht te trekken bij de Kamer.
s t y l o s // a p o c a l y p s e // a l g e m e e n