Intern is bij het Kannerhuis gediscussieerd over de vraag hoe ver men moet gaan met het aanpassen van de bouw en de inrichting van een behandelinstelling. Wie de nadruk legt op een noodzakelijke confrontatie met de samenleving wil minder aanpassen, wie cliënten wil behoeden voor te harde botsingen met de maatschappij juist meer. Architect van Rooij neemt een middenpositie in als hij zegt ‘de bouw zou heel gewoon moeten zijn. Een doodgewoon huis, zoals bij pa en ma thuis.’ Zolang men zich maar kan ontwikkelen onder de beschermende ‘paraplu van prettig en gezond.’ Er hangt veel af van de individuele cliënt en waarheen deze op weg is. Theo (12): Als je later ergens anders naartoe gaat, dan kom je ook weer in het normale leven, dus je moet normaal kunnen leven. Je moet er ook aan wennen. Een trainer benadert deze kwestie ‘technisch’ vanuit het generalisatieprobleem: als de trainingssituatie te ver af staat van de toekomstige werksituatie kan het geleerde niet worden toegepast; trainen heeft pas zin als beide situaties dicht genoeg bij elkaar liggen. De discussie leidt al met al tot een bij het individu en zijn toekomst passende middenweg.
9.2 o verzicht, voorspelbaarheid en ordening Van Rooij stelt vast dat de tijdgeest van invloed is: Nieuwe manieren van wonen zijn mede bepalend voor hoe er voor de zorg wordt gebouwd. Nu zijn ideeën over gezond bouwen, healing environment in zwang en zijn licht en lucht van invloed. Veel wordt ook door de levensfase van de bewoners bepaald.
127