Nietoperze z Festung Posen Jan Mencwel
192 Starołęka–Minikowo–Marlewo
Z fortyfikacjami, zwłaszcza takimi w mieście, nie ma lekko. Nie są łatwym obiektem ani do adaptacji, ani do zwiedzania. Nic dziwnego, budowane były w końcu w konkretnym celu: aby być niedostępne. W parze z tym szła inna cecha – solidność. Za jej sprawą potrafiły przetrwać wieki i dziś nadal stawiają opór rozrastającej się tkance nowoczesnego miasta. Przy okazji stanowią żywe świadectwo czasów, kiedy miasta w naszym rejonie świata bywały celami ataków piechoty, kawalerii czy artylerii – czasów wcale nie tak zamierzchłych, jak by się mogło zdawać. Prawie dwa wieki temu w Poznaniu podjęto próbę stworzenia jednego z większych systemów miejskich fortyfikacji w całej Europie – Twierdzy Poznań. Jej budowa, rozpisana na różne etapy, ciągnęła się od lat 20. XIX wieku aż do początków wieku XX. Zbudowane w latach 80. i 90. XIX wieku, znajdujące się na terenie Starołęki Forty I i Ia to część tego założenia, a konkretnie – systemu kilkunastu wolnostojących fortów okalających miasto. Długo można by mówić o wartości bojowej fortów, rozprawiać o kazamatach, koszarach i składach z amunicją. Dziś forty żyją już zupełnie innym niż militarne życiem. Opanowały je bowiem nietoperze, które niedostępność tych budowli uznały za wielki atut. Nocek rudy, mroczek późny, gacek brunatny – to tylko kilka spośród gatunków tych zwierząt, które można tutaj napotkać. Chociaż z tym napotkaniem sprawa nie jest taka prosta. Ale po kolei.