162
Wolfgang D. Brylla
zawodami zorganizowano pokazu jazdy konnej, akrobatyki samochodowej i motocyklowej zespołu „German Hell Drivers”. Odbyła się nawet musztra paradna przy współudziale orkiestry zakładowej Zastalu45. Bramy stadionu otworzono już o godz. 13.30, czyli na trzy godziny przed przyjazdem kolarskiego peletonu. Najdowski, przewodniczący Wojewódzkiego Komitetu Organizacyjnego, w samym dniu etapu ocenił pozytywnie prace przygotowawcze, podkreślając, że odnowiona została nawierzchnia niektórych ulic i wybudowano nowe parkingi: Sądzę, że zrobiliśmy wszystko, co leżało w zasięgu naszych możliwości, by uczestnikom XXVII WP stworzyć optymalne warunki sportowej rywalizacji na szosach Ziemi Lubuskiej i odpoczynku po trudach walki46.
Marzenie Najdowskiego, by w Zielonej Górze zwyciężył Polak, się jednak nie spełniło. 11 maja na żużlowej bieżni wygrał bowiem kapitan Związku Radzieckiego, Walerij Lichaczew, pokonując reprezentanta Polski, Stanisława Szozdę, późniejszego triumfatora całej imprezy. Na pełnych trybunach zasiedli obok Najdowskiego również I sekretarz KW PZPR Mieczysław Hebda, wojewoda Lembas, przedstawiciele Wojska Polskiego i Północnej Grupy Wojsk Radzieckich47, którzy nie kryli zadowolenia z wiktorii swojego rodaka na zielonogórskim tartanie. Warto dodać, że zielonogórski etap WP był najszybszym ze wszystkich w 1974 roku. Do tej pory średnia prędkość 48,020 km/h, uzyskana przez Lichaczewa na 126-kilometrowym odcinku z Poznania, mieści się w pierwszej „dwudziestce” najszybszych etapów w historii Course de la Paix48. Rok później na zielonogórskim stadionie żużlowym Szozda już nikomu nie dał się pokonać. Naszpikowana gwiazdami ekipa Polski 45
„Gazeta Zielonogórska”/„Magazyn Lubuski” nr 111 z 11/12 maja 1974 roku, s. 7. 46 Ibidem. 47 „Gazeta Zielonogórska” nr 112 z 13 maja 1974 roku, s. 8. 48 Tak przynajmniej wychodzi z wyliczeń autora na podstawie m.in. Tuszyński, Marszałek, op. cit.