Ny litteratur
Jon Fosse svarer. Skjeldal sin kunnskap om forfattarskaoppositorum» (59). Det siste er kanskje noko i nærleiken pen og om ulike sider ved katolsk kyrkjeliv saman med av det teologen K.E. Løgstrup kalla «forenende motsætden gjensidige tilliten og respekten mellom dei to samninger»? Det er det som ligg mitt mellom, «halvvegen», talepartnarane som ein kan lese mellom linene, gjer at Fosse etter eige utsegn «vantrivst med». Dette dreier sjølv innbarka Fosse-lesarar kan få greie på ting dei ikkje seg sjølvsagt om den norske majoritetskonfesjonen, den visste frå før i denne boka. Fosse fortel om eit liv som har lutherske kyrkja, eller «statskyrkja» som Fosse stadig vore prega av angst og depresjon og også av omfattande kallar ho. Men også her er det mogleg å registrere ei endog langvarig sjølvmedisinering med alkohol. Han gir ei ring i retning av meir økumenisk vidsyn hos katolikken inngåande skildring av to viktige mystiske opplevingar Fosse: «Eg står faktisk Den norske kyrkja nærare no, ethan før berre har referert til, ein av dei var ei nær-døter konverteringa, enn eg gjorde før» (159). den-oppleving då han var sju år. I tillegg gjer Fosse på Fosse, som lenge har vore opptatt av gnostisk tenein uhysterisk måte greie for kvifor han vart katolikk og king, understrekar at han ikkje er dualist. Form og innom korleis han ser på ulike sider av katolsk livspraksis. hald er ikkje absolutte motsetnader. Like lite som ånd og I følgje Fosse var denne konverteringa eit samspel melmaterie eller Gud og verda er det. Han presiserer at han lom nokså dramatiske hendingar, i særleg grad at han no oppfattar seg som «ein antidualistisk kristen gnostimåtte slutte å drikke, og meir kvardagspoetiske tilhøve: kar» (93). Dette i høgste grad paradoksale uttrykket er Fosse og kona ville gjerne i seg sjølv eit eksempel tilhøyre same konfesjon, på eit fruktbart samvirke Det er ein i høgste grad autorisert og og då han sjølv gradvis signert forfattarsamtale det her er tale om. mellom poetisk praksis og hadde oppdaga rikdomen teologisk tenking. Det er i den katolske tradisjonen, også ein tankevekkar for valde han å konvertere (73). litteraturvitarar som har skrive om Fosse sine tekstar ut frå klassiske førestillingar om gnostisismen. Dei lange linene hos Fosse når det gjeld det nære forLange liner holdet til katolikkar og kvekarar og også det meir tvetyI denne boka blir det tydeleg at Fosse sitt forhold til tru dige sambandet til puritanismen og den norske bedehusog mystikk har utvikla seg langsamt gjennom mange år, tradisjonen, dreier seg alle om kulturelle motrørsler som samtidig som det har skjedd nokre viktige endringar dei i norsk samanheng i lang tid har vore uglesett både av siste åra. Han har i mange år og gjentekne gonger skrive majoritetskyrkja og av det sekulære storsamfunnet. Det om sitt nære forhold til den mystiske tradisjonen, både finst også fleire eksempel på at desse motrørslene hadde til katolske mystikarar som Meister Eckhart og til kvekafelles interesser. Lekpredikanten Hans Nielsen Hauge til rane sin livs- og truspraksis. Han understrekar at det sisdømes, som truleg sjølv var i Strandebarm der Fosse bete også stadig gir god meining for han: «Eg kjenner meg dehus ligg, omsette den katolske mystikaren Tauler og framleis på mange vis som kvekar sjølv om eg no er kavar også i samtale med kvekarane om ei mogleg organitolikk. Og eg opplever det ikkje som nokon motsetnad» satorisk samanslåing. (63). For Fosse er slike motsetnadar mellom vektlegginga Fosse, som er forankra i den nynorske skriftkulturen av det indre og det ytre, og mellom «det minimale og det og har sine røter i den politiske venstresida, gir tydeoverleste» ein kan finne i desse trustradisjonane, begge leg til kjenne at han stadig oppfattar seg som ein del av tiltrekkande, dei er det han kallar «eit slags coincidentia den motkulturelle rørsla. Sjølv om Fosse på ingen måte 286