ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΓΓ. ΗΣΑΙΑΣ Ο Γιάννης λοιπόν μου διηγείτο: Περιπολούσαμε στην περιοχή από Τσελεβίνια μέχρι Θερμήσι. Σε κάποια στιγμή βλέπω από μακριά μια ψαράδικη βάρκα. «Παιδιά» λέω στους συναδέλφους μου «η βάρκα αυτή είναι του πατέρα μου, πάμε κοντά να τους κάνουμε πλάκα». Σε λίγο ζυγώσαμε. Κατέβασα το πηλήκιό μου μέχρι τα μάτια για να μη με γνωρίσουν. Ο πατέρας μου έμεινε ακίνητος μέσα στο πορτέλο με το γυαλί του στα χέρια. Αντίθετα ο μπαρμπα-Νικολός ο Βογανάτσης έδειξε κάποια ανησυχία από την παρουσία μας. -Ε! Εσείς οι ψαράδες τι κάνετε? Ψαρεύετε με φλόμο; -Όχι! Πετάχτηκε ο μπαρμπα-Νικολός ο Βογανάτσης φοβισμένος. -Ε τότε ψαρεύετε με σκόνη (χλώριο) που κι αυτό απαγορεύεται. - Οχι γιέτ. Απάντησε με αρβανίτικη φιλοφρόνηση. - Πρέπει να κάνω έρευνα να δω αν λέτε αλήθεια! Είπα και μπαίνω στη βάρκα κατευθυνόμενος προς το αμπάρι της πρύμνης, στο μέρος που ο μπάρμπα Νικολός κρατούσε τα κουπιά. Καθώς πήγαινα προς τα εκεί βλέπω τον μπαρμπα- Νικολό φοβισμένο και γέλασα. Τότε με ανεγνώρισε. - Τι γιέ βρε κερατά, ε δε να πρέβε γκιακν; Μου είπε αρβανίτικα δηλαδή: «Εσύ είσαι βρε κερατά και μας έκοψες τα αίματα;» Και σκάσαμε όλοι στα γέλια. Τους προσφέραμε κονσέρβες από τις δικές μας, «σάρανε» το πανί (λατίνι) και κατ’ ευθείαν για τα Μαντράκια, όπου και στο αγκυροβόλι της βάρκας του πατέρα μου, τέλειωσε τη διήγησή του ο Γιάννης. Υστερόγραφο: Οφείλω χάριτας στο φίλο συνταξιούχο ναυπηγό και έμπειρο ερασιτέχνη ψαρά Γιώργο Κοτταρά για τις πληροφορίες σχετικά με το θέμα. Είναι γνωστό ότι ο Γιώργος κατασκεύασε διαφόρων τύπων σκάφη και έχω τη γνώμη ότι θα πλούτιζε την τοπική ναυπηγική τέχνη αν δεν είχε συνταξιοδοτηθεί τόσο πρόωρα. 4 ερμιόνη
Το μοναστήρι των Αγίων Αναργύρων και οι πέντε ιστορικές γραπτές μαρτυρίες κατά τον 17ο και 18ο αιώνα (2ο μέρος συνέχεια από το 11ο τεύχος) Η τρίτη γραπτή πηγή είναι το «Σιγίλλιον» του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίου του Γ΄, με τον οποίον επικυρώνεται η σταυροπηγιακή αξία «του εν τη επαρχία Ναυπλίου και Άργους και μεταξύ των χωρίων Κρανίδι και Καστρί κειμένου μοναστηρίου των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού» (του έτους 1720). Το σιγίλλιο αυτό φυλάσσεται στη βιβλιοθήκη των Παρισίων και δημοσιεύτηκε από τον Δ. Α. Ζακυθηνό, στο περιοδικό «Ελληνικά» τ. Β΄ (1929). Αντίγραφο αυτού υπάρχει κορνιζαρισμένο εντός της Μονής. Η τέταρτη γραπτή πηγή είναι το Πατριαρχικό και Συνοδικό Γράμμα, επί πατριαρχίας Σωφρονίου, που υπογράφτηκε τον Αύγουστο του 1776 από την Πατριαρχική Σύνοδο και τον οικείο Μητροπολίτη Ναυπλίου Νικόδημο. Το προαναφερόμενο πατριαρχικό γράμμα βρέθηκε στα αρχεία της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους και απευθύνεται στους πατέρες (μοναχούς) της Μονής των Αγίων Αναργύρων, στους προεστώτες και γέροντες της περιοχής και τους χριστιανούς της Ερμιόνης και των γύρω χωριών. Αρχικά αναφέρονται οι πληροφορίες κάποιας κοινής και έγγραφης αναφοράς των πατέρων της Μονής και των προεστώτων της επαρχίας του Κάτω Ναχαγιέ (Ερμιονίδας) προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη και παράλληλα τονίζεται ότι το Μοναστήρι είχε περιέλθει σε άθλια κατάσταση, ύστερα από την αρπαγή και απώλεια όλων των μοναστηριακών πραγμάτων, με τη μερική οικειοποίηση κτημάτων της Μονής από κάποιους «ιερόσυλους». Για τούτο η Πατριαρχική Σύνοδος τοποθέτησε ηγούμενο και επιστάτη, το έτος 1776, τον προηγούμενο της Μονής Μεγίστης Λαύρας, Ιερομόναχο Θεοδόσιο, άνδρα ευλαβή και έμπειρο, ώστε να ανορθώσει το Μοναστήρι και να το αποκαταστήσει στην παλιά του μορφή και αίγλη. (Ησαΐα Ιωάννη, Ιστορικές σελίδες του Δήμου Ερμιόνης και των Δημοτικών Διαμερισμάτων Ηλιοκάστρου και Θερμησίας, σελ. 308 έως 309). Η πέμπτη γραπτή μαρτυρία: Τον Μάρτιο του 1798 έγινε η τελευταία ανανέωση της σταυροπηγιακής προνομίας της Μονής από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄. Το πατριαρχικό αυτό γράμμα βρισκόταν μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα στη Μονή Προφήτου Ηλιού Ύδρας, όπως αναφέρει ο Κρανιδιώτης Ιωάννης Βασιλείου στο βιβλίο του «Η Ερμιονίς από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των καθ’ ημάς». Από τότε μέχρι σήμερα δε γνωρίζουμε το χώρο φύλαξης και αναζήτησης αυτού και παραμένει ανέκδοτο. Την προαναφερόμενη χρονική περίοδο ο εθνομάρτυρας Πατριάρχης ανανέωσε τα σταυροπηγιακά προνόμια όλων των μοναστηριών, που συνδέονταν με τον Οικουμενικό Θρόνο για λόγους πνευματικούς, ηθικούς, εθνικούς αλλά και οικονομικούς. Είναι γνωστή η εγκύκλιος του