ΑΡΤΕΜΗΣ ΑΡΤΕΜΙΑΔΗΣ
3. ΟΔΥΣΣΕΑΣ – ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥ
Δ
εν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του ο Οδυσσέας εκείνο το δειλινό, όταν αντίκρισε συγκινημένος τη σιδερένια αυλόπορτα του σπιτιού, την οποία έσφιγγε στην αγκαλιά του ένας κισσός που μισοέκρυβε την αυλή και το σπίτι. Μόνο το πανύψηλο κυπαρίσσι διακρινότανε αγέρωχο να συναγωνίζεται σε ύψος το γειτονικό του φοίνικα, τον οποίον , μικρό δεντράκι τότε, είχε το κουράγιο να κουβαλήσει ο πατέρας του όταν πήρανε το δρόμο της εξορίας από την Αλεξάνδρεια, όπου είχανε το αρχοντικό τους. Στο νου του ήρθε η πολυαγαπημένη μορφή της μανούλας του, με την προτροπή της οποίας βαφτίζανε τα δέντρα του κήπου με ανθρώπινα ονόματα, στην προσπάθειά της να τον κάνει να τα αγαπήσει. «Αποστολάκη» βαφτίσανε το κυπαρίσσι «Μωχάμετ» τον φοίνικα, λόγω αιγυπτιακής καταγωγής του, «Ελενίτσα και Μαρίκα» τα δίδυμα πανύψηλα πεύκα, «Μυρσινούλα» τη γαζία, «Μαρίνα» την μουσμουλιά τους, «Κατίγκω, «Αφρούλα» και «Γιαννούλα» τις νεοφυτεμένες εκείνο τον καιρό ελιές. Ονόματα που έφερναν στο νου τα τρυφερά νεανικά του χρόνια. Η αυλόπορτα τον υποδέχτηκε τρίζοντας με διαμαρτυρία, μια και είχε παραβιαστεί η μόνιμη απραξία της. Έκανε τα πρώτα δειλά βήματα μέσα σε ένα κήπο πνιγμένο στα αγριόχορτα και στάθηκε δακρυσμένος να παρατηρεί το θέαμα του εγκαταλειμμένου σπιτιού. «Τα σπίτια θυμώνουνε, μάς εκδικούνται, όταν τα εγκαταλείπουμε», ήρθαν παραφρασμένα στο νου του τα λόγια του αγαπημένου του ποιητή. Σηκώθηκε πάλι Νοτιάς και άρχισε να ουρλιάζει. Ο Οδυσσέας ταράχτηκε. Τον τρόμαξε το σφύριγμα του ανέμου και η σιωπή της μοναξιάς. Ξάφνου ένιωσε μια παρουσία δίπλα του. Ένας κοπρίτηςσκυλάκος μπερδεύτηκε στα πόδια του κουνώντας χαρούμενα την ουρά του. «Άργος», τον φώναξε ασυναίσθητα, και με έκπληξή του τον είδε να πηδάει χαρούμενος επάνω του. «Δεν το πιστεύω», συλλογίστηκε. Θα είσαι απόγονος του παλιού μας Άργου. Να που αναγνώρισες και το όνομά σου. Και ο σκυλάκος, σα να καταλάβαινε τα λόγια του, χοροπηδούσε γύρω του κλαψουρίζοντας χαρούμενα. Μπήκε στο σπίτι και τον άφησε να τον ακολουθήσει. «Έλα
15