Tatoo

Copyright© 2017 Πάλας

ISBN 978-960-564-495-6

Ill Wind* Ακούω

πάλι την κραυγή του αγγέλου

Που την πλάτη σου κάποτε είχες στιγματίσει

Να πολιορκεί τον ουρανό και το απέραντο κενό σου

Ο άγγελος που ψάχνει τα χαμένα του φτερά

Που το όνομά του είναι σκοτάδι βαθύ, όχι αμαρτία, Σκοτάδι βαθύ όπως ο απροσμέτρητος φόβος

Στα όσα παριστάνεις πως ξεχνάς, πως έχεις ξεπεράσει

Καταφεύγοντας στο ζαρωμένο από τα γέλια προσωπείο Στον άγγελο που καρφίτσωσες σα μ33ια φωτογραφία Για να γεμίσεις κοινότυπα τα νωχελικά χάσματά

Arlen και στίχους του Ted Koehler

Αθήνα

Σε Σταδίου και Ακαδημίας ακούω κόρνες και ψυχές

Να ευφραίνεις την καρδούλα σου κραδαίνοντας σημαίες

Από τα Δεκεμβριανά μέχρι τον Ιούλιο του ’74

Με συνθήματα ετοιμοπαράδοτα, μαζικά

Ξορκίζεις την μοναξιά της αναζήτησης

Με στίχους άστεγους και σε γιορτές με μπαλόνια

Γεμισμένα με ήλιο ανεβάζουν ψηλά το

Εξάρχεια, Πανεπιστημίου, Κολωνάκι

Άλας της γης, grand monde, λουξ μηχανοκίνητα

Θυσιάζω καθημερινά τα παιδιά μου στις μορφές

Μιας αγάπης, ενός έρωτα που

Με ελαφρώς επαρχιώτικη προφορά και ειδωλόθυτα

Ξένα πια ως προς τη σημασία και την προσφορά

Ζήτω το πόπολο

Σε Αμπελόκηπους, Ακρόπολη και Πλάκα

Μαζεύω συναισθήματα νεκρά από τις γωνίες

ζήτω

Με προσοχή πάνω από πετραδάκια ή από απορρίμματα

Ομοιώματα ανθρώπινα, πειστήρια παγανιστικά

Στις τάφρους του παρόντος και του μέλλοντος μας

Ο έρωτας μια πλαστική transsexual μαργαρίτα

Χωρίς άρωμα κοσμεί τη βιτρίνα των αναβολών μας

https://oblivionpalas.blogspot.com

Αδόκιμη Αναφορά

Αναφορικά σε όσους στοιχημάτισαν

Με έναν από τους επίπλαστους θανάτους

Αναφέρομαι στις αρσενικοθήλυκες πόρνες της πόλης

Οι πόλεις μειλίχια, με οξυδέρκεια μετουσιώνονται

Και μεταλλάσσονται

Σε φάσμα ιστορικών μελλοντικών παρεξηγήσεων

Λανθάνοντος ερωτισμού

Μέσα στους κόλπους των οικογενειών

Που βυθίζονται απροστάτευτες

Στη δίνη μιας πολλά υποσχόμενης

Της υπάρχουσας πανουργίας

Και των απεχθών λειτουργιών του πλουτισμού

Πιότερο μου άρεσες τότε

Που μίλαγες ολόφωτη

Για τις άσημες παπαρούνες

Και τα ζωγραφισμένα κρίνα

Τώρα θα πλέξω στα μαλλιά σου

Πένθιμα λουλούδια νεκρικά

Ένα ψέμα σου ζητώ ακόμα

Ψέμα ξετσίπωτο, οριστικό

Πένθιμο λουλούδι νεκρικό

Παιχνίδι στα χέρια σου

Ως η σκιά των φύλλων

Στο ασβεστωμένο πεζούλι

Τα αχνάρια σου κυρά μου

Κι όσο για τα οράματα

Ω αυτά μη μου τα θυμίζεις

Το ταβάνι μου ξεφλούδισε

Και χάσκει συναινέσεις

Αθώοι Κάπου εδώ γύρω από τα χείλη σου υπάρχω Σα λόγος που πρόκειται να ειπωθεί

Σκουφά, Σόλωνος, Φραντζή, Πέραμα, Πειραϊκή Ψυχές αγκαζέ βολτάρουν στα βρώμικα πλακόστρωτα

Στο χώμα έκρυψα τον έρωτά μου για σένα Προσμένοντας να πατήσεις με πόδια γυμνά

Φυγαδεύω το όνειρο στη θάλασσα με ποντοπόρα πλοία Το αφήνω να αναβοσβήνει στα

Μυρίζουμε πένθιμη αρμύρα

Μας σέρνουν σκουριασμένες άγκυρες

Δίπλα από τους μικρούς ναυαγισμένους ναύτες

Νεκρούς από τον καιρό και τις Κυριακές

Που διάλεξαν αλίμονο τις υδάτινες οδούς

Για να στοιχειώσουν τα περάσματα

Και να δώσουν όμορφα ονόματα

Συνέπεια

Αδυνατώ να βρω τα σημεία

Ήταν πάντα αμφίστομα

Δύσκολο να τα αγγίξω

Η

πυξίδα δείχνει εσένα

Σε αναζητώ, μέγα ψέμα

Παίζω με μια κόκκινη σβούρα

Στα εικονοστάσια των στάσεων

Παρατηρώντας ότι κι αυτή

Υπόκειται στη βαρύτητα

Βάζω τα χέρια στις τσέπες σφυρίζω αδιάφορα

Όσο χειμωνιάζει οι νύχτες

Γίνονται όλο και πιο κρύες

Όταν βγαίνω έξω ρωτάω

Κάποιο σύννεφο που βλέπω

Συνήθως δε μου απαντά

Βιάζεται να φύγει

Ο μεταστάς πήγε σίγουρα στην Παράδεισο

Κάθε Κυριακή στην εκκλησία

Τόσες γονυκλισίες - τόσοι μεγαλόσταυροι

Δε μπορεί, δε μπορεί να πήγαν όλα χαμένα

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

Πρωινό 9ης Φεβρουαρίου

Κρύφτηκες ανάμεσα στο χρώμα και το μουσαμά.

Πόσες αλήθειες, πόσα ψέματα, πόσους αέρηδες, πόσες κορφές,

πόσο κρασί, ποιούς ορίζοντες κοιλοπονάς; Σε μάζεψα χαλικάκι

καθώς ήσουν και καθώς ταίριαζε στη φύση σου, όμως σε ξανάφησα

εκεί που σε βρήκα, όχι για να σε βρει κάποιος άλλος μα επειδή εκεί

ήταν η θέση σου.

Είχες όμως προλάβει να χαράξεις πάνω μου τα βήματα της εφηβείας

και του ανδρισμού, τα πατήματα λέω ή τα μπόλια στο δέντρο λέω ή

τον απτάλικο λέω που μου αρέσει να σου χορεύω όταν σε νοιώθω

να μου τσιμπάς την καρδιά ή τα αχαμνά μου, λέω. Λέω λαλαλαλά

λέω, πηγή λαλούσα, λέω. Κι όμως, σε θυσίασα για να φυσήξει

ούριος άνεμος στα πανιά και στις ψυχές που ξεκινούσαν τότε από

την Αυλίδα. Πάρτε την Τροία, πάρτε την! Μα φέρτε πίσω την Ελένη!

Ποιά Ελένη; Είναι αστείο Ελένη, στο λέω.

Σε βρήκα Ελένη, ανάμεσα στο χρώμα και στο μουσαμά. Χαλάλι σου

ολόκληρη η Τροία, οι χιλιάδες των νεκρών και το αίμα, και αυτό

χαλάλι σου!

Ελένη, βαμμένη με αίμα Ελένη, κόκκινη γη Ελένη, για άλλους λευκό

χαρτί, Ελένη. 12

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

Πάντα Εσύ

Ήσουν πάντα εσύ πίσω

Από τις αφρισμένες λέξεις και τα χώματα

Ήσουν πάντα εσύ δεμένη

Πισθάγκωνα στους συλλογισμούς

Ήταν μέσα στον κόλπο σου

Που άκουσα να φωνάζει το έψιλον

Να σφαδάζει το ύψιλον στις προθέσεις

Της αλφαβήτα σου που αρχίζει με αν

Που θα τελειώνει πάντα

Με ένα ωμέγα πελώριο και δριμύ

Πότε σα το στόμα της φρίκης

Πότε σα το στόμα του θαυμασμού

Στα δόκανα των φράσεων

Όλων όσων ζουν φωνάζοντας απεγνωσμένα

Το Όνομά σου με κεκεδισμούς μπροστά στο άγνωστο

Αναλφάβητοι και αδαείς μπροστά στην αγάπη

Πάντοτε πίσω από το αίμα ήσουν εσύ

https://oblivionpalas.blogspot.com

Απών

Οι κυματισμοί από το ψάρεμα του κορμοράνου

Φίλησαν απαλά την ακτή με ζώνες θλίψης

Γέμισε ο αέρας νεκροφιλήματα και μεγαλόσταυρους

Οι γυναίκες των ψαράδων σταύρωναν τα χέρια

Παίζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα στον καιρό

Τα δειλινά δηλώνω απών και οσμίζομαι αίμα

Από πληγές και τομές που έγιναν με καλέμι

Οι μαρμαράδες στέκονταν και γελούσαν

το σπίτι γεμάτο με στάχτη από τσιγάρα Από θυσίες νεκρικές κι εγώ γελώ σαν παράφρων Κλοτσώντας τη στάχτη ώσπου να νιώσω βρώμικος

αφεθώ να δακρύσω θα γίνω η παλίρροια Στη λίμνη που ψάρευε ο κορμοράνος

42 Βαθμοί Υπό Σκιά

Στριμωγμένοι στα δημόσια ουρητήρια, τέσσερις - πέντε στη σειρά.

Ένας με λινό σακάκι και καπέλο - έχει μια δερμάτινη τσάντα

κλειδωμένη σφικτά στην αριστερή του μασχάλη, ένας μυώδης

κοντός με ξυρισμένο κεφάλι, εφαρμοστή φανέλα και τατουάζ στα

μπράτσα. Ένας με βαμβακερό ιταλικού τύπου παντελόνι, πέδιλα και

μέση λεπτή, ένας μεθυσμένος με το πουκάμισο να κρέμεται έξω από

τη δεξιά πλευρά και που ίσα - ίσα κρατιέται όρθιος, ένας άστεγος με πατιναρισμένα από τη βρωμιά ρούχα φορώντας παλτό. Καθένας

είναι προσηλωμένος στη δουλειά του ρίχνοντας αμήχανες κλεφτές ματιές στους διπλανούς του.

Η κυρία στην είσοδο διαθέτει μια επαρκή ποσότητα χαρτιού υγείας

σε όποιον το χρειάζεται αντί ενός ευρώ. Στραβοκοιτάζει όσους δεν

έχουν ανάγκη τις υπηρεσίες της και είναι εντάξει με ένα τίναγμα.

Δείχνει να μην τη νοιάζει η δυσωδία μα και ούτε πρόκειται να κάνει

κάτι γι’ αυτό. Πίνει καφέ πάντα σκέτο και σε χοντρό φλιτζάνι.

Ο χώρος, δεκαετίες τώρα, μυρίζει απελευθερωμένες τοξίνες, αέρια, λερωμένα από ιδρώτα πουκάμισα και φανέλες, ρεψίματα, βήχα και

βιασύνη. Κι ο χρόνος σα να σταμάτησε κάπου στη μέση της

γαμημένης δεκαετίας του '60, στο Λαύριο, από όπου έφευγαν

καραβάκια για τη Μακρόνησο ή σε μια συνοικιακή ταβέρνα που χορεύει ζεϊμπέκικο ο μερακλωμένος φαντάρος κάνοντας μόστρα το περιβραχιόνιο με τα αρχικά ΕΣΑ.

https://oblivionpalas.blogspot.com

Ώρα τρεις το μεσημέρι.

Καλοκαίρι, Αθήνα. 42 βαθμοί υπό σκιά.

Άγιες Επέτειοι

Ώριμοι με τις νιφάδες του χιονιού αγκαλιασμένοι

Επάνω στα πεζοδρόμια θα πέσουμε

Οχυρωμένοι στις πατημασιές του φόβου

Με τα μέλη μας στραπατσαρισμένα από τη στέρηση

Με το μίσος που μεγαλώνει στην ανέχεια

Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσιν και διώξωσιν και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι ένεκεν

αγαλλιάσθε,

ουρανοίς.*

Ευτυχώς όμως, ας μην έχουμε παράπονο, Τα μελλοντικά καλαντάρια

Θα είναι γεμάτα από επετείους

Κάθε μέρα και μια ιδιαίτερη επέτειος υπομονής

Α ρε Μάκη, τουρτούριζε εσύ μέσα στο κρύο

Μεταφέροντας και μοιράζοντας δέματα στα πέριξ

Για να ζήσεις τα Σαββατοκύριακα με το παιδί

Για να μη λείψει τίποτα από το μικρό σου

Μεσοβδόμαδα να καταριέσαι τους νόμους και τις μέρες

Ωστόσο ας μην είμαστε αχάριστοι 17

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

Όμορφη Μαγιάτικη Ημέρα

Το παιδί φυσούσε το αλφάβητο στο κενό

Έγραφε με το δάχτυλο στον αέρα τα χρυσά απογεύματα

Αφήνοντας με εκστατικό σε μιαν αέναη ενατένιση

Αργότερα εμφανίστηκαν οι αρχιτέκτονες

Οι μουσικοί, οι ζωγράφοι, οι γλύπτες

Οι ηθοποιοί, οι τεχνίτες κι όλα τα μαστόρια

Υπήρξε σαφής ανάγκη για όλα αυτά καθώς

Αρχίζοντας με ένα γιατί αναπαυόμαστε σε ένα διότι Αυτοκτονώντας επιδεικτικά με αναλύσεις

Έκτοτε συνηθίσαμε να μιλάμε

Για παιδικούς έρωτες αυθάδικα και ένα βήμα πιο πέρα, Αποκαμωμένοι και στείροι, για ρομαντισμό

https://oblivionpalas.blogspot.com

Εγώ Σκότωσα Την Ιφιγένεια

Ανησυχείς για μένα, ανησυχώ για σένα

Άραγε γιατί τόσος κόπος, τόση σπουδή

Το σπίτι γέμισε με σάβανα

Ο άνεμος φέρνει άμμο από τη Σαχάρα

Οι σκέψεις και οι φράσεις μουσεία αυνανισμού

Πουθενά βροχή

Και αυτός ο ηρωισμός ένα σκέρτσο με φινέτσα

Πριν να πεθάνουμε θα είμαστε

Αθηνάς - Σύνταγμα Μέσω Μητροπόλεως

Φώτα που αναβοσβήνουν - φώτα που μένουν σταθερά, που χρωματίζουν και είναι σαγηνευτικοί οι φωτισμοί από εκείνα τα

μικρά φωτάκια στις βιτρίνες που λαμπυρίζουν σα σε κάποιες

μακρινές τροπικές θάλασσες μέχρι τα άλλα, τα μεγάλα, των επιγραφών, που σχηματίζουν ονόματα, που δηλώνουν παρουσίες, πρότυπα, υπόσχονται, καλούν, προτρέπουν. Φώτα που

αντανακλώνται στην υγρή από τη βροχή άσφαλτο. Σειρήνες που προσπαθεί να τις αγνοήσει, τα φώτα είναι σειρήνες - αυτός δε βρίσκει κατάρτι, δεν έχει σχοινί ούτε και συντρόφους - τα αγνοεί τελικά, όχι δεν τα αγνοεί, τα προσπερνά. Μέχρι τον ορίζοντα, έστω μέχρι τον ορίζοντα της πόλης, αυτόν τον ορίζοντα των δέκα οικοδομικών τετραγώνων, μέχρι το τέλος, παντού φώτα

-Ευτυχώς που έβαλαν αυτούς τους οδηγούς όδευσης τυφλών και ανάθεμα αν υπάρχει ένα πεζοδρόμιο ίσιο και χωρίς ενδιάμεσα εμπόδια.

πολλά φώτα και εικόνες, πολλές εικόνες, κάθε εικόνα και ήχος. Φως, εικόνα, ήχος. Έχει συνηθίσει τη σύνθεση αυτή να την ονομάζει ζωή ή ακόμα και δημιουργία. Λανθάνει άθελά του -Ω κυρία Ντάλογουέι!

Πάντα οργανώνεις πάρτι για να καλύψεις τη σιωπή!*- έτσι του είπαν

και του απέκρυψαν ότι αυτά είναι παράγωγα, ότι δεν αρκούν από

μόνα τους, ότι είναι δευτερεύοντα μέσα. Τίποτα δε νοείται αν

απουσιάζει η κίνηση. Αλλά ενστικτωδώς το υποπτεύεται, γι’ αυτό και

τον βλέπεις να συνεχίζει να πλέει ανάμεσα στα φώτα, στο έξω, στο

φευγάτο, στην κίνηση

*Virginia Woolf, Mrs. Dalloway (Κυρία Ντάλογουέι), 1925

https://oblivionpalas.blogspot.com

-Αγάπη που έχουν ορισμένοι δήμοι για τις νεραντζιές.

Χάθηκαν τα άλλα δέντρα; Να τα πρόσεχαν και λίγο πάει στο διάολο! Είναι στενά τα πεζοδρόμια πρέπει να σκύψεις κιόλας. Αλλά είμαστε συνηθισμένοι.

ή μάλλον στη ψευδαίσθηση της κίνησης, ενός συνωστισμού, με ήχους από κόρνες και χαλασμένα φρένα, σε ένα διαρκές σούσουρο.

Να προχωρά, να προχωρά -προς τα πού;- να είναι κι άλλοι δίπλα

του, χωρίς να σταματά, αν είναι δυνατόν χωρίς να σκέπτεται. Να περνούν τα αυτοκίνητα δίπλα του κι αυτός να φεύγει μαζί με το βουητό των μηχανών και να επανέρχεται για να αγοράσει εφημερίδα και τσιγάρα για είκοσι μοναδικές στιγμές μέχρι το επόμενο πακέτο. Με τρόπους ατελής

-Να καθίσω σε παγκάκι, όχι σε τραπεζάκι έξω. Μπορεί να σκάσει η συμμορία με τα δίκυκλα.

πλησιάζει τον εαυτό του προσπαθώντας να βγει από τη διαρκή

κυκλική κίνηση, το επιπόλαιο και επιφανειακό ενδιαφέρον του που είναι απομακρυσμένο από την πηγή της θέλησής του, που το φορά

σαν ένα άλλο πρόσωπο, σα μάσκα, σα προσωπείο, - Καλημέρα! Τι

κάνεις; Χαθήκαμε ρε φιλαράκι! Ναι, ναι, όλοι καλά! Δώσε

χαιρετισμούς! Γεια! - αυτής που ονομάζει ζωή του. Κι έχει τα μάτια

συνήθως θολά είτε από έλλειψη ύπνου, τώρα μπορεί και από

έλλειψη τροφής, είτε από αλκοόλ ή ουσίες, είτε από ερωτήσεις

χωρίς απάντηση ή ακόμα και από απαντήσεις χωρίς κανείς να του

έχει υποβάλλει ερωτήσεις. Ο γέρο μάστορας πάντα θα γελά.

https://oblivionpalas.blogspot.com

Επιτέλους, Για Πουθενά

Το κατηγορητήριο ήταν σαφές

Υποτροπιάζουσα ειδεχθής συμπεριφορά

Χωρίς ελαφρυντικά, δεν αναγνωρίζεται

Ούτε αυτό του πρότερου έντιμου βίου

Ωστόσο οι δικαστές ήξεραν

Η φράση είναι καθόλα ρητορική

Ήξεραν δηλαδή ότι

Η εντιμότητα είναι αδύνατη λόγω υποτροπής

Όπως είναι αδύνατος ο βίος χωρίς το περιττό

Επίσης ήξεραν πως

Το μένος των ενόρκων υπόκειται στις ενοχές

Τις ελπίδες ή τη στοργή που ελλοχεύει

Στις μικρές εκούσιες αποκαλύψεις κοινών

Πέρα από κάθε αμφιβολία ήταν πλέον σίγουροι

Είχα διαρρήξει

Ιδιοποιηθεί και καταχραστεί τις πολύτιμες στιγμές τους

Βγαίνοντας όλοι γνωρίζαμε πως πρόκειται για ψέμα

Για μία φάρσα

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

Παύλα*

Ο κόσμος παύλα μια καλά τεντωμένη μεμβράνη

Όπου βαρούν τα πέλματά μας παύλα άκου

Άλλοτε στη σιωπή παύλα άκου

Άλλοτε στην πολυκοσμία παύλα άκου

Άλλοτε και στα δύο ταυτόχρονα παύλα άκου

Επιτέλους παύλα αν συμφωνήσουμε σε κάτι

Στην εποχή των διασκευών παύλα

θεμιτή η αντικατάσταση του π με κ

Από ποιο άγονο μέρος

Από ποιο βράχο

Από ποια σπηλιά

Που αντιβουίζει το κύμα

Από ποια φιδότρυπα ελληνική

Θα εξανεμιστεί ακόμα μια φορά το όραμα

Ώσπου να συναντήσει

Το καύκαλο που αναζητά

Κλείσε τα παράθυρα

Το σπίτι θα γεμίσει στάχτες

Ο Φέρων Το Φως Αποτραβήχτηκε

- Κύριε, δεν έχετε καταλάβει ότι διαστρέφετε τη νοημοσύνη;

- Μα, πώς μπορείτε να μιλάτε εσείς για διαστροφή αγαπητέ;

- Κύριε, σας καλώ σε τάξη. Έχετε πιει πολύ δογματισμό.

χρόνος σας έχει λήξει, δεν το γνωρίζετε;

- Σας γνωρίζω εδώ και καιρό αγαπητέ. Ο εωσφορισμός σας

νικήθηκε επανειλημμένως σε συμβούλια κι επιτροπές, οικουμενικές

συνόδους, καταγγέλθηκε, αναθεματίστηκε, αφορίστηκε, κάηκε.

Χύθηκε αίμα αγαπητέ και η γη ποτίστηκε, αν και μάλλον όχι αρκετά.

Βρίσκεστε αιώνες εξόριστος κι ο Προμηθέας δεν είναι παρά ένας μύθος, ένα παραμύθι για να κοιμούνται τα παιδιά και άπραγα να αναπολούν οι μεγάλοι. Το όνομά μου είναι εξέλιξη, σας ξενίζει αυτό, έτσι δεν είναι αγαπητέ; - Κύριε, έχετε συνηθίσει πολύ στις κουβέντες καφενείου και εξεγείρεστε άκριτα για αυτό και οι συσχετισμοί σας θυμίζουν ακατάπαυστη καταρροή. Η τέχνη την οποία εξασκείτε είναι δήωση και κανιβαλισμός. Ο Δαρβίνος έχει την ίδια επίδραση πάνω σας όπως ο Νίτσε στους προγόνους σας κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Θα θυμάστε βέβαια, εκτός και αν ο μεγαλοϊδεατισμός

και η παρθενογένεσή σας παθαίνουν κρίσεις επιληψίας ή είστε απλά

επιλεκτικός. Κύριε, είστε νεκρός κι όμως δεν το γνωρίζετε, έχετε

επιλέξει τον βαμπιρισμό κι αυτόν ακόμα τον παρασιτισμό ως τρόπο

συντήρησής σας, είστε νεκρός κύριε, είστε η σήψη και το απόστημα.

Ας κάνουμε κάτι ειρηνικό, ναι, ειρηνικό. Ας κάνουμε τίποτα. Όλα τα

άλλα είναι πόλεμος.

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

Μακρύς Χειμώνας

Στις κατηφόρες βάζω νεκρά

Αυτή η τύποις ελεύθερη πτώση προς τον προορισμό

Δεν είναι ειρωνεία ή σαρκασμός αλλά μόνο καιρός

Ως λέξη περιγραφής τίτλων

Ο καιρός της ατάκας, ο καιρός της διαφήμισης

Ο καιρός της εκπόρνευσης, ο καιρός αλλού

Οι καλλιτέχνες και οι καλλιτεχνίζοντες

Τα όρια ασαφή, σχετικά και εξαρτώμενα

Φαίνονται να πειραματίζονται τη φόρμα

Ας έλειπε τουλάχιστον η ρητορεία

Ενόσω όλα κλίνουν στο να έχουν εκτεθεί ή ειπωθεί Κρόσσια ξεφτισμένα στη φορεσιά του σαλτιμπάγκου

Ο σκηνοθέτης είδε άγγελο Μαρξ και αναφώνησε: «Αποτάσσομαι τον καπιταλισμό» και ανέβασε Μπρεχτ, η μελαγχολική στιχουργός επικοινωνεί εκ νέου με το κοινό όπως παλιά, αέρας ανανέωσης στις παιδικές σκηνές, τί θα διάβαζε αυτή τη φορά ο ανεκδοτολόγος αρχιεπίσκοπος; καθώς είναι πολλοί οι διασκευάζοντες και διασκεδάζοντες το όνειρο, το φάσμα, τη νοσταλγία, τη μιζέρια, το ρεζιλίκι, η κρίση πουλάει, με καμιά εικοσαριά ευρώ τόσο φθηνά, μπορείς να διαλέξεις συνεστίαση ή μουσική όχθη, να ενταχθείς μη μείνεις μόνος

Η φορεσιά του σαλτιμπάγκου τρόπαιο του πανηγυριού

Ανεμίζουν πρόστυχοι βόστρυχοι

Η φόρμα και η αντιφόρμα συνοδοιπόροι

Με μόνο μέλημά μας την υπερβολή στη ψευδαίσθηση

Στις ώρες της σιγής

Όταν ακόμα κι αυτή δεν άντεχε τον εαυτό

Πρόλαβα να δω τις ανεμώνες και τους υάκινθους

Ευτυχώς

Gallup’s Way

Έπειτα, πέφτει πολύς ο θάνατος στην πολιτεία

Ξέχειλα με θάνατο τα μπαλκόνια, στάζει ο θάνατος

Από τα περβάζια οι οθόνες ξερνάνε θάνατο, αποστροφή

Η μνήμη ένας βαλτότοπος γεμάτος καρικατούρες

Πόσο αγαπά τη μίμηση η απρόσωπη πολιτεία

Τα λάβαρα που κρατούν νεκροζώντανοι με σκοπιμότητες

Τι ειρωνεία, πόσος σαρκασμός

Από Κέρκυρα και Ακροναυπλία με τραίνο ολοταχώς

Για Άουσβιτς, Νταχάου ο σύντροφος

Άρτι αφιχθείς ξεκίνησε εσωκομματικές εκκαθαρίσεις

Οι μετανάστες έφευγαν κι αυτοί με τραίνο για Γερμανία

Ο κοντός έπαιξε στο χρηματιστήριο τα εμβάσματα

Ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο είπε ο άλλος, έφυγε μα ξανάρθε

Καθώς το τρίο τρέλα είχε αποχωρήσει αφού δίδαξε

Τσάμικο και εθνικοφροσύνη στη Μπουμπουλίνας

Ο εξτρεμιστής του ’73 μαγείρεψε τα λογιστικά

Αντί τρακοσίων σαράντα δραχμών ανά ευρώ

Ο εγγονός του παπατζή έπαιξε και αυτός τον παπά

Εδώ νοικοκυριό εκεί νοικοκυριό που ’ναι ο εργαζόμενος;

Ας έστρωνε τη γη ο δύσμοιρος να περπατήσει

Και η γη ας ήταν νούφαρα μαβιά και φώτα, πολλά φώτα

Ας βλέπει με δέος τη ζωή να αξίζει όσο ένα κρεβάτι

Στριμωγμένο σε μικρό δωμάτιο στο δημόσιο νοσοκομείο

Είναι καιρός τώρα που στατιστικά μιλάμε για ιδανικά

Πολύ βούτυρο για το ψωμί ενός επαίτη βίου

Που να βρεθεί τόσο ψωμί να αλείψεις τόσα ιδανικά

https://oblivionpalas.blogspot.com

Καιρός

Αίθριος Με Αραιές Νεφώσεις

Οι πρώτες αράδες άχρηστες ανώφελα ξενύχτια

Καταλήγοντας σε ατέρμονους κύκλους

Άλλοτε θα έγραφα κύκλους γύρω από τα μάτια σου

Τώρα δε μπορώ

Είναι αδύνατο και

Κύκλους ευταξίας, λήθης, μαρασμού, κανονικότητας

Φίλιου ηδονισμού και αυτοϊκανοποίησης

Η βία κατόρθωσε να είναι το ζητούμενο μέσο

Στο καθημερινό άθροισμα των πράξεων

Που αντιγυρίζει μια όμορφη χούφτα άμμο

Να χτίσεις μια ζωή, να ζωγραφίσεις έναν πίνακα

Να διακοσμήσεις μια φυλακή

Λέγε ότι θέλεις δε με αφορά

Η εκτύπωση της τέχνης σε συσκευασία δώρου

Όπως οι ζωγραφισμένοι άγγελοι του Ραφαήλ

Στο προσκέφαλο νιόπαντρου ζευγαριού

Είναι για γέλια αλλά πρέπει να συνυπάρξουμε

Απροσδόκητα

Τώρα που πρωτοστατούν οι επαγγελματίες του φόβου

Μετατρέποντας το βιασμό σε στιγμιότυπο

Ενός ήδη ευτελισμένου βίου, σε παρακαλώ

Μείνε να πούμε κάποιο ψέμα ακόμα καθημερινό

Ξέρεις ε, Την Καθαρά Δευτέρα αμόλησα βυζαντινό αετό

Ήπια σα σάτυρος

Oblivion https://oblivionpalas.blogspot.com

Καθώς περνούσε ένα αγριοπερίστερο

Κουτσούλησε τα μαρμάρινα σκαλοπάτια της Βουλής

Ο ήχος ξύπνησε τον εξαδάκτυλο άνακτα

Που ενοχλημένος έκλασε και άλλαξε πλευρό

Ο κλητήρας καλά το ένιωσε με την αδηφάγο νόησή του

Βλαστήμησε τα θεία όπως μόνο ένας χριστιανός ξέρει

Σταυροκοπήθηκε, θου Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου

Ήρθαν οι καθαρίστριες να καθαρίσουν

Η σημαία κυμάτιζε μεσίστια – ήταν Πάσχα

Ερχόταν καλοκαίρι

Τη βρώμα δε θα ξεπλύνει άλλο η βροχή Κάποιος είπε

Μην παίζεις με τα σύμβολα – δεν είναι αστείο* Οι δρόμοι και οι πλατείες βουλιάζουν σε ένα φρέντο

Περαστικοί όλοι, χυδαίοι μέσα στην απαιδευσιά μας Ψωνίζουμε σκονάκια επιβεβαίωσης από τους διπλανούς

Όλοι μας πια γνωρίζουμε

Καθώς έφτασε το καλοκαίρι

Μπύρες, καρπούζι, καύσωνας, φωτιές

Τη βρώμα δε θα ξεπλένουν άλλο οι βροχές

*Αναφορά στο μυθιστόρημα του Milan Kundera, Zert (Το Αστείο), 1967

Oblivion

https://oblivionpalas.blogspot.com

Συνηθίσαμε αγαπούλα, συνηθίσαμε

Να μετράμε με ευχολόγια τους λυγμούς

Τί βάσανο

Πάντα ο χρόνος και οι στιγμές που θυσιάζουμε

Το πρόσωπο μένει ίδιο αυτό που ξέρεις

Υποτροπή σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα

Ενός φαντασιακού τρόπου γίγνεσθαι

Σε ακούω να λες

Ρομαντικά καταπονημένη μα πιο πολύ νευριασμένη

Δώσε τη φάτσα σου στο Silver Alert ρε

Να σε δείχνουν στο μετρό να σε βρει όποιος σε ψάχνει

Όντας μεθυσμένος ακροβατώ στο φτερό του ανεμιστήρα

Φωνάζω έχω εσένα

Και πέφτω

Εμείς

Πάνω σε γιορτινά τραπεζομάντηλα με κεντίδια

Δίπλα σε λεκέδες, με τσιγάρα αναμμένα

Με αποπίματα μεγάλων προσδοκιών

Δε βρήκαμε την ευτυχία συναθροισμένοι στις πεδιάδες

Που θα χτίζαμε τα σπίτια μας από μέλι και γάλα

Εμείς, αποστρεφόμενοι τα πρόσωπα των κατόπτρων

Εμείς, διαλαλώντας γηγενή ατοπήματα

Εμείς, ενστερνιζόμενοι αλλότριους τύπους

Εμείς, διαστρέφοντας αυτάρεσκα το λόγο

Εμείς, οι με ολίγην

Διάλειμμα

Πώς να στο πω; Να, εχθές μου μίλαγε ακατάπαυστα για το πρόσωπό

της. Πως να το κοιτώ, πως να το αγγίζω, πως να το φιλώ, πως να το

ζωγραφίζω. Μου έλεγε:

Έτσι, έτσι κι έτσι. Όχι αυτό, αυτό! Κάντο. Δες με. Νιώσε με. Διαλύσου

μέσα μου. Σε θέλω.

Έλα, σου δείχνω το ρόδο και το αγκάθι για να μάθεις να πλησιάζεις

με προσοχή, να έχεις προσοχή. Σου δείχνω την ομορφιά και τη

δυσμορφία γιατί δεν υπάρχει ασχήμια, κάτι χωρίς σχήμα. Βιώνεις

την ανάγκη και την επιδίωξη. Σου φέρνω το ρόδο και το μήλο για να

σε παιδέψω. Θα σε κάνω να βιώσεις την αντίθεση με τρόπο

απροκάλυπτο και συχνά χυδαίο για να σε δω να ικετεύεις στα πόδια

μου για τη σύνθεση. Θα σε κάνω να δεις με τρόπο επώδυνο ότι οι

Σου

δείχνομαι με χίλια πρόσωπα μα κανένα δεν είναι δικό μου για να

αναγκαστείς να αποβάλεις και το τελευταίο πρότυπο. Σε δέχομαι

μέσα μου αλλά δε σου υπόσχομαι τίποτα, ούτε ακόμα και την ελπίδα, για να μάθεις πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμό και

διαίρεση ξανά από την αρχή.

Αγάπησε, μίσησε, παρεξήγησε, άφησε να παρεξηγηθείς, χώρισε, μέτρα, φύγε, έλα, πιες όσο βαστάει το συκώτι σου, κυλίσου στο

πάτωμα, κλάψε, γέλα, δες με, δες με γυμνή.

Περπάτα όρθιος, γιατί είμαι η τομή.

Είσαι δικός μου, δικαιωματικά.

Αυτά μου έλεγε, και άλλα τόσα που δεν είναι της στιγμής.

Πως λοιπόν να μην την αγαπώ;

Ήταν μεγάλη έκπληξη η διαπίστωση ότι

Το επιβατηγό P/S Λυδία σάλπαρε από το μπαλκόνι σου

Για το νησί που είναι πάντα εκεί

Περίμενα πως το νερό που έπεσε στο σώμα σου

Θα αποκάλυπτε τον ήλιο και το νησί

Όταν το κατάλαβες

Μη λες πάντα λέγε τώρα

Με τη βεβαιότητα του θανάτου

Σαν κάτι οριστικό

Όπως κάτι αμετάκλητο

Σαν τώρα, όπως τώρα

ΟΧΙ

Χτίστε ακροπόλεις με σουφρωμένα χείλη

Θα διασκεδάσουμε όλοι στην εντατική ξεβράκωτοι

Όλα στο Θεό, τα πάντα ο Θεός

Δε θα ήθελα να είμαι στη θέση Του

Γαφ – γαφ θα προσπαθεί ο ξεδοντιάρης σκύλος

Θα βρούμε τον πολιτισμό σε μια διακοπή ρεύματος

Ή βάζοντας το δάχτυλο στην πρίζα

Θα πράξουμε δηλαδή τα αυτονόητα – υπάρχουν άραγε;

Στο είκοσι οκτώ αστέρων τσίρκο ο αρλεκίνος

Παίζει το νούμερο με την αναπηρική πολυθρόνα

Εδώ χωρίζουμε πιπιλώντας καραμέλες

Πίνοντας συσκευασμένο

Όλα Είναι Γυμνά (Delirium Tremens)

Ω ναι Θυμάμαι! Με αποκάλεσες διαφυγή

Εικόνα του μυαλού σου γι’ αυτό και πλάνη

Όλα είναι γυμνά και άγρια

Πολύ αργά για να παρεξηγηθώ

Πολύ αργά για να μη μετρήσω

Ίσως η επιείκεια μας καθαρίσει από

Τις ελιτίστικες συμπεριφορές των συναπαντημάτων μας

Σιγά, μη το πεις αλλού

Ας παίξουμε τους πρωτοπόρους, τους ταπεινούς

Όλα είναι γυμνά και άγια

Στην πόρτα διάβασα την επιγραφή

Οι αληγείς άνεμοι βρίσκονται εντός

Από κάτω με πιο ψιλά και εντός παρενθέσεων:

Οιαδήποτε βλάβη δεν αναγνωρίζεται εφ’ όσον αναγνώσατε

τα ανωτέρω και ανοίξατε τη θύρα

Άνοιξα λοιπόν και μπήκα

Άλλωστε ο άλλος είμαι εγώ

Όλα είναι γυμνά και άγρια

Όλα είναι γυμνά και άγια

Στοχάζεσαι;

Θα έπρεπε.

Oblivion https://oblivionpalas.blogspot.com