LEEN WILDE ZO GRAAG EEN VOETBALVERENIGING

Bij zijn afscheid van VV Zeewolde in 2019 kreeg Leen den Boer namens de club bloemen aangeboden door Karla Reinhart en Jan van Middelaar.

LEEN DEN BOER WILDE ZO GRAAG EEN VOETBALVERENIGING IN ZEEWOLDE

Ik wilde zo graag dat er een voetbalvereniging in Zeewolde kwam”, vertelde Leen den Boer in het eerdere jubileumboek uit 2007. Toen Gilles Geschiere in 1982 zondagsmorgens na kerktijd met zijn vrouw Wolly bij zijn ouders een kopje koffie kwam drinken op het Trekkersveld (alwaar de familie Den Boer een agrarisch loonbedrijf runde), zag Leen zijn kans schoon.

“Wij hadden eerst ook in Swifterbant gewoond en uit die tijd kenden wij Gilles nog. Ik had als pupil en junior bij Swift ’64 gespeeld. Toen we in 1978 naar het Trekkersveld verhuisden, was het daarmee afgelopen. In totaal heb ik een jaar of vier niet meer gevoetbald. Ik vond dat hartstikke jammer. Juist van je twaalfde tot je zestiende is een belangrijke periode. Ik miste het voetbal enorm.” Gilles bleek wel voor Leens idee te porren. En dat vond de 15-jarige natuurlijk prachtig… “En als jonge jongen kon ik natuurlijk allerlei hand- en spandiensten verrichten. Een voetbalvereniging kon heel belangrijk zijn voor de onderlinge gemeenschap. Voor jongeren was er eigenlijk nog hélemaal niks. Ja, Jongeren19NU kwam eraan en verder had je alleen de kerk als bindmiddel.”

De afdeling voetbal van ASVZ ’82 kwam in 1982 met een D-pupillenteam, een B-juniorenelftal en één seniorenelftal. Eigenlijk zou Leen naar de A-junioren moeten, maar voor deze leeftijdscategorie was geen team te vormen. “Mijn broertje Erik speelde ook nog bij de B’s. Helaas is hij in april 1983 verongelukt. Hij was nog slechts 15 jaar oud. Dat heeft een grote impact op ons gezin gehad.” Leen zelf werd al gauw aan de senioren toegevoegd. “Hun team bestond zo’n beetje uitsluitend uit agrariërs. Als het druk was op het land, was lang niet iedereen er. Dat betekende dat er af ten toe wel eens geschipperd moest worden. Met Cor van Maanen behoorde ik tot de jonkies in het team.” Er moest in 1982 aardig wat geïmproviseerd worden. Ook daarvoor draaide Leen zijn hand niet om. “Toen de lijnen een keer niet getrokken waren, gebruikten we kalvermelkpoeder. Ik mocht de lijnen trekken.”

In later jaren zou Leen den Boer uitgroeien tot ‘mister Zeewolde’. Zo speelde hij jarenlang in het eerste van VV Zeewolde. Na zijn actieve carrière werd hij leider van de hoofdmacht en maakte in die hoedanigheid diverse trainers mee als Jacques Klabbers, Harry Hamstra en Gert Visscher. Leen was ook de initiatiefnemer tot de jeugduitwisseling met Berwick Rangers en organiseerde vele jaren de inzameling van oud-papier op sportpark De Horst. In 2015 werd Leen uitgeroepen tot erelid van de club die hij mede had opgericht. Leen werd zelf eveneens trainer en mocht deze functie na zijn periode bij Zeewolde voortzetten bij ASV Dronten en Sparta Nijkerk. Als videoanalist was hij onder meer actief bij Almere City, Go Ahead Eagles en (thans) FC Den Bosch. Daar tussendoor was hij op deze wijze in coronatijd betrokken bij het nationale voetbalelftal van Curaçao en werkte daar onder anderen samen met Guus Hiddink en Patrick Kluivert. Helaas kwalificeerde het team zich niet voor de eindronden van het WK 2022 in Qatar.

Het is toch prachtig om te zien hoe jongens zowel als meisjes al hun energie in de strijd gooien! Als scheidsrechter zie je bij de jonge jeugd vaak al spelers die het inzicht en de techniek hebben in de toekomst ‘hoog’ te gaan voetballen.

Het eerste juniorenelftal van ASVZ ’82 in 1982. Staand, van links naar rechts: Ger(rit) Olthof (trainer), Jan Zandee, Gerard Smit, Arjan de Rooij, Leen den Boer, André Polderman en Cor van Kats (vader van Peter, leider). Gehurkt: Peter van Kats, John van Dongen, Adriaan van Lier, John Dekker, Johan Hof, Corné Oussoren en Jan Mul.

Bij de aftrap...

Zeewolde 3 in seizoen 1987-1988. Staand, van links naar rechts: Leen Macleane, Ludo Reneerkens, Bram Hendriks, Mannes Schoppink en Aalt Bosman. Gehurkt: Marc van Winsum, Raymond Huisman, Jan Ooijendijk, Maarten Lindeboom, Herman de Heus en Jan-Willem Schlotter.

Ik kwam in augustus 1987 bij wat toen nog de afdeling voetbal van ASVZ ’82 was. In januari dat jaar was ik leerkracht groep 5 geworden op basisschool De Regenboog in Zeewolde-Noord. Niemand die dat trouwens zo noemde, er was nog maar één wijk in dat nieuwe dorp in Flevoland.

Vóór Zeewolde werkte ik in Soest en zat daar bij de zaalvoetbalvereniging ESS Brouwer. De weekenden ging ik in die tijd nog naar mijn ouders in Ommen en voetbalde op zaterdag bij OZC (tegenwoordig onderdeel van FC Ommen). Bij Zeewolde kwam ik in het derde terecht. Dat lijkt heel wat, maar ik moet er ter nuancering bij vertellen dat er ook maar drie seniorenelftallen waren. Ik weet nog dat we na de eerste wedstrijd de kantine binnenkwamen en me toen werd gevraagd of ik een kopje koffie wilde. Ik wist niet wat me overkwam, dat was ik bij OZC wel anders gewend! Als ik daaraan terugdenk…

Ik herinner me dat daar op een zaterdag het nieuwe clubhuis werd geopend en dat was natuurlijk een feestje waard. In mijn beleving werd de opening van het clubhuis voortaan elke zaterdag in ’de derde helft’ gevierd. Allicht waren er ook weleens andere redenen. Een overwinning was zo’n reden, maar bij een nederlaag lieten we ons evenmin kennen. Ik overdrijf, dat weet ik ook wel. Dat kopje koffie was alleen een wel erg grote overgang.

Hiernaast de foto van Zeewolde 3 uit het seizoen 1987-1988. We waren letterlijk een bijeengeraapt zooitje. Kijk alleen al naar de wedstrijdkleding. Sommigen hadden nog een oud shirt van eerste elftalsponsor Korteweg Aardappelen, terwijl bij de anderen alle kleuren groen aanwezig waren. Aan het broekje werden helemaal geen eisen gesteld, zelfs niet aan de kleur ervan. Eenheid van tenue was ver te zoeken… Verder droeg lang niet iedereen scheenbeschermers. En die waren toch echt geen overbodige luxe, merkte ik al snel. Ik heb wat blessures gehad! De spelers kwamen trouwens overal vandaan. Bij OZC kende iedereen elkaar en had je in elk team familie- en andere banden. ‘Import’ (zo werd iemand in Ommen genoemd die van elders kwam) viel er op, in Zeewolde was elke speler nieuw en uniek. En toch voelde ik me er al snel thuis. Ik ontdekte dat het goed toeven was bij ‘de jongens uit de polder’ en dat die ook wel degelijk lol met elkaar konden hebben.

Maar het was niet altijd feest. Als je zolang bij een club bent, maak je ook minder leuke dingen mee. Elders in dit jubileummagazine staat een lijst ‘in memoriam’. Ik ken(de) de genoemde overledenen vrijwel allemaal. De een wat beter dan de ander, maar toch. Mede door al dat ‘lief en leed’ en doordat ik er op alle mogelijke manieren bij betrokken raakte voelde VV Zeewolde steeds meer als míjn vereniging. Dat kan wat egoïstisch overkomen, ónze vereniging is wellicht wat beter uitgedrukt – en daar mag ik deel van uitmaken. Ik ben natuurlijk altijd in het voetbal(len) geïnteresseerd geweest, maar eigenlijk nog veel meer in de verhalen erover en erachter.

Het was voor mij daarom een feest dit jubileumboek samen te mogen stellen. Ik dank een ieder die eraan heeft meegewerkt. En dat waren zeer velen! Ik wil alleen fotograaf Ruud van Velzen en vormgever Cees Steijger even apart noemen. Dankzij hun support, enthousiasme en vakmanschap is dit jubileumboek echt een document van blijvende waarde geworden. Ik wens alle lezers dan ook 72 pagina’s feest van herkenning!

‘Kijk alleen al naar de wedstrijdkleding. Sommigen hadden nog een oud shirt van eerste elftalsponsor Korteweg Aardappelen, terwijl bij de anderen alle kleuren groen aanwezig waren.’

Mannes Schoppink

EEN PRACHTIGE MIJLPAAL

Veertig jaar voetbal in Zeewolde! Wat een prachtige mijlpaal en ik probeer mij voor te stellen hoeveel jongens en meisjes in de afgelopen jaren gevoetbald hebben op de lokale grasmat. En hoeveel leiders, trainers, rijders, ouders, grootouders zijn er dan wel niet betrokken geweest bij het sporten van hun kinderen. Voetbal; een sport van alle tijden. Zelf mocht ik als jongetje van acht voetballen bij HHC (Hardenberg), maar echt een talent op het veld was ik niet. Ik was meer van het winterseizoen, het zaalvoetballen beviel mij beter. Mijn voetbalavontuur, behalve het eredivisie kijken dan, duurde niet lang. Badmintonnen was meer voor mij, van behendigheid en snelheid in een kleine ruimte kon ik meer genieten en beter mee uit de voeten.

Toen onze zoon Sander zijn zwemdiploma had gehaald, kon er gevoetbald worden. Hij kwam als jongen rond 2009 bij Bertho Eding (werkzaam bij Woonpalet) in het team en kon geen betere jeugdleider treffen. De jongens werden gestimuleerd om plezier te maken en te genieten van het samen voetballen op het veld. Wat toen begon in een Ajax-tenue, stopte recent in coronatijd nadat Sander zijn vwo-examen had gehaald, niet meer voetballen na een periode van ruim elf jaar. In de tussentijd hebben zijn jongere broers Timon en Ruben enkele jaartjes gevoetbald, maar zij hadden uiteindelijk minder lol in het spelletje en kozen voor iets anders.

Dus ja, de voetbalclub heeft een behoorlijke periode in onze wekelijkse agenda gestaan. En toen ik in de zomer van 2018 als onder meer wethouder Sport weer naar het sportpark fietste was dat voor mij geen onbekend terrein. Ik ben onder de indruk van de vitaliteit en de veerkracht van onze sportverenigingen in Zeewolde. Zeker de laatste jaren moest er veel worden geïmproviseerd en samengewerkt! Echt een teamprestatie tussen bestuursleden, vrijwilligers, trainers, ouders en de voetballers natuurlijk. VVZ is een vereniging waar Zeewolde heel blij mee kan zijn. Ik voel mij als wethouder Sport in ieder geval trots en bevoorrecht op deze sportvereniging die al 40 jaar in beweging is en een onmisbare schakel is in Zeewolde. De VVZ is in staat om het sportaanbod breed, divers en inspirerend te houden en dat niet uitsluitend te organiseren ten voordele van haar eigen leden, maar vooral ook door de verbinding te zoeken met andere verenigingen en maatschappelijke organisaties. En dat is wat nodig is in Zeewolde; samen verantwoordelijkheid nemen voor de vitaliteit van al onze inwoners. Ik hoop dat het bestuur van de voetbalvereniging hier de komende jaren zichtbaar een beetje extra aandacht voor wil hebben; de inclusieve vereniging waar iedereen, ook wanneer je bijvoorbeeld als arbeidsmigrant naar Zeewolde bent verhuisd, onderdeel van de club kunt zijn met een flexibele abonnementsvorm die past bij deze tijd. Want het lid worden van een club, wekelijks twee keer trainen en jarenlang meedoen met de competitie is niet meer voor iedereen vanzelfsprekend. Het is aan de club om hier op een goede manier blijvend op in te spelen, maar dat is de VVZ wel toevertrouwd, want dat heeft zij in het recente verleden wel bewezen.

Afsluitend zou ik willen zeggen, VVZ ontzettend veel succes en plezier gewenst in de komende jaren. Ik hoop spoedig te kunnen lezen dat het eerste elftal is gepromoveerd.

Ewout Suithoff Wethouder Sport