Ik heb wel eens gedacht dat mijn vroegere moeite om afscheid te nemen daar iets mee te maken had. Alwéér een afscheid. Tekenend is een foto, waarop ik een groep uitwuif met zakdoek in de hand. Contrasten, altijd direct betrokken bij de meest uiteenlopende gebeurtenissen, zowel direct als vanuit je bed, als er wekelijks in het dagverblijf onder de slaapkamer werd gevolksdanst, zodat ik die dansen letterlijk kon dromen en de aanwijzingen die daarbij hoorden. Eten met de trekkers en m’n ouders daar op briljante wijze leiding aan zien en horen geven. Warmte creëren en grenzen stellen. Zo werden we, als er een nieuwe groep op het plein stond, er samen met de hond Flappie bijgehaald om te benadrukken dat we beslist geen snoep mochten krijgen. Jammer en wijs. Bakkum: De eerste jeugdherberg, die spe ciaal als jeugdherberg is gebouwd in 1932. Het was de eerste opdracht aan twee jonge samenwerkende architecten, die eveneens de uitbreiding in 1967 verzorgden als laatste gezamenlijke opdracht. De bouwkosten in 1932 bedroegen f50.000,-. Bij de Amster damse trekkers kreeg het al gauw de naam van het halftons-hotel.
Elke dag al die kinderen en mannen en vrouwen die vader en moeder tegen je ouders zeggen, maar niet papa en mama, dus dat zat wel goed. Onze ouders wisten op een grootse wijze een rijk gezinsleven te combineren met hun alomvattende werk, voor een groot deel door idealisme gedreven, met vaak goede, maar minimale assistentie. Nu koester ik de schatten van die tijd, die de momenten van eenzaamheid verre overstijgen. 36
Stayokay - Verhalen van toen
Welk kind komt met een zo internationale en wisselende gemeenschap jaren lang in contact? Pa nam me ook mee naar internationale rallies, die hij soms leidde. Welk kind trekt er zo vaak mee op uit als er excursies waren door bossen en duinen? Met de veldbioloog van de waterleidingduinen als grote inspirator. Welk kind zit een paar keer per maand dromend bij de knetterende vlammen van de open binnen-brandplaats, terwijl zijn vader en moeder met de groep liederen zingen en spelletjes doen, het ‘Boerken Naas’ zo vaak horend dat ik het lange gedicht van Gezelle nu nog vrijwel uit mijn hoofd ken? Welk kind heeft jaarlijkse familiereünies met bijna alle familie en vrienden van vaders en moeders kant, rond Oud en Nieuw? Maar welk kind ziet dan ook dat door het veel op weg zijn van de zingende vader de druk van een gezin en een jeugdherberg zwaar op de moeder rustte, waardoor ze uiteindelijk, na een paar keer overspannen te zijn geweest, als de assistente midden in de zomer ‘bloemen ging kopen’, moest stoppen? Mijn tijd in Koningsbosch is zeldzaam vormend geweest en ik ben mijn ouders dankbaar dat ze het zo lang en vooral zo goed hebben weten te begeleiden. In mijn huidige leven weerspiegelen zich die jaren nog altijd in het gemak, waarmee ik met internationale groepen omga. De zee van bijzondere verhalen, waarin ik nog graag en veel rond vaar. Onuitputtelijk. Een gedroomde jeugd. Floris Rommerts
Stayokay - Verhalen van toen
37