Zaleski Adam © "Zabierajcie się ze wszystkim – pojedziecie!"

IV. Lata powojenne. Historia Zbrodni Katyńskiej Losy polskich jeńców wojennych Co stało się z naszymi ojcami, więźniami obozów jenieckich?

Na to pytanie nikt nie chciał udzielić odpowiedzi, a nasze polskie władze i zachodni sojusznicy unikały go jak ognia.

Od kwietnia 1940 roku, przez cały okres naszego zesłania, każdego dnia, czekając na powrót Ojca z niewoli, zastanawialiśmy się, co NKWD zrobiło i gdzie ukryło Polaków z trzech obozów jenieckich. Niestety, z upływem czasu nasuwały się najgorsze podejrzenia, zwłaszcza po ogłoszeniu przez Niemców potwornego odkrycia w Lasku Katyńskim na wiosnę 1943 roku.

Powstała przedziwna sytuacja. Wspomniane Stalinowskie Kłamstwo Katyńskie – obarczenie Niemców winą za mord polskich jeńców – mogło rozpowszechniać się nadal.

Związek Sowiecki był militarnie bardzo silny, zwłaszcza po tym, jak niezupełnie uczciwą drogą stał się pod koniec lat 40. XX wieku mocarstwem atomowym, mając broń nuklearną. Cały świat zachodni liczył się z nim i wszelkie podnoszenie tematu Katynia na forum międzynarodowym było niepożądane przez sojuszników zachodnich i skazane na niepowodzenie. W USA powstała nawet w 1952 roku Komisja Maddena, która ogłosiła raport, sugerujący winę Sowietów, ale go szybko zmarginalizowano.

Bacznie obserwowałem sytuację polityczną w Polsce. Był to okres wielkiego powojennego tryumfu Stalina, którego cały zachodni świat bał się, a jednocześnie czcił jako głównego zwycięzcę wojny, zwłaszcza gdy ‒ nie bez kradzionych informacji z Zachodu ‒ powstała w końcu lat 40. sowiecka bomba nuklearna. Szczególnym bałwochwalstwem darzyły go władze Polski Ludowej.

Z obawą stwierdzałem, jak krok po kroku wprowadza się sowiecki system rządzenia, z narastającym terrorem polskiego NKWD – Urzędu Bezpieczeństwa (UB) i analogicznej do GRU orga112