Pająk zamieszkał w mojej lampie nocnej. W mojej lampie dziennej nie ma nikogo. Najwyraźniej zrobiło mu się gorąco i musiał się ochłodzić. Lubię pająki, nawet te, które nie przynoszą mi szczęścia. Dziennik dzieje się sam, jestem z nim, ponieważ muszę odpokutować grzechy, których nie popełniłem. Są to grzechy pierworodne, grzechy pierworodnego. Musiałem kiedyś popełnić jakaś zbrodnię, moją zbrodnią było to, że się urodziłem. Inaczej byłbym bezgrzeszny. Pełno absurdów, wymiana złota na srebro, drzewa na liście. Czas cofa się coraz bardziej, z każdym dniem tracimy część naszej wartości. Ostatnio zmechanizowano produkcję trumien, nie opłaca się ich robić zbyt porządnie, bo i tak ulegają spaleniu w krematorium. Trumny są składane, w paczkach, z dołączoną instrukcją montażu. Praktyczny prezent na urodziny albo rocznicę ślubu. Widzę transporty składanych trumien, pewnie będzie wojna albo jakiś inny kataklizm. Kto wtedy z nas zostanie, kto ubierze ślubne pierścienie i nakarmi świętego węża. Nadal najważniejsza jest wartość wymienna, za rzekę dajemy strumień, za góry kilka kamieni, za morze parę bursztynów. Pod powiekami jawi się ogrom świata, którego nie znamy, targowisko próżności zaczynające się na moim stole, na którym śpi pająk znużony wspinaniem się do góry i opuszczaniem po pajęczynie prosto na klawiaturę komputera. Jest bezgrzeszny i głodny, potrafi tak trwać miesiącami. Opowiadam o nim w sposób zawoalowany i okrężny, ponieważ nie wiem, kim jest i czyja dusza się w nim ukrywa. Muszę mu pomóc uwolnić się z okowów, które sam sobie stworzył. Muszę ustalić wszystkie przyczyny i skutki, dowiedzieć się, dlaczego leży na białym tle, zapominając o świętych prawach mimikry.
Waldemar Okoń – Granice pytań
6