Piëdestal Bert Surmont

Bert Surmont

“3,5 maand mogen rondlopen in de natuur, dat was een voorrecht”

Op paasmaandag trok Bert Surmont (56) de deur van zijn woonst in de Koolzaadstraat achter zich dicht en beladen met een 15 kg zware rugzak, beende hij richting Santiago de Compostela. Niet als pelgrim, maar puur voor de sportieve uitdaging én voor het goede doel. De tocht leverde 14 000 EUR op, netjes verdeeld onder Kom Op Tegen Kanker en Levensvreugde Verblijven. De grootste verrassing hield Bert na afloop voor zijn vrouw Katrien: “na 2 333 kilometer had ik nog net de kracht om door mijn knieën te gaan.”

Oud-militair Bert glundert. Het huwelijksaanzoek was de kers op de taart. “Dat mocht wel hé, na 12 jaar samenzijn”, lacht Bert. “3,5 maanden in de natuur, dat was een voorrecht. Ik heb nooit aan opgeven gedacht, al was de loden hitte op de eindeloze Spaanse hoogvlaktes soms erg zwaar. Geen boom in de buurt en 39°C!”

Aantrekkingskracht van de schelp “Ik stapte al 3 keer de Dodentocht, maar dit was toch weer anders. Op een wandeling van 2 300 km kun je je moeilijk voorbereiden. Een jaar op voorhand begon ik met fitness en met lange wandelingen, mijn conditie was goed. Via het Vlaams Compostelagenootschap beschikte ik over adressen om te overnachten. Maar het gebeurde ook dat ik bij mensen binnengevraagd werd om iets te drinken of te eten. Die schelp die ik op mijn rugzak droeg, het symbool van Compostelagangers, zorgde voor een enorme aantrekkingskracht.”

Goede contacten “Gelukkig stippelde ik mijn route goed uit op mijn gps, want ik praat met een hond met een hoed op. Anders zou ik er 300 davoorbij. Die laatste 2 weken, die duurden het langst. We belden mekaar elke ochtend en avond en Bert hield een blog bij, dus ik bleef steeds op de hoogte. Zoiets zou 15 jaar geleden toch helemaal anders geweest zijn. Ikzelf heb niet de ingesteldheid om aan zo’n tocht te beginnen, ik zou afhaken, denk ik. Bert heeft een sterk gestel en een goede mindset. Het was zijn droom, dat ging ik hem niet afpakken.”

14 000 EUR voor het goede doel “Ik ben ook blij dat mijn wandeltocht een mooi bedrag opleverde voor Levensvreugde en voor Kom Op Tegen Kanker, 14 000 was echt onverhoopt”, vult Bert aan. “Ik verloor mijn vader en Katrien haar moeder aan kanker. De tocht was een eerbetoon aan hen. En de buren van Levensvreugde, dat zijn toffe Charels hé. Ik knap er karweitjes op. Ze stonden me allemaal uit te zwaaien toen ik vertrok en gaven me massa’s tekeningen mee.Het was een mooi avontuur, maar nu ga ik efkes thuisblijven”, besluit Bert. (kijkt naar Katrien) “Alhoewel, zo met de fiets, dat zou ik ook wel eens zien zitten!” (lacht)

gen over gedaan hebben in plaats van 101 (lacht). Ik stapte telkens 5 à 6 uur, goed voor ongeveer 25 km per dag, met pauzes van één of twee uur. En ’s avonds mocht er al eens een glaasje wijn gedronken worden, je moet sowieso kunnen genieten ook hé. Ik hield er enkele goede contacten aan over. Wandelaars die ik meerdere keren ontmoette tijdens mijn tocht, of mensen bij wie ik overnachtte. Voor gemiddeld 35 EUR kreeg ik onderdak, een avondmaal, douche, bed en ontbijt.”

Leven passeert voor je ogen “Onderweg kreeg ik wel een paar dagen bezoek van vrienden en familie en Katrien bracht me nieuwe wandelschoenen, maar toch was ik meestal alleen op pad. ‘Wie alleen kan zijn is nooit eenzaam’, wordt wel eens gezegd hé? Onderweg passeert je hele leven voor je ogen. In mijn hoofd richtte ik onze zolder al volledig in en wist ik al hoe ik een vijver ga maken in onze hof. En ja, hoe ik Katrien ten huwelijk zou vragen (lacht).”

Voorbijgevlogen Katrien volgde Bert op de voet vanop het thuisfront. “In het begin was ik bezorgd”, vertelt Katrien. “3,5 maanden is toch lang, dacht ik. Maar eigenlijk vlogen ze Wie het reisverslag van Bert wil nalezen, kan surfen naar