FOCUS OP EEN BUURT
MOORSEL
José Aelbrecht:
“Ik doe het nog liever dan 10 jaar geleden”
Moorsel, september 1970. Het dorp staat op zijn kop. Aan de Aalstersesteenweg (nu Pachting) wordt geschiedenis geschreven en daar wil iedereen bij zijn. Maar liefst 1 088 toeschouwers passeren aan de kassa voor de eerste officiële wedstrijd van voetbalclub Wilskracht Moorsel. Niet zomaar een wedstrijd, maar meteen dé dorpsderby tegen Schroevers. Paars-wit tegen groen-wit. José Aelbrecht denkt er met een gevoel van weemoed en blijdschap aan terug: “jongens toch, wat hebben wij toch plezíer gemaakt!”
toch volgde er nog één absoluut hoogtepunt. “Na een moeilijk seizoen waarin we ei zo na degradeerden, maakte ik een belofte: eindigden we het volgende seizoen bij de top 3, dan zou ik de hele groep trakteren op een reis naar Ibiza. Iedereen bleef en 3 nieuwe spelers kwamen er bij. En wat gebeurde er? We speelden kampioen! Dat was hier 3 weken feest, elke dag discobar! En ik ben mijn belofte nagekomen. Wij met 24 man op mijn kosten naar Ibiza gereisd. Dat was ongelofelijk. Het was de enige keer in mijn leven dat ik niet achter mijn toog stond en met het vliegtuig op reis ging (lacht).”
“We wonnen met 1-0. Een goal van De Vlieger, ik zal het nooit vergeten”, lacht José. “Hier aan de draad van het tennisplein hing een grote hesp, een fiets, een frigo… alle sponsors droegen iets bij. Het was één grote kermis. In dat eerste jaar bij de Koninklijke Voetbalbond speelden we direct kampioen! We hadden een toffe groep. ‘Schaa jongens’ uit Moorsel en Aalst die er op het veld hun kop voorlegden. En na de match was er friet met stoofvlees, of een entrecôte en veel pintjes (lacht).”
“Drie jaar later heb ik de ploeg met veel pijn in het hart stopgezet. Ik kreeg veel hulp van mijn dochter, maar uiteindelijk kon ik al het werk niet meer aan.” Het voetbalveld werd ingepalmd door een hondenclub. De herinnering aan de club leeft zowaar nog een heel klein beetje verder in het Geraardsbergse Idegem. Die club kocht het stamnummer over en voegde ‘Wilskracht’ toe aan zijn naam.
José groeide op in Meldert. “Mijn ouders waren poeliers, kippenplukkers. Mijn zus Anny (De Maght-Aelbrecht, nvdr) studeerde verder, maar ik ging mee naar de markt. Elke ochtend om 3 uur uit mijn bed. Ja… het werken zat al vroeg in mij (lacht). Met de voetbalclub opende ook het aanpalende café Hof Texel.”
38
Toen haar man in 1996 stierf zette José de voetbalclub noodgedwongen alleen verder, maar
Gelukkig floreert café Hof Texel wél nog steeds. Niet in het minst door de onvermoeibare inzet en gastvrijheid van de 76-jarige cafébazin. De muren in het bijzondere café zijn behangen met foto’s en berichten van een wielerclub, een petanqueclub, een tennisclub, vinkenzetters en 3 biljartverenigingen. “Ik heb gráleke, gráleke goeie klanten”, zegt José beslist. “Maar ik verwen ze ook. Ik werkte nog geen minuut tegen mijn goesting. Het café is mijn leven. Ik ben 7 op 7 open, telkens vanaf 7.30 uur. Ja, ik doe het zelfs nog liever dan 10 jaar geleden!