MENSEN
Maurice en Paul, stichters van de Stopnoillekes
misschien moeilijk voor te stellen, maar in de jaren ’80 waren de Voil Jeannetten bijna uit ons Carnaval verdwenen. Zo zag reus Paula het levenslicht. Dit ontwerp leverde De Stopnoillekes een voorstel van de stad op, om zich om te vormen tot officiële beheerders van de Aalsterse reuzen. Voortaan kreeg de groep een vast contract om de stoet te openen en een jaarlijkse vaste geldprijs.
stoet kunnen hebben”, glimlacht Maurice. Ongeluk met Majoor Cans “Ons volgende idee om de historische reus ‘Majoor Cans’ herop te bouwen viel in het water. We wilden hem zelf maken voor 100 000 oude Belgische franken, maar dat vond de stad te duur. Lotjonslos kreeg de opdracht voor 50 000 BEF. Maar het resultaat was ernaar: de
“Mijn droom is om onze groep eens te laten begeleiden door een doedelzakgroep”Paul Backaert Elke 2 jaar een reus “Ons Paula is genoemd naar Paula D’Hondt, toen een zeer succesvolle politica”, legt Paul uit. “De vis in het vogelkooitje kreeg dan weer de naam ‘Jantje’ mee, een verwijzing naar Jan Dooms, voormalig diensthoofd van de dienst Feestelijkheden. De bedoeling was oorspronkelijk om vanaf dan om de twee jaar een reus te ontwerpen, maar zoals je merkt is daar niets van in huis gekomen. Reken maar uit: normaal hadden we op dit moment al 20 reuzen in de
14
reus was niet goed gebouwd. Onze drager kreeg ei zo na een metalen staaf op zijn hoofd, die bovenin de pop losgekomen was. Dat is maar net goed afgelopen”, zucht Paul. De Stopnoillekes bleven niet bij de pakken zitten en ‘Ons Paula’ liet haar rebelse tweelingbaby’s op de wereld los: Floreken en Florisken.” Het jaar 1 na Kamiel Nadien was het wachten tot het jaar 2000 op de volgende reus, meteen hét pronkstuk uit de collectie: een gigantische Kamiel Sergant,
rijdend op een driewieler. Nu de Keizer en zijn Kamillekes er voor het eerst niet meer bij zijn in de stoet, komt de reus zelfs nog meer tot zijn recht. Aan de prachtige fiets, het kostuum en de mechaniek hing wel een stevig prijskaartje, maar dankzij een collecte van carnavalisten en steun van de stad werd maar liefst 1 miljoen BEF (25 000 EUR) ingezameld. “Schrik maar niet van dat bedrag”, knikt Paul. “Het was een gigantisch werk. We hebben dat ontwerp vooraf wel 100 keer besproken op café!” Tettemoesjen gered “Om die reus te maken sloten we een overeenkomst met een bevriende groep, de Tettemoesjen”, zegt Paul. “Wij kregen hun plekje in de hallen en namen hun huurkosten dat jaar over. Zij stapten met ons mee in de stoet. We hebben de Tettemoesjen dat jaar gered van het faillissement! (lacht) Maar het was een zware tijd. Na het werk in de hallen, zaten we soms tot 3 – 4 uur in de kantine. En om 7 uur moest ik er alweer uit om te gaan werken voor een advocaat in Dendermonde. Ik was toen 50 jaar, nu zou dat misschien niet meer gaan. Maar toch, je wordt niet moe als je iets met je goesting doet.”