ΤΟ ΤΡΟΛ
76
κτύωσή του2, στην καταχώρισή του, δηλαδή, στο διαδίκτυο. Έχουμε να κάνουμε με μια τεράστια βιβλιοθήκη η οποία, συνεχώς εμπλουτίζεται έχοντας όμως κάποιες δομικές διαφορές από την βασική έννοια του αρχείου. Σύμφωνα με τον Derrida3: «Οι άρχοντες ήταν αρχικά οι φύλακες (των αρχείων). Δεν διασφαλίζουν μόνο τη φυσική ασφάλεια της παρακαταθήκης και του ερείσματος. Τους αναγνωρίζουν επίσης το δικαίωμα της ερμηνευτικής αρμοδιότητας.[...] Η αρχοντική εξουσία συνενώνει επίσης τις λειτουργίες της ενοποίησης της ταύτισης, της ταξινόμησης, συμβαδίζει με εκείνο που θα αποκαλέσουμε εξουσία παρακαταθέσεως.» Και πιο κάτω: «Γιατί το αρχείο, αν αυτή η λέξη ή αυτό το σχήμα σταθεροποιούνται σε κάποια σημασία, δεν θα είναι ποτέ η μνήμη ούτε η ανάμνηση στην αυθόρμητη εμπειρία τους, τη ζωντανή και εσωτερική εμπειρία. Απεναντίας μάλιστα: το αρχείο λαμβάνει χώρα στο τόπο της πρωταρχικής και δομικής διάλειψης της επονομαζόμενης μνήμης. [...] Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε την ελληνική διάκριση ανάμεσα στη μνήμη ή την ανάμνηση αφ’ ενός και το υπόμνημα αφετέρου. Το αρχείο είναι υπομνηματικό.» Έτσι, μακριά από την παραδοσιακή -ντεριντιανή- έννοιά του, αυτό το αρχείο δείχνει να μην έχει καμία ιεραρχική δομή και καμία βασική αρχή που να καθορίζει το περιεχόμενο και τη δομή του. Πράγματι, αυτό φανερώνεται κι από μια σύγχρονη στροφή από τη δημιουργία 2. Η λέξη αποδιαδικτύωση αναφέρεται εδώ στην καταχώρηση και ταξινόμηση στο διαδίκυο, φτιαγμένη από την αναλογία με τη λέξη αποδελτιώνω (αντλώ στοιχεία που με ενδιαφέρουν κυρίως από γραπτά κείμενα, τα καταγράφω σε δελτία και τα ταξινομώ σύμφωνα με ένα ορισμένο σύστημα). 3.Jacques Derrida, Η Έννοια Του Αρχείου (1995), μτφρ. Κωστής Παπαγιώργης, Αθήνα: Εκδόσεις Εκρρεμές (1996), σ. 15 & 29