–– Για το νέο τρόπο εξετάσεων τι λέτε; Δεν γίνονται πάλι για να βελτιωθεί αυτός που εκπαιδεύεται. Π.χ ας πήγαινε στην εθνική οδό να οδηγήσει. Να πάει στο επαρχιακό δίκτυο, να οδηγήσει μέρα, να οδηγήσει βράδυ, να οδηγήσει με βροχή. Το κάνουν αυτό για να αποφύγουν τα λαδώματα. Δεν αλλάζει κάτι στο σύστημα εκπαίδευσης, εξέτασης και στην ύλη. Μαθαίνουν δηλαδή οι υποψήφιοι νέοι οδηγοί πώς θα ανταπεξέλθουν αν τους πεταχτεί ένας πεζός; Ένα μηχανάκι; Ένα ποδήλατο; –– Ποιο θα ήταν το σημαντικότερο που πρέπει να μαθαίνει για εσάς ένας υποψήφιος οδηγός; Πρώτα απ΄ όλα έπρεπε να τους εκ παιδεύουν ότι αυτό που πάνε να κά νουν είναι πάρα μα πάρα - πάρα πολύ δύσκολο και επικίνδυνο. Δεν έχω δει κανένα δάσκαλο να τους το τονίζει αυτό. Δηλαδή, αυτά που τους μαθαίνουν είναι αστεία. –– Όποιος περνάει από κόκκινο λέτε και εσείς και ο πατέρας σας, είναι «εν δυνάμει δολοφόνος».
Όποιος περνάει κόκκινο φανάρι είναι «εν δυνάμει δολοφόνος»! έρθει ο αστυνόμος να σου κόψει τον κώλο; Να σου πάρει όλο το πορτοφόλι; Ό,τι έχεις μέσα; Να σου καταλογίσει ένα πρόστιμο 2000 στην εφορία; –– Μιλάτε εδώ και χρόνια για εμφύλιο και για γενοκτονία λόγω των τρο χαίων. Ακόμα το πιστεύετε; Σαφώς. Θα σας το πω και αλλιώς. Να σας το πάω πατριωτικά. Τα τελευταία πενήντα χρόνια πόσοι Έλληνες πέθαναν για
παραπληγικός. Να αυξηθούν επίσης τα πρόστιμα και να γίνονται οι έλεγχοι. Να είναι η τροχαία στο δρόμο.
ΟΤΑΝ ΟΙ ΖΩΕΣ ΣΥΝΤΡΙΒΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕΝΕΙΣ ΜΑΚΡΙΑ
Ο
Πανελλαδικός Σύλλογος «SOS Τροχαία Εγκλήματα» ζητά να μετα τραπεί σε κακούργημα η εγκατάλειψη θύματος τροχαίου.
Οδηγική παιδεία δεν υπήρχε ποτέ! Ναι. Σαφώς και είναι. Κοιτάξτε, πρόσφατα μεταμοσχεύθηκα. Έχουν έλλειψη προσωπικού σε νοσοκομεία. Βάλε τους λοιπόν αυτούς μέσα στα νοσοκομεία να δούνε τι γίνεται. Να σπρώξουν καροτσάκια. Να δουν πώς είναι. Βάλε τους να κουβαλάνε κρεβάτια. Βάλε τους υποχρεωτικά να περνούν σεμινάρια ασφαλής οδήγησης. Να είναι ένα συνδυαστικό πράγμα. Να υπάρχει τεράστιο πρόστιμο, να υπάρχει και κοινωνική υπηρεσία. Κάνε τους υποχρεωτικούς αιμοδότες αλλά και δωρητές οργάνων. Περνάς πρώτη φορά κόκκινο φανάρι; Ακριβό πρόστιμο και πας στο νοσοκομείο για κοινωνικές υπηρεσίες. Δεύτερη φορά κόκκινο φανάρι; Δωρητής οργάνων. Υπογράφεις κανονικά. Την επόμενη φορά που θα περάσεις και θα σκοτωθείς, θα σου πάρουν συκώτι, νεφρά πνεύμονες καρδιά και ό,τι άλλο είναι για να σώσουν άλλους ανθρώπους επειδή εσύ είσαι γελοίος. Είσαι αναλώσιμος και ανταλλακτικό. Δεν σε θέλουμε στην κοινωνία μας. Να το καταλάβεις. –– Γιατί δεν έχει όμως εφαρμοστεί αυτό που λέτε με τα νοσοκομεία; Με την κοινωνική υπηρεσία; Ποιος να το εφαρμόσει αυτό; Αυτοί που νομοθετούν το κάνουν με οικονομικά συμφέροντα. –– Ο Έλληνας φοβάται για τη ζωή του; Ο Έλληνας δεν φοβάται για τη ζωή του, φοβάται για το πορτοφόλι του. Ας πούμε και κάτι άλλο. Λέει συνήθως ο Έλληνας. «Καταλάθος το κάνω». Είναι ποτέ δυνατόν να είσαι καταλάθος κάθε μέρα, όλη την ημέρα, από την Κηφισιά μέχρι τον Πειραιά στην ΛΕΑ (Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης); Να κοροϊδεύεις όλους τους υπόλοιπους; Να γίνει ατύχημα και να μη μπορεί να έρθει ασθενοφόρο; Ένα περιπολικό, ένα πυροσβεστικό; Εσύ που είσαι γελοίος και το κάνεις αυτό είσαι και κουτοπόνηρος. Κοροϊδεύεις όλους τους άλλους τους χαζούς. Είσαι έξυπνος; Εκεί δεν έπρεπε να
λος ότι μπορεί να είναι αυτός το υποψήφιο θύμα την επόμενη μέρα. –– Τι άλλο πρέπει να γίνει; Το επόμενο κομμάτι είναι αυτοί που νομοθετούν. Να δίνουν σωστό παράδειγμα. Οι αστυνόμοι φοράνε ζώνη; Άκουσον άκουσον. Νομοθέτησαν για τους ταξιτζήδες επειδή είναι πολλές ώρες στο τιμόνι έχουν δικαίωμα να μη φοράνε ζώνη. Δηλαδή αυτός που κινείται όλη την ημέρα στο δρόμο; Ό,τι κινείται πρέπει να έχει ζώνη. Ακόμα και τα λεωφορεία. Στους καθήμενους τουλάχιστον. Γιατί υπάρχουν και οι όρθιοι. Πού θα πάνε αυτοί όταν π.χ γίνει κάτι; Γιατί ένα λεωφορείο δεν κινείται με 10χλμ/ώρα. Κινείται με 40/50χλμ/ ώρα. Ακόμα και 10χλμ μπορείς να μείνεις
την Μακεδονία; Που είμαστε και πατριώτες όλοι και φωνάζουμε μέσα από τα social media και όπου βρούμε, κουνάμε σημαίες κλπ; Κανένας δεν πέθανε. Από τα τροχαία δυστυχήματα, ας σου βάλω μέσο όρο, 2000 άτομα τον χρόνο. Τα τελευταία πενήντα χρόνια είναι 100.000. Βάλε και την ηλικία, που είναι συνήθως από 18-35 ετών. Δεν θα κάνουν παιδιά αυτά τα άτομα. Και τα παιδιά που θα είχαν δεν θα κάνουν παιδιά. Από γενιά σε γενιά μένουμε λιγότεροι Έλληνες. Πάνε οι οικογένειες με πολλά παιδιά. Πάνε και οι μελλοντικές οικογένειες. Πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα. –– Τι πρέπει να γίνει; Τρία βασικά πρέπει να γίνουν. Πρώ τον, να ενημερώσεις και να ευαισθητο ποιήσεις. Είτε λέγεται τηλεόραση, ρα διόφωνο, διαδίκτυο κλπ. Να βάζεις σο καριστικά κλιπάκια. –– Τι να έχουν τα κλιπάκια αυτά; Δεν θα ανακαλύψουμε τον τροχό. Γίνονται αυτά στην Ευρώπη. Βίντεο – κλιπάκια με σοκαριστικό περιεχόμενο. Να δείχνουν γονείς να ακολουθούν λευκά φέρετρα, να δείχνουν σοκαριστικά τροχαία ατυχήματα, να το βλέπεις ότι σακατεύεται ο άλλος. Ας βάλουν έστω και το «blur» στα επίμαχα σημεία. Αλλά εμείς π.χ στα βίντεό μας στη σχολή ασφαλούς οδήγησης, βάζουμε σκηνές από το νοσοκομείο που τρυπάνε τα πόδια με τρυπάνι για να βάλουν βίδες. Και το βλέπουν αυτό παιδιά λυκείου. Τι υποκρισία είναι αυτή που λένε για «αποτρεπτικές εικόνες» κάποιοι; Όταν π.χ τα παιδιά ανοίγουν τηλεόραση ή διαδίκτυο, παίζουν με οπλοπολυβόλα, βλέπουν κομμένα κεφάλια κ.α; Είναι εντελώς υποκρισία ότι θα τρομάξουν τον κόσμο. Πρέπει να μπορεί να καταλάβει ο άλ-
Ο Σύλλογος δημιουργήθηκε από την ανάγκη να ενεργοποιηθούν οι πολί τες απέναντι σε αυτό το έγκλημα. «Όταν η Πολιτεία αδρανεί στα θέματα της οδικής ασφάλειας, δεν προβάλλει άλλη λύση από την ενεργοποίηση των πολιτών με στόχο την αντιμετώπιση του προβλήματος». Κάθε χρόνο την 3η Κυριακή του Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί παγκοσμίως από το 2005, η Ημέρα Μνήμης Θυμάτων Τροχαίων. Ημέρα Μνήμης γι’αυτούς που άδικα και βίαια χάθηκαν στην άσφαλτο, αναγνώρισης του πόνου που βιώνουν οι συγγενείς τους, αλλά και αφύπνισης της κοινωνίας και ευαισθητοποίησης των μελών της σε σχέση με τα θέματα της οδικής ασφάλειας. Ο σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα οργανώνει κάθε χρόνο εκδηλώσεις με φωτογραφίες θυμάτων, ομιλίες κλπ. και συνεργάζεται με ποδηλάτες για την οργάνωση μαύρων ποδηλατοπορειών σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Μια έκθεση φωτογραφίας ωστόσο ήταν ικανή για να με βάλει μέσα στο πρόβλημα που και η ίδια έχω βιώσει. Η έκθεση φωτογραφίας του Paul Wenham Clarke με τίτλο: "Όταν οι Ζωές Συντρίβονται - When Lives Collide". Ο Paull Wenham-Clarke ήταν μόλις δεκαεπτά χρόνων όταν ένας φίλος του, οδηγώντας, έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα. «Άρχισα να πηγαίνω σε συναντήσεις ανθρώπων που είχαν χάσει κάποιο δικό τους σε τροχαίο. Έπρεπε πρώτα απ' όλα να μάθω και ο μόνος τρόπος ήταν να προσεγγίσω αυτούς τους ανθρώπους. Στη χώρα μου κανείς δεν θέλει να μιλάει για αυτές τις απώλειες ανθρώπινων ζωών. Ακόμα και η κυβέρνηση τούς αντιμετωπίζει σαν αριθμούς. Στην αρχή κανείς δεν ήθελε να συμμετάσχει. Η εσωστρέφεια ήταν φοβερή. Εγώ πήγαινα λοιπόν στις συναντήσεις, άκουγα, παρακολουθούσα και στο τέλος έπαιρνα το λόγο και εξηγούσα υπομονετικά τι ήθελα να κάνω και γιατί. Κάποια στιγμή οι πρώτες οικογένειες με δέχτηκαν και μου επέτρεψαν να τις φωτογραφήσω. Από κει και μετά τα πράγματα έγιναν πιο εύκολα. Έως τη στιγμή που το project έπρεπε να παρουσιαστεί. Για πολύ καιρό καμία γκαλερί δεν δεχόταν να παρουσιάσει αυτή τη δουλειά. Η συνήθης δικαιολογία ήταν
πως οι εικόνες που έδειχνα ήταν η δική μου άποψη και όχι η θέση ή η άποψη κάποιου επίσημου φορέα ή κάποιας οργάνωσης. Πολλές φορές με προβλημάτισε αν θα ενταχθεί στην εικόνα η βία που περιείχε κάθε περιστατικό. Και φυσικά ήταν αδύνατον να φωτογραφίσω τα πραγματικά θύματα του τροχαίου και μετά να πάω στους συγγενείς. Συνεργάστηκα με κάποιους ανθρώπους σε κέντρα άμεσης επέμβασης (Πυροσβεστική και ασθενοφόρα) και χρησιμοποιώντας τις γνώσεις μου γύρω από τη σκηνοθετημένη φωτογραφία, προσπάθησα να δώσω μια αληθοφάνεια στο υλικό. Σκοπός μου ήταν να μπορέσω να αφυπνίσω τους ανθρώπους. Να δουν πως τα τροχαία μπορούν να μειωθούν, ακόμα και να εξαλειφθούν... Σόνια Μολφέτα Αττικές Σελίδες ΔΥΤΙΚΑ | Τ. 36 | 2 | ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ 2019
7