ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ
Γνωρίζοντας την πόλη μας Κ
ατά καιρούς διαβάζουμε και ακούμε για την αναβάθμιση-ανάπλαση πολλών σημείων στο κέντρο του Περιστερίου. Όμως η νέα γενιά αυτού του δήμου δεν έχει την στοιχειώδη ενημέρωση έτσι ώστε να γνωρίσει τη γειτονιά της και την πόλη της γενικότερα. Δεν έχει εικόνα των σημείων που αναπλάθονται, τί ήταν πριν και τι έγιναν μετά.
Υπάρχουν τόσα ιστορικά σημεία στον δήμο μας που δεν υπάρχει περίπτωση να τα γνωρίζει κάποιος, παρά μόνο ξεφυλλίζοντας κάποιο σχετικό βιβλίο η μέσα από ιστορίες που θα ακούσουν από τους γηραιότερους. Όπως η ιστορία της χώρας γίνεται γνωστή στους μαθητές μέσα από τα Μουσεία, Αρχαιολογικό, Νομισματικό, Βυζαντινό, Λαϊκής Τέχνης, στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών επισκέψεων έτσι και οι μαθητές της πόλης μας θα μπορούσαν να γνωρίσουν τον τόπο τους με επισκέψεις σε διάφορα σημαντικά σημεία της πόλης, με αδιαμφισβήτητη ιστορική αξία. Πόσα παιδιά του Περιστερίου γνωρίζουν για τις παράγκες (δεν γνωρίζουν καν σε πιο σημείο βρίσκονταν), ή για το Κάρβουνο και τα γεγονότα του; Πόσοι νέοι ξέρουν ότι υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα στο Περιστέρι; Γνωρίζουν τα ιστορικά προπολεμικά ή μεταπολεμικά σημεία; Γενικότερα την ιστορία του Περιστερίου, που, είμαι βέβαιη, ακόμη και πολλοί από εμάς τους ενήλικους δεν γνωρίζουμε. Πόσα από αυτά τα σημεία έχουν αναπλαστεί ή έχουν αλλάξει υπόσταση που δεν θυμίζει σε τίποτα την ιστορία που κρύβουν; Και πόσα από αυτά μένουν ακόμα ανεκμετάλλευτα; Χαρακτηριστικό παράδειγμα, τα καταστήματα
Φωτογραφίες από το αρχείο της εφημερίδας
Γράφει η Αδαμαντία Ανουσάκη Ανεξάρτητη Διαμερισματική Σύμβουλος 3ης Δημοτικής Κοινότητας
που βρίσκονται στις εργατικές κατοικίες, στο κέντρο του Περιστερίου. Θα μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί, ωστόσο παραμένουν κλειστά. Τι θα μπορούσε να γίνει; Για παράδειγμα τα εγκαταλελειμμένα καταστήματα θα μπορούσαν να είχαν διαμορφωθεί σε ένα χώρο ενημέρωσης, με φωτογραφικό υλικό η και με διαφορά ευρήματα, της εξέλιξης του τόπου μας. Αλλά και η παλιά ψαραγορά, κτήριο ιστορικό, δυστυχώς πέρασε σε επιχειρηματικά χεριά. Η διαμόρφωση του θα αλλάξει και δεν θα θυμίζει σε τίποτα τι ήταν. Άλλος ένας χώρος λοιπόν που θα μπορούσε κάλλιστα να λειτουργήσει ως ιστορικός χώρος. Να διαμορφωθεί έτσι ώστε τα αρχαιολογικά ευρήματα που βρέθηκαν σε διάφορα σημεία στο Περιστέρι, αντί να εκτίθενται σε περιφερειακούς χώρους όπως στο Μουσείο Πειραιά και αλλού, να παρουσιάζονται εκεί. Πόσοι από εμάς γνωρίζουν που υπάρχουν και φυσικά αν υπάρχουν αυτά τα ευρήματα; Πιστεύω κάνεις, γιατί κάνεις δεν αναφέρθηκε ποτέ σ' αυτά. Ας γνωρίσουμε λοιπόν τον τόπο μας με την υπέροχη και διδακτική ιστορία του. Ας κάνουμε τα παιδιά μας να αγαπήσουν την πόλη τους. Το Περιστέρι δεν είναι μόνο το Μπουρνάζι, η Αιμιλίου Βεάκη, το Άλσος, το εκθεσιακό κέντρο. Το Περιστέρι είναι το Κάρβουνο, οι εργατικές, οι παράγκες, η ψαραγορά. Πρέπει να μάθουμε την ιστορία μας για να αγαπήσουμε τον τόπο μας. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά πρέπει πρώτα κάποιοι αντί να αναπλάθουν συνέχεια τα ίδια και ίδια σημεία, για την ψηφοθηρία, να αντιληφθούν ότι από το παρελθόν διδασκόμαστε και πράττουμε για το μέλλον. Και το παρελθόν του Περιστε ρίου είναι πραγματικά διδακτικό.
Η Ανεκτίμητη Αξία του Προσωπικού Διδάγματος Για πολύ καιρό τώρα με απασχολεί ένα θέμα που θεωρώ σημαντικό και ψάχνω την απάντηση. Ποιο είναι αυτό το θέμα; Ο διχασμός και το μίσος που κυριαρχεί στην κοινωνία μας. Άραγε γιατί μισούμε τόσο ο ένας τον άλλο; Από την συμμετοχή μου στο δρόμο του αγώνα, όλ’ αυτά τα χρόνια των μνημονίων και της σήψης, όχι μόνο της πολιτικής ζωής του τόπου μας αλλά και του κοινωνικού ιστού, έχω κάνει διάφορες παρατηρήσεις που θα ήθελα να σας καταθέσω και φυσικά, με σεβασμό στην άλλη άποψη πάντα. Πολλά μπορεί να σκεφτεί κανείς αλλά θα ήθελα να αρχίσω με την βασική, κατά την γνώμη μου, αιτία που είναι η οικογένεια και το σχολείο. Εκεί που το νεαρό βλασταράκι διαμορφώνεται ως χαρακτήρας και πολίτης. Δυστυχώς, οι οικογενειακοί δεσμοί έχουν χαλαρώσει πάρα πολύ και σήμερα, με την αγωνία της επιβίωσης, πολλοί γονείς δεν έχουν ούτε το χρόνο αλλά ούτε και την διάθεση να ασχοληθούν πραγματικά με τα παιδιά τους. Έτσι καταλήγοντας σε διάφορα «τεχνάσματα» θεωρούν ότι απασχολούν τα παιδιά τους σε βαθμό, μάλιστα, που δεν τους λείπει η φυ-
10
σική παρουσία των γονέων. Όμως, όλες οι εξωσχολικές δραστηριότητες, όλες οι παροχές «τεχνολογικής προόδου» δεν είναι δυνατόν να αντικαταστήσουν την αγκαλιά, την κουβέντα, την εξήγηση, την πνευματική επεξεργασία, τον σεβασμό και την δημοκρατία που γεννιέται από την συμμετοχή του παιδιού στις αποφάσεις της οικογενειακής εστίας. Στο σχολείο τώρα, έτσι όπως έχει καταντήσει η εκΠΑΙΔΕΥΣΗ των παιδιών μας, το παιδί διδάσκεται να ΜΗΝ σκέπτεται αλλά να παπαγαλίζει ότι του σερβίρεται αμάσητο και να μπορεί μέσω μνήμης να το αναπαράγει. Επιπροσθέτως, του απαγορεύεται να εκφράζεται και, κυρίως, να καταθέτει γνώμη και εναλλακτική λύση, γιατί η ελεύθερη έκφραση δεν χαίρει σεβασμού και ενθάρρυνσης οπότε μαθαίνει να σιωπά. Το χειρότερο είναι ότι το παιδί διδάσκεται να πάσχει –κυριολεκτικά- προκειμένου να έχει την καλύτερη δυνατή απόδοση, δηλαδή βαθμό, ακόμα και αν αυτό σημαίνει αντιγραφή από συμμαθητές ή την μεταμόρφωση του σε «φυτό» που στερείται την χαρά της ζωής για να είναι πάντα πρώτο. Εδώ θα ήθελα να σταθώ και λίγο στην υποβίβαση του σημαντικού μαθήματος της «Αγωγής του Πολίτη» που
σελίδες ΔΥΤΙΚΑ της ΑΘΗΝΑΣ | Τ. 28 | ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2017
Γράφει η Ντίνα Κοέδρου - Χρυσικάκη Mέλος της ομάδας «Δρόμος Ανοιχτός» είναι η ώρα της παιδικής χαράς στα περισσότερα σχολεία. Ένα μάθημα που διδάσκει τα συνταγματικά δικαιώματα ενός πολίτη υποβιβάζεται σε τέτοιο σημείο που ουδέποτε το παιδί παίρνει την απαραίτητη αυτή γνώση που θα βοηθούσε τη διαμόρφωσή του σε ενεργό πολίτη, γνώστη των δικαιωμάτων του ώστε να μάθει να τα διεκδικεί. Πόσο βολικό για το σύστημα!!! Επίσης, οι διαδικασίες μάθησης στο σχολείο είναι καθαρά ατομικές χωρίς το παιδί να μαθαίνει να μοιράζεται, να συμμετέχει σε ομάδες όπου η διαφάνεια και η δημοκρατία θα κυριαρχεί και οι αποφάσεις θα παίρνονται συλλογικά. Όλα τα παραπάνω διαμορφώνουν ανθρώπους μαθημένους ν’ ακολουθούν και να εκτελούν χωρίς δισταγμό, χωρίς επεξεργασία, όσα τους παρουσιάζονται ως αλήθειες ακόμη κι αν είναι τα μεγαλύτερα ψέματα. Και έτσι όταν χρειαστεί ν’ αντισταθούν -όπου απαιτείται- ή δεν το γνωρίζουν ή δεν γνωρίζουν πώς να το κάνουν. Πόσο μάλλον όταν χρειάζεται ν’ αντισταθούν σ’ ένα «κράτος» που -συστηματικά και με μεγάλη συνέπεια- κάνει ότι μπορεί για να αφαιρέσει απ’ την πίστη στην ιδία δύναμη του πολίτη και να προσθέσει στην αλλότρια δύναμη του αρχηγού. Ένα μεγάλο όπλο της λειτουργίας αυτού του βολικού για την εξουσία συστήματος είναι ο φόβος, η τρομοκρατία και η διχόνοια που σπέρνει πολύ εύκολα με την βοήθεια των ΜΜΕ. Ο σκοπός τους είναι ένας: Όλες
οι κοινωνικές ομάδες να μη βρεθούν ποτέ στην ίδια πλευρά, ώστε μέσω της ενότητας να πετύχουν την λευτεριά από την κατοχή στην οποία βρισκόμαστε. Πάντα να βρίσκονται απέναντι η μία στην άλλη, σε σύγκρουση μεταξύ τους και ο πραγματικός εχθρός στο απυρόβλητο! Τώρα θα μου πείτε, αυτές είναι διαπιστώσεις… Επί της ουσίας, τι κάνουμε; Η απάντηση είναι μία: ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Να γίνουμε εμείς οι ίδιοι, το παράδειγμα για τα παιδιά μας, τους φίλους μας και τους συμπολίτες μας. Κορυφαία υποχρέωσή μας, ακόμα κι αν κάνουμε χιλιάδες άλλα λάθη, να δίνουμε το παράδειγμα της συμμετοχής, της ανάγκης για αγώνα και δικαίωση, της μη εγκατάλειψης και της δύναμης της συλλογικής δουλειάς μέσω δημοκρατικών διαδικασιών. Να διδάσκουμε με το προσωπικό παράδειγμά μας ότι κανείς δεν πρέπει να είναι δουλικό κανενός και κανείς δεν πρέπει να φοβάται να διαφέρει. Ως μητέρα, θεωρώ κορυφαία μου υποχρέωση, ακόμα και με τις χιλιάδες λάθη που έχω κάνει στην ανατροφή του 24χρονου σήμερα γιού μου, να του δίνω το παράδειγμα της συμμετοχής, της ανάγκης μου για αγώνα και δικαίωση, της μη εγκατάλειψης και της δύναμης της συλλογικής δουλειάς μέσω δημοκρατικών διαδικασιών. Άλλωστε, ένα από τα διδάγματα που προσπάθησα να του εμφυσήσω ήταν και είναι να μην είναι δουλικό κανενός και να μη φοβάται να διαφέρει. Για αυτό δεν έδωσε και ποτέ πανελλήνιες γιατί αρνήθηκε να συμμετάσχει σε ένα σύστημα που ήθελε «έτοιμη παραγωγή». Λάθος ή σωστό η ζωή του η ίδια θα το κρίνει.