Կուկու ..Էդգար Կոստանդյան

-

Քեզ համար մեկ չի՞,- հեգնեց Կուկուն,- մեկ ա, դու ուրիշ երկրի քաղաքացի ես,հետո երևի հասկանալով, որ մի քիչ չափն անցել է, ավելացրեց,- կատակ էի անում:

Գիշերվա չորսն էր արդեն: Էլիզն ասաց, որ ուզում է տուն գնալ: -

Առավոտյան աշխատանքի եմ, մանավանդ, որ երկրում խառն ա, լիքը գործ կունենանք անելու, գնամ` մի քիչ հանգստանամ:

Էլիզը վեր կացավ ու բոլորին հրաժեշտ տվեց: Երբ քայլում էր դռան կողմ, Կուկուն դարձավ ինձ.

-

Ի՞նչ ես նստել:

-

Կանգնե՞մ,- ասացի:

-

Ճանապարհի Էլիզին:

«Ինձ միայն սա էր պակաս»,- մտածեցի ու Էլիզի հետ դուրս եկա: Մինչև Էլիզի մեքենան (որն արդեն նորոգել էին) մի քանի մետր էր, այդ ճանապարհը քայլեցինք լուռ, առանց որևէ բառ փոխանակելու: Երբ արդեն նստում էր մեքենան, հարցրեց.

-

Ինձ բան չունե՞ս ասելու:

-

Ի՞նչ պիտի ունենամ:

-

Ոչ մի հարց չե՞ս ուզում տալ:

-

Պատկերացրու` չէ:

-

Խաբում ես: Հիմա հարց տալու ցանկությունից սիրտդ կպայթի: Լավ, գիտեմ` ինչ ես հարցնելու: Պատասխանեմ: Հա, ես իմացել եմ, որ Հայկի ընկերն ես: Ճիշտ ա, վթարի տեղը դեմքդ չհիշեցի ու մտքովս անգամ չանցավ, բայց որ բարձրացանք վերև ու անունդ ասեցիր, արդեն ամեն ինչ պարզ էր:

-

Հիմա ինչի՞ ես էս ամեն ինչը պատմում:

-

Ուղղակի հավանեցի քեզ ու քնեցի հետդ: Էդքան բան: Հա, ի դեպ, եթե ուզում ես, կարող ես ընկերոջդ պատմել:

-

Դու լավ գիտես, որ չեմ անի:

-

Չես անի, որովհետև…

-

Չեմ անի, որովհետև Մուլտն իմ ամենաթանկ մարդկանցից ա, չեմ ուզում ընկերս տառապի: