Կուկու ..Էդգար Կոստանդյան

-

Ներողություն եմ խնդրում, Գևորգյան,- հեգնեցի,- գիշերն էնքան հոգնած էի, մոռացա զանգեմ, երկար քնելու թույլտվություն վերցնեմ:

-

Կարևոր խոսելիք կա: Կարո՞ղ ես գալ:

-

Հա, մի ժամից կգամ:

Ցնցուղի տակ երեկվա օրն էի վերլուծում: Տպավորություն էր, որ ինչ-որ անսովոր թմբիրի մեջ եմ եղել, երազ եմ տեսել, նման բաներ չեն եղել: Հագնվեցի ու մտա ննջասենյակ: Անին նստած էր մահճակալին: -

Նո՞ր ես արթնացել, թե՞ չես քնել,- հարցրի:

-

Ինձ մանկատուն չտանես, խնդրում եմ:

-

Չեմ տանի, վեր կաց` նախաճաշենք:

Ես երկուսիս համար ձվածեղ ու թեյ պատրաստեցի: Առավոտներն ընդհանրապես չեմ նախաճաշում, բայց բացառություն արեցի, որ փոքրիկը մի բան ուտի: -

Անի,- ասացի` նախաճաշելուց հետո,- ես կարևոր գործով պիտի դուրս գամ, երկար չի տևի, դու մնա տանը, հեռուստացույց նայի, ես գնամ-գամ, լա՞վ:

-

Հա, գնա, ես ոչ մի բանի ձեռք չեմ տա:

Իմ տնից հրատարակչություն տասը րոպեի ճանապարհ է, բայց տաքսիով գնացի, որ արագ հասնեմ, ավելի ճիշտ` արագ հետ վերադառնամ: -

Հաշվիչը մի անջատեք, քիչ հետո կգամ,- ասացի վարորդին ու մտա հրատարակչության շենք:

Գևորգյանը կոմպոտ էր խմել, հիմա էլ գդալով բաժակի մեջ մնացած հատիկներն էր լափում: -

Հյութ կուզե՞ս,- ասաց:

-

Չէ, մերսի: Շտապում եմ, Գևորգյան:

-

Խնդիր ունենք,- ասաց:

-

Ի՞նչ խնդիր:

-

Դու գիտես, չէ՞, որ քո վեպը պետական ֆինանսավորմամբ եմ հրատարակում:

-

Ու ի՞նչ:

-

Ու այն, Հարյան, որ «վերևներին» անդրադարձներիցդ մի քանիսը դուր չեկավ: Ասացին` շատ քաղաքականացված հեղինակի եմ ընտրել: