Aralık 1989 EKİM 19 değildir. öte yandan devrimci-demokrasi de, dünya gö rüşü ve benimsediği programın doğrudan sonucu olarak, sosyal-demokrasiye karşı sürekli bir zaaf içinde olmuştur. Bu zaaf revizyonist akımlarda olduğu gibi bir çizgi haline gelmese de, değişik dönemlerde değişik biçimlerde sık sık ortaya çıkmaktadır. Geçmişte CHP, günümüzde SHP ve DSP karşısında takınılan tutumlar bunun çok sayıda örneğini sunmuştur. Devrimci-demokrasinin reformizm karşısında zaaafı devrimci hare ketteki kan kaybının temel nedenlerinden birini oluşturmuştur. Bu zaaf, bu partileri seçimlerde desteklemek şeklinde ortaya çıktığı gibi, bu parti ler içerisinde çalışma, tek tek adaylarını destek leme, zorda kalındığında parti kuruluşlarına sığınma, demokrasi savaşımına çağırma, parti içi muhalefet kanatlarını destekleme, partinin niteli ğinden gelen düzen karşısındaki tutumunu yöne timlerin tutarsızlığına bağlama vb.gibi biçimler şeklinde de kendini ortaya koymaktadır. Devrimci-demokrasi akımlarının sosyal-demokrasi karşısında takındığı bu tutarsızlık, onun kapitalist bir ülkede faşizm/burjuva demokrasisi, orta burjuvazi/tekelci burjuvazi gibi sahte alter natifler üzerine oturan burjuva demokratik dev rim programını benimsemesinden gelmektedir. Sermaye egemenliğinin yaşamın her alanını sardığı bir ülkede, burjuva özlü bir programla düzene, sağlı sollu düzen partilerine karşı istik rarlı, kararlı devrimci bir tutum geliştirmek olanaksızdır. Devrimci-demokrasinin savunucu ları bunu anladığı ölçüde, sermaye düzenine, onun bütün partilerine karşı kararlı tutum geliştirerek, reformizm ve proleter sosyalizm olarak saflaş mak zorunda kalacaktır. Demokratik devrim prog ramı, her dönemde reformizme açılan bir kapı durumundadır. Yalnız, proleter devrim programı alternatifi ile düzene muhalefet edenler, ona uy gun taktik ve örgütlenme çizgisini izleyenler re formizm ve sosyal-demokrasi karşısında kararlı, ilkeli bir sınıf çizgisi izleyebilirler. Çünkü prole ter devrim programı, tüm düzen kurumlarına ve partilerine düşmanlığın, demokratik devrim prog ramı ise burjuva iktidar ve kapitalizmin biçimle ri karşısında tercih yapmanın programıdır. Yeni sahte alternatiflere hayır! SHP’den bazı Kürt milletvekillerinin ihracı ve
bunu takip eden istifalarla birlikte, bu milletvekillerince solda yeni bir parti oluşumuna gidilece ği açıklandı. Yapılan açıklamalara göre bu parti, programında Kürt sorunu ve işçi sınıfına ilişkin daha ileri taleplere yer verecek ve bu yanıyla çağdaş sosyal demokrat parti olarak politik yelpa zede yerini alacaktır.Hatta bu partinin parlamen toyu ve barışçıl savaşımı esas alan “komünistlerle birlikte kurulabileceğinden bile sözedilmektedir. Söz konusu “komünistlerin” ise TBKP’li tövbe karlar olduğu bir sır değildir. İstifa edenlerin genelde SHP programına itiraz ları olmadığı biliniyor, öte yandan önem verilen Kürt sorununda, bu sorunun devrimci çözümüne karşı oldukları, bu sorunu düzen sınırları içerisin de, bölgesel ve kültürel özerklik gibi reformcu bir çözüm çerçevesinde çözmekten yana bir tutum benimsedikleri de biliniyor. Sorunun diğer boyutu da, bunlar uzun süredir Kürt sorununu ağızlarına bile almazken, bazıla rının Türk şoveni bir tutumun yandaşları olduğu biliniyorken, son dönemde bu soruna neden bu derece ilgi gösterdikleridir. Açıktır ki, gelişen devrimci ulusal hareketin yarattığı birikimi kendi burjuva çıkarları için kullanmak ve ulusal hareketin devrimci bir temel de çözümünün önüne barikat dikmek amacıyla böyle bir girişimde bulunuyorlar. öte yandan, böyle bir girişim devrimci işçi hareketinin gelişmesinin de önüne barikat olarak dikilecek, hareketi düzen sınırları içinde tutmaya, bugün SHP’nin başarılı bir şekilde yapamadığını yapmaya çalışacaktır. Her şey bir yana Abdullah Baştürk’ün DİSK’i nasıl CHP’ye peşkeş çektiği işçi sınıfının hafızasında capcanlı olarak duruyor. Eğer böyle bir girişim parti kurulmasıyla sonuçlanırsa, bu parti düzenin aşırılıklarına karşı muhalefet yürüterek, işçi hareketini düzen sınırlarında tutmaya çalışan burjuva reformist bir parti olacaktır. Aslında reformist bir partinin, yığınlar üzerinde güçlü bir etkiye sahip olmasının nesnel koşulları yoktur. Çünkü düzen, bağrında taşıdığı açmazlar nedeniyle yığınları sürekli olarak düzen dışına, devrime sürüklüyor. Ne var ki, bu nesnel koşullar dan yararlanacak güçlü bir devrimci hareketin olmadığı koşullarda reformist hareket işçi sınıfı hareketinin geniş kesimlerinde bir çözüm olarak görülebiliyor. Olumlu nesnel koşullardan yararlanacak, bütün