MARJOLEIN BAX
Vaarbewijs
De wolken raken het water bijna aan. Het lijkt alsof de lucht omlaag wordt gedrukt door de regen die naar beneden wil. Bij de meeste boten zijn de gordijnen nog dicht. Het laatste stuk schuifel ik over de gladde steiger en vraag me af of je de deur van een woonboot eigenlijk ook een voordeur noemt. Waarschijnlijk is dat te burgerlijk voor zij die op het water wonen. Deze is in ieder geval nooit op slot, alsof ik zonder aankondiging wordt verwacht. Ik buk mijn hoofd bij het smalle lage trapje om het ruim in te kunnen stappen. De woonkamer kleurt blauw. Lars hangt in de oude stoel bij de kachel en draagt de donkergroene trui die ik hem zo mooi vind staan. Als hij zijn hoofd naar me toe draait, blijven de puntjes van zijn lange bruine haar even aan de gebreide wol hangen. De asbak is voor de helft vol. De hond ligt met zijn kop op de voeten van Lars.
‘Het is bijna afgelopen. Vanmorgen wilde hij voor
het eerst niet meer naar buiten.’
Mijn benen vouw ik onder me als ik op de bank ga
zitten. Lars drukt zijn sigaret uit en kijkt naar buiten, alsof hij hoopt dat de regen eindelijk gaat vallen. Het water om de boot blijft strak.
‘Hij trilt helemaal.’ 14