cie granic, unia monetarna itp.). Tematy, które w innych warunkach byłyby uważane za istotne, np. konflikt panamski, zostały niejako zmarginalizowane przez dominującą tematykę niemiecką. Na tym przykładzie możemy zaobserwować działanie mediów, określane angielskim terminem agenda setting. Oznacza on teorię, według której prezentowane w mediach tematy i informacje są przez odbiorców klasyfikowane jako ważne. Media układają „porządek informacyjny dnia” i pokazują odbiorcom, które tematy zasługują na uwagę, a które są mniej istotne. To działanie jest wzmacniane np. przez odpowiednie wyeksponowanie pewnych informacji, a czasem całkowite pominięcie innych. Np. obszerny artykuł, opatrzony tytułem wydrukowanym wyraźnie większą czcionką, który pojawia się na pierwszej stronie gazety czytelnicy uważają za bardziej istotny niż ten, który pojawia się np. na stronie 5, mniejszym drukiem wśród wielu innych informacji. Osoby, które są odpowiedzialne za wybór informacji, czyli de facto za ustalenie porządku informacyjnego dnia są określane mianem gate keeper. Mogą to być dziennikarze, wydawcy, a także dysponenci polityczni – czyli osoby, które mogą mieć wpływ na prezentowane informacje54. Czy parafrazując pojęcie Politkvermittlung, można powiedzieć, że media odpowiadają w naszym społeczeństwie za Terrorismusvermittlung, czyli za przekazywanie wiadomości o terroryzmie i w konsekwencji kształtowanie społecznych postaw i opinii wobec tego zjawiska? Bruce Hoffman pisze w swojej pracy Oblicza terroryzmu, że symbioza pomiędzy terroryzmem a mediami jest zjawiskiem niezaprzeczalnym, natomiast w tym kontekście ważniejsze pozostaje pytanie, czy terroryści za pośrednictwem mediów rzeczywiście mogą wpływać na opinię publiczną i decyzje rządów w sposób dla siebie korzystny. Hoffman jest zdania, że tylko pozornie prawdziwe są tłumaczenia, w myśl których media są „tubą reklamową terrorystów” i bez rozgłosu medialnego liczba zamachów by się zmniejszyła. Hoff54
Tamże, s. 432-437.
26