...από το υλικό που είναι φτιαγμένα τα όνειρα... by scriptheater.contest

1ος Πανελλήνιος Μαθητικός Διαγωνισμός Συγγραφής Μονόπρακτου Θεατρικού Έργου

...από το υλικό που είναι φτιαγμένα τα όνειρα...

Διοργάνωση: Πειραματικό Λύκειο Ρεθύμνου Όμιλος Θεατρικής και Μουσικής Παιδείας Φιλοσοφική Σχολή Παν/μίου Κρήτης Τομέας Θεατρολογίας (Τμήμα Φιλολογίας)

... Το βιβλίο αυτό το χαρίζουμε σε όλα τα μέλη της Ομάδας που έδιναν και δίνουν νόημα στο ταξίδι μας...

...από το υλικό που είναι φτιαγμένα τα όνειρα...

1ος Πανελλήνιος Μαθητικός Διαγωνισμός συγγραφής Μονόπρακτου Θεατρικού Έργου Διοργάνωση: Πειραματικό Λύκειο Ρεθύμνου Όμιλος Θεατρικής και Μουσικής Παιδείας Φιλοσοφική Σχολή Παν/μίου Κρήτης Τομέας Θεατρολογίας (Τμήμα Φιλολογίας) Σχολικό Έτος 2017- 2018

Φωτογραφίες: Χρύσα Καπνιά, Λευτέρης Μαριδάκης Εξώφυλλο: J. Mirό, The smile of the Flamboyant wings Επιμέλεια έκδοσης: Κασσάνδρα Μπεϊκάκη, Μαρία Μανιουδάκη Η στοιχειοθέτηση, η σελιδοποίηση και η εκτύπωση έγιναν από την Εκτυπωτική Ρεθύμνου (Επ. Μαρούλη 60 & Δημοκρατίας / 28310 55566) Το βιβλίο αυτό διανέμεται δωρεάν

Το παραμύθι χωρίς όνομα, Ιάκ Καμπανέλλης (2018)

Πρόλογος Με την πεποίθηση πως το θέατρο στο σχολείο μπορεί να ενισχύσει πολύπλευρα την εκπαιδευτική διαδικασία και να καλλιεργήσει στους μαθητές κοινωνικές, συναισθηματικές, πολιτισμικές και δημιουργικές δεξιότητες δημιουργήθηκε και λειτουργεί εδώ και έξι χρόνια ο Όμιλος Θεατρικής και Μουσικής Παιδείας (dramamusiclub.blogspot.com) στο Πειραματικό Λύκειο Ρεθύμνου Παν/μίου Κρήτης. Στον Όμιλο οι μαθητές έρχονται σε επαφή με θεατρικά έργα του ελληνικού και του ξένου ρεπερτορίου, εξοικειώνονται με τα χαρακτηριστικά και τις αρχές του θεατρικού γραπτού λόγου και παρουσιάζουν κάθε χρόνο μια ολοκληρωμένη θεατρική παράσταση σε ανοιχτό θέατρο της πόλης μας. Φέτος ο Όμιλος αποφάσισε να γίνει πιο εξωστρεφής. Σε συνεργασία με τον Τομέα Θεατρολογίας του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Κρήτης και με τη βοήθεια ανθρώπων αναγνωρισμένων για την προσφορά τους στο χώρο του θεάτρου και της λογοτεχνίας απευθυνθήκαμε σε μαθητές από όλη την Ελλάδα και προκηρύξαμε τον 1ο Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Συγγραφής Μονόπρακτου Θεατρικού Έργου. Τους προτρέψαμε έτσι να αξιοποιήσουν την καλλιτεχνική τους ευαισθησία, να αναπτύξουν τη δημιουργικότητά τους, να αποκτήσουν βλέμμα συγγραφέα και να πλάσουν τον δικό τους κόσμο από τα υλικά των ονείρων τους! Η ανταπόκριση ήταν εντυπωσιακή και η συμμετοχή των μαθητών ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Σαράντα τρεις μαθητές συνολικά συμμετείχαν με εικοσιένα έργα για το Γυμνάσιο και δεκατέσσερα για το Λύκειο. Επομένως, το μικρό αυτό βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι καρπός της αξιόλογης προσπάθειας μιας μεγάλης ομάδας μαθητών που εκτείνεται από την Ορεστιάδα ως την Κάσο κι απ’ τη Λευκάδα ως τη Χίο αλλά και από άλλες πολλές περιοχές της χώρας μας! Αν εξαιρέσουμε κάποιες περιπτώσεις που δεν κατάφεραν να αποφύγουν τη μίμηση και είχαν ορισμένα προβλήματα δομής, γλώσσας και ύφους, σε γενικές γραμμές τα έργα είναι καλογραμμένα, πραγματεύονται θέματα επίκαιρα αλλά και διαχρονικά, διαθέτουν

ποιητικότητα και τρυφερότητα, ευρηματικότητα και χιούμορ. Επιθυμία μας είναι η προσπάθεια να συνεχιστεί και μέσα απ’ αυτήν οι μαθητές να γνωρίσουν το θεατρικό κείμενο ως λογοτεχνικό είδος, να κατανοήσουν τα χαρακτηριστικά του, να εξοικειωθούν με την τεχνική της θεατρικής γραφής (σε επίπεδο τεχνικής και περιεχομένου) και –ανακαλύπτοντας προσωπικούς τρόπους έκφρασης– να γίνουν εμπνευσμένοι αναγνώστες και συστηματικοί θεατές. Το βιβλίο συμπεριλαμβάνει ολόκληρα τα έργα που διακρίθηκαν (τέσσερα για το Γυμνάσιο -με δύο να ισοβαθμούν στη δεύτερη θέσηκαι τρία για το Λύκειο). Επίσης, έχουν συμπεριληφθεί οι σύντομες περιλήψεις (γραμμένες από τους ίδιους τους μαθητές) όλων των υπόλοιπων συμμετοχών. Η παρούσα έκδοση είναι αφιερωμένη στη μνήμη της Χρύσας Σπηλιώτη, μέλους της κριτικής επιτροπής, η οποία αγκάλιασε με θέρμη την προσπάθειά μας και δεν βρίσκεται πια μαζί μας…

Η Οργανωτική Επιτροπή: 1) Μανιουδάκη Μαρία, φιλόλογος, υπεύθυνη του Ομίλου Θεατρικής και Μουσικής Παιδείας του Πειραματικού Λυκείου Ρεθύμνου Παν/μίου Κρήτης 2) Μπεϊκάκη Κασσάνδρα, φιλόλογος, υπεύθυνη του Ομίλου Θεατρικής και Μουσικής Παιδείας του Πειραματικού Λυκείου Ρεθύμνου Παν/μίου Κρήτης 3) Σειραγάκης Μανώλης, Επίκουρος Καθηγητής του Τομέα Μουσικολογίας – Θεατρολογίας του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Κρήτης, σκηνοθέτης, ηθοποιός

Κατσούρμπος, Γ. Χορτάτζης (2017)

Η Κριτική Επιτροπή: 1) Σοφία Βγενοπούλου, σκηνοθέτης, υπεύθυνη του Μικρού Εθνικού Θεάτρου 2) Ελένη Δημοπούλου, ηθοποιός, σκηνοθέτης, Καλλιτεχνική Διευθύντρια του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων 3) Άλκη Ζέη, συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας 4) Αγγέλα Καστρινάκη, καθηγήτρια στο τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, συγγραφέας 5) Παναγιώτα Κωνσταντινάκου, θεατρολόγος, δραματολόγος 6) Θωμάς Μοσχόπουλος, σκηνοθέτης, καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου «Πόρτα» 7) Ειρήνη Μουντράκη, θεατρολόγος, ιδρύτρια του Greek Play Project 8) Χρήστος Σουρουλής, εκπαιδευτικός, διηγηματογράφος 9) Χρύσα Σπηλιώτη, ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης 10) Δημήτρης Φοινίτσης, θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, θεατρολόγος

Έργα Γυμνασίου

«Οικογενειακή συνάντηση»

1η θέση Δουρουκλάκη Ευφροσύνη Γ’ Γυμνασίου Γυμνάσιο Κορινού Πιερίας

Πρόσωπα: Αφηγητής 1 Αφηγητής 2 Κύριος Χρήστος (ο πατέρας της οικογένειας) Άγγελος (γιος του κ. Χρήστου) Άννα (κόρη του κ. Χρήστου) Ιφιγένεια (κόρη του κ. Χρήστου) Γρηγόρης (γιος του κ. Χρήστου) Βάγια (σύζυγος του Γρηγόρη) Βίκυ (βοηθός του κ. Χρήστου) Ευτυχία (βουβό πρόσωπο) Παιδί 1 Παιδί 2 Ταχυδρόμος

ΣΚΗΝΗ 1η (Ανοίγει η αυλαία. Μπαίνουν οι δυο αφηγητές στη σκηνή. Ο ένας αριστερά κ ο άλλος δεξιά. Ακούγεται το τραγούδι Nat King Cole and Me) ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Είδες που γκρίνιαζες; Έφτασαν επιτέλους οι γιορτές!!! (Ο Αφηγητής 1 παίρνει βαθιά ανάσα για να τραγουδήσει). Αν αρχίσεις το τραγούδι… στο λέω θα φύγω! (Ο Αφηγητής 1 γελάει… Μπαίνει ο κ. Χρήστος στη σκηνή, κοιτάει προς το παράθυρο σκεπτικός και αναστενάζει. Έπειτα περπατάει αργά με χαμηλωμένο το κεφάλι. Οι Αφηγητές γυρίζουν αργά τα κεφάλια τους προς αυτόν) ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Τον βλέπεις τον τύπο; ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Τον κ. Χρήστο; ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Θες να ακούσεις την ιστορία του; ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: (Χαμογελάει) Φυσικά! ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Η οικογένεια Φωτίου, ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια με τέσσερα ταλαντούχα παιδιά, μια χαρούμενη σύζυγο και τον κ.

Χρήστο. Κάθε Χριστούγεννα τα γιόρταζαν μαζί, ώσπου το 1989 πεθαίνει η μητέρα. Μετά από τη μεγάλη απώλεια αυτή, ο κύριος Χρήστος με πολύ κόπο καταφέρνει να σπουδάσει και τα τέσσερα παιδιά του, μέσα από μια ζωή γεμάτη στερήσεις. ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Ωωω! Μα ποια είναι τα παιδιά του; ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Ο Άγγελος, ο μεγαλύτερος, γίνεται πολιτικός στη Νέα Υόρκη. Η Άννα, ένα κορίτσι που δεν έχανε ποτέ το χαμόγελό της, γεννημένη χορεύτρια, ακολουθεί πιστά το όνειρό της στη Γαλλία. Ο Γρηγόρης… αχ αυτός ο Γρηγόρης… μα τι παιδί… έχει ταλέντο στο ποδόσφαιρο. Παίζει σε μια μεγάλη ομάδα στο εξωτερικό και αργότερα έφτιαξε τη δική του οικογένεια με τη γλυκιά του σύντροφο… και τις δύο αξιολάτρευτες κορούλες του. Ίδιος ο κύριος Χρήστος. (Παίρνει μια ανάσα) ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Ωραίος ο Γρηγόρης. Μα δεν ήταν τέσσερα; ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Ναι, η μικρότερη της οικογένειας η Ιφιγένεια. Μα τι πεισματάρα κι αυτή, φίλε… Πήγε στο Παρίσι κι έχει βαλθεί να αναδείξει την καλλιτεχνική της φλέβα. Και αυτό το πείσμα της θα έλεγα ότι της βγήκε σε καλό μετά από τόσες διακρίσεις και εκθέσεις ζωγραφικής. ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Τι λες; Μεγάλη οικογένεια… Μα τι κάνει μόνος του ο κ. Χρήστος; Κοντεύουν Χριστούγεννα. ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Ο κ. Χρήστος προσπαθεί να τους μαζέψει στο πατρικό τους σπίτι, για να περάσουν όλοι μαζί τα Χριστούγεννα και… κάθε χρόνο μένει μόνος του… με τις αναμνήσεις του… ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Και δεν έρχονται; ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Δεν μπορούν, ο καθένας έχει την δική του ζωή και οικογένεια και είναι απασχολημένοι χτίζοντας την καριέρα τους. ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Θα αλλάξει κάτι για τα φετινά Χριστούγεννα; ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Να δούμε αν θα μπορέσει να τους κάνει να έρθουν, αλλά… χλωμό το βλέπω. Για μισό λεπτό… Ξεχάσαμε κάποια! Την Ευτυχία! ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Κι αυτή της οικογενείας είναι; ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Όχι, όχι, όχι. Είναι το συναίσθημα…. Θα την βλέπουμε συχνά. (Καθώς μιλούν οι δύο αφηγητές, παρουσιάζονται στη σκηνή τα παιδιά με τις ανάλογες ασχολίες: ο Άγγελος διαβάζει μια ξένη οικονομική εφημερίδα, η Άννα κάνει πιρουέτες, ο Γρηγόρης κάνει τρίπλες με μπάλα ποδοσφαίρου και η Ιφιγένεια σχεδιάζει. Πηγαίνουν στην άκρη. Ο κ.

Χρήστος είναι σκεπτικός κοιτώντας προς το παράθυρο ξανά) ΣΚΗΝΗ 2η (Ακούγεται κουδούνι πόρτας. Μπαίνει η βοηθός του, η Βίκυ) ΒΙΚΥ: Έφτασα κύριε Χρήστο! Να και η γαλοπούλα που μου ζητήσατε. Μα δεν μου είπατε. Μόνος σας θα περάσετε και φέτος τα Χριστούγεννα; ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Αχ παιδί μου...Να ήξερες πόσο θα ήθελα να είμαι μαζί με τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου. (Γυρνάει στο κοινό) Θα τους τηλεφωνήσω και φέτος ελπίζοντας πως θα βρεθούμε εδώ όλοι μαζί να θυμηθούμε τα παλιά. ΒΙΚΥ: Ελπίζω τα καλύτερα για σας, κύριε Χρήστο. Άμα χρειαστεί, θα μαγειρέψω. ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Ευχαριστώ, παιδί μου. ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Πιστεύω πως κάτι θα σκεφτεί ο κ. Χρήστος για να μαζέψει τα παιδιά του τα Χριστούγεννα. ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Σσσσσς….. να δούμε. (Κάθεται σκεπτικός ο κ. Χρήστος κι εμφανίζεται η Ευτυχία, χαρούμενη και κατευθύνεται προς αυτόν, χωρίς αυτός να την βλέπει. Τον ταρακουνάει αλλά εκείνος δεν αντιδρά. Παίρνει μια λάμπα και την τοποθετεί πάνω στο κεφάλι του. Ο κ. Χρήστος χτυπάει τα χέρια στο τραπέζι και σηκώνεται απότομα και λέει σοβαρός) ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Μα τι κάθομαι τόσην ώρα; (σε κωμικό ύφος) Ξέχασα να τηλεφωνήσω στα παιδιά μου! Τι αφηρημένος που είμαι! (Κατευθύνεται προς το τηλέφωνο. Ήχος παλιού τηλεφώνου) ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Ποιον πιστεύεις θα πάρει πρώτα; ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Σσσσσσς… να ακούσουμε! ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΑΥΛΑΙΑ ΣΚΗΝΗ 3η (Ανοίγει η αυλαία. Στη σκηνή μπαίνει η Ιφιγένεια ζωγραφίζοντας, όταν ξαφνικά ακούγεται το τηλέφωνο) ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ: (χαμογελαστή) Παρακαλώ; ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Τι κάνει η μικρή μου Πικάσο; ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ: Δημιουργώ, πατέρα! Ένα αριστούργημα! (Δείχνει τη ζωγραφιά στο κοινό) Τα Χριστούγεννα θα κάνω έκθεση Ζωγραφικής. ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Μάλιστα... (Παίρνει το απογοητευμένο ύφος)

Δηλαδή… θα καταφέρεις να έρθεις σπίτι για τις γιορτές; ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ: Λυπάμαι πατέρα (σκύβει το κεφάλι. Με απολογητικό ύφος) Συγγνώμη! ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: (Καλεί έναν άλλο αριθμό. Η Ευτυχία εμφανίζεται και κρυφακούει) Δύο.....Τέσσερα...Εφτά.....Ένα... ΑΓΓΕΛΟΣ: Εμπρός; ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Καλή σου μέρα, παιδί μου! Τι θα έλεγες να… ( τον διακόπτει ο γιος του) ΑΓΓΕΛΟΣ: Καλησπέρα, πατέρα. Ετοιμάζω τον λόγο που θα βγάλω για τα Χριστούγεννα στην Ομογένεια… Είναι υπέροχος αλλά… βιάζομαι λίγο. Τι θέλεις να μου πεις; Νομίζω σε διέκοψα. ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: (Με λυπημένο ύφος) Τίποτα, γιε μου! Έτσι πήρα να μάθω τα νέα σου. Χαίρομαι για σένα, γιε μου. ΑΓΓΕΛΟΣ: Ευχαριστώ, πατέρα. (Η Ευτυχία σκουντάει τον Άγγελο εκνευρισμένη) Αντίο και να προσέχεις την υγεία σου… (Η Ευτυχία αποχωρεί λυπημένη απ’ τη σκηνή) ΣΚΗΝΗ 4η (Ο κύριος Χρήστος με σκυμμένο το κεφάλι κινείται στη σκηνή πάνω κάτω νευρικά) ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Τελικά ίσως να μην καταφέρει να τους μαζέψει τα Χριστούγεννα. Τον βλέπω νευρικό. ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Μα δεν πήρε όλα τα παιδιά του. Η Ιφιγένεια κ ο Άγγελος ήταν στην αρχή της λίστας. ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Ποιος πιστεύεις πως θα είναι ο επόμενος; ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Φυσικά η Άννα. ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Εγώ πιστεύω ο Γρηγόρης. Ξέρεις τώρα που δεν θα έχει προπόνηση (την σκουντάει στο χέρι). ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Στην Άννα όμως είχε πάντα αδυναμία. ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Μη γίνεσαι άδικη. Ο κύριος Χρήστος αγαπά όλα τα παιδιά του εξίσου. (Ο κύριος Χρήστος κάνει έναν μορφασμό, πιάνει το τηλέφωνο με δισταγμό κι αρχίζει να τηλεφωνεί.) ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Στοίχημα 5 ευρώ πως η Άννα είναι η επόμενη (απλώνει το χέρι του). ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Θα το χάσεις…

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Μπα; ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Μπου! (στρίβουν τις πλάτες τους ενοχλημένοι. Ακούγεται ήχος τηλεφώνου) ΑΝΝΑ: (Χαμογελώντας) Παρακαλώ; ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: (Με πικραμένο χαμόγελο) Αννούλαα μου. ΑΝΝΑ: (Με ενθουσιασμένο ύφος) Ντάντιιι. Ντάντι είμαι ενθουσιασμένη! Δε θα το πιστέψεις! ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Έλεγα μήπως... ΑΝΝΑ: (Τον διακόπτει. Παράλληλα, εμφανίζεται η Ευτυχία και κρυφακούει από το κινητό της Άννας) Ετοιμάζω μια απίθανη χορογραφία για τα Χριστούγεννα. Ξέρω ότι δεν μπορείς να έρθεις, αλλά να είσαι σίγουρος ότι θα σε κάνω περήφανο! (Η Ευτυχία ρίχνει θυμωμένο βλέμμα στην Άννα) ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Μα είμαι περήφανος, κόρη μου, όπως και να έχει. ΑΝΝΑ: Ήθελες να πεις κάτι πιο πριν, Ντάντι; Μήπως σε διέκοψα; ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Όχι, κόρη μου. Ούτως ή άλλως το έχω ξεχάσει. Με το καλό η παράσταση… ΑΝΝΑ: Όκευ, Ντάντι! Σε χαιρετώ! Να φροντίζεις τον εαυτό σου! (Κλείνει το τηλέφωνο. Η Ευτυχία σκουντάει την Άννα). ΑΝΝΑ: (Στην Ευτυχία με απορημένο ύφος) Τι; (Σηκώνει τους ώμους. Η Ευτυχία ξεφυσά και αποχωρεί θυμωμένη. Μαζί της αποχωρεί και η Άννα) ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Έλα… έλα… κατέβαινε το στοίχημα… (Ο Αφηγητής 2 ξεφυσάει και δίνει 5 ευρώ στον χαρούμενο Αφηγητή 1) ΣΚΗΝΗ 5η (Εμφανίζεται η Βίκυ. Παίρνει μια καρέκλα και κάθεται απέναντι από τον κύριο Χρήστο. Την ακολουθεί η Ευτυχία) ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Τώρα είναι η σειρά του Γρηγόρη! ΒΙΚΥ: Δε σας βλέπω καλά, κύριε. Δεν πρέπει να πήγαν καλά τα τηλεφωνήματα στα παιδιά σας, έτσι; ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Πράγματι... Έχω ένα ακόμα τηλεφώνημα να κάνω αλλά... διστάζω (σκύβει το κεφάλι). ΒΙΚΥ: Αξίζει να τηλεφωνήσετε, κ. Χρήστο, ακόμα κι αν πιστεύετε ότι η απάντηση θα είναι αρνητική. Αξίζει να το προσπαθήσετε. (Η Ευτυχία κουνάει το κεφάλι της θετικά). ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: (Σκεπτικός) Έχεις δίκιο. Θα τηλεφωνήσω κι ο

Θεός βοηθός! (Η Βίκυ κάνει νόημα στον κύριο Χρήστο και τον ακουμπάει στον ώμο παρηγορητικά. Ύστερα πηγαίνει να στολίσει λίγο το δέντρο και φεύγει. Η Ευτυχία ακολουθεί τη Βίκυ στο δέντρο. Ο κύριος Χρήστος αρχίζει να τηλεφωνεί. Η Ευτυχία χαζεύει τις χριστουγεννιάτικες μπάλες, όταν ξαφνικά βλέπει τον κύριο Χρήστο στο τηλέφωνο. Ο κύριος Χρήστος σκέπτεται φωναχτά) Αυτός που έμεινε είναι ο Γρηγόρης. Λογικά δε θα έρθει, γιατί έχει τη δική του οικογένεια πλέον. (Πικρό χαμόγελο). Θα ήθελα όμως να τον δω, όπως και τα εγγόνια μου και τη Βάγια. ΣΚΗΝΗ 6η (Στη σκηνή μπαίνει ο Γρηγόρης και κάνει ασκήσεις π.χ. κοιλιακούς. Τα δυο παιδιά του εμφανίζονται τρέχοντας γύρω από τον μπαμπά τους. Ο Γρηγόρης πειράζει τα κορίτσια και παίζει μαζί τους. Η Βάγια εμφανίζεται πίσω από τα κορίτσια και προσπαθεί να τα απομακρύνει απ’ τον Γρηγόρη. Χτυπάει το τηλέφωνο. Η Βάγια το σηκώνει:) ΒΑΓΙΑ: Παρακαλώ; ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Ε, γεια σου Βάγια! Θα ήθελα... ΒΑΓΙΑ: Ωωωω... γεια σας, πατέρα! Πώς είστε; Γερός, έτσι; Δεν είστε άρρωστος; Να προσέχετε τον εαυτό σας και τι τρώτε. Δεν ξέρετε τι βάζουνε στα ράφια των σούπερ μάρκετ… Μήπως το σπίτι χρειάζεται βάψιμο; Να πάρετε μπογιατζή! Μην τα κάνετε όλα μόνος σας… Η Βίκυ τι κάνει; Δεν πιστεύω να την κουράζετε; ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: (Γελάει) Χαχα! Όχι, είναι θαυμάσια! Θα μπορούσες να μου δώσεις τον γιο μου; ΒΑΓΙΑ: Φυσικά! (Γυρνάει να τον δει). Βασικά, τώρα κάνει γυμναστική κι εγώ παλεύω να συμμαζέψω αυτούς τους δύο μικρούς μπελάδες. Αχ βρε πατέρα… Δεν ξέρετε τι περνάω… Κάθε μέρα έχω περισσότερες δουλειές να τελειώσω. Κάθε μέρα και χειρότερα. Λέγαμε φέτος να έρθουμε διακοπές τα Χριστούγεννα στην πατρίδα, σε σας, αλλά ο Γρηγόρης ήθελε να μιλήσει μαζί σας. Δεν ξέρω τι.... ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Και εγώ για αυτό τηλεφώνησα! Για δώσ’ τον μου. (Η Βάγια δίνει το τηλέφωνο στον Γρηγόρη) ΓΡΗΓΟΡΗΣ: Γεια σου Πατέρα! ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Γρηγόρη… Παιδί μου… Τι θα έλεγες να περάσουμε μαζί αυτήν τη φορά τα Χριστούγεννα; Ξέρω, θα σου είναι δύσκολο με τόσες υποχρεώσεις, αλλά μου έχετε λείψει εσύ και τα παιδιά. Και η

Βάγια φυσικά. Ίσως θα έχεις προπονήσεις, αλλά να ξέρεις καταλαβαίνω απόλυτα. ΓΡΗΓΟΡΗΣ: (Με απογοητευμένο ύφος) Πατέρα, δεν έχουμε φέτος προπονήσεις εξαιτίας του καιρού και του χιονιού. Κι έτσι ούτε μπορούμε να έρθουμε δυστυχώς. Καλύτερα να προσέχουμε και με τα παιδιά δεν το διακινδυνεύουμε. Ευχαριστούμε για την πρόσκληση! (Χαμογελάει) ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Καλύτερα γιε μου! Να προσέχετε. (Με ανησυχία) Μη γίνει κανένα κακό. ΓΡΗΓΟΡΗΣ: Μείνε ήσυχος πατέρα! Αντίο. (Κλείνει το τηλέφωνο. Η Ευτυχία πηγαίνει στον κ. Χρήστο και τον αγκαλιάζει παρηγορητικά). ΠΑΙΔΙ 2: Μπαμπά, ποιος ήτανε; ΓΡΗΓΟΡΗΣ: Ο παππούς, μικρούλες μου. ΠΑΙΔΙ 1: Τι είπε, μπαμπά; ΠΑΙΔΙ 2: Θα πάμε φέτος να τον δούμε; Ε, μπαμπά…; (Τα παιδιά τον ακολουθούν καθώς φεύγει από τη σκηνή. Ο Γρηγόρης δεν ανταποκρίνεται και τις αγνοεί). ΒΑΓΙΑ: Μην είστε συνέχεια πίσω από τον πατέρα σας. Τον κουράζετε! (ακολουθεί τα κορίτσια και όλοι μαζί αποχωρούν. Η Ευτυχία τούς παρακολουθεί βουβά. Ο κύριος Χρήστος κρατάει ακόμη το τηλέφωνο και το βλέμμα του είναι κενό). ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Τι έχεις να πεις γι’ αυτό; ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Όλο δικαιολογίες! Έχω απογοητευτεί. Απορώ τι θα κάνει τώρα. (Οι Αφηγητές γυρνάνε και οι δύο προς το μέρος του κ. Χρήστου. Εκείνος κάθεται στην καρέκλα του και πιάνει μία εφημερίδα. Διαβάζει αργά ένα άρθρο. Η Ευτυχία κοιτάει μαζί του την εφημερίδα). ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Σαν σήμερα απεβίωσε, ο κυπριακής καταγωγής συνθέτης και τραγουδιστής Τζορτζ Μάικλ, ο οποίος… (Παύση). Αυτό… αυτό είναι! (σηκώνεται ενθουσιασμένος και περπατάει αργά στη σκηνή) Και άμα… σκηνοθετούσα τον θάνατό μου; ΑΦΗΓΗΤΕΣ 1 και 2: (Γυρνάνε απότομα τα κεφάλια τους προς το μέρος του ξαφνιασμένοι) ΤΙ;! (γυρνάει ο καθένας στην πλευρά του) Φτου, φτου, φτου… ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Χτύπα ξύλο! ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Τρελάθηκε;! ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Αν το κάνω αυτό, θα μπορέσω να μαζέψω την οικογένειά μου ξανά μαζί! Θα έρθουνε σπίτι! (παίρνει κόλλες και αρχίζει

να γράφει) ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Ελπίζω να μην το κάνει… ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Αν το σκεφτείς όμως, δεν είναι άσχημη ιδέα. Πράγματι θα μπορέσει να τους φέρει σπίτι. Εξάλλου… πατέρας τους είναι. (Η Ευτυχία προσπαθεί να δει τι γράφει ο κύριος Χρήστος. Αυτός ολοκληρώνει το γράψιμο. Σηκώνεται και κατευθύνεται προς τον ταχυδρόμο και του παραδίδει τα γράμματα. Ο ταχυδρόμος παίρνει τα γράμματα και αποχωρεί) ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΑΥΛΑΙΑ ΣΚΗΝΗ 7η (Ανοίγει η αυλαία. Όλα τα παιδιά του κυρίου Χρήστου είναι στη σκηνή παγωμένα. Ο Ταχυδρόμος μοιράζει τα γράμματα στα παιδιά) ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ: ΑΓΓΕΛΟΣ Φωτίου…. ΑΝΝΑ Φωτίου… Φωτίου ΓΡΗΓΟΡΗΣ…..(Σταματάει στην Ιφιγένεια σκεπτικός) ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ: Φωτίου ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ: Ευχαριστώ! (αποχωρεί από τη σκηνή. Τα παιδιά σηκώνονται ταυτόχρονα και πιάνουν τα γράμματα για να τα διαβάσουν). ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ: Πατέρα! (με αυτοσχεδιασμό… διαβάζουν κάτι δυσάρεστο… αφήνουν τα γράμματα να πέσουν. Ετοιμάζονται γρήγορα και φοράνε κάτι μαύρο) ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΑΥΛΑΙΑ ΣΚΗΝΗ 8η (Ανοίγει η αυλαία. Εμφανίζεται ο κ. Χρήστος. Τα παιδιά μένουν ακίνητα και τον κοιτάνε έκπληκτα.) ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ :Παιδιά μου… ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ: Πατέρα;! ΕΓΓΟΝΙΑ: ΠΑΠΠΟΥ….!!!!! (Τρέχουν και τον αγκαλιάζουν. Ο κύριος Χρήστος σκύβει να τα αγκαλιάσει. Σηκώνεται αργά και κοιτάει με πικραμένο χαμόγελο τα παιδιά) ΑΝΝΑ: (Με λυπημένο ύφος) Πατέρα.....γιατί...; ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Πώς αλλιώς θα μπορούσα να σας μαζέψω; Μόνο τις φωτογραφίες σας έβλεπα….(Σκύβει το κεφάλι) ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Βρε τον κ. Χρήστο… ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Με έχει αφήσει άφωνη. ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Ναι αλλά και πολύ κακό, διότι τα παιδιά τρόμαξαν και...

ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: (τον διακόπτει) Ναι αλλά ήρθαν και θα γιορτάσουν μαζί τα Χριστούγεννα μετά από καιρό! ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Ναι σε αυτό έχεις δίκιο! (Χαμογελούν. Οι υπόλοιποι αγκαλιάζονται όλοι μαζί και γελάνε) ΑΓΓΕΛΟΣ: Πατέρα..συγγνώμη.... (Σκύβει το κεφάλι) ΚΥΡΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Μην απολογείσαι, γιε μου. Και μη ζητάτε συγγνώμη, ο πατέρας πάντα συγχωρεί. (Τον χτυπά φιλικά στον ώμο. Αγκαλιάζονται ξανά όλοι μαζί και ταυτόχρονα τους αγκαλιάζει και η Ευτυχία) ΑΦΗΓΗΤΗΣ1: Αχουυ, συγκινήθηκα… Θέλω και εγώ αγκαλίτσα…. ΑΦΗΓΗΤΗΣ2: Έλα δω βρεε (Αγκαλιάζονται φιλικά) ΒΙΚΥ: (Μπαίνοντας στην σκηνή) Κύριε Χρήστο, έχω τελειώσει τις δουλειές...(Βλέπει όλους να αγκαλιάζονται, χαμογελάει.) Πάω να ετοιμάσω το τραπέζι (αποχωρεί χαρούμενη). ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΑΥΛΑΙΑ ΣΚΗΝΗ 9η (Ανοίγει η αυλαία. Κάθονται όλοι μαζί χαρούμενοι. Συζητάνε και τρώνε ενώ τα εγγόνια παίζουν με τις κούκλες) ΑΦΗΓΗΤΗΣ2: Να ένα ωραίο τέλος. ΑΦΗΓΗΤΗΣ1: Ναι, κατάφερε και τους μάζεψε τελικά. (Η Βίκυ φέρνει το φαγητό) ΌΛΟΙ ΜΑΖΙ: Ωωωω! (χαμογελαστοί-εορταστικό κλίμα. Η Βίκυ παίρνει τα παιδιά και τα βάζει να κάτσουν και να παίξουν μαζί. Έπειτα προσφέρει σε όλα τα μέλη της οικογένειας ένα ποτήρι π.χ. με κρασί. Ακούγεται το τραγούδι Santa’s Coming for us της Sia. Η Ευτυχία εμφανίζεται κι εκείνη στη σκηνή. Όλοι μαζί τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους) Καλά Χριστούγεννα! ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΑΥΛΑΙΑ ΑΦΗΓΗΤΗΣ 1: Και ζήσαν αυτοί καλά... ΑΦΗΓΗΤΗΣ 2: Κι εμείς καλύτερα! ΤΕΛΟΣ

Οι Ηλίθιοι, Ν.Σάιμον (2016)

«Γνωστές και άγνωστες Οδύσσειες»

2η θέση Μπάστας Νίκος Γ’ Γυμνασίου Γυμνάσιο Λευκίμμης

Πρόσωπα: Αφηγητής Αφηγήτρια Μικρός Πρίγκιπας Αλίκη Αλεπού Βασίλισσα Βασιλιάς Πρόσφυγας Α’ Πρόσφυγας Β’ Πρόσφυγας Γ’ Πρόσφυγας Δ’ Πρόσφυγας Ε’ Πρόσφυγας ΣΤ’ Πρόσφυγας Ζ’ Πρόσφυγας Η’ Φρουρός 1 Φρουρός 2

Κίρκη Οδυσσέας Καλυψώ Θεραπαινίδες Μνηστήρες Τηλέμαχος Αθηνά – Μέντης Πηνελόπη Ερμής Εύμαιος Ποσειδώνας Αγλαόπη Μουσική υπόκρουση: Το τραγούδι ας πούμε του Οδυσσεβάχ

ΕΙΚΟΝΑ 1: ΑΣΤΕΡΙ ΜΙΚΡΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ (Είμαστε στο αστέρι του Μικρού Πρίγκιπα. Στη μέση της σκηνής υπάρχει μια άδεια γλάστρα και δίπλα της σκυμμένος ο Μικρός Πρίγκιπας. Μπαίνουν ο Αφηγητής και η Αφηγήτρια) ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Βρισκόμαστε στο αστέρι 328. Ο Μικρός Πρίγκιπας μόλις ανακάλυψε πως το αγαπημένο του τριαντάφυλλο εξαφανίστηκε. Το τριαντάφυλλο αυτό ήταν ο μοναδικός του φίλος τα τελευταία χρόνια και είναι αποφασισμένος να ψάξει παντού για να το βρει… ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Ο καημένος. Έχει στεναχωρηθεί πολύ! Να τον βοηθήσουμε; (απευθύνεται στο κοινό) Τι λέτε; Δεν σας άκουσα! (…Μουσική δυνατή… Οι αφηγητές παρακολουθούν… Η μουσική χαμηλώνει…

Σε φόντο ο Μικρός Πρίγκιπας να ταξιδεύει. Ταυτόχρονα ο Αφηγητής βρίσκεται μπροστά του και μιλάει στο κοινό). ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Το μικρό αγόρι σκέφτηκε ότι το λουλούδι του θα είχε πάει σε κάποιον άλλο πλανήτη. ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Το πρώτο μέρος που του ήρθε στο μυαλό ήταν ο πλανήτης των παραμυθιών, καθώς του μιλούσε γι’ αυτόν κάθε βράδυ και πάντα ήθελε να τον επισκεφτεί. ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Έτσι, μετά από ένα μεγάλο και κουραστικό ταξίδι, ο μικρός μας φίλος έφτασε επιτέλους στον προορισμό του. Πρώτος του σταθμός, το χωριό της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων». AΦΗΓΗΤΡΙΑ: Όπως βλέπετε, βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο με πολλές πόρτες... Η Αλίκη έχει γίνει τόσο μικροσκοπική που δε φαίνεται.... Μπαίνει ο Μικρός Πρίγκιπας…. Δεν ξέρει πού βρίσκεται... Μιλάει στον εαυτό του, απελπισμένος!

ΕΙΚΟΝΑ 2: ΠΟΡΤΕΣ ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Πού βρίσκομαι πάλι; Πώς θα βρω το τριαντάφυλλό μου... μακάρι να υπήρχε κάποιος άνθρωπος να τον ρωτούσα αν ήξερε πού είναι ή αν το είδε... ΑΛΙΚΗ: (μόνο φωνή) Εσύ πρέπει να είσαι ο Μικρός Πρίγκιπας! Πώς βρέθηκες εδώ; ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Ποια είσαι; Γιατί δε σε βλέπω; ΑΛΙΚΗ: Σίγουρα με ξέρεις... Είμαι η γνωστή Αλίκη! Βάλε ένα χεράκι... γιατί έμπλεξα! ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Καλά, κρύβεσαι; ΑΛΙΚΗ: Μακάρι να κρυβόμουν. Έχω μπλέξει σου λέω... και εσύ δεν καταλαβαίνεις! Βοήθησέ με, σε παρακαλώ! Σκύψε στο πάτωμα και θα με βρεις... Πρόσεξε όμως να μη με πατήσεις... Χωρίς να το πολυσκεφτώ... όπως όλοι οι έφηβοι... ακολούθησα έναν υπέροχο κούνελο... και

εγκλωβίστηκα εδώ... Οι πόρτες ήταν κλειδωμένες... και έπρεπε να βγω από μια μικρή πορτούλα.... που όμως δε χωρούσα... Στο τραπεζάκι βρήκα ένα μπουκαλάκι, ένα πιατάκι, ένα κλειδί και οδηγίες: πιες με, αν θες να γίνεις μικρή, και φάε με, αν θες να ξαναμεγαλώσεις... Πειραματίστηκα... Λάθος, το αναγνωρίζω... Έγινα τεράστια στην αρχή και μετά τόσο μικρούλα... Τώρα χωράω στην πορτούλα, αλλά το κλειδί το ξέχασα πάνω στο τραπέζι. Βοήθησέ με! ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Φυσικά! (Πηγαίνει στο τραπέζι και ψάχνει για το κλειδί) Το βρήκα! Τι ανόητη όμως που είσαι. Υπήρχε μια μεγάλη πόρτα που θα μπορούσες κατευθείαν να χρησιμοποιήσεις. Έλα, έλα, πάμε έξω και φάε λίγο από το πιατάκι, για να γίνεις φυσιολογική!!!

ΕΙΚΟΝΑ 3: ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Περνώντας από διάφορα μαγικά μέρη, λιμνούλες, ποταμάκια, βρέθηκαν έξω από ένα μεγάλο παλάτι. ΑΛΙΚΗ: Σε ευχαριστώ, Μικρέ Πρίγκιπα. Με γλίτωσες! Πολύ ωραίο παλάτι. Πάμε μέσα; ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Γιατί όχι; ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Μόλις άνοιξαν τη μεγάλη αυλόπορτα, βρέθηκαν σε έναν μεγάλο κήπο. Ήταν ένας κήπος γεμάτος ανθισμένα τριαντάφυλλα. ΑΦΗΓΗΤΗΣ: - Καλημέρα, είπαν τα τριαντάφυλλα. Ο Μικρός Πρίγκιπας τα κοίταξε. Όλα έμοιαζαν με το δικό του λουλούδι. - Τι είστε εσείς; τα ρώτησε κατάπληκτος. - Είμαστε τριαντάφυλλα, είπαν. - Α! έκανε ο Μικρός Πρίγκιπας... κι ένιωσε πολύ δυστυχισμένος. ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Το λουλούδι τού είχε πει ότι ήταν το μοναδικό σ’ όλον τον κόσμο από το είδος του. Και να τώρα που βρίσκονταν μπροστά του πέντε χιλιάδες, όλα τα ίδια, μέσα σ’ έναν μόνο κήπο! ΑΛΙΚΗ: Μη στεναχωριέσαι! Αυτά τα τριαντάφυλλα μοιάζουν με το λουλούδι σου. Δεν είναι όμως το λουλούδι σου. Θα το βρούμε μαζί! Θα σε βοηθήσω, όπως με βοήθησες κι εσύ!

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Δεν πρόλαβε να τελειώσει την κουβέντα της και μπροστά τους εμφανίστηκε μια αλεπού! ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: (Βλέπει την αλεπού) Αλεπού! Τι κάνεις εσύ εδώ; ΑΛΙΚΗ: Γνωρίζεστε; ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Φυσικά! Η Αλεπού είναι μια πολύ καλή μου φίλη. Την εξημέρωσα! Έκανα μαζί της δεσμούς. Δεν ήταν εύκολο, αλλά το καταφέραμε! ΑΛΙΚΗ: Αλήθεια; ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Ναι! Όμως γιατί δε μου απαντά; ΑΛΙΚΗ: Δεν ξέρω. Μήπως δεν είναι η αλεπού σου; ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Σε παρακαλώ πολύ! Η Αλεπού μου είναι μία! ΑΛΙΚΗ: Είσαι τόσο σίγουρος; Οι αλεπούδες μοιάζουν μεταξύ τους. ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Όχι! Δεν είναι αλήθεια αυτό! ΑΛΙΚΗ: Μα και τα τριαντάφυλλα, όπως είδες, μοιάζουν μεταξύ τους. Όμως το δικό σου είναι ξεχωριστό. Γιατί είναι το δικό σου! Έτσι ακριβώς συμβαίνει και με την αλεπού. Αυτή η αλεπού μοιάζει με τη δική σου… αλλά δεν είναι. ΑΛΕΠΟΥ: Πράγματι... έτσι είναι! ΑΛΙΚΗ: Βλέπεις; ΑΛΕΠΟΥ: Τα λόγια της Αλίκης ήταν πολύ συγκινητικά. Μπορεί να μοιάζω με την αλεπού σου… δεν είμαι όμως. Όσο για το τριαντάφυλλό σου είμαι σίγουρη πως βρίσκεται στον πλανήτη Γη και σε περιμένει. ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Δεν έχει νόημα πια… ΑΛΙΚΗ: Κι όμως έχει! Θυμήσου τότε που καθάρισες τα ηφαίστεια του πλανήτη σου, που ξερίζωσες τα μπαομπάμπ, τότε που του έδωσες νερό και τότε που το έβαλες σε μια γυάλα για να το προστατεύσεις.

ΑΛΕΠΟΥ: Εσύ τα έκανες όλα αυτά! ΑΛΙΚΗ: Και πολλά παραπάνω! Αυτό το τριαντάφυλλο το πρόσεξε πολύ και του παραχώρησε ένα μέρος στον πλανήτη του. Αυτό και μόνο το κάνει ξεχωριστό. ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Έχετε δίκιο. Το τριαντάφυλλό μου είναι ξεχωριστό! Πρέπει να το βρω και να ξαναγυρίσω στον πλανήτη μου! ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Ο Μικρός Πρίγκιπας, μόλις σιγουρεύτηκε πως το τριαντάφυλλό του υπήρχε και έπρεπε να το βρει, άρχισε να φωνάζει: “Είστε όμορφα, μα είστε άδεια. Κανείς δε θα μπορούσε να πεθάνει για σας!”... Ταυτόχρονα άρχισε να καταστρέφει τα τριαντάφυλλα του μεγάλου κήπου, καθώς ήταν ασήμαντα. Στον χαμό βοήθησε και η Αλίκη, και μάλιστα με ιδιαίτερη χαρά, για να δώσει κουράγιο στον νέο της φίλο, ώσπου εμφανίστηκε η κακιά και παράξενη βασίλισσα! ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Ταραχοποιοί! Φρουροί, πιάστε τους! Θα τους καταδικάσω σε θάνατο! Κόψτε τους το κεφάλι!!! ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Χωρίς δίκη; ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Ναι! Κόψτε τους το κεφάλι. Τι τις θέλουμε τις δίκες! ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Μα.. ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Μη μου πηγαίνεις κόντρα γιατί θα πάρω και το δικό σου το κεφάλι! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Μπροστά στην αμείλικτη βασίλισσα η Αλίκη άρχισε να ανησυχεί. Δεν ήθελε ένα τέτοιο τέλος! Παρακαλούσε να γλυτώσει από τα δύσκολα και να ξαναβρεθεί πίσω στον κόσμο της, κοντά στους αγαπημένους της! Φοβόταν πολύ, αλλά ο Μικρός Πρίγκιπας τής είπε να μην ανησυχεί, γιατί κατά βάθος ήταν βέβαιος πως υπήρχε τρόπος να ξεφύγουν από την παράλογη βασίλισσα και το αλλόκοτο βασίλειό της. Έκανε για μερικά λεπτά κάποιους συνδυασμούς με κάποια περίεργα όργανα και ένας δυνατός άνεμος τούς απομάκρυνε από τη χώρα των παραμυθιών και τους έφερε πάνω στον πλανήτη Γη! (Ήχοι από άνεμο... ένας δυνατός κρότος…. είσοδος στη σκηνή….. με

στροβιλισμούς… και ανώμαλη προσγείωση. Μένουν παγωμένοι σε μια στάση. Ακούγεται το τραγούδι «Για πού το ΄βαλες καρδιά μου;» Αρχίζουν να σηκώνονται από την αίθουσα των θεατών μετανάστες, σκονισμένοι, τρομαγμένοι και ταλαιπωρημένοι) ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Τι γίνεται εδώ; ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Δε βλέπεις; Άνθρωποι ξεριζωμένοι, ξεσπιτωμένοι για διάφορους λόγους –πόλεμος, βία, φτώχεια, το όνειρο μιας καλύτερης ζωής– αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους και προσπαθούν να στεγάσουν την ψυχή τους κάτω από έναν άλλον ουρανό... σε άλλες πατρίδες. ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Μα αυτό είναι αδύνατον! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Αδύνατο, ξε-αδύνατο, αυτό μπορούν να κάνουν! ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Μα θα αντέξουν; Θα επιβιώσουν; (Κρατιούνται χέρι χέρι ... κάθονται στο πλάι της σκηνής και παρακολουθούν συμμετέχοντας και συναισθηματικά! Οι πρόσφυγες αναφέρουν ο καθένας την προσωπική του ιστορία. Ο καθένας φροντίζει με το τέλος της ιστορίας να βρεθεί επί σκηνής. Η Αλίκη και ο Μικρός Πρίγκιπας ξεπαγώνουν με την πρώτη αφήγηση. Όση ώρα οι πρόσφυγες μιλάνε, η Αλίκη, ο Μικρός Πρίγκιπας και η Αλεπού κινούνται ανάμεσά τους. Εκείνοι όμως δεν τους βλέπουν. Παραμένουν σιωπηλοί και λυπημένοι ) ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ Α: Είμαι από τη Δαμασκό, είχα ωραία οικογένεια! Άντρα και πέντε παιδιά. Τους έχασα όλους, μόνο ο Ναζίρ, το στερνοπούλι μου μού απόμεινε. Να το πάρω και να φύγω, να τον σώσω, δεν έχω τίποτ’ άλλο στη ζωή μου, να σώσω τον Ναζίρ, να τον σώσω. Του φόρεσα τα καλά του ρούχα, το καλό του τζιν και το κόκκινο μπλουζάκι που του είχε αγοράσει ο πατέρας του, τον μπανιάρισα, τον έλουσα, τον χτένισα, του έκανα ολόισια τη χωρίστρα του, σκέτος κούκλος! “Μαμά, να φορέσω τα καφέ πέδιλα” μου είπε… Πήρε και το μικρό λούτρινο ελεφαντάκι του, δεν το αποχωριζότανε ποτέ! Για μας ήταν σαν γιορτή, πηγαίναμε επιτέλους στην Ευρώπη! Όταν η βάρκα έμπασε νερά και βρεθήκαμε στη θάλασσα, γλίστρησε μέσα από τα χέρια μου…..

ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ Β: Είμαι ο Μασράφ από τη Βαγδάτη, δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη πόλη! Στο ταξίδι έχασα τον πατέρα μου. Τώρα πια είμαι ολομόναχος σ’ αυτόν τον κόσμο….. ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ Γ: Φοβάμαι τον πόλεμο, θέλω μια ήσυχη ζωή, να παίζω μπάλα με τους φίλους μου και να πετάω αετό. Πολύ μου αρέσει το πέταγμα του αετού. Να μπορούσα να πέταγα, να νιώσω ελεύθερος! (Ο Αφηγητής και η Αφηγήτρια κοιτάζονται, αντιδρούν χωρίς λόγια) ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ Δ: Τα χαρτιά μας, να μη βραχούν τα χαρτιά μας! Ελέγχω μια και δυο φορές τη ζελατίνα. Είναι εντάξει. Χωρίς αυτά δεν υπάρχουμε. Την πατρίδα τη χάσαμε, το σπίτι πάει κι αυτό, τουλάχιστον να μην χάσουμε την ταυτότητά μας. ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ Ε: Γεια σας… Για όλο τον κόσμο είμαι ένας ξένος, που συμπληρώνει τις φόρμες και τις αιτήσεις, που αγοράζει χαρτόσημα, που πρέπει να προσκομίσει αποδείξεις και ντοκουμέντα. Είμαι αυτός που πάντα τον ρωτούν, από πού είσαι; Αυτός που περνάει φοβισμένος από τα checkpoints, που περιμένει ανυπόμονα τη θεώρηση του διαβατηρίου του βάζοντας τη μοίρα του στα χέρια του αστυνομικού, που έχει τη δυνατότητα να του επιτρέψει να περάσει ή όχι. Η ιστορία του ξένου αποτελείται από ένα πλήθος ξεχωριστών στιγμών, διάσπαρτων, που ανά πάσα στιγμή πρέπει να αποδεικνύει ότι δεν είναι ελέφαντας. ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ΣΤ: Κρυώνω, μαμά, και πεινάω… Μα πιο πολύ φοβάμαι, φοβάμαι το νερό, τη θάλασσα έτσι μαύρη και σκοτεινή που είναι. Και εσάς σας φοβάμαι, έτσι που με κοιτάτε! Κάποιων ανθρώπων τα μάτια είναι πιο σκοτεινά κι από τη θάλασσα. Φοβάμαι, μαμά, φοβάμαι… Σώσε με!!! ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ Z: Το ταξίδι μου δεν ήταν ένα κανονικό ταξίδι. Μετά την επίθεση των Ταλιμπάν στην πατρίδα μου αναγκάστηκα να φύγω. Πώς σώθηκα; Ούτε και εγώ ξέρω. Θέλω να ξεκινήσω μια καινούργια ζωή, αλλά δεν μπορώ. Είναι πολλά αυτά που άφησα πίσω. Την πατρίδα, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, τις αναμνήσεις μου, τη ζωή μου εκεί… Όλα αυτά δε χωρούσαν στις αποσκευές μου… Νιώθω ξένος. Θέλω να τελειώσει ο πόλεμος και να γυρίσω πίσω! ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ Η: Όταν ισοπεδώθηκε η πόλη μου, μπήκαμε σε ένα

πλοίο θανάτου και φτάσαμε σε ένα έρημο νησί. Μετά από πολλές μέρες διαμονής στο ξενοδοχείο των άστρων… ευτυχώς καταλήξαμε εδώ! Νιώθω όμως ξένος, ζητιάνος, ξεριζωμένος! Ονειρεύομαι συνεχώς το σπίτι μου, την πατρίδα μου! Βοηθήστε με να γυρίσω πίσω!! (...Μόλις τελειώνει και ο τελευταίος μονόλογος, όλοι οι πρόσφυγες παγώνουν) ΑΛΙΚΗ: Μικρέ Πρίγκιπα, νόμιζα πως μόνο εμείς είχαμε προβλήματα! Απ’ ό,τι φαίνεται όμως αυτοί υποφέρουν…. (διαπιστώνοντας ότι ο Μ. Πρίγκιπας ασχολείται με τα περίεργα εργαλεία του)… Σταμάτα τα μαγικά σου κόλπα, πριν χαθούμε εντελώς… Γιατί δεν μπορούν να μας δουν; Λες και δεν υπάρχουμε! ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Όντως δεν υπάρχουμε για αυτούς. Ζουν τέτοια φρίκη, που δεν μπορούν πια ούτε να φανταστούν ούτε να ονειρευτούν… γι’ αυτό δε μας βλέπουν! Από την άλλη, πρέπει να στο πω αλλά δε θα τρομάξεις... πρέπει να ταξιδέψουμε λίγα χρόνια πριν, γιατί δεν είμαστε απόλυτα συγχρονισμένοι. Κάναμε μεγάλη βουτιά στο μέλλον… ΑΛΙΚΗ: Το ήξερα πως κάποιο λάθος έκανες. Κάνε κάτι γρήγορα να συγχρονιστούμε και να απαλλαχτούμε από αυτή τη φρίκη. Πάντως λυπάμαι πολύ για όλα αυτά που είδαμε. Φαίνεται πως ο πλανήτης Γη... πάει κατά διαόλου! ΑΛΕΠΟΥ: Εδώ και καιρό τους προειδοποιούσαμε, αλλά δε μας άκουγαν... ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Ναι, έχετε δίκιο! Πάμε να φύγουμε! Κρατηθείτε από πάνω μου! Μουσική υπόκρουση: Κύματα

ΕΙΚΟΝΑ 4: ΚΙΡΚΗ (Βρισκόμαστε σε ένα παραδεισένιο τοπίο. Παντού υπάρχουν δέντρα και όμορφα λουλούδια. Μπαίνουν ο Μικρός Πρίγκιπας με την Αλίκη και την

Αλεπού) ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: (έκπληκτος) Τι υπέροχο μέρος είναι αυτό! ΑΛΙΚΗ: Είναι πανέμορφο… ΑΛΕΠΟΥ: Λες και ένα κομμάτι του παραδείσου έπεσε στη Γη. Σε όλη μου τη ζωή δεν έχω ξαναδεί τόσο ωραίο μέρος. ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Το τριαντάφυλλό μου είναι σίγουρα εδώ! ΑΛΙΚΗ: Πώς είσαι τόσο σίγουρος; ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Ένα λουλούδι σαν αυτό μόνο σε ένα τόσο όμορφο μέρος θα πήγαινε. ΑΛΕΠΟΥ: Ίσως να έχεις δίκιο. Πάμε λοιπόν... (ετοιμάζεται να φύγει) ΑΛΙΚΗ: Πού πας; ΑΛΕΠΟΥ: Να ψάξω το τριαντάφυλλο! ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Μήπως είναι επικίνδυνο να χωριστούμε; ΑΛΕΠΟΥ: Άντε καλέ σιγά! Τι μπορούμε να πάθουμε; ΑΛΙΚΗ: Έχει δίκιο ο Μικρός Πρίγκιπας. Εν τω μεταξύ κάτι μου θυμίζει αυτό το νησί… ΑΛΕΠΟΥ: Μη φοβάστε τόσο πολύ! ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Ας πάμε λοιπόν. (Ο Μικρός Πρίγκιπας και η Αλεπού κάνουν λίγα βήματα, ενώ η Αλίκη μένει σκεπτική) ΑΛΙΚΗ: ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ! (Σταματούν απότομα) ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Τι έγινε; ΑΛΙΚΗ: Ξέρω που βρισκόμαστε,

ΑΛΕΠΟΥ: Πού; ΑΛΙΚΗ: Στο νησί της Κίρκης. ΑΛΕΠΟΥ: Πού είμαστε; ΑΛΙΚΗ: Απ’ ότι φαίνεται πάλι τα θαλάσσωσες! Πάλι δε συγχρονιστήκαμε! Αυτήν τη φορά κάναμε μια μεγάλη βουτιά στο παρελθόν. 12ος αιώνας π.Χ., αρχαία Ελλάδα, Μυκηναϊκή εποχή! ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Ωχ όχι! Πώς το έκανα πάλι αυτό! ΑΛΙΚΗ: Έχεις μεγάλο ταλέντο στο συγχρονισμό! ΑΛΕΠΟΥ: Ποια είναι η Κίρκη; ΑΛΙΚΗ: Είναι μια μάγισσα, η οποία μεταμόρφωσε τους συντρόφους του Οδυσσέα σε γουρούνια. (Ακούγονται βήματα) ΑΛΙΚΗ: Κάποιος έρχεται! Ας κρυφτούμε! (Κρύβονται. Μπαίνει η βασίλισσα με την Κίρκη και τους δυο φρουρούς της) ΦΡΟΥΡΟΣ 1: Η μεγαλειοτάτη, η πανέμορφη/ Μαζί και με την Κίρκη… ΦΡΟΥΡΟΣ 2: Τον Πριγκιπάκο ψάχνουνε/ Μαζί και την Αλίκη! ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Πρέπει να τους βρω! ΚΙΡΚΗ: Ποιοι είναι αυτοί; Παράξενα ονόματα. Δεν έχω ακούσει τίποτα γι’ αυτούς! Είσαι σίγουρη πως είναι εδώ; ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Φυσικά. ΚΙΡΚΗ: Εγώ αμφιβάλλω… ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Μαγισσούλα, εγώ διοικώ ένα βασίλειο το οποίο ακμάζει! Δεν κάνω ποτέ λάθη! ΚΙΡΚΗ: Εντάξει.

ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Λοιπόν, τι θα κάνεις; ΚΙΡΚΗ: Σαν τι να κάνω δηλαδή; ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Μήπως κάποιο ξόρκι; ΚΙΡΚΗ: Μα μάγισσα εγώ είμαι καλή! ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Δε θα πας και φυλακή! ΚΙΡΚΗ: Ξέχασέ το, είμαι καλή! ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Θα σε σκοτώσω στη στιγμή! ΚΙΡΚΗ: Εντάξει! Θα κάνω ό,τι μου πεις! ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Πολύ ωραία. (Η βασίλισσα και η Κίρκη φαίνονται να μιλάνε. Μπροστά μπαίνουν οι φρουροί) ΦΡΟΥΡΟΣ1: Κι έτσι η βασίλισσα/ Κι η μάγισσα η Κίρκη… ΦΡΟΥΡΟΣ 2: Κάνουνε ξόρκια μαγικά/ Να πιάσουν την Αλίκη! ΚΙΡΚΗ: Πες αυτά τα λόγια/ Προς τον ουρανό/ Και θα αποκτήσεις την Αλίκη/ Στο λεπτό! ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Υπέροχα! ΚΙΡΚΗ: Εγώ μπορώ να φύγω τώρα; ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Φυσικά και όχι! Εμένα ποιος θα με βοηθήσει στην τελειοποίηση του σχεδίου μου; ΚΙΡΚΗ: Τι εννοείς; ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Ακολούθησέ με. (Φεύγουν. Ο Μικρός Πρίγκιπας, η Αλίκη και η Αλεπού εμφανίζονται στη σκηνή) ΑΛΙΚΗ: Τώρα έχω αρχίσει να φοβάμαι…

ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Πρέπει να φύγουμε πριν μας βρουν. ΑΛΕΠΟΥ: Πώς; (Μπαίνει ο Οδυσσέας) ΟΔΥΣΣΕΑΣ: (βλέπει τους ήρωες) Ποιοι είστε εσείς; ΑΛΙΚΗ: Καλησπέρα. ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Γεια σας. Ποιοι είστε εσείς και τι γυρεύετε εδώ; ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Εσύ ποιος είσαι; ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Εγώ; Εγώ είμαι ο… ο… ο Κάποιος. ΑΛΙΚΗ: Χαίρω πολύ, Κάποιε! ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Κύριε Κάποιε, φαίνεστε πολύ έξυπνος. Αναρωτιόμουν μήπως θα μπορούσατε να μας βοηθήσετε να φύγουμε από εδώ. ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Εμμ… δεν ξέρω… Ο μόνος τρόπος που μπορείτε να φύγετε είναι με κάποιο πλοίο. Το να κατασκευάσετε ένα είναι δύσκολο, αλλά ίσως θα μπορούσαμε να φεύγαμε όλοι μαζί, αν με βοηθούσατε να ξαναέκανα τους συντρόφους μου ανθρώπους. Τότε θα μπορούσαμε να φεύγαμε. ΑΛΙΚΗ: Σύμφωνοι!

ΕΙΚΟΝΑ 5: ΚΑΡΑΒΙ ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Η ισχύς εν τη ενώσει λένε… Και πράγματι, όλοι μαζί αλλά κυρίως με τη συμβολή του πολυμήχανου Οδυσσέα, κατάφεραν να ξανακάνουν τα γουρούνια συντρόφους και να βρεθούν γρήγορα μέσα στο καράβι τους. Αλλά…. ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Εκεί όμως που πίστευαν πως γλίτωσαν και από τη μάγισσα Κίρκη, αλλά και από την κακιά βασίλισσα, ξεφύτρωσαν νέες

περιπέτειες… Ενώ έπλεαν, άρχισε να ακούγεται το ενοχλητικό τραγούδι των Σειρήνων. Ευτυχώς ο Οδυσσέας τους είχε προειδοποιήσει… Έκλεισαν όλοι πολύ καλά τα αυτιά τους και σώθηκαν! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Μη βιάζεστε όμως να βγάλετε συμπεράσματα. Δε σώθηκαν εντελώς... Γιατί, αν και κατάφεραν να περάσουν από την Σκύλλα, έφτασαν στη Θρινακία, όπου οι σύντροφοι του Οδυσσέα, σαν λυσσασμένοι, το έριξαν στο φαΐ κατασφάζοντας τα βόδια του θεού Ήλιου. Γι’ αυτό στο ναυάγιο που ακολούθησε χάθηκαν όλοι εκτός από τον Οδυσσέα και τους νέους φίλους του. ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Να πούμε, βέβαια, πως στο τσακ τη γλίτωσε η πονηρή και λαίμαργη Αλεπού και πως, αν δεν την έδενε… στο κεφάλι του ο Μικρός Πρίγκιπας, θα ήταν ήδη συγχωρεμένη! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Μετά πέρασαν τη Χάρυβδη και βρέθηκαν όλοι μαζί στην Ωγυγία, στο νησί της Καλυψώς! ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Ξεβρασμένοι στην ακτή φαίνονταν όλοι πεθαμένοι! Ευτυχώς όμως ήταν απλώς εξαντλημένοι. Τόσες ώρες πάλευαν να σωθούν. Απροστάτευτοι και εγκαταλελειμμένοι! Μόλις συνήλθαν δεν πίστευαν στα μάτια τους… Το τοπίο ήταν υπέροχο!

ΕΙΚΟΝΑ 6: ΚΑΛΥΨΩ (ΣΠΗΛΙΑ) ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Δάση με λεύκες, μυριστά κυπαρίσσια και λιβάδια με άγριες βιολέτες! Τέτοιο μαγικό τοπίο θα ξετρέλαινε ακόμα και θεούς. Πόσο μάλλον θνητούς! Αφού κοίταξαν καλά γύρω γύρω, ξεκίνησαν την εξερεύνηση. Πέρασαν από τα λιβάδια και βρέθηκαν σε μια βαθιά σπηλιά. Μπροστά τους υπήρχε μια καρπερή κληματαριά φορτωμένη σταφύλια. Στη σειρά τέσσερις κρήνες να τρέχουν γάργαρο νερό... ΑΛΕΠΟΥ: Φίλοι μου, ας σταματήσουμε! Με τέτοια πείνα τρώω ακόμα και σταφύλια… ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Δίκιο έχει η Αλεπού. Ας χαρούμε τη δροσιά και τους καρπούς της κληματαριάς!

ΑΛΙΚΗ: Συμφωνώ! Και πεινάω και διψάω! Εσύ, Μικρέ Πρίγκιπα, μήπως μπορείς με τα εργαλεία σου να καταλάβεις πού βρισκόμαστε; Υπέροχο μέρος, δε λέω, αλλά πρέπει να ξέρουμε και τι μας περιμένει. ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Δεν πρόλαβε να απαντήσει ο Μικρός Πρίγκιπας και ακούγονται φωνές και ομιλίες... ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Αλίκη, απίστευτο! Η κακιά βασίλισσα και οι Φρουροί! Πάμε γρήγορα μέσα στη σπηλιά να γλιτώσουμε!! ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Γλίστρησαν όλοι μέσα στη σπηλιά, εκτός από τον Οδυσσέα. Εξάλλου, αυτόν δεν τον γνώριζαν. ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Ποιος είσαι εσύ και γιατί είσαι εδώ; ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Με λένε Κάποιο. Εσείς ποιοι είστε; Δε φαίνεστε να είστε από τα μέρη μας! Τι παράξενα ρούχα και τι παράξενη συμπεριφορά! ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ: Εκτός από ομορφούλης είσαι και εξυπνούλης! Είμαστε από τον πλανήτη των παραμυθιών. Φτάσαμε μέχρι εδώ, γιατί κυνηγάμε δυο νεαρούς ταραχοποιούς, την Αλίκη και έναν που παριστάνει τον Πρίγκιπα. Μου χάλασαν όλα τα τριαντάφυλλα. Μου χάλασαν τον αγώνα. Με κατέστρεψαν! (φωνάζει και θυμώνει υπερβολικά). Θέλω να τους συλλάβω, να τους κόψω το κεφάλι! Μήπως τους είδες; ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Αλλόκοτα πράγματα μου λες και δεν τα καταλαβαίνω. Μάλλον ψάχνεις σε λάθος μέρος. ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Απελπισμένη η βασίλισσα, αφού διέταξε τους φρουρούς να μαζέψουν λίγα σταφύλια, έφυγε. Το πεδίο ελευθερώθηκε και ο Οδυσσέας βρέθηκε και αυτός στη σπηλιά. Εκεί κατάπληκτος συνάντησε αμέσως και τους άλλους, που είχαν μαγευτεί από ένα τραγούδι που ακουγόταν από μια υπέροχη γυναικεία φωνή. (Μουσική: Μάγισσα. Κάθονται όλοι κάτω και ακούν... Μόλις τελειώνει το τραγούδι, συναντιούνται με την Καλυψώ) ΑΛΙΚΗ: Γεια σας! ΚΑΛΥΨΩ: Καλησπέρα. Ποιοι είστε και τι θέλετε;

ΑΛΙΚΗ: Είμαι η Αλίκη, αυτή είναι η Αλεπού, αυτός ο Μικρός Πρίγκιπας και αυτός... ΚΑΛΥΨΩ: Ο Οδυσσέας! Τον περίμενα και ανυπομονούσα! ΑΛΙΚΗ: Χρειαζόμαστε βοήθεια! Μας κυνηγά μια κακιά βασίλισσα, για να μας σκοτώσει! ΚΑΛΥΨΩ: Σοβαρά! ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Σοβαρότατα! ΚΑΛΥΨΩ: Θα σας βοηθήσω! ΑΛΙΚΗ: Σας ευχαριστούμε πολύ! ΚΑΛΥΨΩ: Καθίστε όμως πρώτα στο τραπέζι να φάτε κάτι! Φαίνεστε ταλαιπωρημένοι. (Μπαίνουν οι θεραπαινίδες τραγουδώντας. Μία από αυτές κρατά το τριαντάφυλλο του Πρίγκιπα.) ΚΑΛΥΨΩ: Τι ωραίο λουλούδι είναι αυτό; ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ: Πράγματι! Η ομορφιά του ξεπερνά και τους θεούς! ΚΑΛΥΨΩ: Ορίστε; ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ: Εννοώ ότι μόνο ένας θεός θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα τόσο όμορφο λουλούδι. (Κοιτάζει ο Μικρός Πρίγκιπας το λουλούδι) ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Αυτό είναι… ΚΑΛΥΨΩ: Πράγματι είναι πανέμορφο… ΑΛΙΚΗ: Το γνωστό και μη εξαιρετέο; ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ: Το βρήκα στον πίσω κήπο! ΑΛΕΠΟΥ: Δηλαδή είναι αυτό;

ΚΑΛΥΨΩ: Τι συμβαίνει με το τριαντάφυλλο; ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Είναι το τριαντάφυλλό μου! Το βρήκα επιτέλους! (στρεφόμενος προς το τριαντάφυλλο) Σε έψαχνα παντού! ΚΑΛΥΨΩ: Τι κάνει; ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Συμφωνώ! Ήρθε η ώρα να φύγουμε! Καλυψώ, σε ευχαριστούμε για όλα! ΚΑΛΥΨΩ: Ποια όλα; ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Που η θεραπαινίδα σου βρήκε το τριαντάφυλλό μου! Τώρα μήπως γίνεται να γυρίσουμε πίσω; ΚΑΛΥΨΩ: Ναι! Πηγαίνετε στην ακρογιαλιά. Εκεί θα σας περιμένει ένα πλοίο που θα σας οδηγήσει μέχρι το τέλος του κόσμου, στους στύλους του Δία. Μόλις τους περάσετε, όλα πια θα είναι εύκολα. Μικρέ Πρίγκιπα, μη φοβάσαι, θα συγχρονιστείς πια απόλυτα! Πρώτος σταθμός ο πλανήτης των παραμυθιών, όπου η Αλίκη θα συναντήσει πια τους δικούς της και θα μάθει να ακούει τις συμβουλές των μεγαλύτερων, περιορίζοντας τους επικίνδυνους πειραματισμούς… Και δεύτερος και τελευταίος ο δικός σου όμορφος κόσμος, που θα ομορφύνει περισσότερο από το τριαντάφυλλό σου! ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Μάλιστα! Σε ευχαριστούμε Καλυψώ! ΑΛΙΚΗ: Χωρίς τη βοήθειά σου, ο Μικρός Πρίγκιπας... πάλι θα τα μπέρδευε… ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Πάντα με τον καλό λόγο η Αλίκη! Εσύ Οδυσσέα; ΚΑΛΥΨΩ: Ο Οδυσσέας θα μείνει για λίγο μαζί μου! ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Οπότε… Οι δρόμοι μας χωρίζουν. ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Ήταν μεγάλη μου τιμή να γνωρίσω έναν τόσο έξυπνο άνθρωπο όπως εσύ! ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Κι εσύ μικρέ είσαι έξυπνος κι έχεις στόχους. Αλλά κι εσύ Αλίκη, δεν πας πίσω! Κοιτάχτε να μην τους παρατήσετε ποτέ!

ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Έχεις δίκιο! Αντίο κι ευχαριστούμε για όλα! ΚΑΛΥΨΩ: Στο καλό! Ούριος άνεμος στα πανιά σας! (Φεύγουν) ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Μετά από την αναχώρηση των φίλων του, ο Οδυσσέας έμεινε μόνος. Μόνος με την πανέμορφη Καλυψώ! Τον είχε ερωτευτεί τόσο, που δεν του επέτρεπε να φύγει από κοντά της! (Μουσική: Στην Καλυψώ. Ο Οδυσσέας και η Καλυψώ αλλάζουν στάσεις, ενδυμασίες, κόμμωση, για να φανεί το πέρασμα των χρόνων) ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Έχουν περάσει κιόλας 7 ολόκληρα χρόνια! Ο Οδυσσέας ζει σαν αιχμάλωτος! Απελπισμένος, μακριά από την πατρίδα του και την οικογένειά του! Η Καλυψώ ήταν ωραία, το παραδέχτηκε και μπροστά της, ωραιότερη από την Πηνελόπη, αλλά η Πηνελόπη ήταν η μητέρα του παιδιού του, ο σημαντικός του άλλος.... Στο μεταξύ στον Όλυμπο στο πρώτο συμβούλιο των θεών… Οι θεοί, αφού τους έπιασε η προκοπή να στείλουν τον Οδυσσέα στην Ιθάκη, έστειλαν από τη μια τον Ερμή στην Καλυψώ, για να της ανακοινώσει ρητά πως ήρθε η ώρα να αφήσει ελεύθερο τον Οδυσσέα να γυρίσει στην Ιθάκη του! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Πάλι αυτός θα βγάλει το φίδι από την τρύπα…! ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Μη με διακόπτεις! Ενώ παράλληλα η Αθηνά πηγαίνει στο παλάτι του Οδυσσέα, για να εμψυχώσει τον Τηλέμαχο και να τον πείσει πως πρέπει να δώσει ένα τέλος με τους μνηστήρες και να πάει στην Πύλο και στη Σπάρτη και να αναζητήσει πληροφορίες για τον πατέρα του, ώστε να διευκολυνθεί η επιστροφή του. ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Σημεία και τέρατα δηλαδή. Για να παρακολουθήσουμε!

ΕΙΚΟΝΑ 7: ΠΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΙΘΑΚΗΣ (Μνηστήρες και Τηλέμαχος. Εμφανίζεται και η Αθηνά ως Μέντης) ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Κοίτα κατάσταση! Απόλυτο χάος!

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Τρώνε και πίνουν και δε λογαριάζουν κανέναν! Κάποιος ήρθε. Δε φαίνεται για μνηστήρας.. ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ααααα! Αρχίζεις και τα χάνεις! Είναι η Αθηνά, ντυμένη ως Μέντης, ο πατρικός φίλος του Οδυσσέα από τη χώρα των Ταφίων. Αφού γέμισε ελπίδες πολλές τον Τηλέμαχο, έφυγε με θαυμαστό τρόπο σαν πουλί, γεγονός που δυνάμωσε τον Τηλέμαχο. ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Ξέρω, ξέρω, μέχρι και η Πηνελόπη τα έχασε από τον τρόπο που της μίλησε. Να, έρχεται… ΠΗΝΕΛΟΠΗ: Φήμιε, άλλο τραγούδι διάλεξε! Αυτό με στεναχωρεί πολύ, γιατί αναφέρεται στην κακοτυχία του άντρα μου ...και πολύ υποφέρω! Σταμάτα πια! ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Μητέρα, μην τα βάζεις με τον Φήμιο. Καλύτερα να πας στην κάμαρή σου και να ασχοληθείς με τις δουλειές του σπιτιού και τον αργαλειό. Αφέντης σε αυτό το σπίτι είμαι εγώ και μόνο εγώ έχω δικαίωμα να μιλώ δημόσια! (απευθυνόμενος στους μνηστήρες) Και σεις μνηστήρες, να φύγετε από το παλάτι μου! Αύριο κιόλας συγκαλώ λαϊκή συνέλευση στην οποία θα αναγγείλω πως θα πρέπει να πάψετε να κατασπαταλάτε την περιουσία του πατέρα μου και να προσβάλετε την οικογένειά μου! Φύγετε τώρα! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Πω πω! Έγινε ξαφνικά άντρας! Αποφασιστικός και πολύ γενναίος. Σου μιλάω παιδί μου, πού κοιτάς; ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Τι; Αααα! Μου πήρε το μυαλό ο έρωτας! Η καημένη η Καλυψώ είναι πολύ ερωτευμένη με τον Οδυσσέα. Άκου…

ΕΙΚΟΝΑ 8: ΚΑΛΥΨΩ (ΣΠΗΛΙΑ) (Στη σπηλιά είναι η Καλυψώ. Μπαίνει ο Ερμής) ΕΡΜΗΣ: Καλυψώ! ΚΑΛΥΨΩ: Ερμή! Χρόνια και ζαμάνια! Τι κάνεις; ΕΡΜΗΣ: Καλά είμαι, εσύ;

ΚΑΛΥΨΩ: Καλά! Ποιος ούριος άνεμος σε φέρνει στο νησί μου; ΕΡΜΗΣ: Ο Δίας… ΚΑΛΥΨΩ: Αυτό σίγουρα δεν είναι καλό… ΕΡΜΗΣ: Άκουσε Καλυψώ, το πεπρωμένο όπως ξέρεις φυγείν αδύνατον. ΚΑΛΥΨΩ: Μίλα καθαρά! ΕΡΜΗΣ: Πρέπει να αφήσεις τον Οδυσσέα να φύγει… Είναι η μοίρα του να γυρίσει στην Ιθάκη. ΚΑΛΥΨΩ: Τι! Κι αν δεν το κάνω; ΕΡΜΗΣ: Δε νομίζω να θες να γνωρίσεις την οργή του Δία… ΚΑΛΥΨΩ: Μάλιστα… (Φωνάζοντας) Άσπλαχνοι και ζηλόφθονοι θεοί, σ’ αυτό είστε πρώτοι! Ω, δεν ανέχεστε θεές που φανερά πλαγιάζουν με θνητούς. Έτσι και τώρα πέφτει ο φθόνος σας σ’ εμένα που έχω κοντά μου έναν θνητό. Εγώ τον έσωσα κι αυτόν και τους φίλους του από αυτήν τη λυσσασμένη τη βασίλισσα και εσείς θέλετε να τον πάρετε από κοντά μου! ΕΡΜΗΣ: Σε παρακαλώ… ΚΑΛΥΨΩ: Δεν πειράζει! Ας φύγει λοιπόν, αφού το θέλει ο Δίας, ας φύγει κι ας ταλαιπωρηθεί στη θάλασσα! ΕΡΜΗΣ: Έκανες το σωστό! Αλίμονο σε εκείνους που τους βαραίνει η οργή του Δία.(Φεύγουν. Πρώτα ο Ερμής μετά η Καλυψώ) ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ συγκινήθηκα! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Άσε τις συγκινήσεις και παρακολούθα! Η Καλυψώ στο ακρογιάλι βρίσκει τον Οδυσσέα να κοιτά την θάλασσα και να κλαίει. Τις νύχτες ας κοιμότανε μαζί της στο βάθος της σπηλιάς. Το έκανε από ανάγκη. Το ήθελε εκείνη. Εκείνος όχι. ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Τις μέρες όμως τις περνούσε κρεμασμένος στα βράχια και στα ακρωτήρια, κοιτούσε το απέραντο πέλαγος και συνεχώς έκλαιγε!

ΕΙΚΟΝΑ 9: ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ (Μουσική: Δεν περνούν οι μέρες, δεν περνούν οι ώρες) ΚΑΛΥΨΩ: Μην κλαις άλλο. Θα σε αφήσω να φύγεις! Πελέκησε μακριά μαδέρια και φτιάξε μια σχεδία. Με αυτήν ταξίδεψε στο απέραντο πέλαγος. Θα σου δώσω ακόμα και τρόφιμα και ρούχα για να αντέξεις! ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Άλλα θεά, έχεις στο νου σου, όχι τον γυρισμό μου! Με κοροϊδεύεις. Πώς να ταξιδέψω στο ανοιχτό πέλαγος με μια σχεδία; ΚΑΛΥΨΩ: Παραείσαι καχύποπτος! Δε θέλω το κακό σου! Στο ορκίζομαι! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Έτσι του μίλησε η θεά και έφυγε. Εκείνος την ακολούθησε και βρέθηκαν στη σπηλιά. ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Μετά γευμάτισαν και σαν έπεσε το σκοτάδι κοιμήθηκαν μαζί και χάρηκαν φιλί και αγκάλη! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Το πρωί, τον βοήθησε να φτιάξει τη σχεδία και του έδωσε και λινό ύφασμα για τα πανιά. Μετά από τέσσερις μέρες τον έλουσε η ίδια, του έδωσε ρούχα που μοσχομύριζαν, του έδωσε νερό, κρασί και τρόφιμα, τον αποχαιρέτησε και του έστειλε ούριο άνεμο, άβλαβο και γλυκό.

ΕΙΚΟΝΑ 10: ΚΑΡΑΒΙ ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Τι γλυκό! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Μη βιάζεσαι! Μετά τον είδε ο Ποσειδώνας. Θύμωσε, συντάραξε τη θάλασσα, ξεσήκωσε όλες μαζί τις θύελλες και τους ανέμους όλους, που σήκωσαν τεράστιο κύμα! ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Ο Οδυσσέας μας έχασε τη σχεδία του. Ευτυχώς η Ινώ τον συμβούλεψε να βγάλει τα βαριά ρούχα και να κολυμπήσει μέχρι τους Φαίακες, για να γλιτώσει. Του έδωσε και ένα αθάνατο κεφαλομάντηλο

για να το ζώσει στο στέρνο και σαν βγει στη στεριά να το ξαναπετάξει στη θάλασσα. ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Μπράβο στην Ινώ! Και έτσι γύρισε στην Ιθάκη! ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Βιάζεσαι! Πρώτα ξεβράστηκε στο νησί των Φαιάκων. Στην όχθη του ποταμού τον βρήκε η Ναυσικά, η κόρη του βασιλιά Αλκίνοου… και τον ερωτεύτηκε κιόλας! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Μέλι έχει πια αυτός ο άνθρωπος; ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Σταμάτα! Έπειτα τον πήγε στο παλάτι, όπου του πρόσφεραν πλούσιο δείπνο. Μάλιστα το βράδυ ο Δημόδοκος φρόντισε να τον ψυχαγωγήσει με τραγούδια σχετικά με τον Τρωικό Πόλεμο και το επόμενο πρωί τού έδωσαν καράβι κι έφυγε για την Ιθάκη. ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Επιτέλους! ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Μόλις έφτασε στην Ιθάκη, θα σου φανεί παράξενο, αλλά δεν την αναγνώρισε. Τον πλησίασε όμως η Αθηνά, ντυμένη βοσκόπουλο…

ΕΙΚΟΝΑ 11: ΙΘΑΚΗ ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Πες μου, παιδί μου, αφού εσένα συνάντησα πρώτο, ποια είναι αυτή η χώρα; ΑΘΗΝΑ: Δεν την αναγνωρίζεις; Είναι το μέρος που πάλευες να φτάσεις τόσο καιρό! ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Η Ιθάκη! Είναι εδώ η Ιθάκη; ΑΘΗΝΑ: Ακριβώς! Και μην κάνεις πως δε με κατάλαβες... Εγώ είμαι η Αθηνά. Έλα να σου δείξω σημάδια να πειστείς. Να, η μακρόφυλλη ελιά στου λιμανιού την κορφή και εκεί στο πλάι, κοίτα… η θολωτή και ευρύχωρη σπηλιά… ΟΔΥΣΣΕΑΣ: (Σκύβει χαρούμενος στη γη και φιλά το χώμα) Αθηνά! Σε ευχαριστώ για όλα! Τώρα όμως πρέπει να πάω αμέσως στο παλάτι να

βρω την Πηνελόπη! ΑΘΗΝΑ: Όχι! Οι μνηστήρες σού έχουν στήσει ενέδρα! Καλύτερα να πας στον χοιροβοσκό σου, τον Εύμαιο. Είναι ο μόνος που μπορείς να εμπιστευτείς! Έλα τώρα κοντά μου… θα σε κάνω αγνώριστο... Θα σουφρώσω το ωραίο σου δέρμα, θα εξαφανίσω τα μαλλιά σου, θα ρίξω πάνω σου κουρέλια... Εκεί να περιμένεις. Εγώ θα πάω να φέρω πίσω τον Τηλέμαχο. ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Σε ευχαριστώ για όλα, Αθηνά! (Φεύγουν) (Μουσική: «Χωρίς ταυτότητα». Μπαίνει ο Οδυσσέας αγνώριστος. Σε λίγο μπαίνει και ο Εύμαιος) ΕΥΜΑΙΟΣ: Πω, πω κούραση! Είναι κι αυτοί οι μνηστήρες που κοντεύουν να φάνε όλα τα γουρούνια μου! ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Ο Δίας να σου δίνει πάντα χαρές, μιας που σεβάστηκες τη φιλοξενία. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα! ΕΥΜΑΙΟΣ: Ααχ! Και πού να ’βλεπες τι φροντίδα θα είχες, αν ήταν εδώ ο Οδυσσέας… ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Ο βασιλιάς της Ιθάκης; ΕΥΜΑΙΟΣ: Ναι, ο δύσμοιρος. Χάθηκε στη θάλασσα. ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Εγώ πιστεύω πως ζει και ότι είναι ζήτημα χρόνου να εμφανιστεί και να φτιάξει τα πράγματα. ΕΥΜΑΙΟΣ: Πάει αυτός τώρα… ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Πάμε ένα στοίχημα! Άμα γυρίσει θα με ντύσεις με ό,τι καλύτερο έχεις και θα με στείλεις με ένα καράβι στο Δουλίχι, αν δε γυρίσει, τότε θα με πετάξεις από τα βράχια! ΕΥΜΑΙΟΣ: Είναι σωστό αυτό; Να σε φιλοξενήσω και μετά να σε σκοτώσω; ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Μπορεί και να μη με σκοτώσεις. Θα ήθελα όμως να μάθω

κάποια πράγματα. ΕΥΜΑΙΟΣ: Ακούω. ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Στο παλάτι τι γίνεται; Η οικογένεια του Οδυσσέα; Οι γονείς του; Τι κάνουν; ΕΥΜΑΙΟΣ: Η Αντίκλεια η καημένη, περίμενε τον Οδυσσέα και αφού μαράζωνε μέρα με την μέρα, πέθανε. Ο Λαέρτης έφυγε από το παλάτι και ζει στα αμπέλια του σαν σκλάβος. Στο παλάτι, αυτοί οι άρχοντες, ο Θεός να τους κάνει, είναι στο παλάτι σπαταλώντας την περιουσία του Οδυσσέα όσο περιμένουν την Πηνελόπη να τελειώσει το υφαντό... ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Το περίφημο υφαντό της Πηνελόπης, το αρχαίο γεφύρι της Άρτας. ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Όλη μέρα ύφαινε η Πηνελόπη… ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ενώ το βράδυ το ξήλωνε….Έτσι το υφαντό δεν τελείωνε ποτέ! OΔΥΣΣΕΑΣ: Και εκείνη γιατί δεν το τελειώνει; ΕΥΜΑΙΟΣ: Περιμένει η δύστυχη ακόμα τον αφέντη μου... ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Είπαν και άλλα πολλά και πήγαν να κοιμηθούν (αδειάζει η σκηνή). Το επόμενο πρωί κατέφθασε στην καλύβα και ο Τηλέμαχος. Θερμή του επιθυμία να ειδοποιηθεί η μητέρα του για το γυρισμό του. Φεύγοντας ο Εύμαιος, εμφανίστηκε και πάλι η Αθηνά, που βρήκε τον Οδυσσέα έξω από την καλύβα και τον ακούμπησε με το χρυσό ραβδί της. Του ξανάδωσε τη μορφή του. Ύστερα αποκάλυψε την ταυτότητά του στον Τηλέμαχο και μαζί κατέστρωσαν σχέδιο να απαλλαχθούν από τους μνηστήρες που άρχισαν να πιέζουν πολύ την Πηνελόπη, αφού ανακάλυψαν το κόλπο του υφαντού! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Η Πηνελόπη όμως σκέφτηκε κι άλλον τρόπο, για να καθυστερήσει τον γάμο. Όποιος κατάφερνε να λυγίσει το τόξο του Οδυσσέα θα γινόταν άντρας της, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι κανείς δε θα το έκανε! ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Πράγματι, κανένας δεν τα κατάφερε, πλην του Οδυσσέα, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο τέλος στην Οδύσσειά του! (Μπαίνει ο Ποσειδώνας)

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Όχι και τέλος! Δεν κέρδισα ακόμα! Εξάλλου σιχαίνομαι τα happy ends! (Μπαίνει ο Οδυσσέας) ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Ποσειδώνα! Δε βαρέθηκες τόσα χρόνια να με ταλαιπωρείς; ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Όχι βέβαια! Τώρα ήρθε η κορύφωση! ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Λυπάμαι αλλά δεν θα σε αφήσω να το κάνεις αυτό! ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Χα, χα! Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Θα ξεχάσεις την Πηνελόπη στο λεπτό, έπειτα από αυτό που θα πάθεις! ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Για να σε δω! ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Να σου συστήσω λοιπόν την πιο γλυκιά φωνή του κόσμου, την Αγλαόπη! (Μπαίνει η Αγλαόπη) Αγλαόπη!! ΑΓΛΑΟΠΗ: Μάλιστα! ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Ας τιμήσουμε τον Οδυσσέα δίνοντάς του την ευκαιρία να ακούσει την καλύτερη σου νότα! ΑΓΛΑΟΠΗ: Μετά χαράς! (Μουσική Το τραγούδι των Σειρήνων. Η Αγλαόπη προσπαθεί να τον υπνωτίσει. Σιγά σιγά καταφέρνει να τον ρίξει κάτω) ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Επιτέλους! Τίποτα δε μπορεί να σε γλιτώσει πια! (Μπαίνει ο Μικρός Πρίγκιπας, η Αλίκη και η Αλεπού) ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Μη βιάζεσαι τόσο! Δεν είσαι και τόσο ανίκητος όσο νομίζεις! ΑΛΙΚΗ: Ο Οδυσσέας μάς βοήθησε! Το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς τώρα! ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Αγλαόπη! Πιάσε τους! ΑΓΛΑΟΠΗ: Μάλιστα! (Φεύγει ο Μικρός Πρίγκιπας και η Αλίκη ενώ η Αγλαόπη τους κυνηγά) ΑΛΕΠΟΥ: Γιούχου! Εμένα με ξέχασες;

ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Τι! Μια αλεπού; (Αρχίζει να την κυνηγά. Φεύγουν) Έτσι και σε πιάσω! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Τι έγινε; ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Αυτή κυνηγά αυτούς. Αυτός… αυτήν. Μπερδεύτηκα. Για στάσου όμως… Πώς βρέθηκαν πάλι αυτοί εδώ; Ωχ! Ο Ποσειδώνας έπιασε την Αλεπού! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ωχ! ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Ναι, αλλά η Αγλαόπη νικήθηκε! Δεν μπόρεσε να επηρεάσει με το τραγούδι της τους ήρωες! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ναι, αλλά τώρα τους έπιασε ο Ποσειδώνας! ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Ένα μπάχαλο δηλαδή... (Μπαίνουν ο Ποσειδώνας, ο Μικρός Πρίγκιπας, η Αλίκη και η Αλεπού) ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Τώρα θα πεθάνετε! (Μπαίνει η Αθηνά) ΑΘΗΝΑ: Επιτέλους, Ποσειδώνα, σταμάτα! Δε βλέπεις πως έχασες, τι συνεχίζεις; Η Δικαιοσύνη είναι απόλυτη! Δεν μπορείς να την αλλάξεις! ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ: Έχεις δίκιο… Η Δικαιοσύνη είναι απόλυτη και δεν μπορούμε ούτε εμείς οι θεοί να της πάμε κόντρα… Νίκησες, Οδυσσέα! Πολυμήχανος, γενναίος και υπομονετικός. Προσηλωμένος στον στόχο σου μέχρι το τέλος! (Όλοι φεύγουν) ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Όλα καλά λοιπόν! Ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη ξαναέσμιξαν, οι άλλοι όμως τι απέγιναν; ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Ο Μικρός Πρίγκιπας, η Αλίκη και η Αλεπού βάλθηκαν να λύσουν τα προβλήματα του πλανήτη μας. Τα γνωστά… βουτιά στο μέλλον… επίλυση... ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Και ο θεός να βάλει το χέρι του, να επιστρέψουν συγχρονισμένοι εκεί που πρέπει... (Μπαίνουν ο Μικρός Πρίγκιπας, η Αλίκη, η Αλεπού και όλοι οι πρόσφυγες) ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Τι το ήθελες και το μελέτησες; Όπως πάντα ασυγχρόνιστοι...

Επέστρεψαν σε λάθος μέρος παίρνοντας μάλιστα στο λαιμό τους και άλλους! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Πού τους βρήκαν; ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Οι ξεριζωμένοι του κόσμου… Δε θυμάσαι; ΑΛΙΚΗ: (απευθυνόμενη στον Μικρό Πρίγκιπα) Συγχαρητήρια! Έπεσες διάνα! Ιθάκη… ή με γελούν τα μάτια μου; ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Ιθάκη, βέβαια! Ασφαλώς όλοι εσείς θα απορείτε γιατί ξαναήρθαμε εδώ! Ποιος άλλος όμως θα μας προετοίμαζε καλύτερα για το ταξίδι της επιστροφής προς τις δικές μας Ιθάκες; Αλεπού, εσύ στο μεταξύ ετοίμασε το σκάφος μας! ΑΛΕΠΟΥ: Με μεγάλη χαρά, Μικρέ Πρίγκιπα! ΑΛΙΚΗ: Σήμερα είμαστε όλοι καλεσμένοι του μεγάλου Οδυσσέα! Ας χαρούμε τη ζεστή του φιλοξενία και ας ξεκλέψουμε λίγο από τη σοφία του! ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Έχει δίκιο η Αλίκη! Είναι σημαντικό να διδαχτούμε από εκείνον ότι οι Ιθάκες είναι οι πατρίδες όλων μας, οι στόχοι μας, τα ενδιαφέροντά μας ό,τι μας κρατά ζωντανούς και μας κάνει δυνατούς!! (Μουσική: Το τραγούδι ας πούμε του Οδυσσεβάχ)

ΤΕΛΟΣ

Σιρανό ντε Μπερζεράκ, Ε. Ροστάν (2015)

«Ελένη»

2η θέση Μπαχτσεβανίδης Ραφαήλ Γ’ Γυμνασίου ο 2 Γυμνάσιο Ορεστιάδας

Πρόσωπα: Αφηγητής Ελένη Τεύκρος Γριά Μενέλαος Θεονόη Θεοκλύμενος Από μηχανής Θεός

ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Μια ιστορία θα σας πω για μια όμορφη κυρία, που νόμιζαν πάρα πολλοί πως βρισκόταν στην Τροία. Μα η Ελένη η όμορφη δεν πήγε ποτέ στην Τροία, γι’ αυτό κλείστε τα κινητά κι απολαύστε την ιστορία.

ΣΚΗΝΉ 1η (Η Ελένη μάς συστήνεται και έπειτα γνωρίζεται με τον Τεύκρο). ΕΛΕΝΗ: Να ο Νείλος με τις όμορφες νεράιδες, να οι φοίνικες της Αίγυπτου. Είμαι η Ελένη. Τα βάσανά μου ξεκίνησαν από τότε που γεννήθηκα θαρρώ, σαν kinder έκπληξη μέσα από ένα αυγό. Έπειτα με έφερε εδώ ο Ερμής, για να με προστατεύσει, έτσι ώστε η Αφροδίτη με τον

Πάρη, του Πρίαμου το γιο, να μη με προξενέψει. Εδώ με προστάτευε ο Πρωτέας, αλλά από τότε που αυτός πήγε στα θυμαράκια, ο γιος του ο Θεοκλύμενος πήρε πολύ αέρα και θέλει οπωσδήποτε να μου φορέσει βέρα και εγώ ικέτισσα ήρθα εδώ στον τάφο του Πρωτέα. Ωχ, για μια στιγμή, ποιος είναι αυτός ο ξένος που έρχεται από εκεί; ΤΕΥΚΡΟΣ: Θεοί! Ποια όψη αντικρίζω; Μη μου πεις πως είσαι η Ελένη, που για χάρη σου δέκα χρόνια πόλεμος άφησες να γένει; ΕΛΕΝΗ: Όχι, ξένε, λάθος κάνεις, δεν είμαι η Ελένη. Εσύ όμως ποιος είσαι και ποιος άνεμος σε έφερε σ’ αυτά εδώ τα μέρη; ΤΕΥΚΡΟΣ: Είμαι ο Τεύκρος, ο γιος του Τελαμώνα από τη Σαλαμίνα, όχι με τα πετρέλαια, αλλά από ένα νησί που το μισό έχει κατοχή, την Κύπρο τη γνωστή. Με έδιωξε ο πατέρας μου, γιατί πέθανε ο αδερφός σε μια μάχη στην Τροία, για να πάρουμε πίσω την λεγάμενη κυρία, και τώρα ήρθα εδώ στην Αίγυπτο χρησμό να πάρω από την Θεονόη που βρίσκεται εδώ και είναι μάντισσα ξακουστή. ΕΛΕΝΗ: Πες μου, σε παρακαλώ, τι έγινε στην Τροία; ΤΕΥΚΡΟΣ: Την Τροία την πήραμε, πήραμε και την Ελένη αλλά ήταν διστακτική, τη βουτάει ο Μενέλαος απ’ το μαλλί και την παίρνει σηκωτή. ΕΛΕΝΗ: (μονολογεί) Μα καλά, πώς γίνεται αυτό; Αφού εγώ είμαι εδώ. Κάτι μου βρομάει εδώ. ΤΕΥΚΡΟΣ: Ναι εγώ είμαι, που έχω μέρες να πλυθώ. ΕΛΕΝΗ: Σε ευχαριστώ, ξένε, πήγαινε τώρα στο καλό, παρεμπιπτόντως τη μάντισσα θα την βρεις στο κτήριο το διπλανό. ΤΕΥΚΡΟΣ: Τα λέμε σύντομα, θα ξαναπεράσω, αντίο.

ΣΚΗΝΉ 2η (Ο Τεύκρος και η Ελένη αποχωρούν και ο Μενέλαος συνομιλεί με τη Θεονόη )

ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Τι παλατάρα είναι αυτή, άρχων εδώ θα μένει. ΓΡΙΑ: Ποιος είσαι εσύ του λόγου σου, ποιος άνεμος σε φέρνει; ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Είμαι ο Μενέλαος, ο βασιλιάς της Σπάρτης. ΓΡΙΑ: Φύγε γρήγορα από εδώ, θα έρθει ο αντεροβγάλτης. ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Γριά, έχεις αλτσχάιμερ, τι είναι αυτά που λες; ΓΡΙΑ: Αααααα εσύ το έχεις χάσει, τι δεν καταλαβαίνεις; ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Δεν φεύγω από εδώ, αν δε λάβω την απάντηση που ζητώ. ΓΡΙΑ: Τι δεν καταλαβαίνεις; Όσο κάθεσαι εδώ τη θέση σου βαραίνεις. ΘΕΟΝΟΗ: Γριααά! Τι κάνεις εκεί με αυτό το πατσαβούρι; Φύγε γρήγορα από εκεί και άστον τον καμπούρη. ΓΡΙΑ: Μάλιστα μεγαλειοτάτη! ΘΕΟΝΟΗ: Ποιος είσαι, ξένε, και τι θες εδώ; ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Ναυαγό με έφεραν τα κύματα εδώ, πες μου σε παρακαλώ πώς θα μπορέσω να φύγω από τον τόπο αυτό και στο παλάτι μου να γυρίσω στη Σπάρτη, τον τόπο τον ξακουστό; ΘΕΟΝΟΗ: Είναι θέλημα των θεών εδώ εσύ να φτάσεις, γιατί τη γυναίκα που αγαπάς κοντεύεις να ξεχάσεις..... ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Τι εννοείς; Δε σε καταλαβαίνω. ΘΕΟΝΟΗ: Καλά, πόσο χαζός παίζει να είσαι; Τόσο καιρό δεν κατάλαβες πως με μιαν άλλη είσαι; ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Τι είναι αυτά που μου λες τώρα, 10 χρόνια ολόκληρα πολεμούσα για τη γυναίκα που αγαπώ κι εσύ τώρα μου λες πως είναι άλλη; Μήπως ήπιες τίποτα και σε χτύπησε στο κεφάλι; ΘΕΟΝΟΗ: Μη με κάνεις να θυμώσω, γιατί δεν πρόκειται να μάθεις για τη γυναίκα που αγαπάς πώς να την πάρεις πίσω από αυτήν τη χώρα και στο είδωλο αυτής θα πηγαίνεις δώρα.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Τότε πες μου, μάντισσα, πού είναι η Ελένη που τόσο αγαπώ, ποθώ και σπίτι μου θέλω πάλι βασίλισσα να δω; ΘΕΟΝΟΗ: Θα πας στο κοιμητήριο στον τάφο του Πρωτέα. Εκεί θα βρεις την Ελένη και είμαι σίγουρη πως θα σε περιμένει. ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Σ’ ευχαριστώ! Φεύγω τώρα από δω και την Ελένη που αγαπώ πάω να βρω.

ΣΚΗΝΉ 3η (Η Ελένη βγαίνει από το μαντείο και συναντιέται με τον Μενέλαο) ΕΛΕΝΗ: Έλα, Ερμή και Αθηνά, με γελούν τα μάτια μου ή μήπως είναι αλήθεια; Μενέλαε, είσαι εσύ; ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Ναι Ελένη μου, ήρθα να σε πάρω. (Ο Μενέλαος αγκαλιάζεται με την Ελένη) Τι έπαθες, Ελένη μου, και είσαι σε τέτοιο χάλι; ΕΛΕΝΗ: Τι να πάθω η δύσμοιρη, μύρισα τη μασχάλη. ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Ελένη, δεν ήρθα εδώ, για να με μυρίσεις, ήρθα για να σε πείσω μαζί μου πίσω να γυρίσεις. ΕΛΕΝΗ: Σε ευχαριστώ πολύ, αγάπη μου, που με σκέφτηκες πάλι, αλλά βάλε κάτι για να μη μυρίζει η μασχάλη. ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Ελένη, δεν είναι ώρα για αστεία. Έλα μαζί μου, για να φύγουμε από εδώ πίσω στο σπίτι μας στη Σπάρτη και γλέντι θα στήσω μεγάλο και τρανό που στον κόσμο ολόκληρο δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει. ΕΛΕΝΗ: Μενέλαέ μου, συμφωνώ αλλά πρέπει να ξεφύγουμε από τον Θεοκλύμενο, τον επίδοξο εραστή μου, τον τρελό, και από την αδερφή του, η οποία είναι μάντισσα στο μαντείο το ιερό. ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Αυτή η γλυκιά είναι αδερφή αυτού του χαλβά; ΕΛΕΝΗ: Εσύ πού την ξέρεις αυτή; Μήπως πήγες στο μαντείο, για να

πάρεις χρησμό, γιατί, αν το έκανες αυτό, θα σε γδάρω ζωντανό. ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Μα γιατί, τι μπορεί να μας κάνει μια αθώα; ΕΛΕΝΗ: Δεν ξέρεις τι καρφί είναι αυτή, θα τα πει όλα στον αδερφό της και μετά δεν θα φύγουμε ποτέ από τον τόπο αυτό. ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Μη σε νοιάζει, αγάπη μου. Αυτό κιόλας το βράδυ θα απαγάγουμε τη Θεονόη! ΕΛΕΝΗ: Πώς θα καταφέρεις να απαγάγεις τη μάντισσα την κακιά; ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Μη ρωτάς πολλά, θα δεις το βράδυ. ΕΛΕΝΗ: Πήγαινε τότε, άντρα μου, τα σχέδιά σου να πραγματοποιήσεις και ελπίζω να μην τα θαλασσώσεις, γιατί τότε δε θα μπορέσεις ποτέ από τα δεσμά αυτά να μας ελευθερώσεις.

ΣΚΗΝΉ 4η (Αποχωρεί η Ελένη και ο Μενέλαος με δύο άντρες του κάνουν την απόπειρα της απαγωγής) ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Αυτό πρέπει να είναι το δωμάτιό της, πάμε μέσα, την μπαγλαρώνουμε και έπειτα από τα δεσμά αυτά την Ελένη να ελευθερώσουμε. (Οι τρεις άντρες μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο και παίρνουν αντί τη μάντισσα τον Θεοκλύμενο, ο οποίος είναι τυλιγμένος με ένα σεντόνι και πηγαίνουν να πάρουν την Ελένη και να φύγουν). ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Ήρθαμε, αγάπη μου, να σε πάρουμε! Έχουμε μαζί μας και τη μάντισσα. ΕΛΕΝΗ: Βρε συ, δεν είναι τόσο μεγαλόσωμη, σίγουρα είναι η Θεονόη; ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Ναι σίγουρος είμαι (ο Μενέλαος παίρνει το σεντόνι πάνω από τον Θεοκλύμενο και τότε καταλαβαίνουν πως πήραν λάθος άτομο). ΘΕΟΚΛΥΜΕΝΟΣ: Ποιοι είστε εσείς και γιατί με φέρατε εδώ ;

(Ο Μενέλαος και η Ελένη δεν ξέρουν τι να κάνουν, έτσι ο Ελένη έχει μια ιδέα....) ΕΛΕΝΗ: Είναι από τα ΕΛΤΑ ο μέγας ταχυδρόμος, ήρθε μαντάτο κακό για μένα να φέρει, πέθανε ο Μενέλαος, πνίγηκε στο Αιγαίο, αυτό ήταν τελικά το τέλος το μοιραίο!!! ΘΕΟΚΛΥΜΕΝΟΣ: Αφού ήταν θέλημα των θεών μαζί να ζήσουμε ευτυχισμένοι, έλα, Ελένη μου, εδώ να αγκαλιαστούμε και έπειτα με τα ιερά δεσμά του γάμου να ενωθούμε. ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Δεν είναι τόσο απλό αυτό που ζητάς άρχοντά μου. ΘΕΟΚΛΥΜΕΝΟΣ: Τι εννοείς; ΕΛΕΝΗ: Πρέπει θυσία να γενεί πρώτα στο μοιραίο σημείο και έπειτα ο γάμος ο λαμπρός μέσα στο μαντείο. ΘΕΟΚΛΥΜΕΝΟΣ: Πώς μπορώ να βοηθήσω; ΕΛΕΝΗ: Καράβι χρειάζεται γοργό και άντρες τριακόσιοι, χρυσά φλουριά και αργυρά και άλλα τόσα δώρα για τον άντρα τον φουκαρά που τώρα βρίσκεται στον πάτο της θαλάσσης! ΘΕΟΚΛΥΜΕΝΟΣ: Ό,τι χρειαστεί, Ελένη μου, εγώ θα σου το δώκω… Εγώ, επειδή σε αγαπώ όχι για να τα πάρω πίσω με τόκο! ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Πότε θα τα έχουμε αυτά, ω βασιλεύ της Αίγυπτου! ΘΕΟΚΛΥΜΕΝΟΣ: Αύριο πρωί πρωί θα είναι όλα έτοιμα και μην ανησυχείς, Ελένη μου, δε θα σου γίνω βάρος, θα μείνω εδώ, για να βρω ποιος θα ναι ο κουμπάρος! ΕΛΕΝΗ: Σ’ ευχαριστώ πολύ για όλα αυτά που κάνεις! Αντίο τώρα νέε άντρα μου και πήγαινε τις ετοιμασίες να κάνεις....

ΣΚΗΝΉ 5η (Ο Θεοκλύμενος επιστρέφει στο παλάτι και συμβουλεύεται την αδερφή του, τη Θεονόη)

ΘΕΟΚΛΥΜΕΝΟΣ: Αχ αδερφή μου, τι χαρά! Παντρεύομαι την Ελένη! Πέθανε ο Μενέλαος και σε μένα η Ελένη παραμένει! ΘΕΟΝΟΗ: Αδερφέ μου, πες μου πως δεν πίστεψες σε αυτό το ψέμα, μέχρι κι ένας μωρός θα καταλάβαινε πως ο ταχυδρόμος των ΕΛΤΑ είναι ο Μενέλαος. ΘΕΟΚΛΥΜΕΝΟΣ: Αααααα!!! Οι άτιμοι μου παίρνουν την Ελένη, όμως εγώ την αγαπώ και τον Μενέλαο δε θα ησυχάσω, αν δε δω νεκρό! ΘΕΟΝΟΗ: Αυτά είχα να σου πω, αδερφέ, πήγαινε τώρα να ξεκουραστείς και άσε με να περιμένω το αμόρε μου, τον Τεύκρο... Ήρθε προχθές από εδώ και τον αγαπώ πιο πολύ από τον θεό! (Ο Θεοκλύμενος αποχωρεί από τη σκηνή και μπαίνει ο Τεύκρος) ΤΕΥΚΡΟΣ: Τι έπαθε, αγάπη μου, ο αδερφός σου πάλι και είναι σε τέτοιο χάλι; ΘΕΟΝΟΗ: Ήρθε ο Μενέλαος την Ελένη για να πάρει και το έμαθε ο αδερφούλης μου και είναι σε μαύρο χάλι. ΤΕΥΚΡΟΣ: Ήρθε ο Μενέλαος σε αυτόν εδώ τον τόπο την Ελένη για να πάρει; Και τότε εμείς ποια πήραμε από της Τροίας την πόλη την μεγάλη; ΘΕΟΝΟΗ: Έχει πολύ μπέρδεμα αυτή η ιστορία, τώρα όμως ο αδερφός μου είναι έξω φρενών και μάλλον αύριο τη χαραυγή θα πάει με το σπαθί τον Μενέλαο να σκοτώσει και να πάρει την Ελένη σηκωτή και στο παλάτι αυτό θα τη στεφανωθεί. ΤΕΥΚΡΟΣ: Τι ποτό, αγάπη μου, η καρδούλα σου ποθεί; ΘΕΟΝΟΗ: Τι έχει να πιω, μήπως έχει βότκα, μήπως τσίπουρα πολλά ή ηδύποτα δροσιστικά; ΤΕΥΚΡΟΣ: Μήπως θες μια cοΙa, που πάει με όλα; ΘΕΟΝΟΗ: Να παραγγείλουμε fast food ή μήπως κινέζικο; ΤΕΥΚΡΟΣ: Όχι από εκεί, αγάπη μου, δεν έχει καλά φαγάκια, εκεί αντί για χοιρινό σερβίρουν βατραχάκια. Ας πιούμε τώρα λοιπόν ένα ποτάκι,

κατά προτίμηση ημίγλυκο κρασάκι. ΘΕΟΝΟΗ: Οκ, φέρε ό,τι θες, πήγαινε να διαλέξεις, εγώ θα κάτσω καταγής και θα κάνω νέες προβλέψεις. (Ο Τεύκρος θέλοντας να βοηθήσει την κατάσταση ρίχνει υπνωτικό στο ποτό της Θεονόης, ώστε αυτή να κοιμηθεί και ο ίδιος να προλάβει να προειδοποιήσει την Ελένη και τον Μενέλαο ) ΘΕΟΝΟΗ: Πω πω! Ωραίο το κρασάκι αλλά μου φαίνεται πως νύσταξα λιγάκι. (Η Θεονόη πέφτει κάτω και κοιμάται. Ο Τεύκρος την πηγαίνει σέρνοντάς την στο δωμάτιό της και έπειτα πηγαίνει στην Ελένη και στον Μενέλαο, για να τους προειδοποιήσει). ΤΕΥΚΡΟΣ: Ελένη και Μενέλαε, πρέπει να φύγετε γρήγορα από τον τόπο αυτό, γιατί έρχεται μεγάλο κακό! Η Θεονόη τα είπε όλα στον αδερφό της και αύριο θα έρθει με στρατό πολύ να σκοτώσει τον Μενέλαο και να πάρει την Ελένη για γυναίκα του στο παλάτι το μεγάλο και το φαρδύ. ΕΛΕΝΗ: Πάμε να φύγουμε γρήγορα τότε από δω, δεν θέλω να πάθουμε μεγάλο κακό! ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Το καράβι είναι έτοιμο, θα φέρουμε εδώ την ψεύτικη Ελένη κι εμείς θα γυρίσουμε στη Σπάρτη, την πατρίδα μας τη δοξασμένη.

ΣΚΗΝΉ 6η (Ο Μενέλαος και η Ελένη βρίσκονται στο καράβι και επιστρέφουν στη Σπάρτη, όμως ο Θεοκλύμενος τούς περιμένει στο λιμάνι, για να χαλάσει τα σχέδιά τους). ΘΕΟΚΛΥΜΕΝΟΣ: Ελένη, εγώ σ’ αγαπώ και θα σε αποκτήσω, τον Μενέλαο εγώ νεκρό στη θάλασσα θα ρίξω...... ΕΛΕΝΗ: Κοίτα, Θεοκλύμενε, ω γιε του Πρωτέα, εγώ δεν σ’ αγαπώ, αλλά αν εσύ μ’ αγαπάς τόσο πολύ θα σου προσφέρω ένα φιλί! ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Όχι, Ελένη, δεν το επιτρέπω αυτό, η γυναίκα που αγαπώ να φιλά αυτόν τον ξένο!

ΘΕΟΚΛΥΜΕΝΟΣ: Ε, εσύ, αν δεν την αφήσεις να μου δώσει ένα φιλί θα την πάρω σηκωτή για το παλάτι μου, νύμφη εκλεκτή. ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Απ’ ό,τι φαίνεται δε βγάζουμε με αυτόν τον τρόπο άκρη, βγάλε το ξίφος σου το μακρύ και θα την πάρει όποιος μπορέσει τον άλλο να τουμπάρει. ΘΕΟΚΛΥΜΕΝΟΣ: Δέχομαι την πρόκληση, ω γιε του Ατρέα, αλλά, αν κερδίσω τελικά, θα την πάρω για πάντα από σένα μακριά! (Ο Θεοκλύμενος ξιφομαχεί με τον Μενέλαο αλλά δεν κερδίζει κανένας από τους δύο. Έτσι έρχεται ο από μηχανής Θεός, για να δώσει τη λύση του προβλήματος). ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΟΣ: Θνητοί, μη μαλώνετε άδικα για αυτήν εδώ τη γυναίκα, αφήστε τα μαλώματα και τα αντριλίκια, γιατί θα αρχίσω να ρίχνω μπινελίκια. Με βία ποτέ κανείς δεν κατάφερε κάτι να αποκτήσει, έτσι κι εσείς δε θα πάρετε την Ελένη που αγαπάτε, γιατί συμπεριφέρεστε σαν μικρά παιδάκια. Για να μη μαλώνουν οι θνητοί την Ελένη ποιος θα πάρει, είναι εντολή του μεγάλου του θεού του Διός, η Ελένη την αθανασία να αποκτήσει, εφόσον βγήκε το τεστ του DΝΑ και απέδειξε τελικά πως η Ελένη δεν είναι θνητή, αλλά μια θεά και μάλιστα κόρη ενός μεγάλου γυναικά, του Δία του κουβαρντά που έκανε ένα σωρό παιδιά! Έτσι, Ελένη, ήρθα εδώ, για να σε συνοδέψω στου Όλυμπου τα κάστρα τα λαμπρά, όπου οι θεοί περνούν ζωή και κότα! Τρων και πανακότα!!! ΕΛΕΝΗ: Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ θερμά. Αντίο, παλικάρια θνητά, ελπίζω να σας βλέπω συχνά, φεύγω τώρα για του Ολύμπου τα παλάτια τα λαμπρά… ΜΕΝΕΛΑΟΣ: Τζάμπα πάει ο πόλεμος, τζάμπα οι διαμάχες! Πάμε για κανά καφέ, Θεοκλύμενε, θα ’ρθεις; ΘΕΟΚΛΥΜΕΝΟΣ: Πάμε, ρε Μενέλαε, έναν καφέ να πιούμε και για γυναίκες άλλες να ψάξουμε να βρούμε! ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Έτσι λοιπόν τελείωσε αυτή η παρωδία κι ελπίζω να άφησε μεγάλη ιστορία για μια γυναίκα όμορφη, Ελένη τ’ όνομά της, που τελικά τελείωσαν όλα τα βάσανά της. (Οι ηθοποιοί βγαίνουν στην σκηνή κάνουν υπόκλιση και η παράσταση τελειώνει). ΤΕΛΟΣ

«Η επισκέπτρια»

Πρόσωπα: Φον Κρόιφε Οικονόμος Η Επισκέπτρια Άντρας των Ες-Ες

3η θέση Διονυσάτος Νίκος Γ’ Γυμνασίου Μουσικό Σχολείο Ρόδου

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα μεγάλο γραφείο, μπροστά από ένα σκηνικό με μπόλικα ράφια φορτωμένα με παράσημα, μετάλλια και κάδρα με ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Στην αριστερή άκρη της σκηνής στέκει η προτομή ενός σκυθρωπού στρατιωτικού με μεγάλη μύτη και επιβλητικό πηλήκιο, ενώ στη δεξιά μια μεγάλη κόκκινη σημαία με τη σβάστικα. Δίπλα από την προτομή, μέσα σε έναν θαλαμίσκο, βρίσκεται το μικρό μπάνιο του δωματίου. Πίσω απ’ το γραφείο κάθεται με τα πόδια πάνω στο έπιπλο ένας άντρας ντυμένος με στρατιωτική περιβολή γεμάτη διακριτικά των Ναζί, ένα λιγδιασμένο από τη μπριγιαντίνη συντηρητικό κούρεμα και το χαρακτηριστικό κουτσουρεμένο, λεπτό, χιτλερικό μουστάκι στο πάνω χείλος. Κάποιο γερμανικό εμβατήριο παίζει από πίσω, όταν από την είσοδο του γραφείου, στη δεξιά πλευρά της σκηνής, μονομιάς μπαίνει στο δωμάτιο ένας κουστουμαρισμένος ηλικιωμένος, με γλοιώδες παρουσιαστικό, διακόπτοντας το εμβατήριο και κάνοντας τον άντρα να κατεβάσει τα πόδια από το γραφείο.

ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ: (Τον χαιρετάει, υψώνοντας το δεξί του χέρι προς τα πάνω.) Χάιλ Χίτλερ! Ω, αξιότιμε Χέρμαν Φον Κρόιφε, έχετε έναν επισκέπτη! ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Σε αυστηρό τόνο) Ποιος είναι εκείνος που τολμά να με ζητά και με διακόπτεις Ίγκνατζ!

ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ: Μια κυρία, εκπρόσωπος του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Λέει πως την στέλνουν, για να σας μιλήσει εκ μέρους του κόμματός της μετά τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ από αυτούς τους αλήτες τους κομμουνιστές… ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: Πες της ότι το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα δεν δέχεται καμία διαπραγμάτευση με τους αγύρτες που το κόμμα της φιλοξενεί! Αυτό δε θα άρεσε άλλωστε και στα ζώα που στηρίζουν αυτόν τον μεγαλομανή κλόουν, ο οποίος πλέον είναι Καγκελάριός μας. Α, κι αν ξαναεισβάλεις εδώ μέσα, θύμισέ μου να προσλάβω νέο οικονόμο… ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: (Τον διακόπτει με τη μελωδική της φωνή η μυστηριώδης θηλυκή ύπαρξη, που εκείνη την ώρα μπαίνει από την ανοικτή πόρτα του γραφείου.) Μα, σας παρακαλώ. Μόνο μια απλή συνομιλία. Υπόσχομαι ότι δε θα καθυστερήσω πολύ το πρόγραμμα του δόκτορα Κρόιφε... ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Αγενέστατα, σηκώνοντας απότομα το κορμί του απ’ την καρέκλα και ξανακαθίζοντας.) Μα πώς εισβάλλετε έτσι στο γραφείο μου! ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: (Προσπαθώντας να τον ηρεμήσει.) Ηρεμήστε, κύριε Κρόιφε. Δεν έρχομαι με κακές προθέσεις... ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Αλλάζει ύφος, κοιτώντας τα εκφραστικά της μάτια.) Ποια είστε και τι θέλετε τέλος πάντων; ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Εάν ο οικονόμος σας μας αφήσει, μπορούμε να συζητήσουμε και να γνωριστούμε. Πιστέψτε με. Δε θα χάσετε! ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: Ωραία λοιπόν. (Προστάζει το γλοιώδες ανθρωπάριο, που αποχωρεί από τη σκηνή) Ίγκνατζ, άφησε μας! ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Πολύ καλύτερα τώρα... ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: Καθίστε! (Της λέει ευγενικά αυτή τη φορά, θέλοντας πλέον να τη φλερτάρει πιο εύκολα.) Θα ήθελα να βλέπω στα ίσα ένα τόσο άριο πρόσωπο. ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Ναι, βέβαια, δεν ήρθα εδώ για κολακείες! ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: Σαφώς. Το όνομά σας τελικά, εάν επιτρέπετε;

ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Γκούντρουν. Γκούντρουν Βάκενσμπεργκ. Σημασία σήμερα δεν έχω όμως εγώ. Ας προχωρήσω κατευθείαν σε αυτό για το οποίο έχω σταλθεί! ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: Χμ… ενδιαφέρον, αλλά… (πιάνοντας τα περιποιημένα χέρια της και πλησιάζοντας πιο κοντά) μήπως πρώτα, αυτή η τόσο ελκυστική ύπαρξη, θα προτιμούσε να πιούμε κάτι και να... ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: (Τον διακόπτει ψευτομειλίχια, τραβώντας τα χέρια της.) Αχ, μα μια ταπεινή κοπέλα απ’ την Αυστρία σαν εμένα, δεν θα ήταν αρκετή για το μεγάλο Χέρμαν Φον Κρόιφε, αρχηγό των Ες-Ες στη Βαυαρία και δεξί χέρι του ίδιου του Χίτλερ στη νότια Γερμανία... ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Μες στην αυτοπεποίθηση) Πολύ καλά τότε. Αυτό κανονίζεται, μικρή Αυστριακή! ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Στο θέμα μας. (Πετάει πάνω στο γραφείο έναν μεγάλο φάκελο απ’ την ακριβή της τσάντα, ο οποίος τραβάει την προσοχή του. Μέσα βρίσκονται φωτογραφίες. Πολλές φωτογραφίες. Βλέποντας τες, το πρόσωπο του Φον Κρόιφε ξαφνικά σκοτεινιάζει.) Αυτός ο φάκελος περιέχει κάτι που είμαι σίγουρη πως θα θέλατε πολύ να μην υπήρχε… ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Παίζοντας τον θιγμένο πολιτικό) Δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτά! ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Εσείς, σε τρυφερές στιγμές με την κοπέλα της φωτογραφίας. Το όνομά της, Ρεβέκκα Νιζάνοβα. Είμαι σίγουρη ότι θα σας θυμίζει πολλά. Ορφανή από πατέρα, κόρη πλύστρας, ζούσε στο χωριό Γκούρικα της Βοημίας, μαζί με τη μητέρα και την μικρότερη αδερφή της. Η οικογένειά σας διατηρούσε μεγάλα κτήματα στη περιοχή της Σουδητίας, εκεί όπου άλλωστε περάσατε και τα πρώτα χρόνια της ζωής σας, στο ανάκτορο των Κρόιφε, όπου ο ισχυρός πατέρας σας βαρόνος ΓιούλιουςΡούντολφ Φον Κρόιφε, γνωστός για τις στενές σχέσεις του με τον οίκο των Αψβούργων, προσέλαβε τη μητέρα των δύο κοριτσιών στον πύργο… ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: Πολύ ενδιαφέρον, δείχνετε να έχετε κάνει την έρευνά σας. (Πιστεύοντας πως θα την νικήσει κατά κράτος.) Ε, ναι λοιπόν, ο μισότρελος πατέρας μου, προσέλαβε εκείνη την βρομο-Εβραία και τις κόρες της για να μας καθαρίζουν. Και ο ίδιος ο μεγάλος ηγέτης όλων των Γερμανών,

Αδόλφος Χίτλερ, έχει απαθανατιστεί να παρευρίσκεται στην κηδεία του Εβραίου Κουρτ Άισνερ, προέδρου της Βαυαρικής Σοβιετικής Δημοκρατίας, μετά τη δολοφονία του το 1919. Τι στο καλό; Κι ο ίδιος ο μέγας Φύρερ, Κομμουνιστής κι Εβραίος είναι; Αυτό δεν λέει απολύτως τίποτα! ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Χμ, αυτό ίσως να ίσχυε, εάν ο πολυαγαπημένος σας εξάδελφος, Βίλλυ, δεν είχε αναπτύξει εκείνο το ιδιαίτερο για την εποχή πάθος για τη φωτογραφία. Μέσα στο κλίμα ευφορίας της Μπελ Επόκ, ποιος θα επηρεαζόταν από αυτές τις αθώες φωτογραφίες που τραβούσε ο αφελής Βίλλυ με την κάμερά του κι αποτύπωναν εσάς να συνευρίσκεστε με μια Εβραία υπηρέτρια; Αυτές οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες περίπου 20 χρόνια πριν. Τότε πρέπει να ήσασταν κι εσείς έφηβος, στην ηλικία της περίπου, σωστά; Και ήσασταν κι ένας εξαιρετικά εμφανίσιμος νέος μπορώ να πω. Οπότε, πώς θα αντιδρούσαν άραγε όλα αυτά τα «ζώα» που στηρίζουν εσάς και τον «μεγαλομανή κλόουν» που βρίσκεται στο τιμόνι της Γερμανίας, όπως –πρέπει να παραδεχτώ– πολύ εύστοχα χαρακτηρίσατε εάν απόψε κιόλαςαυτές οι φωτογραφίες διαρρεύσουν στον τύπο! Για να μην αναφέρω πώς θα κατέληγε η σχέση σας με εκείνη τη μικρή Βρετανιδούλα που λιώνει για τον ηγέτη των Βαυαρών Εθνικοσοσιαλιστών και σπουδάζει στην πόλη. Την έχουν καταγοητεύσει βλέπετε τα ιδεώδη του Ναζισμού που εκπροσωπείτε και όλες αυτές οι μεγαλειώδεις φανφάρες σας… (Ο μονόλογός της προκαλεί στον Φον Κρόιφε μια έκρηξη θυμού. Αυτός σηκώνεται από την καρέκλα του, αποκαλύπτοντας το μεγάλο σκίσιμο που είχε σχηματιστεί στο παντελόνι του κι αρχίζει να κομματιάζει τις επίμαχες φωτογραφίες μια-μια, ενώ εκείνη τον κοιτά χαμογελώντας.) ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Παίρνει τον λόγο, καλμάροντας τα νεύρα του καθώς ξανακάθεται) Αυτά είναι σκέτες συκοφαντίες. Τα στοιχεία σας είναι όλα χαλκευμένα! Και σας παρακαλώ, η δεσποινίς Γκάρντνερ, φοιτήτρια της Νομικής του Μονάχου, είναι πλέον κι επίσημα μνηστή μου! ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Ω, έχω φροντίσει να κάνω αντίγραφά τους τα οποία, εάν πάθω οτιδήποτε, ενόσω βρίσκομαι μαζί σας, οι συνεργάτες μου θα ταχυδρομήσουν σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες. Και δεν είπα ακόμα το σημαντικότερο. Πρέπει να ήταν λίγο πριν τον Μεγάλο Πόλεμο, όταν οι εφημερίδες στη Βιέννη, την Πράγα και τη Βουδαπέστη κάλυψαν τον μυστηριώδη θάνατο της Νιζάνοβα. Οι κακές γλώσσες των σαλονιών έλεγαν πως ομάδα ντόπιων αντισημιτιστών τη δολοφόνησε και μάλιστα κάποιος απ’

αυτούς λεγόταν πως είχε και δεσμό με την όμορφη Εβραιοπούλα. Νομίζω γνωρίζουμε και οι δύο ότι δεν πρόκειται περί συμπτώσεως… ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Μασουλώντας μετά μανίας από την ταραχή το λεπτό μουστάκι του.) Αχά, μάλιστα. Και τώρα, λογικά, αυτή η κομψή κυρία που έχω μπροστά μου και σίγουρα δεν εκπροσωπεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα σε καμία διαπραγμάτευση, καταγράφει ήδη στον φωνόγραφο, ο οποίος σίγουρα βρίσκεται κρυμμένος σε κάποιο διπλανό δωμάτιο, την «απλή» συνομιλία μας περιμένοντας την παραδοχή μου, προκειμένου, αφότου λάβει το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό που θα μου ζητήσει, να την κυκλοφορήσει στον τύπο μαζί με αυτές τις υποτιθέμενες επίμαχες φωτογραφίες, καταστρέφοντας εμένα και πλήττοντας το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα σε αυτήν την κρίσιμη ιστορική στιγμή για την ένδοξη πατρίδα μας. Έτσι δεν είναι; Ε, όχι λοιπόν! Δεν είμαι εγώ αυτό το ανόητο παιδαρέλι που κάθεται και χαϊδολογιέται με αυτήν την βρόμα, φορέα σεξουαλικών νοσημάτων… ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Ω, είναι τόσο γλυκό! Πιστεύετε πραγματικά ότι έχω ανάγκη να καταγράψω και την ίδια την ομολογία σας. Μα αυτό θα ήταν σκέτος εξευτελισμός μετά από όλες αυτές τις φωτογραφίες και κάτι ακόμα… ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Περιπαιχτικά.) Τι άλλο μπορεί να έχει σκαρφιστεί αυτό το όμορφο κεφαλάκι για να μου τραβήξει την προσοχή; ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Πολλά όπως καταλαβαίνετε. Πολύ ενδιαφέρον, δε συμφωνείτε; (Τον αποτελειώνει χάνοντας τη ψυχραιμία της, ενώ εκείνος την κοιτά αξιολύπητος, έξαλλος κι έτοιμος να βάλει τα κλάματα, εξακολουθώντας να μασουλά τις τρίχες του μουστακιού του.) Τι θα έλεγαν λοιπόν όλα αυτά τα «ζώα» και ο «κλόουν» που τα οδηγεί, εάν μετά από όλον αυτόν το διασυρμό, γινόταν γνωστό πως κι ο ίδιος ο παππούς σας, Άλμπερτ Φον Κρόιφε, ήταν ένας Γερμανοεβραίος έμπορος από την Πράγα, που ο γιος του αποπλάνησε μια Αυστριακή κόρη βαρόνου και εν μια νυκτί έγινε Καθολικός και με ευγενική καταγωγή εξασφαλίζοντας καλλιεργήσιμες γαίες στη Βοημία. Οπότε, ό,τι κι αν κάνετε, κι εσείς ένας βρομο-Εβραίος ήσασταν, είστε και θα είστε, όπως έχετε πάμπολλες φορές καταφερθεί στις ομιλίες σας εναντίον όλων αυτών των αθώων ανθρώπων που δε σας έκαναν τίποτε! Έχετε ξοφλήσει κύριε Κρόιφε, αν μπορώ πλέον να αποκαλώ έτσι ένα υποκριτικό γουρούνι σαν εσάς!

ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Προσπαθεί, με δάκρυα στα μάτια να σώσει κάπως το τομάρι του.) Ήμουν καταβεβλημένος! Δεν μπορούσα πια να ελέγξω τι έκανα... την αγαπούσα πιο πολύ από όλους τους! Αγαπούσα τη γλυκιά μου Ρεβέκκα, πιο πολύ από όσο τα ταπεινά μυαλά τους μπορούσαν να καταλάβουν! Το παραδέχομαι! Τα παραδέχομαι όλα! Σε ικετεύω, λυπήσου με, λυπήσου ό,τι έφτιαξα! ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Ίσως τελικά, να υπάρχει κάτι που να με πείσει να μην θέσω εγώ με όλα μου τα στοιχεία τέλος στην επιτυχημένη σας πολιτική σταδιοδρομία, τρανέ Χέρμαν Φον Κρόιφε! ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Δύσθυμα, θέλοντας επιτέλους να απαλλαγεί από την παρουσία της) Πες λοιπόν, πώς θέλεις να τελειώσει το θέατρο του παραλόγου που με έφερες… ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Ω...τίποτα συγκεκριμένο! Βλέπετε δεν χρειάζομαι τα χρήματά σας, ούτε τις διασυνδέσεις σας. Το μόνο που επιθυμούσα ήταν να σας προετοιμάσω ψυχολογικά γι’ αυτό που θα ερχόταν, όπως τουλάχιστον φροντίσατε να κάνετε εσείς σε εμένα, όταν φύγατε για τη Γαλικία... ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Απότομα, έχοντας παγώσει από τον φόβο του.) Μα, δεν είναι δυνατόν! ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Ναι. Το πραγματικό μου όνομα είναι, Ρίτα Νιζάνοβα! Είμαι η μικρή αδερφή της Ρεβέκκας! ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Προσπαθεί μέσα στη σαστιμάρα του να πιαστεί από κάπου) Ρίτα μου, πόσο μεγάλωσες. Πόσο μεγάλωσες, κι ακόμα δεν καταλαβαίνεις. Ήμουν αδύναμος και πανικόβλητος... δεν... δεν... ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: (Έχοντας κοκκινίσει από την ένταση που τα έλεγε, αφήνοντάς τον άφωνο.) Όχι! Δεν είμαι πια εκείνο το αφελές κοριτσάκι, που δεν καταλάβαινε κι εκείνη τη νύχτα στο κρεβάτι σου χάρισες απλόχερα τις καλύτερες στιγμές της ζωής του. Την επομένη έμαθα για το τι είχατε κάνει στην Ρεβέκκα... εσύ είχες ήδη φύγει και βαδίζαμε σε πόλεμο! Έκλαιγα για μέρες, μέχρι επιτέλους να στραφώ εναντίον των μισάνθρωπων που έκαναν αυτά τα φρικιαστικά πράγματα στη γεμάτη ζωή αδερφή μου! ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Πετάγεται από τη θέση του, φωνάζοντας.) Σταμάτα... σταμάτα...!

ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Κι αν δεν σταματήσω; Τι; Θα έρθετε με τους μπράβους σας, θα με βιάσετε και θα με δείρετε μέχρι θανάτου; Έτσι δεν έγινε κι εκείνο το βράδυ με την γλυκιά μας Ρεβέκκα, ε; Οι εφημερίδες μίλησαν για τραγικό ατύχημα, ωστόσο το τι συνέβη είναι γνωστό. Βέβαια, ποιος ο λόγος να μιλάμε πια για εκείνο το μικρό χωριό και το τι έγινε εκεί πριν από κοντά 20 χρόνια. Άλλωστε έκτοτε, από όσο ξέρω, σώζετε και ζωές, αν έχετε ποτέ εξασκήσει το επάγγελμα που σας έστειλε ο πατέρας σας να σπουδάσετε στη Βιέννη, για να σώσει κάπως το όνομα της οικογένειας… ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: Δεν καταλαβαίνεις, Ριτάκι, δεν καταλαβαίνεις! Η Ρεβέκκα ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος που πέρασε από τη ζωή μου! Νομίζεις ότι...ότι...αυτό ήταν...εύκολο για εμένα! Ήμασταν ακόμα παιδιά, δεν είχαμε ιδέα! Αυτός όμως! Αυτός ο πατέρας μου έφταιξε για όλα. Ήταν μανιώδης αντισημιτιστής εξαιτίας του παππού και δεν μπορούσε να δεχτεί ότι ο γιος του είχε σχέσεις με τα «κοινωνικά μιάσματα», όπως τους αποκαλούσε. Οπότε, όταν τις πρώτες ακόμα μέρες του έρωτά μας με την Ρεβέκκα το ανακάλυψε, οι εκτάσεις του θείου Χανς στη Γαλικία, αποτελούσαν ιδανικό τόπο εξορίας και αναμόρφωσής μου! Όταν γύρισα, η κόρη της Εβραίας πλύστρας, ήταν ξεκάθαρο για τον πατέρα πως δεν είχε καμία θέση πια κοντά μου... ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Κι όμως κάνεις λάθος Χέρμαν, δεν ήταν η παραμονή στη Γαλικία που σε άλλαξε! Αυτό απλά σου χάρισε την ευκαιρία να θρέψεις την πηγαία ματαιοδοξία σου, μετουσιώνοντάς την σε μια τοξική μανία που σε έστρεψε εναντίον όποιου ήθελε να σε προστατέψει απ’ την επερχόμενη καταστροφή. Μόνος σου επέλεξες να στραφείς εκεί που σε συνέφερε! Αυτό είναι που στιγμάτισε για πάντα τον νέο που με είχε γοητεύσει εκείνη τη γλυκιά εποχή. Όμως, Χέρμαν, ξέρω πως έχει μείνει ακόμα κάτι απ’ αυτόν τον νέο. Ένα φως στο βάθος... ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Αστειεύτηκε βιτριολικά, αφού δεν του είχε μείνει και τίποτε άλλο). Θα είναι το τρένο που έρχεται να με πατήσει, έτσι επιδέξια που κατάφερες να με δέσεις στις γραμμές... ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Λοιπόν. Αυτή είναι η πρότασή μου. Η οικογένεια Κρόιφε διατηρεί ακόμα μεγάλες εκτάσεις στη νότια Γαλλία. Μέχρι το βράδυ θα ανακοινώσεις την πολιτική αυτοχειρία σου, παραιτούμενος από κάθε αξίωμά σου στο Ναζιστικό Κόμμα. Ύστερα φύγε από τη Γερμανία. Φύγε

απόψε κιόλας. Είσαι ένας από τους εξυπνότερους ανθρώπους που γνώρισα ποτέ. Ο Ναζισμός δεν είναι παρά ένα οπορτουνιστικό παιχνίδι για εσένα. Ένα παιχνίδι από το οποίο δεν θα καταφέρεις να βγεις κερδισμένος. Δε θα σου δοθεί άλλη ευκαιρία να γλιτώσεις κι αυτήν τη φορά… Αυτά που έμαθα εγώ τα ξέρουν κι άλλοι! Ελπίζω να έχω γίνει κατανοητή... ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Την ακούει σκεπτικός μέχρι τελικά να κουνήσει καταφατικά το κεφάλι του. Την ρωτάει ψυχρά ακόμα καθισμένος πίσω από το γραφείο του.) Θα σε ξαναδώ; ΕΠΙΣΚΕΠΤΡΙΑ: Εξαρτάται. Αντίο, για την ώρα! (Αποχαιρετιούνται κι εκείνη αποχωρεί από τη σκηνή. Ο Κρόιφε γυρνάει για λίγη ώρα στο δωμάτιο κοιτώντας πότε τη σημαία και πότε την προτομή, ενώ ο φωτισμός έχει πλέον χαμηλώσει. Τελικά κάποια στιγμή στρέφεται προς το μπάνιο. Η βρύση ανοίγει. Ελάχιστες στιγμές αργότερα το λεπτό μουστάκι που μέχρι πρότινος μασούσε ανελέητα έχει εξαφανιστεί από το πρόσωπό του, καθώς τα φώτα αρχίζουν να δυναμώνουν ξανά). ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: (Φωνάζει τον οικονόμο, που μπαίνει ξανά στη σκηνή.) Ίγκνατζ! ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ: (Τρομαγμένος, κόβοντας τη φράση του στη μέση.) Κύριε τι θα θε...μα τι έπαθε θεέ και κύριε το μουστάκι σας; ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: Δεν υπάρχει λόγος να έχω αυτό το ανόητο φρένο για τις μύξες στο πρόσωπό μου πια! Ετοίμασε μια βαλίτσα με τα απαραίτητα, πες στον σοφέρ να με περιμένει κάτω και τηλεφώνησε στη δεσποινίδα Γκάρντνερ να της πεις πως θα λείψω για ένα διάστημα. Τελειώνοντας, φύγε! Φύγε αμέσως και πήγαινε για λίγο καιρό πίσω στην πατρίδα σου, στα ανατολικά… ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ: Συμβαίνει κάτι κύριε; ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: Δεν έχω χρόνο για εξηγήσεις. Κάνε αυτό που σου λέω και γρήγορα! ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ: Μάλιστα...μάλιστα... (Βγαίνει τρέχοντας από τη σκηνή. Ο Φον Κρόιφε κάθεται στο γραφείο του και αρχίζει να γράφει ένα γράμμα. Όταν τελειώνει, ο οικονόμος επιστρέφει με τη βαλίτσα.)

ΦΟΝ ΚΡΟΪΦΕ: Όλα έτοιμα; ΟΙΚΟΝΟΜΟΣ: Ο σοφέρ περιμένει στο αμάξι... (Βγαίνουν από τη σκηνή, ενώ το αμάξι με τον Κρόιφε ακούγεται να ξεκινά. Τα φώτα προς στιγμή σβήνουν. Όταν ανάβουν ξανά, ακούγονται ποδοβολητά από παντού, ενώ στην σκηνή εισβάλουν αφηνιασμένοι μερικοί άντρες με στολές των Ες-Ες. Σπάνε τα πάντα στο άδειο γραφείο, όταν κάποιος από αυτούς βρίσκει το διπλωμένο γράμμα και το διαβάζει στους υπόλοιπους) ΑΝΤΡΑΣ ΤΩΝ ΕΣ-ΕΣ: «Είμαστε πρόβατα! Παχιά, λευκά, άβουλα πρόβατα που μας οδηγεί ένας διεστραμμένος βοσκός, εκμεταλλευόμενος τη δίψα μας για αποκατάσταση των ιδανικών, που από αχαριστία χάσαμε. Ο βοσκός μάς εξιτάρει με τους πομπώδεις και βερμπαλιστικούς του λόγους, υποσχόμενος μια νέα και μεγαλόπρεπη πατρίδα. Μας υπόσχεται μια πατρίδα, όπου εμείς δεν θα έχουμε την ευθύνη και την υποχρέωση να κρατάμε στα χέρια μας. Μια πατρίδα, κτισμένη πάνω στον πολιτικό αμοραλισμό του βοσκού, που κάποτε, να με θυμηθείτε, θα αμαυρώσει για πάντα το όνομά της. Εγώ όμως δεν επιθυμώ άλλο να μείνω μαζί με τα υπόλοιπα πρόβατα, οπότε, κι αφού λογικά για να διαβάζουν αυτό οι κατάλληλοι άνθρωποι, έχουν έρθει για να με συλλάβουν πιστοί στον ένδοξο Φύρερ τους, ανακοινώνω επίσημα την παραίτησή μου από κάθε αξίωμα που μέσω του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος απέκτησα. Ήμουν τυφλός, αλλά όχι πια. Μια επισκέπτρια απ’ τα παλιά με διαφώτισε. Ήδη βρίσκομαι σε ασφαλές μέρος, περιμένοντας το κοπάδι να καταλήξει στον γκρεμό, ακολουθώντας τη μοίρα του βοσκού του… Με εκτίμηση, Δόκτωρ Χέρμαν Φον Κρόιφε, ένας Ελεύθερος Άνθρωπος».

ΤΕΛΟΣ

ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΕΡΓΩΝ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ «Απρόσμενοι επισκέπτες» Κατσαρού Μυρτώ –Ταξιαρχούλα, Γ’ Γυμνασίου, 3ο Γυμνάσιο Μυτιλήνης Ένα απόγευμα σαν όλα τα άλλα, οι φίλες σου έχουν έρθει σπίτι σου και κάνετε όλα αυτά τα πράγματα που κάνει κάθε κοριτσοπαρέα. Υπάρχει επίσης και ένας ενοχλητικός αδερφός. Τι γίνεται όμως, όταν από το πουθενά εμφανίζονται δύο Αρχαίες Ελληνίδες και ανατρέπουν όλα όσα μέχρι τώρα ήξερες; Μήπως τελικά όλα αυτά που μας μαθαίνουν στο σχολείο είναι ψέματα; Τι πραγματικά έγινε στην Τροία και στην Ιθάκη; Είναι όλοι στην πραγματικότητα αυτό που ξέρουμε ή μας παραμυθιάζουν; Κι αν όλα έγιναν αλλιώς; Ανακάλυψέ το μαζί με τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. «Το στάχυ» Μπέρτσος Παύλος – Ρωμανός, Α’ Γυμνασίου, Σχολή Μωραΐτη Σε έναν κόσμο όπου η Λογοτεχνία λογοκρίνεται και διώκεται, ο Διονύσης Κοντολέων, ένας λογοτέχνης, υποδύεται τον λογιστή. Εκεί που μονολογεί, χτυπάει το κουδούνι του και εμφανίζεται ένας πλασιέ που υποτίθεται ότι εμπορεύεται πένες. Ξεγελάει τον Διονύση, ο οποίος του λέει ότι είναι λογοτέχνης. Φεύγει κι επιστρέφει με τον εισαγγελέα. Στο μεταξύ, ο Διονύσης κρύβει όλα του τα γραπτά και τα βιβλία. Η σπιτονοικοκυρά του κα Πόπη, τον παίρνει στο τηλέφωνο και του λέει ότι ανακάλυψε κάποιες φωτογραφίες και κείμενα του πεθαμένου πατέρα του. Ο Διονύσης συνειδητοποιεί ότι ο πατέρας του ήταν λογοτέχνης στα κρυφά και στάθηκε όρθιος παρόλες τις διώξεις, σαν ένα στάχυ που είναι πιο ψηλό από τα άλλα. Ο Διονύσης δειλιάζει. «Απροσδόκητες εμπνεύσεις» Γιαννακοπούλου Δέσποινα, Β’ Γυμνασίου, 1ο Γυμνάσιο Εχεδώρου Θεσ/νίκης, Σίνδος

...Τελικά ... τελικά είναι απροσδόκητες οι εμπνεύσεις του θανάτου. Κινούμαστε σαν πούλια από μεγαλύτερες δυνάμεις. Και όταν αυτές επιλέξουν να μας πάρουν κοντά τους, μας αφήνουν στα σκέλια του θανάτου. Και εκεί, λίγο πριν ανοίξουμε την κύρια πύλη, αρχίζουμε να νιώθουμε

τύψεις και ενοχές φοβούμενοι πως θα βράσουμε στα καζάνια της κόλασης. Και μόνο όταν νιώσουμε τα χνώτα της ευχαρίστησης να χαϊδεύουν το κορμί μας –μόνο τότε– καταλαβαίνουμε πως η μεγαλύτερη κόλαση είναι η ελπίδα… «Μια ιστορία σαν τη δική μου» Ζιάζια Πολυξένη & Φράγκου Ιωάννα, Α’ Γυμνασίου, Σχολή Μωραΐτη Σε ένα Γυμνάσιο της Αθήνας έρχεται ένας νέος μαθητής, ο Jamal, που έχει καταγωγή από την Αφρική. Γρήγορα γίνονται εναντίον του ρατσιστικές επιθέσεις ενώ λίγοι συμμαθητές του τον αποδέχονται, ανάμεσά τους ο Λουκάς. Σε έναν καβγά στο γήπεδο μπάσκετ, ο Λουκάς υπερασπίζεται τον Jamal, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει τσακωμός. Το αποτέλεσμα είναι κάποια παιδιά να τιμωρηθούν και να πάρουν αποβολή. Μια ομάδα αγοριών στρέφει την οργή της ενάντια στον Jamal και τον τραυματίζει άσχημα. Με παρέμβαση του Λουκά, ο Jamal γυρίζει στο σχολείο και, σε ανύποπτο χρόνο, του δίνεται η ευκαιρία να παίξει μπάσκετ και να δείξει την αξία του. Με όχημα τον αθλητισμό, τελικά γίνεται αποδεκτός. «Έγκλημα στην έπαυλη Μάλκολμ» Παπαθανασίου Δημήτρης, Γ’ Γυμνασίου, 6ο Γυμνάσιο Πειραιά Όταν ο Σερ Μάλκολμ κάλεσε φίλους και συγγενείς στην έπαυλή του για δείπνο, δεν περίμενε ότι θα δεχόταν επίθεση δολοφονίας από κάποιον από τους προσκεκλημένους. Έπειτα από την ανακάλυψη του νεκρού του σώματος, η αστυνομία καταφθάνει αμέσως στην έπαυλη. Ο περίφημος ντετέκτιβ Σκόλντερ είναι αποφασισμένος να φέρει τον δολοφόνο ενώπιον της δικαιοσύνης. Θα πρέπει όμως να βιαστεί, καθώς είναι αναγκασμένος να λύσει αυτό το φαινομενικά καλά σχεδιασμένο έγκλημα σε λίγες μόνο ώρες. Αλλά, παρά τις δυσκολίες, κανένας εγκληματίας δεν μπορεί να ξεφύγει από το μπαστούνι του ντετέκτιβ Σκόλντερ. «Η μυρωδιά της πατρίδας μου» Κουτσούκου Θεοδώρα, Α’ Γυμνασίου, 4ο Γυμνάσιο Γαλατσίου Στο δωμάτιο ενός νεοκλασικού στην Αθήνα, η γιαγιά Άννα αφηγείται στην εγγονή της το τελευταίο της καλοκαίρι στη Σμύρνη πριν την

καταστροφή της πόλης, τον Σεπτέμβριο του 1922. Η αφήγησή της ξεκινά με τις ιδιαίτερες σχέσεις που έχει σαν έφηβη με τη θάλασσα και την πρώτη της αγάπη. Ταυτόχρονα, εκφράζει την αγωνία της, μήπως και φύγουν από την πατρίδα, για να επικεντρωθεί στα γεγονότα που τη σημάδεψαν την ημέρα της μεγάλης πυρκαγιάς. Ένα χρόνο μετά επιστρέφει για να λυτρωθεί από τις μνήμες της και για να κρατήσει για πάντα ζωντανή στην καρδιά της τη Μυρωδιά της Σμύρνης. «Η ευτυχία του πολέμου» Αθάνατος Κωνσταντίνος & Βλάχος Ευστάθιος & Λάζαρης Γεώργιος-Κύριλλος, Γ’ Γυμνασίου, 1ο Γυμνάσιο Λευκάδας

Το θεατρικό μονόπρακτο με τίτλο «Η ευτυχία του πολέμου» αποτελεί απόπειρα δημιουργικής γραφής. Προσεγγίζει τη συνάντηση του Ισμαήλ και του Ομέρ εστιάζοντας στην αγριότητα του πολέμου από την πλευρά της ηγεσίας του στρατού και τονίζει κυρίως τις πανανθρώπινες αξίες της ειρήνης και της συναδέλφωσης των λαών. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο Λασίθι της Κρήτης περίπου το 1866 και σχετίζεται με το ιστορικό γεγονός της επανάστασης στην Κρήτη. Η ιδέα προέκυψε μετά την ανάγνωση του ιστορικού μυθιστορήματος της Ρέας Γαλανάκη με τίτλο «Ο βίος του Ισμαήλ Φερίκ Πασά». «Οι όψεις της εφηβείας» Βιέννας Φίλιππος, Γ’ Γυμνασίου, 17ο Γυμνάσιο Πατρών

Η ιστορία αποτελείται από 2 παράλληλες υποϊστορίες. Κοινό στοιχείο και στις δύο είναι το άγχος των εφήβων καθώς και οι προβληματισμοί τους. Οι ιστορίες ξεκινούν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο άλλα ανάλογα με την προσωπικότητα των εφήβων διαφέρει και η συνέχεια. Υποϊστορία 1: Ο έφηβος […] θεωρεί ότι οι φίλοι του και οι γονείς του δεν τον καταλαβαίνουν. Τότε το είδωλό του και η φαντασία του αρχίζουν να προσπαθούν να τον βοηθήσουν να περάσει την δύσκολη φάση που περνά. Αποτέλεσμα να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του […]. Υποϊστορία 2: Αυτήν τη φορά ο έφηβος αγχώνεται για το αν αρέσει στην κοπέλα των ονείρων του. Πάλι ο εαυτός του, μέσω του ειδώλου, προσπαθεί να τον κάνει να νιώσει καλά με τον ίδιο. Όμως ο ξεροκέφαλος

έφηβος δεν ακούει τίποτα, μένει προσκολλημένος στα άσχημα σημεία του και όχι στις αρετές του […]. Η μη διάθεσή του να συμφιλιωθεί με τον ίδιο τον οδηγεί στο να σπάσει τον καθρέφτη αφήνοντας τον εαυτό του μόνο και αβοήθητο. «Χρόνοι αγάπης» Τσιολακίδης Γιάννης, Γ’ Γυμνασίου, 5ο Γυμνάσιο Δράμας Βρισκόμαστε στη Δράμα. Ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι αγαπά, αλλά φοβάται να το πει. Το κορίτσι έχει μια πλούσια οικογένεια, η οποία το παίρνει και φεύγουν μακριά. Το αγόρι στεναχωριέται, διότι είναι φτωχό και δεν μπορεί να πει στο κορίτσι ότι το αγαπά, γιατί φοβάται. Η ζωή όμως του ετοιμάζει κάτι. Συναντά ένα άγαλμα και μέσα από την ιστορία του καταφέρνει να το συγκινήσει. Του μαθαίνει την δύναμη της αληθινής αγάπης. Τι κρύβει όμως αυτό το άγαλμα; Ένα άγαλμα που το περικυκλώνει μια βαθιά αγάπη στο πέρασμα των χρόνων. «Το Eurogroup» Ανδρεάδου Σταυρούλα & Καραγιαννούδη Βασιλική, Γ’ Γυμνασίου, Κολέγιο ΔΕΛΑΣΑΛ Θεσ/νίκης Στο συγκεκριμένο θεατρικό, οι χώρες – μέλη του Eurogroup συζητούν για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδος και εκφράζουν τις απόψεις τους, σχετικά με την παροχή βοήθειας ή όχι προς αυτήν. Ο Έλληνας πρωθυπουργός παρίσταται στο πρώτο μέρος της συζήτησης και αποχωρεί στο δεύτερο. Μήπως μετά την αποχώρησή του, κάτι αλλάζει; «Χαμπίμπα» Οικονόμου Αθανασία, Γ’ Γυμνασίου, 3ο Γυμνάσιο Αμαρουσίου Η Χαμπίμπα είναι ένα κορίτσι που κατάγεται από πλούσια οικογένεια. Ζούσε στη Συρία μια υπέροχη ζωή εκεί με τους γονείς της και με τα δυο της αδέρφια, τη Λάιλα και την Αΐσα. Αλλά… εξαιτίας του πολέμου έχασε τα πάντα και την πολύ αγαπημένη της ξαδέρφη την Λάιλα. Έτσι αναγκάστηκε να έρθει με την οικογένειά της, και ό,τι τους είχε απομείνει, στην Ελλάδα. Έδωσε εξετάσεις στο ιδιωτικό σχολειό την κύριας Κλάρας και πέρασε με Άριστα. Δεν ήταν δύσκολο να δώσει, γιατί γνώριζε τη γλώσσα

από πριν. Τα γεγονότα της ιστορίας μου διαδραματίζονται στο σχολείο αυτό, στο οποίο η Χαμπίμπα κάνει μια καινούρια φίλη την Γιαννούλα. Είναι η μοναδική της φίλη, γιατί τα αλλά κορίτσια την φοβούνται λόγω της καταγωγής της. «Η απαγωγή» Πανοτάκου Χριστίνα – Ιωάννα, Α’ Γυμνασίου, Εκπαιδευτήρια Μάνεση Ο Πέτρος και η Βασιλική ζουν με τα τρία γατάκια τους: τη Σίση, τη Μελίνα και τον Τόμπι! Όλα είναι μια χαρά μέχρι τη στιγμή που ένα- ένα τα γατάκια τους εξαφανίζονται! Πρώτα η Σίση, μετά η Μελίνα και τελευταίος ο Τόμπι. Τα παιδιά στην προσπάθειά τους να βρουν τα πολυαγαπημένα τους γατάκια, προσποιούνται τους ντετέκτιβς. Βρίσκουν τον ένοχο και πηγαίνουν στο σπίτι του για να τον κατασκοπεύσουν. Πρόκειται για έναν αδίστακτο απαγωγέα ή απλώς για έναν μοναχικό άνθρωπο, που χρειάζεται συντροφιά και αγάπη; «Άνθρωποι, κτήνη και λοιποί συγγενείς» Σταματοπούλου Έλενα, Γ’ Γυμνασίου, 3ο Γυμνάσιο Αμαρουσίου Το συγκεκριμένο θεατρικό έργο προβάλλει τη βιαιότητα και τα δεινά του πολέμου μέσα από την ματιά δύο αδελφών που έζησαν την Μικρασιατική καταστροφή. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο προσπαθεί να ξεπεράσει τα ψυχικά τραύματα που τους προκάλεσε ο πόλεμος αποκαλύπτοντας στους θεατές δύο διαφορετικές κοσμοαντιλήψεις απέναντι σ’ αυτόν. Από τη μία πλευρά, η Φωτεινή επέλεξε να προχωρήσει τη ζωή της χωρίς να αφήσει την πίκρα και το μίσος να την κυριεύσουν, προσπαθώντας έτσι να οικοδομήσει έναν κόσμο καλύτερο για το μέλλον. Αντίθετα ο αδελφός της Στέφανος, ακολούθησε διαφορετική τακτική, διαγράφοντας μια για πάντα τις ομορφιές και τις χάρες της πατρίδας του, γεμίζοντας την καρδιά του με μίσος. Αφορμή για να ξετυλιχθεί η ιστορία […] στέκεται η απόφαση της πενηντάχρονης πια Φωτεινής να υιοθετήσει ένα προσφυγόπουλο μέσα σε μια κοινωνία γεμάτη ρατσισμό και προκαταλήψεις. […] «Η εξυπνάδα ενός κινητού» Βασιλείου Αναστασία & Καλογιάννη Γεωργία & Νικόβιας Μιχαήλ &

Πανταζής Κωνσταντίνος Γ’ Γυμνασίου, Γυμνάσιο Κανήθου, Χαλκίδα Το θεατρικό αναφέρεται στην προσοχή που πρέπει να έχει ο καθένας για την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Η πρωταγωνίστριά μας, η κα Μαργαρίτα, έπεσε θύμα κλοπής από δυο “κλεφτρόνια”. Βρήκαν πορτοφόλι, κινητό, cash card... Βρήκαν και πληροφορίες από τον σύζυγό της, πραγματοποίησαν και ανάληψη από ΑΤΜ και με τον κωδικό του συναγερμού ... στο χέρι “ξάφρισαν” και το σπίτι του ζευγαριού. Σε διάλογο του ζευγαριού στο σπίτι τους πια, αντιλήφθηκαν ότι τίποτε δεν πρέπει να αποθηκεύεται σε καμιά συσκευή. Ένα τηλεφώνημα από την Αστυνομία για τη σύλληψη των κλεφτών φέρνει την ανακούφιση. «Καλοκαίρι, αργείς;» Μήτρου Σταυρούλα, Α’ Γυμνασίου, Γυμνάσιο Κορινού Πιερίας Μια μεγάλη παρέα παιδιών όπως όλα τα άλλα. Ο Γιάννης, ο Ηλίας, ο Αντώνης, η Σοφία, η Εύη και η Δέσποινα, όπως όλα τα παιδιά, ανυπομονούν για το καλοκαίρι! Έχει μείνει μόνο μία εβδομάδα για το τέλος του σχολείου και τα παιδιά την περνάνε με τα χίλια ζόρια, όπως δηλώνει κι η συζήτησή τους μέσα στην τάξη. Τα παιδιά ξαναβρίσκονται σαν παρέα για να μιλήσουν, αλλά βρίσκουν εμπόδια (διαβάσματα, φροντιστήρια και μικρά αδερφάκια). Όμως καταφέρνουν να τα βγάλουν πέρα. Στις εξόδους τους συζητάνε διάφορα θέματα, όπως η περιβαλλοντική μόλυνση και η οικονομική κρίση. Η παρέα «επιβιώνει» μέχρι και την τελευταία μέρα του σχολείου. Μέχρι, δηλαδή, την «απελευθέρωσή» τους! «Αυτοδικία» Βαβυλουσάκη Χαρίκλεια, Α’ Γυμνασίου, Γυμνάσιο Κάμπου Χίου Δύο αδελφικοί φίλοι και συνάδελφοι αστυνομικοί, ο Πάνος και ο Μιχάλης, ασχολούνται με μια υπόθεση ναρκωτικών. Ο Πάνος υποψιάζεται ότι ο εγκέφαλος είναι άτομο μέσα από την αστυνομία. Κατόπιν ανακαλύπτει ένα κομμάτι αστυνομικής στολής, που τον οδηγεί στο πρόσωπο του διοικητή του. Πηγαίνει να το ανακοινώσει στον Μιχάλη αλλά ένα απροσδόκητο περιστατικό τον κάνει να το αναβάλει. Στον δρόμο μια βόμβα στο παγιδευμένο αυτοκίνητό του, βαλμένη από τον διοικητή του,

τον σκοτώνει. Ο Μιχάλης προσπαθεί να ανακαλύψει τον ένοχο του φόνου και οδηγείται στον διοικητή, δικαιώνοντας τη μνήμη του φίλου του. «Η διάβαση» Βασιλογιάννη Ειρήνη, Γ’ Γυμνασίου, Σχολή Μωραΐτη Σε ένα άδειο λεωφορείο, επιβαίνει μια μόνη επιβάτρια. Ο οδηγός αρχίζει να μονολογεί, περιγράφοντας ένα τροχαίο στο οποίο κάποτε είχε εμπλακεί και του στοίχισε πέντε χρόνια φυλάκιση. Μέσα από το παραλήρημά του, η επιβάτρια συνειδητοποιεί ότι το τροχαίο είναι εκείνο στο οποίο ο πατέρας της, που τη συνόδευε μικρή, έχασε τη ζωή του και του οποίου τον δολοφόνο αναζητεί. Ταραγμένη ζητάει από τον οδηγό να κατέβει και παίρνει τηλέφωνο την αδερφή της. Η φωνή της αδερφής της την χλευάζει, υπονοώντας ότι όλη αυτή η ιστορία είναι αποκύημα της φαντασίας της...

Έργα Λυκείου

«Στάση ζωής»

1η θέση Ξενάκη Ισιδώρα Α’ Λυκείου Λεόντειος Σχολή Ν. Σμύρνης Πρόσωπα: Ένας κύριος Μια νεαρή κοπέλα (Δυο άτομα μπαίνουν σε ένα σχεδόν άδειο λεωφορείο. Ένας κύριος και μια νεαρή κοπέλα η οποία φοράει ακουστικά. Η κοπέλα, σχετικά βιαστική, κάθεται σε μια θέση προς το τέλος του λεωφορείου, την οποία φάνηκε να θέλει και ο κύριος.) ΚΥΡΙΟΣ: Βιάζεστε όλοι σας να προλάβετε να κάτσετε…! ΚΟΠΕΛΑ: Μα το λεωφορείο είναι άδειο! Μπορείτε να καθίσετε οπουδήποτε αλλού. ΚΥΡΙΟΣ: Κανένας σεβασμός στους μεγάλους ανθρώπους, που την έχουν ανάγκη. ΚΟΠΕΛΑ: Θέλετε να καθίσω κάπου αλλού; ΚΥΡΙΟΣ: Θα έπρεπε να είχατε σκεφτεί ότι μπορεί κάποιος άλλος να την θέλει… ΚΟΠΕΛΑ: Μα έτσι θα ήμουνα πάντα όρθια! ΚΥΡΙΟΣ: Και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι την αξίζεις περισσότερο; ΚΟΠΕΛΑ: Δε σας καταλαβαίνω, αφού υπάρχουν τόσες θέσεις στη διάθεση σας, γιατί τόση φασαρία για αυτήν τη συγκεκριμένη; (Η κοπέλα αλλάζει θέση) ΚΥΡΙΟΣ: Τι σε έκανε να αλλάξεις θέση;

ΚΟΠΕΛΑ: Αφού επιμένατε… ΚΥΡΙΟΣ: Τι επέμενα; ΚΟΠΕΛΑ: Να καθίσετε. ΚΥΡΙΟΣ: Γιατί, πότε είπα εγώ ότι θέλω αυτήν τη θέση… ΚΟΠΕΛΑ: Μα … ΚΥΡΙΟΣ: Εγώ είπα ότι μπορεί κάποιος άλλος να την ήθελε… (Το κορίτσι βάζει τα ακουστικά της και ετοιμάζεται να κατέβει στην επόμενη στάση). Αφού δεν είναι αυτή η στάση που θέλεις. Μήπως σου δημιούργησα τύψεις; Έχεις δίκιο, μπορεί να την χρειαζόσουν εσύ περισσότερο. ΚΟΠΕΛΑ: ΣΥΝΕΛΘΕΤΕ! Είναι απλά μια θέση, όπως όλες οι άλλες. ΚΥΡΙΟΣ: Όμως τι σε έκανε να την παρατήσεις; ΚΟΠΕΛΑ: Ήθελα να την παραχωρήσω σε εσάς. ΚΥΡΙΟΣ: (Γελώντας) Αφού δεν ήθελες! (Το κορίτσι χαμογελάει παγερά και γυρνάει το κεφάλι της προς την αντίθεση πλευρά). Γιατί το πρόσωπό σου έχει φορέσει μια μάσκα ευγένειας, ενώ θες να φωνάξεις; ΚΟΠΕΛΑ: Σταματήστε να με κοροϊδεύετε επιτέλους!!! ΚΥΡΙΟΣ: Μα, απλά συζητάμε… Εξάλλου, είναι μια θέση όπως όλες οι άλλες, σωστά; ΚΟΠΕΛΑ: Υποθέτω. ΚΥΡΙΟΣ: Σε κούρασα άθελά μου (σηκώνεται και κάθεται πιο πέρα) Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσο ωραία είναι η θέα από αυτή τη θέση; ΚΟΠΕΛΑ: Η διαφορά είναι ότι βλέπετε την άλλη πλευρά του δρόμου. ΚΥΡΙΟΣ: Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι πανέμορφη! ΚΟΠΕΛΑ: Ό,τι πείτε. Εσείς δεν θέλατε εκείνη τη συγκεκριμένη θέση; ΚΥΡΙΟΣ: Τώρα κατάλαβα τι έχανα, κοιτάζοντας μόνο τη μια πλευρά

της διαδρομής… ΚΟΠΕΛΑ: Σε ποια στάση θα κατεβείτε; ΚΥΡΙΟΣ: Έχει πολλή σημασία; ΚΟΠΕΛΑ: Αν έχετε έναν προορισμό, ναι. ΚΥΡΙΟΣ: Στόχος μου είναι να απολαύσω το ταξίδι! Αλήθεια, έχεις σκεφτεί ποτέ να πάρεις άλλο λεωφορείο; Δεν βαρέθηκες το ίδιο κάθε μέρα; ΚΟΠΕΛΑ: Πού το ξέρετε ότι παίρνω αυτό; ΚΥΡΙΟΣ: Μα ούτε τους συνταξιδιώτες σου δεν παρατηρείς… ΚΟΠΕΛΑ: Είναι απλώς μια διαδρομή με το λεωφορείο. ΚΥΡΙΟΣ: Την ίδια στιγμή που μιλάμε, για κάποια άλλη μικρότερη οντότητα, ίσως να είναι ένα ταξίδι ζωής! Και μην ξεχνάς, η ομορφιά βρίσκεται ακόμη και στα πιο απλά πράγματα! ΚΟΠΕΛΑ: Σας ξέρω; ΚΥΡΙΟΣ: Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μιλήσουμε; ΚΟΠΕΛΑ: Έχω και δουλειές! (η κοπέλα ετοιμάζεται να κατέβει στην επόμενη στάση) ΚΥΡΙΟΣ: Μα, δεν είναι αυτή η στάση που θέλεις. Το να αποφεύγεις τα προβλήματά σου είναι ο χειρότερος τρόπος για να τα λύσεις. ΚΟΠΕΛΑ: Μα πού θέλετε να καταλήξετε; ΚΥΡΙΟΣ: Στη σωστή στάση. ΚΟΠΕΛΑ: Και ποια είναι αυτή; ΚΥΡΙΟΣ: Σύμφωνα με τα τελευταία μου δεδομένα, δεν έχω την παραμικρή ιδέα! ΚΟΠΕΛΑ: Πήρατε το λεωφορείο σήμερα χωρίς κανένα λόγο;

ΚΥΡΙΟΣ: Θα το ανακαλύψω στην πορεία, αυτή είναι η μαγεία της διαδρομής! ΚΟΠΕΛΑ: Κι άμα επιλέξετε λάθος στάση; ΚΥΡΙΟΣ: Και ποιος ορίζει τι είναι λάθος; (Το κορίτσι δεν απαντάει.) Θα σου πρότεινα να κρατήσεις αυτήν τη στάση ζωής (το λεωφορείο σταματά). Θα σου πρότεινα επίσης να μην κατέβεις σε αυτήν τη στάση, διότι φαίνεται πολύ μακριά από τον προορισμό σου. ΚΟΠΕΛΑ: Μάλλον έχετε δίκιο (το λεωφορείο ξεκινάει). ΚΥΡΙΟΣ: Γιατί δεν κατέβηκες; ΚΟΠΕΛΑ: Εσείς δεν μου είπατε να μην κατεβώ; ΚΥΡΙΟΣ: Και ό,τι λέω εγώ είναι σωστό; Αφού δεν ξέρω καν πού θες να πας... Τι σκέφτεσαι; ΚΟΠΕΛΑ: Ότι μπορεί να έβρισκα τον δρόμο… ΚΥΡΙΟΣ: Αυτό δεν είναι δικό μου θέμα, αλλά ξεχνάς κάτι. ΚΟΠΕΛΑ: Τι; ΚΥΡΙΟΣ: Σκέφτεσαι πολύ και ξέχασες ποσό ωραία είναι η διαδρομή! ΚΟΠΕΛΑ: Μα πού βρισκόμαστε; ΚΥΡΙΟΣ: Κοντεύουμε, μη βιάζεσαι. ΚΟΠΕΛΑ: Εσείς δεν ήσασταν που χαλάσατε τον κόσμο για εκείνη τη θέση; ΚΥΡΙΟΣ: Καλά, ακόμη όρθιος θα ήμουνα… ΚΟΠΕΛΑ: Θέλω να φύγω, βαρέθηκα. ΚΥΡΙΟΣ: Μπορείς να αλλάξεις θέση. Όλες ίδιες είναι, δεν είπαμε… ΚΟΠΕΛΑ: Κουράστηκα.

ΚΥΡΙΟΣ: Τα έχει αυτά η διαδρομή… τώρα, είναι που κοντεύεις. ΚΟΠΕΛΑ: Αύριο πάλι… ΚΥΡΙΟΣ: Αύριο θα ναι αργά. ΚΟΠΕΛΑ: Ο καθένας θα κατέβαινε. ΚΥΡΙΟΣ: Είσαι ο καθένας; ΚΟΠΕΛΑ: Νιώθω πως ο χρόνος δεν περνάει. ΚΥΡΙΟΣ: Μα κοίτα γύρω σου! Όλα κινούνται γρήγορα, τόσο γρήγορα, που δεν προλαβαίνεις να νιώσεις τη γεύση τους… και να δεις την εικόνα τους! ΚΟΠΕΛΑ: Και εμείς γιατί μένουμε στάσιμοι; ΚΥΡΙΟΣ: Είναι και αυτή μια στάση ζωής!

ΤΕΛΟΣ

«Κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό» 2η θέση Μαθιουδάκη Ελπίδα Α’ Λυκείου Πειραματικό ΓΕΛ Μυτιλήνης

(Δύο έφηβοι, ο Μάρκος και η Έλενα, φίλοι αδελφικοί, εκφράζουν τις ανησυχίες τους για το παρόν αλλά και για το μέλλον, κάτω από τον έναστρο ουρανό, ένα βράδυ καλοκαιριού, στη στέγη του σπιτιού της Έλενας.) Πρόσωπα: Μάρκος Έλενα ΕΛΕΝΑ: Πάντα αναρωτιόμουν πώς ο νυχτερινός ουρανός καταφέρνει να είναι σκοτεινός και αφύσικα όμορφος ταυτόχρονα!... (Παύση) Μπορεί βέβαια να τον βρίσκω μόνο εγώ ελκυστικό… (Παύση) Αλήθεια, όποτε νιώθω πως είμαι πιεσμένη ή έχω προβλήματα με τον υπόλοιπο κόσμο, σκαρφαλώνω στη στέγη και βυθίζομαι στο άγνωστο που μας περιβάλλει. Αυτό με βοηθάει να ξεχνιέμαι, ξέρεις. ΜΑΡΚΟΣ: Κι εγώ τον βρίσκω όμορφο. Δεν είσαι η μόνη! ΕΛΕΝΑ: (Ακουμπάει το κεφάλι της στον ώμο του Μάρκου) Αχ και να ‘μουν εκεί ψηλά! Ούτε υποχρεώσεις, ούτε φροντιστήρια, ούτε τίποτα. ΜΑΡΚΟΣ: Τρίτη Λυκείου σε λίγο και ούτε να φροντίζουμε τον εαυτό μας καλά καλά δεν ξέρουμε! Πόσο μάλλον να έχουμε αποφασίσει τι θα σπουδάσουμε… ΕΛΕΝΑ: Εγώ ξέρω πως από μικρή οι γονείς μου ήταν από πάνω μου σαν αρπακτικά: «Γίνε γιατρός! Οι γιατροί βρίσκουν εύκολα δουλειά, βγάζουν ένα σωρό λεφτά, έχουν κύρος! Με το επάγγελμά τους, γίνονται χρήσιμοι στην κοινωνία! Είσαι τόσο έξυπνη, δε θα ήταν κρίμα να μη γίνεις γιατρός;» Άντε τώρα ένα μικρό κοριτσάκι σαν εμένα να

αντικρούσει αυτά τα επιχειρήματα! Τότε το μόνο που με ένοιαζε ήταν ποια ταινία της Ντίσνεϋ θα δω! (Ο Μάρκος την κοιτάζει με νόημα κι εκείνη γελά). Καλά, καλά, ακόμα βλέπω κινούμενα σχέδια, μη με κοιτάς έτσι! (Ξαφνικά σοβαρεύει). Μάρκο, με πιέζουν πάρα πολύ… (Παύση) Δε τους ενδιαφέρει καθόλου το τι θέλω εγώ… ΜΑΡΚΟΣ: Τι εννοείς: « Τι θες εσύ»; Δεν έλεγες πάντοτε πως λατρεύεις τη Βιολογία; ΕΛΕΝΑ: (Διστακτικά) Δε στο έχω πει, δεν το έχω πει σε κανέναν… Ναι, ξέρω πως έχουμε ορκιστεί να λέμε ο ένας στον άλλον οτιδήποτε μας βασανίζει… (Παύση) Αλλά αυτό δεν ήθελα να το μοιραστώ με κανέναν, μήπως τελικά διαγραφόταν από τη μνήμη μου με κάποιον μαγικό τρόπο… Βλέπεις, δεν ήθελα να απογοητεύσω τους γονείς μου, γιατί τους αγαπάω. Δυστυχώς όμως, είναι ακόμα εδώ, μέσα μου… (Πιάνει με το χέρι της το στήθος της) ΜΑΡΚΟΣ: Έλενα, τι λες; Με τρομάζεις! Μίλα μου, σε παρακαλώ! ΕΛΕΝΑ: Όχι, μην τρομάζεις. Δεν υπάρχει λόγος. Είναι απλά ένα σαχλό όνειρο… Να… θα ήθελα να γίνω ηθοποιός. Στην αρχή εγκατέλειψα την ιδέα, γιατί οι γονείς μου θα την απέρριπταν αμέσως αλλά και επειδή δεν ήμουν σίγουρη αν είχα ταλέντο. Το θέμα όμως είναι πως πριν λίγο καιρό πήγα στην οντισιόν ενός από τους θιάσους της πόλης μας, έτσι, για να σιγουρευτώ πως είμαι τελείως ατάλαντη. Έλα όμως που τους άρεσα! Πιστεύουν πως έχω κλίση στην υποκριτική, Μάρκο! Είναι σίγουροι πως έχω πολλές ελπίδες να γίνω πράγματι ηθοποιός! ΜΑΡΚΟΣ: Δεν αμφιβάλλω, αλλά τι θα πουν οι γονείς σου, αν τους το πεις; ΕΛΕΝΑ: (Αναστενάζοντας) Και εδώ φτάνουμε στο κρίσιμο κομμάτι της ιστορίας!… Επειδή ξέρω πολύ καλά πως, αν τους ρωτήσω αν μπορώ να ακολουθήσω τα όνειρά μου, θα μου απαντήσουν με ένα ρητό και κατηγορηματικό «ΟΧΙ», σκέφτομαι να πάω κρυφά στην Αθήνα. (Παύση. Περιμένει να δει την αντίδραση του Μάρκου). Εκεί σπουδάζει η κολλητή μου, η Άννα, και της μίλησα χθες για το σχέδιό μου. Θέλει πολύ να με φιλοξενήσει και μάλιστα να με βοηθήσει! Είναι η ευκαιρία να αποκτήσω μια δουλειά που θα με κάνει ευτυχισμένη, Μάρκο!

ΜΑΡΚΟΣ: Έλενα, άκου με προσεκτικά. Θέλω όσο τίποτ’ άλλο να είσαι ευτυχισμένη, το ξέρεις!… Αλλά το να το σκάσεις από το σπίτι σου και να πας σε μία μεγαλούπολη είναι, όπως και να το κάνουμε, αρκετά επικίνδυνο. Μπορείς να μιλήσεις στους γονείς σου για το τι θέλεις πραγματικά, και μάλιστα να γίνεις μέλος του θιάσου που μου προανέφερες. Οι γονείς σου σε αγαπάνε, είμαι σίγουρος πως θα κάτσουν να σε ακούσουν. Μην κάνεις όμως το λάθος να φύγεις κρυφά, πριν τους μιλήσεις! Φύγε μόνο, αφού δεις πως διαφωνούν μαζί σου. Τότε ναι, θα έχεις προσπαθήσει να τους μεταπείσεις, αλλά καλώς ή κακώς θα έχεις αποτύχει. Δεν πειράζει. Θα πας να κυνηγήσεις τα όνειρά σου χωρίς τύψεις για την άγνοια των γονιών σου. Πιστεύω πως, με το να τους μιλήσεις, θα είσαι και λιγότερο πιεσμένη. (Η Έλενα δεν ανταποκρίνεται. Απλώς κοιτάζει τον ουρανό, ανέκφραστη. Ξαφνικά, δάκρυα αρχίζουν να κυλούν στα μάγουλά της). ΜΑΡΚΟΣ: (Ταραγμένος) Κλαις; Γιατί κλαις; Είπα κάτι που σε πείραξε; ΕΛΕΝΑ: (Κλαίγοντας) Εύκολο το ‘χεις εσύ, να μιλάς έτσι άνετα περί συζητήσεων με τους γονείς! Προφανώς και θεωρείς πανεύκολο να αποδεχτούν το τι θέλω πραγματικά, μόνο και μόνο επειδή με αγαπάνε. Έλα όμως που οι δικοί μου γονείς με πιέζουν αφόρητα! Νομίζεις τους νοιάζει τι νιώθω εγώ; Όχι βέβαια! Θέλουν μονάχα η κόρη τους να αποκτήσει ένα επάγγελμα με κύρος, ώστε έμμεσα να καταξιωθούν κι αυτοί! Δεν είναι όλοι σαν τους δικούς σου γονείς, που έκατσες μια μέρα και τους ξεφούρνισες ότι είσαι ομοφυλόφιλος και εκείνοι δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα! ΜΑΡΚΟΣ: (Φανερά πειραγμένος, ειρωνικά). Ναι, Έλενα, έχεις δίκιο! Έτσι ακριβώς έγινε: «Ε, μαμά, μπαμπά, τι χαμπάρια; Παρεμπιπτόντως, είμαι ομοφυλόφιλος! Αφού με αγαπάτε, θα με αποδεχτείτε όπως είμαι, έτσι;» Δεν έχεις ιδέα πώς αντέδρασαν, οπότε μη λες ό,τι σου κατέβει! Και αν νομίζεις πως η ζωή μου είναι μέλι–γάλα, επειδή οι γονείς μου αποδέχτηκαν τη διαφορετικότητά μου, τότε λυπάμαι, αλλά κάνεις μεγάλο λάθος! ΕΛΕΝΑ: (Πειραγμένη) Ωραία! Για πες μου λοιπόν, πού ακριβώς κάνω λάθος; Μήπως εσύ απλώς υπερβάλλεις; Μην ανησυχείς, δεν είναι η πρώτη φορά που νομίζεις πως όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από σένα! Σε έχω συνηθίσει καιρό τώρα, Μάρκο!

ΜΑΡΚΟΣ: Απλώς υπερβάλλω; Τι λες; Τολμάς εσύ να πεις σε μένα πως υπερβάλλω; Που κάθε μέρα μου μιλάς για ένα καινούριο προσωπικό σου δράμα και το παίζεις θιγμένη ακούγοντας καταθλιπτικά τραγουδάκια για μια μέρα και μετά σου περνάει; Κι όμως, εγώ σαν καλός φίλος σε στηρίζω, ακόμα κι αν από μέσα μου αναρωτιέμαι αν όντως νιώθεις λυπημένη ή αν απλώς θέλεις όλοι να ασχολούνται μαζί σου… ΕΛΕΝΑ: (Ειρωνικά) Ναι Μάρκο, έχεις απόλυτο δίκιο, θέλω απλώς όλοι να ασχολούνται μαζί μου! Γιατί, όπως είναι γνωστό, οι άνθρωποι νιώθουν πολύ χαρούμενοι, όταν οι γονείς τους τους παρέχουν μηδαμινή ελευθερία! Να σου πω κάτι; Εγώ τουλάχιστον ξεπερνάω τα προβλήματά μου, σε αντίθεση με σένα, που νομίζεις πως όλοι σε σχολιάζουν! Ξεπέρασέ το επιτέλους! Σιγά το πράγμα! Άσε που στο σχολείο μια χαρά σε βλέπω να διασκεδάζεις με εκείνους που υποτίθεται διαφωνείς μαζί τους! Μήπως να πας να κλαφτείς σ’ αυτούς καλύτερα; ΜΑΡΚΟΣ: (Οργισμένος) Αυτό ήταν!… Έχω βαρεθεί και εσένα και τον χαρακτήρα σου! Δεν καταλαβαίνω γιατί κάναμε παρέα τόσον καιρό!... Και που κάναμε, θα μου πεις, με τα δικά μου προβλήματα ασχολούμασταν; Όχι βέβαια! Με τα δικά σου, αποκλειστικά! Ώρα να φεύγω λοιπόν… Πάω να κλαφτώ στους φίλους μου, που τόσο μ’ αρέσουν οι απόψεις τους, όπως λες! Άντε γεια! (Σηκώνεται, έτοιμος να φύγει). ΕΛΕΝΑ: Ωραία λοιπόν, φύγε! Πήγαινε όπου θες, δε με ενδιαφέρει. Αλλά μη διανοηθείς να μου ξαναμιλήσεις, ακούς; ΜΑΡΚΟΣ: Ναι, άλλη όρεξη δεν είχα! (Ξαφνικά γλιστρά στα κεραμίδια και ακούγεται ένα πονεμένο «Αχ!») ΕΛΕΝΑ: (Δυνατά και με αρκετή δόση ειρωνείας) Νομίζεις ότι σε πίστεψα, έτσι; (Ο Μάρκος δεν ανταποκρίνεται, μόνο βγάζει κάτι βογκητά πόνου). ΕΛΕΝΑ: (Με ανήσυχο τόνο) Μάρκο; Δεν είναι αστείο! Πού είσαι; (Πλησιάζει στο σημείο που έπεσε και τον βλέπει να κρατά το γόνατό του, μορφάζοντας από πόνο). Τι έγινε; (Τον τραβά προς το μέρος της) Είσαι καλά; Θα σου φέρω οινόπνευμα, περίμενε εδώ! ΜΑΡΚΟΣ: Όχι… καλά είμαι… Μη με αφήνεις μόνο…

ΕΛΕΝΑ: Δεν πονάς; ΜΑΡΚΟΣ: Όχι τόσο, απλώς μη φύγεις… ΕΛΕΝΑ: (Διστάζει) Τι, δε μαλώσαμε; ΜΑΡΚΟΣ: Νομίζω πως μαλώσαμε, αλλά μόνο σε σένα μπορώ να μιλήσω… (Της πιάνει το χέρι) Μη με αφήνεις μόνο… ΕΛΕΝΑ: (Τον αγκαλιάζει) Είσαι βλάκας. ΜΑΡΚΟΣ: (Χαμογελώντας) Κι εσύ, δεν πας πίσω… ΕΛΕΝΑ: Πρόσεχε την άλλη φορά, ε! Ζωντανό σε θέλουμε, ακόμα κι αν μας νευριάζεις με τις κακίες που λες ώρες ώρες… (Παύση). Τα εννοούσες, αυτά που μου είπες; Γιατί εγώ… εγώ δεν τα εννοούσα. Απλώς είναι που… περνάω δύσκολα στο σπίτι. Ήθελα κάπου να ξεσπάσω… Είμαι απαίσια, το ξέρω! ΜΑΡΚΟΣ: Δεν είσαι απαίσια. (Παύση) Ούτε εγώ τα εννοούσα, απλώς πειράχτηκα λίγο, αυτό ήταν όλο… Γιατί δεν ήθελα να σου κάνω κακό, μόνο να σε βοηθήσω ήθελα… Τώρα πώς νόμισες ότι είχα κακή πρόθεση, δεν ξέρω… (Παίρνει βαθιά ανάσα) ΕΛΕΝΑ: Παραλίγο να πέσεις κάτω, να σκοτωθείς! Εξαιτίας αυτών που σου είπα, επειδή ταράχτηκες… (Βουρκώνει πάλι) ΜΑΡΚΟΣ: (Της χαϊδεύει το μάγουλο). Να ξέρεις πάντως πως δεν είσαι η μόνη που έχει προβλήματα… Μη νομίζεις πως εγώ το διασκεδάζω… Ξέρεις πώς είναι να έχεις ένα μυστικό που το γνωρίζει μόνο η κολλητή σου και οι γονείς σου; Να πρέπει να ξυπνάς, να πας σχολείο, να συναναστρέφεσαι με ένα σωρό παιδιά που, αν ήξεραν ποιος είσαι πραγματικά, ίσως να μη σου μιλούσαν καν; Ξέρεις πώς είναι να είσαι ερωτευμένος με ένα άτομο που, αν του εκμυστηρευόσουν τα συναισθήματά σου, θα σε αντιμετώπιζε με απίστευτη απέχθεια; Έχω βαρεθεί να φοβάμαι να εκφράσω την υπεράσπισή μου απέναντι στα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, έχω βαρεθεί να υποκρίνομαι πως συμφωνώ με τις απόψεις των ομοφοβικών συμμαθητών μου, μόνο και μόνο για να μη μου κολλήσουν ένα σωρό απαίσια παρατσούκλια… Και εκείνος, πρώτος απ’ όλους, εκφράζει καθημερινά το μίσος του για εμάς…

Πονάω, αλλά κανείς δεν το καταλαβαίνει… Και λες, εντάξει, αυτά τα βασανιστικά εφτάωρα περνάνε με αρκετή υπομονή σχετικά εύκολα. Τι συμβαίνει όμως στο σπίτι; Που οι γονείς μου τρέμουν μήπως μου ξέφυγε καμιά κουβέντα για την ταυτότητά μου, μήπως γίνουν ο περίγελος της μικρής μας πόλης; Φαντάζεσαι, ο γιος του αστυνομικού δεν είναι τελικά και τόσο… γιος; Ε λοιπόν, πίστεψέ με, δεν είμαι τόσο ευτυχισμένος όσο νομίζεις! (Η Έλενα πάει να του αγγίξει τον ώμο) Δεν τα είπα όλα αυτά για να με λυπηθείς, Έλενα… Απλώς χρειαζόμουν να το βγάλω από μέσα μου, δεν έχεις ιδέα πόσο… (Ξεσπάει κι εκείνος σε κλάματα, κρύβοντας το πρόσωπό του στις παλάμες του) ΕΛΕΝΑ: (Τον αγκαλιάζει στοργικά) Μάρκο μου, δεν το φανταζόμουν, χίλια συγγνώμη… Είμαι μια εγωίστρια, να τι είμαι! Μίσησέ με, μου αξίζει! Ωραία κολλητή ήμουν, μα την αλήθεια… Να ξέρεις πάντως πως εγώ σε αγαπώ όπως και να είσαι… Δε με νοιάζει ποιο φύλο σε ελκύει, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η ευτυχία σου. Είμαι πολύ τυχερή που έχω έναν φίλο σαν κι εσένα, που παραμένει δίπλα μου ακόμα κι αν γίνομαι απίστευτα κακιά μαζί του καμιά φορά. Θέλω να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος σου σε όλο αυτό. ΜΑΡΚΟΣ: (Σκάζοντας ένα χαμόγελο) Συγγνώμη για την αντίδρασή μου. Το χρειαζόμουν να ξεσπάσω… Κι εγώ σε αγαπώ, παρά τις εκρηξούλες θυμού σου. Εξάλλου, είμαστε εδώ για να βοηθάμε ο ένας τον άλλο, γιατί, όπως αποδεικνύεται, έχουμε και οι δυο μας μπόλικα ψυχολογικά! (Σκάνε στα γέλια και οι δύο) ΕΛΕΝΑ: Έτσι μπράβο, γέλα! ΜΑΡΚΟΣ: Να σου ζητήσω μια χάρη; Μπορούμε, σε παρακαλώ, να τα ξεχάσουμε όλα, έστω για λίγο, και να επικεντρωθούμε εκεί ψηλά; ΕΛΕΝΑ: Ναι, μπορούμε. Ξέρεις, ο νυχτερινός ουρανός με βοηθά να ξεχνιέμαι. ΜΑΡΚΟΣ: Μου το είπες ήδη. ΕΛΕΝΑ: Το ξέρω, αλλά είναι αλήθεια. ΜΑΡΚΟΣ: Σσσς, σταμάτα να μιλάς για λίγο. Μόνο κοίτα τον.

ΕΛΕΝΑ: Είναι αληθινά όμορφος… Μακάρι να μπορούσα να ανακαλύψω όλα τα μυστικά που κρύβει… (Σιωπούν και οι δύο… Τα βλέμματά τους μένουν να ατενίζουν το απέραντο σκοτάδι με τις φωτεινές του κουκκίδες, που τους σκέπαζε στοργικά εκείνη τη νύχτα καλοκαιριού…)

ΤΕΛΟΣ

«Το παγκάκι»

3η θέση Πραδάκη Μαρίνα Γ’ Λυκείου ο 1 ΓΕΛ Θέρμης

Πρόσωπα: Κορίτσι 17 ετών Είναι στιγμές που δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω. Όποιος με βλέπει μου εκφράζει τα συλλυπητήριά του, όπου και αν πάω ακούω: « Τα συλλυπητήριά μου, ήταν καλοί άνθρωποι, ο θεός να τους αναπαύσει.» Ο Θεός… λέω εγώ και σωπαίνω. Ο Θεός, αν πραγματικά μας αγαπούσε, δεν θα επέτρεπε να χάνονται άνθρωποι τόσο άδικα… Δεν μπορώ να κοιμηθώ, είναι μεσάνυχτα. Στέκομαι στο παράθυρο, έξω βρέχει, σκέφτομαι πως ζω σε έναν ψεύτικο κόσμο και πως όλα είναι ένα όνειρο. Είμαι εξαντλημένη, θέλω να κλείσω τα μάτια μου αλλά φοβάμαι, γιατί γνωρίζω πως θα αντικρίσω πάλι τους γονείς μου στην άθλια εκείνη κατάσταση του ατυχήματος, μη μπορώντας να τους βοηθήσω. Μαμά! Μπαμπά! Σας χρειάζομαι! Κάθε βράδυ ακούω τις φωνές σας, οι φωνές σας με πνίγουν, νιώθω ότι δεν μπορώ να ανασάνω, ο ιδρώτας στάζει από το μέτωπό μου, τινάζομαι από το κρεβάτι. Παρατηρώ κρυφά τη βροχή. Ανοίγω τέρμα το παράθυρό μου, ο ήχος της κατακλύζει όλο το δωμάτιο μα πιο πολύ την ψυχή μου, η φωνή της γίνεται ένα με την δικιά μου, κάθε χτύπος της βροχής είναι ένας δικός μου παλμός.

Δυστυχώς μία τέτοια εθιστική βροχή οδηγεί από μόνη της στον θάνατο, μα δεν έχω την δύναμη να της αντισταθώ. Ξεχνιέμαι, αφήνω πίσω κάθε μου σκέψη και βαδίζω στα σοκάκια της ψυχής μου. Μυρίζει θάνατο. Τώρα είμαι μόνο εγώ και ο κόσμος που επέλεξα να ταξιδέψω χωρίς κανόνες και όρια. Για πρώτη φορά μπορώ να πω πως δεν πονάω, Ναι… δεν πονάω Νιώθω «χαρούμενη» . Ξημερώνει και η βροχή έχει χάσει το νόημά της. Όλα χάνονται και επιστρέφω πάλι στην πραγματικότητα, ο πόνος με ξαναεπισκέπτεται. Τρομαγμένη αρχίζω να τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ, οι παλμοί της καρδιάς μου δυναμώνουν, η ανάσα μου γίνεται όλο και πιο έντονη, καταλαβαίνω ότι πρέπει να σταματήσω μα δε θέλω, δε θέλω ούτε λεπτό να πατώ σε αυτήν τη γη, μα μου είναι αδύνατον. Πηγαίνω και κάθομαι σε ένα παγκάκι δίπλα από μια ανθισμένη αμυγδαλιά. Την κοιτάζω και περιμένω να αρχίσει να βρέχει. Ανυπομονώ να νυχτώσει για να αντικρίσω τον κόσμο μου, αυτόν που εγώ λέω κόσμο γεμάτο αγάπη και γαλήνη. Η ώρα έφτασε και όλα τα πράγματα ζωντανεύουν. Η ζωή μου ξαναποκτά νόημα. Ο ήχος της βροχής ξυπνά τον ψεύτικο κόσμο μου. Τα δάκρυα στέγνωσαν, τα μάτια μου δεν πλημμυρίζουν πια, Μπορώ τώρα και βλέπω μέσα από τα μάτια του δικού μου κόσμου.

Ο χρόνος περνάει, στιγμές χαράς έρχονται και φεύγουν και στη θέση τους κατακτητής γίνεται ο πόνος, η θλίψη και ο φόβος. Νυχτώνει και τα δάκρυα του ουρανού παύουν να έχουν την ίδια σημασία για εμένα. Αντιλαμβάνομαι ότι κάτι πάει στραβά, παραξενεύομαι… μα δε με ενδιαφέρει, γιατί οι όμορφες ψευδαισθήσεις παραμένουν, δεν υπάρχει περίπτωση να τις χάσω τώρα που τις βρήκα και ας πάνε όλα στραβά. Για μια χιλιοστή φορά ο ήλιος ανατέλλει και η μέρα φορά τα λευκά της. Νιώθω πολύ κουρασμένη, τα πόδια μου τρέμουν, ψάχνω ένα μέρος να κρυφτώ, να μη με βλέπει κανείς, να μην μπορεί να με βρει κανείς. Έτσι και αλλιώς είσαι μόνη, είπα στον εαυτό μου και γέλασα ειρωνικά. Είναι λίγο παράδοξο να κρύβομαι για να μη με βρουν από τη στιγμή που δεν έχω κάποιον να με ψάξει. Όλοι με άφησαν πίσω, έφυγαν και τώρα προσπαθώ να δραπετεύσω από τον κόσμο αυτό, μόνη, εγώ και η σκιά μου. Παντού υπάρχει μίσος, όπου και να κοιτάξω αντικρίζω μόνο πόνο και υποκρισία. Μάθαμε να ζούμε μόνοι. Είμαστε ανίκανοι να κρατήσουμε τα συναισθήματα που αξίζουν πραγματικά στη

100

ζωή μας. Ακόμα και αυτά έφυγαν μακριά, δεν άντεξαν, Εμείς δεν αντέξαμε. Αρχίζει και πονάει όλο μου το σώμα, μα εγώ συνεχίζω να περπατάω, ελπίζοντας να βρω ένα «σκοτεινό» μέρος να ξαποστάσω. Κάθε βήμα μου και ένας πόνος. Νιώθω ότι θα πέσω, μα κρατιέμαι με όση δύναμη μου έχει απομείνει. Νυχτώνει, σκέφτομαι. Δεν πρέπει να τα παρατήσω τώρα, τώρα που είμαι τόσο κοντά στην αιωνιότητα, την αιωνιότητα που όλα αυτά τα χρόνια περίμενα. ΚΡΑΤΗΣΟΥ, λέω και ξανά λέω από μέσα μου. Νυχτώνει, μα ο πόνος με κυριεύει όλο και περισσότερο. Δεν αντέχω, το σώμα μου δεν αντέχει. Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Από μακριά αντικρίζω ένα παγκάκι. Το τοπίο αρχίζει να γίνεται πιο σκοτεινό. Τα μάτια μου θολώνουν. Ακόμα και οι παλμοί μου γίνονται επίπονοι, Τα πάντα μου προκαλούν πόνο. Καταφέρνω και κάθομαι. Ο πόνος γίνεται ισχυρότερος. Ξαπλώνω.

101

Τώρα πια μπορώ να πω ότι δεν πονάω. Ναι δεν πονάω. ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ… ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ… ΝΥΧΤΩΣΕ… Την επόμενη μέρα ανακοινώθηκε στις ειδήσεις πως βρέθηκε νεκρή μία νεαρή κοπέλα στην πλατεία με τα λευκά άνθη από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Έρευνες έδειξαν πως ζούσε μόνη της και πριν από έναν χρόνο έχασε τους γονείς της σε δυστύχημα. ΗΤΑΝ Η ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΕΠΕΖΗΣΕ.

102

103

ΠΕΡΙΛΉΨΕΙΣ ΈΡΓΩΝ ΛΥΚΕΊΟΥ

«Το χαμόγελο του φεγγαριού» Πλάκα Ζωή, Γ’ Λυκείου, 1ο ΓΕΛ Θέρμης Η Νιχάν είναι ένα κορίτσι δεκαεφτά χρονών. Ένα κορίτσι που αντίκρισε για πρώτη φορά το πρόσωπο του πολέμου. Ένα σκληρό πρόσωπο που της στέρησε μέσα σε μία νύχτα το σπίτι της και τον πατέρα της. Η Νιχάν πλέον βρίσκεται μακριά από το Χαλέπι, την πατρίδα της. Οι περιπέτειές της πολλές. Το ταξίδι προς την Ελλάδα δύσκολο. Για τη Νιχάν, η Ελλάδα συνδέεται από τη μία με τον θάνατο της μητέρας της και από την άλλη με τη μελλοντική ζωή της. Θυμούμενη τις περιπέτειές της, μοιράζεται τις σκέψεις, τα συναισθήματά της και θέτει ερωτήματα για τον κόσμο στον οποίο μεγαλώνουμε. «Η τελευταία παράσταση» Αντώναρου Άντρεα, Α’ Λυκείου, Λεόντειο Λύκειο Ν. Σμύρνης Ένα από τα εκατομμύρια θύματα της γνωστής οικονομικής κρίσης είναι το θεατράκι της μικρής γειτονιάς. Το θέατρο κλείνει. Όμως … απομένει μια τελευταία παράσταση. Άλλωστε σε όλους αξίζει μια τελευταία ευκαιρία. Ο Στέλιος, ένας ηθοποιός που δεν έχει παίξει ποτέ κανέναν ρόλο. Η Μαρία, μετανάστρια και φοιτήτρια που αναζητά μονάχα την αποδοχή από τους γύρω της και μερικοί απελπισμένοι, τάχα, ηθοποιοί, που είναι ανίκανοι να λύσουν το παραμικρό πρόβλημα που παρουσιάζεται. Αυτοί είναι οι ρόλοι. Κουδούνι. Προβολείς. Πέφτει η αυλαία. Η παράσταση αρχίζει. Ή μάλλον η τελευταία παράσταση. Θα τελειώσει άραγε η πορεία αυτού του θεάτρου με ένα μεγάλο χειροκρότημα ή θα σφραγιστεί με ένα φιάσκο; «Καφενείο: “Το Αναγεννησιακόν”» Ράππα Αγγελική, Α’ Λυκείου, ΓΕΛ Ύδρας Τι θα συμβεί αν τέσσερις από τους πιο φημισμένους καλλιτέχνες της Αναγέννησης είναι φίλοι και μάλιστα φίλοι που συχνάζουν σε ένα

104

καφενείο του 20ού-21ου αιώνα; Μέσα από το έργο «Καφενείο: “Το Αναγεννησιακόν”» ξεδιπλώνεται η ιστορία, τα γεγονότα και οι φήμες μια άλλης εποχής. Οι καλλιτέχνες αρχικά μιλούν για τις μούσες, τα έργα τους αλλά μετά περνούν σε θέματα κοινωνικά (Πάπας, δεισιδαιμονίες, συγχωροχάρτια κτλ.). Στη συνέχεια οι ανακαλύψεις στον νέο κόσμο έρχονται στο προσκήνιο, ενώ η αυλαία κλείνει με τις μούσες-ερωμένες να έχουν γίνει έξω φρένων και τον καημένο σερβιτόρο να μένει με τον λογαριασμό στο χέρι. Στο τέλος ανακαλύπτουμε ότι αυτό δεν ήταν παρά μόνο μια πρόβα για ανερχόμενη παράσταση, που απ’ ότι φαίνεται δε θα ανεβεί ποτέ, αφού οι κακές σχέσεις των ηθοποιών και του σκηνοθέτη δε θα το επιτρέψουν. «Δεν ακούει» Μηνασίδης Χρήστος, Α΄ Λυκείου, 1ο ΓΕΛ Θερμαϊκού Το θεατρικό μονόπρακτο «Δεν ακούει» έχει ως βασικούς πρωταγωνιστές μια μητέρα και τη διευθύντρια του νέου σχολείου της κόρης της. Στη συζήτηση που εκτυλίσσεται μεταξύ τους παίρνει μέρος και η ίδια η κόρη που έχει ένα χαρακτηριστικό. Δεν ακούει. Η υπόθεση βασίζεται στις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της διευθύντριας για το αν πρέπει η κοπέλα να πάει σε αυτό ή σε κάποιο άλλο ειδικό σχολείο. Συγχρόνως έμμεσα προβάλλεται και το θέμα του σχολικού εκφοβισμού σε άτομα με κάποια ιδιαιτερότητα. Μέσα από τη συζήτηση φαίνονται οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα ένας μαθητής με κάποια μαθησιακή δυσκολία που, επειδή δεν ακούει ή ως άμυνα, στην καρδιά του έχει μόνο αγάπη. «Σώζοντας τον πατέρα» Νικολάκη Ειρήνη & Σάλα Εμίλια, Β’ Λυκείου, Γυμνάσιο – Λ.Τ. Κάσου Το κείμενο αναφέρεται σε μια οικογένεια που αντιμετωπίζει ξαφνικά το πρόβλημα της ανεργίας του πατέρα. Αφού απολύθηκε από τη δουλειά του, ο πατέρας αντιδρά άσχημα, καταφεύγει στο αλκοόλ και φέρεται άσχημα στη γυναίκα του και στα δύο παιδιά του. Η οικογένειά του προσπαθεί να τον ηρεμήσει και να συζητήσουν, για να καταλάβουν τι συμβαίνει και να προσπαθήσουν να βρουν μια λύση. Εκείνος αντιδρά αρχικά αλλά πείθεται στη συνέχεια να αλλάξει συμπεριφορά, κυρίως ύστερα από τη στάση και τα επιχειρήματα της δεκαεπτάχρονης κόρης του.

105

«Στο χείλος του γκρεμού» Παχσόγλου Χρυσούλα, Α’ Λυκείου, Ράλλειο Λύκειο Θηλέων Πειραιά Η Μαρίνα και η Έλλη είναι δυο κολλητές φίλες. Η Έλλη, όμως, πάσχει από νευρική ανορεξία, με αποτέλεσμα να χρειασθεί να νοσηλευτεί. Η Μαρίνα, ενώ βρίσκεται έξω από τον θάλαμο της φίλης της, κάνει μερικές σκέψεις προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει όσα συμβαίνουν. Θυμάται την αιτία που προκάλεσε τη νευρική ανορεξία, τα σημάδια που είχε παρατηρήσει και που φανέρωναν πως η Έλλη αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα αλλά και τις αντιδράσεις των γονιών της Έλλης, που της ζήτησαν να την συνετίσει. Συνειδητοποιεί πόσο κοντά στον θάνατο έφτασε η φίλη της. Η αφήγηση γίνεται σε μορφή μονολόγου, για να αποδοθεί η οπτική γωνία της Μαρίνας. «Εθελοντές στη ζωή» Σαντοριναίου Μαρία, Α’ Λυκείου, 5ο ΓΕΛ Ζωγράφου Ο Πέτρος είναι ένας ήρεμος νέος, που έχει μια αδερφή η οποία ασχολείται με τον χορό και ανήκει σε μια οικογένεια με όχι καλή οικονομική κατάσταση. Ο Λουκάς, ως μοναχοπαίδι σε μια εύπορη οικογένεια, φέρεται αλαζονικά. Ο πατέρας του είναι ένας μεγαλοδικηγόρος, που είχαν μόνο σχέσεις φήμης και είναι παθιασμένος με το μπάσκετ. Τα παιδιά αναγκάζονται να συνεργαστούν για μια εργασία με θέμα τον εθελοντισμό. Στο κέντρο που πάνε γνωρίζονται με μια όμορφη κοπέλα, που δεν τους αποκαλύπτει ότι πάσχει από λευχαιμία. Την ερωτεύονται και οι δύο. Μέσα από αυτό το ταξίδι αλλάζουν. Τελικά η κοπέλα θα καταφέρει να βρει μόσχευμα από κάποιο πολύ κοντινό πρόσωπο. Άραγε ποιον από τους δύο θα επιλέξει; «Δεμένος από αντανάκλαση» Λαζαρίδης Μιχαήλ, Β’ Λυκείου, 1ο ΓΕΛ Θερμαϊκού Η αίσθηση της ψευδαίσθησης είναι ένα κομμάτι ανθρωπισμού που δημιουργεί και δημιουργείται από ανθρώπους. Μια de facto κατάσταση. Στη δεκαετία του καταναλωτισμού και της προώθησης αγαθών, ανθίζει ένα πρόσωπο σαν τα άλλα. Άγνωστης ταυτότητας, καλλιτέχνης, φοβισμένος και ίσως ο εαυτός του. Έτσι πίστευε τουλάχιστον. Πίσω

106

από την αύρα του, ξεφλουδίζοντας την κρούστα καλαισθησίας, ήταν φτιαγμένος περισσότερο από χρυσό και όχι κράμα, ένας αληθινός, προδομένος, περιθωριοποιημένος και τυποποιημένος από το κοινωνικό σύνολο. Πόσο κολοσσιαία η διαφορά ανάμεσα σε αλήθεια και ψέμα; Ίσως η προσπάθεια εύρεσης της αλήθειας είναι το πραγματικό ψέμα. «Όταν ο Βάρναλης συνάντησε τον Καβάφη» Καλούδης Αντώνης, Α’ Λυκείου, Λεόντειο Λύκειο Ν. Σμύρνης Πώς μπορεί σε ένα μονόπρακτο, όχι μόνο να χωρέσουν, αλλά και να συνδεθούν ο ισχυρός χαρακτήρας του ποιήματος του Κ. Π. Καβάφη «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον» με τους «δειλούς, μοιραίους και άβουλους αντάμα» χαρακτήρες του ποιήματος του Κ. Βάρναλη «Μοιραίοι»; Ο Μάρκος Αντώνιος, ένας ισχυρός και κραταιός ηγέτης, ο οποίος, παρ’ όλο που έχει φήμη ατρόμητου μαχητή, θωρώντας το τέλος του από τον Οκταβιανό, καταφεύγει σε μια υπόγεια ταβέρνα. […] Η απόφασή του να περάσει την τελευταία του νύκτα με μια παρέα από απόκληρους της μοίρας, υποδεικνύει τον ψυχισμό και την έλλειψη λογικής που καταλαμβάνει τους ανθρώπους, όταν αντιλαμβάνονται ότι έρχεται το τέλος. Πώς άραγε αυτοί οι δύο εντελώς αντίθετοι χαρακτήρες κατάφεραν να βρουν δίαυλο επικοινωνίας; Τι θα συνέβαινε, εάν ο Μάρκος Αντώνιος τούς συναντούσε σε διαφορετική ψυχοσυναισθηματική κατάσταση; Θα καθόταν μαζί τους ή θα τους προσπερνούσε «ωσάν να μην υπήρχαν;» «Η Άννα και η αδερφή της» Λάμπου Κωνσταντίνα, Α’ Λυκείου, 2ο ΓΕΛ Ναυπάκτου Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό δράμα που βασίζεται στη νέα εποχή και περιγράφει το πώς η αγάπη δύο αδερφών, της Άννας και της Ρενάτας, μετατρέπεται σε μίσος και δίψα για εκδίκηση μέσω του χρήματος. […] Όταν πέθαναν οι γονείς τους, έμειναν μόνες και απροστάτευτες με μοναδική περιουσία το σπίτι των γονιών τους. Παρ’ όλα αυτά δεν το έβαλαν κάτω. Αγωνίστηκαν και με το που τελείωσαν το σχολείο πιάνουν αμέσως δουλειά... […] Όλα όμως αλλάζουν, όταν η πάμπλουτη θεία τους από το εξωτερικό πεθαίνει και τους αφήνει όλη την περιουσία της. Τότε οι δύο αδερφές […] θέλουν να φτάσουν ψηλά και μάλιστα να πάρει η μία τα χρήματα της άλλης. Πάθη, ίντριγκες, δολοπλοκίες,

107

ματαιοδοξία και φιλαρέσκεια έχουν κοινό παρονομαστή: τα χρήματα. […] Μήπως όλο αυτό που ζούσαν τόσα χρόνια ήταν ένα ψέμα; «Έρωτας στα χρόνια της φοβέρας» Βασιλείου Ζωή, Α’ Λυκείου, 4ο ΓΕΛ Αγρινίου Ο Ανέστης Αθανασίου είναι ένα από τα πιο εύπορα μέλη της παλαιάς αθηναϊκής κοινωνίας. Είναι ένας φιλάργυρος και άκαμπτος άνθρωπος, που τρέφει έντονη αντιπάθεια για τα άτομα που ασκούν την εξουσία. Έχοντας ως μοναδικά κριτήρια το χρήμα και την απομάκρυνση της αστυνομίας από την οικογένειά του, επιδιώκει τον άμεσο γάμο της νεαρής κόρης του με έναν ψυχρό και πλούσιο επιχειρηματία. Ωστόσο, οι νεανικοί έρωτες, οι συνεχείς εντάσεις και οι απροσδόκητες αποφάσεις αποτελούν κάποια από τα μοιραία παιχνίδια της μοίρας, που αρκούν για να διαψεύσουν κάθε προσδοκία του…

108

109

110 Από ποια υλικά είναι φτιαγμένα τα όνειρα; Από τα κύματα, που αφήνει το πλοίο στο πρώτο του ταξίδι… Από το γλυκό μέλι, που φτιάχνει η μέλισσα… Από μπαλόνια που σκάνε… Από μικρούς αγγέλους, που κοιμούνται… Από το μαλλί της γριάς, όταν γυρνάει… Από δάκρυα μονόκερου, όταν καθαρίζει κρεμμύδια… Από έφηβους, όταν σκέφτονται… Από τις σκέψεις, όταν μπερδεύονται… Από λέξεις, όταν διαβάζεις βιβλία… Από φωτιά μαζί με όσα μπορούν να αναμειχθούν με αυτήν… Από αεροπλάνα, που θες να ταξιδέψεις… Από συννεφάκια που παίζουν ρόλους… Από νεκρή θάλασσα, που αποκτά ξανά ζωή... Από το πρώτο γέλιο ενός μωρού, που του γαργαλάμε την κοιλίτσα… Από το αλεύρι, που ξετινάζει η φουρνάρισσα από την ποδιά της… Από τη χρυσόσκονη, που διασκορπίζεται, όταν ένα αστέρι πεθαίνει… Από ζάχαρη άχνη, που πασπαλίζουμε τους κουραμπιέδες… Από τη μουσική, που συνθέτει το σύμπαν… Από κενό, που μετά από λίγο θα γεμίσει… Από τις τηγανητές πατάτες, όταν έχουν ξεροψηθεί όσο πρέπει… Από τα σύννεφα που αγγίζει ο ήλιος, όταν βασιλεύει… Από ελπίδες όταν φοβάσαι ή από φίλους που νοιάζονται… Από το δάκρυ ενός τρελού/ όταν καημός τον δέρνει ή απ’ το γέλιο του παιδιού/ που η βροχή το γραίνει… Από όποιο υλικό κι αν είναι φτιαγμένα… σας τα παρουσιάζουμε σε αυτό το βιβλίο! Ελπίζουμε να τα απολαύσετε! Ο Όμιλος