Jonggidsen
Lieve jonggidsjes van ons,
Doorheen het afgelopen scoutsjaar hebben we samen heel wat dolle avonturen beleefd en hebben we de kans gekregen elkaar heel wat beter leren kennen. Jullie hebben ons doen inzien wat voor lieve en zachte snoesjes jullie zijn, maar we hebben ook gemerkt dat als het erop aankomt, jullie best kunnen opkomen voor jullie eigen rechten. Goed, dit geslijm terzijde: die eigenschappen zijn bijlange na niet zo cruciaal en doorslaggevend op die leeftijd. Al na enkele vergaderingen merkten we op dat jullie zowat allemaal over een veel belangrijker gemeenschappelijk overlevingsinstinct beschikken. Een overlevingsinstinct dat toevallig altijd de vorm aanneemt van vragen als “Wanneer gaan we eten?”, “Waarom mogen we niet op ruiltooooooooooooocht?”, of dreigementen, “GEEF ONS ETEN OF IK KOM NOOIT MEER”. Kortom, jullie houden van ETEN. Tot zover onze poging om pony’s dit jaar terug een ding te maken.
Jullie leiding heeft vele dagen, nachten, MAANDEN op een verklaring voor dit vreemde fenomeen gezocht. In het begin vermoedden we dat jullie, na al dat tevergeefse diëten en Basic-Fitten tijdens de zomermaanden in de hoop met jullie bikini-body jongens te kunnen verleiden op het strand, nood hadden aan eten nu dat zwembadseizoen voorbij was. We zaten echter op het verkeerde spoor. Want ook gedurende november en december nam jullie eetlust tijdens de vergaderingen niet af. We lieten aldus dat idee varen en kwamen met iets nieuws op de proppen: jullie hadden gewoon last van een gezamelijk winterdipje en waren aan het lijden onder het koude, vandaar dat
64