Body Art Noord-Korea in staatskunst

Dayak Kenyah Woman © Harjono Djoyobisono

Lichaamsversieringen als tatoeages, piercings en make-up zijn dagelijks te zien in ons straatbeeld. Het lichaam en met name de huid dient als een canvas om onszelf vorm te geven, te transformeren en om te laten zien wie wij zijn. Het is een belangrijk uitdrukkingsmiddel van de identiteit.

Door: redactie Highlife

De tentoonstelling Body Art laat zien dat ieder versierd mens, hoe extreem ook, daarmee uiting geeft aan zijn of haar identiteit. En die behoefte zit onder ieders huid.

In het Tropenmuseum in Amsterdam kun je tot 30 augustus Body Art zien; een tentoonstelling over lichaamsversieringen in de breedste zin van het woord. Dus niet alleen make-up en tatoeages, maar ook onderhuidse implantaten en chirurgische veranderingen. Dwars door de tijd en culturen heen. De vraag die hierbij centraal staat: waarom passen mensen hun lichaam aan?

Nog niet eerder was er in Nederland een tentoonstelling te zien over lichaamsversieringen in de volle breedte waarbij de waarom-vraag centraal staat. Body Art neemt de bezoeker mee langs zes mogelijke antwoorden. Hedendaags werk van de wereldberoemde kunstenares ORLAN en foto’s van Krijn van Noordwijk worden afgewisseld met persoonlijke verhalen en topstukken uit eigen collectie, en uit die van onder meer het MAS in Antwerpen en het Museum der Kulturen in Bazel.

Naast de sociaal geaccepteerde tatoeages, piercings en make-up zijn er meer vormen van lichaamsversieringen: opzettelijk aangebrachte littekens, brandmerken, implantaten of silhouetveranderingen. Waar mensen met lichaamsversieringen doorgaans al snel in hokjes worden geplaatst, biedt het Tropenmuseum een open blik.

www.tropenmuseum.nl

Poster Body Art

Annie Frank Stichting Circusarchief Jaap Best, circusmuseum.nl

Oma in Antwerpen

Door : Karel Michiels

Nu in Nederland massaal growshops worden gesloten, zullen ook veel Belgische thuiskwekers hun materiaal elders moeten aankopen. Ooit kon dat gewoon in het centrum van Antwerpen, met deskundig advies van Oma.

Zo noemden we haar toen, Marie-José Vermeulen. Oma ontving de klan-

ten van haar zaak Flow even hartelijk als de mensen die toevallig passeerden op zoek naar een vluchtheuvel in de stad, een plaats waar ze even konden uitblazen. Onderzoekers zouden Oma vast een ‘sociale functie’ toegedicht hebben, iemand die jongeren en loners opving.

Wie de NV-A van Bart De Wever kiezers wil afsnoepen, moet hem zoveel mogelijk achterna lopen, zowel in zijn rechtse economische visie als in zijn aversie voor drugs.

Vlaams Blok

Maar in 2002 werd Oma veroordeeld tot drie jaar voorwaardelijk, omdat ze de mensen in haar winkel zou ‘aangezet hebben tot druggebruik’, zoals dat wettelijk heet. Onder impuls van het (toe nog) Vlaams Blok werd de eerste echte growshop in Antwerpen nog voor de opening in 2001 al in een slecht daglicht geplaatst. De winkel

zou in vijf jaar tijd uiteindelijk drie keer gesloten en verzegeld worden. De laatste keer had het parket zich goed voorbereid. Klanten werden onder druk gezet, ‘bekenden’ dat ze in Flow potgrond en lampen hadden gekocht, en dat Marie-José Vermeulen hen had geadviseerd hoe ze een kleine plantage konden opzetten. Opnieuw ‘aanzetten tot druggebruik’ dus, en het lot van Marie-José was bezegeld.

Hollands accent

Oma praatte met een Hollands accent, ze was getrouwd met een Nederlander en ze had er ook jarenlang gewoond. Maar ze was vooral een rasechte Antwerpse. Tot ongenoegen van het Vlaams Blok, dat de goegemeente had bang gemaakt met verhalen over de ‘Hollandse drugdealers’ van Nol Van Schaick, de man die in

Antwerpen een hennepmuseum wilde openen. Pas toen Marie-José op de rechtbank haar paspoort moest af geven, besefte het Blok, en ook de rechter, dat ze een landgenote hadden gedagvaard.

Geen enkele overlast

Flow veroorzaakte geen enkele vorm van overlast, Marie-José en haar man onderhielden goeie contacten met de buren, en de winkel was evenzeer een gezellige ontmoetingsplaats voor kwetsbare zielen als een growshop. Maar dat bleek allemaal niet mee te tellen. Dat de thuisgrowers de braafste van alle burgers zijn – ze hoeven niet eens de grens over om hun wiet te gaan halen, niet de straat op, geen dealer te hebben – wilde (en wil) er bij de overheid al helemaal niet in. Hoe kan je nu braaf zijn als je een verboden plant cultiveert? Geen enkele politicus heeft het toen opgenomen voor Marie-José, en ook in de media voelde niemand zich geroepen om haar aan het woord te laten. De grote cannabishype was midden jaren 2000 alweer een tijdje voorbij en de tegenstanders domineerden opnieuw het publieke debat.

Grote Leider

Vandaag is van een debat zelfs geen sprake meer. Dat heeft de Grote Leider zo verordonneerd en daar houdt

iedereen zich aan. Dat blijkt namelijk stemmen op te leveren. Wie de NV-A van Bart De Wever volgende keer kiezers wil afsnoepen, moet hem zoveel mogelijk achterna lopen, zowel in zijn rechtse economische visie als in zijn aversie voor drugs. En dan heeft hij zijn nationalistische agenda nog in de koelkast gestoken. Over de onafhankelijkheid van Vlaanderen, nochtans het eerste programmapunt van de NVA, spreekt op BDW's bevel niemand meer tot de volgende verkiezingen.

Fanatieke prohibitionisten

Nieuwe growshops moeten we in België de komende jaren dus zeker niet verwachten. Net als Flow zullen ze vrijwel onmiddellijk ontmanteld worden, nu met het bijkomende argument dat ze het in Nederland ook zo doen. Daar is het softdrugsbeleid volledig mislukt, kakelen de Grote Leider en zijn volgelingen. We gaan toch niet dezelfde fouten maken? En zo versterken ze elkaar, de Belgische en Nederlandse machthebbers, in hun conservatieve, ethisch gekleurde visie op wiet. Noemen zichzelf liberaal, ook de Vlaamse nationalisten van de Grote Leider, maar leunen eerder aan bij de fanatieke prohibitionisten van de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw, die pretendeerden dat ze de mensen met harde hand konden weghouden van alcohol en andere drugs.

Verkrampte houding

Hun verkrampte houding doordringt tot vandaag het denken van de conservatieve politici, hoe liberaal ze zich verder ook mogen opstellen als het over de vrije markt gaat. Het is de moraal van de bange blanke man die niet alleen de moslims vreest, maar ook de langzame verbrokkeling van alle waarden, normen en gebruiken die hem dierbaar zijn. Ze willen er niet nog een nieuwe cultuur bij, ook al gaat het om een cultuur die aan geen enkele specifieke bevolkingsgroep gelinkt is. 'Hebben we al niet genoeg problemen met legale drugs als alcohol en tabak?'

Dromen

Nog een weerkerend argument in het betoog van de Grote Leider, die sinds zijn gezondheidsproblemen een echte gezondheidsfreak is geworden. Hoewel hij er nooit echt gezond uitziet, toch niet als je die zurige gelaatsuitdrukking in acht neemt. Als je mij vraagt: met wie zou je eens graag een jointje roken? Wel, met Bart De Wever, in de hoop dat hij niet onwel wordt natuurlijk, en voor één keer ontspant, voor één keer een tevreden glimlach laat zien, voor één keer openstaat voor onze argumenten. Een mens mag al eens dromen.

Smokkelmemoires worden film

Phil Berriman had grote mazzel toen hij in 1995 tegen een glashelder heterdaadje aanliep. Vlak voor de bestemming raakt het door hem geleide smokkelschip in de problemen en moest de kustwacht te hulp worden geroepen, waarna aan boord de toenmalige recordhoevelheid van 3,5 ton hasj werd aangetroffen.

Berriman ging echter vrijuit toen hij aannemelijk wist te maken dat hij door criminelen werd gechanteerd die dreigden zijn familie te vermoorden. Om verdachte en zijn familie te beschermen, werd de zaak grotendeels achter gesloten deuren behandeld, wat tot nogal wat speculaties aanleiding gaf.

Ruige levensloop

Onlangs publiceerde Berriman in eigen beheer The Waccy Baccy Boat, een boek waarin hij zijn ruige levensloop beschrijft, culminerend in de gevaarlijke 3000 kilometer lange smokkeltocht van Engeland naar Marokko en weer terug. Ondanks Berrimans vrijspraak wordt hij door velen nog steeds beschouwd als de onder valse voorwendselen vrijgelaten voormalige opperbaas van de Britse cannabiscriminaliteit. Inmiddels is Berriman in gesprek met een filmmaatschappij die wel geld ziet in een sappige true-crime kraker.

Door: redactie Highlife

Life is Strange: Out of Time

Keuzes hebben gevolgen

Door: redactie Highlife

Life is Strange bestaat uit vijf digitale episodes en is een story-based adventure game boordevol uitdagende puzzels. Nadat de eerste episode in januari uitkwam is nu episode 2, Out of Time, beschikbaar op PlayStation 4, Xbox One, PC, PlayStation 3 en Xbox 360.

In deze volledig met de hand getekende game wordt het maken van keuzes en de gevolgen daarvan radicaal veranderd door de mogelijkheid om terug te reizen in de tijd. Ben je het niet eens met het verloop van het verhaal? Dan kun je terugkeren naar het verleden en het verhaal een compleet andere wending geven. Alles ligt in jouw handen! Maar let op, want zelfs de kleinste verandering kan grote gevolgen hebben…

Intrigerend

Dit gegeven is natuurlijk ook in tientallen andere games behandeld. En denk ook eens aan allerlei recente films als Looper en Source Code. Kortom, het blijft een inspirerend gegeven voor games en films. Toch is Life is Strange een beetje een buitenbeentje, omdat de game handgetekend is. Dat maakt deze titel eigenlijk alleen maar meer intrigerend.

Arcadia Bay

In Life of Strange gaat het om Max. Ze studeert fotografie en ontdekt in deel 1 dat ze de tijd terug kan draaien. Maar het reizen in de tijd kent wel een prijs, want steeds vaker krijgt Max een bloedneus, en soms raakt ze zelfs helemaal buiten bewustzijn. In deel 2 gaat dat verder. Je bent nog steeds in Arcadia Bay en we volgen de avonturen rond Max verder. Verwacht geen schietwerk of zombieknallers, want daar gaat het bij deze game totaal niet om. Maar met een ijzersterk einde zullen de fans van deze ietwat alternatieve game zonder twijfel ook voor deel 3 gaan…