Ghostface Killah

Misdaad en horror

Misdaad! Horror! Het valt in stevige overdosis mee te maken op het nieuwe album van Wu-Tang Clan lid Ghostface Killah in samenwerking met producer Adrian Younge. Het wel en wee van een superheld in een setting van rauwe hiphop en hemelse filmmuziek – het kan echt.

door: Arjan van Sorge

Dennis Coles (1970) maakte als Ghostface Killah al snel carrière binnen de Wu-Tang Clan, en begon in 1996 aan een loopbaan voor zichzelf met het album Ironman. Zijn naam komt uit de kungfufilm Mystery Of Chessboxing uit 1979, en laat dat nou net de tijd zijn die een belangrijke rol speelt op zijn nieuwe plaat met de titel Twelve Rea-

sons To Die. Invloeden van iemand als de Italiaanse filmcomponist Ennio Morricone zijn daarop duidelijk te horen – de man van het immens trage geluid, zinderende woestijnhitte, onbreekbare mannen en goddelijke vrouwen.

Oud geluid

Adrian Younge (1979) is van huis uit een bassist en keyboardspeler, maar verzeilde al snel in het vak van producer. De invloeden

uit de zeventiger jaren soul en de muziek uit ranzige blaxploitation films hadden altijd al een ruime plek in zijn werk, met als resultaat de soulplaat Something About Mary, en onlangs nog Adrian Younge Presents The Delfonics. Younge is er een meester in om het geluid uit de zestiger en zeventiger jaren te evenaren. En dat blijkt nu dus prima te combineren met de rauwe hiphop van iemand als Ghostface Killah.

Strip

Maar dat wordt het wel natuurlijk. Want RZA’s Soul Temple Records brengt niet alleen het album Twelve Reasons To Die uit (digitaal, op cd en vinyl, met en zonder vocalen), maar ook een strip met dezelfde naam. Die komt op rekening van Black

Mask Studios, dat een team op de comic heeft gezet van illustratoren die eerder onder andere Daredevil, Black Beetle, 30 Days Of Night en Tank Girl deden. Een multi-platform opzet dus, wat nog eens wordt versterkt door het feit dat er voor het verhaal ook nog eens een schrijversteam is ingezet, namelijk Matthew Rosenberg & Patrick Kindlon.

De klassieke filmscores van spaghettiwesterns (Ennio Morricone!) gecombineerd met ruige rap. Het moet niet gekker worden...

g g Delfonics. Young Fu du ge org zer nen lang aand hem die lie zelfs de m dan w het ra voorbe Deck e ook nog

H Hemels

Funky gitaartjes en drums dus, akkoorden die vet aangezet worden door ronkende orgels en scheurende blazers, en hier en daar dreunende paukenslagen. In de langzamere stukken gaat de aandacht vooral uit naar de hemelse vrouwenstemmen, die lieflijk en romantisch – vaak zelfs op een bedje van violen – de muziek vleugels geven. Dat dan weer in schril contrast met het rauwe stemgeluid van bijvoorbeeld Masta Killa, Inspectah Deck en Cappadonna, MC’s die ook nog even meedoen. De klassieke filmscores van spaghettiwesterns (Ennio Morricone!) gecombineerd met ruige rap. Het moet niet gekker worden...

Wraak

Zij schreven de tekst over de belevenissen van Tony Sharks, een soldaat voor de 12 Delucas, een Italiaanse misdaadfamilie uit de zestiger jaren. Het is een verhaal over gangsters, verraad en een wraakzuchtige ziel die de machtigste misdaadbazen van de wereld achternazit. Steekwoorden: guns, sex, vinyl, revenge! Tony is vermoord door de Delucas en zijn resten zijn in de perserij verspreid over twaalf vinylplaten. De zwarte plakken komen terug om de Delucas na te jagen, waarna Tony wraak neemt op zijn moordenaars, en ze systematisch terugpakt in de loop van het album. Ja ja, wat een verhaal. En groots van opzet, zodat er heel wat arbeid, tijd en geld mee is gemoeid. Er zit trouwens ook nog een tour aan vast met Ghostface Killah en Adrian Younge’s band, maar er is tot nu nog niets bekend over data in Europa.