C-Man

Zaaltje

Aan het zaaltje lijkt sinds midden jaren zeventig nooit meer iets te zijn gedaan. Zo gek is dat niet. Vergaderen in de jaren zeventig en vergaderen in de jaren tien kan nooit veel verschillen. Er is een onderwerp, een microfoon en een mond hier voor 1,75 per kop wordt getapt uit een automaat zoals je ze tien jaar geleden in tankstations zag. Als versnapering dienen in cellofaan verpakte mergpijpjes. Meer heb je niet nodig voor een vergadering, toen niet en nu niet.

Exact in het midden van de zaal een carré van precies veertig stoelen strak in het gelid. Tegen de wanden staat om de anderhalve meter een tafel met vier stoelen. Op de tafels liggen bordeauxrode kunststof kleedjes met grillig gevormde smeltgaten en een vaasje met twee verse roze rozen. Aan het plafond hangen gedrochtelijke massief houten boerenkroonluchters, waarvan de peertjes schuilgaan achter lampenkappen van dat vreemde wolkige vlies, waarvan ik als kind dacht dat het uit concentratiekampen afkomstig mensenleer was. Het mengpaneel is van Behringer, de Euroshopper onder de pro-audio merken, smaalt Wernards video-assistent, een slungelige jongen die ook de overige apparatuur in bondige zinnen verbijsterend deskundig leert. Helemaal vooraan staat een vrij hoog podium met iets dat op een preekstoel lijkt. Ik krijg een visioen van een handen opleggende Wernard, hysterische patiënten en spontane cannabisgenezingen. Zover zal het helaas niet komen.

Koningin

Pal naast de zaalingang is een hoekje dat als thuishonk dient voor de organiserende club. Wernards vrouw en dochters zitten er, omringd door stapels van zijn boek Mediwiet. Langzaam stroomt de zaal vol. Mensen komen alleen of met z’n tweeën binnen. Zelfs als het programma al is begonnen blijven er bezoekers binnendruppelen. De meesten lijken elkaar niet te kennen en zoeken direct een zitplaats om daar rustig af te wachten wat er gaat komen. De accenten verraden dat ze uit alle uithoeken van het land afkomstig zijn. Jonge en oude kneuzen zijn het vrijwel allemaal, maar wel trotse, levenslustige kneuzen. Als laatste schrijdt achter een rollator de koningin onder de mediwietpatiënten binnen, met haar 88 jaar de oudste mediwietoliegebruiker. Wernard kust haar glunderend op beide wangen.

Grotere visie

Voor me zitten twee dames van een jaar of veertig. “Ik kan echt agressief worden als ze zeggen dat ik depressief ben,” vertrouwt de mevrouw met MS haar tafelgenote toe. “Hoe kan je nou depressief zijn als je elke dag zit te genieten van de mussen en koolmezen in de tuin?” Haar wangen zijn rood van opwinding – of is het een symptoom van MS? Relaxed steekt Wernard van wal. Hij heeft zijn verhaal in talloze voordrachten jngeslepen tot z’n meest effectieve essentie. Wernard zou Wernard niet zijn als hij zijn missie niet in een grotere visie had ingebed: medicijnen zijn mooi, maar het grotere plaatje is... Inderdaad groter. Cinemascope. Veelomvattend. Zo niet alomvattend.

Aspergepan

Tenslotte gelooft Wernard net als Jack Herer dat de hennepplant zo’n beetje al onze problemen kan oplossen. Zo passeren het complot tegen de vezelhennep en de religieuze grondslag van de War on Cannabis de revu voordat cannabis als medicijn aan de beurt is. Het woord fascistoïde valt maar twee keer, ausradieren komt drie maal voorbij. De powerpoint-presentatie laat ons diep in een gruwelijke wond kijken en voert ons naar een martelkamer van de psychiatrische jeugdzorg. Maar er komen ook vrolijker onderwerpen aan bod. Neem nou de aspergepan. “Wat je niet allemaal met die apparaten van Blokker kan doen”, grapt Wernard. De zaal lacht, niet beleefd, maar ook niet met de overdreven eensgezinde lach van mensen die het al bij voorbaat met elkaar eens zijn. Het is een prettige lach.