opgevangen door familie en mocht verder niet bij het afscheid nemen zijn en zelfs ook niet bij de begrafenis. Tot zijn 17e jaar zocht hij naar antwoorden over zijn plotselinge vertrek van zijn geliefde vader. Hij had meerdere partners maar wilde zich niet hechten aan die partners, want liefde betekent pijn en verdriet. iets wat hij moest afleveren van hemzelf. Eindelijk heeft hij op 45 jarige leeftijd de partner van zijn leven gevonden en die wil hij niet kwijt. Toch zoekt hij nog steeds naar een vorm van erkenning en hij verliest zichzelf compleet als een vrouw tegen hem zegt, dat zij hem leuk vind. Dan zijn er ineens geen grenzen meer en gaat hij vreemd. Wat weer een schuldcomplex activeert naar zijn zo gewenste partner. Hij wil van dat gedrag af. De oorzaak ligt bij het verlies van zijn vader, maar niet dat een geliefde persoon kwam te overlijden, maar het spel erom heen. Hij mocht er niet bij zijn. Hij kreeg nooit antwoord op de vraag: waar is papa? Op het moment dat de amygdala volwassen omvang aan nam kreeg hij te maken met het verlies van een dierbare. Zijn held, zijn voorbeeld verdween, zonder afscheid. Met zijn moeder kon hij er niet over praten, het werd steeds afgedaan als niet belangrijk. Toch merkte hij het verdriet van zijn moeder die dagelijks aanwezig was. Kon dit niet plaatsen, mocht er niet over praten. Hij werd bang om mensen te verliezen. Vooral mensen van wie hij hield. Als hij maar genoeg van een vrouw hield, zorgde hij er wel voor dat zij hem niet leuk meer begon te vinden, zodat hij kon zeggen: zie je wel daar gaat weer een geliefde. Iedere keer werd hij daarin bevestigd. We noemen dit bindingsangst of verlatingsangst. Je kunt bijna zeggen,
119